Για να ετοιμάσουμε μερακλήδικο ελληνικό καφέ και όχι νερόβραστο, θέλει υπομονή,
θέλει ηρεμία,
θέλει δεξιοτεχνία,
θέλει μεράκι.
Δεν ανέχεται βιασύνη και νευρικές κινήσεις.
Είναι ο καφές που έχει τη δική του ιεροτελεστία και τους δικούς του απαράβατους κανόνες.
Θέλει σωστή δοσολογία, να περιμένεις να “κάτσει” πάνω στο νερό, να βυθιστεί μόνος του καθώς ζεσταίνεται το νερό σιγά-σιγά και μετά να ανακατέψεις καλά.
Θέλει να του δώσεις τον χρόνο του, να τον περιμένεις υπομονετικά να “σιγοψηθεί” σε μέτρια φωτιά για να βράσει καλά.
Αλλά παράλληλα, θέλει και την απόλυτη αφοσίωσή σου.
Να επιβλέπεις, να είσαι “από πάνω του” για να αντιδράσεις την κατάλληλη στιγμή και να τον απομακρύνει από τη φωτιά όταν “φουσκώσει”, πριν υπερχειλίσει.
Και ύστερα από όλα αυτά θέλει να τον σερβίρεις με την ίδια ηρεμία, ώστε να μην καταστρέψεις το καϊμάκι του.
Η ιστορία του ελληνικού καφέ
Ο ελληνικός καφές έχει πολλές ονομασίες και κάθε λαός τον ονομάζει και διαφορετικά.
Κάποιοι τον λένε τούρκικο, κάποιοι αραβικό ενώ κάποιοι άλλοι αρμένικο.
Η ιστορία του καφέ ξεκινάει από την Μέση Ανατολή,
Στην Μέση Ανατολή αναφέρεται πως ο καφές ψηνόταν σε καυτή άμμο.
Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έφτασε στην Τουρκία και έπειτα στην Ελλάδα, που ήταν γνωστός ως "τούρκικος" μέχρι την δίωξη των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, έτσι λένε κάποιοι, όποτε και σιγά-σιγά οι άνθρωποί άρχισαν να αποκαλούν τον καφέ "ελληνικό", ενώ κάποιοι άλλοι λένε πως από τα τέλη της δεκαετίας του 70, για διαφημιστικούς λόγους, μια ελληνική εταιρεία τυποποίησης, σε μια διαφήμισή της σκέφτηκε να προβάλλει τον "ελληνικό" χαρακτήρα του καφέ.
Η διαφήμιση απεύθυνε ερώτηση στον καταναλωτή "Πώς τον λέτε τον καφέ; Εμείς τον λέμε Ελληνικό!" και όχι μόνο κατάφερε να αλλάξει όνομα στον καφέ, αλλά ήταν τόσο πετυχημένη που άρχισαν να τον αποκαλούν "ελληνικό" και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.
Συνήθως στον ελληνικό καφέ υπερισχύει ο καφές Βραζιλίας, δεν είναι όμως ένα μόνο είδος. Υπάρχουν και άλλες ποικιλίες οι οποίες αναμειγνύονται και έτσι έχουμε το τελικό χαρμάνι.
Τα χαρακτηριστικά "γνωρίσματα" του ελληνικού καφέ είναι οι ποικιλίες.
Αυτές είναι που κάνουν και τη διαφορά στη γεύση.
Ο ελληνικός καφές έχει συγκεκριμένο χαρμάνι,
πολύ πολύ ψιλό άλεσμα,
συγκεκριμένο ψήσιμο!
θέλει ηρεμία,
θέλει δεξιοτεχνία,
θέλει μεράκι.
Δεν ανέχεται βιασύνη και νευρικές κινήσεις.
Είναι ο καφές που έχει τη δική του ιεροτελεστία και τους δικούς του απαράβατους κανόνες.
Θέλει σωστή δοσολογία, να περιμένεις να “κάτσει” πάνω στο νερό, να βυθιστεί μόνος του καθώς ζεσταίνεται το νερό σιγά-σιγά και μετά να ανακατέψεις καλά.
Θέλει να του δώσεις τον χρόνο του, να τον περιμένεις υπομονετικά να “σιγοψηθεί” σε μέτρια φωτιά για να βράσει καλά.
Αλλά παράλληλα, θέλει και την απόλυτη αφοσίωσή σου.
Να επιβλέπεις, να είσαι “από πάνω του” για να αντιδράσεις την κατάλληλη στιγμή και να τον απομακρύνει από τη φωτιά όταν “φουσκώσει”, πριν υπερχειλίσει.
Και ύστερα από όλα αυτά θέλει να τον σερβίρεις με την ίδια ηρεμία, ώστε να μην καταστρέψεις το καϊμάκι του.
Η ιστορία του ελληνικού καφέ
Ο ελληνικός καφές έχει πολλές ονομασίες και κάθε λαός τον ονομάζει και διαφορετικά.
Κάποιοι τον λένε τούρκικο, κάποιοι αραβικό ενώ κάποιοι άλλοι αρμένικο.
Η ιστορία του καφέ ξεκινάει από την Μέση Ανατολή,
Στην Μέση Ανατολή αναφέρεται πως ο καφές ψηνόταν σε καυτή άμμο.
Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έφτασε στην Τουρκία και έπειτα στην Ελλάδα, που ήταν γνωστός ως "τούρκικος" μέχρι την δίωξη των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, έτσι λένε κάποιοι, όποτε και σιγά-σιγά οι άνθρωποί άρχισαν να αποκαλούν τον καφέ "ελληνικό", ενώ κάποιοι άλλοι λένε πως από τα τέλη της δεκαετίας του 70, για διαφημιστικούς λόγους, μια ελληνική εταιρεία τυποποίησης, σε μια διαφήμισή της σκέφτηκε να προβάλλει τον "ελληνικό" χαρακτήρα του καφέ.
Η διαφήμιση απεύθυνε ερώτηση στον καταναλωτή "Πώς τον λέτε τον καφέ; Εμείς τον λέμε Ελληνικό!" και όχι μόνο κατάφερε να αλλάξει όνομα στον καφέ, αλλά ήταν τόσο πετυχημένη που άρχισαν να τον αποκαλούν "ελληνικό" και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.
Συνήθως στον ελληνικό καφέ υπερισχύει ο καφές Βραζιλίας, δεν είναι όμως ένα μόνο είδος. Υπάρχουν και άλλες ποικιλίες οι οποίες αναμειγνύονται και έτσι έχουμε το τελικό χαρμάνι.
Τα χαρακτηριστικά "γνωρίσματα" του ελληνικού καφέ είναι οι ποικιλίες.
Αυτές είναι που κάνουν και τη διαφορά στη γεύση.
Ο ελληνικός καφές έχει συγκεκριμένο χαρμάνι,
πολύ πολύ ψιλό άλεσμα,
συγκεκριμένο ψήσιμο!
Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία της ταυτότητάς του, από ότι λένε οι ειδικοί!
Και τι χρειάζεται για να φτιαχτεί και να πετύχει ένας καλός ελληνικός καφές;
Εδώ η τεχνική είναι το παν, ειδικά όταν μιλάμε για την παρασκευή ενός καλού ελληνικού καφέ.
Και τι χρειάζεται για να φτιαχτεί και να πετύχει ένας καλός ελληνικός καφές;
Εδώ η τεχνική είναι το παν, ειδικά όταν μιλάμε για την παρασκευή ενός καλού ελληνικού καφέ.
Γενιές ολόκληρες περνούν την τεχνική παρασκευής του ελληνικού καφέ στην επόμενη καθώς κάθε σπίτι έχει τα δικά του μυστικά.
Παλαιότερα στα παραδοσιακά καφενεία ο παρασκευαστής καφέδων, ήξερε να παρασκευάζει όπως λένε, μέχρι και 48 διαφορετικά είδη καφέ, συνδυάζοντας την ποσότητα νερού,
καφέ,
ζάχαρης και τρόπου σερβιρίσματος.
Υπήρχαν επίσης δύο είδη φλιτζανιού.
Το κανονικό και το χοντρό που είχε διπλάσια σε πάχος τοιχώματα και διατηρούσε περισσότερο χρόνο τον καφέ ζεστό.
Και βέβαια όλα τα στάδια ήταν και είναι σημαντικά,
από τις δοσολογίες,
το ανακάτεμα και φυσικά το πότε θα βγει από την φωτιά.
Όλα παίζουν τον ρόλο τους και συμβάλουν στο να φτιάξεις τον τέλειο ελληνικό καφέ και βασικά χρειάζεται υπομονή, ώστε να χυλώσει.
Παλιότερα ψηνόταν σε σιγανή φωτιά στην χόβολη, όπου το μπρίκι σκεπαζόταν μέχρι τη μέση τραβώντας με το κουταλάκι τη χόβολη γύρω του, σχεδόν επί δέκα με είκοσι λεπτά της ώρας.
Ο ταμπής - ο παρασκευαστής των καφέδων, ο ειδικός εκείνος μάστορας που έψηνε τους καφέδες πίσω απ’ τον μπάγκο των καφενείων, ανακάτευε σιγά σιγά τον καφέ άλλοτε γυρίζοντας το ειδικό αναδευτήρι, άλλοτε χτυπώντας το ελαφρά στον πάτο του μπρικιού.
Έτσι μόνο χύλωνε ο καφές και όταν ο καφές άρχιζε να φουσκώνει ήταν έτοιμος για σερβίρισμα.
Σήμερα αυτό που παραδοσιακά χρειάζεται ο ελληνικός καφές είναι το μπρίκι.
Χωρίς το ιδανικό και κατάλληλο μπρίκι είναι δύσκολο να ψηθεί σωστά ο καφές και να έχει μια πλούσια γεύση.
Φυσικά, καλός ελληνικός καφές σημαίνει καφές με πλούσιο καϊμάκι που πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί και κατά το σερβίρισμα, γιατί διαφορετικά θα έχουμε αποτυχία!
Και έχουμε τον βαρύ γλυκό,
τον πολλά βαρύ,
τον βαρύ γλυκό και όχι, ονομασίες που αφορούν το καϊμάκι όταν σερβίρεται στο φλιτζάνι με το μπρίκι χαμηλά, όπου "βαρύς" σημαίνει καϊμάκι λείο χωρίς φυσαλίδες.
Οι λεγόμενοι βραστοί όπως πχ ο "γλυκύ βραστός" σημαίνει ότι το μπρίκι στο τέλος προτού αδειάσει όλο τον καφέ στο φλιτζάνι σηκώνεται ψηλά, ώστε να δημιουργηθούν φυσαλίδες στο καϊμάκι.
Έτσι το καϊμάκι δεν είναι πηχτό και βαρύ.
Ας πάμε να ετοιμάσουμε έναν ελληνικό "πολλά βαρύ και όχι"
Όλα ξεκινούν από το καλό χαρμάνι και ο κάθε ένας μας έχει τις δικές του προτιμήσεις στο χαρμάνι, βασική αρχή όμως όλων των χαρμανιών είναι, να είναι φρεσκοκαβουρδισμένα και φρεσκοαλεσμένα.
-. στο ιδανικό μπρίκι μας λοιπόν, το οποίο είναι από χαλκό και έχει σχήμα κωνικό για να ζεσταίνει,
να ψήνει ομοιόμορφα και να δημιουργεί το ιδανικό καϊμάκι, υπολογίζουμε ένα φλιτζάνι, μετράμε με το φλυτζάνι μας, νερό από την βρύση, το νερό για τον ελληνικό είναι πάντα κρύο, όχι παγωμένο, όχι ζεστό!
-. το τοποθετούμε στο γκαζάκι!
-. προσθέτουμε τον καφέ και
Παλαιότερα στα παραδοσιακά καφενεία ο παρασκευαστής καφέδων, ήξερε να παρασκευάζει όπως λένε, μέχρι και 48 διαφορετικά είδη καφέ, συνδυάζοντας την ποσότητα νερού,
καφέ,
ζάχαρης και τρόπου σερβιρίσματος.
Υπήρχαν επίσης δύο είδη φλιτζανιού.
Το κανονικό και το χοντρό που είχε διπλάσια σε πάχος τοιχώματα και διατηρούσε περισσότερο χρόνο τον καφέ ζεστό.
Και βέβαια όλα τα στάδια ήταν και είναι σημαντικά,
από τις δοσολογίες,
το ανακάτεμα και φυσικά το πότε θα βγει από την φωτιά.
Όλα παίζουν τον ρόλο τους και συμβάλουν στο να φτιάξεις τον τέλειο ελληνικό καφέ και βασικά χρειάζεται υπομονή, ώστε να χυλώσει.
Παλιότερα ψηνόταν σε σιγανή φωτιά στην χόβολη, όπου το μπρίκι σκεπαζόταν μέχρι τη μέση τραβώντας με το κουταλάκι τη χόβολη γύρω του, σχεδόν επί δέκα με είκοσι λεπτά της ώρας.
Ο ταμπής - ο παρασκευαστής των καφέδων, ο ειδικός εκείνος μάστορας που έψηνε τους καφέδες πίσω απ’ τον μπάγκο των καφενείων, ανακάτευε σιγά σιγά τον καφέ άλλοτε γυρίζοντας το ειδικό αναδευτήρι, άλλοτε χτυπώντας το ελαφρά στον πάτο του μπρικιού.
Έτσι μόνο χύλωνε ο καφές και όταν ο καφές άρχιζε να φουσκώνει ήταν έτοιμος για σερβίρισμα.
Σήμερα αυτό που παραδοσιακά χρειάζεται ο ελληνικός καφές είναι το μπρίκι.
Χωρίς το ιδανικό και κατάλληλο μπρίκι είναι δύσκολο να ψηθεί σωστά ο καφές και να έχει μια πλούσια γεύση.
Φυσικά, καλός ελληνικός καφές σημαίνει καφές με πλούσιο καϊμάκι που πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί και κατά το σερβίρισμα, γιατί διαφορετικά θα έχουμε αποτυχία!
Και έχουμε τον βαρύ γλυκό,
τον πολλά βαρύ,
τον βαρύ γλυκό και όχι, ονομασίες που αφορούν το καϊμάκι όταν σερβίρεται στο φλιτζάνι με το μπρίκι χαμηλά, όπου "βαρύς" σημαίνει καϊμάκι λείο χωρίς φυσαλίδες.
Οι λεγόμενοι βραστοί όπως πχ ο "γλυκύ βραστός" σημαίνει ότι το μπρίκι στο τέλος προτού αδειάσει όλο τον καφέ στο φλιτζάνι σηκώνεται ψηλά, ώστε να δημιουργηθούν φυσαλίδες στο καϊμάκι.
Έτσι το καϊμάκι δεν είναι πηχτό και βαρύ.
Ας πάμε να ετοιμάσουμε έναν ελληνικό "πολλά βαρύ και όχι"
Όλα ξεκινούν από το καλό χαρμάνι και ο κάθε ένας μας έχει τις δικές του προτιμήσεις στο χαρμάνι, βασική αρχή όμως όλων των χαρμανιών είναι, να είναι φρεσκοκαβουρδισμένα και φρεσκοαλεσμένα.
-. στο ιδανικό μπρίκι μας λοιπόν, το οποίο είναι από χαλκό και έχει σχήμα κωνικό για να ζεσταίνει,
να ψήνει ομοιόμορφα και να δημιουργεί το ιδανικό καϊμάκι, υπολογίζουμε ένα φλιτζάνι, μετράμε με το φλυτζάνι μας, νερό από την βρύση, το νερό για τον ελληνικό είναι πάντα κρύο, όχι παγωμένο, όχι ζεστό!
-. το τοποθετούμε στο γκαζάκι!
-. προσθέτουμε τον καφέ και
-. ανάβουμε το γκαζάκι στο πιο χαμηλό
-. περιμένουμε τον καφέ να “κάτσει” πάνω στο νερό, να βυθιστεί μόνος του καθώς ζεσταίνεται το νερό σιγά-σιγά και μετά ανακατεύουμε πολύ-πολύ καλά μέχρι να διαλυθεί ο καφές και τέρμα το ανακάτεμα, αυτό ήταν, δεν ξαναανακατεύουμε, απλά είμαστε εκεί και περιμένουμε, το δε γκαζάκι μας πάντα στο χαμηλό και περιμένουμε υπομονετικά να σιγοβράσει ο καφές μας!
-. μόλις ο καφές μας αρχίζει να φουσκώνει είμαστε σε ετοιμότητα, γιατί εδώ βρίσκεται και όλη η μαεστρία, γιατί πρέπει ακριβώς, λίγο πριν αρχίσει ο βρασμός και έχουμε το καϊμάκι σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, να τραβήξουμε το μπρίκι από τη φωτιά!!!
Και πάμε τώρα στο σερβίρισμα.
Είπαμε πολλά βαρύ και όχι, άρα όλο το σερβίρισμα γίνεται αργά και σταθερά από χαμηλά, δεν σηκώνουμε καθόλου το μπρίκι!
Τον ελληνικό τον συνοδεύουμε συνήθως με κρύο νερό, με λουκουμάκι ή γλυκό του κουταλιού.
Και βέβαια πριν τον πιούμε, τον αφήνουμε 3 με 5' να κατακάτσει το κατακάθι και είναι έτοιμος να τον απολαύσουμε!
Εάν ετοιμάζουμε ελληνικό καφέ για πολλά άτομα, ξεκινάμε να σερβίρουμε από μικρή ποσότητα σε κάθε φλιτζάνι για να έχουν όλα καϊμάκι, στη συνέχεια γεμίζουμε τα φλιτζάνια!
Και πάμε τώρα στο σερβίρισμα.
Είπαμε πολλά βαρύ και όχι, άρα όλο το σερβίρισμα γίνεται αργά και σταθερά από χαμηλά, δεν σηκώνουμε καθόλου το μπρίκι!
Τον ελληνικό τον συνοδεύουμε συνήθως με κρύο νερό, με λουκουμάκι ή γλυκό του κουταλιού.
Και βέβαια πριν τον πιούμε, τον αφήνουμε 3 με 5' να κατακάτσει το κατακάθι και είναι έτοιμος να τον απολαύσουμε!
Εάν ετοιμάζουμε ελληνικό καφέ για πολλά άτομα, ξεκινάμε να σερβίρουμε από μικρή ποσότητα σε κάθε φλιτζάνι για να έχουν όλα καϊμάκι, στη συνέχεια γεμίζουμε τα φλιτζάνια!
και ένας μπούσουλας
πολλά βαρύς και όχι, 2-3 κουταλιές καφέ, καθόλου ζάχαρη
βαρύς, 2-3 κουταλιές καφέ
σκέτος, καθόλου ζάχαρη
ελαφρύς, ½ - 1 κουταλιά καφέ
γλυκός, 2 - 4 κουταλιές ζάχαρη
μέτριος, 1 κουταλιά ζάχαρη
ναι και όχι, ½ κουταλιά ζάχαρη
βαρύ γλυκός, 3 κουταλιές καφέ και ζάχαρη
γλυκύ βραστός, 2 κουταλιές καφέ 3 ζάχαρη και ελαφρύ καϊμάκι.
με ολίγη, 1 κουταλιά καφέ, λιγότερο από 1/2 ζάχαρη
επιμέλεια κειμένου:ntina
