Βασίλης Ραφαηλίδης – Δυο λόγια για τον Έλληνα διανοητή

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1934 στα Σέρβια του νομού Κοζάνης και πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 στην Αθήνα.
Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Κωνσταντινούπολη, την οποία και ο ίδιος αναγνώριζε ως πατρίδα του (κυρίως διότι του άρεσε ως πόλη).
Εξάλλου είχε και άλλες «πατρίδες». 
Κατεξοχήν, την Καστοριά στην οποία πέρασε την εφηβεία, λόγω μετάθεσης των γονέων του.
Σημειωτέον, οι γονείς του ήταν αμφότεροι εκπαιδευτικοί – φιλόλογος ο πατέρας (Απόστολος), δασκάλα η μητέρα του (Ελένη).
Η μητέρα του κατάγονταν από το Βελβεντό Κοζάνης.
Σπούδασε το 1959 κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου στην Αθήνα και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε σαν βοηθός του Νίκου Κούνδουρου και του Ροβήρου Μανθούλη, ενώ το 1962 γύρισε και ο ίδιος δύο ταινίες – ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το Βυζαντινό Μνημόσυνο και τους γουναράδες της Καστοριάς και την τέχνη τους.
Η πρώτη του ταινία, γυρισμένη με πενιχρά και πεπαλαιωμένα μέσα, ήταν εξαιρετικά φιλόδοξη, αλλά ο ίδιος την απέρριψε αμέσως ως αισθητικά απαράδεκτη και έκτοτε αδιαφόρησε παντελώς για την τύχη της παρότι βραβεύτηκε αργότερα από διεθνές φεστιβάλ.
Το 1963 αποφασίζει να εγκαταλείψει την προοπτική του επαγγελματία σκηνοθέτη για να γίνει επαγγελματίας κριτικός κινηματογράφου.
Αρχικά εργάστηκε σ’ αυτό το πόστο σε έντυπα της αριστεράς στην οποία ιδεολογικά ανήκε, αρχικά την Επιθεώρηση Τέχνης και αργότερα στη Δημοκρατική Αλλαγή.
Στη συνέχεια εξέδωσε το περιοδικό Ελληνικός Κινηματογράφος το οποίο έκλεισε η Χούντα για να το επανεκδώσει στη συνέχεια με τον τίτλο Σύγχρονος Κινηματογράφος.
Με τη μεταπολίτευση εργάστηκε σε διάφορες εφημερίδες όπως Το Βήμα (1974-1983), Έθνος (1983-1998) και Ελευθεροτυπία (1998 ως τον θάνατό του το 2000), μη περιοριζόμενος στην κριτική κινηματογράφου, αλλά γράφοντας σχόλια και επιφυλλίδες που άπτονταν ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων.
Επίσης παρέδιδε σεμινάρια και δίδαξε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου, στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, στο Ινστιτούτο Γκαίτε και αλλού.
Επίσης εργάστηκε και σε ραδιοφωνικό σταθμό σε εκπομπές διαλόγου. Στη διάρκεια της δικτατορίας βασανίστηκε και εκτοπίστηκε στις φυλακές της Αίγινας. Υπήρξε συνειδητοποιημένος μαρξιστής-κομμουνιστής και μέσα από κάποια βιβλία του ανέλυσε τη μαρξιστική και κομμουνιστική θεωρία με τρόπο απλό αλλά όχι απλουστευτικό.
Απεβίωσε το 2000 σε ηλικία 66 ετών από καρκίνο.
Η κηδεία του ήταν θρησκευτική, ο ίδιος δήλωνε άθεος, με πρωτοβουλία των δύο αδελφών του.
Έγινε στο Ναό του Αγίου Νικολάου Πευκακίων και τον επικήδειο εκφώνησε ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, με τον οποίο συχνά συγκρουόταν σε πλαίσια τηλεοπτικών εκπομπών.
Κατοικούσε στην ιστορική συνοικία της Νεάπολης επί της οδού Ιπποκράτους.
Ενδεικτικά κάποια βιβλία από την πλούσια συγγραφική του δραστηριότητα:
Έλληνες και Νεοέλληνες (1988)
Τα μαλλιά του φαλακρού δολοφόνου (1989, Αιγόκερως)
Το ομιχλώδες τοπίο της ιστορίας (1990, Αιγόκερως)
Καπιταλισμός: Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας (1991, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο (αυτοβιογραφικό, 1992, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974 (1993, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Οι λαοί των Βαλκανίων (1994, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
20 κείμενα για 127 αιρέσεις (1995, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Μυθ-ιστορία των βάρβαρων προγόνων των σημερινών Ευρωπαίων (1995, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι (1996, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Λαοί της Ευρώπης (1996, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα (1997, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Λαοί της Μέσης Ανατολής (1998, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού (1999, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Άραβες (2003, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Ταξίδι στο μύθο δια της ιστορίας (2003, Αιγόκερως)
Η μυθική ιστορία των Εβραίων (2005, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Νεοελληνική ιστορία της αρχαίας Ελλάδας (2010, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, πρώτη δημοσίευση ως σειρά άρθρων στο “Έθνος της Κυριακής” το 1989)
Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους – Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι’ αυτό δεν την κολακεύει
Στο βιβλίο του αυτό ο Βασίλης Ραφαηλίδης καταγράφει την ιστορία της Ελλάδας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους το 1830 έως και την πτώση της χούντας το 1974.
Ο συγγραφέας δίνει έμφαση περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα.
Δεν εξιστορεί κατορθώματα ηρώων, αλλά επικεντρώνεται σε ανθρώπους που θεωρεί πατριδοκάπηλους και δωσίλογους.
Παράλληλα προσεγγίζει με χιουμοριστική διάθεση τα γεγονότα, διακωμωδώντας καταστάσεις και πρόσωπα.
Η προσέγγιση αυτή δεν έχει ως σκοπό την μεμψιμοιρία ή την απαξίωση, μα την έκθεση γεγονότων που ο συγγραφέας θεωρεί ότι δεν αναφέρονται στα σχολικά ιστορικά βιβλία.
Σύμφωνα με το σημείωμα του ίδιου του συγγραφέα, «Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα.
Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία. (…)
Τούτη η συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1830 μέχρι και το 1974 που γράφτηκε για να είναι κατ’ αρχήν ένα ευχάριστω ανάγνωσμα επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ιστορίας μας.
Δίνει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στους προδότες, τους δωσίλογους όλων των περιόδων και τους πατριδοκάπηλους που δεν έλειψαν ποτέ, παρά σ’ αυτούς που νοιάστηκαν ειλικρινά για τούτον τον δύσμοιρο τόπο, που συνεχίζει να υποφέρει από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας. (…)
Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα.
Και γι αυτό δεν την κολακεύει.
Λέει τα σύκα, σύκα και τους προδότες, προδότες και όχι εθνικούς ήρωες.
Θα μπορούσε να έχει τίτλο “Αρνητική Ιστορία της Νέας Ελλάδας” , αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση.
Συνεπώς αυτό το βιβλίο στοχεύει την κατάφαση μέσα από την άρνηση, κατά την προτροπή του Τεοντόρ Αντόρνο».
Το ιδεολογικό χάσμα του Ραφαηλίδη με πολλούς της εποχής του
Πολλές φορές λόγω του πληθωρικού του χαρακτήρα αλλά και της αγανάκτησης που ένιωθε ύψωνε τη φωνή και ερχόταν σε έντονες αντιπαραθέσεις με ανθρώπους που τον χώριζαν ιδεολογικά χάσματα 
Στο στόχαστρό του είχε ακόμα και  ο Διονύσης Σαββόπουλος, τον οποίο είχε κατηγορήσει για «βαθύτατο πουριτανισμό» για τις απόψεις του. «Αν ζούσε στον Μεσαίωνα, σίγουρα θα ήταν ένας έξοχος ιεροεξεταστής», είχε δηλώσει σε μια δημόσια αντιπαράθεσή τους.
Στο Έθνος της Κυριακής όπου αρθρογραφούσε από το 1983 μέχρι 1998 αναφερόταν συχνά στη Αρχαία Ελλάδα.
Η άποψή του συνοψίζεται στo παρακάτω κείμενό του: “Οι αρχαίοι Έλληνες μεγαλούργησαν χάρη στην ανεκτικότητα τους, απέναντι σε όλους αυτούς που έρχονταν και εγκαθίστανται στις Ελληνικές πόλεις.
Που ήταν Ελληνικές γιατί ανάπτυξαν ένα πολιτισμό, που ονομάστηκε Ελληνικός, από τον τόπο όπου εμφανίστηκε και όχι από την ποιότητα της ράτσας των αυτοχθόνων.
Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χοάνη συγκερασμού, εθνοτήτων και λαοτήτων, ένα τέλειο χωνευτήρι λαών και τούτο χάρη στην θέση της, στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου εμφανιστήκαν όλοι οι σπουδαίοι πολιτισμοί που συγκεράστηκαν στον Ελληνικό.
Πριν κάθε τι, η Ελλάδα είναι μια πολιτιστική παγκόσμια έννοια.
Όχι όμως θεωρία “ανωτέρας φυλής και περιουσίου έθνους”.
Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι’ αυτό δεν την κολακεύει
Για τον Καποδίστρια έγραφε:
Οι δυο υδραίικες οικογένειες, όπως ήταν φυσικό, δεν είδαν με καλό μάτι τον ερχομό του «ξένου» Καποδίστρια στην Ελλάδα.
Τους χαλούσε τα σχέδια για απόλυτη κυριαρχία.
Κι ήταν αυτοί που οργάνωσαν την αντιπολίτευση κατά του Κυβερνήτη.
Έτσι μετά τις εκλογές του 1829 και το χρίσμα που πήρε ο Καποδίστριας ως λαϊκός πλέον ηγέτης, κηρύσσουν την ανυπακοή στην κυβέρνηση του Καποδίστρια και στην πραγματικότητα ανακηρύσσουν την Ύδρα αυτόνομο και ανεξάρτητο κράτος.
Πιο σωστά, πρωτεύουσα μιας άλλης Ελλάδας, όπου τον πρώτο και κύριο ρόλο θα παίζουν τα πλούσια νησιά του Αιγαίου, που όλα δηλώνουν υπακοή στους Κουντουριώτηδες της Ύδρας.
(……..)
Η ανταρσία της Ύδρας κατά του Καποδίστρια επισημοποιείται με μια ψευτοκυβέρνηση που σχηματίζει εκεί ο Κουντουριώτης.
Ο Καποδίστριας τραβάει τα μαλλιά του και δίνει εντολή στον Κανάρη να ετοιμάζει τον αγκυροβολημένο στον Πόρο ελληνικό στόλο να πάει να αποκλείσει την Ύδρα. 
Όμως, ο Κουντουριώτης μαθαίνει τι του ετοιμάζει ο Καποδίστριας και στέλνει τον Μιαούλη στον Πόρο να καταλάβει τον ελληνικό στόλο και να τον φέρει στο «ανεξάρτητο» κράτος της Ύδρας.
Πράγματι ο Μιαούλης με μια πειρατική ενέργεια από κείνες που μόνο αυτός ήξερε να οργανώνει προκειμένου να γίνει πλούσιος πολύ πριν ξεσπάσει η ελληνική επανάσταση, καταλαμβάνει τον στόλο, καταλαμβάνει και το φρούριο του Πόρου.
Και συλλαμβάνει αιχμάλωτο τον δύστυχο Κανάρη, τον μέχρι πριν από λίγο συμπολεμιστή του.
Ο Καποδίστριας αφρίζει και αποφασίζει να ανακαταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου.
Προς τούτο, ζητά τη βοήθεια των πρεσβευτών της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Ο Άγγλος και ο Γάλλος του την αρνούνται.
Θεωρούν καλά καμωμένα τα όσα έγιναν και εκδηλώνονται απροσχημάτιστα κατά του Καποδίστρια, που ξέρει πια ότι το τέλος του φτάνει.
Αγωνίζεται ωστόσο κατά των επιδρομέων Υδραίων που πολιορκούν τα ελληνικά πλοία μέσα στο ναύσταθμο και μπλοκάρει όλα τα πολεμικά μαζί και τα εμπορικά.
Ζητάει απ’ τον Μιαούλη να φύγει ήσυχα για την πατρίδα του την Ύδρα χωρίς να πάθει τίποτα, αλλά ο γενναίος Υδραίος γίνεται θηρίο έτσι που είναι εγκλωβισμένος απ’ τον εμπορικό στόλο, και πυρπολεί τη μεγάλη φραγάτα «Ελλάς».
Σημαδιακό το όνομα του πλοίου.
Η πυρπόληση του «Ελλάς» απ’ τον Έλληνα, συμβαίνει την 1η Αυγούστου 1831, ημέρα κατά την οποία καταλαβαίνει κάθε νοήμων της εποχής, πως είναι αδύνατο να υπάρξει ελληνικό κράτος.
Το πείραμα Καποδίστρια απέτυχε γιατί οι Έλληνες δε θέλουν να έχουν κράτος.
Ούτε σήμερα θέλουν να έχουν κράτος. Η σημερινή Ελλάδα είναι γεμάτη Υδραίους και Μιαούληδες.
Το πυρ απ’ τη φρεγάτα «Ελλάς» μεταδίδεται και στην κορβέτα «Ύδρα».
Δεύτερος συμβολισμός: ο Μιαούλης δεν έκαψε μόνο την Ελλάδα αλλά και την την πατρίδα του την Ύδρα.
Και ενώ οι φλόγες καταυγάζουν τον άσχετο προς όλη αυτή τη βαρβαρότητα ελληνικό ουρανό, ο Μιαούλης τρυπώνει μέσα απ’ τις φλόγες και τελικά βρίσκεται ασφαλής στο πειρατικό του καταφύγιο, την Ύδρα.
Προσοχή όμως. 
Φεύγει μόνο όταν διαπιστώνει πως δεν μπορεί να κάψει όλα τα πλοία, όπως ήταν η πρόθεσή του, γιατί στο μεταξύ ο Κανάρης, που ήταν αιχμάλωτός του, όπως είπαμε, ελευθερώνεται, ανακαταλαμβάνει όσα πλοία δεν είχε κάψει ο Μιαούλης και τα σώζει απ’ τον επιδρομέα Υδραίο.
Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν…
Το περιστατικό δε θα το βρείτε στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας, για ευνόητους λογοκριτικούς λόγους.

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

Επειδή μου αρέσουν τα εκλεκτά εδέσματα - Mουστοκούλουρα, η απόλυτη φθινοπωρινή λιχουδιά

Τα μουστοκούλουρα είναι αρτοσκευάσματα που φτιάχνονται με μούστο ή με πετιμέζι, αλεύρι και ελαιόλαδο, κανέλα και γαρύφαλλο σε σκόνη!!!
Για λάδι προτιμώ ελαιόλαδο.
Η διαδικασία παρασκευής περιλαμβάνει ανάμειξη των υλικών και ανακάτεμα έως ότου ληφθεί μία εύπλαστη ζύμη.
Στο μείγμα μπορούν να προστεθούν και σταφίδες.
Τα μουστοκούλουρα μπορεί να είναι τραγανά ή μαλακά, γενικά όσο περισσότερο είναι το αλεύρι στην αναλογία των συστατικών τόσο πιο σφιχτά και τραγανά γίνονται τα κουλουράκια.
Η ζύμη πλάθεται σε κουλουράκια, κυκλικά με τρύπα στη μέση ή χωρίς, ή εναλλακτικά σε μακρόστενα σχήματα ή πλεξούδες.
Ψήνονται στο φούρνο.
Τα υλικά μου:
600gr. περίπου αλεύρι μαλακό
1 κοφτό κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ
3/4 του φλυτζανιού ελαιόλαδο
1 ½ του φλυτζανιού πετιμέζι
1/2 φλυτζάνι χυμό πορτοκαλιού
½ κουταλάκι του γλυκού σόδα
1 ½ κοφτό κουταλάκι του γλυκού κανέλα
¼ κοφτό κουταλάκι του γλυκού γαρίφαλο σε σκόνη
Ανάβω το φούρνο μου να ζεσταθεί στους 180 βαθμούς στον αέρα
Ανακατεύω το αλεύρι μου με το μπέικιν πάουντερ  και τα αφήνω να με περιμένουν.
Σε ένα φαρδύ, άνετο μπολ ρίχνω το πετιμέζι,
το λάδι και
τα μπαχαρικά και ανακατεύω με το σύρμα.
Διαλύω στο χυμό του πορτοκαλιού τη σόδα και τα προσθέτω στο μίγμα μου, ανακατεύοντας με ένα κουτάλι.
Προσθέτω λίγο-λίγο το αλεύρι και συνεχίζω για λίγο το ανακάτεμα με το κουτάλι και σιγά σιγά αλευρώνοντας τα χέρια μου ζυμώνω μέχρι η ζύμη να πάρει όλο το αλεύρι.
Αν χρειαστεί λίγο επιπλέον, προσθέτω.
Η ζύμη μου δεν πρέπει να κολλάει στα χέρια μου
Πρέπει να είναι λαδερή αλλά να είναι σφιχτή και να μπορεί να πλάθεται.
Αφήνω τη ζύμη μου να σταθεί για 15-20′ σκεπασμένη καλά και εν τω μεταξύ-
Στρώνω δύο λαμαρίνες με λαδόκολλα
Πλάθω τα κουλούρια μου στρογγυλά ή σε ό,τι σχήμα μου αρέσει, και 
Τα αραδιάζω στις λαμαρίνες με κενό ανάμεσα τους γιατί φουσκώνουν.
Φουρνίζω τα μουστοκούλουρα και τα ψήνω στον αέρα για περίπου 20 περίπου  λεπτά, μέχρι να φουσκώσουν καλά και να ροδίσουν ελαφρά!
Τα μουστοκούλουρα συνοδεύουν απολαυστικά ζεστά ροφήματα, όπως του κακάου και του τσαγιού.

Christian Friedrich Samuel Hahnemann, ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής.

Christian Friedrich Samuel Hahnemann – “τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια” – similia similibus curantur

Ο Κρίστιαν Φρίντριχ Σάμουελ Χάνεμαν-Christian Friedrich Samuel Hahnemann, γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1755  και πέθανε στις 2 Ιουλίου 1843.
Ήταν Γερμανός ιατρός, γνωστός ως ιδρυτής της ομοιοπαθητικής.
Σπούδασε ιατρική στη Λειψία και στη Βιέννη και ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του γιατρού το 1781, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας.
Τρία χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στη Δρέσδη και το 1789 στη Λειψία.
Τον επόμενο χρόνο ανέλαβε τη μετάφραση της πραγματείας του William Cullen για τη φαρμακολογία (Materia Medica) και ανακάλυψε πως τα συμπτώματα της χρήσης κινίνης από έναν υγιή οργανισμό είναι παρόμοια με εκείνα που θεράπευε η κινίνη σε ασθενείς.
Ο Hahnemann είχε ήδη διατυπώσει την άποψη πως συχνά οι πρακτικές της καθιερωμένης ιατρικής της εποχής του δεν είχαν αποτελέσματα ή ακόμα οδηγούσαν σε επιδείνωση της υγείας των ασθενών και για αυτό το λόγο στράφηκε στη θεμελίωση μίας νέας θεωρίας.
Για τη διερεύνηση της ανακάλυψής του, πειραματίστηκε χορηγώντας φαρμακευτικές ουσίες στον εαυτό του και καταγράφοντας τα αποτελέσματα.
Οι έρευνές του οδήγησαν τελικά στη θεμελιώδη αρχή της ομοιοπαθητικής, σύμφωνα με την οποία “τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια” similia similibus curantur, προτείνοντας πως οι ασθένειες θεραπεύονται με τη χορήγηση φαρμάκων που όταν χορηγούνται σε υγιείς οργανισμούς προκαλούν τα ίδια συμπτώματα με αυτά των ασθενειών.
Γνωστοποίησε για πρώτη φορά την “αρχή των ομοίων” σε δημοσίευση του 1796.
Τα επόμενα χρόνια, ο Hahnemann εξέλιξε τη θεωρία του εισάγοντας την ιδέα πως χρησιμοποιώντας τις φαρμακευτικές ουσίες σε πολύ μικρές έως απειροελάχιστες δόσεις, ήταν δυνατό να ενισχυθεί η δραστικότητά τους μέσα από μια διαδικασία “δυναμοποίησής” τους, κατά την οποία οι ουσίες σταδιακά αραιώνονταν, ενώ το διάλυμα αναταρασσόταν μετά από κάθε αραίωση. Στράφηκε στη μείωση των δόσεων και κατ’ επέκταση της τοξικότητάς τους προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες επενέργειές τους.
Αρχικά πίστευε πως σε μικρές δόσεις η δράση των ουσιών εξασθενούσε λιγότερο από το αναμενόμενο, ισχυριζόμενος πως οι ασθενείς οργανισμοί χαρακτηρίζονταν από μία ανώμαλη ευαισθησία στα φάρμακα, ώστε να χρειάζονται μικρότερες δόσεις.
H θεωρία της δυναμοποίησης προτάθηκε περίπου το 1825 και καθώς φαίνεται υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένη με το διαδεδομένο δόγμα του βιταλισμού ή της “ζωτικής δύναμης”, της πεποίθησης δηλαδή πως οι λειτουργίες ενός ζωντανού οργανισμού καθορίζονται από μία μη φυσική εσωτερική δύναμη.
Το σημαντικότερο σύγγραμμα του Hahnemann, με τίτλο Organon der rationellen Heilkunst εκδόθηκε το 1810 περιέχοντας μία εκτεταμένη παρουσίαση του νέου θεραπευτικού συστήματος που πρότεινε και το οποίο ονόμασε ομοιοπαθητική.
Ήδη από την εποχή της έκδοσης του Οργάνου, ο Hahnemann ασπαζόταν την πεποίθηση πως οι ασθένειες οφείλονταν σε “διαταραχές της άυλης δύναμης, η ζωτική αρχή, που προσδίδει ζωή στο ανθρώπινο σώμα” και πως για την ομοιοπαθητική, η θεραπεία είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης της ζωτικής δύναμης στο κατάλληλα επιλεγμένο φάρμακο.
Ισχυρίστηκε πως η “δυναμοποίηση” μπορούσε να απελευθερώσει ένας είδος ενέργειας, που ο ίδιος θεωρούσε άυλη και πνευματική.
Αναφέρεται στή “μαγική” ιαματική δύναμη των φαρμάκων πού παρασκευάστηκαν – δυναμοποιήθηκαν, σύμφωνα με την ομοιοπαθητική θεωρία” και στην “εσωτερική πνευματοειδή δύναμη” των ομοιοπαθητικών φαρμάκων καί στόν “εκπνευματισμό της ύλης”
Για να διαπιστωθούν οι θεραπευτικές ιδιότητες των φαρμακευτικών ουσιών, ο Hahnemann υπέδειξε την “επαλήθευση” τους σε υγιή άτομα και κατέγραψε λεπτομερώς τα συμπτώματά τους σε έναν κατάλογο ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας – Materia Medica.
Συνέχισε να ασκεί την ιατρική και να ερευνά πάνω στην ομοιοπαθητική μέχρι το τέλος της ζωής του.
Πέθανε το 1843 στο Παρίσι.
Ο Hahnemann ήταν δεϊστής, δηλ. πίστευε στην ύπαρξη κάποιας υπέρτερης ανώτερης δημιουργικής δύναμης.
Ήταν επίσης φλογερός υποστηρικτής και μαθητής του Emanuel Swedenborg, ο οποίος ήταν Σουηδός επιστήμονας, φιλόσοφος, χριστιανός μυστικιστής, θεολόγος και πνευματιστής.

Ο Hahnemann ήταν δυσαρεστημένος με την κατάσταση της ιατρικής στην εποχή του, και αντιτάχθηκε ιδιαίτερα σε πρακτικές όπως η αιματοχυσία.
Ισχυρίστηκε ότι τα φάρμακα που είχε διδαχθεί να χρησιμοποιήσει μερικές φορές έκαναν τον ασθενή περισσότερο κακό παρά καλό:
“Η αίσθηση του καθήκοντός μου δεν θα μου επέτρεπε να αντιμετωπίσω την άγνωστη παθολογική κατάσταση των ασθενών μου με αυτά τα άγνωστα φάρμακα.
Η σκέψη να γίνω με αυτόν τον τρόπο δολοφόνος ή κακόβουλος παράγοντας στη ζωή των συνανθρώπων μου ήταν πολύ τρομερή για μένα, τόσο τρομερό και ενοχλητικό που εγκατέλειψα πλήρως την πρακτική μου στα πρώτα χρόνια της ιατρικής μου ζωής και ασχολήθηκα αποκλειστικά με τη χημεία και τη συγγραφή”, έτσι αφού εγκατέλειψε την πρακτική του γύρω στο 1784, ο Hahnemann έβγαζε τα προς το ζην κυρίως ως συγγραφέας και μεταφραστής, ενώ αποφάσισε επίσης να ερευνήσει τις αιτίες των φερόμενων σφαλμάτων της ιατρικής.

Ανάπτυξη της ομοιοπαθητικής
Ακολουθώντας το έργο του βιενέζου ιατρού Anton von Störck, ο Hahnemann εξέτασε ουσίες για τις επιδράσεις που παρήγαγαν σε ένα υγιές άτομο, υποθέτοντας ότι μπορούν να θεραπεύσουν τα ίδια προβλήματα που προκάλεσαν. 
Οι έρευνές του τον οδήγησαν να συμφωνήσει με τον von Störck ότι οι τοξικές επιδράσεις των απορροφούμενων ουσιών είναι συχνά σε μεγάλο βαθμό παράλληλες με ορισμένες καταστάσεις ασθένειας.
Αργότερα επινόησε μεθόδους αραίωσης των φαρμάκων που δοκιμάζει ο ίδιος για να μετριάσει τις τοξικές τους επιδράσεις. 
Ισχυρίστηκε ότι αυτές οι αραιώσεις, όταν παρασκευάστηκαν σύμφωνα με την τεχνική της “δυναμικοποίησης” χρησιμοποιώντας αραίωση και διάχυση, ήταν ακόμα πιο αποτελεσματικές στην ανακούφιση των ίδιων συμπτωμάτων στους ασθενείς.
Τα πιο συστηματικά του πειράματα με τη μείωση της δόσης ξεκίνησαν περίπου το 1800 όταν, βάσει του “νόμου των ομοίων” του, είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί το Ipecacuanha για τη θεραπεία του βήχα και τη Belladonna για τον ερυθρό πυρετό.
Δημοσίευσε για πρώτη φορά ένα άρθρο σχετικά με την ομοιοπαθητική προσέγγιση σε ένα ιατρικό περιοδικό German-language το 1796.
Μετά από μια σειρά από δοκίμια, δημοσίευσε το 1810 “Organon of the Rational Art of Healing” και ακολούθησε μετά  την πάροδο των ετών τέσσερις ακόμη εκδόσεις με τίτλο  The Organon of the Healing Art, η πρώτη συστηματική πραγματεία που περιέχει όλες τις λεπτομερείς οδηγίες του για το θέμα. 
Μια 6η έκδοση Organon, που δεν δημοσιεύθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του, και χρονολογείται από τον Φεβρουάριο του 1842, δημοσιεύθηκε μόνο πολλά χρόνια μετά το θάνατό του. 
Αποτελείται από ένα 5ο Organon που περιέχουν  εκτενείς χειρόγραφους σχολιασμούς.
Το Organon θεωρείται ευρέως ως μια αναδιαμορφωμένη μορφή μιας έκθεσης που δημοσίευσε το 1806 με τίτλο “Η Ιατρική της Εμπειρίας”, η οποία είχε δημοσιευτεί στο Hufeland’s Journal. 
Από το Organon , ο Robert Ellis Dudgeon δηλώνει ότι ήταν μια ενίσχυση και επέκταση του  Medicine of Experience, εργάστηκε με μεγαλύτερη προσοχή και τέθηκε σε μια πιο μεθοδική και αφοριστική μορφή, σύμφωνα με το μοντέλο των ιπποκρατικών γραπτών.

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

Ο Καβάφης και η αόρατη και άπιαστη κίνηση του χρόνου

Χρόνος – Οι ερευνητές έχουν αναπτύξει έναν αλγόριθμο για την προσομοίωση της επιστροφής ενός σωματιδίου για λίγο στο παρελθόν.
Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν νέες διαδρομές για την εξερεύνηση της ροής του χρόνου σε κβαντικά συστήματα.
Ανοίγουν επίσης νέες δυνατότητες για δοκιμές κβαντικών προγραμμάτων υπολογιστών και διόρθωση σφαλμάτων.
Γυρίζει πίσω ο χρόνος;
Επιστήμονες στη Ρωσία διαβεβαιώνουν ότι ναι ο χρόνος γυρίζει πίσω και δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας-είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Όπως λένε κατάφεραν να αντιστρέψουν τη ροή του χρόνου με τη βοήθεια ενός κβαντικού υπολογιστή.
Η επιστημονική αυτή μελέτη μπορεί να αλλάξει εντελώς το τοπίο στον τομέα των κβαντικών υπολογιστών, αλλά και τη σκέψη μας.
Και ναι έρχεται σε αντίθεση με τους νόμους της φυσικής,
Οι μελετητές χρησιμοποίησαν ηλεκτρόνια και τον παράξενο κόσμο της κβαντικής μηχανικής, με αποτέλεσμα να γυρίσουν πίσω τον… χρόνο.
Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν ένα περίπλοκο πείραμα, το οποίο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μπάλες μπιλιάρδου που κάνουν… rewind μετά από το σπάσιμο.
Όποιος παρακολουθούσε το πείραμα στον υπολογιστή έβλεπε το περιστατικό να εξελίσσεται αντίθετα από τη ροή του χρόνου.
Ο επικεφαλής της επιστημονικής προσπάθειας dr. Gordey Lesovik, επικεφαλής του Ινστιτούτου Φυσικής και Τεχνολογίας της Μόσχας, δήλωσε:
«Έχουμε τεχνητά δημιουργήσει μια κατάσταση που εξελίσσεται σε ροή αντίθετη από αυτή του θερμοδυναμικού βέλους του χρόνου».
Αλήθεια μήπως μπορούμε;
Οι αλλαγές που παρατηρούμε κατά τη διάρκεια των χρόνων ξέρουμε πολύ καλά– ή μήπως μας έχουν πείσει- ότι απεικονίζουν έντονα το “βέλος του χρόνου” της επιστήμης – την πιθανή εξέλιξη από την τάξη στη αταξία.
Δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτό το βέλος όπως δεν μπορούμε να διαγράψουμε τις ρυτίδες μας ή να αποκαταστήσουμε ένα θρυμματισμένο φλιτζάνι και να το επαναφέρουμε στην πρότερή του μορφή.
Ή μήπως μπορούμε;
Ή μήπως όλα αυτά είναι ένα όνειρο  του “γέρου” που αποκοιμήθηκε “στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι”
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. 
Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! —
την ψεύτρα που έλεγε· 
«Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. 
Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
…. Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. 
Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina
https://www.sciencedaily.com/releases/2019/03/190314092802.htm

Αίγιο – η πόλη που αγναντεύει τον κορινθιακό

Αίγιο – Η ονομασία του, κατά τον Στράβωνα, προήλθε από την ιερή αίγα, που έθρεψε τον Δία στη βρεφική του ηλικία, που φυλαγόταν για να προστατευθεί από την παιδοφάγο μανία του πατέρα του Κρόνου.
Μια άλλη άποψη είναι πως παράγεται από το ομηρικό ρήμα «ἀΐσσω», που σημαίνει κινούμαι ορμητικά, επειδή η πόλη βρίσκεται δίπλα σε ορμητικά κινούμενη θάλασσα ή γιατί το έδαφός της είναι σεισμοπαθές.
Σύμφωνα με τον Γεώργιο Μιστριώτη, το Αίγιον που παράγεται από το «ἀΐσσω» (συνηρ. «ᾄσσω»), σημαίνει πόλις τῶν κυμάτων, λόγω του Κορινθιακού κόλπου που βρέχει με ορμή τα ακρογιάλια του: Κυρίως σημαίνει πόλιν κυμάτων, ὡς ὄντως εἶναι τὸ Αἴγιον (σχόλια σελ. 194, Ὁμήρου ‘Ἰλιάς, Α΄ τόμος, β’ ἔκδοσις, 1895).
Πάντως είναι βέβαιο ότι και η αἴξ (=γίδα) με τη σειρά της παράγεται από το ρήμα ἀΐσσω επειδή τινάσσεται.
Η ευρύτερη περιοχή της βορειοανατολικής Αχαΐας, εξάλλου, ονομάζεται Αιγιάλεια, από τη λέξη αἰγιαλός = γιαλός.
Η μεσαιωνική ονομασία του Αιγίου, Βοστίτσα, πιο πιθανό είναι πως παράγεται από τη σλαβική λέξη «Βόστα» – «Βοστάν» και σημαίνει πόλη των Κήπων – Κηπούπολη, όπως πράγματι είναι το Αίγιο, με τα τόσα περιβόλια του, μέσα και έξω από την πόλη.
ntina

Frida Kahlo: Ζωγραφίζω λουλούδια, για να μην πεθάνουν

Έπινα για να πνίξω τη θλίψη μου, αλλά η καταραμένη βρήκε τρόπο να κολυμπά» είχε πει σε ανύποπτο χρόνο η Frida Kahlo

Η Φρίντα Κάλο-Frida Kahlo  ήταν Μεξικάνα ζωγράφος.

«Δεν ζωγραφίζω όνειρα ή εφιάλτες, ζωγραφίζω τη δική μου πραγματικότητα».

Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα.
Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός.
Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της. Είχε κομμουνιστικές πολιτικές πεποιθήσεις.
Το 1929 η Φρίντα Κάλο παντρεύτηκε το Μεξικάνο τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις.
Ο Ντιέγκο Ριβέρα δώρισε το 1957 το “Γαλάζιο Σπίτι” της στο Κογιοακάν (Coyoacán), στην Πόλη του Μεξικού, και λειτουργεί πλέον ως μουσείο.

“Πόδια, μα τι τα χρειάζομαι αν έχω φτερά για να πετάξω.”

Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε από γερμανοεβραίο πατέρα και ισπανομεξικάνα μητέρα στο (Κογιοακάν) στην Πόλη του Μεξικού.
Ο πατέρας της ήταν μορφωμένος, άθεος και είχε έρθει σε νεαρή ηλικία στο Μεξικό όπου είχε γίνει φωτογράφος
Η μητέρα της ήταν Καθολική.
Στην ηλικία των έξι αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο.
Παρακολούθησε την Escola Preparatoria μία από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα όπου και είδε για πρώτη φορά τον μετέπειτα σύζυγό της, τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε τους τοίχους της σχολής.
To 1925, στα 18 ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Υποβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων και έκτοτε η ζωή της σημαδεύτηκε από πόνο και θλίψη για την αδυναμία της να κάνει παιδιά

«Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα περιστρέφονται, όλα πετούν και εξαφανίζονται. “

Πρώτα Έργα
Το 1926, ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα η Φρίντα Κάλο ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής.
Η οικογένειά της δε μπορούσε να υποστηρίξει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα οικονομικά, για αυτό και την προέτρεψαν να εικονογραφεί βιβλία ιατρικής
Το 1929 έδειξε τη δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο είχε γνωρίσει στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μεξικού που σύχναζε. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν
Οι πίνακές της είναι αντιδιαμετρικοί από τους πίνακες του Ριβέρα
Eνώ ο Ριβέρα αντλούσε τα θέματά του από το Μεξικό της προκολομβιανής εποχής, η Φρίντα παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε εκείνη την περίοδο.
Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται από τα δημοφιλή λαϊκά χριστιανικά τάματα (retablos) και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για την πραγματοποίηση μιας ευχής
Ο Ριβέρα ήταν ήδη αναγνωρισμένος ζωγράφος και οι τοιχογραφίες του είχαν μεγάλη ζήτηση στις Η.Π.Α.. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο και αργότερα στο Ντητρόιτ.
Εκεί η Φρίδα απέβαλλε, η θλίψη της για τις αποβολές της αποτυπώνεται στους πίνακες “Αποβολή στο Ντητρόιτ” και “Νοσοκομείο Χένρι Φόρντ”.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από το γέλιο»

Αναγνώριση
Κατά τη διάρκεια της ζωής της η Φρίντα Κάλο ήταν κυρίως γνωστή ως γυναίκα του Ριβέρα και όχι ως ξεχωριστή καλλιτέχνης.
Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνώρισε την Κάλο και τον Ριβέρα κατά το ταξίδι του στο Μεξικό.
Εκείνος εντυπωσιάστηκε από τη δουλειά της, την κάλεσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρρεαλιστές ζωγράφους και οργάνωσε μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι.
Εκείνη ωστόσο τόνισε πως οι πίνακές της δεν ήταν όνειρα, αλλά η δική της πραγματικότητα. Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και στο Μεξικό.
Το 1939 χώρισε προσωρινά από τον Ριβέρα και αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο “Γαλάζιο Σπίτι”.
Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα “Οι δύο Φρίδες”, στον οποίο απεικονίζει το δίλημμά της για το διαζύγιο.
Σε όλη τη διάρκεια του 1939 διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με τον Νίκολας Μάρεϊ, τον οποίο είχε γνωρίσει μαζί με τον Ριβέρα στη Νέα Υόρκη. Σύντομα μετά το διαζύγιο, το 1940 χώρισε με τον Μάρεϊ και ξαναπαντρεύτηκε με τον Ριβέρα.
Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Φρίντα Κάλο αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης.

Ελπίζω η έξοδος να είναι χαρούμενη. Και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ.

La Casa Azul
Το Γαλάζιο Σπίτι της Φρίντα Κάλο (ισπανικά:La Casa Azul) όπου έζησε και δούλεψε στην Πόλη του Μεξικού είναι πλέον μουσείο, στο οποίο εκτίθενται προσωπικά της αντικείμενα.
Η λήψη φωτογραφιών επιτρέπεται μόνο στο εξωτερικό του σπιτιού και στην αυλή του.

ntina