Eίναι ο κόσμος μας μια προσομοίωση;
Η ερώτηση "είναι ο κόσμος μας μια προσομοίωση;" ανήκει σε μια φιλοσοφική και επιστημονική υπόθεση που ονομάζεται "υπόθεση της προσομοίωσης/simulation hypothesis.
Προτάθηκε πιο πρόσφατα από τον φιλόσοφο Nick Bostrom το 2003.
Σύμφωνα με αυτή την ιδέα, μπορεί να ζούμε μέσα σε μια προσομοίωση υπολογιστή που έχει δημιουργηθεί από ένα ανώτερο πολιτισμό.
Τα βασικά επιχειρήματα της υπόθεσης:
Ο Bostrom πρότεινε ότι τουλάχιστον ένα από τα παρακάτω πρέπει να είναι αλήθεια:
1. oι πολιτισμοί καταστρέφονται πριν φτάσουν σε τεχνολογικό επίπεδο ικανό για τέτοιες προσομοιώσεις.
2. αν φτάσουν σε αυτό το επίπεδο, δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν προσομοιώσεις πρόγονων.
3. ζούμε σχεδόν σίγουρα σε μια προσομοίωση.
Αν το 1 και το 2 δεν ισχύουν, τότε η πιθανότητα να ζούμε σε μια προσομοίωση αυξάνεται δραματικά, γιατί ένας ανεπτυγμένος πολιτισμός θα μπορούσε να τρέχει εκατομμύρια προσομοιώσεις, άρα η στατιστική πιθανότητα να είμαστε σε μια από αυτές είναι μεγάλη.
Και θα ρωτήσω * υπάρχει απόδειξη;
Όχι.
Δεν υπάρχει καμία οριστική απόδειξη ότι ζούμε σε προσομοίωση, ούτε όμως και κάτι που το αποκλείει τελείως.
Στη φυσική κάποιοι θεωρούν ότι τα "όρια" της φυσικής (π.χ. το κβαντικό πεδίο, το Planck scale) μοιάζουν με το "pixelation" σε ένα ψηφιακό σύμπαν.
Στα μαθηματικά ορισμένοι λένε ότι η τεράστια μαθηματική δομή του σύμπαντος είναι ένδειξη προγραμματισμού.
Στην τεχνολογία, με την πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης και των προσομοιώσεων, είναι πιο εύκολο να φανταστούμε έναν κόσμο όπου αυτό είναι εφικτό.
Τελικά;
Ζούμε σε μια προσομοίωση:
Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε ή να το διαψεύσουμε...προς το παρόν.
Είναι περισσότερο φιλοσοφικό και μεταφυσικό ερώτημα παρά επιστημονικό.
Προσωπική σκέψη βάσει φιλοσοφίας - ακόμα κι αν ζούμε σε προσομοίωση, το "εδώ" είναι το μόνο που έχουμε.
Αν οι νόμοι της φύσης λειτουργούν,
αν νιώθουμε,
αγαπάμε,
μαθαίνουμε, τότε η εμπειρία μας είναι πραγματική για εμάς, ανεξαρτήτως του "υποστρώματος" της.
Προτάθηκε πιο πρόσφατα από τον φιλόσοφο Nick Bostrom το 2003.
Σύμφωνα με αυτή την ιδέα, μπορεί να ζούμε μέσα σε μια προσομοίωση υπολογιστή που έχει δημιουργηθεί από ένα ανώτερο πολιτισμό.
Τα βασικά επιχειρήματα της υπόθεσης:
Ο Bostrom πρότεινε ότι τουλάχιστον ένα από τα παρακάτω πρέπει να είναι αλήθεια:
1. oι πολιτισμοί καταστρέφονται πριν φτάσουν σε τεχνολογικό επίπεδο ικανό για τέτοιες προσομοιώσεις.
2. αν φτάσουν σε αυτό το επίπεδο, δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν προσομοιώσεις πρόγονων.
3. ζούμε σχεδόν σίγουρα σε μια προσομοίωση.
Αν το 1 και το 2 δεν ισχύουν, τότε η πιθανότητα να ζούμε σε μια προσομοίωση αυξάνεται δραματικά, γιατί ένας ανεπτυγμένος πολιτισμός θα μπορούσε να τρέχει εκατομμύρια προσομοιώσεις, άρα η στατιστική πιθανότητα να είμαστε σε μια από αυτές είναι μεγάλη.
Και θα ρωτήσω * υπάρχει απόδειξη;
Όχι.
Δεν υπάρχει καμία οριστική απόδειξη ότι ζούμε σε προσομοίωση, ούτε όμως και κάτι που το αποκλείει τελείως.
Στη φυσική κάποιοι θεωρούν ότι τα "όρια" της φυσικής (π.χ. το κβαντικό πεδίο, το Planck scale) μοιάζουν με το "pixelation" σε ένα ψηφιακό σύμπαν.
Στα μαθηματικά ορισμένοι λένε ότι η τεράστια μαθηματική δομή του σύμπαντος είναι ένδειξη προγραμματισμού.
Στην τεχνολογία, με την πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης και των προσομοιώσεων, είναι πιο εύκολο να φανταστούμε έναν κόσμο όπου αυτό είναι εφικτό.
Τελικά;
Ζούμε σε μια προσομοίωση:
Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε ή να το διαψεύσουμε...προς το παρόν.
Είναι περισσότερο φιλοσοφικό και μεταφυσικό ερώτημα παρά επιστημονικό.
Προσωπική σκέψη βάσει φιλοσοφίας - ακόμα κι αν ζούμε σε προσομοίωση, το "εδώ" είναι το μόνο που έχουμε.
Αν οι νόμοι της φύσης λειτουργούν,
αν νιώθουμε,
αγαπάμε,
μαθαίνουμε, τότε η εμπειρία μας είναι πραγματική για εμάς, ανεξαρτήτως του "υποστρώματος" της.
Ο Nick Bostrom είναι Σουηδός φιλόσοφος με υπόβαθρο στη θεωρητική φυσική, την υπολογιστική νευροεπιστήμη, τη λογική και την τεχνητή νοημοσύνη, καθώς και στη φιλοσοφία. Είναι ο πιο συχνά αναφερόμενος επαγγελματίας φιλόσοφος στον κόσμο κάτω των 50 ετών.
Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου διευθύνει το Ινστιτούτο Μέλλοντος της Ανθρωπότητας ως ιδρυτικός διευθυντής του. Είναι συγγραφέας περίπου 200 δημοσιεύσεων, συμπεριλαμβανομένων των Anthropic Bias (2002),
Global Catastrophic Risks (2008),
Human Enhancement (2009) και Superintelligence: Paths, Dangers, Strategies (2014), ενός bestseller των New York Times που βοήθησε στην πυροδότηση μιας παγκόσμιας συζήτησης για το μέλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Έχει επίσης δημοσιεύσει μια σειρά από σημαντικές εργασίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εισήγαγαν το επιχείρημα της προσομοίωσης (2003) και την έννοια του υπαρξιακού κινδύνου (2002).
ntina