"Η ανθρωπότητα είχε πάντα μια νοσταλγία για την ελευθερία που είναι μόνο ομορφιά, που είναι μόνο πραγματική ζωή, πληρότητα, φως."
Eugene Ionesco
"Σας συγκέντρωσα εδώ για τελευταία φορά, στην πλατεία της πόλης μας, για να σας ενημερώσω: Μας συμβαίνει κάτι εντελώς ανεξήγητο.
Δεχθήκαμε επίθεση από ένα λοιμό αγνώστων αιτιών.
Οι γειτονικές πόλεις και χώρες μας έχουν κλείσει τα σύνορά τους.
Στρατός έχει κυκλώσει την πόλη μας.
Κάθε είσοδος και έξοδος απαγορεύεται.
Μέχρι χτες ήμασταν ελεύθεροι, όμως από σήμερα είμαστε σε καραντίνα.
Συμπολίτες κι επισκέπτες της πόλης μας, μην επιχειρήσετε να δραπετεύσετε, γιατί θ’ αντιμετωπίσετε τα πυρά των στρατιωτών που καραδοκούν σε κάθε έξοδο της πόλεως.
Χρειάζεται να οπλιστούμε με όλο το θάρρος που διαθέτουμε.
Επίσης χρειάζονται γερά χέρια ν’ ανοίγουν τάφους.
Τα οικόπεδα, οι ακάλυπτοι χώροι, οι αυλές, τα γήπεδα, όλα επιτάσσονται, γιατί τα νεκροταφεία γέμισαν.
Επίσης ζητώ εθελοντές να επιτηρούν τα μολυσμένα σπίτια, μήπως κάποιος μπει ή βγει.
Θα ορίσουμε ορκωτούς επόπτες που θα επισκέπτονται τα σπίτια για να αναφέρουν στις αρχές, προκειμένου να απομονωθούν οι πιθανοί φορείς.
Όποιος μπαίνει σε μολυσμένο σπίτι θα θεωρείται ύποπτος και θ’ απομονώνεται εκεί μέσα.
Φυλαχτείτε από τους υπόπτους.
ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΤΕ τους για το καλό του συνόλου!
Ζητάμε γιατρούς, νεκροθάφτες, σαβανωτές και κάθε χρήσιμη για την περίσταση ειδικότητα.
Κάθε πολίτης οφείλει να προσφέρει στον συνάνθρωπό του: να τον επιτηρήσει ή να του κλείσει τα μάτια. Το σύνθημά μας είναι, «Θάψε τον πλησίον σου, μπορείς!».
Αντίδοτο για τον λοιμό δεν έχουμε βρει.
Προσπαθούμε να τον περιορίσουμε, μήπως μερικοί τυχεροί επιβιώσουν, όμως αυτό είναι άγνωστο.
Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις και όλα τα θεάματα.
Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα καφενεία θα λειτουργούν ελάχιστες ώρες, για να περιοριστεί η εξάπλωση ψευδών ειδήσεων.
Διότι υπάρχει η υποψία πως το κακό που μας βρήκε προέρχεται από κάτι ανώτερό μας, από τον ουρανό, και καθετί από τον ουρανό διαβρώνει σαν αόρατη βροχή τις στέγες, τους τοίχους και τις ψυχές μας.
Όπως σας είπα, αυτή είναι η τελευταία δημόσια συγκέντρωση.
Ομάδες πάνω από τρία άτομα θα διαλύονται. Επίσης, απαγορεύεται να περιφέρεστε άσκοπα.
Όλοι οι πολίτες επιβάλλεται να κυκλοφορείτε ανά δύο, για να επιτηρείτε ο ένας τον άλλο. Τώρα γυρίστε στα σπίτια σας και μείνετε εκεί.
Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης.
Ειδικά συνεργεία θα στιγματίζουν την πόρτα κάθε μολυσμένου σπιτιού: θα κάνουν έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό με μπογιά στην πόρτα και θα γράφουν, «Ελέησόν με, Κύριε!»."
«Το κωμικό είναι η βαθύτερη γνώση του παραλόγου, γι’ αυτό νομίζω ότι προξενεί μεγαλύτερη απόγνωση από το τραγικό. Το κωμικό είναι τραγικό και η τραγωδία του ανθρώπου είναι μια κωμωδία». - Ionesco Eugène
Κομμάτια της ζωής του
Ο Ionesco Eugène πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Γαλλία εκεί, είχε μια εμπειρία που ισχυρίστηκε ότι επηρέασε την αντίληψή του για τον κόσμο πιο σημαντικά από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε άλλο.
Όπως περιγράφει η Deborah B. Gaensbauer στο Eugène Ionesco Revisited: "Το περπάτημα στον καλοκαιρινό ήλιο, σε ένα ασβεστωμένο επαρχιακό χωριό κάτω από έναν έντονο γαλάζιο ουρανό, ένα καταλυτικό φως τον έλουσε και τον αγκάλιασε και ο Eugène άλλαξε βαθιά.
Αυτή η ξαφνική, έντονη και ανελέητη φωτεινότητα που τον αγκάλιασε, τον συγκλόνισε και το αίσθημα της αιωρήσεως από το έδαφος του χάρισε μια ανείπωτη αίσθηση ευεξίας.
Όταν "ακούμπησε" πάλι στο έδαφος και το "φως" τον άφησε, είδε ότι ο πραγματικός κόσμος ήταν γεμάτος φθορά, διαφθορά και χωρίς νόημα επαναλαμβανόμενη δράση"
Μεγάλο μέρος της μετέπειτα δουλειάς του, αντικατοπτρίζει αυτή τη νέα αντίληψη, και υποδηλώνει μια αποστροφή για αυτόν τον κόσμο, δυσπιστία στην επικοινωνία και τη λεπτή αίσθηση ότι ένας καλύτερος κόσμος βρίσκεται ακριβώς πέρα από μας.
Απόηχοι αυτής της εμπειρίας μπορούν επίσης να παρατηρηθούν σε αναφορές και θέματα σε πολλά από τα σημαντικά έργα του: χαρακτήρες που αναζητούν μια ασυναγώνιστη φωτεινή πόλη,
ή αντιλαμβάνονται έναν κόσμο πέρα από τα σύννεφα, χαρακτήρες που έχουν την ικανότητα να πετούν,
ή η αιχμαλωσία του κόσμου που συχνά οδηγεί στην κατάθλιψη και το αναπόφευκτο του θανάτου - Ο βασιλιάς πεθαίνει
"Γιατί οι άνθρωποι περιμένουν πάντα από τους συγγραφείς να απαντούν σε ερωτήσεις; Είμαι συγγραφέας γιατί θέλω να κάνω ερωτήσεις. Αν είχα απαντήσεις, θα ήμουν πολιτικός."
- Eugene Ionesco
Ο Ionesco έγινε μέλος του Académie française το 1970.
Έλαβε επίσης πολλά βραβεία, όπως το Tours Festival Prize,
Βραβείο Θεατρικής Εταιρείας Συγγραφέων,
Αυστριακό κρατικό βραβείο για την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, και επίτιμα διδακτορικά πτυχία από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και τα Πανεπιστήμια του Leuven, του Warwick και του Τελ Αβίβ.
Το 1964 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
"Οι ιδεολογίες μας χωρίζουν. Τα όνειρα και η αγωνία μας φέρνουν κοντά"
- Eugene Ionesco
Το παιχνίδι της σφαγής
"Το παιχνίδι της σφαγής είναι ένας αγώνας σαν παιχνίδι χωρίς νόημα, όπου το τέλος είναι απλώς αναπόφευκτο"
Το παιχνίδι της σφαγής γράφτηκε το 1970,
Μια ξαφνική επιδημία αφανίζει μια πόλη.
Κύριος εκφραστής του θεάτρου του παραλόγου ο Ionesco Eugène, μαζί με τον Samuel Beckett, τον Jean Genet, τον Arthur Adamov και άλλους, έπαιξε με το δίπολο λογικού - παραλόγου, τραγικού - γελοίου, ζωής - θανάτου.
Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1948 με τη «Φαλακρή τραγουδίστρια», ενώ το «Παιχνίδι της σφαγής» γράφτηκε το 1970 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στη γαλλική πρωτεύουσα στο Theatre Montparnasse.
Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε το 1971 από το «Θέατρο Τέχνης» σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
Οι κάτοικοί της έρχονται ο ένας μετά τον άλλον αντιμέτωποι με το θάνατο.
Το παιχνίδι της σφαγής του Ionesco, θυμίζει έντονα τα παιχνίδια που παίζει η σημερινή κοινωνία στον εαυτό της.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Σχεδόν καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με το παράλογο.
Οργή και απόγνωση όταν ακόμα και η επιστήμη ή η τέχνη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Το παιχνίδι της σφαγής μιλάει για το συμβολικό και τον πραγματικό θάνατο, αυτόν που ενώ κάνουμε τα πάντα για να πραγματοποιείται, εκ των υστέρων αναρωτιόμαστε (και όχι όλοι) για τα αίτια.
Eugene Ionesco
"Το παιχνίδι της σφαγής"
Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina
