Πως να έχουμε πάντα φρέσκα βότανα στον πάγκο της κουζίνας μας;

Φρέσκα βότανα στον πάγκο της κουζίνας μας

Ναι βέβαια μπορούμε , αρκεί να έχουμε γλάστρες με μυρωδικά ή να κόψουμε κλωνάρια από κάποια φίλη που μπορεί να έχει , ή όταν αγοράζουμε φρέσκα βότανα από τη λαϊκή αγορά της περιοχής μας , και ο τρόπος είναι πολύ-πολύ απλός.
Ας δούμε πως…
Πρώτα πρώτα θα χρειαστούμε βάζα και
αν ψάξουμε στα ράφια μας σίγουρα θα βρούμε διάφορα γυάλινα βάζα που ελάχιστα χρησιμοποιούμε ή διάφορες γυάλινες κανάτες σαν αυτή της φωτογραφίας που σας δείχνω και βέβαια κλωνάρια από διάφορα μυρωδικά και βότανα που χρησιμοποιούμε στην κουζίνα μας , αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Λοιπόν
πρώτα-πρώτα ετοιμάζουμε τα βάζα μας ή την κανάτα μας γεμίζοντάς τα μέχρι τη μέση αποχλωριωμένο νερό
Πάμε στις γλάστρες με τα μυρωδικά και βότανα μας , ότι έχουμε
δυόσμο,
μέντα,
δεντρολίβανο,
ρίγανη,
μελισόχορτο και ότι άλλο και
κόβουμε κλωνάρια περίπου 6 ιντσών.
Αρχίζουμε να τοποθετούμε τα βότανα μέσα...
read more:https://botanologia.gr/mporoyme-na-echoyme-panta-freska-votana-ston-pagko-tis-koyzinas-mas/

Κώστας Βάρναλης - Δε φταίνε οι λαοί όταν μισούνται

«Οι μοιραίοι», χειρόγραφο του ποιητή

Δε φταίνε οι λαοί όταν μισούνται

Ο Κώστας Βάρναλης περιγράφει τις διώξεις των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βουλγάρους:

Τέλη Ιουνίου οι ταραχές ξέσπασαν στην Φιλιππούπολη.
Οι εκκλησίες, τα σκολειά -τα ωραιότατα Ζαρίφεια χτισμένα πριν λίγα χρόνια από το Ζαρίφη- αλλάξανε σε μια μέρα αφέντη. Στις 15 Ιουλίου ήρθε η σειρά του Πύργου.
Θυμούμαι πως ανακατεύτηκα μέσα στο πλήθος και είδα με φριχτό σπαραγμό να μπαίνει το μανιασμένο πλήθος μέσα στο σκολειό και να πετάει έξω στο δρόμο από τα παράθυρα θρανία, χάρτες, και βιβλία.
Είδα να μπαίνουνε στην εκκλησία και να βάφουνε με κόκκινη μπογιά όλες τις ελληνικές επιγραφές.
Είδα τα ελληνικά μαγαζιά μέσα σε μια ώρα να γίνονται θρύψαλα.
Κι οι αρχές… φυλάγανε την τάξη.
Στις 30 Ιουλίου σήμανε η ώρα της Αγχιάλου.
Αλλ’ εκεί τα πράγματα ήτανε λιγάκι σκούρα.
Η Αγχίαλος χτισμένη σ’ ένα ακρωτήριο ανάμεσα σε δυο θάλασσες κι έχοντας προς το μέρος της στεριάς τη λίμνη των αλυκών ήτανε από φυσικό της δύσκολο να κυριευθεί «από έξω».
Έπειτα ο πληθυσμός ήτανε ολάκερος σχεδόν ελληνικός κι ο δεσπότης είχε ετοιμάσει την άμυνα.
Όσοι είχανε υπηρετήσει στο στρατό, οπλιστήκανε και φυλάγανε βάρδια κάθε νύχτα στο στενό έμπασμα της πόλης.
Και τηλεγραφούσε ο δεσπότης στην κυβέρνηση πως θα αναγκαστεί να «υπερασπίσει την τάξη…».
Γι’ αυτό οι Βουλγαρομακεδόνες επιχειρήσανε να μπούνε νύχτα και ξαφνικά στην πόλη.
Μα οι φρουροί αγρυπνούσανε και άρχισε το τουφεκίδι.
Τότες επιχειρήσανε να στείλουν ένα απόσπασμα από το βορεινό στενό της Μεσέβριας και να βάλουνε τους Έλληνες «μεταξύ δύο πυρών’. 
Κατά το μεσημέρι η μάχη φούντωσε μέσα στην πόλη.
Τότες έφτασε από τον Πύργο έφιππη χωροφυλακή να «θέσει τέρμα εις την συμπλοκήν», ήγουν να εκτοπίσει τους Ρωμιούς και να παραδώσει την πόλη στους κομιτατζήδες.
Κι η πόλη ολόκληρη, από παλιά ξύλινα σπίτια με στενούς δρόμους, παραδόθηκε στις φλόγες και κάηκε σε λίγην ώρα. (…)
Κι άκουσα δίπλα μου τη Μπάμπο Ζωίτσα -και ποιος δεν την ήξερε!…
Γριά Βουργάρα εξελληνισμένη υπηρετούσε αμέτρητα χρόνια εκκλησάρισσα στην ελληνική εκκλησία. (…) Άκουσα λοιπόν τη Μπάμπο Ζωίτσα να μονολογεί ρωμέικα με τρόπο, που να πάρει τ’ αυτί μου την κουβέντα της:
-Καλά της κάνανε! Έτσι κι «αυτοί» καίνε στη Μακεδονία τα βουργάρικα χωριά. Αμ πώς!…
Είχε ξυπνήσει μέσα της η κοιμισμένη από χρόνια ράτσα της.
Τώρα φυσικά δε με ξαφνιάζουν τέτοια πράγματα. 
Γιατί ξέρω, πως δεν φταίνε οι λαοί όταν μισούνται και σκοτώνονται αναμεταξύ τους. 
Φταίνε εκείνοι, που καλλιεργούν μέσα τους το μίσος και το έγκλημα και τους «διορίζουνε» κάθε τόσο και τον «προαιώνιο» εχθρό για να ξεθυμάνουνε. 
Για συμφέρο τάχα των λαών; 
Όχι βέβαια. Για το συμφέρο των ληστών.

Κώστας Βάρναλης "Φιλολογικά απομνημονεύματα"Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
πηγές:
logomnimon.wordpress.com
astrolabio1.blogspot.com

Έντουαρτ Αϊνστάιν: η ιστορία του ξεχασμένου γιου του Άλμπερτ Αϊνστάιν που έζησε σε ψυχιατρεία

Ο Αϊνστάιν και η Μιλέβα Μάριτς

Ο Έντουαρντ, όντας ασταθής σχιζοφρενικός, πέρασε τρεις δεκαετίες σε ένα άσυλο και ήταν για τον πατέρα του, Άλμπερτ, ένα "άλυτο πρόβλημα".
Ο Αϊνστάιν είναι ένας από τους πιο διάσημους επιστήμονες και το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο με τη μεγαλοφυΐα. 
Όμως, παρόλο που σχεδόν όλοι έχουν ακούσει για τον ίδιο και το αξιοσημείωτο έργο του, λίγοι γνωρίζουν για την τραγική τύχη του γιου του, Έντουαρντ.

Τα πρώτα χρόνια του Έντουαρντ

Οι δύο γιοι του Αϊνστάιν, Έντουαρντ και Χανς Άλμπερτ, τον Ιούλιο του 1917

Η μητέρα του Έντουαρντ, η Σέρβα φυσικός Μιλέβα Μάριτς (Milea Maric), ήταν η πρώτη σύζυγος του Αϊνστάιν. 
Η Μάριτς ήταν η μοναδική φοιτήτρια που σπούδασε φυσική στην Πολυτεχνική Ακαδημία της Ζυρίχης, όπου επίσης σπούδασε ο Αϊνστάιν το 1896. 
Σύντομα, ο νεαρός Αϊνστάιν ήταν ερωτοχτυπημένος με την κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή του Μάριτς. 
Το 1903 παντρεύτηκαν και απέκτησαν τρία παιδιά, την Λίεζερλ (γεννήθηκε το 1902 εκτός γάμου), τον Χανς Άλμπερτ και τον μικρότερο Έντουαρν, ο οποίος γεννήθηκε στη Ζυρίχη στις 28 Ιουλίου του 1910. Το ζευγάρι χώρισε το 1914 -οριστικά το 1919-, αλλά ο Αϊνστάιν διατήρησε την επικοινωνία μέσω αλληλογραφίας με τους γιους του.

Αν και η Μάριτς έγραψε αργότερα ότι ο διάσημος σύζυγός της έβαζε πρώτα την επιστήμη και μετά την οικογένειά του, ο Χανς Άλμπερτ ανέφερε ότι όταν ο εκείνος και ο αδελφός του ήταν μικροί, "ο πατέρας άφηνε το έργο του και μας πρόσεχε για ώρες", ενώ η Μάριτς ασχολούνταν "με το σπίτι".

Ο μικρός Έντουαρντ ήταν ασθενικό παιδί από την αρχή και τα πρώτα του χρόνια χαρακτηρίστηκαν από περιόδους ασθένειας, κάτι που δεν του επέτρεπε να συμμετέχει σε οικογενειακά ταξίδια. 
Ο Αϊνστάιν ήταν απεγνωσμένος με την κατάσταση του γιο ακόμη και όταν έφυγε από το σπίτι. 
Το 1917, έγραψε σε έναν συνάδελφό του, "Η κατάσταση του μικρού αγοριού μου με πνίγει. Είναι αδύνατο να γίνει ένας πλήρως ανεπτυγμένος άνθρωπος".
Η ψυχρή επιστημονική λογική του Αϊνστάιν αναρωτιόταν αν "θα ήταν καλύτερα γι' αυτόν αν πέθαινε πριν μάθει περισσότερο τη ζωή", αλλά στο τέλος, η πατρική αγάπη κέρδισε και ο φυσικός ορκίστηκε να κάνει ό, τι μπορούσε για να βοηθήσει τον γιο του, πληρώνοντας και συνοδεύοντάς τον σε διάφορα σανατόρια.

Η ψυχική ασθένεια του Έντουαρντ επιδεινώνεται

Καθώς ο Έντουαρντ -τον οποίο ο πατέρας του αποκαλούσε "tete", από το γαλλικό "petit", δηλαδή μικρός- μεγάλωνε, ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για την ποίηση, το πιάνο και, τελικά, την ψυχιατρική. 
Λάτρευε τον Φρόιντ και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του καθώς εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, αν και σκόπευε να γίνει ψυχίατρος. 
Μέχρι εκείνη την εποχή, η φήμη του Αϊνστάιν είχε εδραιωθεί. Σε ένα κομμάτι αυτο-ανάλυσης, ο Έντουαρντ έγραψε, "Είναι δύσκολο να έχεις έναν τόσο σημαντικό πατέρα, επειδή κάποιος αισθάνεται τόσο ασήμαντος".

Ο φιλόδοξος ψυχίατρος ακολούθησε και πάλι τη ζωή του πατέρα του όταν ερωτεύτηκε μια μεγαλύτερη γυναίκα στο πανεπιστήμιο, μια σχέση που τελείωσε επίσης καταστροφικά.
Φαίνεται ότι εκείνη την εποχή η ψυχική υγεία του Έντουαρντ χειροτέρεψε. 
Άρχισε να βγαίνει εκτός ελέγχου και όλο αυτό κορυφώθηκε με μια απόπειρα αυτοκτονίας το 1930. 
Διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. 
Πιστεύεται ότι οι βάναυσες θεραπείες της εποχής χειροτέρευσαν περισσότερο την κατάστασή τους, σε σημείο που τελικά επηρεάστηκε η ομιλία και οι γνωστικές ικανότητές του.

Η οικογένεια του Έντουαρντ μεταναστεύει στις Η.Π.Α. χωρίς αυτόν

Ο Αϊνστάιν με τον γιο του Χανς Άλμπερτ στις ΗΠΑ

Ο Άλμπερτ, από την πλευρά του, πίστευε ότι η κατάσταση του γιου του ήταν κληρονομική και προέρχονταν από την πλευρά της μητέρας του, αν και η επιστημονική παρατήρησή του δεν τον βοήθησε να μετριάσει τη θλίψη και την ενοχή του.
Η δεύτερη σύζυγός του, Έλσα, παρατήρησε ότι "αυτή η θλίψη τρώει τον Άλμπερτ". Σύντομα, ο διάσημος φυσικός αντιμετώπισε περισσότερα προβλήματα με τον Έντουαρντ. 
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το ναζιστικό κόμμα είχε ανέλθει στην εξουσία και μετά την ανάληψη της ηγεσίας από τον Χίτλερ το 1933, ο Αϊνστάιν δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Πρωσική Ακαδημία Επιστημών στο Βερολίνο, όπου εργαζόταν από το 1914.

Ο Αϊνστάιν μπορεί να ήταν ένας από τους πιο γνωστούς επιστήμονες του κόσμου, αλλά ήταν Εβραίος, γεγονός που οι συμπατριώτες του δεν μπορούσαν να αποδεχτούν και τον ανάγκασαν να φύγει στις Η.Π.Α. το 1933.
Αν και ο Άλμπερτ πίστευε ότι ο νεώτερος γιος του θα μπορούσε να πάει μαζί του στην Αμερική, η συνεχώς επιδεινούμενη κατάστασή του τον εμπόδιζε να αναζητήσει και εκείνος καταφύγιο στις Η.Π.Α..
Πριν μεταναστεύσει, για τελευταία φορά, ο Αϊνστάιν επισκέφτηκε τον γιο του στο άσυλο όπου τον φροντίζονταν. 
Αν και συνέχισε την αλληλογραφία και να στέλνει χρήματα για τη φροντίδα του γιου του, οι δυο τους δε θα συναντήθηκαν ποτέ ξανά.
Ο Έντουαρντ πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα άσυλο στην Ελβετία. 
Τον Οκτώβριο του 1965, σε ηλικία 55 χρόνων, πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο και Θάφτηκε στο νεκροταφείο του Hönggerberg στη Ζυρίχη. 
Είχε περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες της ζωής του στην ψυχιατρική κλινική του Burghölzli στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης.

Η παράξενη ιστορία της άγνωστης κόρης του Αϊνστάιν, Λίεζερλ
Η Λίεζερλ (Lieserl Einstein) ήταν το πρώτο παιδί του Αϊνστάιν και της Μιλέβα Μάριτς.
Σύμφωνα με την αλληλογραφία μεταξύ των γονέων της, η Λίεζερλ γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου του 1902, έναν χρόνο πριν οι γονείς της παντρευτούν, στο Νόβι Σαντ της Βοΐβοντίνα, στη σημερινή Σερβία. 
Για λίγο καιρό, την φρόντιζε η μητέρας της ενώ ο Αϊνστάιν εργαζόταν στην Ελβετία, πριν τελικά η Μάριτς πάει εκεί χωρίς όμως το παιδί.

Μέχρι το 1986, η ύπαρξη της Λίεζερλ ήταν άγνωστη στους βιογράφους. 
Τότε, η κόρη του Χανς Άλμπερτ, Έβελιν, ανακάλυψε μερικές επιστολές μεταξύ του Αϊνστάιν και της Μάριτς.
Η Μάριτς ήλπιζε για κορίτσι, ενώ ο Αϊνστάιν προτιμούσε αγόρι. 
Στις επιστολές τους, αποκαλούσαν το αγέννητο παιδί "Lieserl", όταν αναφέρονταν σε κορίτσι, ή "Hanserl", αν αναφέρονταν σε αγόρι. 
Τόσο το "Lieserl" όσο και το "Hanserl" ήταν αυξητικά των κοινών γερμανικών ονομάτων Liese (δηλαδή Elizabeth) και Hans.
Η πρώτη αναφορά στην εγκυμοσύνη της Μάριτς βρέθηκε σε μια επιστολή που έγραψε ο Αϊνστάιν, πιθανώς στις 28 Μαΐου του 1901 (επιστολή 36), ρωτώντας δύο φορές για το "αγόρι" και τον "μικρό μας γιο". 
Η Μάριτς αναφέρθηκε πρώτη φορά στο αγέννητο παιδί ως "Lieserl" στην επιστολή της 13ης Νοεμβρίου του 1901 (επιστολή 43). 
Ο Αϊνστάιν δέχτηκε την επιθυμία της Μάριτς για κόρη και αναφέρθηκε στο αγέννητο ως "Lieserl". 
Το παιδί ίσως γεννήθηκε λίγο πριν από τις 4 Φεβρουαρίου του 1902, όταν ο Αϊνστάιν έγραψε, "... τώρα βλέπεις ότι είναι πραγματικά Lieserl, όπως ακριβώς ήθελες ... Είναι υγιής και κλαίει; Την αγαπώ τόσο πολύ και ας μην την γνωρίζω ακόμα!".
Την τελευταία φορά που αναφέρθηκε η "Lieserl" ήταν στην επιστολή του Αϊνστάιν της 19ης Σεπτεμβρίου του 1903 (επιστολή 54), στην οποία εξέφραζε την ανησυχία ότι είχε οστρακιά. 
Ο φυσικός ρωτούσε "πώς είναι εγγεγραμμένο το παιδί; Πρέπει να λάβουμε προφυλάξεις ότι δε θα προκύψουν προβλήματα αργότερα". 
Αυτό, ίσως υποδηλώνει την πρόθεση του να δώσουν το παιδί για υιοθεσία.
Καθώς δεν είναι γνωστό ούτε το πλήρες όνομα, ούτε η τύχη του παιδιού, μέχρι στιγμής έχουν υποβληθεί αρκετές υποθέσεις για τη ζωή και το θάνατό της:
Η Michele Zackheim, στο βιβλίο της για την "Lieserl", "Η Κόρη Αϊνστάιν", δηλώνει ότι η Lieserl είχε αναπτυξιακή αναπηρία και ότι έζησε με την οικογένεια της μητέρας της και κατά πάσα πιθανότητα πέθανε από οστρακιά τον Σεπτέμβριο του 1903.
Μια άλλη εικασία που έχει γίνει είναι ότι η Lieserl υιοθετήθηκε από τη στενή φίλη της Μάριτς, Helene Savić, η οποία την μεγάλωσε και έζησε με το όνομα "Zorka Savić" μέχρι τη δεκαετία του 1990. 
Η Savić πράγματι μεγάλωσε ένα παιδί με το όνομα Zorka, το οποίο ήταν τυφλό από την παιδική ηλικία και πέθανε στη δεκαετία του 1990.
Μια επιστολή που κυκλοφορεί ευρέως στο Διαδίκτυο σχετικά με την "παγκόσμια δύναμη" της αγάπης, που αποδίδεται ως "επιστολή από τον Αϊνστάιν στην κόρη του", είναι hoax.
πηγή:3otiko.blogspot.com

από: ati και wikipedia