Οι Αμερικανοί με την ΤΤΙΡ δεν ενδιαφέρονται τόσο για τις μελλοντικές τους επενδύσεις, αλλά για τις παλαιότερες, επειδή χρησιμοποίησαν πολλά τρικ στο παρελθόν για να εξαπατήσουν τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και τις επιχειρήσεις
Όλες εμάς τις Ελληνίδες και τους Έλληνες δεν μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι διατλαντικές συμφωνίες, αφού έχουμε τα δικά μας προβλήματα που γίνονται καθημερινά χειρότερα και απειλούν να μας πνίξουν. Τους άλλους όμως λαούς της Ευρώπης που δεν φοβούνται να διαμαρτυρηθούν όπως εμείς, γνωρίζοντας πού οδηγεί η συμπεριφορά του προβάτου, τους ενδιαφέρουν. Λογικά λοιπόν διαδηλώνουν εναντίον της ΤΤΙΡ, ειδικά οι Γερμανοί, αναρωτώμενοι επί πλέον γιατί βιάζονται τόσο πολύ οι Αμερικανοί, όσον αφορά την υπογραφή της.Ευτυχώς για τους ίδιους, διαθέτουν σοβαρά ΜΜΕ που ασχολούνται με το θέμα. Έτσι ανακάλυψαν πως η αιτία της βιασύνης των ΗΠΑ είναι η κρίση χρέους της Ευρώπης, στην οποία οι αμερικανικοί επενδυτικοί όμιλοι έχουν πουλήσει επικίνδυνα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Ειδικότερα, στο παρελθόν οι αμερικανικές τράπεζες πούλησαν μαζικά σε δήμους και σε επιχειρήσεις δομημένα ομόλογα, ενώ τους εγκρίναν δάνεια, διαβεβαιώνοντας τους πως τα μικρά γράμματα κάτω από τις συμβάσεις δεν ήταν απαραίτητο να διαβαστούν.
Οι υπερχρεωμένοι λοιπόν δήμοι και οι αφελείς επιχειρήσεις εισέπραξαν τα χρήματα. Οι μεν πρώτοι για να κάνουν δώρα στους εκλογείς τους (το πελατειακό κράτος δεν είναι μόνο ελληνική πατέντα), ενώ οι δεύτερες για να κερδίσουν μερίδια αγοράς. Στη συνέχεια όμως ξύπνησαν, ανακαλύπτοντας τις παγίδες.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα κύμα αγωγών εναντίον των αμερικανικών τραπεζών, πολλές από τις οποίες δικαιώθηκαν από τα συνταγματικά δικαστήρια. Για παράδειγμα η αγωγή μίας μικρής γερμανικής πόλης (πηγή), η οποία έγινε αποδεκτή από το δικαστήριο επειδή η ενημέρωση της σχετικά με το προϊόν που αγόρασε ήταν ελλιπής, οπότε διεκδικεί από την JP Morgan το ποσόν των 57 εκ. €! (οι Ιταλοί έχουν καταθέσει επίσης αγωγές εναντίον της Deutsche Bank, για 7 δις € ομόλογα που τους πούλησε).
Λογικά λοιπόν οι Αμερικανοί φοβούνται πως θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλες τέτοιες περιπτώσεις που θα στηρίζονται στο δεδικασμένο της γερμανικής πόλης. Επομένως βιάζονται να υπογραφεί η ΤΤΙΡ που θα τους εξασφαλίζει από τις αγωγές εναντίον τους, αφού θα τους δίνει μεγαλύτερες εξουσίες από τα εθνικά δικαστήρια.
Αναλυτικότερα στο διεθνές δίκαιο ισχύει η αρχή, σύμφωνα με την οποία μία καταδίκη είναι τότε μόνο αποδεκτή, όταν είναι σύμφωνη με τη νόμιμη διαδικασία (due process of Law). Αυτό σημαίνει πως πρέπει να υπάρχει μία συνταγματική εγγύηση, έτσι ώστε ένας νόμος να μην επιτρέπεται να είναι παράλογος, αυθαίρετος ή τυχαίος. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν τοποθετούνται όρια στην ερμηνεία του νόμου, οπότε για το λόγο αυτό υπάρχουν τα διεθνή διαιτητικά δικαστήρια, μέσω των οποίων συμβιβάζονται συνήθως οι αντίδικοι.
Οι Αμερικανοί όμως αισθάνονται ανασφαλείς όσον αφορά τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, σε σχέση με τα χρηματοπιστωτικά τους προϊόντα, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως όπλα μαζικής καταστροφής από τον W. Buffet. Φοβούνται λοιπόν πως αρκετοί ευρωπαϊκοί οργανισμοί θα απαιτήσουν να λάβουν πίσω τα χρήματα τους, όπως η γερμανική πόλη, κάτι που δεν θα μπορεί να συμβεί, εάν υπογραφεί η ΤΤΙΡ.
Χωρίς να επεκταθώ σε περιττές λεπτομέρειες, οι Αμερικανοί θέλουν να εξασφαλίσουν πως το παιχνίδι θα παίζεται με τους δικούς τους κανόνες όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία είναι το ότι, δεν ενδιαφέρονται τόσο για τις μελλοντικές τους επενδύσεις, αλλά για τις παρελθούσες, επειδή κατά τη διάρκεια της κρίσης χρησιμοποίησαν πολλά τρικ για να εξαπατήσουν τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και τις επιχειρήσεις.
Θέλουν λοιπόν να αποφύγουν με κάθε θυσία τις αποζημιώσεις που θα κληθούν τελικά να πληρώσουν στους ζημιωμένους πελάτες τους, για τα στοιχήματα που ουσιαστικά τους πούλησαν εν αγνοία τους.
Φυσικά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος, αφού προωθείται παράλληλα η ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ, μέσω του οποίου οι ΗΠΑ μάλλον θέλουν να ληστέψουν ξανά την Ευρώπη, όπως το 2008, για να καλύψουν τα τεράστια χρέη τους που σύντομα θα υπερβούν τα 20 τρις $. Επίσης να πιέσουν ασφυκτικά τη Ρωσία, προτού δημιουργηθεί ο δεύτερος οικονομικός πόλος που σχεδιάζει με την Κίνα, προσελκύοντας πολλά άλλα κράτη που θέλουν να προστατευτούν από την υπερδύναμη.
Κλείνοντας, εγώ τουλάχιστον είμαι σίγουρη πως αν η Ελλάδα μπορούσε να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις που εκβιάστηκε να υπογράψει στο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο, καταθέτοντας ταυτόχρονα αγωγές αποζημίωσης για τις απίστευτες ζημίες που της προκάλεσαν μετά το 2010 (υπολογίζονται πάνω από 1 τρισεκατομμύριο ευρώ), θα κέρδιζε.
Κριτήριο μου είναι οι αποφάσεις του για την ΤΤΙΡ, όσον αφορά τους γερμανικούς οργανισμούς. Φυσικά η Ελλάδα θα έπρεπε να στείλει στα δικαστήρια όλους αυτούς τους προδότες βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς που συναίνεσαν στην καταστροφή της πατρίδας τους, χωρίς κανέναν απολύτως ηθικό ενδοιασμό για να κρατήσουν τις καρέκλες τους.
Για το ευρωπαϊκό δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο, αφού λέγεται πως είναι υποχείριο της Γερμανίας. Μίας χώρας που έχει καταλάβει όλες τις διευθυντικές θέσεις-κλειδιά στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, έχοντας βάλει στο στόχαστρο της το ελληνικό υπουργείο οικονομικών, το ΤΑΙΠΕΔ, το ταμείο εσόδων του κράτους και την κεντρική μας τράπεζα, για να επιβάλλει την κατοχή της Ελλάδας στο διηνεκές.
http://www.analyst.gr
