Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2025

Βελόνες κωνοφόρων και κουκουνάρια στην παραδοσιακή ιατρική – μια πρώτη γνωριμία

Οι βελόνες tvn κωνοφόρων είναι ένα συμπύκνωμα πολύτιμων βιολογικά ενεργών ουσιών. 
Είναι πλούσιες σε χλωροφύλλη,
αιθέρια έλαια,
φυτοστερόλες,
βιταμίνες 
– περιέχουν πέντε φορές περισσότερη βιταμίνη C από το χυμό λεμονιού και οκτώ φορές περισσότερη από το χυμό πορτοκαλιού, 

προβιταμίνες,
μέταλλα 
και αντιοξειδωτικά. 

Μπορούν να αποτελέσουν πολύτιμο βοήθημα για την αντιμετώπιση και την πρόληψη των παθήσεων του χειμώνα χάρη στις αντιβακτηριακές,
αντισηπτικές,
αποχρεμπτικές και αναζωογονητικές τους ιδιότητες.

Τα παρασκευάσματα από βελόνες κωνοφόρων προάγουν την ...
read more:https://botanologia.gr/velones-konoforon-kai-koykoynaria-stin-paradosiaki-iatriki-mia-proti-gnorimia/

Λίγα λόγια για το Αιγαίο την προαιώνια κοίτιδα των Ελλήνων

από το χρονολόγιο του Οδυσσέα Νασιόπουλουhttps://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0T4eU2UicYuJWxbAtJDH6HtU52ACiSXoMFw82WrkyTeTDALdF7giFyAgQvqsDeVPyl&id=100091277667317
Λίγα λόγια για το Αιγαίο την προαιώνια κοίτιδα των Ελλήνων. 
Η λέξη Αιγαίο προέρχεται από το αἵξ (κατσίκα), παράγωγο του ομηρικού ρήματος αΐσσω (πηδώ, κινούμαι αστραπιαία), οι αρχαίοι Έλληνες συνεκδοχικά συνήθιζαν να αποκαλούν «αίγες» τα κύματα, προφανώς επειδή πηδούν όταν η θάλασσα είναι αγριεμένη. 
Εξ' ου και η ακτή όπου καταλήγουν πηδώντας «οι αίγες της αλός» (τα θαλάσσια κύματα) ονομάστηκε αιγιαλός. 
Εξ’ ου και ο Αιγεύς, ο πατέρας του Θησέως, από το ίδιο ρήμα και η Αιγαί, 
αρχαία πόλη της Ημαθίας και παλαιά πρωτεύουσα της Μακεδονίας η σημερινή Έδεσσα
και η αρχαία πόλη Αἲγειρα της Αχαΐα, αλλά και Αίγυπτος η οποία σύμφωνα με τον Στράβωνα ετυμολογείται από τις λέξεις Αιγαίο και υπτίως η χώρα δηλαδή, που βρίσκεται κάτω (νότια) από το Αιγαίο Πέλαγος.
Το Αιγαίο μαζί με το Ιόνιο κάποτε ήταν μια απέραντη πεδιάδα, την έλεγαν Αιγηίδα, την διέρρεαν ο Αδρίας ποταμός, καταγόμενος από τις Άλπεις και 
ο Αιγαίος ποταμός, κατερχόμενος από την λίμνη τότε του Εύξεινου πόντου, ανατολίκά της σημερινής Εύβοιας υπήρχε λίμνη, λίμνη ήταν και η Θεσσαλία.
Στην Αιγιήδα υπήρξε η πρώτη αρχή του ανθρώπου, του Έλληνα, που τελικά κομματιάστηκε και καταποντίστηκε, συνεπεία γεωλογικών αλλαγών ή και σφοδρών πολέμων με τεχνολογικά μέσα άφθαστα σήμερα. 
Επειδή σ' αυτό τον κόσμο τίποτα δεν είναι καινούργιο και τίποτα που δεν έχει ξαναγίνει. 
Παράλληλα τρεις κατακλυσμοί διαμόρφωσαν καταλυτικά το σημερινό Αιγαίο πέλαγος, του Ωγύγιου, 
του Δευκαλιώνα και 
του Δάρδανου και έφερνε το τέλος κάθε εποχής του ανθρώπου, της αργυρής, της χάλκινης για του δυο πρώτους. 
Στο Αιγαίο ή Αρχιπέλαγος στην λεκάνη της Αν. Μεσογείου μεταξύ Α. Ελλάδας και Μ. Ασίας, 240.000 τ.χλμ. και μέγιστο βάθος 2.249 μέτρα μεταξύ Κρήτης και Κυκλάδων, υπήρξε η κοιτίδα του αξεπέραστου Αιγιακού Ελληνικού πολιτισμού που περιλαμβάνει τον μινωικόν, 
τον μυκηναϊκό, 
τον κυκλαδικόν και τον πολιτισμό της Ηπειρωτικής Ελλάδος. 

Ο Αιγαίος πολιτισμός υπήρξε μακροχρόνιος: 3500 – 1400π.Χ, σύμφωνα με την συμβατική ιστορία. 
Απ’ το Αιγαίο οι Έλληνες εξαπλώθηκαν σ’ όλο το κόσμο, φτιάχνοντας αποικίες Μεγάλη Ελλάδα, Ιωνία, Μ. Ασία, 
Μασσαλία, 
Σκωτία σ΄ όλη την Ευρώπη και ίσως μέχρι την Εσπερία.  
Στο βυθό του Αιγαίου υπάρχουν τα χαλάσματα απ΄ τις ένδοξες, περίλαμπρες πόλεις των πρώτων Ελλήνων, όταν βουτάς στο Αιγαίο ακούς την αρχαία λαλιά μας, το αρχέγονο αίμα να ξυπνά. 
Αυτά τα νησιά είναι σαν λαμπάδες άσβηστες που λάμπει το προαιώνιο Ελληνικό φως του πολιτισμού μας, προς τον ουρανό, της έναστρης καταγωγής, προς τον Θεό των Ελλήνων. 
Η σημερινή εποχή του σιδηρούν γένους των ανθρώπων, του χειρότερου, σκληρότερου που περπάτησε επί γης, πάλι με κατακλυσμό θα χαθεί. 
Και ξανά άλλο γένος ίσως να ξαναϋπάρξει με αφετηρία την Αιγηίδα, αν υπάρξει. 
Φωτό. : Σαντορίνη, Κυκλάδες. Θεία δίκη, ίσως και όχι, ηφαίστειο που ξυπνά, λέει να γκρεμίσει, να διαχωρίσει.

ξινολάχανο, αρμιά, λαχαναρμιά, τα απόλυτα του χειμώνα...

Η λαχαναρμιά είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της παραδοσιακής κουζίνας της Βόρειας Ελλάδας. Για να διατηρήσουν τα λάχανα πρόσθεταν αλάτι, 
λεμόνια, 
πολλές φορές και σιναπόσπορο, 

καυτερές πιπεριές ή και ρεβύθια (που επιταχύνουν τη διαδικασία της ζύμωσης), και τα έβαζαν μέσα σε βαρέλια που είχαν κάνουλα στη βάση. 
Ανά τακτά διαστήματα έπαιρναν λίγο από το υγρό του κάτω μέρους και το έριχναν από πάνω. Σε ένα μήνα το λάχανο ήταν έτοιμο να μαγειρευτεί με χοιρινό και να τυλιχτεί σε λαχανοντολμάδες. 
Και εμείς μπορούμε να φτιάξουμε λάχανο αρμιά, ακόμη και να μην έχουμε εύκαιρο ένα βαρελάκι με βρυσάκι. 
Παίρνουμε ένα αφράτο λάχανο και με ένα κοφτερό χέρι κάνουμε μια βαθιά τρύπα εκεί που είναι το κοτσάνι, 
τη γεμίζουμε με χοντρό αλάτι, 
βάζουμε το λάxανο σε ένα ευρύχωρο σκεύος, 
το σκεπάζουμε με αλατόνερο (υπολογίζουμε ένα κουτάλι της σούπας αλάτι για ένα λίτρο νερού), 
ανακατεύουμε καλά, 
προσθέτουμε δύο λεμόνια και τοποθετούμε από πάνω κάτι βαρύ – ένα πιάτο λόγου χάρη. Κάθε δυο τρεις μέρες ανακατεύουμε την άρμη μέχρι να περάσουν τριάντα μέρες και να γίνει.
Όταν είναι έτοιμο το λάχανο μπορούμε να το μαγειρέψουμε με κοτόπουλο, 
γαλοπούλα αλλά και με χοιρινό! - gastronomos.gr
αναλυτικότερες πληροφορίες για το πως κάνουμε ξινολάχανο και στην botanologia.grΠως κάνω ξινολάχανο, ένα από τα πολυτιμότερα λαχανικά ζύμωσης
....Είναι σημαντικό όλο το λάχανο να είναι βυθισμένο μέσα στα υγρά, καθώς η ζύμωση είναι μια αναερόβια διαδικασία και αν το λάχανο εκτεθεί στον αέρα πιθανότατα θα μολυνθεί από μικρόβια και μούχλα  αυτό διότι το ξινολάχανο φτιάχνεται με ζύμωση, και μέρα με τη μέρα θα αρχίσει να αφρίζει και να φουσκώνει.
Η ζύμωση, γίνεται μέσω μικροοργανισμών οι οποίοι τρέφονται από τα σάκχαρα  που βρίσκονται στο λάχανο και μέσω της γαλακτικής ζύμωσης.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό το ευχάριστα ξινό και εύπεπτο αποτέλεσμα.
Οι μικροοργανισμοί, είναι τα γνωστά μας, προβιοτικά, φίλοι και σύμμαχοι του πεπτικού συστήματος...