Μετά από άθλους και παράξενες περιπέτειες που κράτησαν είκοση χρόνια, ο Οδυσσέας, γιός του Λαέρτη, επιστρέφει στην Ιθάκη του.
Με το σιδερένιο σπαθί του και το τόξο του παίρνει την ορκισμένη εκδίκηση.
Έμφοβη και εμβρόντητη η Πηνελόπη δεν τολμά να τον αναγνωρίσει και, για να τον δοκιμάσει, υπαινίσσεται ένα μυστικό που το μοιράζονται οι δυό τους και μόνο οι δυό τους: αυτό της κοινής τους κλίνης και κανείς θνητός δεν μπορεί να την μετακινήσει, γιατί η ελιά που από το ξύλο της είχε φτιαχτεί την κρατάει δεμένη στο χώμα,
Αυτή είναι η ιστορία που διαβάζουμε στη Ραψωδία ψ της Οδύσσειας.
Ο Όμηρος δεν αγνοούσε πως τα πράγματα πρέπει να λέγονται με έμμεσο τρόπο.
Μα δεν το αγνοούσαν ούτε και οι 'Ελληνές του, που η φυσική τους γλώσσα ήταν ο μύθος.
Ο μύθος της νυφικής κλίνης που είναι δέντρο, είναι ένα είδος μεταφοράς.
Η βασίλισσα κατάλαβε πως ο άγνωστος ήταν ο βασιλιάς όταν καθρεφτίστηκε στα μάτια του, όταν ένιωσε στον έρωτά της πως την έβρισκε ο έρωτας του Οδυσσέα.
