Τζένη Βάνου
Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου
Κακό μεγάλο να 'βρω
Να μη με θέλει ο ουρανόσ
Ήλιο να βλέπω μαύρο
Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου
Να μ' αρνηθούν οι φίλοι
Χάδι ποτέ μου να μη δώ
Να μη φιλήσω χείλη
Αν σ' αρνηθώ φιλώ σταυρό
Κι όρκο βαρύ σου κάνω
Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου
Να πέσω να πεθάνω - https://www.youtube.com/watch?v=cg2iIceHnHg
Όταν με άκουσε να τραγουδάω στο σπίτι της μαμάς μου ο δημοσιογράφος Γιώργος Κολοκοτρώνης, με σύστησε στον Μίμη Πλέσσα.
Ο Μίμης μου είπε: ''Αναμφισβήτητα έχεις αξία.''
Μπήκα στην ορχήστρα του.
Την πρώτη φορά που διαγωνιζόταν τραγούδι μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Δημήτρης Χορν, που ήταν μέλος της επιτροπής, ψήφισε ''Τζένη Βάνου''.
Όταν η διευθύντρια του μουσικού προγράμματος τού είπε:
''Τάκη, τραγούδια ψηφίζουμε'', εκείνος απάντησε:
''μα δεν έχετε καταλάβει ακόμα, ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια θα μας ''βασανίζει'' με τη φωνή της;''
Το πρώτο μου σουξέ ήταν το ''Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου'', το 1963.
Το 1964 ο Γιώργος Μουζάκης μου έγραψε τη ''Σκλάβα'' και το ''Θέλω κοντά σου να μείνω''.
Δεν έκανα κάτι τρανταχτό μέχρι το 1969, που με κάλεσε ο Φίνος.
Ο Νίκος Μαμαγκάκης αργούσε να του παραδώσει τη μουσική για την ταινία ''Η Λεωφόρος του Μίσους'', γιατί η τραγουδίστριά του δε μπορούσε να το ''βγάλει''.
Πάω εγώ, το μαθαίνω, το ηχογραφώ, παίρνω 350 δραχμές και φεύγω.
Ένα μου προσόν ήταν ότι είχα μουσικότητα ενώ δεν ήξερα από μουσική.
Βγαίνει η ταινία και γίνεται χαμός.
Ήμουν τότε στην εταιρεία ''Βεντέτα'' της Πόλυς Πάνου και μου τηλεφωνεί ο άντρας της, ο Στέλιος Πελαγίδης kαι μου λέει:
''Έχουν σπάσει τα τηλέφωνα. Ποιο είναι αυτό το... ''Ο ήλιος βγαίνει μες στα μάτια σου'';
Και του απαντώ:
''Μπας και είναι από την ταινία;''
Είχα ξεχάσει και τα λόγια!
Μου τηλεφωνεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος, διευθυντής της Columbia.
''Κορίτσι μου, σε θέλει ο Χατζιδάκις.''
Μόλις το άκουσα, διαλύθηκα.
Ο Μάνος Χατζιδάκις με συγκλόνιζε αλλά ήταν σε μόνιμη αντιπαράθεση με τον Μίμη Πλέσσα.
Του λέω:
''Τάκη, ο Μίμης με έβγαλε. Πώς θα του το κάνω αυτό;''
Πολλά χρόνια αργότερα συνάντησα τον Χατζιδάκι.
Μου είπε:
''Λυπάμαι. Είσαι ανόητη.
Έχασες την ευκαιρία της ζωής σου.
Δε θα σου δώσω ποτέ τραγούδια μου.''
Έμεινα με τη μεγάλη πίκρα ότι δεν τραγούδησα Χατζιδάκι.
Αλλά μπορεί να τα είχα πει, να χαλούσε ο κόσμος, κι εγώ να μην κοιμόμουν το βράδυ.
Παντρεύομαι, κάνω το γιο μου και φεύγουμε οικογενειακώς για την Αμερική.
Κάνω πενταετές συμβόλαιο με ελληνοαμερικανική δισκογραφική εταιρεία,
κι εμφανίζομαι στου ''Μολφέτα'', το καλύτερο ελληνικό μαγαζί της Νέας Υόρκης.
Αλλά, τη ζωή στην Αμερική δεν την άντεχα.
Έμεινα έγκυος στην κόρη μου και είπα: ''Δε γίνεται να μείνω.''
Με το που επέστρεψα, χώρισα με τον άντρα μου κι έμεινα με δυο παιδιά, χωρίς καμιά βοήθεια.
Ήμουν άνεργη και χωρίς εταιρεία.
Με έσωσε ο Τόλης Βοσκόπουλος.
Με βρήκε στην Πανεπιστημίου να κλαίω.
Τραγικές εποχές.
Μου έγραψε το: ''Αγόρι μου, αγόρι μου'' και με επέβαλε στη Minos.
Εκεί χτύπησα φλέβα χρυσού στην κυριολεξία.
Τότε είναι που με τον Πλέσσα κάνω το:
''Σε βλέπω στο ποτήρι μου'', και με τον Τάκη Μουσαφίρη παίρνω χρυσό δίσκο με το ''Τρένο της Ζωής''.
Στη Minos έμεινα μέχρι το 1988, οπότε σταμάτησα να έχω τη δημοτικότητα που είχα.
Άρχισα να εμφανίζομαι σε δεύτερα μαγαζιά, γιατί έπρεπε να βγάλω το μεροκάματο.
Στην αγωνία μου να εξασφαλίσω δουλειά, υπέγραφα με όποιον ερχόταν πρώτος.
Και πάντα με λίγα χρήματα.
Όταν έχεις ανάγκη δεν διαλέγεις.
Αυτό με πίκραινε, τις νύχτες δεν κοιμόμουν αλλά στο τέλος το κατάπια.
Έλεγα μέσα μου: ''Δεν πειράζει. Ξέρεις ποια είσαι.''
Κάθε τραγούδι που είπα, το ένιωθα σαν ένα τρίλεπτο μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια εμένα.
Είπα δύσκολα τραγούδια.
Τραγούδια που ''έκαιγαν'' τις φωνές.
Επειδή η φωνή μου είχε εύρος, πολλοί συνθέτες ήθελαν να παίξουν μαζί της.
Χαίρομαι βέβαια, γιατί άφησα και ορισμένα διαμάντια.
Ο κόσμος με ταύτισε μαζί τους, αν και δεν ήμουν εγώ η δημιουργός τους.
Ήμουν ένα εκτελεστικό όργανο.
Απλώς είχα ψυχή.
Όλη μου η ζωή ήταν ένα δυνατό μελό.
Έχω κάνει πολλά λάθη.
Για λούσα δεν ξόδευα, πάθη με αλκοόλ και χαρτιά δεν είχα, όμως χρήματα δε μάζεψα.
Σεβάστηκα και αγάπησα τον εαυτό μου πάντα ένα σκαλοπάτι πιο κάτω.
Δεν εκτίμησα τη χρυσόσκονη που με έλουσε ο Θεός.
Τζένη Βάνου
Ο Μίμης μου είπε: ''Αναμφισβήτητα έχεις αξία.''
Μπήκα στην ορχήστρα του.
Την πρώτη φορά που διαγωνιζόταν τραγούδι μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Δημήτρης Χορν, που ήταν μέλος της επιτροπής, ψήφισε ''Τζένη Βάνου''.
Όταν η διευθύντρια του μουσικού προγράμματος τού είπε:
''Τάκη, τραγούδια ψηφίζουμε'', εκείνος απάντησε:
''μα δεν έχετε καταλάβει ακόμα, ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια θα μας ''βασανίζει'' με τη φωνή της;''
Το πρώτο μου σουξέ ήταν το ''Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου'', το 1963.
Το 1964 ο Γιώργος Μουζάκης μου έγραψε τη ''Σκλάβα'' και το ''Θέλω κοντά σου να μείνω''.
Δεν έκανα κάτι τρανταχτό μέχρι το 1969, που με κάλεσε ο Φίνος.
Ο Νίκος Μαμαγκάκης αργούσε να του παραδώσει τη μουσική για την ταινία ''Η Λεωφόρος του Μίσους'', γιατί η τραγουδίστριά του δε μπορούσε να το ''βγάλει''.
Πάω εγώ, το μαθαίνω, το ηχογραφώ, παίρνω 350 δραχμές και φεύγω.
Ένα μου προσόν ήταν ότι είχα μουσικότητα ενώ δεν ήξερα από μουσική.
Βγαίνει η ταινία και γίνεται χαμός.
Ήμουν τότε στην εταιρεία ''Βεντέτα'' της Πόλυς Πάνου και μου τηλεφωνεί ο άντρας της, ο Στέλιος Πελαγίδης kαι μου λέει:
''Έχουν σπάσει τα τηλέφωνα. Ποιο είναι αυτό το... ''Ο ήλιος βγαίνει μες στα μάτια σου'';
Και του απαντώ:
''Μπας και είναι από την ταινία;''
Είχα ξεχάσει και τα λόγια!
Μου τηλεφωνεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος, διευθυντής της Columbia.
''Κορίτσι μου, σε θέλει ο Χατζιδάκις.''
Μόλις το άκουσα, διαλύθηκα.
Ο Μάνος Χατζιδάκις με συγκλόνιζε αλλά ήταν σε μόνιμη αντιπαράθεση με τον Μίμη Πλέσσα.
Του λέω:
''Τάκη, ο Μίμης με έβγαλε. Πώς θα του το κάνω αυτό;''
Πολλά χρόνια αργότερα συνάντησα τον Χατζιδάκι.
Μου είπε:
''Λυπάμαι. Είσαι ανόητη.
Έχασες την ευκαιρία της ζωής σου.
Δε θα σου δώσω ποτέ τραγούδια μου.''
Έμεινα με τη μεγάλη πίκρα ότι δεν τραγούδησα Χατζιδάκι.
Αλλά μπορεί να τα είχα πει, να χαλούσε ο κόσμος, κι εγώ να μην κοιμόμουν το βράδυ.
Παντρεύομαι, κάνω το γιο μου και φεύγουμε οικογενειακώς για την Αμερική.
Κάνω πενταετές συμβόλαιο με ελληνοαμερικανική δισκογραφική εταιρεία,
κι εμφανίζομαι στου ''Μολφέτα'', το καλύτερο ελληνικό μαγαζί της Νέας Υόρκης.
Αλλά, τη ζωή στην Αμερική δεν την άντεχα.
Έμεινα έγκυος στην κόρη μου και είπα: ''Δε γίνεται να μείνω.''
Με το που επέστρεψα, χώρισα με τον άντρα μου κι έμεινα με δυο παιδιά, χωρίς καμιά βοήθεια.
Ήμουν άνεργη και χωρίς εταιρεία.
Με έσωσε ο Τόλης Βοσκόπουλος.
Με βρήκε στην Πανεπιστημίου να κλαίω.
Τραγικές εποχές.
Μου έγραψε το: ''Αγόρι μου, αγόρι μου'' και με επέβαλε στη Minos.
Εκεί χτύπησα φλέβα χρυσού στην κυριολεξία.
Τότε είναι που με τον Πλέσσα κάνω το:
''Σε βλέπω στο ποτήρι μου'', και με τον Τάκη Μουσαφίρη παίρνω χρυσό δίσκο με το ''Τρένο της Ζωής''.
Στη Minos έμεινα μέχρι το 1988, οπότε σταμάτησα να έχω τη δημοτικότητα που είχα.
Άρχισα να εμφανίζομαι σε δεύτερα μαγαζιά, γιατί έπρεπε να βγάλω το μεροκάματο.
Στην αγωνία μου να εξασφαλίσω δουλειά, υπέγραφα με όποιον ερχόταν πρώτος.
Και πάντα με λίγα χρήματα.
Όταν έχεις ανάγκη δεν διαλέγεις.
Αυτό με πίκραινε, τις νύχτες δεν κοιμόμουν αλλά στο τέλος το κατάπια.
Έλεγα μέσα μου: ''Δεν πειράζει. Ξέρεις ποια είσαι.''
Κάθε τραγούδι που είπα, το ένιωθα σαν ένα τρίλεπτο μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια εμένα.
Είπα δύσκολα τραγούδια.
Τραγούδια που ''έκαιγαν'' τις φωνές.
Επειδή η φωνή μου είχε εύρος, πολλοί συνθέτες ήθελαν να παίξουν μαζί της.
Χαίρομαι βέβαια, γιατί άφησα και ορισμένα διαμάντια.
Ο κόσμος με ταύτισε μαζί τους, αν και δεν ήμουν εγώ η δημιουργός τους.
Ήμουν ένα εκτελεστικό όργανο.
Απλώς είχα ψυχή.
Όλη μου η ζωή ήταν ένα δυνατό μελό.
Έχω κάνει πολλά λάθη.
Για λούσα δεν ξόδευα, πάθη με αλκοόλ και χαρτιά δεν είχα, όμως χρήματα δε μάζεψα.
Σεβάστηκα και αγάπησα τον εαυτό μου πάντα ένα σκαλοπάτι πιο κάτω.
Δεν εκτίμησα τη χρυσόσκονη που με έλουσε ο Θεός.
Τζένη Βάνου
