Σεισμοί: Σεισμικά ρήγματα ίσως να έχουν παίξει ρόλο κλειδί στη διαμόρφωση του πολιτισμού της Αρχαίας Ελλάδας

Ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς είναι χτισμένος
ακριβώς επάνω από ένα τεκτονικό ρήγμα

Οι Αρχαίοι Έλληνες, σύμφωνα με μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου του Plymouth, ίσως συνειδητά να είχαν χτίσει ιερούς και αγαπημένους πολύτιμους χώρους σε εδάφη που προηγουμένως επηρεάστηκαν από σεισμική δραστηριότητα.

Ο καθηγητής Γεωεπιστήμης Iain Stewart, Διευθυντής του Ινστιτούτου Αειφόρου Γης του Πανεπιστημίου – παρουσιαστής διαφόρων ντοκιμαντέρ στο BBC σχετικών με την δύναμη των σεισμών στη διαμόρφωση τοπίων και κοινοτήτων – θεωρεί ότι τεκτονικά ρήγματα που δημιουργήθηκαν από σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή του Αιγαίου μπορεί να έχουν οδηγήσει περιοχές να έχουν ιδιαίτερη πολιτιστική θέση.

Οι επιστήμονες είχαν προηγουμένως υποστηρίξει ότι οι Δελφοί, ένα ορεινό συγκρότημα, χώρος κάποτε ενός θρυλικού μαντείου, κέρδισε τη θέση του στην ευρεία κοινωνία της κλασικής Ελλάδας ως αποτέλεσμα μιας ιερής πηγής και των μεθυστικών αερίων τα οποία αναδύονταν από ένα τεκτονικό ρήγμα που προκλήθηκε από σεισμό.
Όμως ο καθηγητής Stewart πιστεύει ότι οι Δελφοί μπορεί να μην είναι μοναδική περίπτωση σε αυτή την προσέγγιση και ότι και άλλες πόλεις στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι Μυκήνες, η Έφεσος, η Κνίδος, η Ιεράπολις μπορεί να έχουν οικοδομηθεί ειδικά λόγω της ύπαρξης τεκτονικών ρηγμάτων.

«Η σεισμική ρηγμάτωση είναι ενδημική στον κόσμο του Αιγαίου και για περισσότερο από 30 χρόνια έχω εντυπωσιαστεί από το ρόλο που έπαιξαν οι σεισμοί στη διαμόρφωση του τοπίου», είπε ο καθηγητής Stewart.
«Όμως θεωρούσα πάντα ότι είναι κάτι περισσότερο από σύμπτωση ότι πολλοί σημαντικοί χώροι είναι τοποθετημένοι ακριβώς επάνω σε τεκτονικά ρήγματα που δημιουργήθηκαν από σεισμική δραστηριότητα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν μεγάλη σημασία στις θερμές πηγές που απελευθερωνόταν από τους σεισμούς, όμως ίσως το χτίσιμο των ναών και των πόλεων κοντά σε αυτά τα μέρη ήταν περισσότερο συστηματικό από ότι θεωρείτο προηγουμένως».

Ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς είναι χτισμένος ακριβώς επάνω από ένα τεκτονικό ρήγμα (η διεύθυνσή του φαίνεται στη μικρή εικόνα)

Στη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο επίσημο περιοδικό της Ένωσης Γεωλόγων, Proceedings of the Geologists’ Association, ο καθηγητής Stewart αναφέρει ότι μια αντιστοιχία ενεργών ρηγμάτων και αρχαίων πόλεων σε περιοχές της Ελλάδας και της δυτικής Τουρκίας μπορεί να μη φαίνεται υπερβολικά περίεργη, δεδομένου ότι η περιοχή του Αιγαίου είναι διάτρητη από σεισμικά ρήγματα και καλυμμένη από ερειπωμένους οικισμούς.
Όμως, προσθέτει, πολλά σεισμικά ρήγματα που εντοπίζονται στην περιοχή δεν διακόπτουν απλά την κατασκευή των κτιρίων και των δρόμων, αλλά περνούν κατευθείαν μέσα από την καρδιά των πιο ιερών δομών των αρχαίων οικισμών.

Υπάρχουν σημαντικά παραδείγματα για να υποστηρίξουν τη θεωρία, όπως στους ίδιους τους Δελφούς όπου ένα ιερό είχε καταστραφεί από σεισμό το 373 π.Χ. για να ξαναχτιστεί μόνο ο ναός του απευθείας επάνω στο ίδιο τεκτονικό ρήγμα. Υπάρχουν επίσης πολλοί μύθοι ατόμων που απέκτησαν προφητική ιδιότητα κατεβαίνοντας στον κάτω κόσμο, με ορισμένους σχολιαστές να υποστηρίζουν ότι τέτοια σπήλαια ή συστήματα σπηλαίων που προκλήθηκαν από σεισμική δραστηριότητα, μπορεί να έχουν διαμορφώσει το σκηνικό για τις ιστορίες αυτές.

«Δεν λέω ότι κάθε ιερός τόπος στην αρχαία Ελλάδα χτίστηκε σε ένα τεκτονικό ρήγμα», αναφέρει ο καθηγητής Stewart. «Αλλά ενώ στις μέρες μας η συσχέτιση με τους σεισμούς είναι ότι όλα είναι αρνητικά, πάντα γνωρίζουμε ότι μακροπρόθεσμα δίνουν πολλά περισσότερα από ότι παίρνουν.
Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν απίστευτα ευφυείς άνθρωποι και πιστεύω ότι θα είχαν αναγνωρίσει αυτή την σημασία και θα ήθελαν οι πολίτες τους να επωφεληθούν από αυτά που δημιουργούσαν».
egno.gr

Βασίλης Ραφαηλίδης

Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπία.
Έχει ανάγκη από ανθρωπισμό…
«ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ» Εκδόσεις ΘΕΩΡΙΑ

Το αυτοεξαπατάσθαι... ανθρώπινον

Με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου του Ρόμπερτ Τρίβερς «Η μωρία των ανοήτων», την προηγούμενη εβδομάδα ξεκινήσαμε να διερευνούμε το φλέγον επιστημονικό και κοινωνικό πρόβλημα της εξαπάτησης στις ζωικές αλλά και στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Οπως είδαμε, κάθε μορφή ζωής, από τους απλούς μονοκύτταρους οργανισμούς μέχρι τα πολύπλοκα πρωτεύοντα θηλαστικά, για να επιβιώσει και να αναπαραχθεί οφείλει να επινοεί παραπλανητικές συμπεριφορές και ψέματα.

Μάλιστα, όσο πιο εξελιγμένος και πολύπλοκος είναι ο οργανισμός, τόσο πιο περίπλοκες είναι οι συμπεριφορές εξαπάτησης που υιοθετεί.

Θέλοντας να παρουσιάσουμε πληρέστερα τις πρωτότυπες επιστημονικές ιδέες που εισηγείται ο Τρίβερς για να εξηγήσει τους μηχανισμούς της εξαπάτησης, αναζητήσαμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο Ρόμπερτ Τρίβερς στην Ιταλίδα επιστημονική δημοσιογράφο Μόνικα Ματζότο.

Στη συνέντευξη αυτή ο διαπρεπής Αμερικανός βιοανθρωπολόγος συνοψίζει θαυμάσια τη θεωρία του για το πώς το τυπικά ανθρώπινο φαινόμενο της αυτοεξαπάτησης διευκολύνει την ανάγκη μας για εξαπάτηση.

Στο επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε αναλυτικότερα τις τρέχουσες νευροβιολογικές εξηγήσεις αλλά και τη διαχρονική κοινωνική λειτουργία της ανθρώπινης αυτοεξαπάτησης.

Γιατί άραγε, παρά τις εντυπωσιακές νοητικές ικανότητές του, ο άνθρωπος νιώθει την ακαταμάχητη επιθυμία να λέει συνεχώς ψέματα και να εξαπατά τον ίδιο του τον εαυτό;

Η συνήθης απάντηση είναι ότι το κάνει για να εξαπατά τους άλλους.

Ο Ρόμπερτ Τρίβερς ωστόσο είναι πεπεισμένος ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: η επιλογή της αυτοεξαπάτησης κατά την ανθρώπινη εξέλιξη έγινε για να εξυπηρετηθεί η βαθύτερη βιολογική ανάγκη μας να εξαπατάμε τους άλλους με ολοένα και πιο αποτελεσματικούς, δηλαδή μη ανιχνεύσιμους τρόπους.

Με άλλα λόγια, μόνο ξεγελώντας τον εαυτό μας μπορούμε να ξεγελάμε τους άλλους με τρόπο πειστικό

«Είμαι πεπεισμένος ότι η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η υπερεκτίμηση του εαυτού είναι από τις αρχαιότερες μορφές αυτοεξαπάτησης, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφές.  Και εννοώ μια ευρύτατη γκάμα καταστροφών που, ειδικότερα για το ανθρώπινο είδος, πάει από τους αποτυχημένους γάμους μέχρι τα αεροπορικά δυστυχήματα, αλλά και τις μαζικές καταστροφές όπως οι πόλεμοι», υποστηρίζει ο Ρόμπερτ Τρίβερς

⚫ Καθηγητά Τρίβερς, γιατί λέμε ψέματα;

Το γιατί εξαπατάμε τους άλλους είναι κάτι που εύκολα εξηγείται με εξελικτικούς όρους. Πρόκειται για ένα φαινόμενο πολύ διαδεδομένο στη φύση σε όλα τα επίπεδα, από τα βακτήρια και τους ιούς, που μιμούνται μέρη του σώματός μας για να ξεγελάσουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα, μέχρι τους θηρευτές που χρησιμοποιούν τον μιμητισμό στο κυνήγι.

Για να κατανοήσουμε τα πλεονεκτήματα που προσφέρει αυτή η συμπεριφορά, θα σας δώσω ένα παράδειγμα.

Φανταστείτε ότι εσείς κι εγώ είμαστε ζευγάρι και σας λέω ότι είστε η μοναδική γυναίκα στη ζωή μου, στην πραγματικότητα όμως έχω ένα παιδί σε κάθε πόλη της χώρας όπου ζούμε.

Ή, χάριν της ισότητας των δύο φύλων, ότι εσείς μου λέτε ότι δεν έχετε αγαπήσει άλλον άνδρα εκτός από εμένα, στην πραγματικότητα όμως το παιδί που μεγαλώνουμε μαζί δεν είναι δικό μου.

Από εξελικτική άποψη είναι εύκολο να κατανοήσουμε τη σημασία και τη σκοπιμότητα της εξαπάτησης.

Οποιος ψεύδεται έχει κέρδος τη διάδοση των γονιδίων του, ενώ όποιος απατάται έχει μόνο κάποιο κόστος να πληρώσει.

Πρόκειται για έναν αγώνα μεταξύ αυτού που απατά και αυτού που απατάται. Ενας συνεξελικτικός αγώνας, όπου αυτός που απατά οφείλει διαρκώς να τελειοποιεί τα ψέματά του, ενώ ο απατώμενος πρέπει να γίνεται όλο και πιο ικανός στο να τα ανιχνεύει.

⚫ Μολονότι είναι σαφές το εξελικτικό πλεονέκτημα της εξαπάτησης, είναι πιο δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί λέμε συχνά ψέματα στον εαυτό μας. Τι κερδίζουμε;

Η αυτοεξαπάτηση είναι κάτι διαφορετικό. Πάντοτε αναρωτιόμουν γιατί η φυσική επιλογή ευνόησε την ανάπτυξη των υπέροχων αισθητηριακών οργάνων μας, εάν η εικόνα που τελικά φτάνει στον εγκέφαλό μας διαστρεβλώνεται συστηματικά από τον ανθρώπινο νου.

Σε τι συνέβαλε, κατά το παρελθόν, η γενετική επιτυχία των ατόμων που εφάρμοζαν αυτή τη συμπεριφορά; Η ιδέα μου είναι ότι η αυτοεξαπάτηση έχει το πλεονέκτημα να καθιστά την εξαπάτηση των άλλων πιο αποτελεσματική, πιο δύσκολα ανιχνεύσιμη.

Λέμε ψέματα στον εαυτό μας υποσυνείδητα για να πούμε πειστικότερα ψέματα στους άλλους.

Πράγματι, όταν λέμε ψέματα συνειδητά, μας προδίδει το ίδιο μας το σώμα με μια σειρά από σημάδια: οι μύες μας είναι τεντωμένοι, η φωνή μας γίνεται οξύτερη, ανοιγοκλείνουμε λιγότερο συχνά τα μάτια μας, κάνουμε πολλές παύσεις στον λόγο που εκφέρουμε.

⚫ Κάποιες έρευνες υποστηρίζουν ότι η βασική λειτουργία της αυτοεξαπάτησης είναι να μας κάνει να ζούμε καλύτερα, κυρίως σε δύσκολες καταστάσεις. Ποια είναι η γνώμη σας;

Δεν συμφωνώ, διότι η αυτοεξαπάτηση είναι επιθετική και όχι αμυντική συμπεριφορά.

Οι Αμερικανοί κοινωνικοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι η λειτουργία της αυτοεξαπάτησης είναι να μας κάνει να νιώθουμε καλά και να μας προστατεύει από αρνητικές σκέψεις.
Αυτή η θεώρηση, όμως, στερείται οποιασδήποτε εξελικτικής κατανόησης αυτών των ψυχολογικών λειτουργιών.

Δεν πιστεύω ότι μια τόσο σημαντική λειτουργία, όπως η ευτυχία, μπορεί να ρυθμίζεται από κάτι όπως η αυτοεξαπάτηση, η οποία, μεταξύ άλλων, έχει και ιδιαιτέρως αρνητικές πτυχές.

Το να ψεύδεται κανείς είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι, το να λέει όμως ψέματα στον εαυτό του είναι ακόμη πιο επικίνδυνο, επειδή θέτει οικειοθελώς τον εαυτό του εκτός πραγματικότητας, κάτι που μπορεί να αποβεί μοιραίο.

⚫ Η αυτοεξαπάτηση δεν είναι επωφελής ούτε όταν εκδηλώνεται με τη μορφή υπερεκτίμησης του εαυτού μας;

Υπάρχουν ενδεχομένως ορισμένες καταστάσεις όπου το να διηγείται κάποιος ψέματα στον εαυτό του μπορεί όντως να του αποφέρει κάποια πλεονεκτήματα και είμαι πεπεισμένος ότι σε μακρινές εποχές, πολύ πριν από την εμφάνιση της γλώσσας και την εξέλιξη του ανθρώπου, η υπερβολική σιγουριά επιλέχθηκε θετικά σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις: κατά τις επιθετικές συγκρούσεις και κατά τις ερωτοτροπίες.

Σκεφτείτε ότι στους αστακούς των ποταμών, τα αρσενικά που νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση συνήθως νικάνε όταν βρίσκονται σε μάχη με άλλα αρσενικά που δείχνουν μικρότερη αυτοπεποίθηση.

Παρ’ όλα αυτά, είμαι πεπεισμένος ότι η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η υπερεκτίμηση του εαυτού είναι από τις αρχαιότερες μορφές αυτοεξαπάτησης, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφές.

⚫ Σε ποιες καταστροφές αναφέρεστε;

Εννοώ μια ευρύτατη γκάμα καταστροφών που, ειδικότερα για το ανθρώπινο είδος, πάει από τους αποτυχημένους γάμους μέχρι τα αεροπορικά δυστυχήματα, αλλά και μαζικές καταστροφές, όπως οι πόλεμοι.

⚫ Μερικές φορές, όμως, κάνουμε το αντίθετο: υποτιμάμε τον εαυτό μας. Και αυτό επίσης είναι μια μορφή αυτοεξαπάτησης. Σε αυτή την περίπτωση ποια είναι τα πλεονεκτήματα;

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Αν είναι αλήθεια ότι το 70% των ανθρώπων πιστεύουν ότι είναι πιο όμορφοι από τον μέσο όρο και ότι το 94% των καθηγητών στα πανεπιστήμια είναι απολύτως βέβαιοι ότι είναι καλύτεροι από τους συναδέλφους τους στον ακαδημαϊκό χώρο, υπάρχουν αρκετά πρόσωπα που, αντίθετα, υποτιμούν συστηματικά τον εαυτό τους.

Ομως, και σε αυτή την περίπτωση αυτοεξαπάτησης υπάρχουν συγκεκριμένα οφέλη.

Για παράδειγμα, σε ορισμένα είδη εντόμων, αραχνών και ψαριών υπάρχουν αρσενικά που μειώνουν τις διαστάσεις του σώματός τους για να μοιάζουν με τα θηλυκά του ίδιου είδους, ώστε να επωφεληθούν από κάποιο «ευκαιριακό» ζευγάρωμα.

Σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους, αντίθετα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι φοιτητές που έρχονται να με συναντήσουν με μια πιο μειλίχια συμπεριφορά κλέβουν πολύ περισσότερο από τον χρόνο μου σε σχέση με τους πιο επιθετικούς φοιτητές, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι πολύ καλύτεροι.

⚫ Είναι πιο εύκολο να λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό ή στους άλλους;

Η απλούστερη απάντηση θα μπορούσε να είναι: κανένα από τα δύο ή και τα δύο μαζί. Αν η εξαπάτηση ήταν πάντα επωφελής, θα ήμασταν όλοι ψεύτες.

Αν, αντίθετα, ήταν πάντα βλαπτική, επειδή είναι εύκολο να αποκαλυφθεί, τότε ως συμπεριφορά θα είχε εξαλειφθεί και θα ήμασταν όλοι ειλικρινείς.
Το ίδιο ισχύει και για την αυτοεξαπάτηση. Υπάρχει ισορροπία: όταν σπανίζουν οι ψεύτες, σπανίζουν και τα άτομα που είναι ικανά να τους εντοπίζουν.

Οταν οι κλέφτες γίνονται πολυάριθμοι, αυξάνεται η επιλεκτική πίεση για τον εντοπισμό τους, άρα και ο αριθμός των ατόμων που μπορούν να τους αποκαλύψουν.

Και έτσι τα κέρδη και οι ζημιές εξισορροπούνται.

⚫ Το να ψεύδεται κανείς απαιτεί υψηλές νοητικές ικανότητες. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ εξαπάτησης και ευφυΐας;

Ασφαλώς, το να ψεύδεται κανείς προϋποθέτει την ύπαρξη αξιοσημείωτων νοητικών δυνατοτήτων.

Οσο πιο έξυπνα είναι τα παιδιά τόσο περισσότερο ψεύδονται.

Η καλύτερη επιβεβαίωση της σχέσης της εξαπάτησης με τη νοημοσύνη προέρχεται από εκτενή μελέτη των πιθήκων.
Από αυτή την έρευνα προέκυψε ότι τα είδη πιθήκων που έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις στο τμήμα του εγκεφάλου τους που σχετίζεται με την κοινωνική νοημοσύνη, δηλαδή τον νεοφλοιό, είναι επίσης τα είδη που χρησιμοποιούν περισσότερο την εξαπάτηση.

⚫ Αν το να εξαπατάμε τους άλλους και τον ίδιο μας τον εαυτό είναι ένα φαινόμενο που διαμορφώθηκε από την εξέλιξη για το συμφέρον μας, τότε γιατί θα πρέπει να το καταστείλουμε;

Η εξέλιξή μας, κατά το παρελθόν, ευνόησε τους βιασμούς, τους πολέμους ή την κακοποίηση των παιδιών και άλλες συμπεριφορές που ενδέχεται να είναι γενετικά επωφελείς για αυτούς που τις ασκούν, τις οποίες όμως κατά κανέναν τρόπο δεν αποδέχομαι. Για την εξαπάτηση και την αυτοεξαπάτηση ισχύει το ίδιο: δεν πιστεύω σε μια ζωή, σε μια σχέση ή σε μια ολόκληρη κοινωνία που οικοδομείται πάνω στην εξαπάτηση.

⚫ Μια έρευνα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι που συναντώνται και μιλάνε για πρώτη φορά διηγούνται, κατά μέσο όρο, τρία ψέματα κάθε δέκα λεπτά. Συζητάμε εδώ και μία ώρα: εσείς είπατε κάποιο ψέμα;

Καλή ερώτηση. Ας πούμε ότι θα ήθελα λίγο χρόνο για να τη σκεφτώ και να εντοπίσω τα ενδεχόμενα ψεύδη.
Πάντως, θα πρέπει να ομολογήσω ότι ασκώ πολύ συχνά την αυτοεξαπάτηση, που σημαίνει ότι θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα ευφυή!

 Ποιος είναι

Βιβλιο του Ρόμπερτ Τρίβερς
Ο Robert Trivers είναι καθηγητής Ανθρωπολογίας και Βιολογικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Rutgers (ΗΠΑ) και εξέχων θεωρητικός της εξελικτικής βιολογίας.
Στη μακρά επιστημονική σταδιοδρομία του καταπιάστηκε με πολλά και ετερόκλητα ερευνητικά αντικείμενα, μεταξύ των οποίων η ερπετολογία, η ανθρωπολογία και η γενετική.

Στο θεωρητικό και ερευνητικό έργο του βασίζονται καινοφανείς εξελικτικές εξηγήσεις φαινομένων, όπως ο αμοιβαίος αλτρουισμός, η συνεργασία, η γονική φροντίδα και η ασυμμετρία μεταξύ των φύλων.

Εγινε παγκοσμίως γνωστός για τις πρωτοποριακές έρευνές του σχετικά με τις γενετικές-εξελικτικές προϋποθέσεις του «αμοιβαίου αλτρουισμού» (το 1971).
Ακολούθησαν οι μελέτες του για τη «γονική επένδυση» (το 1972) και τη σύγκρουση γονέων-παιδιών (το 1974).

Εκτοτε, θεωρείται ο μεγάλος πρωταγωνιστής των εξελίξεων τόσο στη θεωρητική βιολογία όσο και στην εξελικτική ανθρωπολογία και ψυχολογία.
Σήμερα θεωρείται στις ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς, ένας από τους πλέον πρωτότυπους και προοδευτικούς επιστήμονες διανοούμενους.

Το 2007 τιμήθηκε από τη Βασιλική Ακαδημία Επιστημών της Σουηδίας με το Bραβείο Crafoord (απονέμεται σε πεδία τα οποία δεν καλύπτονται από το Bραβείο Νόμπελ), για την προσφορά του στη «θεμελιώδη ανάλυση της κοινωνικής εξέλιξης, της σύγκρουσης και της συνεργασίας».
Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Σόμερσετ του Νιου Τζέρσεϊ και στην Τζαμάικα.
http://www.efsyn.gr/arthro/aytoexapatasthai-anthropinon

χοληστερίνη,δυσκοιλιότητα,δυσπεψία,αποτοξίνωση το λόγο έχει το αγριοράδικο

Αγριοράδικο –Nα θυμηθούμε πως το χρησιμοποιούμε;

Λοιπόν.

Το αγριοράδικο είναι από τα πολυτιμότερα βότανα αποτοξίνωσης μαζί με την τσουκνίδα!

Εκτός από την υπέροχη σαλάτα με βραστά αγριοράδικα,μπορούμε με όλα τα μέρη του βοτάνου -αποξηραμένα ή μη -να παρασκευάσουμε  αφεψήματα ή εγχύματα.

Ποσότητες για το έγχυμα:

– για ένα μεγάλο φλιτζάνι βραστό νερό μία κουταλιά της σούπας αποξηραμένα φύλλα ή και άνθη του βοτάνου

– μπορούμε να πίνουμε ένα φλιτζάνι πριν το φαγητό μας ή πριν τον βραδινό ύπνο

ή

– σαν άριστο αναψυκτικό το καλοκαίρι με την προσθήκη λεμονιού.

Ποσότητες για το αφέψημα:

– 2 με 3 μικρές κουταλιές από ρίζα ταραξάκο σε ένα φλιτζάνι νερό, το σιγοβράζουμε για 10-15 λεπτά και

πίνουμε 3 φορές τη μέρα ή κάθε βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο.

Ποσότητες για το βάμμα:

-ειδικά το βάμμα το προερχόμενο από τη ρίζα του ταράξακο, θεωρείται πως περιέχει τις ιαματικές ιδιότητες του βοτάνου στο μέγιστο.

-μπορούμε να πάρουμε 30 σταγόνες τρεις φορές την ημέρα.

Με όλα τα μέρη του βοτάνου μπορούμε να παρασκευάσουμε υπέροχες σαλάτες:

με τις ρίζες,....

read more:https://botanologia.gr/agrioradiko-gia-ti-cholisterini-ti-dyskoiliotita-kai-tin-apotoxinosi/

Ζώα – Φυτά: Επιστήμονες της EPFL ανακάλυψαν για πρώτη φορά σε φυτά μηχανισμό άμυνας μιτοχονδρίων κυττάρων θηλαστικών

Τα μιτοχόνδρια είναι κυτταρικά οργανίδια που παίζουν κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση της υγείας του κυττάρου ή ομοιόσταση.
Ένας τρόπος με τον οποίο τα μιτοχόνδρια το κάνουν αυτό είναι με την συλλογή ενέργειας μέσω της οξειδωτικής φωσφορυλίωσης, κατά την οποία διάφορα ένζυμα στα μιτοχόνδρια απελευθερώνουν ενέργεια για να παράγουν το μόριο ATP, το «ενεργειακό νόμισμα» του κυττάρου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άλλες διεργασίες. 

Είναι για αυτό που τα μιτοχόνδρια συχνά περιγράφονται ως «ενεργειακά εργοστάσια» του κυττάρου.
Οι περισσότερες μιτοχονδριακές πρωτεΐνες είναι κωδικοποιημένες από το DNA στον πυρήνα του κυττάρου.
Ωστόσο, τα μιτοχόνδρια περιέχουν επίσης λίγο από το δικό τους DNA, το οποίο επίσης κωδικοποιεί ορισμένες των πρωτεϊνών τους.
Εξαιτίας αυτής της διπλής προέλευσης, τα μιτοχόνδρια είναι επιρρεπή σε πρωτεοτοξικό στρες: διάφοροι παράγοντες που προκαλούν βλάβη στην παραγωγή, το δίπλωμα και τη τρισδιάστατη δομή των μιτοχονδριακών πρωτεϊνών, επηρεάζοντας έτσι τη λειτουργία τους.
Τα μιτοχόνδρια διατηρούν την υγεία των πρωτεϊνών τους (ή πρωτεόσταση – προέρχεται από τους όρους πρωτεΐνη και ομοιόσταση) μέσω ενός σύνθετου δικτύου ελέγχου ποιότητας συνοδών πρωτεϊνών (σαπερόνες – εμπλέκονται στην αναδίπλωση των πρωτεϊνών) και ένζυμα πρωτεάσης (ή πρωτεϊνάσης – ιδιαίτερος τύπος πεπτιδάσης που είναι πρωτεολυτικό ένζυμο).
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η μιτοχονδριακή απόκριση σε μη-αναδιπλωμένη πρωτεΐνη (UPRmt), [ένας μηχανισμός] που περιγράφει μια σειρά γεγονότων διόρθωσης που πυροδοτείται όταν μια μιτοχονδριακή πρωτεΐνη δεν (ανα)διπλώνεται ή γίνεται με λάθος αναδίπλωση και οι σαπερόνες δεν μπορούν να τη διαχειριστούν.
Η UPRmt ουσιαστικά συγχρονίζει έναν αριθμό μιτοχονδριακών και πυρηνικών γεγονότων για να εξασφαλίσουν τη μιτοχονδριακή πρωτεόσταση και είναι γνωστό ότι παίζει βασικό ρόλο στο μεταβολισμό και την γήρανση στα κύτταρα θηλαστικών.
Τώρα, ο Johan Auwerx με τον μεταδιδακτορικό συνεργάτη Xu Wang, στο Εργαστήριο του Auwerx στην EPFL, δημοσίευσαν μελέτη που δείχνει για πρώτη φορά ότι η UPRmt συμβαίνει επίσης σε φυτά σε απόκριση στο πρωτεοτοξικό στρες.
Οι επιστήμονες μελέτησαν ένα μικρό Ευρασιατικό φυτό, το Arabidopsis thaliana, το οποίο χρησιμοποιείται ως οργανισμός-μοντέλο για τη μελέτη της γενετικής, της εξέλιξης και της ανάπτυξης του φυτού από την αρχές του 1900.
Ο ερευνητές χρησιμοποίησαν δοξυκυκλίνη, ένα αντιβιοτικό [φάρμακο, που ανήκει στις τετρακυκλίνες και χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση ποικίλων μολύνσεων] που μπλοκάρει τη γονιδιακή μετάφραση στα μιτοχόνδρια για να δημιουργήσει πρωτεοτοξικό στρες στα μιτοχόνδρια του φυτού και βρήκαν ότι ενεργοποίησε ένα ιδιαίτερο στα φυτά [μηχανισμό] UPRmt και καθυστέρησε την ανάπτυξη των κυττάρων του φυτού καθώς και την βιολογική του γήρανση (senescence).
Αυτό ταιριάζει με προηγούμενες μελέτες που αναφέρουν ότι ο [μηχανισμός] UPRmt αυξάνει τη διάρκεια ζωής σκωλήκων (C. elegans) και μυγών (Drosophila melanogaster).
Αναζητώντας βιολογικά σήματα οι ερευνητές βρήκαν μια συστηματική ορμονική απόκριση στο φυτικό κύτταρο.
Οι φυτικές ορμόνες (φυτορμόνες) ενεργοποιούν ένα σήμα από τον πυρήνα προς το μιτοχόνδριο για να επιδιορθώσει το στρες.
«Βρήκαμε ότι το σήμα της φυτικής ορμόνης είναι ένας ουσιαστικός διαμεσολαβητής που ρυθμίζει τη μιτοχονδριακή πρωτεόσταση στα φυτά», αναφέρει ο Johan Auwerx.
«Επιπροσθέτως, τα δεδομένα μας όχι μόνο υπογραμμίζουν την καθολική φύση των βασικών χαρακτηριστικών των διαδρομών του σήματος του μιτοχονδριακού στρες, όπως η διατήρηση του UPRmt, αλλά επίσης δείχνουν συγκεκριμένους τελεστές και αντιγραφικά κυκλώματα που αποκλίνουν μεταξύ των βασιλείων φυτών και ζώων».
πηγή:egno.gr
photo:google.gr

Το αυγό

εκείνος κι εκείνος

(Ένα παγκάκι σε κάποιο δρόμο. Νύχτα. Μπαίνουν ο Λουκάς και ο Σόλων.)

ΣΟΛΩΝ: Που πας, Λουκά;

ΛΟΥΚΑΣ: Στο παγκάκι, να καθίσω.

ΣΟΛΩΝ: Πρέπει πρώτα να σκεφτούμε.

ΛΟΥΚΑΣ: Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθισμένοι;

ΣΟΛΩΝ: Το θέμα επείγει, Λουκά. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.

ΛΟΥΚΑΣ: Το μέλλον;

ΣΟΛΩΝ: Το μέλλον.

ΛΟΥΚΑΣ: Καλά, για στάσου, θα έχουμε και μέλλον;

(Ο Σόλων βγάζει μια εφημερίδα).

ΣΟΛΩΝ: Ξέρεις τι λέει; Η ανθρώπινη ζωή παρατείνεται.

ΛΟΥΚΑΣ: Κι εμείς, Σόλων; Παρατεινόμεθα κι εμείς;

ΣΟΛΩΝ: Αν θεωρηθούμε ότι ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος… Κι εμείς…

ΛΟΥΚΑΣ: Δηλαδή;

ΣΟΛΩΝ: Κοίτα. Οι άνθρωποι μέχρι τώρα πέθαιναν κάπου στα εβδομήντα, βία ογδόντα. Τώρα θα πεθαίνουν κάπου στα εκατό.

ΛΟΥΚΑΣ: Μη μου κόβεις τη χολή, Σόλων. Ακόμα άλλα πενήντα χρόνια ζωής; Εγώ, Σόλων, κάνω υπομονή το πολύ άλλα δέκα χρόνια… το πολύ. Αλλά πενήντα; Ποτέ. Δεν αντέχω. Παραιτούμαι.

ΣΟΛΩΝ: Από τι παραιτείσαι;

ΛΟΥΚΑΣ: Όχι, δεν παραιτούμαι, διαμαρτύρομαι. Με ποιο δικαίωμα μου παρατείνουν τη ζωή; Με ρώτησαν αν θέλω;

ΣΟΛΩΝ: Θες δε θες, αυτοί θα την παρατείνουν. Γεγονός… Αλλά κοίτα. Αν όντως έχουμε ακόμα πενήντα χρόνια ζωής, τότε έχουμε και τεράστια περιθώρια.

ΛΟΥΚΑΣ: Για ποιο πράγμα περιθώρια;

ΣΟΛΩΝ: Σε πενήντα χρόνια μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.

ΛΟΥΚΑΣ: Ό,τι θέλουμε;

ΣΟΛΩΝ: Τα πάντα!

ΛΟΥΚΑΣ: Περιπτεράδες μπορούμε;

ΣΟΛΩΝ: Βεβαίως.

ΛΟΥΚΑΣ: Να πουλάμε σουβλάκια;

ΣΟΛΩΝ: Και σουβλάκια και ζωγράφοι και σταρ.

ΛΟΥΚΑΣ: Σταρ!

ΣΟΛΩΝ: Μπορούμε να γίνουμε ακόμα και Κολόμβοι. Κάπου θα υπάρχει μία ακόμα Αμερική.

ΛΟΥΚΑΣ: Όχι Κολόμβοι, Σόλων, με πιάνει η θάλασσα.

ΣΟΛΩΝ: Λουκά, μωρό μου, ό,τι θέλουμε μπορούμε να γίνουμε.

ΛΟΥΚΑΣ: Για κάτσε όμως. Πως θα αρχίσουμε; Πες ότι θέλω να γίνω φιστικάς. Με τι κεφάλαιο; Πως;

ΣΟΛΩΝ: Είσαι αγράμματος. Όλα θέλουν οργάνωση. Πρώτα θα βρούμε το τι και μετά, στην επόμενη σύσκεψη το πως… Τώρα μας λείπει το τι.

ΛΟΥΚΑΣ: Και καλά, ο δικαστής ήθελε να γίνει δικαστής και έγινε. Αλλά ο λούστρος;

ΣΟΛΩΝ: Τι ο λούστρος;

ΛΟΥΚΑΣ: Ο λούστρος, Σόλων, λούστρος ήθελε να γίνει; Τόσο κορόιδο ήταν; Γιατί δε διάλεξε να πάει, ας πούμε, στη λεγεώνα των ξένων και έγινε λούστρος;

ΣΟΛΩΝ: Αυτό σου λέω τόση ώρα. Το παν είναι θέμα οργάνωσης. Αν πάρουμε λάθος απόφαση τώρα…

ΛΟΥΚΑΣ: Ξέρεις τι θα ήταν ωραία; Να ήμασταν φίδια.

ΣΟΛΩΝ: Φίδια; Τι φίδια;

ΛΟΥΚΑΣ: Φίδια. Κανονικά φίδια. Εκατό τοις εκατό φίδια… Οκτώ μήνες ξάπλα. Να τρελαθούμε στον ύπνο.

ΣΟΛΩΝ: Εννοείς τη χειμερία νάρκη;

ΛΟΥΚΑΣ: Ναι, ναι, χειμερία… Οκτώ μήνες ξάπλα, χειμερία, και τους άλλους τέσσερις, τους καλοκαιρινούς θα παραθερίζουμε στα πάρκα… Ούτε νοίκι ούτε ρούχα ούτε…

ΣΟΛΩΝ: Καφέ.

ΛΟΥΚΑΣ: Καφέ;

ΣΟΛΩΝ: Οκτώ μήνες χωρίς καφέ; Αδύνατον.

ΛΟΥΚΑΣ: Αλήθεια, αδύνατον… Είδες; Στο είπα: Δεν μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.

Κωστας Μουρσελας

kanali.wordpress.com

Ενσυναίσθηση: Ο καλύτερος τρόπος να κάνεις έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα

Ως ενσυναίσθηση ορίζεται η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου, και η κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του

Το αντίθετο της ενσυναίσθησης είναι συχνά η εμπάθεια, η οποία υποδηλώνει προκατάληψη και αρνητική στάση.

Τα τελευταία χρόνια ακούγεται, γράφεται και αναλύεται όλο και συχνότερα η λέξη «ενσυναίσθηση». Είναι μια λέξη που η έννοιά της έχει απασχολήσει τους επιστήμονες από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα. 

Ο ορισμός τής έννοιας αυτής δεν έχει βρει απόλυτα σύμφωνους τους ψυχολόγους ούτε μέχρι τις μέρες μας και πολύ συχνά οι διαφορετικές προσεγγίσεις κατέληξαν σε βιβλιογραφικές αντιπαραθέσεις.(1)

Στις περισσότερες ξένες γλώσσες γλώσσες η λέξη εμπάθεια (2) (empathy) χρησιμοποιείται με την έννοια της ενσυναίσθησης,προερχόμενη από την αρχαία ελληνική λέξη εμπαθής, η οποία είχε τη σημασία του έντονου πάθους.

Τον όρο τον συναντάμε για πρώτη φορά από τον Vischer στα γερμανικά ως «Einfuhlung».

Στον χώρο της ψυχολογίας εντάσσεται το 1897 από τον Theodore Lipps-Στην ουσία ο Lipps μίλησε για συναισθηματική ταύτιση με τον άλλον προς κατανόησή του.

Και το 1910 ο Titchener ή το 1918 ο Southard μετέφρασαν το «Einfuhlung» από τα γερμανικά στα αγγλικά με τον όρο «empathy» από την ελληνική λέξη «εμπάθεια».

Δεν είναι απαραίτητη η προφορική επικοινωνία για να επιτευχθεί ενσυναίσθηση, η οποία μπορεί και να έρθει μέσω του συνδυασμού της οπτικής και ηχητικής παρατήρησης ενός ατόμου, γενικότερη γλώσσα του σώματος και παρουσία εκφράσεων, και τον τρόπο που αντιδρά.

Τα συστατικά της λέξης αποτελούνται από τις λέξεις εν, συν και αίσθηση, υποδηλώνοντας την επέκταση της αίσθησης του ατόμου πέρα από τον εαυτό του.

wikipedia.org

(1) accountancygreece.gr

(2) εμπάθεια, η [emb ́aθia]: το να κυριαρχείται κάποιος από έντονα συναισθήματα εχθρότητας, κακίας ή μίσους (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Ίδρυμα Τριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη, 1998).

wikipedia.org