Άκου γυναικοκτονία, γιατί το ανθρωποκτονία δεν σας κάνει;
Το "παιδοκτονία",
το "συζυγοκτονία",
το "αδερφοκτονία"
το "μητροκτονία" - όλα αυτά δηλώνουν μια σχέση,
Το γυναικοκτονία τι;
Ακου γυναικοκτονία - γιατί το ανθρωποκτονία δεν σας κάνει - το συζυγοκτονία φοβόσαστε να το πείτε;
Καθαρά, ξεκάθαρα, ο φονιάς- τέρας- συζυγοκτόνος σκοτώνει τη γυναίκα του, τη μάνα του παιδιού του.
Και ναι δεν θέλουμε βασιλόπουλο- γιατί μπορεί να σε σκοτώσει για πολλούς λόγους, όχι μόνο γιατί είσαι γυναίκα.
- Γυναίκες, μιλώ ακούστε.
Να σας σερβίρω ένα βασιλόπουλο είναι αδύνατο φυσικά.
Εκείνο που μπορώ να κάνω για σας είναι να σκοτώσω το βασιλόπουλο.
Και τη Σταχτοπούτα.
Αυτή η ξευτελισμένη, αυτή η δούλα που δεν έχει ίχνος περηφάνιας και ρεαλισμού, αα, δε μου ξεφεύγει.
Όχι, το προσέξατε;
Δεν έμεινε τίποτα όρθιο γύρω μας.
Χωρίς προσχήματα,
χωρίς ντροπή,
ο πολεμόχαρος κόσμος μας καταστρέφει το καθετί, αδιαφορώντας για τη ζωή, αφανίζοντάς την.
Όποια ζωή.
Και χωρίς να λογοδοτεί κανείς σε κανέναν.
Για σφαγές θα μιλάμε τώρα; Ανθρώπων, ζώων ή φυτών.
Πανέμορφα είδη εκλείπουν, πουλιά χάνονται από το στερέωμα, τα μαραζωμένα δέντρα ορφανεύουν από επισκέπτες, οι θάλασσες στειρώνονται και δεν γεννούν πια.
Άλλους ήχους από των μοτέρ ακούτε;
Βόμβους μηχανών, αγκομαχητά εργοστασιών, ελικόπτερα που σεργιανούν στις ταράτσες μας, αφθονία!
Μια αφθονία βάρβαρη που δολοφόνησε τη ζωή της Φύσης.
Βούβανε μηνύματα πουλιών, άλλαξε το χρώμα τ' ουρανού, θάμπωσε τον ήλιο, αλλοίωσε, για να μην πούμε πως αλλοτρίωσε, την ανθρωπιά και την ευαισθησία, ακόμα και τη φρίκη του φόνου.
Διαβάστε τίτλους στις εφημερίδες και θα δείτε τη διαφοροποίηση της μετάδοσης πληροφοριών που στοχεύει στον ερεθισμό της αδιαφορίας του δέκτη: "Χούλιγκανς, σκοτώνουν τους ομοφυλόφιλους" και υπότιτλος "Εξαιτίας του μίσους τους γι' αυτούς;".
Αυτόματα νομιμοποιείται η ύπαρξη του Χούλιγκαν που αναλαβαίνει την "κάθαρση" καθώς η αναφορά στους ομοφυλόφιλους ερεθίζει την καλλιεργημένη απέχθεια και χριστιανική σεμνοτυφία και ανακαλεί την εικόνα του έγγαμου βίου.
Νομίζετε πως διαφέρει ο αναβρασμός του Χούλιγκαν από του χριστιανού αντισημίτη που οργανώθηκε σε Ναζί; [...]"
Ό Σάρτρ γράφει στο βιβλίο του "Το Εβραϊκό Πρόβλημα" πώς ή μάζα θα εφεύρισκε τούς Εβραίους αν δεν υπήρχαν -ή αγράμματη μάζα- αναζητώντας ένα σημείο κοινής πίστης, στη μοναξιά της, και στην αδυναμία της να έχει ευγενέστερα ιδανικά.
Ό μισός συλλογισμός είναι λάθος.
Το σύστημα είναι πού φροντίζει, πάντα, να στήνει στόχους βολής, για να κρατά σέ εγρήγορση την πλευρά τής ανθρώπινης βαναυσότητας, προσφέροντας μύθους στα μέτρα της.
Τής βαναυσότητας, φυσικά, πού κάποτε θα αξιοποιήσει.
Καταλαβαίνετε πού στηρίζει το σύστημα τη δύναμή του;
Στους μύθους, αναρίθμητονς μύθους.
Κι όταν δε βρίσκει καινούριους, ανανεώνει παλιούς, αλλά δοκιμασμένα άποτελεσματικούς.
Τούς πακετάρει σέ καινούριο περιτύλιγμα, κι άνάλογα μέ τις μόδες τούς κυκλοφορεί στήν άγορά.
Τούτη τή φορά διάλεξε τίς μοτοσικλέτες. Οί Χού λίγκαν ς Θά μου πείτε είναι νέο φρούτο!
Κούνια πού σάς κούναγε!
Ό μύθος πού πλασάρουν, «τό μίσος τους κατά των ομοφυλόφιλων», δέν είναι άλλο άπό τό εβραϊκό μίσος (τού τρίτου πρό χριστιανισμού αιώνα) κατά τού ελληνικού πολιτισμού, πού θά διαμορφωθεί συστηματικά στην καταλυτική μάστιγα τού χριστιανισμού, πού επιβιώνει τώρα καί δυό χιλιετίες.
Οί μύθοι είναι τά κάστρα τού συστήματος.
Τη θεωρία την υψώνει στους αντίπαλους, αμφισβητίες, αναρχικούς, μαρξιστές, επαναστάτες μέ ή χωρίς αιτία, αδέσμευτος ή δογματικούς.
Τί αντέταξε ή ντροπιασμένη Δεξιά στον Ανυπέρβλητο αγώνα τής ’Εθνικής μας Αντίστασης, τού ΕΑΜ; Κουβάδες βγαλμένα μάτια αθώων πολιτών
Νά δείτε πού ένα διάταγμα, όσο ευλογημένο κι αν είναι, σαν την Αναγνώριση τής Αντίστασης, θα σπάει χρόνια τα μούτρα του πάνω στη θηριωδία τού μύθου, τούτη τη φορά, πού ρίζωσε σαράντα τόσα χρόνια, σέ γενιές παιδιών στα σχολειά κι άλλες τόσες φαντάρων.
Το σύστημα εγκατέλειψε τη θεωρία από τη στιγμή πού έπαψε να κρατά στα χέρια της το μονοπώλιο τής διανόησης τού κόσμου ή άρχουσα τάξη. Αν αναλογιστούμε τα εκατομμύρια εντύπων και βιβλίων πού γράφτηκαν Από τήν εποχή τού Ρουσσώ καί τα συγκρίνομε μέ τίς στατιστικές τής αγραμματοσύνης των λαών και την επιβίωση όλων τών διαβρωτικών μύθων, θα τινάξομε τα μυαλά μας στον αέρα.
Μέσα σέ τούτο τον κοσμογονικό μισό αιώνα, αλωνίσανε το φεγγάρι - ή γυναικεία επανάσταση κυριάρχησε στον κόσμο - τα παιδιά μίσησαν αθεράπευτα τούς γονιούς - οι πολιτείες γέμισαν από άντρα εγκαταλειμμένων κι Ανεπιθύμητων γερόντων, «οίκους ευγηρίας» - οι Αρμόδιοι μοιράζουν ναρκωτικά στα Δημοτικά σχολειά τής Ευρώπης και τής Αμερικής για να εξουδετερώνονν όποια δυνατότητα Αντίδρασης - γεννήθηκε ένας Μάρκες προδόθηκε ένας Τσέ και δολοφονήθηκε - οι Ναζί μετεμψυχώθηκαν στους Εβραίους.
Κάτι ξέχασα; Κάτι σημαντικό;
Τί επέζησε. Ποιος; Ένας ακόμη μύθος, χιλιόχρονος και βάλε. Ή πιο άθλια πλάνη. Αυτό πού στις μέρες μας ολόγυμνες καλλονές, στάρς, δίνοντας συνέντευξη δηλώνουν πώς περιμένουν: τόν ιδανικό άντρα τής ζωής τους.
Ποιος είναι αυτός; Μα, το πολυφορεμένο και άφθαρτο βασιλόπουλο τού παραμυθιού.
Ο μύθος διασχίζει τούς αιώνες ακολουθώντας κατά πόδι τη γυναίκα.
Τί κι αν πέταξε κατά τη διαδρομή ό,τι περιττό: καπέλα, ψηλά τακούνια, εσώρουχα, κορσέδες, σουτιέν, μέχρι ν’ Απογυμνωθεί, διατηρώντας σα μοναδικό της ένδυμα τη σιγουριά πώς, κάποιος την περιμένει κάπου-μα γιατί άλλο;
Για να την κάνει ευτυχισμένη.
Πρόκειται κυριολεκτικά για ψύχωση πού δημιούργησε μια ψυχοσύνθεση παραίτησης aπό την προσωπική εyθύνη τής γυναίκας, Απέναντι στον ίδιο τον εαυτό της.
Γιατί ποτέ κείνος πού περιμένει δε δημιουργεί.
Και πολύ περισσότερο όταν περιμένει να θρέψουν οι άλλοι την πείνα του για ζωή, αν όχι την περιέργειά του γι' αυτήν. Πού όσο κι αν είναι πενιχρή, κάποτε θ’ Απαιτήσει την Απάντηση: Γιατί ή συνταγή απέτυχε; Γιατί ό γάμος δεν έφερε και τη μεγάλη ευτυχία;
ϊ) μύθος παντοδύναμος, περπατώντας σαν τη δόξα θεομόναχος σ’ ένα διαλυμένο κόσμο, διαβρωτικός, εκπορνευτικός.
Ανήθικος, επενδύθηκε σέ μια σταχτοπούτειο παιδεία με τη μορφή ψυχαγωγίας.
Και ποιο παιδί δεν πέρασε από τη λαχτάρα για τη μοίρα τής άθλιας, πλην πανέμορφης, δουλίτσας πού τραβάει τα πάνδεινα στα χέρια Απάνθρωπων Αφεντικών, πού παρ' όλα τα πλούτη τους δεν έχουν Ανθρωπιά.
Μα όχι όλοι.
'Όχι όλοι οι πλούσιοι κακοί.
Και την τύχη, πού την πας την τύχη;
Με μάγια θα την ντύσει στα μετάξια και θα κάνει να λάμψει ή καλλονή της.
Γιατί όλα στη ζωή είναι και μπίζνες.
Και νατο το καλό και πανέμορφο και ζάπλουτο βασιλόπουλο πού θ' αγνοήσει όλες τίς αρχοντοποϋλες και θα ερωτευτεί τρελά την πάμφτωχη αλλά καλλονή σταχτοπούτα, κάνοντάς της τη ζωή ευτυχισμένη.
Αφού την παντρεύεται, και κείνη αυτόματα γίνεται και βασίλισσα και πλούσια!
Μπορεί να μην είναι και ευτυχισμένη;
Κατόπιν αυτού μπορούμε να ρίξομε το σύνθημα:
Προλετάριες τού κόσμου, πριν και μετά τον Μάρξ, ενωθείτε κάτω από τη σημαία τής αθλιότητάς σας.
Ένα βασιλόπουλο υπάρχει κάπου καί γιά σάς.
Πρόκειται για έγκλημα κατ' εξακολούθηση:
Ή εξάρτηση όλης τής ζωής τής γυναίκας και τής επιτυχίας της από τον άντρα. Εξουδετεριστικός, καταλυτικός ό μύθος την υποδούλωσε στην έσχατη πλάνη:
Πώς κάποιος άλλος θα την κάνει ευτυχισμένη.
Όλα θα ολοκληρωθούν και θα καλυφτούν μόνο από το γάμο με το σερνικό.
Ό αντροκρατούμενος κόσμος μας άπλωσε τής γης και των ουρανών τούς ορίζοντες στούς σερνικούς και στις Ανησυχίες τους.
Και εξασφάλισε στη γυναίκα την υπέρτατη πολυτέλεια να βρει συγκεντρωμένα όλα τα ιδανικά τής ζωής σε έναν άντρα-σύζυγο.
Όλα θα ολοκληρωθούν μόνο και διά τής παρουσίας τού σερνικού.
Το γυναικείο μυαλό αδειασμένο σαν κονσερβοκούτι κενό από χιλιόχρονες πλύσεις γεμίζει με την προσδοκία της ευτυχίας τού γάμου, πού κοινωνία και οικογένεια εγγυούνται.
Και δεν υπερβάλλω αν ισχυριστώ πώς ό μύθος μασκαρεμένος σύμφωνα με τίς μόδες και τίς εποχές εισβάλλει και στον απομυθοποιημένο κόσμο τής disco, αγκαλιά με την κοπελιά.
Είδε κι έπαθε το ανθρώπινο μυαλό να συλλάβει, μόλις πριν τρεις χιλιάδες χρόνια περίπου, πώς ή ζωή υπηρετείται πάντοτε από κάποιο ζευγάρι:
Άλογο-φοράδα,
κότα-πετεινός, τράγος-κατσίκα, σερνικός-θηλυκιά.
Αμέσως ή πολύτιμη διαπίστωση πέρασε στα απαγορευμένα.
Αυτή στάθηκε ή πρώτη σκοταδιστική λογοκρισία στους αιώνες.
Η γυναίκα δεν πρέπει να μάθει ποτέ- ή πρέπει νά ξεχάσει- ότι ή γαμική πράξη είναι ένα δικαίωμα φυσικό, όσο και το φαγητό και το ξαλάφρωμα στην τουαλέτα.
Τί απόγινε αυτή ή θεία δωρεά τής φύσης, λάβετε φάγετε τούτο μου έστίν το σώμα πού θα καρπίσει και θα καρπιστεί;
Χάρισμα σέ όλους, κάτι σαν τη δωρεάν παιδεία! Μασκαράτα. Αιώνες τώρα τό σερνικό παρελαύνει, παγόνι ηλίθιο, με ασπίδες, περικεφαλαίες, άμφια, πορφύρες, κράνη, επωμίδες, στέμματα, ρεντιγκότες, πηλήκια, κουρέλια καί Λακόστ.
Αυτός!
Γίνεται ένας ολόκληρος μύθος από μόνος του.
Ό νικητής,
ό ηγέτης,
ό γόης,
ό φονιάς,
ό ποιητής, περιφρονητής και κατακτητής και ποτέ μα ποτέ ό φυσιολογικός εκπρόσωπος του είδους του, όπως τον κατάταξε ή Φύση, δίπλα στο αντίστοιχο είδος τον: πέος-αιδοίο.
Τί απόγιναν αυτά τα πλούτη πού κοδουνάνε τή λαχτάρα μας μέσ’ από τό πετσί μας, σαν τούς παλιούς πραματευτάδες πού γύριζαν στα χωριά με αμέτρητα χρωματιστά μπιχλιμπίδια φορτωμένα σ’ ένα γάιδαρο, ξεσηκώνοντας το γυναικόκοσμο μ’ ένα κοινό μικρό κουδούνι;
Υστερία, ντροπή καί απαγόρευση για τις γυναίκες.
Θηλιά στο λαιμό των άντρων.
Σκεφτήκατε ποτέ τί δικάζουν τα δικαστήρια σέ υποθέσεις μοιχείας;
Το αιδοίο τής γυναίκας.
Πού, μέσα από το νομικό και κοινωνικό δίκαιο, πέρασε στην παρανομία.
Με τα όργανα τής ύπαρξης-διαιώνισης κατηγορούμενα, μεταφέρανε το πρόβλημα τής σεξουαλικής διέγερσης σέ ποινικό αδίκημα πού άφορά κλητήρες, χωροφύλακες, και (συνήθως) λάγνους δικαστές.
Όσο κατέβαινε το πνευματικό επίπεδο τής ανθρωπότητας με το χριστιανικό σκοταδισμό, ανέβαιναν οι μετοχές τού σερνικού και οι απαγορευτικές αποστάσεις, για να φτάσει τελικά να γίνει ένας γάμος μαζί το υπέρτατο είδος πολυτέλειας και επιτυχίας στη ζωή τής γυναίκας.
Αυτός, ό κύριος, ο εξουσιαστής τής Θηλυκιάς μοίρας, παντρεύεται εφοδιασμένος με πετιγκρί πολυγαμικότητας.
Εκείνη, αντίθετα, με γκαραντί αποκλειστικής αφοσίωσης μέχρι θανάτου, έκανε λάβαρο εκβιασμού, καταναγκασμού και απαιτήσεων το επικηρυγμένο της αιδοίο.
Μόνο πού ή ευτυχία δεν ερχόταν.
Τί κάνουν τ’ αφεντικά σ’ αυτές τις περιπτώσεις;
Θα ομολογήσουν την απάτη;
Ξέρετε κανέναν πού να γκρεμίσει μόνος του το μύθο του;
Να πει τί;
«Φταίω γω πού σού γάνωσαν το κεφάλι με μαλακίες και ιδανικούς άντρες;
Υπάρχουν, κυρά μου, ιδανικοί άνθρωποι;
Και γω σαν και σένα τρώγω,
κοιμάμαι,
ξυπνάω,
κατουράω,
ανασαίνω,
γερνώ και θα πεθάνω, όπως όλοι μας.
Ένα ανθρωπάκι αδύνατο μπροστά στους νόμους τής Φύσης, στις απειλές της,
στο θάνατο.
Διχασμένος κι αδύνατος.
Πιο διχασμένος ίσως για στοργή.
Εσύ, βλέπεις, έχεις περίσσευμα στις γωνιές τής κοιλίας σου, τής ευλογημένης...»
'Αστειεύεστε!
Θα χαλάσει το μαγαζί;
Αντίθετα, κάνει μιά συνεχή επίδειξη ευτυχίας.
Γιατί έχει καί κείνος πειστεί ότι πρέπει νά πετύχει τό δίδυμο.
Συχνά ό υπανάπτυχτος σκοτώνει τη σύζυγο, για να ζήσει με την ερωμένη.
Στη διαβρωμένη του νοοτροπία ό φόνος- πού έλπιζα ότι δε θα αποκαλυφτεί- είναι προτιμότερος από τού να χωρίσει τη γυναίκα του.
Πρώτα γιατί τη θεωρεί κτήμα του.
Κυρίως, όμως, γιατί δε δέχεται να ομολογήσει ποιος απότυχε.
Αντίστοιχα ή γυναίκα αυτοκτονεί
Αρνείται να αποκολληθεί απ ' ο,τι πίστεψε σαν υπέρτατο ιδανικό, σαν δικαίωμα στην ευτυχία, σα σεξουαλική της καταφυγή, μοναδική και αποκλειστική.
Τον περασμένο χειμώνα αυτοκτόνησε μια γυναίκα στη Θεσσαλονίκη με δυο παιδιά.
Ό άντρας της την κακοποιούσε τόσο, πού δεν άντεχε.
Και δεν άνοιξε την πόρτα να φύγει.
Τον καταδίκασε στην αιώνια τιμωρία τής αυτοθυσίας της.
«Αυτοκτονώ», τού ’γράφε, «γιατί φοβάμαι πώς κάποια στιγμή θα με σκοτώσεις και θα πας φυλακή.
Για να μη μείνουν λοιπόν τα παιδιά μας απροστάτευτα...»
Ψέματα. ’
Ανεξάρτητα από τη δική του βαναυσότητα και εγκληματικότητα, εκείνη ήταν θύμα και αντικείμενο παθολογικό.
Αποτέλεσμα σεξουαλικής υστερίας.
Μισώ την ψυχοσύνθεση πού διαμόρφωσε όλη αυτή ή κοινωνική απάτη των αντροκρατούμενων κοινωνιών, με την κωμωδία τής προσδοκίας.
Ή αυτοκτονία τής γυναίκας αυτής απόδειξε για μυριοστή φορά ότι και ή δύναμη τής φύσης φαλκιδεύεται καί εξουδετερώνεται από την πλύση εγκεφάλου και την καλλιέργεια των μύθων. Ή γυναίκα δεν έμαθε ποτέ, δε διδάχτηκε ώς τώρα, ότι το μόνο πού σέ σώζει είναι ή πίστη στον εαυτό σου.
Αντίθετα, εκπαιδεύτηκε να περιμένει τα πάντα από άλλους.
Πατέρα, αδερφό, σύζυγο.
Αφού όλοι διαιώνιζαν το σύστημα, εκείνη εξαργύρωνε την «τιμή» της, πού δεν ήταν άλλη από τη σεξουαλική της αποστέρηση, με την απαίτηση να τής εξασφαλίζουν τη ζωή, όσο καλύτερα γινόταν.
Μετατρέποντας τη φυσιολογική σεξουαλική πράξη σέ άδικη μα, ό σερνικός νομοθέτης μετέτρεπε τον εαυτό του σέ μοναδικό σύμβολο κοινωνικής, υλικής και βιολογικής ευτυχίας, κατ’ αποκλειστικότητα, με το γάμο.
Ή αποκλειστικότητα γίνηκε σέ εκατομμύρια γυναίκες μια μανιακή κατάσταση πού ξεπερνούσε τη νοσηρότητα.
Εκατομμύρια λογοτεχνικές σελίδες, γραμμένες δηλαδή από σερνικούς, πυροδοτούσαν αυτήν τη σύγχυση φρένων.
Και δε μιλούμε για περασμένα ήθη και κοινωνίες, πού ό περιορισμός τής γυναίκας ατό σπίτι δικαιολογούσε αυτή την αρρωστημένη προσκόλληση, στο ένα και μοναδικό αρσενικό πού δικαιούταν με το γάμο της.
Για σήμερα λέμε.
Σήμερα, άλλωστε, φτάνουν σέ τέτοια κυκλοφοριακά ύψη τα αισθηματικά ρομάντζα, τύπον «Άρλεκιν» και τα παρόμοια.
Ή «αιωνιότης» είναι μέσα στα αισθηματικά πιστεύω των γυναικών.
Αδύνατο να τίς πείσεις πώς ή επιθυμία για τον κύριο πού τίς περιφρονεί μπορεί θαυμάσια να μετατεθεί σέ κάποιον άλλο κύριο.
Περιττό, φυσικά, να πούμε πώς ό τελευταίος πού θα πολεμούσε αυτήν τη μονομανία τής αποκλειστικότητας θά ’ταν ό κύριος.
Είναι εύκολο να παραιτηθείς από τη μοίρα και τον προορισμό τού εξουσιαστή;
Έτσι, σερνικοί και θηλυκές είναι ταυτόχρονα θύματα και θύτες.
Με αποτέλεσμα να ζήσουν και να πεθάνουν εκατομμύρια γυναίκες χωρίς ίχνος χαράς, χωρίς να νιώσουν ποτέ τη μέγιστη ευτυχία τού ερωτικού σπασμού.
Παλιότερα, μάλιστα, κι αυτός απαγορευόταν.
Στην Πελοπόννησο ή γυναίκα πού εκδήλωνε κάποια συμμετοχή στη σεξουαλική της συνάντηση με το σύζυγό της έτρωγε άγριο ξύλο, «γιατί εκείνος δεν παντρεύτηκε καμιά πουτάνα».
Δε θέλω αντιρρήσεις!
Κάποτε, σέ μια συνέντευξη πού μού ’δίνε ό Μινωτής (Ιθ69), μού μιλούσε για την απουσία ήθους τής εποχής.
Πικραμένος βαθιά για κείνους πού τολμούν ν’ αμφισβητούν το ήθος ενός ανθρώπου σαν και κείνον.
Μέσα στο χείμαρρο τού λόγου, και ό Μινωτής μιλάει πάμπλουτα κι αγαπάει τούς ήχους και τούς κυματισμούς τής πλούσιας φωνής του, μού είπε:
«’Εγώ, αγαπητή μου, είχα έναν πατέρα με τέτοιες αρχές, πού δεν κοιμήθηκε με τη μητέρα μου, παρά μόνο όσες φορές έπρεπε να τεκνοποιήσει».
~~~~~~~~~~~~~~~
Μην τρέξουν κάποιοι να πουν ότι η Λιλή Ζωγράφου είναι ξεπερασμένη, να σκύψουν να διαβάσουν καλύτερα.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Η γυναικοκτονία είναι ένας όρος για το έγκλημα μίσους που βασίζεται στο φύλο, ο οποίος γενικά ορίζεται ως «η δολοφονία γυναικών (ή κοριτσιών) επειδή είναι γυναίκες», αν και οι ορισμοί ποικίλλουν ανάλογα με το πολιτισμικό τους πλαίσιο.
Η λέξη γυναικοκτονία καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1820 έως το 1830.
Ο όρος γυναικοκτονία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1801 για να υποδηλώσει "τη δολοφονία μιας γυναίκας.
Το 1848, αυτός ο όρος δημοσιεύθηκε στο νόμο λεξικό νομικών όρων του Wharton's.
Η φεμινίστρια συγγραφέας Ντιάνα Ε.Χ. Ράσελ (Diana EH Russell) ήταν το πρώτο πρόσωπο που καθόρισε και διέδωσε αυτόν τον όρο στη σύγχρονη εποχή, το 1976.
Ορίζει τη λέξη ως «τη δολοφονία γυναικών από άντρες επειδή είναι γυναίκες».
Άλλες φεμινίστριες δίνουν έμφαση στην πρόθεση ή τον σκοπό της πράξης που απευθύνεται σε γυναίκες ειδικά επειδή είναι γυναίκες.
Άλλοι περιλαμβάνουν και την θανάτωση γυναικών από γυναίκες.
Συχνά, αμφισβητείται η αναγκαιότητα ορισμού της δολοφονίας γυναικών χωριστά από τη συνολική ανθρωποκτονία.
