Ας εξαγριωθούμε

Αν θέλουμε να τη δούμε, δεν έχουμε παρά να πάρουμε όλοι μαζί το μέρος του ινδιάνικου εαυτού μας, της φυσικής μας δηλαδή υπόστασης, να δώσουμε ξανά αξία στις αξίες μας, να βγούμε από την πλάνη μας και να αντισταθούμε στον καταναλωτή εαυτό μας σθεναρά, να τον “εξαγριώσουμε” ξανά, γιατί παράγινε νιανιάς, πειθήνιο γρανάζι του χαμού του.

Στις 5 Δεκεμβρίου, εκτός όλων των άλλων, στην άλλη όχθη του ωκεανού εκπνέει το τελεσίγραφο που έστειλε ο καταναλωτικός καπιταλισμός προς τους ινδιάνους της φυλής των Σιου στην Β. Νεβάδα για να εκπατριστούν οικειοθελώς, αλλιώς θα εκδιωχθούν από τη γη τους με βίαιη στρατιωτική επέμβαση, ώστε να διέλθει απερίσπαστος από εκεί και να την καταστρέψει, μαζί και τα ιερά μνημεία τους, ένας αγωγός πετρελαίου, έργο αξίας αρκετών δις δολαρίων.

Παρόμοιες καταστάσεις εκδίωξης πληθυσμών από τη γη τους στο όνομα αυτής της “ανάπτυξης” συμβαίνουν κατά κόρον στον πλανήτη, από τη ζούγκλα του Αμαζονίου, όπου διώκονται και αποδεκατίζονται οι ιθαγενείς, μέχρι τους απανταχού ιθαγενείς πληθυσμούς των χαρακτηρισμένων ως υπανάπτυκτων, τριτοκοσμικών, αναπτυσσόμενων, ή εσχάτως, χρεοκοπημένων χωρών και τόπων της γης, οι πληθυσμοί των οποίων εξολοθρεύονται μεθοδικά, είτε με όπλα και βία φανερή, είτε με “μεταρρυθμίσεις” και βία “εκδημοκρατισμένη” και εκσυγχρονισμένη, με στόχο την αρπαγή των φυσικών πόρων των πατρίδων τους και την εκδίωξή τους από τις εστίες τους ή την μετατροπή τους σε φθηνούς σκλάβους των ολίγων της ανθρωπότητας, που αυτοχαρακτηρίζονται ανεπτυγμένοι, πολιτισμένοι, προοδευμένοι καταναλωτές, μέχρι να έρθει φυσικά και αυτών η σειρά μια μέρα να κανιβαλιστούν από κάποιους που βρίσκονται ακόμα πιο ψηλά στην πυραμίδα αυτή της χυδαιότητας και της ανοησίας.

Η ανθρωπότητα ίσως βρίσκεται στην τελική ιστορική φάση της αυτοεξόντωσής της, αφού από τη μια εξαφανίζει από τον πλανήτη γη κάθε άγριο είδος ζωής, μαζί και τον άγριο, φυσικό, εγκλιματισμένο και εναρμονισμένο με τη φύση άνθρωπο, για να εγκατασταθεί σε υδροκέφαλες μητροπόλεις ως αρρωστημένη μονοκαλλιέργεια ο επεξεργασμένος καταναλωτής, ο οποίος όμως, από την άλλη, καταναλώνει αντί να τρώει, αντί να πίνει, αντί να ερωτεύεται, αντί να ζει, και έτσι μετατρέπεται ο ίδιος σε ψυχικό και υλικό απόρριμμα και εκφυλίζεται γενιά με τη γενιά ως φυσικός οργανισμός, μέχρι να εξαφανιστεί κι αυτός μέσα στο χημικό του λίπος ή από μια απλή αλλεργία μία των ημερών πολύ σύντομα μες στον ιστορικό χρόνο, είτε να κανιβαλιστεί, αν κατορθώσει και προλάβει να απομείνει μόνος του επί της γης.

Αυτό λοιπόν το μαζοχιστικό σύστημα ευτελών αξιών του καταναλωτικού καπιταλισμού, που κανιβαλίζει την ανθρωπότητα, που εξαφανίζει τα έμβια είδη, που καταστρέφει πολιτισμούς και που μολύνει τη γη, το ενσαρκώνουμε και το γιγαντώνουμε εμείς, ο καθένας μας, όλοι μαζί, με τον τρόπο της καθημερινής μας διαβίωσης και θεώρησης της ζωής, είτε νιώθουμε ότι κατά βάθος είμαστε μαζί με τους ινδιάνους, είτε με τους καουμπόηδες, αφού ουσιαστικά παραμένουμε εγκλωβισμένοι εντός του και ζούμε σαν πράγματι να μην υπάρχει εναλλακτική, όπως είπε η Θάτσερ πολλά χρόνια πριν και όπως συμπεριφέρθηκε ο Τσίπρας εσχάτως.

Αυτήν ακριβώς την πάλη του φυσικού με το επεξεργασμένο, του άγριου με το εξημερωμένο, του αυθεντικού με το εκπολιτισμένο, αυτήν ακριβώς την βίαιη εκδίωξη του πρωτογενούς ανθρώπου και την επικράτηση του εκπαιδευμένου αναλώσιμου και με ημερομηνία λήξης καταναλωτή, την έχουμε υποστεί και υπομείνει καταρχήν ο καθένας μέσα μας και πάνω στον φυσικό εαυτό μας, έχουμε ισοπεδωθεί και ομογενοποιηθεί και αποτελούμε όλοι μαζί μια αδηφάγα ερπυστριοφόρα μηχανή που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά της, καταναλώνει δε εμάς τους ίδιους για καύσιμο και εκπέμπει καυσαέριο τη χημική μας ύλη.

Η εναλλακτική φυσικά υπάρχει, πάντα υπάρχει, αλλά δεν είναι εντός αυτού του συστήματος, είναι εντός της πολυσύνθετης ανθρώπινης φύσης μας. Αν θέλουμε να τη δούμε, δεν έχουμε παρά να πάρουμε όλοι μαζί το μέρος του ινδιάνικου εαυτού μας, της φυσικής μας δηλαδή υπόστασης, να δώσουμε ξανά αξία στις αξίες μας, να βγούμε από την πλάνη μας και να αντισταθούμε στον καταναλωτή εαυτό μας σθεναρά, να τον “εξαγριώσουμε” ξανά, γιατί παράγινε νιανιάς, πειθήνιο γρανάζι του χαμού του χαμού του.
yiannismakridakis.gr

«Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή, μανούλα μου!»

«Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω, σε ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο» λένε οι στίχοι του Σταμάτη Κραουνάκη, στο πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι του. «Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή, μανούλα μου!», λένε άλλοι στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι μετουσιώνοντας ίσως την ανείπωτη ντροπή που ένιωσε η μάνα ενός από τους αναντικατάστατους συνθέτες της Ελλάδας όταν έμαθε πως ήταν ομοφυλόφιλος.

Τότε, όμως, ήταν αλλιώς, και το κατανοούμε. Αλλά σήμερα; Και καλά όλα τα άλλα(που δεν είναι καλά, αλλά λέμε). Μουσική δεν ακούνε οι υποστηρικτές του σκοταδισμού και του Μεσαίωνα; Θέατρο δεν πάνε; Βιβλία δε μελετάνε; Λογοτεχνία δε διαβάζουνε; Τίποτα δεν τους αγγίζει; Σε ποιόν αιώνα ζούνε;

Ρητορικές ερωτήσεις, για άτομα που δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν νιώθουν, μόνο ξέρουν μιλάνε. Με μυαλό-μπετόν που δεν το διαπερνά τίποτε. Μόνο το δόγμα τους, η άκαμπτη κατασκευασμένη «λογική» τους.

Και το ερώτημα παραμένει για την ταυτότητα του κάθε ανθρώπου κι είναι το μοναδικό. Γιατί ούτε το όνομα, ούτε το επίθετο, ούτε το φύλο, ούτε η καταγωγή, ούτε το θρήσκευμα. Το ερώτημα είναι ένα: Είμαι άνθρωπος;

Αυτό το ερώτημα μπορεί να καταγραφεί με ανεξίτηλο μελάνι δίπλα στο κάθε δακτυλικό αποτύπωμα; Ή θα περνάμε από τη ζωή οι περισσότεροι, νομίζοντας ότι είμαστε άνθρωποι επειδή αποκτήσαμε μια κρατική αστυνομική ταυτότητα;

«Απόμεινα τότε, θυμάμαι, εκεί, κάτω από τη μεγάλη γαλαρία, γερμένος για κάμποση ώρα πάνω στη βαριά σιδεριά της καστρόπορτας, να κλαίω με αναφιλητά, ώσπου μέσα στο βούρκο του μυαλού μου άστραψε η σκέψη πως από κείνη την ώρα ήμουνα πια εγώ η μοναδική, η πιο μεγάλη ντροπή του Φρουρίου. Σκέφτηκα τις μέγαιρες αφρισμένες να με διώχνουνε, να με κατασπαράζουνε και να με ματώνουνε με τα νύχια και με τα δόντια τους. Τότε ένα σαρδόνιο γέλιο ξεχύθηκε από μέσα μου και μια δύναμη, που δεν ξέρω από πού ήρθε, έσφιξε τις γροθιές μου. Ένιωσα άτρωτος. Έκανα αμέσως μεταβολή και τράβηξα αποφασισμένος, με το κεφάλι ψηλά και με βήμα γοργό κατά το σπίτι μας. Στα παραθύρια πια δεν έστεκε καμιά. Δεν είδε καμιά τη δύναμη μου. Εκείνο το πρωί δεν πήγα στο μαγαζί. Αλλά ούτε θυμάμαι να ξανάνιωσα ποτέ τόσο άτρωτος όσο εκείνη τη μέρα», λέει κι ο Κωσταντής, ο ήρωας του Γιάννη Μακριδάκη στον Ήλιο με δόντια.

Και το ερώτημα, για τη ντροπή, παραμένει. Την άλλη, όμως, ντροπή. Που δεν γίναμε ακόμη άνθρωποι. Που δεν καταλαβαίνουμε ακόμα τι θα πει: «Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω, σε ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο».  Που δεν θέλουμε να καταλάβουμε, όλοι οι άψυχοι. Πόσο ντροπή. Όχι για χθες. Για σήμερα, μανούλα μου!

Κρυσταλία Πατούλη

afigisizois.wordpress.com

Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή

μάνα μου και πως βγαίνει

ουδέ κι αν τρέξει ο ποταμός

μάνα μου δε την πλένει

Τι να μου κάνουν δάκρυα δυο

και στεναγμοί σαρανταδυό, μανούλα μου

τι κι αν το δάκρυ μου νωπό

βουβό το στόμα και πικρό, μανούλα μου

Και τρέχω κάποιον για να βρω

να με ρωτάει και τον ρωτώ

τι θα γενεί, τι θα γενεί

ποιος θα πονεί, ποιος θα πονεί

μανούλα μου, μανούλα μου
afigisizois.wordpress.com

Ρομπότ σε πείραμα τεχνητής νοημοσύνης άρχισαν να μιλούν δική τους γλώσσα

Πώς εξήγησε το Facebook την απόφαση να τερματιστεί το πείραμα

Απρόσμενη τροπή πήρε ένα πείραμα του Facebook, όταν δύο ρομπότ άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους σε μια παράξενη γλώσσα που μόνο εκείνα καταλάβαιναν.

Τα δύο chatbots επέφεραν τις δικές τους αλλαγές στην αγγλική γλώσσα, με αποτέλεσμα μια «γλώσσα» λειτουργικά για τα ίδια αλλά μυστηριώδη για τους ανθρώπους που υποτίθεται πως τα είχαν στην ευθύνη τους.

Το παράξενο περιστατικό συνέβη όταν το Facebook έβαλε τα chatbots να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν το ένα με το άλλο για μια εμπορική συναλλαγή, επιχειρώντας να ανταλλάξουν καπέλα, μπάλες και βιβλία που το καθένα είχε μια δεδομένη αξία. Τα πράγματα όμως είχαν διαφορετική εξέλιξη καθώς τα δύο ρομπότ έδειχναν να απευθύνονται το ένα στο άλλο σε μια γλώσσα που καταλάβαιναν και τα δύο- αλλά ήταν εντελώς ακατανόητη στους ανθρώπους.

Οι οδηγίες που είχαν δοθεί στα ρομπότ, εξηγεί η εφημερίδα Independent, ήταν να διαπραγματευτούν μεταξύ τους και να βελτιώσουν τη συναλλαγή τους στην πορεία.

Ο διάλογος είχε ως εξής:

Μπορεί να μην βγάζει για μας κάποιο νόημα, αλλά φαίνεται να υπάρχουν ορισμένοι κανόνες στον λόγο των ρομπότ.
Ο τρόπος με τον οποίο επιμένουν στα ονόματά τους μοιάζει να είναι μέρος της ίδιας της διαπραγμάτευσης και όχι κάποια αστοχία στον τρόπο με τον οποίο διαβάζονταν τα μηνύματα.

Μάλιστα η διαπραγμάτευση έγινε σε αυτή την παράξενη γλώσσα και είχε επιτυχή κατάληξη.

Ο ερευνητής  Mike Lewis, που συμμετείχε στην οργάνωση του πειράματος, είπε πως η εταιρεία αποφάσισε να τερματίσει τη συνομιλία επειδή στόχος της ήταν να υπάρχουν bots που θα μιλούν με ανθρώπους.

Τα chatbots έμαθαν επίσης να διαπραγματεύονται με τρόπο που έδειχνε πολύ ανθρώπινος.
Για παράδειγμα, έδειχναν να ενδιαφέρονται πολύ για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, ώστε στη συνέχεια να υποκριθούν πως έκαναν μεγάλη θυσία αφήνοντάς το, σύμφωνα με δημοσίευση του τμήματος Έρευνας Τεχνητής Νοημοσύνης του Facebook από τον περασμένο μήνα.

Το πείραμα αυτό του Facebook δεν είναι το μόνο στο οποίο μορφές τεχνητής νοημοσύνης επινοούν νέες μορφές γλώσσας.
Νωρίτερα φέτος, η Google είχε αποκαλύψει πως η τεχνητή νοημοσύνη που χρησιμοποιεί στο εργαλείο της μετάφρασης δημιούργησε τη δική της γλώσσα. Αλλά η εταιρεία ήταν ικανοποιημένη με την εξέλιξη αυτή και επέτρεψε να συνεχιστεί.

newsbeast.gr

Clare Hollingworth, η «επιτυχία του αιώνα» με το δανεικό αυτοκίνητο στο doodle της Google

Clare Hollingworth-η πρώτη πολεμική ανταποκρίτρια που μετέδωσε την είδηση της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τη Βρετανίδα δημοσιογράφο και συγγραφέα Clare Hollingworth (Κλαρ Χόλινγκουορθ), την πρώτη πολεμική ανταποκρίτρια που μετέδωσε την είδηση της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφιερώνει η Google το σημερινό της doodle, με αφορμή τη συμπλήρωση 106 χρόνων από τη γέννησή της.
Είναι η πρώτη πολεμική ανταποκρίτρια που μετέδωσε την είδηση της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Hollingworth γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1911, ενώ απεβίωσε στις 10 Ιανουαρίου 2017, έχοντας συμπληρώσει 105 χρόνια ζωής.
Ως δημοσιογράφος της Daily Telegraph το 1939, ενώ ταξίδευε από την Πολωνία στη Γερμανία, διαπίστωσε πως στρατιωτικές δυνάμεις της Γερμανίας είχαν συγκεντρωθεί στα πολωνικά σύνορα.
Αφού μετέφερε τη συγκεκριμένη είδηση, η Hollingworth τρεις ημέρες αργότερα ήταν η πρώτη που μετέδωσε τη γερμανική εισβολή. Το ρεπορτάζ χαρακτηρίζεται η «δημοσιογραφική επιτυχία του αιώνα».
Λίγο πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκε στη Βαρσοβία, συμβάλλοντας στη διάσωση πολλών ανθρώπων από τις δυνάμεις του Χίτλερ, καθώς εξέδιδε βίζες στους διωκόμενους, προκειμένου να ταξιδέψουν στη Βρετανία.
Τον Αύγουστο το 1939, προσελήφθη από τον εκδότη της Daily Telegraph Arthur Wilson (Άρθουρ Ουίλσον), ο οποίος έμαθε για τη δράση της.
Στις 28 Αυγούστου 1939, πριν καν κλείσει μία εβδομάδα στην εφημερίδα και αφού έπεισε τον βρετανό πρόξενο στο Κατοβίτσε να της δανείσει αυτοκίνητο με οδηγό για μια διερευνητική αποστολή στη Γερμανία, η Hollingworth διαπίστωσε συγκέντρωση γερμανικών στρατευμάτων κατά μήκος των γερμανο-πολωνικών συνόρων. Η Daily Telegraph μετέδωσε το ρεπορτάζ της στην πρώτη της σελίδα, την επόμενη ημέρα.
Την 1η Σεπτεμβρίου, η Hollingworth κάλεσε τη βρετανική πρεσβεία στη Βαρσοβία προκειμένου να αναφέρει τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία.
Ταξίδεψε μεταξύ άλλων στην Ελλάδα, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν, την Παλαιστίνη, την Αλγερία, την Κίνα και το Βιετνάμ. Δούλεψε και για άλλες μεγάλες εφημερίδες, όπως τον Observer και τον Guardian.

newsbeast.gr