Στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα κνίσες, τσουγκρίσματα και Χριστός Ανέστη με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων. Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ μού έδωσαν ελληνική

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

    Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

Εκεί σπάροι και πέρκες

    ανεμόδαρτα ρήματα

ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

    όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε

σφουγγάρια μέδουσες

    Με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

    Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Εκεί ρόδια, κυδώνια

    θεοί μελαχρινοί, θείοι και εξάδελφοι

το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια

    και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας

λυγαριά και σχίνο

    σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,

    ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα - πρώτα Δόξα Σοι.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα - πρώτα Δόξα Σοι!

    Εκεί δάφνες και βάγια

θυμιατό και λιβάνισμα

    τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια

Στο χώμα το στρωμένο με τ΄ αμπελομάντιλα

    κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστός Ανέστη

    με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Μονάχα έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Είναι ο Klaus Schwab ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στον κόσμο;

παρακολουθείστε το βίντεο: https://rumble.com/embed/vwgnyb/?pub=141bpv

alarmcall.org

Χριστός Ανέστη!!!

     

Ανάσταση χωρίς Παπαδιαμάντη δεν νοείται...Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης "Παιδική Πασχαλιά"
...Είτα τα μικρά παιδία και τινες παιδίσκαι τετραετείς, με τας κομψάς ποικιλτάς λαμπάδας, ετάχθησαν ανά τον χορόν, περί τα δύο αναλόγια, και παρά το εικονοστάσιον, και ήρχισαν να θορυβώσι, να παίζωσι, να στάζωσιν εις τούς λαιμούς αλλήλων, και να τσουγκρίζωσι τα αυγά των. 
Και έν παιδίον εξαετές, πονηρότερον των άλλων (ήτο ο υιός της Μηλιάς της γειτόνισσας) είχε πλαστόν αυγόν εις τον κόλπον του, πωρώδη λίθον στρογγυλευμένον κοκκινοβαφή, και δι᾽ αυτού έσπαζε τα αυγά όλων των παιδιών, και τα έπαιρνε, κατά την συμφωνίαν, και τα έτρωγε.
Μία παιδίσκη και είς παις, πενταετής, ήρχισαν να φιλονικώσι περί του τίνος η λαμπάδα ήτο ευμορφοτέρα.
―Όχι, η δική μου η λαμπάδα είναι καλλίτερη.
―Όχι, η δική μου.
―Εμένα ο πατέρας μ᾽ την εδιάλεξε, κι είναι πλιό καλή.
―Εμένα η μάνα μ᾽ την εστόλισε μοναχή της.
― Και ξέρει να κάμει λαμπάδες η μάνα σ᾽;
―Όχι, δέ ξέρει; Σαν τη δική σ᾽!
― Τέτοια παλιολαμπάδα!
― Ναι, παλιολαμπάδα;… να!…
― Να κι εσύ!
― Να κι άλλη μια!
Και ήρχισαν να τύπτουν αλύπητα τας κεφαλάς αλλήλων με τας λαμπάδας των, εωσού έβαλαν τα κλάματα και οι δύο....
     Είναι ένα απόσπασμα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Άστυ» στις 24 Απριλίου 1891 με τον υπότιτλο «Αναμνήσεις» και στη συνέχεια συμπεριλήφθηκε σε αρκετά σχολικά αναγνώσματα. 
Είναι διήγημα της παιδικής ορφάνιας, που στις ημέρες της Πασχαλιάς και κάθε γιορτής γίνεται βαρύτερη...

ntina