Μιτοχόνδρια : Ποια η σχέση τους με τις ασθένειες και τη γήρανση ; Πως μπορούμε να τα υποστηρίξουμε μέσω της διατροφής;

άρθρο της Κυριαζάκου Παναγιώτας
https://www.facebook.com/profile/100001197961597/search/?q=%CE%BC%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%87%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%20
Τα μιτοχόνδρια είναι τα "εργοστάσια" μέσα σε κάθε κύτταρο, στα οποία η τροφή μετατρέπεται σε ενέργεια. 
Κυρίως παράγουν ενέργεια χρησιμοποιώντας γλυκόζη, αλλά μπορούν να χρησιμοποιήσουν και κετόνες, όταν η πείνα ή η κετογονική δίαιτα, αναγκάζουν το σώμα να χρησιμοποιεί το λίπος ως κύρια πηγή ενέργειας.
Το κακό είναι πως με το πέρασμα του χρόνου, τα μιτοχόνδρια χάνουν μέρος της ικανότητας παραγωγής ενέργειας, με εξαιρετικά δυσάρεστες επιπτώσεις για τον οργανισμό. 
Μεγάλος όγκος στοιχείων από έρευνες υποδηλώνει, ότι η γήρανση και οι ασθένειες που σχετίζονται με αυτήν ( όπως νευροεκφυλισιτικές και καρδιαγγειακές παθήσεις), συνδέονται στενά με μια ανισορροπία προσφοράς και ζήτησης ενέργειας.
Το καλό είναι, πως η πτώση αυτή της απόδοσης των μιτοχονδρίων ( μαζί με τις δυσάρεστες συνέπειες της), μπορεί να μειωθεί με μια σειρά παρεμβάσεων. 
Κυρίως, μέσω της φυσικής δραστηριότητας και της διατροφής.
Ποια διατροφή όμως είναι υποστηρικτική για τα μιτοχόνδρια;
Έχει παρατηρηθεί ότι η μείωση των θερμίδων που λαμβάνουμε καθημερινά από τη διατροφή μας, επιβραδύνει σημαντικά την εμφάνιση ασθενειών που σχετίζονται με την ηλικία και την μειωμένη παραγωγή ενέργειας από τα μιτοχόνδρια. 
Δυστυχώς όμως, αυτό δεν οδηγεί σε αύξηση της διάρκειας ζωής, επειδή μακροχρόνιος περιορισμός θερμίδων, έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην ικανότητα του οργανισμού για ανάκαμψη από λοιμώξεις, χειρουργικές επεμβάσεις και μια σειρά άλλων στρεσογόνων παραγόντων. 
Υπάρχει όμως κάτι, που έχει παρόμοια επίδραση με την μείωση των θερμίδων ( έστω σε μικρότερο ποσοστό) αλλά αυτό μεταφράζεται και σε αύξηση της μακροζωίας ( αφού δεν συνοδεύεται από τις δυσμενείς της συνέπειες). 
Αυτό είναι η μείωση της πρόσληψης πρωτεΐνης   χωρίς παράλληλη μείωση θερμίδων. Παρόμοια αποτελέσματα με τη μείωση της πρωτεΐνης, έχει και ο περιορισμός κατά 80% ενός και μόνο συγκεκριμένου αμεινοξέως ( τα αμεινοξέα είναι τα δομικά συστατικά των πρωτεϊνών) της μεθειονίνης
Περιορισμός των πρωτεϊνών στη δίαιτα λοιπόν ή έστω περιορισμός της μεθειονίνης έχει ως αποτέλεσμα επιβράδυνση της εμφάνισης ασθενειών που σχετίζονται με την ηλικία και της μείωσης της ικανότητας των μιτοχονδρίων για παραγωγή ενέργειας, αλλά και αύξηση της διάρκειας ζωής. 
Αξίζει λοιπόν να δούμε σε αυτό το σημείο, ποιες τροφές είναι πλούσιες και ποιες φτωχές σε μεθειονίνη:
α) πλούσιες σε μεθειονίνη: 
-.αλλαντικά
-. κρέατα
-. πουλερικά
-. ψάρια
-. θαλασσινά
β) μέτριας περιεκτικότητας σε μεθειονίνη:
-. γαλακτοκομικά
-. τυριά
-. όσπρια
-. αυγά ( ασπράδι)
γ) φτωχές σε μεθειονίνη:
-. δημητριακά
-. σπόροι
-. ξηροί καρποί
-. αυγά (κρόκος)
-. γάλα σόγιας
-. αβοκάντο
-. μανιτάρια
-. λαχανικά
-. φρούτα
-. μέλι
-. πατάτες
-. βούτυρο
-. σπορέλαια
-. ελιές
-. ελαιόλαδο
Οι φτωχές σε μεθειονίνη τροφές, δεν σας θυμίζουν την μεσογειακή διατροφή;
Ψάχνοντας λίγο ακόμα τις διατροφικές παρεμβάσεις που ευνοούν την υγεία των μιτοχονδρίων, θα ξανακαταλήξουμε στο ίδιο σημείο για άλλη μια φορά:
Οι μελέτες που προσπαθούν να εξηγήσουν τους μηχανισμούς, μέσω των οποίων, η μεσογειακή διατροφή - και η δίαιτα της Οκινάουα - έχει συσχετιστεί με μακροζωία και μειωμένο κίνδυνο ασθενειών που σχετίζονται με την ηλικία, καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι ένας από αυτούς τους μηχανισμούς μπορεί να είναι η επίδραση κάποιων αντιοξειδωτικών ουσιών, που καταναλώνονται σε μεγάλο βαθμό στις διατροφές αυτές, στα μιτοχόνδρια.
Συγκεκριμένα πρόκειται για  τη ρεσβερατρόλη, 
την υδροξυτυροσόλη, 
την ελευρωπαΐνη, 
την κουρκουμίνη και τη σπερμιδίνη. 
Τις βρίσκουμε στη φλούδα του σταφυλιού και το κόκκινο κρασί, 
τις ελιές, 
το ελαιόλαδο, 
τα ώριμα τυριά, 
τα όσπρια, 
τα δημητριακά ολικής αλέσεως, 
το πράσινο τσάι, ορισμένα λαχανικά κλπ. 
Οι ουσίες αυτές, φαίνεται πως ευνοούν την μιτοφαγία. 
Έναν φυσικό τρόπο ανακύκλωσης του οργανισμού, κατά τον οποίο τα ελαττωματικά μιτοχόνδρια καταστρέφονται. 
Και την μιτογένεση,  δηλαδή τη δημιουργία νέων μιτοχονδρίων για να αντικαταστήσουν αυτά που καταστράφηκαν. 
Δεν πρέπει να παραλήψουμε να πούμε εδώ, ότι το ίδιο φαινόμενο "ανακύκλωσης" στον οργανισμό δεν συμβαίνει μόνο στα μιτοχόνδρια αλλά και στα ίδια τα κύτταρα - αυτοφαγία. 
Η σωστή ρύθμιση της μιτοφαγίας μάλιστα, είναι απαραίτητη και για τη σωστή ρύθμιση της αυτοφαγίας. 
Τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί, ότι σε αυτές τις διαδικασίες είναι πολύ ευεργετική η επίδραση της διαλειμματικής νηστείας. 
Η διαλειμματική νηστεία, είναι μεν περιορισμός τροφής, για αυτήν δεν μιλούσαμε και στην αρχή του άρθρου;, αλλά μόνο για περιορισμένα χρονικά διαστήματα. 
Έτσι λοιπόν, κι εδώ καταφέρνουμε να αποφύγουμε τις δυσμενείς συνέπειες του μακροχρόνιου θερμιδικού περιορισμού.
Ανακεφαλαιώντας λοιπόν, αν θέλουμε να υποστηρίξουμε τη λειτουργία των μιτοχονδρίων
α) βάζουμε την άσκηση στη ζωή μας
β) διατηρούμε φυσιολογικό βάρος
γ) υιοθετούμε μεσογειακή διατροφή
δ) δοκιμάζουμε τη διαλειμματική νηστεία
Ευχαριστώ πολύ τον Antonis Karagiorgas  για το ερώτημα στη σελίδα, που ήταν το ερέθισμα για αυτό το άρθρο και για τα πολύτιμα στοιχεία που και τώρα, όπως πάντα, απλόχερα μοιράζεται.

Η αυτοφαγία θεραπεύει τη ζημιά από την πρωτεΐνη-ακίδα, υποστηρίζει γιατρός

Ίσως δεν έχετε ακούσει ποτέ πριν τη λέξη “αυτοφαγία”. 
Ή ίσως να αναρωτιέστε εδώ και χρόνια τι σημαίνει.
Η αυτοφαγία, γνωστή και ως αυτοφαγοκυττάρωση, αναφέρεται σε μια διαδικασία της κυτταρικής βιολογίας που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια λόγω των επιρροών της στην ιατρική επιστήμη και την ανθρώπινη υγεία.
Το πρώτο συνθετικό “αυτό” σημαίνει “εαυτός” στα ελληνικά. “Φαγία” σημαίνει τρώω ή καταβροχθίζω. 
Έτσι, η “αυτοφαγία” είναι η πράξη του να τρώει κανείς τον εαυτό του. 
Και αυτό ακριβώς κάνουν τα κύτταρα για να διατηρηθούν υγιή – ειδικά όταν λιμοκτονούν.
Κάθε κύτταρο διαθέτει οργανίδια (κυτταρικά όργανα) που ονομάζονται λυσοσώματα και λειτουργούν σαν στομάχι. 
Χωνεύουν και διασπούν τα κυτταρικά απόβλητα και τους εισβολείς ιούς και βακτήρια. Διαφορετικές μορφές αυτοφαγίας χρησιμοποιούν τα πεπτικά ένζυμα των λυσοσωμάτων για να διασπάσουν τα κυτταρικά συστατικά σε διαφορετικές κλίμακες.
Σε ένα κρίσιμο επίπεδο, η αυτοφαγία επιτρέπει την ομαλή ανακύκλωση των κυτταρικών συστατικών, μετατρέποντάς τα σε δομικά στοιχεία για μελλοντικά κύτταρα.
Τα κύτταρα έχουν ένα είδος κύκλου ζωής ή κύκλου εργασίας. 
Σε μια δεδομένη στιγμή, κάθε κύτταρο στο σώμα επικεντρώνεται σε μια συγκεκριμένη εργασία, εξηγεί ο Dr. Henry Ealy, φυσιοπαθητικός γιατρός με έδρα το Φοίνιξ της Αριζόνα, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας που έδωσε σε ένα πρόσφατο συνέδριο για την υγεία στη Σεντόνα.
Αυτές οι δραστηριότητες των κυττάρων περιλαμβάνουν:
Απορρόφηση θρεπτικών συστατικών
Παραγωγή ενέργειας
Παραγωγή ενζύμων
Συναρμολόγηση και διανομή πρωτεϊνών
Αυτοφαγία
Αναπαραγωγή
Η αυτοφαγία, ανέφερε ο Dr. Ealy, είναι το στάδιο στο οποίο πολλά κύτταρα δεν φτάνουν καθημερινά. 
Αυτό συμβαίνει επειδή τα κύτταρα δεν κάνουν ποτέ ένα διάλειμμα από τις εργασίες που ενεργοποιούνται όταν καταναλώνουμε τροφή.
“Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να κάνετε κάθε μέρα για να βεβαιωθείτε ότι μπαίνετε στην αυτοφαγοκυττάρωση”, είπε ο Dr. Ealy, “είναι να πεινάτε”. 
Η πείνα, τόνισε ο Ealy, είναι μια στρατηγική-κλειδί που βοηθά το σώμα να θεραπευτεί.
Μπορείτε να σκεφτείτε τα κύτταρα σαν μικρά εργοστάσια, κατά κάποιο τρόπο. 
Παίρνουν όλα τα θρεπτικά συστατικά που τρώμε και τα μετατρέπουν στο σώμα μας και στις διαδικασίες που κινούν το σώμα μας. 
Όταν δεν τρώμε, αυτά τα μικρά κυτταρικά εργοστάσια έχουν την ευκαιρία να συμμαζέψουν, να αντικαταστήσουν τα χαλασμένα μηχανήματα και να χρησιμοποιήσουν τα άχρηστα υλικά. 
Αυτό είναι η αυτοφαγία.
Γιατί τα κύτταρα χρειάζονται την αυτοφαγία;
Κατά την αυτοφαγία ή αυτοφαγοκυττάρωση, τα λυσοσώματα αυξάνουν τη διάρκεια ζωής του κυττάρου διασπώντας και ανακυκλώνοντας κυτταρικά υλικά. 
Η διαδικασία αυτή βοηθά επίσης το κύτταρο να εξισορροπήσει τις ενεργειακές του απαιτήσεις όταν βρίσκεται υπό πίεση.
Ένας Βέλγος βιοχημικός, ονόματι Christian René de Duve, αναγνωρίζεται ως το πρόσωπο που εφηύρε τον όρο αυτοφαγοκύττωση. 
Ο De Duve ήταν επίσης ο πρώτος επιστήμονας που έδειξε στοιχεία ότι τα λυσοσώματα εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία. 
Για την πρωτοποριακή έρευνά του (συμπεριλαμβανομένης αυτής για τα λυσοσώματα), τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1974.
Στην πραγματικότητα, η κατανόηση της αυτοφαγίας ήταν τόσο σημαντική για την ιατρική, ώστε το 2016 το βραβείο Νόμπελ απονεμήθηκε σε έναν άλλο πρωτοπόρο στον τομέα αυτό: Τον Ιάπωνα μοριακό βιολόγο Dr. Yoshinori Ohsumi.
Οι επιστήμονες έχουν βρει ενδείξεις ότι υπάρχουν τουλάχιστον τρία είδη αυτοφαγικής δραστηριότητας που λαμβάνουν χώρα μέσα στα κύτταρά μας και ότι το καθένα παίζει ελαφρώς διαφορετικό ρόλο βοηθώντας τα κύτταρα να διατηρήσουν τον εαυτό τους. Αυτά είναι η μακροαυτοφαγία, η μικροαυτοφαγία και η αυτοφαγία με τη μεσολάβηση συνοδών.
Μακροαυτοφαγία: Πρόκειται για μια διαδικασία κατά την οποία τμήματα του κυτταροπλάσματος στο εσωτερικό του κυττάρου απομονώνονται -βασικά εγκλωβίζονται- και στη συνέχεια παραδίδονται στα λυσοσώματα για να διασπαστούν.
Κατά την πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας σχηματίζεται ένας φαγοφόρος ή μεμβράνη απομόνωσης. 
Μόλις το κυτταρικό υλικό δεσμευτεί, συγχωνεύεται με τα λυσοσώματα. 
Στη συνέχεια, τα λυσοσωμικά ένζυμα αποδομούν το περιεχόμενό του, σύμφωνα με ένα επεξηγηματικό άρθρο του 2008 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Cell.
Μικροαυτοφαγία: Στη μικροαυτοφαγία, την οποία μια ερευνητική αξιολόγηση που δημοσιεύθηκε στο Cellular and Molecular Life Sciences, έχει περιγράψει ως “μια λιγότερο γνωστή διαδικασία αυτοφαγίας”, συστατικά του κυττάρου απορροφώνται απευθείας από μικρούς αυτοφαγικούς σωλήνες, που ονομάζονται επίσης εισδύσεις, οι οποίοι βρίσκονται στη λυσοσωμική μεμβράνη.
Αυτό το είδος αυτοφαγίας παρατηρείται συχνότερα όταν τα κύτταρα παρουσιάζουν έλλειψη αζώτου. 
Σύμφωνα με τους εν λόγω επιστήμονες, “η μικροαυτοφαγία συντονίζεται και συμπληρώνει” άλλους τύπους αυτοφαγικών διαδικασιών.
Αυτοφαγία με τη μεσολάβηση συνοδών: Αυτό το τρίτο είδος αυτοφαγίας μπορεί να είναι υπεύθυνο για την αποικοδόμηση του 30% των κυτταροσολικών πρωτεϊνών όταν τα κύτταρα υφίστανται στέρηση θρεπτικών συστατικών, σύμφωνα με άρθρο επισκόπησης του 2007 από τον αείμνηστο Dr. James Dice, ο οποίος ήταν καθηγητής φυσιολογίας και ειδικός στη γήρανση και την αυτοφαγία στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ταφτς.
Το κυτταρόλυμα, το οποίο αποτελεί συστατικό του κυτταροπλάσματος, είναι η ουσία που γεμίζει το εσωτερικό του κυττάρου. 
Οι πρωτεΐνες του κυτταροσολίου εμπλέκονται στην τροποποίηση των πρωτεϊνών, στην αποικοδόμηση του mRNA και στον μεταβολισμό, μεταξύ άλλων λειτουργιών. 
Αυτό το είδος αυτοφαγίας περιλαμβάνει μοριακούς συνοδούς, ουσίες στο κυτταρόλυμα που αναιρούν τις πρωτεΐνες εντός του κυτταροπλάσματος και τις οδηγούν διαμέσου της μεμβράνης των λυσοσωμάτων όπου ολοκληρώνεται η αυτοφαγία.
Αυτοφαγία και κυτταρική ενέργεια
Η αυτοφαγία είναι ιδιαίτερα σημαντική κατά τη διάρκεια σεναρίων λιμοκτονίας, όταν τα κύτταρα βρίσκονται σε περιβάλλοντα φτωχά σε θρεπτικά συστατικά και χρειάζονται κυτταρικά συστατικά ως δομικά στοιχεία και για να υποστηρίξουν την παραγωγή ΑΤΡ, σύμφωνα με μια ερευνητική εργασία μοριακής βιολογίας που δημοσιεύθηκε το 2010.
Το ΑΤΡ, αν θυμάστε από τα πρώτα μαθήματα Βιολογίας, σημαίνει τριφωσφορική αδενοσίνη. 
Αν τα κύτταρά μας είναι μικρά εργοστάσια, το ΑΤΡ είναι το καύσιμο με το οποίο λειτουργούν. Αυτή η οργανική ένωση, η οποία βρίσκεται σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς (συμπεριλαμβανομένων των πιο πρωτόγονων μονοκύτταρων όντων), παρέχει ενέργεια στα ζωντανά κύτταρα.
Το ΑΤΡ αποτελείται από τρία συστατικά: αδενίνη, ριβόζη και τριφωσφορικό άλας. 
Μπορείτε επίσης να σκεφτείτε το ΑΤΡ ως μοριακό χρήμα – το νόμισμα που απαιτείται για τη μεταφορά ενέργειας από κύτταρο σε κύτταρο. Το ΑΤΡ παράγεται από μικροσκοπικά οργανίδια μέσα στα κύτταρά μας που ονομάζονται μιτοχόνδρια και τα οποία θεωρούνται “οι ατμομηχανές” των κυττάρων.
Η αυτοφαγία διασπά τα κυτταρικά συστατικά σε μόρια, όπως μονοσακχαρίτες, λιπαρά οξέα και αμινοξέα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή ΑΤΡ.
Αυτοφαγία έναντι του καρκίνου
Δεδομένου ότι υποστηρίζει την παραγωγή περισσότερου ΑΤΡ, οι επιστήμονες πιστεύουν εδώ και καιρό ότι η αυτοφαγία βοηθά τα κύτταρα να επιβιώσουν. 
Ενώ αυτό φαίνεται να είναι αλήθεια, η αυτοφαγία παίζει επίσης βασικό ρόλο στον κυτταρικό θάνατο, εξαλείφοντας τα κατεστραμμένα οργανίδια και τα συσσωματώματα πρωτεϊνών, σύμφωνα με μια ομάδα επιστημόνων στη Μασαχουσέτη, που έγραψε στο περιοδικό Perspectives in Biology το 2012.
Ο καρκίνος είναι το αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης μη φυσιολογικών κυττάρων. 
Η κατάλληλη αυτοφαγία είναι σημαντική για τη διακοπή της ανάπτυξης του όγκου, την αποτροπή των καρκινικών κυττάρων από την επιβίωση και την εκκαθάριση των καρκινικών κυττάρων.
“Η διαμόρφωση της αυτοφαγίας παίζει διπλό ρόλο στην καταστολή και την προώθηση του όγκου σε πολλούς καρκίνους”, έγραψαν δύο Κορεάτες βιοχημικοί σε άρθρο επισκόπησης που δημοσιεύθηκε το 2018 στο επιστημονικό περιοδικό International Journal of Molecular Science.
Αν και η αυτοφαγία μπορεί να συμβάλει στην αντίσταση κατά των αντικαρκινικών παραγόντων, “η αυτοφαγία είναι ένας πολλά υποσχόμενος δυνητικός θεραπευτικός στόχος στη θεραπεία του καρκίνου”, καταλήγουν οι συγγραφείς.
Αυτοφαγία έναντι πρωτεΐνης ακίδας
Επειδή η αυτοφαγία διασπά τα κατεστραμμένα κυτταρικά μέρη και βοηθά τα κύτταρά μας να ανοικοδομηθούν με καλύτερα συστατικά, είναι μια κρίσιμη διαδικασία όταν πρόκειται για κυτταρική βλάβη, όπως αυτή που σχετίζεται με τις πρωτεΐνες ακίδας που προέρχονται από τον ιό COVID-19 και τα εμβόλια που έχουν επιβληθεί σε σχέση με αυτόν.
Σύμφωνα με τον Dr. Ealy, “η πείνα θεραπεύει” διότι εκκινεί την αυτοφαγία. 
Έχει παρατηρήσει ότι η στέρηση θρεπτικών συστατικών από τον οργανισμό για μια τριήμερη νηστεία μόνο με νερό και χωρίς θερμίδες μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση των συμπτωμάτων μιας ποικιλίας καταστάσεων υγείας, όπως δήλωσε ο Dr. Ealy στην ομιλία του στις 15 Οκτωβρίου στην Αριζόνα.
Η νηστεία, υποστήριξε ο Dr. Ealy, μπορεί να βοηθήσει στην αναστροφή των βλαβών που προκαλούνται από τα εμβόλια COVID-19 και άλλες τοξικές εκθέσεις.
Ο Dr. Ealy έδωσε το παράδειγμα ενός ασθενούς που αισθανόταν πολύ άρρωστη μετά την πρώτη δόση της Moderna. 
Πέντε εβδομάδες αργότερα, αισθάνθηκε καλύτερα. 
Αλλά μετά τη δεύτερη δόση, την οποία της συνέστησαν να κάνει, η υγεία της “άρχισε να πηγαίνει περίπατο”.
Τα πόδια, το χέρι και οι καρποί της άρχισαν να πονάνε. 
Ο πόνος στις αρθρώσεις ήταν τόσο έντονος που δυσκολευόταν να ανεβαίνει τα σκαλιά. 
“Είχα ταχυπαλμία”, αφηγήθηκε η ασθενής σε μια βιντεοσκοπημένη συνέντευξη που έπαιξε ο Dr. Ealy κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του. 
“Φοβόμουν πραγματικά ότι θα πέθαινα”.
Ο γενικός γιατρός της έκανε αιματολογικές εξετάσεις περίπου μια εβδομάδα μετά τη δεύτερη δόση. 

Ο γιατρός της εμφανίστηκε ανήσυχος από τους δείκτες.
Η ασθενής αυτή είχε διαγνωστεί προηγουμένως με υποθυρεοειδισμό (παθολογικά αργός θυρεοειδής). Ακόμα κι έτσι, η θυρεοειδοτρόπος ορμόνη της εκτοξεύτηκε σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα, ακόμα και για την κατάστασή της.
Ο γενικός γιατρός της συνέστησε να αναφέρει τις παρενέργειες που παρουσίασε στο Σύστημα Αναφοράς Ανεπιθύμητων Ενεργειών Εμβολίων των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων.
“Η υποψία μου ήταν ότι οι αλληλουχίες mRNA ήταν ακόμη βιώσιμες και εξακολουθούσαν να παράγουν την πρωτεΐνη-ακίδα”, δήλωσε ο Dr. Ealy.
Παρόλο που το CDC δήλωσε ότι τα εμβόλια mRNA δεν θα άλλαζαν το ανθρώπινο DNA, μια πρόσφατη μελέτη  από ερευνητές του Πανεπιστημίου Lund στη Σουηδία διαπίστωσε το αντίθετο: αυτή η in vitro μελέτη έδειξε ότι το mRNA του εμβολίου εισήχθη γρήγορα σε ανθρώπινη ηπατική κυτταρική σειρά, όπου το mRNA στη συνέχεια γράφτηκε στο DNA της ηπατικής κυτταρικής σειράς.
Ο Dr. Ealy πιστεύει ότι τα συμπτώματα της ασθενούς του, συμπεριλαμβανομένου του πόνου στις αρθρώσεις, της μυϊκής αδυναμίας και του καρδιακού παλμού, οφείλονταν στο γεγονός ότι το σώμα της εξακολουθούσε να παράγει τις πρωτεΐνες ακίδας SARS-CoV-2, που κωδικοποιούνται από το mRNA του εμβολίου.
“Η νηστεία είναι ο διακόπτης απενεργοποίησης”, δήλωσε ο Dr. Ealy. 
Μετά από μελέτη της κυτταρικής βιοχημείας, ο Dr. Ealy πιστεύει ότι μια τριήμερη νηστεία με νερό, η οποία αναγκάζει τα κύτταρα να εμπλακούν σε αυτοφαγία, μπορεί να βοηθήσει τον οργανισμό να καθαρίσει αυτές τις πρωτεΐνες ακίδας, είτε προέρχονται από την ίδια τη λοίμωξη SARS-CoV-2 είτε από ένα εμβόλιο mRNA.
Μετά την τριήμερη νηστεία, ο Dr. Ealy συνταγογράφησε έντεκα ημέρες στοχευμένων θρεπτικών ουσιών και ενζύμων για να βοηθήσει περαιτέρω τον ασθενή του να διασπάσει οποιαδήποτε κυκλοφορούσα πρωτεΐνη-ακίδα, εξήγησε.
Χρειάστηκαν τρεις κύκλοι νηστείας και στη συνέχεια διατροφικής θεραπείας για να αρχίσει να αισθάνεται καλύτερα η ασθενής αυτή. 
Αλλά τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. 
Μετά από αυτούς τους κύκλους, όταν της έγινε νέα αιμοληψία, ο γιατρός της έμεινε έκπληκτος από το πόσο υγιή ήταν τα επίπεδα των ορμονών της. 
Ήταν τόσο φυσιολογικά, στην πραγματικότητα, που ο γιατρός της αναρωτήθηκε αν το πρωτόκολλο είχε αντιστρέψει την αυτοάνοση κατάστασή της.
“Κάθε φορά που έκανα την τριήμερη νηστεία με νερό, ένιωθα πάντα τόσο καλά”, δήλωσε η ασθενής του Dr. Ealy.
Η νηστεία δεν είναι κάτι που οι συμβατικοί θεραπευτές και οι ασθενείς συνδέουν με την ευεξία. Και η τριήμερη νηστεία με νερό δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνεται ελαφρά τη καρδία και χωρίς ιατρική παρακολούθηση.
Αλλά όταν πρόκειται για ευεξία σε κυτταρικό επίπεδο, ο Dr. Ealy επιμένει ότι η νηστεία -και η πρόκληση αυτοφαγίας- είναι ένας σημαντικός τρόπος για να βοηθηθεί το σώμα να θεραπευτεί.
Η Jennifer Margulis, Ph.D., είναι βραβευμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου “Your Baby, Your Way: Taking Charge of Your Pregnancy, Childbirth, and Parenting Decisions for a Happier, Healthier Family”. Βραβευμένη με το Fulbright και μητέρα τεσσάρων παιδιών, έχει εργαστεί σε μια εκστρατεία επιβίωσης παιδιών στη Δυτική Αφρική, έχει υποστηρίξει τον τερματισμό της παιδικής δουλείας στο Πακιστάν στην τηλεόραση της Γαλλίας και έχει διδάξει μετα-αποικιακή λογοτεχνία σε μη παραδοσιακούς φοιτητές στο κέντρο της Ατλάντα. 
Μάθετε περισσότερα γι’ αυτήν στο JenniferMargulis.net

theepochtimes.gr

Αυτοφαγία, η διαδικασία που αποτοξινώνει τα κύτταρα

    

Αυτοφαγία: 

Η διαδικασία που αποτοξινώνει και ανανεώνει τα κύτταρα~Σύνδεση με μακροζωία και καλή υγεία
Η αυτοφαγία είναι μια μορφή καθαρισμού των άχρηστων ουσιών εντός των κυττάρων. 

Όπως μια πόλη, έτσι και τα κύτταρά μας γεμίζουν με σκουπίδια από τα οποία πρέπει να απαλλαγούν.
Τα κύτταρα διαθέτουν μηχανισμό που αναγνωρίζει τα παλιά και υποβαθμισμένα συστατικά τους (π.χ. ελαττωματικές πρωτεΐνες) και τα καταστρέφουν. 

Πρόκειται για μια δημιουργική καταστροφή. 

Χρησιμοποιούν αυτά τα υλικά είτε για να φτιάξουν καινούργια συστατικά είτε ως ενέργεια.

     Μπορεί να θεωρηθεί η αυτοφαγία ως αποτοξίνωση από τις ελαττωματικές ουσίες που έχουν συσσωρευτεί στο εσωτερικό των κυττάρων. 

Ο όρος προέρχεται από το γεγονός ότι διαδικασία μοιάζει σαν τα κύτταρα να τρώνε ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Πρόκειται για μια καλά οργανωμένη διαδικασία ανακύκλωσης συστατικών.
Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει σχετικά πρόσφατα το σημαντικό ρόλο αυτής της διαδικασίας ενώ υπάρχει ένα επιστημονικό περιοδικό που φιλοξενεί τη σχετική έρευνα σ’ αυτόν τον τομέα, το Autophagy.
     Αυτό που ενισχύει την αυτοφαγία είναι η έλλειψη τροφής στο σώμα.
Τα κύτταρα αισθάνονται ότι λείπει η ενέργεια και τα αμινοξέα, κι έτσι προσπαθούν να κάνουν την αναπλήρωση από τα άχρηστα υλικά τους. 

Κάνουν ότι περίπου και οι αστροναύτες που χρησιμοποιούν τα ούρα τους, αφού πρώτα τα καθαρίσουν, για να πιούν νερό.
    Το καλό είναι ότι η διαδικασία εκκαθαρίζει όχι μόνο οι προβληματικές ουσίες εντός των κυττάρων αλλά και τα διάφορα παθογόνα μικρόβια που μπορεί να βρίσκονται μέσα τους προάγοντας έτσι την υγεία. 

Θεωρείται ότι η αυτοφαγία μπορεί να είναι η αιτία που ο θερμιδικός περιορισμός μειώνει τις ασθένειες και παρατείνει τη ζωή.
Η διαδικασία της αυτοφαγίας
     Η διαδικασία έχει ως εξής: Όταν δεν υπάρχει τροφή στο σώμα, παράγεται μια ποικιλόμορφη ομάδα οργανιδίων που ονομάζονται λυσοσώματα (λέγονται έτσι επειδή προκαλούν “λύση”, δηλαδή διάσπαση των μακρομορίων).
Τα λυσοσώματα αποτελούν σάκους που περιβάλλονται από μια μεμβράνη. 

Περιέχουν πάνω από 50 διαφορετικά ένζυμα τα οποία έχουν την ικανότητα τα διασπούν διάφορες ουσίες.
     Αντί να αποδομεί μεμονωμένες πρωτεΐνες, αυτή η διαδικασία δημιουργεί μεμβράνες και τελικά ένα κυστίδιο (αυτοφαγόσωμα) γύρω από τα δυσλειτουργικά οργανίδια μεταφέροντας το υλικό στο λυσόσωμα, ένα είδος αποτεφρωτήρα.
Όταν ένα κυτταρικό οργανίδιο πρόκειται να αυτοφαγωθεί, είτε για λόγους που σχετίζονται με την έλλειψη τροφής είτε διότι έχει φθαρεί, εγκλωβίζεται στα λυσοσώματα. 

Τα ένζυμα των λυσοσωμάτων προκαλούν λύση των συστατικών τα οποία απελευθερώνονται στο κυτταρόπλασμα προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για ενεργειακές ανάγκες ή για βιοσύνθεση.
Η ανακάλυψη των λυσοσωμάτων έγινε το 1949 και πιστώνεται στον Βέλγο κυτταρολόγο και βιοχημικό Christian de Duve ο οποίος τα χαρακτήρισε ως “σάκους αυτοκτονίας”.
     Πείτε ότι ένα κύτταρο έχει μια λανθασμένη πρωτεΐνη.
Μια διπλή μεμβράνη, γνωστή και ως μεμβράνη απομόνωσης, ξεχωρίζει την ανώμαλη πρωτεΐνη. 

Η μεμβράνη αναδιπλώνεται γύρω από την πρωτεΐνη για να σχηματίσει αυτό που ονομάζεται αυτοφαγόσωμα.
Από εκεί, αυτή η αυτοφαγική φούσκα κατευθύνεται προς ένα λυσόσωμα όπου μια πρωτεάση διασπά την πρωτεΐνη καθώς και άλλα ανεπιθύμητα υλικά του κυττάρου. 

Μπορεί σκεφτεί κανείς το λυσόσωμα ως ένα σάκο που μπορεί να διασπάσει οτιδήποτε το κύτταρο δεν θέλει πια, ακόμη και τα μιτοχόνδρια που πάλιωσαν.
Το λυσόσωμα είναι για το κύτταρο ότι είναι για μια πόλη το κέντρο απορριμμάτων και ανακύκλωσης. Με αυτόν τον τρόπο, ένα ηπατικό κύτταρο ανανεώνει το 50% των μακρομορίων του κάθε εβδομάδα.

Αυτοφαγία και γήρανση
      Η αυτοφαγία μπορεί να ελέγξει άλλες βασικές κυτταρικές διεργασίες όπως είναι ο προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος (απόπτωση) και οι προσαρμοστικοί ανοσοποιητικοί μηχανισμοί.

Φαίνεται μάλιστα πως η γήρανση είναι στενά συνδεδεμένη με την αυτοφαγία. 

Όσο περνούν τα χρόνια, η δράση των λυσοσωμάτων επιβραδύνεται κι έτσι η διαδικασία ανακύκλωσης των πρωτεϊνών δεν εκτελείται αποτελεσματικά. 

Η συνέπεια είναι να συσσωρεύονται κακής ποιότητας πρωτεΐνες εντός των κυττάρων.
     Η αυτοφαγία είναι η διαδικασία με την οποία τα κύτταρα παραμένουν “fit” και είναι εξαιρετικά σημαντική για την υγιή γήρανση, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η ανακάλυψη των μηχανισμών της τιμήθηκε με το Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 2016.
Όταν τα γονίδια που προκαλούν την αυτοφαγία παρεμποδίζονται στα κύτταρα των θηλαστικών, παρατηρείται εκφυλισμός παρόμοιος με αυτόν της γήρανσης.
    Η ίδια η γήρανση συχνά έρχεται με τη μειωμένη αυτοφαγία. 

Όταν ο επιστήμονες διεγείρουν την αυτοφαγία, αμβλύνεται η γήρανση ενώ όταν περιορίζεται η αυτοφαγία επιδεινώνεται η γήρανση.
Για παράδειγμα, μελέτες έχουν δείξει πως όταν παρεμποδίζεται η αυτοφαγία κατά τη διάρκεια των διαδικασιών που παρατείνουν τη διάρκεια ζωής και αφορούν τον περιορισμό των θερμίδων, την αναστολή της οδού του αυξητικού παράγοντα της ινσουλίνης, την σπερμιδίνη, την ρεσβερατρόλη ή την ραπαμυκίνη, υποσκάπτονται τα αντιγηραντικά αποτελέσματα.
Νηστεία, κέτωση και άσκηση
     Ένας τρόπος με τον οποίο ενεργοποιείται η αυτοφαγία είναι η μείωση της ινσουλίνης. 

Όταν τρώμε, κυρίως υδατάνθρακες, η ινσουλίνη ανεβαίνει στο αίμα ενώ η γλυκαγόνη πέφτει. 

Αντίθετα, όταν περάσουν αρκετές ώρες από ένα γεύμα, η ινσουλίνη πέφτει και η γλυκαγόνη ανεβαίνει.

Η αύξηση της γλυκαγόνης (δηλαδή η έλλειψη υδατανθράκων) διεγείρει την αυτοφαγία και δεν είναι τυχαίο ότι η διαδικασία αυτή περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1962, όταν παρατηρήθηκε αύξηση στον αριθμό των λυσοσωμάτων σε ηπατικά κύτταρα αρουραίου μετά από έγχυση γλυκαγόνης.

     Η ενεργοποίηση της διαδικασίας απαιτεί ασιτία γι’ αυτό και οι σύγχρονοι διατροφολόγοι συστήνουν να τρώμε όχι παραπάνω από τρεις φορές την ημέρα ή ακόμη και να παραλείπουμε κάπου-κάπου το βραδινό μας γεύμα καθώς αυτό επιτρέπει μια καλύτερη αποτοξίνωση των κυττάρων.

Η ειρωνεία είναι ότι όσοι καταναλώνουν χυμούς με σκοπό την αποτοξίνωση -μια μόδα των τελευταίων χρόνων- υποσκάπτουν την διαδικασία της αυτοφαγίας. 

Άρα, στις παλιότερες εποχές, όταν οι άνθρωποι έκαναν νηστεία πίνοντας μόνο νερό είχαν δίκιο που έλεγαν ότι αποτοξινώνουν το σώμα τους.
     Εκτός από τη νηστεία, υπάρχει ένας άλλος τρόπος να ενισχυθεί η αυτοφαγία με τον οποίο δεν χρειάζεται κάποιος να είναι εντελώς νηστικός:
Η κέτωση.
Πρόκειται για τη λήψη πολύ λίγων υδατανθράκων προκειμένου ο οργανισμός να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τo αποθηκευμένο λίπος του. 

Μ’ αυτόν τον τρόπο παράγονται τρία μόρια που λέγονται κετόνες και χρησιμοποιούνται ως ενέργεια από τον εγκέφαλο.
Η κέτωση βοηθά στην απώλεια λίπους και διατηρεί σε σημαντικό βαθμό τον μυϊκό ιστό. 

Επιπλέον, μπορεί κάποιος με την κέτωση να έχει τα οφέλη της αυτοφαγίας χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στην ασιτία. 

Η κετογονική δίαιτα είναι υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά (περίπου 75%) ενώ η πρόσληψη υδατανθράκων είναι 5-10% (μικρότερη από 50 γραμμάρια την ημέρα). 

     Η άσκηση επίσης ενισχύει την αυτοφαγία.
Τα οφέλη της αερόβιας άσκησης είναι γνωστά για την καρδιά και μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2017, βρήκε κάτι επιπλέον σε ποντίκια: ότι διευκολύνει την απομάκρυνση των δυσλειτουργικών μιτοχονδρίων στα καρδιακά κύτταρα. 

Μάλιστα, τα οφέλη της άσκησης εξαφανίστηκαν όταν η αυτοφαγία εμποδίστηκε φαρμακευτικά ή γενετικά. 

Αυτοφαγία και ασθένειες
    Η ζωή δεν θα μπορούσε να υπάρχει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τη διαδικασία της αυτοφαγίας.

Όταν οι αισθητήρες των κυττάρων εντοπίζουν χαμηλή διαθεσιμότητα θρεπτικών συστατικών, “λένε” στα κύτταρα να σταματήσουν να αναπτύσσονται και να αρχίσουν να διασπούν τα περιττά μέρη: αυτό είναι ουσιαστικά το μονοπάτι του αυτοκαθαρισμού, της αυτοφαγίας.

Όταν η διαδικασία δεν λειτουργεί σωστά, επιβλαβείς πρωτεΐνες μπορούν να συσσωρευτούν.
     Το ερώτημα είναι αν η ενίσχυση της αυτοφαγίας μέσω της νηστείας ή μιας δίαιτας που μιμείται τη νηστεία όπως η κετογονική δίαιτα μπορεί να προλάβει ή να βοηθήσει στην αντιμετώπιση ορισμένων ασθενειών.
     Μια περιοχή έντονου ενδιαφέροντος είναι οι νευροεκφυλιστικές νόσοι π.χ. Αλτσχάιμερ, 

Πάρκινσον και Χάντινγκτον. 

Αυτές οι ασθένειες χαρακτηρίζονται από υπερβολική συσσώρευση πρωτεϊνών εντός των νευρώνων που οδηγούν σε δυσλειτουργία – οι νευρώνες είναι κύτταρα που δεν μπορούν να αντικατασταθούν.
Η αποτυχία των οδών αποικοδόμησης των πρωτεϊνών μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη αυτών των ασθενειών, ωστόσο, ο ακριβής ρόλος της δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί. 

     Άλλες έρευνες δείχνουν ότι κάποιες ασθένειες μπορεί να οφείλονται σε μιτοχονδριακή δυσλειτουργία, όπως π.χ. είναι η καρδιακή ανεπάρκεια. 

Άρα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί η αυτοφαγία να παίζει σημαντικό ρόλο. 

Να σημειωθεί ότι μια μελέτη έδειξε πως η κατάθλιψη συνδέεται με δυσλειτουργία των μιτοχονδρίων.

     Σχετικά με το διαβήτη, μελέτη που έγινε σε ποντίκια έδειξε πως μια διατροφή που μιμείται τη νηστεία – και χαρακτηρίζεται από περιόδους σίτισης και πείνας – μπορεί να αντιστρέψει το διαβήτη και να αναγεννήσει πραγματικά το πάγκρεας. 

Η αιτία γι’ αυτό δεν είναι γνωστή αλλά θα μπορούσε να συνδέεται με την αυτοφαγία.
Επικεφαλής του πειράματος ήταν ο Valter Longo, καθηγητής Γεροντολογίας, και αυτό που ανακάλυψαν οι ερευνητές ήταν ότι με τους κύκλους πείνας και σίτισης δημιουργήθηκαν βήτα κύτταρα στο πάγκρεας που παρήγαγαν ινσουλίνη.
Τα βήτα κύτταρα ανιχνεύουν τη γλυκόζη στο αίμα και απελευθερώνουν ινσουλίνη όταν τα επίπεδα σακχάρου είναι υψηλά. 

Με την αποκατάσταση της παγκρεατικής λειτουργίας, τα διαβητικά συμπτώματα αντιστράφηκαν.

     Ορισμένοι ερευνητές εξετάζουν το ενδεχόμενο η αυτοφαγία να μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου. 

Ενώ δεν υπάρχουν μέχρι σήμερα επιστημονικά στοιχεία που να το υποστηρίζουν αυτό, μερικές μελέτες υποδεικνύουν ότι o κίνδυνος για καρκίνο θα μπορούσε να μειωθεί μέσω της αυτοφαγίας.
Ενδεχόμενες παρενέργειες
     Πρέπει ωστόσο να αναφερθεί ότι η ενίσχυση της αυτοφαγίας είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. 

Από τη μία πλευρά, η διαδικασία καθαρίζει τα τοξικά ή ελαττωματικά υλικά των κυττάρων, από την άλλη πλευρά, αν η διαδικασία υπερβαίνει την ανακύκλωση και την εκκαθάριση των πρωτεϊνών, μπορεί να αρχίσει να καταστρέφει το κύτταρο, οδηγώντας στον κυτταρικό θάνατο.

Αυτό σημαίνει ότι η αυτοφαγία δεν πρέπει να είναι υπερβολική. 

Αν η αυτοφαγία εκκαθαρίζει κάποιες πρωτεΐνες που καταστέλλουν τον καρκίνο μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες.
     Ένα άλλο ενδεχόμενο είναι ενώ η ενίσχυση της αυτοφαγίας μπορεί να είναι θετική σε νέους και μεσήλικες μπορεί να είναι αρνητική στους ηλικιωμένους.
Για παράδειγμα αν η ίδια η αυτοφαγία αρχίζει να δυσλειτουργεί μετά από μια ηλικία και μετά, ίσως να είναι καλύτερα να υποβαθμιστεί παρά να ενισχυθεί. 

Η ιδέα αυτή βασίζεται σε μια μελέτη που έδειξε ότι η παύση της αυτοφαγίας παράτεινε τη ζωή των ηλικιωμένων σκουληκιών κατά 50%.

proionta-tis-fisis.com

Yoshinori Ohsumi: "Επιστήμη χωρίς ανθρωπισμό δεν έχει ελπίδα!"

Ελάχιστα γνωρίζουμε για την αυτοφαγία, την ωφέλιμη αυτή κυτταρική διαδικασία μέσω της οποίας μπορούμε να ελέγξουμε τις φλεγμονές, να χάσουμε βάρος, να δείξουμε νεότεροι και να αποκτήσουμε ευεξία. 
Και δεν θα μαθαίναμε απολύτως τίποτα αν ο Ιάπωνας καθηγητής Βιολογίας Yoshinori Ohsumi από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Τόκυο δεν κέρδιζε εξαιτίας της το βραβείο Νόμπελ. 
Σπάνια απονέμεται βραβείο Νόμπελ σε έναν και μόνο επιστήμονα.
Αυτή ήταν εξάλλου και η έκπληξη του Νομπελίστα όταν άκουσε τη μεγάλη είδηση. 
Είναι τόσοι πολλοί οι ερευνητές που εργάζονται πλέον πάνω στο δικό του ερευνητικό αντικείμενο, που και ο ίδιος περίμενε να ακούσει και άλλα ονόματα, όταν ανακοινώθηκε πως το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής 2016 απονέμεται σε εκείνον αποκλειστικά για "τις ανακαλύψεις των μηχανισμών αυτοφαγίας" 
Η ανακοίνωση μάλιστα τον βρήκε να εργάζεται μέσα στο εργαστήριό του.
Συνάντηση
Αυτά μου διηγείται μεσημεράκι Ιουνίου στην πόλη Lindau της Βαυαρίας. 
Έχει φτάσει στο σημείο συνάντησης πριν από μένα και με περιμένει χαμογελαστός. 
Είναι μικρόσωμος, πολύ ευγενικός και συμπαθητικός. 
Κουβαλά την ταπεινότητα και συστολή του μεγάλου επιστήμονα, που δεν έρχεται καθόλου σε αντίστιξη με τον σεβασμό που αποπνέει. 
Έχει μια χαρακτηριστική γενειάδα, την οποία διατηρεί τα τελευταία 50 χρόνια και, ταυτόχρονα, σχολιάζει με χιούμορ. 
Λέει πως την κόντυνε για τη συνέντευξη τύπου της βράβευσης, ακολουθώντας τη συμβουλή της επίσης ακαδημαϊκού συζύγου του Mariko, καθώς "τόσο μακριά δεν είναι πολύ trendy ως ‘look’ στην Ιαπωνία" (γελάει). 
Φοράει ένα κομψό κοστούμι και μια γκρι γραβάτα με επαναλαμβανόμενο μοτίβο τη χημική ένωση της αιθανόλης, που μαρτυρά τις βασικές σπουδές του στη Χημεία. 
Μιλάει δε τόσο ήρεμα και χαμηλόφωνα που δυσκολεύεσαι να τον ακούσεις. 
Του συστήνομαι και μου λέει ότι πρέπει κάποτε να επισκεφθεί την Ελλάδα. 
Το έχει κατά κάποιον τρόπο «χρέος». 
Άλλωστε ελληνικούς όρους χρησιμοποιεί και στην έρευνά του, αφού η "αυτοφαγία" (autophagy) είναι μια αρχαιοελληνική σύνθετη λέξη.
Ο 73χρονος Νομπελίστας δείχνει ήρεμος, όμως διακατέχεται από μια συνεχή αγωνία. 
Τον κυνηγά ο χρόνος και εκείνος τρέχει με τη σειρά του από πίσω του. 
Πιστεύει πως λόγω προχωρημένης ηλικίας δεν θα προλάβει να δώσει απαντήσεις σε όλα τα επιστημονικά ερωτήματα που προκύπτουν καθημερινά. 
"Δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού για την Επιστήμη. 
Όταν απαντώ σε μια ερώτηση, έρχεται μια άλλη. 
Ποτέ φυσικά δεν έθρεψα αυταπάτες ότι θα βρω όλες τις απαντήσεις.
Έτσι συνεχίζω όσο ζω να θέτω ερωτήσεις, αφού είναι τόσα πολλά τα θεμελιώδη ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. 
Η αυτοφαγία είναι μεν δημοφιλής πλέον, αλλά κάποιοι βασικοί μηχανισμοί, όπως για παράδειγμα η διαδικασία του κυτταρικού εκφυλισμού ή ο μεταβολισμός του RNA, δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί", συμπληρώνει ο διαπρεπής επιστήμονας.
Στο ερώτημα γιατί ασχολήθηκε με την Επιστήμη απαντάει «από πάθος και από περιέργεια». 
Στο ερώτημα γιατί επέλεξε την αυτοφαγία, απαντά γιατί "ήθελε, όπως συνηθίζει γενικά και όπως τον ευχαριστεί, να κάνει κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, να πειραματιστεί σε νέα ερευνητικά πεδία, θεωρώντας πως η κυτταρική αποδόμηση θα ήταν ένα ενδιαφέρον ζήτημα"
Αυτή, εξάλλου, είναι και η συμβουλή που δίνει στους νέους ερευνητές που επιλέγουν συνήθως ασφαλή πεδία, τα οποία τους δίνουν γρήγορα ερευνητικά αποτελέσματα: 
"Να παίρνουν ρίσκα και να αποφεύγουν πεπατημένους επιστημονικούς δρόμους έρευνας. 
Αλλά πάντα να επιστρέφουν σε θεμελιώδη ερωτήματα. 
Μπορεί και να μην πετύχουν, αλλά μπορεί και να αγγίξουν την πρόκληση, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό!"
Θεμελιώδης διαδικασία για την κυτταρική επιβίωση
Ο Καθηγητής Κυτταρικής Βιολογίας, που, σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Τύπο, είναι ο  25ος Ιάπωνας Νομπελίστας και ο 4ος με Νόμπελ Ιατρικής, στην ερώτηση τι σημαίνει για αυτόν αυτή η ύψιστη επιστημονική διάκριση απαντά γελώντας: 
"Δεν το έχω βρει ακόμη!". 
Είχε περάσει από το μυαλό του η βράβευση ως όνειρο, αλλά δεν ξόδεψε και τη ζωή του με τη σκέψη και την προσμονή του βραβείου. 
Εξάλλου, όπως ο ίδιος δηλώνει, δεν υπήρξε ποτέ ανταγωνιστικός.
Όμως, ο Νομπελίστας δεν βραβεύτηκε επειδή ανακάλυψε τον μηχανισμό της αυτοφαγίας. 
Αυτή είχε ήδη παρατηρηθεί για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1950 με την ανακάλυψη του λυσοσώματος, αυτού του οργανιδίου που λειτουργεί ως μια εγκατάσταση ανακύκλωσης μέσα στο κύτταρο, γεμάτη με πεπτικά ένζυμα,  ικανά αφενός να διασπούν πρωτεΐνες, άχρηστα οργανίδια, τμήματα τροφής, ιούς και βακτήρια, και αφετέρου να προωθούν κάποια από τα προϊόντα διάσπασης για νέα χρήση. 
Ήταν μάλιστα η ανακάλυψη που επέφερε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1974 στο Βέλγο βιοχημικό Christian de Duve και άνοιξε νέους ερευνητικούς δρόμους.
Ένας από αυτούς τους δρόμους, που ακολούθησε στη δεκαετία του 1990 ο Yoshinori Ohsumi, τον οδήγησε στην ταυτοποίηση των υπεύθυνων για την αυτοφαγία γονιδίων και στην ανίχνευση των μηχανισμών της σε όλα τα έμβια όντα. 
Η διαδικασία αναγνωρίστηκε ως θεμελιώδης για την κυτταρική επιβίωση και τη λειτουργική ακεραιότητα, αλλά και για πολλές φυσιολογικές διεργασίες, όπως είναι η προσαρμογή στην ασιτία ή η απόκριση σε λοιμώξεις.
Οι πιθανές μεταλλαγές που μπορούν να συμβούν σε γονίδια αυτοφαγίας, όπως εξηγεί ο Καθηγητής, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές ασθένειες, όπως καρκίνο ή διαφόρων ειδών νευρολογικές διαταραχές. 
Και όλα αυτά αποδείχτηκαν με μια σειρά πειραμάτων, στα οποία ο ερευνητής χρησιμοποίησε ως υλικό έναν μονοκύτταρο οργανισμό, μια απλή ζύμη αρτοποιίας.
Η έρευνα θέλει ρίσκο και όχι συντηρητισμό!
Η ιδέα ότι τα κύτταρά μας τρώνε τον εαυτό τους μπορεί να δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς, παραπέμποντας στον κανιβαλισμό, ωστόσο στην πραγματικότητα αυτή η διαδικασία δεν αποτελεί μόνο έναν τακτικό τρόπο ανακύκλωσης της περιττής ύλης αλλά και μια μορφή αυτο-ίασης κατά του καρκίνου και άλλων ασθενειών. 
Κάθε μέρα ο οργανισμός μας πρέπει να καταναλώνει περίπου 200 με 300 γραμμάρια πρωτεΐνης, αλλά μόνο περίπου 70 γραμμάρια προέρχονται από τη διατροφή μας. 
Για να καλύψει το έλλειμμα κάθε κύτταρο στο σώμα μας χρειάζεται να "καταβροχθίζει" παλιές ή κατεστραμμένες πρωτεΐνες και να τις επαναχρησιμοποιεί. 
Ουσιαστικά πρόκειται για μια διαδικασία αποτοξίνωσης του κυττάρου από τα παραπροϊόντα του μεταβολισμού του, που είναι απαραίτητη για τη ζωή, αφού ένα κύτταρο που αδυνατεί επί μακρόν να κάνει αυτοφαγία είναι καταδικασμένο σε θάνατο.
Τα κύτταρα λόγω του μεταβολισμού τους και του τοξικού περιβάλλοντος γεμίζουν με επιβλαβή συστατικά, από τα οποία πρέπει να απαλλάσσονται. 
Για αυτό, αιχμαλωτίζουν και ανακυκλώνουν στα λυσοσώματα, που αποκαλούνται και «σάκοι αυτοκτονίας», ενδοκυτταρικές πρωτεΐνες και οργανίδια κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Από τις εργασίες του Christian de Duve ήταν γνωστό ότι το κύτταρο τυλίγει σε μεμβράνες τα υλικά που σκοπεύει να ανακυκλώσει δημιουργώντας κυστίδια. 
Τα κυστίδια αυτά μετακινούμενα φτάνουν στα λυσοσώματα όπου αδειάζουν το περιεχόμενό τους.
Ο Ohsumi ξεκίνησε τις έρευνές του στην αυτοφαγία το 1988, εστιάζοντας στην αποδόμηση των πρωτεϊνών στα κενοτόπια (το αντίστοιχο λυσόσωμα) ενός μονοκύτταρου μύκητα, μιας ζύμης δηλαδή, την ύπαρξη των οποίων υπέθεσε, αφού η μαγιά είναι πολύ μικρή και τα οργανίδιά της σχεδόν αόρατα που δεν διακρίνονται εύκολα με μικροσκόπιο.
Υπέθεσε πως, αν προκαλούσε μια διαταραχή στη δράση των πεπτικών ενζύμων στο εσωτερικό των κενοτοπίων, θα διέγειρε την εμφάνιση αυτοφαγικών κυστιδιών, δηλαδή  ειδικών κυστιδίων μέσα στα οποία θα αποθηκεύονταν υλικά που προορίζονται για ανακύκλωση συστατικών μέσα στο κύτταρο. 
Εξέθεσε, λοιπόν, τη ζύμη σε κατάσταση ασιτίας και μέσα σε λίγες ώρες παρατήρησε ότι τα κενοτόπια γέμισαν σαφώς με αυτοφαγικά κυστίδια. 
Διαπίστωσε μάλιστα και μια αύξηση στον αριθμό τους, αφού δεν υπήρχαν τα κατάλληλα ένζυμα για να τα διαλύσουν. 
Ένα χρόνο μετά, ταυτοποίησε τα πρώτα υπεύθυνα γονίδια για την αυτοφαγία, ενώ δεν άργησε να παρατηρήσει πως ο ίδιος μηχανισμός ίσχυε και για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Τώρα πλέον, με τον Ιάπωνα επιστήμονα να έχει επισημάνει την τεράστια σημασία της  αυτοφαγίας, τη σκυτάλη παίρνουν οι ερευνητές που εστιάζουν στην παραγωγή φαρμάκων που θα επεμβαίνουν στην αυτοφαγία και θα τη ρυθμίζουν προς το όφελος του οργανισμού. 
Συγκεκριμένα στοχεύουν στην επαναφορά της συγκεκριμένης κυτταρικής διαδικασίας, όταν βρίσκεται σε δυσλειτουργία, κατά την οποία αναπτύσσονται νευρολογικά νοσήματα, διαβήτης και κακοήθειες. 
Πρόσφατα αναφέρθηκε ότι μια αμερικανική start up, η Casma Therapeutics, έλαβε $58,5 εκατομμύρια για να πειραματιστεί με νέα φάρμακα που διεγείρουν στο έπακρο την αυτοφαγία. 
Η αυτοφαγία, βάσει των μελετών του Καθηγητή, αλλά και άλλων ερευνητών, συντελεί στην πρόληψη του καρκίνου, στη διατήρηση του μεταβολισμού και στην ανοσοπροστασία, ενώ ερευνάται η συμβολή της στην εξέλιξη νευροεφυλιστικών νόσων όπως Πάρκινσον και Αλτσχάιμερ.
Επιστήμη στη  βάση του ανθρωπισμού
Ο Νομπελίστας γεννήθηκε το 1945 στη Φουκουόκα, περίπου μισό χρόνο πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον φιλικό προς τη μάθηση, αφού ο πατέρας του ήταν Καθηγητής Μηχανικής Ορυχείων στο πανεπιστήμιο Kyushu. 
Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο του Τόκυο, από όπου έλαβε και το διδακτορικό δίπλωμα το 1974 και όπου επέστρεψε μετά από λίγα χρόνια από το Πανεπιστήμιο Rockefeller της Νέας Υόρκης. Το 1996 μετακινήθηκε στο Εθνικό Ινστιτούτο Βασικής Βιολογίας στο Okazaki, ενώ σύνδεσε το όνομά του με το Πανεπιστήμιο Ανωτέρων Σπουδών Sokendai στη Hayama και με το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκυο, όπου εργάζεται ως σήμερα.
Πριν από το Νόμπελ ο Ohsumi είχε κερδίσει πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία το βραβείο Fujihara (2005), το Βραβείο της Ακαδημίας της Ιαπωνίας (2006), τα βραβεία Asahi (2009) και Κιότο (2012), το Διεθνές Βραβείο Gairdner Foundation (2015), το Διεθνές Βραβείο Βιολογίας (2015), το Βραβείο Ιατρικής Επιστήμης Keio (2015) και το βραβείο Wiley στις Βιοϊατρικές Επιστήμες (2016).
Ο Καθηγητής, αν και μετά το Νόμπελ έχει γίνει πολυάσχολος, όπως λέει, δείχνει να απολαμβάνει το γεγονός πως του δίνεται η ευκαιρία να μιλάει ανοικτά για την Επιστήμη και να εμπνέει τη νεολαία να ασχοληθεί μαζί της. 
Ενθουσιάζεται δε με τους μικρούς μαθητές, η ηλικία των οποίων δεν ξεπερνά τα πέντε έτη. «Είναι εκπληκτικό όταν πηγαίνεις στα νηπιαγωγεία και ακούς τα πιτσιρίκια να σου λένε πως θα γίνουν επιστήμονες» (γελάει).
Η συζήτηση με το Νομπελίστα παρότι επισήμως λόγω του διαθέσιμου χρόνου σταματά εδώ, δεν τελειώνει ποτέ. 
Τον ευχαριστώ θερμά και τον αποχαιρετώ. 
Απομακρύνομαι κρατώντας στα χέρια μου το σημειωματάριό μου αλλά πριν το βάλω στη τσάντα μου στέκομαι για να καταγράψω τις δύο τελευταίες φράσεις που μου είπε και που συνοψίζουν την ουσία της Επιστήμης: 
"Επιστήμη χωρίς ανθρωπισμό δεν έχει ελπίδα!"

in.gr

Harvard: Στην επιδίωξη της υγιούς γήρανσης

Η μελέτη του Harvard  δείχνει πώς η διαλείπουσα νηστεία και ο χειρισμός των μιτοχονδριακών δικτύων μπορεί να αυξήσουν τη διάρκεια ζωής

Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει τα οφέλη της διαλείπουσας νηστείας και τώρα ερευνητές του Harvard θέλησαν να μελετήσουν ενδελεχώς την επίδρασή της στη διαδικασία της γήρανσης.
Η διαλείπουσα νηστεία αναφέρεται σε ένα διατροφικό μοτίβο που εναλλάσσει περιόδους νηστείας με περιόδους κατανάλωσης τροφής. 

Η πιο συνηθισμένη μέθοδος διαλείπουσας νηστείας περιλαμβάνει 16 ώρες νηστείας ή νηστεία για 24 ώρες, δύο φορές την εβδομάδα.

Μέθοδοι διαλείπουσας νηστείας

α) μέθοδος 16:8 : Η προσέγγιση αυτή μπορεί να είναι μία από τις πιο ευέλικτες. 

Απλά νηστεύουμε για 16 ώρες και τρώμε τα γεύματά μας τις υπόλοιπες οκτώ ώρες της ημέρας. 

Για παράδειγμα, τρώμε κάθε μέρα από τις 12 μ.μ. έως τις 8 μ.μ. Μετά τις 8 μ.μ. και έως τις 12 μ.μ. την επόμενη μέρα, πίνουμε  μόνο ποτά χωρίς θερμίδες όπως το νερό, το τσάι και ο καφές.

β) μέθοδος 5:2 : γνωστή ως εναλλακτική ημέρα νηστείας, αυτή η μέθοδος προϋποθέτει ότι τρώμε κανονικά πέντε ημέρες την εβδομάδα και στη συνέχεια νηστεύουμε για 24 ώρες, επιτρέποντας στον εαυτό μας να καταναλώσει μόνο 500 έως 600 θερμίδες. 

Επιλέγουμε δύο μέρες την εβδομάδα για να νηστέψουμε, όπως τη Δευτέρα και την Πέμπτη, για παράδειγμα.

Υπάρχει επίσης και η εναλλακτική λύση, να επιλέξουμε να μην καταναλώνουμε καθόλου θερμίδες τις δύο μη διαδοχικές ημέρες της εβδομάδας που νηστεύουμε

Η μέθοδος του πολεμιστή: 

Στη μέθοδο αυτή καταναλώνουμε το φαγητό μας σε μόλις τέσσερις ώρες την ημέρα και νηστεύουν τις υπόλοιπες 20 ώρες.

Οι υποστηρικτές της διαλείπουσας νηστείας ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι νήστευαν από τα αρχαία κιόλας χρόνια. 

Ορισμένες φορές ήταν επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμη τροφή, αλλά επίσης αποτελεί θρησκευτικό έθιμο όπως στο Ισλάμ, στον Χριστιανισμό και στον Βουδισμό.
Η έρευνα του Harvard δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Cell Metabolism και αποκαλύπτει ότι η διαλείπουσα νηστεία επιβραδύνει τη διαδικασία γήρανσης. 

Αν θέλουμε να ζήσουμε  περισσότερο, αλλά με ευεξία και υγεία μία από τις επιλογές είναι και η διαλείπουσα νηστεία

"Παρόλο που και προηγούμενη μελέτη είχε δείξει πώς η διαλείπουσα νηστεία μπορεί να επιβραδύνει τη γήρανση, τώρα αρχίζουμε να κατανοούμε την υποκείμενη βιολογία της συγκεκριμένης μεθόδου", δήλωσε ο William Mair, αναπληρωτής καθηγητής στο Harvard Chan School.

Τα μιτοχόνδρια αποτελούν το κλειδί

Τα μιτοχόνδρια, γνωστά ως η κινητήρια δύναμη του κυττάρου, είναι απαραίτητα για την παραγωγή κυτταρικής ενέργειας. 

Η δυσλειτουργία στη μιτοχονδριακή λειτουργία μπορεί να επηρεάσει σημαντικά διάφορα όργανα.

Η έρευνα εξέτασε μια βασική λειτουργία των κυττάρων: την αποδυνάμωσή της δυνατότητάς τους να παράγουν ενέργεια με τον καιρό, ένα χαρακτηριστικό που προκαλεί γήρανση αλλά και διάφορες ασθένειες που σχετίζονται με αυτή. 

Επιπλέον, μελέτησαν αυτή τη λειτουργία σε σχέση με τη διαλείπουσα νηστεία.
Τα μιτοχόνδρια είναι οργανίδια ή αλλιώς μέρη ενός ευκαρυωτικού κυττάρου. 

Προμηθεύουν το κύτταρο με τρισφωσφορική αδενοσίνη, μόρια που του παρέχουν ενέργεια. 

Η ικανότητά τους αυτή μειώνεται με την ηλικία, αλλά μέχρι πριν την έρευνα η επίδραση στον μεταβολισμό και στην κυτταρική λειτουργία ήταν ασαφής.
Οι ερευνητές αποκάλυψαν μια αιτιώδη σχέση ανάμεσα στις δυναμικές αλλαγές των μιτοχονδριακών δικτύων και στην μακροζωία. 

Τα μιτοχόνδρια - οι δομές παραγωγής ενέργειας στα κύτταρα - υπάρχουν σε δίκτυα που αλλάζουν δυναμικά το σχήμα ανάλογα με τη ζήτηση ενέργειας.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το Caenorhabditis elegans (σκουλήκια νηματωδών), τα οποία ζουν μόλις δύο εβδομάδες και έτσι επιτρέπουν τη μελέτη της γήρανσης σε πραγματικό χρόνο στο εργαστήριο.

Περιόρισαν τη διατροφή τους και βρήκαν ότι αυτή η συνθήκη διατήρησε τα δίκτυα μιτοχονδρίων τους στο μέγιστο "νεανικό" βαθμό λειτουργίας τους.
"Οι συνθήκες χαμηλής ενέργειας όπως ο διατροφικός περιορισμός και η διαλείπουσα νηστεία έχουν προηγουμένως αποδειχθεί ότι προάγουν την υγιή γήρανση. 

Η κατανόηση γιατί συμβαίνει αυτό είναι ένα κρίσιμο βήμα για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τα οφέλη θεραπευτικά", δήλωσε η Heather Weir, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, η οποία διεξήγαγε την έρευνα ενώ ήταν στο Harvard Chan School και τώρα είναι ερευνητικός συνεργάτης της Astex Pharmaceuticals.

"Τα ευρήματά μας, ανοίγουν νέους δρόμους για την αναζήτηση θεραπευτικών στρατηγικών που θα μειώσουν την πιθανότητά μας να αναπτύξουμε ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία καθώς γερνάμε".
Η έρευνα αυτή δείχνει πόσο κρίσιμη είναι η πλαστικότητα των μιτοχονδριακών δικτύων για τα οφέλη της νηστείας. 

Σε γενικές όμως γραμμές, η διαλείπουσα νηστεία έχει πολυάριθμα οφέλη εκτός της διαδικασίας γήρανσης, όπως την απώλεια βάρους, την χαμηλότερη αρτηριακή πίεση και τη μειωμένη χοληστερόλη.

news.harvard.edu

https://www.researchhub.com/paper/8637129/mitochondrial-transplantation-adaptive-bio-enhancement
μετάφραση και επιμέλεια κειμένου:ntina