Η ΝΕΑ ΜΕΤΑ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ & Κινηματογράφου ήταν πάντα ένα ζωντανό κύτταρο της πόλης, της σκέψης και της ψυχής μας. Μας μπόλιαζε με πολιτισμό, με την διαφορετικότητα, την δημοκρατία, τους κοινωνικούς αγώνες, με τις ταινίες μυθοπλασίας που αποκαλύπτουν βαθύτερες αλήθειες και ενοράσεις για την ανθρώπινη φύση, και τις ταινίες τεκμηρίωσης που μας αποκαλύπτουν διαφορετικές οπτικές του κόσμου που ζούμε.
Το κεντρικό θέμα του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αφορά μια νέα ψηφιακή πραγματικότητα που πλέον παίρνει μια ισότιμη θέση στον «φυσικό» μας κόσμο, προετοιμάζοντας την ανθρωπότητα για μια εναλλακτική και μεταποιημένη «πραγματικότητα». Μάλιστα το ίδιο το Φεστιβάλ το κάνει πράξη με τον αποκλεισμό των μη-εμβολιασμένων από τον πολιτισμό δια ζώσης, και η έκτακτη ανάγκη λόγω πανδημίας γίνεται η νέα κανονικότητα, χωρίς να έχει σχέση με την πραγματικότητα, την στιγμή που το αφήγημα περί ανοσίας, μεταδοτικότητας, κοινωνικής ευθύνης, έχει καταρρεύσει.
Το Φεστιβάλ πραγματοποιείται ολισθαίνοντας στη συνολικότερη παρακμή της δημοκρατίας και των θεσμών της, που αντί στους δύσκολους αυτούς καιρούς να σταθούν στο ύψος τους, απλά επιβιώνουν υποτασσόμενοι στις παλινωδίες της εξουσίας και των συμφερόντων που εξυπηρετεί. Ακολουθεί τα χνάρια του φασισμού προς μια κοινωνία αποκλεισμού και διακρίσεων, και όχι συμπερίληψης και διαφορετικότητας, προς μια κοινωνία ελέγχου και όχι ελευθερίας, και αυτό δεν πρόκειται να οδηγήσει σε καμία ασφάλεια, ούτε υγειονομική, ούτε κοινωνική.
Όμως περισσότερο ανησυχητική είναι η συντριπτική συμμετοχή σκηνοθετών, καλλιτεχνών, συντελεστών σε ένα φεστιβάλ διαχωρισμού τύπου Απαρτχάιντ. Χωρίς καμία κοινωνική ενσυναίσθηση, χωρίς καμία ηχηρή απόσυρση της ταινίας τους, ή έστω μια δήλωση αλληλεγγύης στο κόκκινο χαλί τύπου Όσκαρ. Κατ’ επέκταση σχεδόν όλα τα πολιτιστικά γεγονότα φαίνεται να πραγματοποιούνται business as usual, χωρίς ενδοιασμούς, ξεχνώντας πως η τέχνη διαχρονικά ενώνει και δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους, αντιστέκεται στην εξουσία και τον ολοκληρωτισμό.
Για το κοινό φαίνεται πως ο κοινωνικός διαχωρισμός έχει περάσει στη λήθη. Οταν τους υπενθυμίζεται απαντούν με έναν αυτοματισμό πως κανένας δεν έχει αποκλειστεί γιατί μπορούν να δουν το Φεστιβάλ όλοι ονλάιν. Και θέατρο ονλάιν, και χορός ονλάιν, και φαγητό ονλάιν, και φίλοι ονλάιν, και έρωτας ονλάιν, αυτός είναι ο νέος εικονικός metaverse κόσμος οριστικής απομάκρυνσης του ανθρώπου από την φύση και την φύση του. Σήμερα υποχρεωτικός σε όσους δεν δέχονται την απώλεια της αυτοδιάθεσης του σώματος τους και την ενημερωμένη συναίνεση στις ιατρικές πράξεις και πειράματα, που κατακτήθηκε μετά από εκατομμύρια νεκρούς ως αποτέλεσμα της Δίκης της Νυρεμβέργης, αύριο υποχρεωτικός σε περισσότερους, μεθαύριο σε όλους.
Πέρα από τον πολιτισμό η δυστοπία συνεχίζεται με τον καταναγκαστικό εμβολιασμό μέσω εκβιασμών με αναστολές, απολύσεις και αποκλεισμό από την αγορά εργασίας, τα τιμωρητικά πρόστιμα στους 60+ οι οποίοι ήδη έχουν συνεισφέρει φορολογικά όσο κανείς άλλος στο κράτος, την οικονομική και ψυχολογική εξάντληση των μη-εμβολιασμένων με τα συνεχή αναξιόπιστα τεστ που πληρώνονται από την τσέπη τους, για την εργασία, την εκπαίδευση, την μετακίνηση…
ΑΣ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΜΕΤΑ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!
⦿ ΑΠΟΧΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ & ΚΟΙΝΟΥ ΑΠΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ “COVID-FREE” ΠΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
⦿ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ.
#MPOIKOTAZ_FESTIVAL_2 #MPOIKOTAZ_FESTIVAL #TDF24_APARTHEID #TDF24
