Παρασκευή 17 Μαρτίου 2023

Λαχταριστό κέικ σοκολάτα - γιατί μου αρέσουν και τα λαχταριστά γλυκάκια!

Σούπερ σοκολατένιο το σημερινό μου κέικ!
Είναι πολύ αφράτο, ζουμερό και δεν στεγνώνει εύκολα.
Το ραντίζω με λιωμένη σοκολάτα,
το πασπαλίζω με τρούφα,
αμύγδαλο και καρύδι και είναι έτοιμο για σερβίρισμα.
Πάμε για την συνταγή.
Τα υλικά μου: 
27gr. αλεύρι που φουσκώνει
150gr ζωικό βούτυρο 
350gr ζάχαρη
2 μασουράκια άρωμα βανίλιας
80gr κακάο
10gr μπαίκιν πάουντερ
μισό κουταλάκι αλάτι, αφρός αλατιού
3 μεγάλα αυγά
200ml. φρέσκο γάλα
200ml. δυνατό καφέ φίλτρου με γεύση φουντούκι
5gr. σκούρα κουβερτούρα
Και: 
Βουτυρώνω ένα στρογγυλό ταψάκι 34cm,
Στρώνω αντικολλητικό χαρτί, το οποίο έχω κόψει στρογγυλό με διάμετρο 34cm
Βουτυρώνω και πάλι και αλευρώνω το ταψί μου και στα πλάγια. 
Τινάζω να φύγει το περίσσιο αλεύρι.
Φτιάχνω 200 ml. δυνατό καφέ φίλτρου, με γεύση φουντουκιού. 
Τον αφήνω στην άκρη να χλιάνει.
Σε μια κατσαρολίτσα βάζω το γάλα να ζεσταθεί καλά. 
Την κατεβάζω από την φωτιά και προσθέτω την σκούρα κουβερτούρα, κομμένη σε κομμάτια. 
Ανακατεύω ως να λιώσει η κουβερτούρα. 
Αφήνω το μείγμα στην άκρη να χλιάνει κι αυτό.
Κοσκινίζω το αλεύρι μαζί με το κακάο και το μπαίκιν πάουντερ. 
Προσθέτω και το αλάτι.
Σε μπολ ή στο μπολ του μίξερ, βάζω το βούτυρο και την ζάχαρη μαζί με το άρωμα βανίλιας και τα χτυπάω μερικά λεπτά, ως να αφρατέψουν.
Προσθέτω ένα ένα, ολόκληρα τα αυγά, συνεχίζοντας το χτύπημα, ως να ενοποιηθούν τα υλικά. 
Χαμηλώνω την ταχύτητα στο μίξερ και προσθέτω το γάλα με την λιωμένη κουβερτούρα. 
Κατόπιν τον καφέ φίλτρου και σταματάω το μίξερ.
Ρίχνω λίγο λίγο το μείγμα των στερεών υλικών στο μείγμα των υγρών υλικών. 
Ανακατεύω με το σύρμα των αυγών ή μια σπάτουλα, ώστε να ενοποιηθούν εντελώς.
Ρίχνω το μείγμα του κέικ στο ταψάκι που έχω προετοιμάσει. 
Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο, στους 175 βαθμούς Κελσίου, για 30-35 λεπτά, ανάλογα πάντα τον φούρνο, ή  έως ότου εάν βυθίσω την λάμα ενός μαχαιριού στο κέντρο, αυτή να βγαίνει καθαρή.
Βγάζω από τον φούρνο και αφήνω στην άκρη για 5 λεπτά.
Στη συνέχεια βγάζω το ταψί μου και το τοποθετώ σε σχάρα μπισκότων, να κρυώσουν εντελώς.
Στη συνέχεια βάζω το κέικ μου σε στρογγυλή πιατέλα πασπαλίζω με την λιωμένη σοκολάτα,
με την τρούφα μου,
τα αμύγδαλα,
τα καρύδια και τις φράουλες είναι έτοιμο να το γευτούμε!
Καλή απόλαυση!!!

Ο Ιπποκράτης και η "τρέλα" του Δημόκριτου

Ήδη από την αρχαιότητα η προσωπικότητα του Δημόκριτου συνοδεύεται από διάφορες παραδόσεις, όχι πάντα κολακευτικές για τον μεγάλο ατομιστή φιλόσοφο: 
μία απ' αυτές, που τον θέλει να τρελαίνεται προς το τέλος της ζωής του, 
έχει καταγραφεί με λεπτομέρειες στα Ψευδεπίγραφα κείμενα του Ιπποκράτη, 
μια σειρά επιστολών με μυθιστορηματική πλοκή που συντάσσονται, σύμφωνα με τους ειδικούς, την εποχή του Τιβέριου. 
Προφανώς τα κείμενα αυτά δεν αναφέρονται σε καμία ιστορική πραγματικότητα· αυτό που ενδιαφέρει τον συντάκτη τους είναι η καταγραφή μιας τόσο φανταστικής όσο και διδακτικής συνάντησης του φιλοσόφου ­ που η πόλη του τον θεωρεί τρελό ­ με τον μεγάλο γιατρό.
Σύμφωνα με τη δέκατη επιστολή, 
η Βουλή και ο Δήμος των Αβδήρων, κρίνοντας ότι η πόλη τους βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, εξαιτίας της αρρώστιας που έπληξε το διάσημο τέκνο της, 
καλούν τον Ιπποκράτη να εξετάσει τον ασθενή και να τον γιατρέψει. 
Οι ανήσυχοι άρχοντες περιγράφουν με ακρίβεια στον γιατρό τα συμπτώματα της ασθένειας του φιλοσόφου, διακινδυνεύοντας μάλιστα μια πρώτη διάγνωση, σύμφωνα με την οποία η αρρώστια του Δημόκριτου οφείλεται στη μεγάλη του σοφία: 
"Παραμελώντας τα πάντα και πριν απ' όλα τον εαυτό του, άγρυπνος μέρα και νύχτα, γελάει και με τα μικρά και με τα μεγάλα, πιστεύοντας ότι ολόκληρη η ζωή είναι τίποτα. 
Ο ένας παντρεύεται, ο άλλος εμπορεύεται, ο τρίτος ρητορεύει· άλλος άρχει, εκπροσωπεί, ψηφίζει, αρρωσταίνει, πληγώνεται, πεθαίνει. 
Κι αυτός γελάει με όλα, βλέποντας τους μεν κατηφείς και σκυθρωπούς, τους δε καταχαρούμενους (...) σηκώνεται συχνά τη νύχτα και, μόνος του, σιγοτραγουδάει"
Ο Ιπποκράτης, πιστός στον όρκο του, αποδέχεται την πρόσκληση και σπεύδει στα Αβδηρα. Προηγουμένως όμως, στις επιστολές δώδεκα και δεκατρία που ο γιατρός γράφει σε δύο άλλα πρόσωπα, 
φροντίζει να πάρει τις αποστάσεις του από τη διάγνωση των αβδηριτών προεστών: 
δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι ο Δημόκριτος είναι τρελός· αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι μάλλον "υπερβολική ψυχική ευρωστία"
Εξάλλου, επισημαίνει ο γιατρός, δεν είναι μόνο οι τρελοί αυτοί που αναζητούν τις σπηλιές και την ηρεμία· 
είναι και αυτοί που παρατηρούν τα ανθρώπινα πράγματα και επιθυμούν την αταραξία. Επισφραγίζεται έτσι, και μάλιστα από υπεύθυνο στόμα, η αμφίσημη συμπεριφορά που μοιράζονται συχνά οι σοφοί και οι τρελοί.
Η επιστολή δεκαεπτά περιγράφει τη συνάντηση του τρελού και του γιατρού, στην οποία προφανώς τείνει το σύνολο της μικρής αυτής μυθιστορίας. 
Ο Ιπποκράτης φτάνει στο σπίτι του Δημόκριτου που βρίσκεται κοντά στα τείχη της πόλης και αντικρίζει τον φιλόσοφο, "μόνο του, καθισμένο σε μια πέτρα κάτω από έναν πυκνό πλάτανο, μ' ένα χειρόγραφο στα γόνατα, λιπόσαρκο, κατάχλωμο, με μακριά γένια"
Τι γράφεις; τον ρωτάει ο γιατρός. 
Γράφω για την τρέλα, απαντάει ο τρελός. 
Υστερα από τη σύντομη έκθεση του περιεχομένου της πραγματείας, ο Ιπποκράτης, εκφράζοντας τον θαυμασμό του, συμπληρώνει: 
Είσαι ευδαίμων, Δημόκριτε, που απολαμβάνεις τόση ηρεμία· 
σε μένα αυτό δεν επιτρέπεται. 
Και γιατί, Ιπποκράτη, δεν επιτρέπεται; ρωτάει ο φιλόσοφος. 
"Γιατί τα κτήματα, το σπίτι, τα παιδιά, τα δάνεια, οι αρρώστιες, οι θάνατοι, οι υπηρέτες, οι γάμοι κι όλα τα υπόλοιπα μου αφαιρούν την ευκαιρία να συμμετέχω στην ηρεμία"
Με την απάντηση αυτή ο φιλόσοφος ξεσπάει σε τρανταχτό γέλιο. 
Γιατί γελάς; τον ρωτάει ο συνομιλητής του. 
Και τότε ο Δημόκριτος σοβαρεύει και απαντάει: 
Μ' ένα μόνο πράγμα γελάω, με τους ανθρώπους που τους λείπει το μυαλό, που τους λείπουν τα ορθά έργα, που είναι νήπιοι στα σχέδιά τους, που υποφέρουν μάταια καταβάλλοντας τεράστιους κόπους χωρίς καμιά ωφέλεια, που τρέχουν στα πέρατα της γης με οδηγό τις άμετρες επιθυμίες τους, που δεν σταματούν ποτέ να κυνηγούν το χρυσάφι, θέλοντας να αποκτήσουν όλο και περισσότερο, ανησυχώντας μήπως και τους λείψει. 
Αλλοι αγοράζουν σκυλιά, άλλοι αγοράζουν άλογα· σπεύδουν να παντρευτούν γυναίκες που αμέσως στη συνέχεια τις περιφρονούν· 
ερωτεύονται κι αμέσως μετά μισούν· 
θέλουν παιδιά και στη συνέχεια τα εγκαταλείπουν.
"Σε τι διαφέρει αυτή η κενή και αλόγιστη σπουδή από την τρέλα;" ρωτάει ο Δημόκριτος τον Ιπποκράτη, προτείνοντάς του ένα επικίνδυνο πνευματικό πείραμα. 
Σκέψου, του λέει, να είχαμε τη δυνατότητα να ξεσκεπάσουμε όλα τα σπίτια και 
να μπορούσαμε να δούμε, χωρίς κανένα εμπόδιο, τι γίνεται στο εσωτερικό τους. 
Θα βλέπαμε άλλους να κλαίνε κι άλλους να γελούν· 
άλλους να τρώνε κι άλλους να πεινούν. 
Αλλους να βασανίζουν τους οικείους των, 
άλλους να παρασκευάζουν δηλητήρια κι άλλους να μηχανεύονται κατηγορίες εναντίον των φίλων τους. 
Αλλοι συλλέγουν έπιπλα, άλλοι αγάλματα κι άλλοι πίνακες: ο καθένας με την τρέλα του. 
Αλλά όλοι είναι παράφρονες από ματαιοδοξία: «Θερσίται δ' εισί του βίου πάντες». 
Γι' αυτό γελάω, γιατρέ.

     Ο Ιπποκράτης, στο τέλος, λέει στον φιλόσοφο: "Δημόκριτε, ήρθα εδώ σ’ εσένα, για να χορηγήσω ελλέβορο σε έναν τρελό...
...μόλις όμως σε συνάντησα και μιλήσαμε, δε διέγνωσα το έργο της τρέλας, αλλά την ικανότητα ενός ανθρώπου να κατανοεί τα πράγματα σε βάθος...
...τώρα κατηγορώ εκείνους τους τρελούς που μ’ έφεραν σ’ εσένα". 
     Πολλοί μεταγενέστεροι φιλόσοφοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το "γέλιο" του Δημόκριτου. 
Κάποιοι το είπαν "χαρωπή τρέλα", παραπέμποντας στη "μικρή τρέλα"/την αντίπυρα του Δον Κιχώτη του Θερβάντες που σώζει από τη μεγάλη τρέλα, ότι ο Δημόκριτος βάζει φωτιά,
"καίει" το φαίνεσθαι, και κατοχυρώνει το δικαίωμα να μπορεί να σαρκάζει τις ματαιοδοξίες, να σατιρίζει την αέναη κυκλική «μάχη» των ανθρώπων: γέννηση-συνoυσία-θάνατος. 
Να λάβεις το γέλιο στη θεραπευτική σου αποσκευή φέρεται να λέει ο Δημόκριτος στον Ιπποκράτη. 
Στην 23η επιστολή ο φιλόσοφος προσθέτει ότι η σοφία είναι αδελφή της ιατρικής: 
γιατρεύει τις ψυχές, όπως οι γιατροί τα σώματα.

* Οι ψευδοϊπποκρατικές επιστολές έφθασαν ως εμάς χάρη σε έναν πάπυρο από την Οξύρυγχο της Αιγύπτου (ΙΧ, 1184, 195), ο οποίος χρονολογείται στο 1ο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ., καθώς και στους παπύρους 6934 και 7094 που φυλάσσονται στο Βερολίνο. 
Ο χρόνος σύνθεσης των επιστολών πρέπει να ανάγεται στην αρχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το αργότερο ως την εποχή του Τιβέριου (14-37 μ.Χ.). 
Μια πιθανή υπόθεση θεωρεί ως συγγραφέα τους το γιατρό Ξενοφώντα από την Κω.
Οι επιστολές 10-24 σχετίζονται αμεσότερα με το Δημόκριτο και τον παρουσιάζουν να υποκρίνεται τον τρελό και τους Αβδηρίτες να καλούν απελπισμένα σε βοήθεια τον Ιπποκράτη, προκειμένου να θεραπεύσει το φιλόσοφο. 
Στην 10η επιστολή ο δήμος των Αβδηριτών απευθύνεται στον Ιπποκράτη. 
Η τρέλα του Δημόκριτου παρουσιάζεται ως ένα επικίνδυνο γεγονός που απειλεί ολόκληρη την πόλη. 
Ο Δημόκριτος περιγελά μέρα και νύχτα τα σπουδαία και τα ασήμαντα, θεωρώντας ότι όλη η ζωή δεν αξίζει τίποτα. 
Θεραπεύοντας το Δημόκριτο, ο Ιπποκράτης δε θα σώσει έναν μόνο άνθρωπο, αλλά ολόκληρη την πόλη. 
Στην 11η επιστολή ο Ιπποκράτης απευθύνεται στους Αβδηρίτες και εκφράζει το θαυμασμό του προς αυτούς για το ενδιαφέρον που δείχνουν για έναν τόσο σπουδαίο άνδρα. 
Τους βεβαιώνει ότι θα σπεύσει στα Άβδηρα να θεραπεύσει το Δημόκριτο, αν και έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσο ο φιλόσοφος είναι πράγματι άρρωστος. 
Στη 12η επιστολή, η οποία απευθύνεται σε κάποιον Φιλοποίμενα, κάτοικο των Αβδήρων, ο Ιπποκράτης εκτιμά ότι η ασθένεια του Δημόκριτου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύμπτωμα της υπερβολικής του σοφίας. 
Στη 13η επιστολή, που απευθύνεται σε κάποιον Διονύσιο, εκφράζεται η πεποίθηση του Ιπποκράτη ότι μαζί με το Δημόκριτο ανάγκη θεραπείας έχει και η πόλη των Αβδήρων. 
Στη 17η επιστολή ο Ιπποκράτης απευθύνεται στο Δαμάγητο και του αναφέρει ότι πράγματι ο Δημόκριτος τελικά δεν ήταν τρελός, αλλά αντίθετα ο Ιπποκράτης κέρδισε σε σοφία από τη συναναστροφή μαζί του. 
Περιγράφει εκτενώς τη συνομιλία του με το φιλόσοφο και πόσο πολύ ωφελήθηκε απ’ αυτόν.