κωπηλατώντας, ταξιδεύουμε μαζί με τη γαλέρα μας σε αχαρτογράφητα νερά, προσαράζουμε σε ξεχασμένα λιμάνια και συλλέγουμε θησαυρούς...
βλέπουμε πολλά, διαβάζουμε άλλα τόσα, καταγράφουμε ότι μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχουμε μότο μας πως - το μονοπάτι της ζωής σ’ ένα γκρεμό τελειώνει
Κι οπού ‘χει στην ψυχή φτερά, τ’ ανοίγει και γλιτώνει!!!
τα νέα της γαλέρας λοιπόν...
Το πρωινό γεύμα είναι το πρώτο γεύμα της ημέρας μας και σίγουρα θα πρέπει να είναι ένα γεύμα απολαυστικό,μιά γευστική εμπειρία που θα προσφέρει κάθε πρωί σε μας και στα παιδιά μας τροφή για το σώμα και το μυαλό μας. Ο Bircher-Benner πίστευε ότι τα ωμά τρόφιμα ήταν πιο θρεπτικά επειδή περιέχουν άμεση ενέργεια από τον ήλιο. Ήταν από τους πρώτους επιστήμονες στην Ευρώπη που πίστεψαν ότι τα τρόφιμα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να κρατήσουν το σώμα υγιές και όχι απλώς να ικανοποιήσουν την πείνα. Ενθάρρυνε τους ανθρώπους με καλή υγεία να καταναλώνουν περίπου 50% ωμά τρόφιμα σε καθημερινή βάση και για όσους έχουν κακή υγεία να καταναλώνουν 100% ωμές τροφές. Από τα πιο θρεπτικά τρόφιμα για πρωινό είναι:.... read more:https://botanologia.gr/protaseis-gia-ena-threptiko-proino-symfona-me-tis-protropes-toy-protoporoy-diatrofologoy-oskar-benner/
Γαλάτσι -Με λαμπρότητα και μεγάλη συμμετοχή εορτάστηκε και φέτος,2019, στο Γαλάτσι η επέτειος της 25ης Μαρτίου. Το πρωί τελέστηκε η Δοξολογία στο ναό της Αγίας Γλυκερίας. Μετά τη λήξη της δοξολογίας, έγινε η οργανωμένη μετάβαση σε πομπή, από τον Ναό στο Μνημείο της Εθνικής Αντίστασης. Επικεφαλής της πομπής τέθηκαν οι σημαίες των σχολείων παρατεταγμένες σε τετράδες, ακολούθησαν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι λοιπές σημαίες, ο Δήμαρχος, το Δημοτικό Συμβούλιο και οι λοιπές αρχές. Στη συνέχεια, στο χώρο μπροστά στο Μνημείο της Εθνικής αντίστασης, έγινε η Επιμνημόσυνη Δέηση και η Κατάθεση Στεφάνων. Τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των ενδόξων νεκρών.... read more: galatsinews.gr
[Σημ.: Ο Cory Doctorowείναι συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας που προσφέρει δωρεάν και ελεύθερα προς μοίρασμα τα βιβλία του σε ψηφιακή μορφή, τα οποία συνήθως έχουν άδεια Creative Commons AttributionNonCommercialShareAlike 3.0. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν περιορισμούς DRM και είμαστε ελεύθεροι να μοιραστούμε και να αλλάξουμε την δουλειά του, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις (αναφορά στον δημιουργό, μη εμπορική παράγωγη δουλειά, παρόμοια άδεια κ.α.). Μπορείτε να τα κατεβάσετε από την ιστοσελίδα του http://craphound.com. Το παρόν σημείωμα του συγγραφέα υπάρχει στην ιστοσελίδα για το κατέβασμα του βιβλίου «Little Brother», και παρόμοια σημειώματα θα βρείτε και στις σελίδες για τα υπόλοιπα βιβλία. Συνήθως, μια εκτενέστερη ανάλυση για τους λόγους που μοιράζει ελεύθερα τα ψηφιακά του βιβλία υπάρχει στην αρχή κάθε ebook του.]
Cory Doctorow: Γιατί μοιράζω δωρεάν τα βιβλία μου
Το να μοιράζω δωρεάν βιβλία σε ψηφιακή μορφή (ebooks) μου δίνει καλλιτεχνική, ηθική και εμπορική ικανοποίηση. Η ερώτηση περί εμπορίου είναι εκείνη που ανακύπτει πιο συχνά: πώς γίνεται να μοιράζεις δωρεάν βιβλία σε ψηφιακή μορφή και παρ’ ολ’ αυτά να βγάζεις χρήματα; Για μένα – σχεδόν για κάθε συγγραφέα – το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η πειρατεία, είναι η αφάνεια (ευχαριστώ τον Tim O’Reilly γι’ αυτό το σπουδαίο απόφθεγμα). Από όλους τους ανθρώπους που δεν αγόρασαν αυτό το βιβλίο σήμερα, η πλειοψηφία τους το έκανε επειδή δεν άκουσαν ποτέ γι’ αυτό, όχι επειδή κάποιος τους έδωσε ένα δωρεάν αντίγραφο.
Τα βιβλία με μεγάλες πωλήσεις στον τομέα της επιστημονικής φαντασίας πουλάνε μισό εκατομμύριο αντίγραφα – σε έναν κόσμο που τουλάχιστον 175.000 άνθρωποι παρακολουθούν το ComicCon στο San Diego, πρέπει να συμπεράνεις ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που τους αρέσει η επιστημονική φαντασία (και σχετικά geeky πράγματα όπως κόμικς, παιχνίδια, Λίνουξ και παρόμοια) απλώς δεν αγοράζουν βιβλία. Ενδιαφέρομαι περισσότερο στο να φέρω μεγαλύτερο πλήθος από το ευρύ κοινό μέσα στην «τέντα», παρά να βεβαιωθώ ότι όποια/ος είναι μέσα στην “τέντα” έχει αγοράσει ένα εισιτήριο για να βρίσκεται εκεί. Τα βιβλία σε ψηφιακή μορφή είναι ρήματα, όχι ουσιαστικά. Τα αντιγράφεις, είναι στην φύση τους. Και πολλά από αυτά τα αντίγραφα έχουν έναν προορισμό, ένα πρόσωπο για το οποίο προορίζονται, μια μεταφορά χέρι με χέρι από το ένα πρόσωπο σε ένα άλλο, ενσαρκώνοντας μια προσωπική σύσταση μεταξύ δύο ανθρώπων που εμπιστεύονται η μία την άλλη αρκετά ώστε να ανταλλάσσουν πράγματα. Αυτό είναι κάτι που οι συγγραφείς (θα έπρεπε να) ονειρεύονται, το παροιμιώδες κλείσιμο της συμφωνίας. Κάνοντας τα βιβλία μου διαθέσιμα για ελεύθερο μοίρασμα, διευκολύνω τους ανθρώπους που τα αγαπάνε να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους να τα αγαπήσουν.
Επιπλέον, δεν βλέπω τα βιβλία σε ψηφιακή μορφή να γίνονται αντικατάστατα των βιβλίων σε χαρτί για τους περισσότερους ανθρώπους. Δεν είναι ότι οι οθόνες δεν είναι αρκετά καλές: εάν μου μοιάζεις καθόλου, ήδη περνάς κάθε ώρα που μπορείς να βρεις μπροστά σε μια οθόνη, διαβάζοντας κείμενα. Άλλα όσο περισσότερη εξοικείωση αποκτάς με τους υπολογιστές, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να διαβάζεις μεγάλα κείμενα σε αυτές τις οθόνες – αυτό συμβαίνει επειδή άνθρωποι εξοικειωμένοι με τους υπολογιστές, τους χρησιμοποιούν για περισσότερες ασχολίες. Όσο περισσότερο ασχολείσαι με τον υπολογιστή σου, τόσο πιο πιθανό είναι να διακόψεις ό,τι κάνεις μετά από πέντε με επτά λεπτά για να κάνεις κάτι άλλο. Αυτό κάνει τον υπολογιστή εξαιρετικά άβολο για το διάβασμα μεγάλων κειμένων σε αυτόν, εκτός κι αν διαθέτεις την σιδερένια θέληση μιας μοναχής καλόγριας. Τα καλά νέα (για τους συγγραφείς) είναι ότι αυτό σημαίνει πως τα βιβλία σε ψηφιακή μορφή στους υπολογιστές είναι πιο πιθανό να προσελκύσουν την αγορά του τυπωμένου βιβλίου (το οποίο είναι, τελικά, φθηνό, εύκολο να αποκτηθεί και εύκολο να χρησιμοποιηθεί), παρά ένα αντικατάστατο του. Πιθανόν να μπορείς να διαβάσεις από ένα βιβλίο στην οθόνη τόσο κείμενο, όσο ώστε να συνειδητοποιήσεις ότι θες να το διαβάζεις σε χαρτί. Οπότε τα βιβλία σε ψηφιακή μορφή πουλάνε τυπωμένα βιβλία. Κάθε συγγραφέας που έχω ακούσει να προσπάθησε να μοιράσει δωρεάν ebooks για να προωθήσει τα τυπωμένα βιβλία, επέστρεψε για να το ξανακάνει. Αυτό είναι το εμπορικό επιχείρημα για να μοιράζεις δωρεάν ψηφιακά βιβλία. Τώρα, στην καλλιτεχνική υπόθεση. Είναι ο εικοστός πρώτος αιώνας. Το να αντιγράψεις πράγματα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πιο δύσκολο από όσο είναι σήμερα (ή, εάν γίνει, θα είναι επειδή ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει, οπότε θα έχουμε άλλα προβλήματα). Οι σκληροί δίσκοι δεν πρόκειται να γίνουν πιο ογκώδεις, πιο ακριβοί ή μικρότερης χωρητικότητας. Τα δίκτυα δεν θα γίνουν πιο αργά ή δυσκολότερα προσβάσιμα. Εάν δεν δημιουργείς τέχνη με την προοπτική να αντιγραφεί, δεν δημιουργείς πραγματικά τέχνη για τον εικοστό πρώτο αιώνα. Υπάρχει κάτι γοητευτικό στο να δημιουργείς κάτι που δεν θες να αντιγραφεί, με τον ίδιο τρόπο που είναι ωραίο να πηγαίνεις σε ένα χωριό πιονέρων [σημ. μετ: χωριό το οποίο λειτουργεί ως μουσείο, αφιερωμένο στην ιστορία της Αμερικής τον 19ο αιώνα από την πλευρά των λευκών αποίκων] και βλέπεις τον παλαιού-τύπου σιδηρουργό να πεταλώνει ένα άλογο στο παραδοσιακό του σιδηρουργείο. Άλλα είναι, ξέρεις, μετά βίας σύγχρονο. Είμαι συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Είναι η δουλειά μου να γράφω σχετικά με το μέλλον (τις καλές μέρες) ή τουλάχιστον σχετικά με το παρόν. Η τέχνη που δεν θεωρείται προς αντιγραφή, ανήκει στο παρελθόν.
Τελικά, ας κοιτάξουμε την ηθική υπόθεση. Το να αντιγράφεις πράγματα είναι φυσικό. Είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε (αντιγράφοντας τους γονείς μας και τους ανθρώπους γύρω μας). Η πρώτη μου ιστορία, γραμμένη όταν ήμουν έξι, ήταν μια συναρπαστική επανιστόρηση του Star Wars, που είχα μόλις δει στο θέατρο. Τώρα που το διαδίκτυο – η πιο αποδοτική μηχανή αντιγραφής στον κόσμο – είναι σχεδόν παντού, το ένστικτο μας για αντιγραφή θα εντείνεται όλο και περισσότερο. Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσω τους αναγνώστες μου, και αν προσπαθούσα θα ήμουν υποκριτής: όταν ήμουν 17 έφτιαχνα κασέτες με τραγούδια διάφορων καλλιτεχνών, έβγαζα φωτοαντίγραφα από ιστορίες και γενικά αντέγραφα με κάθε τρόπο που μπορούσα να φανταστώ. Εάν το διαδίκτυο υπήρχε τότε, θα το χρησιμοποιούσα για να αντιγράψω όσα περισσότερα μπορούσα. Δεν υπάρχει τρόπος να το σταματήσουν και οι άνθρωποι που προσπαθούν καταλήγουν να κάνουν περισσότερο κακό από όσο έκανε ποτέ η πειρατεία. Ο γελοίος, ιερός πόλεμος της μουσικής βιομηχανίας κατά όσων μοιράζονται αρχεία (περισσότεροι από 20.000 λάτρεις της μουσικής έχουν μηνυθεί και αυξάνονται!) αποτελεί παράδειγμα του παραλογισμού να προσπαθείς να αφαιρέσεις την χρωστική φαγητού από το νερό μιας πισίνας. Εάν η επιλογή είναι μεταξύ του να επιτρέπεις την αντιγραφή ή του να είσαι ένας λυσσασμένος νταής που επιτίθεται βίαια σε ό,τι μπορεί να φτάσει, διαλέγω το πρώτο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 27.03.2016 στο:medialibre.net
Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα,στην Blank Wall gallery, η παρουσίαση του βιογραφικού φωτογραφικού λευκώματος «Αιχμαλωτίζοντας τον Χρόνο» του Nick Apostolopoulos με την ευκαιρία της έκθεσης επιλεγμένων φωτογραφικών του στιγμών.
Στο βιβλίο παρουσιάζεται η δημιουργική διαδρομή του Νίκου Αποστολόπουλου σε όλο το φάσμα της ειδησεογραφικής φωτογραφίας από το 1980 έως και σήμερα.
Για το βιβλίο και για το έργο του μίλησαν οι: Βαμβακάς Βασίλης, Αναπλ. Καθηγητής ΜΜΕ, ΑΠΘ (*) Βέργαδος Δημήτρης, Δ/ντής Τομέα ΜΜΕ, Θέσεων και Ενημέρωσης ΣΕΒ Βλασσάς Γρηγόρης, Καθηγητής Παν/μίου Δυτ.Αττικής, Δ/ντής ΠΜΣ του Τμ.Φωτ/φίας & Οπτ/κών Τεχνών. Βλαστάρης Γιάννης, Δημοσιογράφος, συγγραφέας Καγγελάρης Φώτης, Δρ.Ψυχοπαθολογίας, Επιστ.Συνεργάτης Παν/μίου Δυτ.Αττικής (*) Παναγιωτόπουλος Παναγής, Επίκ.Καθηγητής Κοινωνιολογίας, ΕΚΠΑ Σαρρηκώστας Αριστοτέλης, Φωτορεπόρτερ Associated Press Τριανταφύλλου Μεταξία, Πολιτικός Επιστήμων Χιωτίνης Νικήτας, Κοσμήτωρ Σχολής Εφαρμ/νων Τεχνών και Πολιτισμού του Παν/μίου Δυτ.Αττικής (*) (*): Μαγνητοσκοπημένη παρέμβαση Η παρουσίαση πλαισιώθηκε από μία αναδρομική έκθεση φωτογραφίας-ντοκουμέντου του συγγραφέα ,στην οποία παρευρέθησαν φίλοι,συνάδελφοι και μαθητές του συγγραφέα,φωτορεπόρτερ και επίκουρου καθηγητή του Παν/μίου Δυτ.Αττικής Νίκου Αποστολόπουλου αλλά και πολλοί λάτρεις τη φωτογραφίας.
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ
ο Νίκος Αποστολόπουλος πλαισιωμένος από συναδέλφους του PhotoReporters από δεξιά προς αριστερά – Χρήστος Μπόνης, Παναγιώτης Τριχιάς, Δημήτρης Καλοπίσης, Γιώργος Αντωνόπουλος και Κώστας Κομίνης.Παναγιώτης Τριχιάς και Μπάμπης Παπαχαραλάμπους
Τότε και Τώρα – ο ζωγράφος Πέτρος Ζουμπουλάκης φωτογραφίζεται τώρα από τον Γιώργο Αντωνόπουλο μπροστά στη φωτογραφία που του τράβηξε τότε ο Νίκος Αποστολόπουλος
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ-ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Φωτορεπόρτερ και Επίκουρου Καθηγητή του Παν/μίου Δυτ.Αττικής κ.Νικόλαου Αποστολόπουλου με τον τίτλο «ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ» την Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019, στις 7μμ στην BLANK WALL GALLERY, Φωκ.Νέγρη 55, Πλ.Κυψέλης Στο βιβλίο παρουσιάζεται η δημιουργική διαδρομή του Νίκου Αποστολόπουλου σε όλο το φάσμα της ειδησεογραφικής φωτογραφίας από το 1980 έως και σήμερα. Για το βιβλίο και για το έργο του μιλάνε και παρεμβαίνουν (με αλφαβητική σειρά) οι: Βαμβακάς Βασίλης, Αναπλ. Καθηγητής ΜΜΕ, ΑΠΘ (*) Βέργαδος Δημήτρης, Δ/ντής Τομέα ΜΜΕ, Θέσεων και Ενημέρωσης ΣΕΒ Βλασσάς Γρηγόρης, Καθηγητής Παν/μίου Δυτ.Αττικής, Δ/ντής ΠΜΣ του Τμ.Φωτ/φίας & Οπτ/κών Τεχνών. Βλαστάρης Γιάννης, Δημοσιογράφος, συγγραφέας Καγγελάρης Φώτης, Δρ.Ψυχοπαθολογίας, Επιστ.Συνεργάτης Παν/μίου Δυτ.Αττικής (*) Παναγιωτόπουλος Παναγής, Επίκ.Καθηγητής Κοινωνιολογίας, ΕΚΠΑ Σαρρηκώστας Αριστοτέλης, Φωτορεπόρτερ Associated Press Τριανταφύλλου Μεταξία, Πολιτικός Επιστήμων Χιωτίνης Νικήτας, Κοσμήτωρ Σχολής Εφαρμ/νων Τεχνών και Πολιτισμού του Παν/μίου Δυτ.Αττικής (*) (*): Μαγνητοσκοπημένη παρέμβαση Η παρουσίαση πλαισιώνεται και από μία αναδρομική έκθεση φωτογραφίας-ντοκουμέντου του συγγραφέα. Η έκθεση θα λειτουργήσει και την Τρίτη 19 Μαρτίου κατά τις ώρες 11:00-13:00 και 16:00-21:30, θα είναι ανοικτή για το κοινό και ο δημιουργός θα ξεναγεί φοιτητές Σχολών Φωτογραφίας μετά από συνεννόηση στο 6982480471 (Κα Περιβολάρη).
ΝΙΚΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΟΛΥ Σύντομη παρουσίαση Ο Νίκος Αποστολόπουλος γεννήθηκε το 1955. Πήρε το πτυχίο της Βιολογίας από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας το 1981. Μετεκπαιδεύτηκε στην Βιολογική και Ιατρική Φωτογραφία στο Sandwell College (Μ.Βρετανία) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Έχει ισοτιμίες Μεταπτυχιακού και Διδακτορικού Τίτλου με αντικαταστάσεις Καλλιτεχνικού Έργου. Από το 1982 και μέχρι σήμερα είναι επαγγελματίας φωτορεπόρτερ. Από το 1992 μέχρι σήμερα είναι Εκπαιδευτικός (από το 2008 μόνιμο μέλος ΔΕΠ-Επίκουρος Καθηγητής) στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Δυτ.Αττικής όπου έχει διδάξει θεωρητικά και εργαστηριακά μαθήματα όπως (ενδεικτικά): Φωτοειδησεογραφία, Εφαρμογές της Φωτογραφίας στις Επιστήμες, Φωτογραφικές Εφαρμογές, Στάδια Παραγωγής Βίντεο κλπ. Έχει συγγράψει τα βιβλία ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ (2018), ΙΑΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (2004), «Κυκλάδες-Δωδεκάνησα» (Δίγλωσσο Ελληνικά-Αγγλικά, 2008) και έχει συμμετάσχει και επιμεληθεί πολλές εκθέσεις καλλιτεχνικής και ειδησεογραφικής φωτογραφίας. Επίσης έχει επιμεληθεί πολλές εκδόσεις βιβλίων, εντύπων, αφισών κλπ. Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικές δράσεις ως οργανωτικός υπεύθυνος και φωτογραφικός ερευνητής. Είναι παντρεμένος με δύο παιδιά. Τηλ.: 2108668393 E-Mail: nickapostol1@gmail.comalatsinews.gr
Τι είναι ο ημιμαραθώνιος – Ο Ημιμαραθώνιος Αθήνας είναι μία γιορτή στο κέντρο της πόλης, μια ανοιξιάτικη εμπειρία του πολιτισμού και του αθλητισμού. Έτσι η Αθήνα γέμισε από νωρίς το πρωί της Κυριακής με χιλιάδες δρομείς που επέλεξαν και φέτος να πάρουν θέση εκκίνησης σε έναν αγώνα που καλεί όλους να απολαύσουν τη γοητεία της πόλης μας. Ο Ημιμαραθώνιος διεξάγεται από τον ΣΕΓΑΣ και τον Δήμο Αθηναίων και συνδιοργανώτρια αρχή την Περιφέρεια Αττικής Δρομείς όλων των ηλικιών άρχισαν να συρρέουν από νωρίς το πρωί στο κέντρο της Αθήνας, για τον 8ο Ημιμαραθώνιο, που είναι μία από τις σπουδαιότερες διοργανώσεις και γιορτή του αθλητισμού και του πολιτισμού. Το ραντεβού δόθηκε στην πλατεία Συντάγματος, που αποτελεί το σημείο εκκίνησης και τερματισμού και για τον αγώνα του Ημιμαραθωνίου Ο 8ος Ημιμαραθώνιος χαρακτηρίστηκε από μεγάλη συμμετοχή αφού περισσότεροι από 22.000 δρομείς βρέθηκαν στην καρδιά της πρωτεύουσας για τον 8 Ημιμαραθώνιο.
Οι δρομείς στις μεγάλες λεωφόρους της πρωτεύουσας.
giorgos photo κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina
Στην προσπάθειά μας σαν galatsinews.gr να αναδείξουμε θέματα που ταλαιπωρούν τους κατοίκους του Δήμου μας, οι οποίοι υποφέρουν εκτός των άλλων και από τον ανελέητο θόρυβο διαφόρων πηγών, ο οποίος θόρυβος σύμφωνα με τα καινούργια στοιχεία του οργανισμού παγκόσμιας υγείας είναι καταστροφικός για την υγεία όλων των πολιτών και ιδιαίτερα των παιδιών, των αρρώστων και όλων των ευπαθών ομάδων, δημοσιεύουμε επιστολή αναγνώστριας μας με θέμα τα τεράστια προβλήματα του θορύβου στο Γαλάτσι. Παραθέτουμε την επιστολή ως έχει, χωρίς να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ούτε ένα «και»
Kαλημέρα, Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε ένα θέμα καθημερινό που έχει ο Δήμος Γαλατσίου την ευθύνη και αφορά στην Διατάραξη κοινής ησυχίας, από την πλευρά του Δήμου. Καθώς σας αφορούν θέματα ποιότητας της ζωής θα ήθελα παρακαλώ να με βοηθήσετε με το παρακάτω αίτημα, διότι η ποιότητα της ζωής μας ως δημότες στο Δήμο Γαλατσίου έχει πλέον μειωθεί δραματικά. Οι Δημοτικές αρχές αγνοούν πλήρως αυτό το γεγονός το οποίο έχει νομικές συνέπειες εις βάρος του Δήμου καθώς και ψυχολογικές εις βάρος μας. Μένω σε δρόμο του Γαλατσίου, και δυστυχώς κάθε μέρα περνάνε οι καθαριστές του δρόμου για να αδειάσουν τους κάδους 4.30 το πρωί. Γνωρίζω πλήρως ότι είναι μεγάλος Δήμος και πυκνοκατοικημένος οπότε πρέπει να ξεκινήσει νωρίς το άδειασμα των κάδων, όμως ακριβώς επειδή είναι πυκνοκατοικημένος ένα μεγάλο ποσοστό των Δημοτών κοιμάται σε απόσταση λίγων μέτρων από τους κάδους. Όπως καταλαβαίνετε ξυπνάμε ΚΑΘΕ μέρα 4.30 λόγω διατάραξης της κοινής ησυχίας σε ώρες πλήρως ακατάλληλες, και αυτό γίνεται με εντολή του δήμου. Η διαδικασία διαρκεί πολλή ώρα καθώς οι κάδοι στην περιοχή μας είναι εξωφρενικά πολλοί. Έχω κάνει 2 αναφορές που δεν μου απαντούν και έχω επικοινωνήσει κατ’ιδίαν με τον Αντιδήμαρχο (κ. Μπάστας) και Δήμαρχο (κ Μαρκόπουλο) και αρνούνται να αλλάξουν το πρόγραμμα των απορριμματοφόρων. Η καταγγελία μπορεί να επιλυθεί με την αλλαγή στο πρόγραμμα των καθαριστών με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε σε δρόμους με σπίτια, στενούς δρόμους χωρίς κίνηση να μην μας διαταράσσει τον ύπνο σε τόσο ακατάλληλες ώρες. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση του Δήμου να μην διαταράσσει τις ώρες κοινής ησυχίας και να μην καταπατά τα δικαιώματα των πολιτών κ την ποιότητα ζωής τους. Αυτό που συμβαίνει με εντολή και διατηρώντας κάθετη αμετάκλητη συμπεριφορά είναι απαράδεκτο, καταπατά το δικαίωμα μας ως πολίτες και ειδικά εφόσον μιλάμε για οχήματα βαρέων εργασιών των οποίων η ηχορύπανση ξεπερνάει επιτρεπτά όρια εντός κατοικήσιμης περιοχής, πόσο μάλλον σε τόσο ακατάλληλες ώρες.
Σας παρακαλώ θερμά να με βοηθήσετε όπως μπορείτε με την εν λόγω καταγγελία.
Με εκτίμηση, κάτοικος Γαλατσίου
Αυτή είναι η επιστολή της συνδημότου μας που καταγγέλλει ένα σοβαρό πρόβλημα της γειτονιάς της ,το οποίο όμως “βασανίζει” πολλές γειτονιές στο Γαλάτσι. Και είναι γνωστό πως ο θόρυβος από τα απορριμματοφόρα είναι ανυπόφορος όλο το χρόνο και ειδικά το καλοκαίρι που ο κόσμος έχει ανάγκη να αφήσει λίγο τα παράθυρά του ανοιχτά και φτάνει τα 70 db και 80 db τη στιγμή που τα όρια του ύπνου για το θόρυβο που έχει θέσει ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας είναι 30 db μέχρι 45 db. Εκτός από το θόρυβο των απορριμματοφόρων,άλλη μια σοβαρή πηγή θορύβου είναι και ο ανελέητος θόρυβος από τα κλιματιστικά και τους πετρελαιοκινητήρες των τρόλεϊ στην αφετηρία της οδού Παπαφλέσσα,ο οποίος είναι “μάστιγα” για την περιοχή για όλους τους κατοίκους εκεί, και ειδικά για τα παιδιά και τους αρρώστους.*****
Η διοίκηση του Δήμου θα ενδιαφερθεί ουσιωδώς και θα δώσει λύση στο σοβαρό πρόβλημα του θορύβου που ταλαιπωρεί τους κατοίκους του δήμου;
Οι συνδυασμοί που θα διεκδικήσουν τον Δήμο στις προσεχείς εκλογές θα συμπεριλάβουν στο πρόγραμμά τους την λύση του προβλήματος της ηχορορύπανσης που ταλαιπωρεί τους κατοίκους του Γαλατσίου;
Περισσότερες πληροφορίες για τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον θόρυβο στα παρακάτω link:
Πρόπολη – Το ισχυρότερο αντιβιοτικό που μας έχει χαρίσει η φύση Οι μέλισσες – τα αγαπημένα έντομα της φύσης τα οποία και έχει προικίσει με χιλιάδες χαρίσματα-έχουν την ικανότητα να δημιουργούν μια εκπληκτική δομή και συνοχή της κυψέλης-πόλης τους. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν παρέλειψαν να παρατηρήσουν τις μέλισσες και τις αρχιτεκτονικές τους τεχνοτροπίες οι οποίες αφορούσαν και αφορούν την προστασία της κυψέλης. Έτσι το πρώτο που έκαναν,αφού οι μέλισσες είχαν γίνει ήδη πηγή έμπνευσης για αυτούς, ήταν να δώσουν όνομα στο υλικό που αυτές χρησιμοποιούσαν για να φέρουν σε πέρας αυτή τους τη μηχανική εργασία. Παρατηρώντας την περίεργη ουσία που οι μέλισσες τοποθετούσαν στην είσοδο της κυψέλης-πόλη τους για να την προστατεύσουν από τους εχθρούς την ονόμασαν πρόπολη- προ της πόλης-προσδίδοντάς της με τον πιο εύστοχο τρόπο την αμυντική της ιδιότητα. Σήμερα διεθνώς η πρόπολη κρατάει το σοφό αυτό όνομα «propolis» θυμίζοντάς μας τις ιδιότητες της οι οποίες προφυλάσσουν και προστατεύουν την κυψέλη-πόλη και τους κατοίκους της από πάσης φύσεως εχθρούς. Ας δούμε λοιπόν τι είναι η πρόπολη..... read more:https://botanologia.gr/propoli-to-ischyrotero-antiviotiko-tis-fysis/
η αναλογική,τηλεμετρική Leica MP ντύθηκε σε χρυσά 24 καρατίων για να πουληθεί που;
μα στην Κίνα, με περίβλημα από κόκκινο μοσχαρίσιο δέρμα με επίχρυσο φακό Summilux 50mm & f 1,4 μέσα σε πολυτελέστατο ξύλινο κουτί,
θα πωλείται μόνο στην ηπειρωτική Κίνα σε Κινέζους συλλέκτες!
60 λοιπόν φωτογραφικές μηχανές Leica MP για τον εορτασμό των 60 χρόνων της Λαικής Δημοκρατίας της Κίνας, με σειριακούς αριθμούς που θα ξεκινούν από το 1949, την χρονιά ίδρυσης της σύγχρονης Κίνας από τον Μάο!
Ζεϊμπέκικο – Η ορχήστρα παίζει “τα παιδιά της γειτονιάς σου” και ο υπέργηρος παππούς χορεύει ένα συγκλονιστικό ζεϊμπέκικο στο λόφο των Μουσών,στου αγαπημένου Φιλοπάππου,γιορτάζοντας με τον δικό του τρόπο τα φετινά κούλουμα!
Η ορχήστρα και το συγκρότημα του Σπύρου Πολυκανδριώτη είναι σαν αυτή τη στιγμή να παίζει και να τραγουδά “τα παιδιά της γειτονιάς σου” αποκλειστικά και μόνο για τον υπέργηρο Κύριο που με λεβεντιά χορεύει στους ρυθμούς ενός απτάλικου ζεϊμπέκικου!
Ο βλάχικος γάμος αποτελεί σήμερα από τις πλέον γνωστές λαογραφικές γιορτές αναπαράστασης παραδοσιακού γάμου της ελληνικής υπαίθρου. Η γιορτή αυτή περιλαμβάνεται στα έθιμα της Καθαρής Δευτέρας που τελείται ειδικότερα στη Θήβα. Στην αναβίωση του βλάχικου γάμου, που τη νύφη τα πιο παλιά χρόνια την υποδύετο άντρας, περιλαμβάνονται διάφορα επιμέρους στάδια όπως ξύρισμα του γαμπρού, στόλισμα της νύφης, το παντρολόγημα και όλα καταλήγουν σε χορό και γλέντι των καλεσμένων. Το έθιμο είχε διακοπεί ειδικά την περίοδο της κατοχής αλλά κατά το 1950 όταν εκδηλώθηκε ένα έντονο ρεύμα στροφής των αστών στις ρίζες τους ,φαινόμενο φολκλορισμού, μαζί με κάποιες άλλες γιορτές ξαναήρθε και αυτή η οποία και σημείωσε από την αρχή μεγάλη επιτυχία έτσι ώστε να καθιερωθεί σε ετήσια γιορτή. Οι προετοιμασίες του Βλάχικου γάμου ξεκινούσαν την Τσικνοπέμπτη όπου μαζεύονται οι Βλάχοι και χωρίζονται σε παρέες και “έπιαναν τα προζύμια”, δηλαδή συζητούν τί θα δώσει η μάνα για το κορίτσι. Η κάθε παρέα αποτελείται από 10-15 άτομα. Η ιστορία συνεχίζονταν την Κυριακή της Αποκριάς. Την έναρξη της τελετής την έκανε ο καπετάνιος της παρέας των Βλάχων, ο οποίος διηύθυνε τα πάντα στην παρέα. Το νταούλι και η πίπιζα, είναι και σήμερα τα δύο βασικά όργανα του Βλάχικου Γάμου. Την Κυριακή πριν την Καθαρή Δευτέρα ανεβαίνουν όλες οι παρέες στην κεντρική πλατεία της Θήβας και χορεύουν, διασκεδάζοντας τους περαστικούς. Η γιορτή του βλάχικου γάμου τελείται σήμερα και σε άλλες πολλές περιοχές της Ελλάδας εκτός από τη Θήβα.
Χαρταετός – Η συναρπαστική ιστορία των χαρταετών πάει πέρα από την Καθαρά Δευτέρα Η αγαπημένη παιδική ασχολία της Καθαράς Δευτέρας κουβαλά στην ουρά της μια ενδιαφέρουσα ιστορία 2.000 ετών.
Αν υπάρχει ένα έθιμο που ενθουσιάζει εξίσου μικρούς και μεγάλους την Καθαρά Δευτέρα, είναι το πέταγμα του χαρταετού. Η ελαφρότητα, η ανεμελιά και η χαρά του να ατενίζεις τον ορίζοντα χωρίς να προσμένεις κάτι αλλά απλά να αφήνεις το βλέμμα σου να χαθεί στον γαλάζιο ουρανό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της γιορτής που καλεί τους ανθρώπους να απολαύσουν την ύπαιθρο για πρώτη φορά μετά τον βαρύ χειμώνα. Εξάλλου, και το ίδιο το έθιμο συμβολίζει αυτήν ακριβώς την ανάταση ψυχής. Για τους πιστούς η Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί την ημέρα που ο άνθρωπος καθαρίζεται ψυχικά και σωματικά και προετοιμάζεται για την μακρά νηστεία της Σαρακοστής με απώτερο σκοπό την ανύψωση του πνεύματος και την ένωση με το θείο στα ουράνια, σαν να είναι η ψυχή του ανθρώπου ένας μικρός χαρταετός που πασχίζει να αποδεσμευθεί από τα δεσμά των γήινων απολαύσεων.
Για να πετάξει σωστά ο χαρταετός όμως χρειάζεται καλό ζύγισμα. Τα ζύγια πρέπει να είναι φτιαγμένα έτσι ώστε ο χαρταετός να πετά με μια ορισμένη γωνία στο ρεύμα του αέρα. Έτσι, ο αέρας που κινείται κάτω από το χαρταετό έχει μεγαλύτερη πίεση από τον αέρα που κινείται πάνω του, κάνοντας τον έτσι να ανεβαίνει με ταχύτητα στον ουρανό. Αυτό αποδεικνύει και η θεωρία του φυσικού Μπερνούλι, που αναφέρει ότι όταν ο αέρας κινείται με μικρή ταχύτητα γύρω από ένα σώμα έχει μεγάλη δύναμη, όταν όμως κινείται με μεγάλη ταχύτητα έχει μικρή δύναμη. Προσέξτε όμως, αν φτιάξετε τον αετό σας να πετά με πολύ μεγάλη γωνία, τότε μάλλον δεν θα μπορέσει να ανέβει ποτέ στον ουρανό, γιατί ο νόμος του Μπερνούλι θα λειτουργήσει αντίστροφα. Μια ιστορία λέει πως τον χαρταετό τον επινόησε ένας αγρότης, ο οποίος σε μια στιγμή απελπισίας εξαιτίας του δυνατού αέρα έδεσε το καπέλο του με έναν σπάγκο για να μην το χάσει κι αυτό κατέληξε να πετάει πάνω από το κεφάλι του.
Πέρα όμως από αυτόν τον χαριτωμένο θρησκευτικό συμβολισμό, τι γνωρίζουμε για τους χαρταετούς; Ποια είναι η προέλευση τους; Παρόλο που δεν θα μπορούσε να λείπει εκδοχή που ορίζει τον χαρταετό ως ελληνική επινόηση, τοποθετώντας την γέννησή του τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας και εφευρέτη τον Αρχύτα (428 π.Χ. – 347 π.Χ.), έναν καλό φίλο του Πλάτωνα που ήταν μαθηματικός, μηχανικός και επιφανής Πυθαγόρειος φιλόσοφος, στην πραγματικότητα οι χαρταετοί γεννήθηκαν στην Κίνα. Για την πρώτη κατασκευή και την αρχική έμπνευση αυτού του παιχνιδιάρικου ιπτάμενου αντικειμένου έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες. Κάποιοι λένε πως οι αρχαίοι Κινέζοι εμπνεύστηκαν παρατηρώντας τα μπαμπού, τα φύλλα των δέντρων ή τα πανιά των πλοίων καθώς τα φυσούσε ο άνεμος.
Ο χαρταετός είναι μια ελαφριά κατασκευή σκοπός της οποίας είναι να πετά με τη βοήθεια του αέρα. Ο χαρταετός κρατιέται από αυτόν που τον πετά μέσω της καλούμπας, ενός λεπτού σχοινιού.
Προσωπικά προτιμώ την ιστορία που λέει πως τον χαρταετό τον επινόησε ένας αγρότης, ο οποίος σε μια στιγμή απελπισίας εξαιτίας του δυνατού αέρα έδεσε το καπέλο του με έναν σπάγκο για να μην το χάσει κι αυτό κατέληξε να πετάει πάνω από το κεφάλι του. Όποια κι αν είναι η αληθινή ιστορία σχετικά με το πώς προέκυψε ο χαρταετός, πλέον όλοι συμφωνούν πως ο πρώτος απογειώθηκε κάπου στη Σαντόνγκ, την ανατολικότερη επαρχία της Κίνας, πριν από 2.000 περίπου χρόνια. Οι χαρταετοί τότε κατασκευάζονταν από απλά αλλά ιδιαίτερα ανθεκτικά υλικά που βρίσκονταν σε αφθονία και μάλιστα θεωρούνται «κατατεθέντα σήματα» της Κίνας: μπαμπού, μετάξι και χαρτί. Αρχικά η χρήση τους δεν ήταν αμιγώς ψυχαγωγική αλλά κυρίως στρατιωτική, με πολλές διαφορετικές εφαρμογές στην τέχνη του πολέμου και στη συλλογή πληροφοριών. Προκειμένου να υπολογίσει το μήκος των σηράγγων που θα έπρεπε να σκάψουν οι στρατιώτες του ώστε να εισβάλουν επιτυχώς στις πόλεις που πολιορκούσε, ο Στρατηγός Χαν Χσιν της Δυναστείας των Χαν πετούσε έναν χαρταετό με αριθμημένο σπάγκο πάνω από τα τείχη τους. Γνωρίζοντας την απόσταση που έπρεπε να διανύσει ώστε να βρεθούν τα στρατεύματα του στα μετόπισθεν των αμυνόμενων, κατόρθωνε να αιφνιδιάζει τους εχθρούς και να κατακτά τα φρούρια τους.
Προκειμένου να υπολογίσει το μήκος των σηράγγων που θα έπρεπε να σκάψουν οι στρατιώτες του ώστε να εισβάλουν επιτυχώς στις πόλεις που πολιορκούσε, ο Στρατηγός Χαν Χσιν της Δυναστείας των Χαν πετούσε έναν χαρταετό με αριθμημένο σπάγκο πάνω από τα τείχη τους.
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι Κινέζοι αυτοκράτορες κατασκεύαζαν μεγάλους ξύλινους χαρταετούς που να αντέχουν να σηκώσουν το βάρος ενός στρατιώτη, ενώ συχνά χρησιμοποιούνταν και για να στείλουν γραπτά μηνύματα ζητώντας ενισχύσεις, προμήθειες ή να σταλεί ομάδα διάσωσης. Από την Κίνα η χρήση του χαρταετού εξαπλώθηκε μέσω του εμπορίου στις γειτονικές ασιατικές χώρες όπως η Καμπότζη, η Ταϊλάνδη, η Ινδία, η Ιαπωνία και η Κορέα. Κάθε περιοχή άρχισε σιγά σιγά να αναπτύσσει το δικό της είδος και σχήμα χαρταετών, να τους διακοσμεί με διαφορετικά μοτίβα και τεχνικές και φυσικά να τους χρησιμοποιεί για διαφορετικούς σκοπούς. Οι χαρταετοί αρχικά ήταν τετράγωνοι αλλά σιγά σιγά μετασχηματίστηκαν σε ρόμβους και αργότερα απέκτησαν σαφώς πιο περίπλοκα σχήματα, όπως οι ανθρωπόμορφοι αετοί της Πολυνησίας που χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές τελετές για να μεταφέρουν μηνύματα στους θεούς.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος μαζί με τον γιο του Γούιλιαμ διεξήγαγαν το περίφημο πείραμα τους με τη χρήση ενός χαρταετού και ενός μεταλλικού κλειδιού που είχε ως στόχο να αποδείξει πως ο κεραυνός προϋποθέτει την ύπαρξη ηλεκτρισμού και αργότερα οδήγησε στην επινόηση του αλεξικέραυνου.
Κουδουνάκια, φούντες και ειδικά πλεγμένα νήματα προστέθηκαν ώστε οι ουρές τους να γίνουν πιο εντυπωσιακές και να παράγουν μουσικούς ήχους κατά την πτήση. Στην Ευρώπη οι χαρταετοί έκαναν σχετικά αργά την εμφάνιση τους. Ο σπουδαίος εξερευνητής Μάρκο Πόλο ήταν από τους πρώτους που το 1295 κατέγραψε την κατασκευή και τον τρόπο πτήσης των χαρταετών και φυσικά τους εισήγαγε επιστρέφοντας από τα ταξίδια του στην Κίνα. Η δημοφιλία τους αυξήθηκε ραγδαία στη γηραιά ήπειρο όταν τον 16ο και τον 17ο αιώνα άρχισαν να τους φέρνουν μαζί τους οι ναυτικοί που ταξίδευαν στην Ιαπωνία και τη Μαλαισία και τους αγόραζαν ως αξιοπερίεργα αντικείμενα και δώρα και ταυτόχρονα άρχισαν να τυπώνονται βιβλία που τους διαφήμιζαν ως ιδανικό παιδικό παιχνίδι. Τον 18ο η νεωτερικότητα τους ξεπεράστηκε μεν, αλλά οι χαρταετοί ξεκίνησαν μια νέα σταδιοδρομία ως εργαλεία για την διεξαγωγή επιστημονικών πειραμάτων. Το 1749 ο Σκωτσέζος μετεωρολόγος Αλεξάντερ Γουίλσον χρησιμοποίησε έναν χαρταετό στον οποίο είχε δέσει ένα θερμόμετρο προκειμένου να μετρήσει τη θερμοκρασία του αέρα σε ύψος 3.000 ποδιών (914 μέτρα).
Οι χαρταετοί διαδραμάτισαν εξίσου καθοριστικό ρόλο στην έρευνα και τους πειραματισμούς των αδελφών Ράιτ όταν σχεδίαζαν και κατασκεύασαν το πρώτο τους αεροπλάνο στα τέλη του 19ου αιώνα.
Η προσπάθεια αυτή έθεσε τις βάσεις για την χρήση χαρταετών στη μελέτη, την καταγραφή και την πρόβλεψη μετεωρολογικών φαινομένων. Μόλις τρία χρόνια αργότερα, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος μαζί με τον γιο του Γούιλιαμ διεξήγαγαν το περίφημο πείραμα τους με τη χρήση ενός χαρταετού και ενός μεταλλικού κλειδιού που είχε ως στόχο να αποδείξει πως ο κεραυνός προϋποθέτει την ύπαρξη ηλεκτρισμού και αργότερα οδήγησε στην επινόηση του αλεξικέραυνου. Οι χαρταετοί διαδραμάτισαν εξίσου καθοριστικό ρόλο στην έρευνα και τους πειραματισμούς των αδελφών Ράιτ όταν σχεδίαζαν και κατασκεύασαν το πρώτο τους αεροπλάνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Πιο πρόσφατα, η NASA άρχισε την δεκαετία του 1950 να χρησιμοποιεί εξελιγμένους χαρταετούς ως βοηθήματα σε αποστολές ανάκτησης διαστημικών οχημάτων. Τα νέα σχήματα, τα υλικά και οι τεχνικές που αναπτύχθηκαν μετέτρεψαν τους χαρταετούς και σε -σχετικά προσιτό- παιχνίδι ενηλίκων όπως ενθουσιωδώς θα επιβεβαιώσουν όσοι απολαμβάνουν το αιωρόπτερο και το kite surf. Για τους ενήλικες λάτρεις των χαρταετών διοργανώνονται και διεθνή φεστιβάλ, με σημαντικότερα το ABC Kite Fest του Όστιν στο Τέξας που διοργανώνεται αδιάλειπτα από το 1929, το μεγαλειώδες φεστιβάλ στο Γκουτζαράτ της Ινδίας και φυσικά το ετήσιο διεθνές φεστιβάλ στη γενέτειρα των χαρταετών, το Weifang στη Σαντόνγκ.
"..μέχρι την ηλικία των δεκατριών ετών ήμουν αποπροσανατολισμένος τόσο συχνά που με θεωρούσαν καθυστερημένο. Σήμερα θα με έβαζαν στην κατηγορία των αυτιστικών. Κατά συνέπεια, έχω πολύ λίγες "πραγματικές" αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Δεν αμφιβάλλω όμως ότι το ακόλουθο περιστατικό που μου περιέγραψε η μητέρα μου αληθεύει. Όταν ήμουν στην Δ δημοτικού, ο δάσκαλος μου προβληματιζόταν από το γεγονός ότι ενώ δεν μπορούσα να λύνω άπλα προβλήματα, έβρισκα αμέσως τις λύσεις πολύπλοκων εξισώσεων άλγεβρας. Μια μέρα, αφού το συζήτησε με την μητέρα μου, με ρώτησε: "Αν το x ισούται με 1 και το y με το 7, πόσο μας κάνει 2y-x;" Χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο του απάντησα :"Δεκατρία". Mε ρώτησε πως βρήκα την απάντηση, του απάντησα ότι την είδα. Όταν με ρώτησε τι ήταν αυτό που είδα, έκανα δυο νοητές κουκκίδες στον αέρα και μετά άλλες τρεις κάτω από τις πρώτες. Ο δάσκαλος ανέφερε ότι ει χε ακούσει για κάποιους ανθρώπους που τους έλεγαν "σοφούς" και οι οποίοι μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. "Εννοείτε ηλίθιους σοφούς;" είπε αγανακτισμένη η μητέρα μου. Τα είπε ένα χεράκι στο δάσκαλο που με αποκαλούσε μέχρι τότε ηλίθιο, με άρπαξε από το μπράτσο και παρελάσαμε θριαμβευτικά προς την έξοδο του σχολείου. Μετά από εκείνο το επεισόδιο με άλλαξαν τάξη και μου έκοψαν τα μαθηματικά μέχρι την ΣΤ δημοτικού, οπότε άρχισα να παρακολουθώ άλγεβρα. Στην άλγεβρα έλυνα σωστά κάθε πρόβλημα του βιβλίου,κάθε άσκηση που έγραφε ο δάσκαλος στον πίνακα και όλα τα προβλήματα των διαγωνισμάτων. Παρ όλα αυτά δεν με προβίβασαν στην επόμενη τάξη. Η εξήγηση του δάσκαλου ήταν ότι ο σκοπός του μαθήματος δεν ήταν μόνο να δίνομε σωστές απαντήσεις, έπρεπε και να μάθουμε πως να λύνουμε τα προβλήματα. Εγώ δεν είχα λύσει αναλυτικά ούτε ένα. Το μόνο που είχα κάνει ήταν να γράψω τις απαντήσεις."
Επιστήμονες της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) αναζητούν ένα αόρατο "άστρο του θανάτου", που υποψιάζονται ότι βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο μας και το οποίο, κατά καιρούς, "στέλνει" εν δυνάμει καταστροφικούς κομήτες προς το μέρος της Γης...
...Το προς το παρόν υποθετικό άστρο, που έχει ήδη βαφτιστεί "Νέμεσις", με βάση τους υπολογισμούς, είναι τεράστιο, πέντε φορές μεγαλύτερο από τον γίγαντα Δία και 7.000 μεγαλύτερο από τη Γη! Θα μπορούσε μάλιστα να είναι αυτό που ευθύνεται για την πρόσκρουση ενός κομήτη ή αστεροειδούς, που κάποτε εξαφάνισε τους δεινόσαυρους και συγκεκριμένα πριν από περίπου 65 εκατ. χρόνια. Σύμφωνα με ορισμένους παλαιοντολόγους, κατά τα τελευταία 250 εκατομμύρια χρόνια, η Γη "βομβαρδίζεται" κάθε περίπου 26 εκατ. χρόνια από κάποιο παγωμένο ουράνιο σώμα που προκαλεί μαζική εξαφάνιση των ειδών στον πλανήτη μας.
... Μερικοί ερευνητές, σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ", θεωρούν ότι πίσω από αυτές τις περιοδικές καταστροφικές προσκρούσεις βρίσκεται ένας άλλος "ένοχος", η "Νέμεσις", που στέλνει ουράνια σώματα να πέσουν πάνω στη Γη. Ορισμένοι αστρονόμοι πιστεύουν ότι το "κρυφό" αυτό άστρο βρίσκεται σε απόσταση περίπου ενός τρίτου του έτους φωτός (δηλαδή 25.000 φορές την απόσταση Ήλιου-Γης).
...Εκτιμάται ότι πρόκειται για έναν ερυθρό ή καφέ "νάνο", ένα "αποτυχημένο" άστρο που δεν κατάφερε να δημιουργήσει αρκετή ενέργεια, ώστε να καίει όπως ο ήλιος μας σήμερα. Αν και δεν φαίνεται από τα τηλεσκόπια του ορατού φωτός, ελπίζεται ότι θα γίνει αντιληπτό από το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο υπερύθρων ακτίνων WISE της NASA, που εκτοξεύτηκε πέρυσι και άρχισε από φέτος τον Ιανουάριο να "χαρτογραφεί" τους ουρανούς.
...Το τηλεσκόπιο αναμένεται να βρει 1.000 καφέ "νάνους" σε μια ακτίνα 25 ετών φωτός από τον ήλιο μας, ώσπου να του τελειώσουν τα καύσιμα τον Οκτώβριο (το κοντινότερο κανονικό άστρο στη Γη απέχει περίπου 4,5 έτη φωτός). Το ηλιακό μας σύστημα πιστεύεται ότι περιβάλλεται από μια τεράστια σφαίρα παγωμένων σωμάτων, το λεγόμενο "Νέφος Όορτ", σε υπερδιπλάσια απόσταση από την "Νέμεση".
...Μερικά από αυτά τα παγωμένα σώματα έλκονται προς τη Γη ως κομήτες και μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι γι' αυτό φταίει η ελκτική δύναμη που ασκεί η βαρύτητα της αόρατης "Νέμεσης". Μια ένδειξη ότι η τελευταία όντως υπάρχει, είναι η ανακάλυψη το 2003 ενός μυστηριώδους νάνου πλανήτη, της "Σέντνα", που έχει μια περίεργη επιμήκη τροχιά γύρω από τον ήλιο μας, διάρκειας 12.000 γήινων ετών.
.. Σύμφωνα με τον αστρονόμο Μάικ Μπράουν που την ανακάλυψε, "η Σέντνα είναι ένα πολύ περίεργο αντικείμενο. Δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται! Δεν πλησιάζει ποτέ κανέναν από τους γιγάντιους πλανήτες ή τον ήλιο μας. Έχει τη δική της πορεία, χάρη στην απίστευτα εκκεντρική τροχιά της. Ο μόνος τρόπος να έχει αποκτήσει μια τέτοια τροχιά, είναι να την έχει ωθήσει κάποιο άλλο γιγάντιο σώμα - άρα, λοιπόν, τι υπάρχει εκεί πέρα;"...
Για λόγους καθαρά εποπτικούς θα περιγράψουμε αρχικά το πρόβλημα, που θέτει η εικασία τουPoincaré, στις 2-πολλαπλότητες δηλαδή στις επιφάνειες του τρισδιάστατου ευκλείδειου χώρου. Μια 2-πολλαπλότητα ονομάζεται απλώς συνεκτική (simply connected) αν κάθε κλειστή καμπύλη που βρίσκεται πάνω σε αυτή μπορεί να «συρρικνωθεί», παραμένοντας πάνω στην επιφάνεια, σε ένα μόνο σημείο. Για παράδειγμα, η επιφάνεια της γνωστής μας σφαίρας (μπάλας) είναι απλώς συνεκτική 2-πολλαπλότητα.
Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με τον τόρο δηλαδή την επιφάνεια του «ντόνατ». Πράγματι, υπάρχουν κλειστές καμπύλες στον τόρο οι οποίες δεν μπορούν να συρρικνωθούν σε σημείο κρατώντας την επαφή τους με την επιφάνεια.
Όλες οι απλώς συνεκτικές 2-πολλαπλότητες, με όρους της τοπολογίας, είναι όμοιες μεταξύ τους. Η επιφάνεια ενός αυγού για παράδειγμα είναι τοπολογικά όμοια με την επιφάνεια της σφαίρας.
Μεταξύ όλων των επιφανειών η σφαίρα καταλαμβάνει μια αξιοσημείωτη θέση επειδή είναι η μόνη επιφάνεια που είναι συγχρόνως χωρίς όρια, απλά συνεκτική και συμπαγής (που σημαίνει χοντρικά ότι οριοθετείται μέσα στο χώρο, αντιθέτως με το επίπεδο). Η διαίσθηση του Poincaré προέβλεψε ότι η ιδιότητα αυτή της σφαίρας (απουσία ορίων, συμπάγεια και απλή συνεκτικότητα) χαρακτηρίζει όχι μόνο τη συνηθισμένη σφαίρα αλλά επίσης τις σφαίρες ανώτερης διάστασης.
Η σπουδαία ερώτηση που έκανε το 1904 ο Ζιλ Ανρί Πουανκαρέ (1854-1912), βασάνιζε τους μαθηματικούς για σχεδόν έναν αιώνα. Η εικασία που ανήκει στον χώρο της τοπολογίας και δηλώνει ότι: όλες οι συμπαγείς πολλαπλότητες διάστασης n = 3 (ή περισσότερο), χωρίς όρια και απλά συνεκτικές, είναι ομοιομορφικές σε μια σφαίρα διάστασης n.
Ο Πουανκαρέ συχνά περιγράφεται ως πολυμαθής, και στον κόσμο των μαθηματικών είναι γνωστός ως ο «τελευταίος πανεπιστήμονας», καθώς διέπρεπε σε όλα τα επιστημονικά πεδία τα οποία υπήρχαν στη διάρκεια της ζωής του. Συνολικά συνέγραψε τουλάχιστον 30 βιβλία και 500 ερευνητικές εργασίες – άρθρα και οι διαλέξεις του στη Σορβόνη ήταν πάνω σε ευρύτατη ποικιλία θεμάτων. Εκτός από τη σημαντική του προσφορά στο αμιγώς μαθηματικό πεδίο, συνεισέφερε στην οπτική, τον ηλεκτρισμό, την ελαστικότητα, τη θερμοδυναμική, την κβαντική θεωρία τη σχετικότητα και την κοσμολογία. Ο Πουανκαρέ ήταν μύωψ, ιδιαίτερα αφηρημένος και αδέξιος. Είναι χαρακτηριστικό πως οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν αμφιδέξιο, με την έννοια ότι είχε κακές επιδόσεις τόσο με το αριστερό όσο και με το δεξί χέρι. Στο σχολείο κατάφερε να βαθμολογηθεί με μηδέν στο σχέδιο. Ωστόσο όλες οι παραπάνω αδυναμίες του αναπληρώνονταν και με το παραπάνω από τη μαθηματική του μεγαλοφυΐα και ευρυμάθεια. Ο δάσκαλός του Elliot a Liard έγραψε το 1872: «Έχω στην τάξη μου ένα τέρας των μαθηματικών, τον Ανρί Πουανκαρέ».
Το 1889, ο Πουανκαρέ έδειξε ότι η πλήρης ανάλυση της κίνησης, έστω και τριών σωμάτων, π.χ. του Ήλιου, της Γης και της Σελήνης, με βάση τη νευτώνεια θεωρία, παρήγαγε ένα ενδογενώς μη ολοκληρώσιμο σύστημα. Ως εκ τούτου θεμελίωσε τη σημαντική δυσκολία επίλυσης των προβλημάτων της φυσικής με μαθηματική ανάλυση, ακόμα και για τρία σώματα (πολύ περισσότερο για πάνω από τρία ή για εκατομμύρια) και ανέδειξε τις πρώτες ρωγμές στο Νευτώνειο σύμπαν. Με αφορμή τη ρήση του Νεύτωνα, «η φύση ευχαριστιέται με την απλότητα και δεν αγαπάει τη μεγαλοπρέπεια των περιττών αιτίων» ο Πουανκαρέ παρατήρησε: «Πριν από ένα αιώνα ομολογείτο με ειλικρίνεια και διακηρυσσόταν ανοιχτά πως η φύση αγαπάει την απλότητα, αποδείχθηκε όμως ότι η φύση κάνει το αντίθετο σε περισσότερες από μία περιπτώσεις». Ο Πουανκαρέ ήταν μεγάλος οραματιστής και πρώτος εξέφρασε τη βασική αρχή της Θεωρίας του Χάους, ότι δηλαδή «μικρές διαφορές στις αρχικές συνθήκες προκαλούν μεγάλες διαφορές στο τελικό αποτέλεσμα».
Για αρκετά χρόνια πολλοί εργάστηκαν πάνω στην Εικασία Πουανκαρέ, ένα από τα επτά «επικηρυγμένα» προβλήματα – που ταλάνιζε τους σημαντικότερους μαθηματικούς από τις αρχές του 20ού αιώνα. Είχαν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από το τελευταίο σημαντικό βήμα στην πορεία της επίλυσής της, το 1982, τότε που ο Αμερικανός Ρίτσαρντ Χάμιλτον παρουσίασε ένα προσχέδιο για την επίλυση του προβλήματος. Τελικά, το 2002, το πρόβλημα βρήκε τον «δάσκαλό» του. Έπειτα από οκτώ χρόνια προσπαθειών, ο Ρώσος μαθηματικός Γκριγκόρι Πέρελμαν, γεννημένος στην Αγία Πετρούπολη το 1966, κατέληξε σε μια απόδειξη 473 σελίδων, προκαλώντας φρενίτιδα στην παγκόσμια μαθηματική κοινότητα.
Ο Γκριγκόρι Πέρελμαν (Григо́рий Я́ковлевич Перельма́н)
Ο Πέρελμαν φοίτησε σε σχολείο της Αγίας Πετρούπολης με ειδίκευση στα Μαθηματικά και τη Φυσική και σε ηλικία 16 ετών κέρδισε το χρυσό μετάλλιο, στην Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα, στη Βουδαπέστη το 1982. Αφότου ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης εργάστηκε για λίγο στη Ρωσία και μετακόμισε στις ΗΠΑ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στα 26 του, κλήθηκε για διαλέξεις στις ΗΠΑ, και το 1993 πήρε διετή υποτροφία για έρευνα στο πανεπιστήμιο του Berkeley. Απέρριψε στη συνέχεια προτάσεις μόνιμης θέσης σε γνωστά πανεπιστήμια, όπως το Princeton και γύρισε πίσω σ’ ένα ερευνητικό κέντρο του Λένινγκραντ, σε μια θέση καθαρά ερευνητική. Πιο πριν είχε φροντίσει να αποδείξει ένα άλλο θεώρημα μπελά, την “υπόθεση Soul”. Απορρίπτοντας μια ένδοξη ακαδημαϊκή καριέρα στα πανεπιστήμια πρώτης γραμμής της νικήτριας υπερδύναμης και γυρνώντας σε μια κατεστραμμένη χώρα με ένα μισθό ίσια 100 δολάρια τον μήνα δεν ήταν, ακόμα, το 1995, “τρελός”. Ήταν μόνο “ιδιόρρυθμος”.
Επειδή ο Πέρελμαν είχε έρθει σε διάσταση με τους υπόλοιπους μαθηματικούς που ελέγχουν τα επιστημονικά περιοδικά, γι’ αυτό και δεν την έστειλε προς δημοσίευση σε ένα από αυτά τα έγκυρα μαθηματικά περιοδικά. Μια δημοσίευση σε αυτά, με αξιολόγηση από ομότιμους κριτές (αγγλ: peer-review), θα ήταν αδύνατη αφ’ ενός διότι οι εκδότες δε θα τη δημοσίευαν, αφ’ ετέρου διότι ο ίδιος δεν ήθελε να καταστήσει κριτές του έργου του ανθρώπους τους οποίους, υπεροπτικά ίσως, θεωρούσε κατώτερούς του. Οπότε χρησιμοποίησε το διαδίκτυο (στην ιστοσελίδα ελεύθερης διακίνησης επιστημονικών άρθρων του αμερικανικού πανεπιστημίου Κορνέλ, http://arxiv.org/), δημοσιεύοντας μόνο τα βασικά σημεία της μελέτης του, χωρίς πλήρη και λεπτομερή απόδειξη. Προσέφερε ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές, βασισμένες στο ερευνητικό έργο άλλων, αλλά η δημοσίευση του δεν αποτελούσε σε καμιά περίπτωση απόδειξη της Υπόθεσης. Η πρώτη αυτή δημοσίευση προκαλεί, ωστόσο, σεισμό στο χώρο των Μαθηματικών. Την εργασία του την ταχυδρόμησε σε αυτόν τον ιστοχώρο, που είναι ένας κεντρικός υπολογιστής, όπου οι ερευνητές ανεβάζουν τις εργασίες τους για μια άτυπη ανατροφοδότηση προτού να τα υποβάλουν σε ένα επιστημονικό περιοδικό.
Στις αρχές του 2003, ο Πέρελμαν δημοσιεύει δύο νέα μηνύματα, αναφέροντας χωρίς περιστροφές ότι κατέχει τη λύση. Τα κείμενα αυτά, όμως, στερούνται και πάλι λεπτομερειών. Βάση για τη λύση του υπήρξαν οι προσεγγίσεις του μαθηματικού Ρίτσαρντ Χάμιλτον του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Ύστερα από μια σύντομη περιοδεία στις ΗΠΑ, κατά την οποία δεν έδωσε ούτε μία συνέντευξη, ο Πέρελμαν επέστρεψε στη Ρωσία, αφήνοντας τους μαθηματικούς να ελέγξουν κατά πόσο οι λύσεις του ήταν ορθές. Μολονότι του πρόσφεραν θέσεις εργασίας σε πολλά κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Princeton και του Stanford, εκείνος απέρριψε όλες τις προτάσεις. Παραιτήθηκε από την ερευνητική θέση που κατείχε στο Ίδρυμα Steklov, την άνοιξη του 2003 (μόλις 37 χρονών) και εγκατέλειψε την μόνη δουλειά που είχε, με το αιτιολογικό ότι δεν του αρέσει πια η επιστήμη του.
Ο Μαθηματικός, που έχει χαρακτηριστεί ο «ευφυέστερος άνθρωπος στον κόσμο»και όχι άδικα, κλεισμένος με τη μητέρα του σε ένα φτωχικό δυάρι σε απόκεντρη συνοικία στο πρώην Λένινγκραντ και νυν Πετρούπολη, απαξιώνει φίλους και συναδέλφους και δηλώνει απών. Tο γεγονός, θα μπορούσε να ενισχύσει το υπονοούμενο ότι ο μέγας ιδιοφυής πάσχει από κάποιο είδος “μελαγχολίας” – κάτι που θα ταίριαζε στο είδωλο του “μοναχικού σοφού”. Άνεργος, μένοντας με την μάνα του σ’ ένα διαμέρισμα μιας εργατικής πολυκατοικίας, ανάμεσα σε σωρούς βιβλίων, ο Perelman “μορφοποιεί” την ανεξήγητα ασκητική φιγούρα ενός μανιακού, που έβγαλε την διανοητική παρέκκλισή του στα μαθηματικά, αλλά όντας παράξενος, παράτησε κι αυτά.
Λόγω της δυσκολίας της εργασίας, πήρε 4 χρόνια δουλειά στους υπόλοιπους να κατανοήσουν και να ασχοληθούν με την απόδειξή του, χωρίς να βρουν λάθος. Χρειάστηκαν τόσα χρόνια όχι για να αποδείξουν την “υπόθεση” αλλά για να εξετάσουν αν η απόδειξη ήταν σωστή. Οι πάντες είχαν συμφωνήσει: ο Perelman είχε μαστορέψει μια συνεκτική και ιδιοφυή τομή στον τομέα αυτό των μαθηματικών, ανοίγοντας νέους δρόμους. Όπως ήταν αναμενόμενο μετά τη μεγαλειώδη αυτή επιτυχία, το 2006 απονεμήθηκε στον Πέρελμαν το Fields Medal, η υψηλότερη διάκριση στα μαθηματικά, αντίστοιχο των βραβείων Νομπέλ.
Η φιλονικία του Πέρελμαν με τη μαθηματική κοινότητα απείλησε να επισκιάσει το επίτευγμά του. Στις 20 Iουνίου του 2006, ενώ η απόδειξη του Perelman ήταν ήδη γνωστή μεταξύ των ειδικών, ο κινέζος μαθηματικός S… οργάνωνε μια διάλεξη, με καλεσμένους ειδικούς απ’ όλον τον κόσμο και κινέζους φοιτητές, πάνω στη “θεωρία των χορδών”, σε κεντρικό ξενοδοχείο του Πεκίνου. O S.. είναι ένας ιδιοφυής επιστήμονας, που ήδη απ’ τα 20 του είχε διακριθεί διεθνώς για τις εμπνεύσεις του στη θεωρία των χορδών. Στη συνέχεια έγινε καθηγητής στο Xάρβαντ και (ταυτόχρονα) στα μαθηματικά ινστιτούτα του Πεκίνου και του Xονγκ Kονγκ. Στη διάλεξή του, ο S… είχε μια έκπληξη για το κοινό του. Ανακοίνωσε ότι μαζί με δύο μαθητές του, είχαν μόλις πριν λίγες ημέρες ολοκληρώσει την απόδειξη της “υπόθεσης του Πουανακαρέ”. Επί μιάμιση ώρα ο S.. εξηγούσε αναλυτικά στο κοινό την απόδειξη της υπόθεσης του Πουανκαρέ . Πέρα απ’ τα συγχαρητήρια για τον δυναμισμό των κινέζικων μαθηματικών, ο S… έκανε και μια μικρή αναφορά στον Perelman. “H δουλειά του μας βοήθησε κι αυτή” είπε, αν και “οι βασικές του ιδέες είναι γενικόλογες, και λείπουν κρίσιμες λεπτομέρειες”. Μιλώντας στην εφημερίδα New York Times, ο καθηγητής S.. αρνήθηκε ότι είπε ότι υπήρξαν χάσματα στην εργασία του Perelman.
Ο πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Μαθηματικών Sir John Ball, επισκέφτηκε τον Πέρελμαν για να τον πείσει να δεχτεί το βραβείο. Ύστερα από δέκα ώρες συζητήσεων επί δύο ημέρες, απέτυχε. O ίδιος ο Perelman συνόψισε λίγο αργότερα την συζήτηση εκείνη: “Mου πρότεινε τρεις εναλλακτικές: να δεχτώ το βραβείο και να παραστώ στην βράβευσή μου, να το δεχτώ αλλά να μην πάω και να μου στείλουν το μετάλλιο αργότερα και να μην το δεχτώ. Eξ αρχής του διευκρίνισα ότι έχω διαλέξει την τρίτη, το βραβείο μου είναι εντελώς αδιάφορο. O καθένας μπορεί να καταλάβει ότι αν η απόδειξή μου είναι σωστή, τότε δεν χρειάζεται άλλη αναγνώριση. Δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά ή η φήμη και ούτε θέλω να παριστάνω το παράξενο ζώο σ’ έναν ζωολογικό κήπο. Δεν είμαι ήρωας των μαθηματικών. Δεν είμαι καν τόσο καλός και δεν θέλω να ασχολείται ο κόσμος μαζί μου”. Ισχυρίστηκε πως η συνεισφορά του στη λύση δεν ήταν μεγαλύτερη από αυτή του Άγγλου Richard Hamilton, ο οποίος εισήγαγε τη θεωρία της ροής Ricci, σχετικά με τη γεωμετρικότητα.
Τον Αύγουστο του 2006, στο Παγκόσμιο Συνέδριο Μαθηματικών στη Μαδρίτη, η κοινότητα των μαθηματικών αναμένει τον Γκρίσα να παρευρεθεί στην τελετή απονομής του μεταλλίου Fields, το μαθηματικό ισοδύναμο ενός βραβείου Νόμπελ και να αποδεχτεί την τιμητική του διάκριση. Ο ιδιόρρυθμος Ρώσος επιστήμονας, με τη μακριά γενειάδα και το αφηρημένο ύφος, κατέπληξε τους πάντες, ως το πρώτο πρόσωπο που αρνήθηκε να δεχθεί την ύψιστη αυτή τιμητική διάκριση. Όπως αποδείχθηκε, η μετριοφροσύνη του δεν ήταν υποκριτική. Το μεγάλο βραβείο για αυτόν ήταν να αποδείξει το θεώρημα. Ο Πέρελμαν, σε μια σπάνια συνέντευξή του, το καλοκαίρι του 2006, είπε στο New Yorker : «Δεν μου είναι καθαρό ποια ήταν η συμβολή που έκανα.». Εξήγησε την στάση του – εξήγησε το “αδιανόητο”: απαγοητεύτηκε απ’ την ηθική στάθμη των επιστημόνων. Όταν κατέθεσε την απόδειξή του “κάποιοι” (έγκυροι μέσα στους επιστημονικούς κύκλους) προσπάθησαν να την μειώσουν “πασάροντας” τις βασικές της θέσεις σαν δουλειά “άλλων”. “Δεν θα έλεγα ότι προσβλήθηκα”είπε σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο Perelman. “Άλλοι έχουν κάνει χειρότερα. Εντάξει, υπάρχουν πολλοί μαθηματικοί που είναι λίγο πολύ έντιμοι. Αλλά σχεδόν όλοι τους είναι κομφορμιστές. Mπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο έντιμοι, αλλά είναι βέβαιο ότι ανέχονται αυτούς που δεν είναι καθόλου”. Για να καταλήξει: “Τελικά δεν περνάνε για παράξενοι αυτοί που δεν έχουν ηθικούς φραγμούς. Παράξενοι θεωρούνται εκείνοι που, σαν εμένα, είναι απομονωμένοι απ’ τους πολλούς”.
Ένας άνθρωπος “ταγμένος” στα μαθηματικά, υπεράνω υλικών απολαύσεων; Στην έσχατη των περιπτώσεων αυτό θα ήταν ό,τι θα μπορούσε να ανεχτεί η “παγκόσμια μαθηματική κοινότητα”, και μαζί της ολόκληρη η “επιστημονική κοινότητα”. Όμως κανείς τους δεν πρόσεξε (ή πιο σωστά: οι πάντες έκαναν ότι δεν πρόσεξαν) την παρομοίωση του Perelman περί “ζωολογικού κήπου”. Ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος θα έκανε από παραδρομή της γλώσσας του τέτοια παρομοίωση ενόσω μιλάει για την επιστημονική κοινότητα; Ποιός είναι ο “ζωολογικός κήπος”;
O Πέρελμαν αρνήθηκε τις καλοπληρωμένες θέσεις που του προσέφεραν τα αμερικανικά πανεπιστήμια και τα βραβεία για τον ίδιο λόγο. Όπως διηγήθηκε στη συνέντευξη του στο New Yorker πάντα τον συγκινούσε το μοίρασμα των ιδεών και όχι η κρυψίνοια και οι μανίες καταδίωξης με την “αποκλειστικότητα” και τις ανταμοιβές της. Ο απομονωμένος Δρ. Perelman έκανε κάτι ακόμη πιο εντυπωσιακό, όταν βραβεύθηκε το 2010 από το Clay Mathematics Institute, για τη λύση του προβλήματος Πουανκαρέ. Έπειτα από εβδομάδες αναμονής , ανακοίνωσε ότι αρνείται το βραβείο του 1 εκατομ. δολαρίων, εξαιτίας «διαφωνίας» του με την μαθηματική κοινότητα. Ο Γκριγκόρι Πέρελμαν εξήγησε σε συνέντευξή του τους λόγους για τους οποίους δεν δέχθηκε το χρηματικό βραβείο, λέγοντας «Ξέρω πώς να κυβερνήσω το Σύμπαν. Γιατί να τρέχω πίσω από ένα εκατομμύριο;». Τον Οκτώβριο του 2009, στην Αγία Πετρούπολη, ο Γκρίσα απαντά στον πρόεδρο της επιτροπής του Ινστιτούτου Clay που ζήτησε να τον δει: «Η συνάντησή μας δεν έχει κανένα νόημα».
Οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν να αρνηθεί κάποιος τόσα χρήματα. Αλλά πάλι, ούτε και την Υπόθεση του Πουανκαρέ μπορούμε να καταλάβουμε. Στον κόσμο του Πέρελμαν και τα δύο έχουν νόημα. Ίσως γι’ αυτό να είναι ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου. Η μεγάλη του επιτυχία όχι μόνο δεν διαστρέβλωσε τις αντιλήψεις του, αλλά τον έστρεψε ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Ο Πέρελμαν απομονώθηκε, απέρριψε κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας, συνεχίζοντας το μαθηματικό του ταξίδι. Όταν ένας ρεπόρτερ τον κάλεσε στο κινητό του τηλέφωνο για συνέντευξη, ο ιδιόρρυθμος επιστήμονας του ζήτησε να μην τον ενοχλεί γιατί εκείνη την ώρα μάζευε μανιτάρια.
Μήπως ένας από τους εξυπνότερους ανθρώπους του πλανήτη έχει βρει τη «συνταγή» της ευτυχίας πέρα και πάνω από το χρήμα και τη δόξα;
https://www.hea.edu.gr/o-megalofyis-kyrios-perelman-i-ikasia-tou-poincare/ Ο μυστηριώδης και μεγαλοφυής μαθηματικός, κύριος Πέρελμαν Σύμφωνα με το Science, η λύση από τον Πέρελμαν της Εικασίας του Πουανκαρέ, είναι το σημαντικότερο επίτευγμα του έτους 2006. Η απόδειξη από τον αινιγματικό Ρώσο μαθηματικό Perelman Grigory, στην εδώ και εκατό χρόνια άλυτη Εικασία του Πουανκαρέ , προκάλεσε στον επιστημονικό κόσμο τεράστια αίσθηση και όχι μόνο λόγω της δυσκολίας της εργασίας. Τον Αύγουστο του 2006, ο Ρώσος Perelman έγινε το πρώτο πρόσωπο που αρνήθηκε το μετάλλιο Fields, το υψηλότερο βραβείο στα μαθηματικά. Αρνήθηκε το βραβείο, ύψους 1.000.000 δολαρίων που του προσφέρθηκε από το αμερικανικό Ίδρυμα Μαθηματικών, επειδή δεν θεωρεί τους κριτές άξιους να κρίνουν τον ίδιο. Ο Perelman λέγεται ότι περιφρονεί την αυτοδιαφήμιση και περιγράφεται ως "ερημίτης", απομονωμένος από την υπόλοιπη μαθηματική κοινότητα. Κι όπως λέει ένας συνάδελφος του δεν ενδιαφέρεται καθόλου για χρήματα. Το μεγάλο βραβείο για αυτόν ήταν να αποδείξει το θεώρημα. Μολονότι του πρόσφεραν θέσεις εργασίας σε πολλά κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Princeton και του Stanford, εκείνοςαπέρριψε όλες τις προτάσεις. Εκτός από μεγαλοφυΐα στα μαθηματικά, η παράξενη αυτή διάνοια, είναι ένας ταλαντούχος βιολονίστας και επίσης ένα ισχυρός παίκτης πινγκ-πονγκ. Ο Πέρελμαν, γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1966 και φοίτησε σε σχολείο της Αγίας Πετρούπολης με ειδίκευση στα Μαθηματικά και τη Φυσική και σε ηλικία 16 ετών κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα το 1982. Αφότου ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης και εργάστηκε για λίγο στη Ρωσία, μετακόμισε στις ΗΠΑ. Πριν από περίπου δέκα χρόνια επέστρεψε στη Ρωσία, για να εργαστεί στην απόδειξή του για το σχήμα του Σύμπαντος. Καταδέχτηκε πάντως να περιγράψει την απόδειξη το 2003 στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Σε μια σπάνια συνέντευξη, ο Perelman είπε στο περιοδικό New Yorker : «Δεν μου είναι ξεκάθαρο ποια ήταν η συμβολή μου σ' αυτό που έκανα.» Ο Perelman, ζώντας κατ’ επιλογήν του απομονωμένος, άφησε το Ίδρυμα Steklov τον Ιανουάριο, και τελευταία ειπώθηκε πως είναι άνεργος και ζει με τη μητέρα του στο διαμέρισμά της στην Αγία Πετρούπολη. Έχει μία μικρότερη αδελφή, την Έλενα, η οποία είναι επίσης μαθηματικός.
Η εργασία του - σχετικά με την Εικασία που διατύπωσε το 1904 ο Γάλλος μαθηματικός, φυσικός και φιλόσοφος Ζυλ Ανρί Πουανκαρέ, σχετικά με τα σχήματα που είναι δυνατόν να έχει το Σύμπαν - έχει δημιουργήσει στον χώρο των Μαθηματικών ενθουσιασμό μεν αλλά και διαμάχες. Ο Terence Tao, καθηγητής των μαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, αποκαλεί το αποτέλεσμα του Perelman σαν το «καλύτερο κομμάτι των μαθηματικών που έχουμε δει τα τελευταία 10 χρόνια». Ο Timofey Shilkin, συνάδελφος του Perelman στο Ίδρυμα Μαθηματικών Steklov στην Αγία Πετρούπολη, λέει: «Αξίζει σίγουρα το μετάλλιο Fields - αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι είναι μεγαλοφυΐα.» Και πρόσθεσε: «Φοβούμαι ότι είναι ένα άτομο πολύ εσωστρεφές. Ξέρουμε πολύ λίγα πράγματα για τον ίδιο. Ξέρω μόνο ότι είναι άριστος μαθηματικός. Τον συνάντησα όταν ήταν μέλος της ομάδας μας και οι επαφές μας γίνονταν περίπου μια φορά την εβδομάδα, αλλά κάναμε πολύ σύντομες μόνο συζητήσεις». Για αρκετά χρόνια εργάστηκε, ως επί το πλείστον, μόνο πάνω στην Εικασία του Πουανκαρέ. Όλες οι αποδείξεις που είχαν προταθεί ως σήμερα είχαν αποδειχθεί ψευδείς. Έπειτα από οκτώ χρόνια προσπαθειών, ο Perelman κατέληξε το 2002 σε μια απόδειξη 473 σελίδων στην οποία οι συνάδελφοί του δεν κατάφεραν να εντοπίσουν κανένα λάθος. Επειδή ο Perelman έχει έρθει σε διάσταση με τους υπόλοιπους μαθηματικούς που ελέγχουν τα περιοδικά, γι’ αυτό και δεν έστειλε την εργασία του προς δημοσίευση σε ένα από τα έγκυρα μαθηματικά περιοδικά. Μια δημοσίευση σε αυτά θα ήταν αδύνατη, αφ’ ενός διότι οι εκδότες δεν θα τη δημοσίευαν, αφ’ ετέρου διότι ο ίδιος δεν ήθελε να καταστήσει κριτές του έργου του, ανθρώπους τους οποίους (υπεροπτικά ίσως) θεωρούσε κατωτέρους του. Οπότε χρησιμοποίησε το Διαδίκτυο και η σημαντική μελέτη του δεν έμεινε άγνωστη. Μια από τις ελάχιστες φωτογραφίες του Grigory Perelman, της πιθανόν σπουδαιότερης μαθηματικής μεγαλοφυΐας του 20ου αιώνα, από συνεπιβάτη, που έτυχε να τον αναγνωρίσει στο μετρό της Πετρούπολης. Μάλιστα δημοσίευσε μόνο τα βασικά σημεία της μελέτης του, χωρίς πλήρη και λεπτομερή απόδειξη. Πήρε 4 χρόνια κοπιαστικής δουλειάς στους υπόλοιπους, να κατανοήσουν και να ασχοληθούν με την απόδειξή του χωρίς να βρουν λάθος. Η Εικασία Πουανκαρέ είναι ένα κεντρικό ζήτημα στην τοπολογία, τη μελέτη των γεωμετρικών ιδιοτήτων των αντικειμένων που δεν αλλάζουν όταν τεντώνονται, διαστρεβλώνονται, ή συρρικνώνονται. Η επιφάνεια της Γης περιγράφεται ως δισδιάστατη σφαίρα από την τοπολογία. Εάν κάποιος την περικύκλωνε με ένα λάσο, θα μπορούσε να την αναγκάσει να περιοριστεί σε ένα σημείο. Στην επιφάνεια του ντόνατς, εν τούτοις, ένα λάσο που θα περνούσε μέσα από την τρύπα του στο κέντρο, δεν θα μπορούσε να το περιορίσει σε ένα σημείο χωρίς να κοπεί η επιφάνεια. Για παράδειγμα η Εικασία του Πουανκαρέ καθορίζει ποια στερεά σώματα (ή πολλαπλότητες σε αφηρημένους μαθηματικούς χώρους άνω των τριών διαστάσεων) είναι ισοδύναμα, από τοπολογική άποψη με μια σφαίρα και ποια όχι. Παραδείγματος χάριν, ένας κύβος από πλαστελίνη είναι ισοδύναμος με σφαίρα, αφού μπορούμε να τον πλάσουμε σαν σφαίρα, ενώ ένα ντόνατς δεν είναι, γιατί έχει μια τρύπα στη μέση. Φαντασθείτε ότι έχετε ένα λάστιχο, ένα μήλο και ένα ντόνατς με τρύπα στη μέση. Αν τραβήξετε το λάστιχο και το τοποθετήσετε περιμετρικά γύρω από το μήλο, θα μπορείτε να μετακινήσετε το λάστιχο από τον «Ισημερινό» στον «Πόλο» του μήλου, χωρίς να σκίσετε το λάστιχο και χωρίς να εγκαταλείψετε την επιφάνεια του μήλου. Αν, όμως, το λάστιχο τοποθετηθεί πάνω στην επιφάνεια του ντόνατς, τότε δεν υπάρχει τρόπος να μετακινήσουμε το λάστιχο σε όλη την επιφάνεια του ντόνατς, χωρίς να το σκίσουμε ή το ένα ή το άλλο. Ο Πουανκαρέ υπέθεσε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον τετραδιάστατο χώρο, ενώ σύγχρονοι Μαθηματικοί απέδειξαν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε χώρο περισσοτέρων των τεσσάρων διαστάσεων. O Πουανκαρέ χαρακτηρίσθηκε ως «Ο Τελευταίος Αναγεννησιακός Άνθρωπος», ένας Μαθηματικός που αισθανόταν άνετα σε κάθε τομέα των Μαθηματικών, όπως στην ανάλυση, την άλγεβρα, την τοπολογία, την αστρονομία και τη θεωρητική φυσική. Ο Γάλλος Μαθηματικός ήταν μεγάλος οραματιστής, που πρώτος εξέφρασε τη βασική αρχή της Θεωρίας του Χάους, ότι δηλαδή «μικρές διαφορές στις αρχικές συνθήκες προκαλούν μεγάλες διαφορές στο τελικό αποτέλεσμα». Έλεγχος της εργασίας Από το 19ο αιώνα, οι μαθηματικοί ξέρουν ότι η σφαίρα είναι το μόνο δισδιάστατο αντικείμενο με αυτήν την ιδιότητα, αλλά ήταν αβέβαιοι για τα αντικείμενα με περισσότερες διαστάσεις. Η Εικασία Πουανκαρέ λέει ότι μια τρισδιάστατη σφαίρα είναι ο μόνος περιβαλλόμενος τρισδιάστατος χώρος χωρίς οπές. Την απόδειξη της Εικασίας την απέφευγαν οι μαθηματικοί έως ότου ταχυδρόμησε ο Perelman την εργασία του στον ιστοχώρο http://arxiv.org/ Ο ιστοχώρος αυτός, είναι ένας κεντρικός υπολογιστής, όπου οι ερευνητές ανεβάζουν τις εργασίες τους ως ηλεκτρονικές προδημοσιεύσεις στους τομείς των μαθηματικών, φυσικής, πληροφορικής, βιολογίας κ.λ.π. προτού τις δημοσιεύσουν σε ένα επιστημονικό περιοδικό. Πάντως, κατά το περιοδικό Science του 2006 το πρώτο και κυριότερο επίτευγμα εκείνης της χρονιάς είναι η λύση Πέρελμαν. Το περιοδικό την παρουσιάζει πρώτη-πρώτη στη λίστα δέκα άλλων επιτευγμάτων και γράφει: Πρώτο επίτευγμα: "Η Εικασία του Πουανκαρέ. Ο απομονωμένος Ρώσος μαθηματικός Grigory Perelman έλυσε προφανώς το δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα". https://kilbassanis.blogspot.com/2012/01/blog-post_3665.html
