Στα πέρατα του ηλιακού μας συστήματος, κάτι κολοσσιαίο ασκεί τη βαρυτική του επιρροή, προσφέροντας δελεαστικές ενδείξεις για την ύπαρξη ενός μυστηριώδους ουράνιου σώματος.
Ένα κλιμάκιο ερευνητών ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε την "πιο ισχυρή στατιστική απόδειξη ότι ο Πλανήτης 9 είναι πραγματικά εκεί έξω", εξετάζοντας σχολαστικά μια ομάδα μακρινών, ακαθόριστων αντικειμένων που διασχίζουν την τροχιά του Ποσειδώνα.
Στην προσπάθεια για την ανακάλυψη πλανητών, η αναζήτηση στον ουρανό για ουράνια σώματα που περιφέρονται γύρω από μακρινά άστρα αποδεικνύεται σχετικά απλή σε σύγκριση με τον εντοπισμό αντίστοιχων εντός του δικού μας ηλιακού συστήματος.
Οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τεχνικές όπως η "μέθοδος της διέλευσης/transit method", ανιχνεύοντας διακυμάνσεις στο αστρικό φως καθώς οι πλανήτες διέρχονται από τα άστρα που τους φιλοξενούν ή παρακολουθώντας τις αστρικές ταλαντώσεις που προκαλούνται από πλανήτες σε τροχιά.
Ένα κλιμάκιο ερευνητών ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε την "πιο ισχυρή στατιστική απόδειξη ότι ο Πλανήτης 9 είναι πραγματικά εκεί έξω", εξετάζοντας σχολαστικά μια ομάδα μακρινών, ακαθόριστων αντικειμένων που διασχίζουν την τροχιά του Ποσειδώνα.
Στην προσπάθεια για την ανακάλυψη πλανητών, η αναζήτηση στον ουρανό για ουράνια σώματα που περιφέρονται γύρω από μακρινά άστρα αποδεικνύεται σχετικά απλή σε σύγκριση με τον εντοπισμό αντίστοιχων εντός του δικού μας ηλιακού συστήματος.
Οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τεχνικές όπως η "μέθοδος της διέλευσης/transit method", ανιχνεύοντας διακυμάνσεις στο αστρικό φως καθώς οι πλανήτες διέρχονται από τα άστρα που τους φιλοξενούν ή παρακολουθώντας τις αστρικές ταλαντώσεις που προκαλούνται από πλανήτες σε τροχιά.
Αυτές οι μέθοδοι έχουν αποφέρει ένα σωρό ανακαλύψεις εξωπλανητών, ενώ ο αριθμός των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος παραμένει σταθερός στους οκτώ.
Ιστορικά, η ανακάλυψη πλανητών εντός του ηλιακού μας συστήματος βασιζόταν σε δύο βασικές μεθόδους: την οπτική παρατήρηση και τις διαταραχές σε ουράνιες τροχιές.
Η Αφροδίτη,
ο Ερμής,
ο Κρόνος,
ο Δίας και ο Άρης κατασκοπεύτηκαν μέσω τηλεσκοπίων, ενώ ο Ουρανός έκανε το ντεμπούτο του το 1781, όταν ο αστρονόμος William Herschel διέκρινε τη μετατόπισή του σε σχέση με το αστρικό σκηνικό.
Η παρουσία του Ποσειδώνα προέκυψε από τον Urbain Le Verrier το 1846, ο οποίος συμπέρανε την ύπαρξή του με βάση τις διαταραχές στην τροχιά του Ουρανού.
Ο Urbain Le Verrier προέβλεψε με μαθηματικά μέσα την ύπαρξή του.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1846, μετά από μόνο μια ώρα αναζήτησης, ο Galle βρήκε τον Ποσειδώνα σε απόσταση μιας μοίρας από τη θέση που είχε υπολογίσει ο Le Verrier.
Ως αποτέλεσμα αυτού του επιτεύγματος, ο Le Verrier έλαβε, μεταξύ άλλων, το μετάλλιο Copley από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου και ονομάστηκε αξιωματικός στη Λεγεώνα της Τιμής . Μια έδρα αστρονομίας δημιουργήθηκε για αυτόν στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού
Ωστόσο, το έπος της εξερεύνησης του ηλιακού συστήματος μπορεί να έχει ακόμη ένα κεφάλαιο.
Το 2015, δύο αστρονόμοι του Caltech πρότειναν στοιχεία που υποδηλώνουν τη βαρυτική συσσωμάτωση έξι δια-Ποσειδώνιων αντικειμένων, υπονοώντας τη βαρυτική έλξη ενός μακρινού μεγαθήριου.
Παρά τις επιφυλάξεις σχετικά με τις στατιστικές ανωμαλίες, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα αντικείμενα αυτά μπορεί να είναι εγκλωβισμένα από μια αόρατη πλανητική μάζα πέρα από τον Ποσειδώνα.
Σε μια πρόσφατη μελέτη, η ομάδα εξέτασε προσεκτικά αντικείμενα μακράς περιόδου που τέμνουν την τροχιακή πορεία του Ποσειδώνα, παρατηρώντας ότι οι αποστάσεις περιηλίου τους κυμαίνονταν μεταξύ 15 και 30 αστρονομικών μονάδων (AU), με μία AU να αντιστοιχεί στην απόσταση Γης-Ήλιου.
Χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις για την αποκρυπτογράφηση της τροχιακής δυναμικής, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα μοντέλα που ενσωματώνουν έναν τεράστιο πλανήτη πέρα από την περιοχή του Ποσειδώνα προσέφεραν εξαιρετικά καλύτερες εξηγήσεις για τις σταθερές τροχιές των αντικειμένων σε σύγκριση με τα σενάρια χωρίς τον πλανήτη 9.
Οι προσομοιώσεις συνυπολόγισαν πρόσθετες μεταβλητές όπως οι γαλαξιακές παλίρροιες και οι αστρικές βαρυτικές επιδράσεις.
Αν και τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα, είναι ελάχιστα για να προσδιορίσουν την ακριβή θέση του μυστηριώδους και ασύλληπτου πλανήτη.
Ευτυχώς, μια λύση μπορεί να βρίσκεται στον ορίζοντα.
"Είναι συναρπαστικό ότι η δυναμική που περιγράφεται εδώ, μαζί με όλες τις άλλες πηγές αποδείξεων για τον πλανήτη 9, θα αντιμετωπίσει σύντομα μια αυστηρή δοκιμασία με την έναρξη λειτουργίας του αστεροσκοπείο Vera Rubin", επιβεβαίωσε η ομάδα.
"Αυτή η επερχόμενη φάση της εξερεύνησης υπόσχεται την αποκάλυψη των μυστηρίων που κρύβονται στις εξωτερικές περιοχές του ηλιακού μας συστήματος".
Η εργασία, η οποία είναι διαθέσιμη στον pre-print server arXiv, έχει προγραμματιστεί για δημοσίευση στο The Astrophysical Journal Letters, προαναγγέλλοντας ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τα αινιγματικά βάθη της ουράνιας γειτονιάς μας.
Ποια ήταν η Vera Rubin - Η Vera Rubin, ήταν Αμερικανίδα αστρονόμος με πρωτοπόρο έργο στη μελέτη των ταχυτήτων περιστροφής των γαλαξιών.
Ανακάλυψε την ασυμφωνία μεταξύ της προβλεπόμενης γωνιακής ταχύτητας των γαλαξιών και της παρατηρούμενης, κάτι που έγινε γνωστό ως "πρόβλημα της περιστροφής των γαλαξιών". Αν και αρχικώς έγιναν δεκτά με σκεπτικισμό, τα αποτελέσματα της Vera Rubin επιβεβαιώθηκαν κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Mεταμόρφωσε τη σύγχρονη αστρονομία και φυσική με τις παρατηρήσεις της που έδειχναν ότι οι γαλαξίες και τα άστρα είναι βυθισμένα στη βαρυτική επίδραση αχανών νεφών σκοτεινής ύλης.
Η έρευνά της βοήθησε να εισέλθουμε σε μία κοπερνίκειας κλίμακας αλλαγή στην κοσμική μας συνείδηση: στη συνειδητοποίηση ότι αυτό που οι αστρονόμοι έβλεπαν ανέκαθεν και πίστευαν ότι ήταν ολόκληρο το Σύμπαν αποτελούσε απλώς την ορατή κορυφή ενός μυστήριου παγόβουνου.
Σε αναγνώριση των επιτευγμάτων της, η Vera Rubin εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών και το 1993 της απονεμήθηκε το National Medal of Science.
Αλλά καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Rubin δεν επιδίωξε την καταξίωση ή την αναγνώριση.
Αντίθετα, στόχος της ήταν η προσωπική ικανοποίηση από την επιστημονική ανακάλυψη. "Κοιτάξαμε σε έναν νέο κόσμο και είδαμε ότι είναι πιο μυστηριώδης και πιο πολύπλοκος από ό,τι είχαμε φανταστεί.
Ακόμα περισσότερα μυστήρια του σύμπαντος παραμένουν κρυμμένα.
Η ανακάλυψή τους περιμένει τους τολμηρούς επιστήμονες του μέλλοντος.
Μου αρέσει αυτός ο τρόπος"
κείμενο και επιμέλεια κειμένου ntina
πηγές πληροφόρησης:
https://rubinobservatory.org/
https://en.wikipedia.org/wiki/Vera_C._Rubin_Observatory
https://www.amnh.org/learn-teach/curriculum-collections/cosmic-horizons-book/vera-rubin-dark-matter
https://hasanjasim.online/astronomers-find-evidence-of-a-massive-object-beyond-the-orbit-of-neptune/
Ιστορικά, η ανακάλυψη πλανητών εντός του ηλιακού μας συστήματος βασιζόταν σε δύο βασικές μεθόδους: την οπτική παρατήρηση και τις διαταραχές σε ουράνιες τροχιές.
Η Αφροδίτη,
ο Ερμής,
ο Κρόνος,
ο Δίας και ο Άρης κατασκοπεύτηκαν μέσω τηλεσκοπίων, ενώ ο Ουρανός έκανε το ντεμπούτο του το 1781, όταν ο αστρονόμος William Herschel διέκρινε τη μετατόπισή του σε σχέση με το αστρικό σκηνικό.
Η παρουσία του Ποσειδώνα προέκυψε από τον Urbain Le Verrier το 1846, ο οποίος συμπέρανε την ύπαρξή του με βάση τις διαταραχές στην τροχιά του Ουρανού.
Ο Urbain Le Verrier προέβλεψε με μαθηματικά μέσα την ύπαρξή του.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1846, μετά από μόνο μια ώρα αναζήτησης, ο Galle βρήκε τον Ποσειδώνα σε απόσταση μιας μοίρας από τη θέση που είχε υπολογίσει ο Le Verrier.
Ως αποτέλεσμα αυτού του επιτεύγματος, ο Le Verrier έλαβε, μεταξύ άλλων, το μετάλλιο Copley από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου και ονομάστηκε αξιωματικός στη Λεγεώνα της Τιμής . Μια έδρα αστρονομίας δημιουργήθηκε για αυτόν στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού
Ωστόσο, το έπος της εξερεύνησης του ηλιακού συστήματος μπορεί να έχει ακόμη ένα κεφάλαιο.
Το 2015, δύο αστρονόμοι του Caltech πρότειναν στοιχεία που υποδηλώνουν τη βαρυτική συσσωμάτωση έξι δια-Ποσειδώνιων αντικειμένων, υπονοώντας τη βαρυτική έλξη ενός μακρινού μεγαθήριου.
Παρά τις επιφυλάξεις σχετικά με τις στατιστικές ανωμαλίες, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα αντικείμενα αυτά μπορεί να είναι εγκλωβισμένα από μια αόρατη πλανητική μάζα πέρα από τον Ποσειδώνα.
Σε μια πρόσφατη μελέτη, η ομάδα εξέτασε προσεκτικά αντικείμενα μακράς περιόδου που τέμνουν την τροχιακή πορεία του Ποσειδώνα, παρατηρώντας ότι οι αποστάσεις περιηλίου τους κυμαίνονταν μεταξύ 15 και 30 αστρονομικών μονάδων (AU), με μία AU να αντιστοιχεί στην απόσταση Γης-Ήλιου.
Χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις για την αποκρυπτογράφηση της τροχιακής δυναμικής, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα μοντέλα που ενσωματώνουν έναν τεράστιο πλανήτη πέρα από την περιοχή του Ποσειδώνα προσέφεραν εξαιρετικά καλύτερες εξηγήσεις για τις σταθερές τροχιές των αντικειμένων σε σύγκριση με τα σενάρια χωρίς τον πλανήτη 9.
Οι προσομοιώσεις συνυπολόγισαν πρόσθετες μεταβλητές όπως οι γαλαξιακές παλίρροιες και οι αστρικές βαρυτικές επιδράσεις.
Αν και τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα, είναι ελάχιστα για να προσδιορίσουν την ακριβή θέση του μυστηριώδους και ασύλληπτου πλανήτη.
Ευτυχώς, μια λύση μπορεί να βρίσκεται στον ορίζοντα.
"Είναι συναρπαστικό ότι η δυναμική που περιγράφεται εδώ, μαζί με όλες τις άλλες πηγές αποδείξεων για τον πλανήτη 9, θα αντιμετωπίσει σύντομα μια αυστηρή δοκιμασία με την έναρξη λειτουργίας του αστεροσκοπείο Vera Rubin", επιβεβαίωσε η ομάδα.
"Αυτή η επερχόμενη φάση της εξερεύνησης υπόσχεται την αποκάλυψη των μυστηρίων που κρύβονται στις εξωτερικές περιοχές του ηλιακού μας συστήματος".
Η εργασία, η οποία είναι διαθέσιμη στον pre-print server arXiv, έχει προγραμματιστεί για δημοσίευση στο The Astrophysical Journal Letters, προαναγγέλλοντας ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τα αινιγματικά βάθη της ουράνιας γειτονιάς μας.
Ποια ήταν η Vera Rubin - Η Vera Rubin, ήταν Αμερικανίδα αστρονόμος με πρωτοπόρο έργο στη μελέτη των ταχυτήτων περιστροφής των γαλαξιών.
Ανακάλυψε την ασυμφωνία μεταξύ της προβλεπόμενης γωνιακής ταχύτητας των γαλαξιών και της παρατηρούμενης, κάτι που έγινε γνωστό ως "πρόβλημα της περιστροφής των γαλαξιών". Αν και αρχικώς έγιναν δεκτά με σκεπτικισμό, τα αποτελέσματα της Vera Rubin επιβεβαιώθηκαν κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Mεταμόρφωσε τη σύγχρονη αστρονομία και φυσική με τις παρατηρήσεις της που έδειχναν ότι οι γαλαξίες και τα άστρα είναι βυθισμένα στη βαρυτική επίδραση αχανών νεφών σκοτεινής ύλης.
Η έρευνά της βοήθησε να εισέλθουμε σε μία κοπερνίκειας κλίμακας αλλαγή στην κοσμική μας συνείδηση: στη συνειδητοποίηση ότι αυτό που οι αστρονόμοι έβλεπαν ανέκαθεν και πίστευαν ότι ήταν ολόκληρο το Σύμπαν αποτελούσε απλώς την ορατή κορυφή ενός μυστήριου παγόβουνου.
Σε αναγνώριση των επιτευγμάτων της, η Vera Rubin εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών και το 1993 της απονεμήθηκε το National Medal of Science.
Αλλά καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Rubin δεν επιδίωξε την καταξίωση ή την αναγνώριση.
Αντίθετα, στόχος της ήταν η προσωπική ικανοποίηση από την επιστημονική ανακάλυψη. "Κοιτάξαμε σε έναν νέο κόσμο και είδαμε ότι είναι πιο μυστηριώδης και πιο πολύπλοκος από ό,τι είχαμε φανταστεί.
Ακόμα περισσότερα μυστήρια του σύμπαντος παραμένουν κρυμμένα.
Η ανακάλυψή τους περιμένει τους τολμηρούς επιστήμονες του μέλλοντος.
Μου αρέσει αυτός ο τρόπος"
κείμενο και επιμέλεια κειμένου ntina
πηγές πληροφόρησης:
https://rubinobservatory.org/
https://en.wikipedia.org/wiki/Vera_C._Rubin_Observatory
https://www.amnh.org/learn-teach/curriculum-collections/cosmic-horizons-book/vera-rubin-dark-matter
https://hasanjasim.online/astronomers-find-evidence-of-a-massive-object-beyond-the-orbit-of-neptune/
