Δεν αφορά μόνο άτομα που χρησιμοποιούν αμαξίδια αλλά και μαμάδες με μωρά… Αφορά πολύ κόσμο. Θέλαμε να δείξουμε το βίντεο για να γίνει viral και να ξεκινήσει αυτός ο διάλογος», εξηγεί η Αλεξάνδρα Μανουσάκη.
Η ταινία μικρού μήκους ξεκινάει με έναν νεαρό να προχωράει σε έναν πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο στα Χανιά όπου και προκαλεί χάος με ένα σιδερένιο λοστό. Ρίχνει τραπέζια, καρέκλες και σπάει το παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου.
Ο κόσμος προσπαθεί να τον σταματήσει, ωστόσο, ο 16χρονος πρωταγωνιστής συνεχίζει το έργο του,με ένα κενό βλέμμα στα μάτια του.
Στη συνέχεια, δύο άτομα τον πιάνουν, τον χτυπούν και καταλήγει στη φυλακή.
Και εκεί ξεκινάει η ιστορία.
Ο οργισμένος 16χρονος είναι ο αδερφός μίας ανάπηρης κοπέλας, που κινούμενη μέσα στους δρόμους με το αναπηρικό της καροτσάκι εμπλέκεται σε ένα τρομακτικό ατύχημα.
Η ταινία δείχνει την δύσκολη καθημερινότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην πόλη και μια κοινωνία αδιάφορη,σαδιστικά αδιάφορη.
Μια κοινωνία που δεν είναι ικανή, ούτε πρόθυμη να προσφέρει μια αξιοπρεπή και λειτουργική καθημερινότητα, σε αυτή την μερίδα των πολιτών της αλλά και των ηλικιωμένων,της μητέρας που προσπαθεί απεγνωσμένα να περάσει απέναντι με το μωρό της στο καροτσάκι.
Η κ. Μανουσάκη είναι η γυναίκα που μέσα από αυτή την ταινία προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει και δημιουργός της καμπάνιας #RespectLife
Έχει μεγαλώσει στην Αμερική, και πριν κάποια χρόνια μετακόμισε στην Ελλάδα.
Και όπως διηγείται στο CNN Greece, έχει μια αδερφή με κινητικά προβλήματα.
“Από μικρή έβλεπα ότι υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας, όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία και στο πώς είναι φτιαγμένες οι πόλεις μας. Όταν η αδερφή μου ήρθε στα Χανιά για το γάμο μου, είδα πόσο δύσκολο είναι για άτομα με αναπηρία να κινηθούν στην πόλη”
Το μήνυμα που θέλει να στείλει η Αλεξάνδρα Μανουσάκη, είναι πως “μπορούμε να κάνουμε πράξεις για να γίνει η καθημερινή ζωή των ΑμΕΑ λίγο πιο εύκολη. Είναι απλά πράγματα: να μην παρκάρουμε πάνω στη ράμπα, στο δρόμο και στα πεζοδρόμια… Υπάρχουν νόμοι αλλά δεν τους τηρούν”
Οι νόμοι δεν τηρούνται.
Και η κ. Μανουσάκη συνεχίζει:“Σίγουρα το βίντεο δεν θα κάνει θαύματα ούτε θα αλλάξει όλη την Ελλάδα.
Ο σκοπός μου είναι ξεκινήσει μια συζήτηση πάνω στο θέμα αυτό.
Να αρχίσουν οι άνθρωποι να σκέφτονται.
Δεν αφορά μόνο άτομα που χρησιμοποιούν αμαξίδια αλλά και μαμάδες με μωρά…
Αφορά πολύ κόσμο.
Θέλαμε να δείξουμε το βίντεο για να γίνει viral και να ξεκινήσει αυτός ο διάλογος”
Το σενάριο είναι του Παναγιώτη Παπουτσάκη και η σκηνοθεσία του Θεοδωρή Παπαδουλάκη.
Director: Theo Papadoulakis
Screenwriter: Panagiotis Papoutsakis
Producer: Dimitris Xenakis, Alexandra Manousakis
DOP: Vaggelis Katritzidakis
Set designer: Douglas Foote
Production: Indigo View Productions
Η ταινία είναι συγκλονιστική και δείχνει την απόγνωση των ανθρώπων που θέλουν να περπατάνε ακόμα μέσα στις γειτονιές τους,αλλά και αυτών που αναγκάζονται να περπατήσουν όπως παππούδες και γιαγιάδες ή άτομα με κινητικά προβλήματα που ζούνε μόνα και πρέπει να διεκπεραιώσουν καθημερινές τους ασχολίες.
Κάποιοι επιμένουν πως τη λύση σε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα θα πρέπει να το δώσει η πολιτεία.
Πολύ σωστά -αλλά που είναι η πολιτεία;
Δεν έχουμε δει ποτέ τόσα χρόνια εδώ στην Ελλάδα να έχει δοθεί κάποια λύση.
Οι διαβάσεις κλείνονται ασύστολα από χιλιάδες ασυνείδητους οδηγούς,οι ράμπες των αναπήρων το ίδιο,πως λοιπόν όλοι εμείς που πάμε με τα πόδια θα μετακινηθούμε μέσα στην πόλη και στις γειτονιές μας;
Πως θα περάσει μια μάνα με το καροτσάκι της απέναντι όταν και οι δύο διαβάσεις είναι πιασμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και δεν υπάρχουν ούτε δέκα πόντοι χώρος για να περάσεις απέναντι;
Απόγνωση και πανικός
Απόγνωση και πανικός,όταν είσαι με το μωρό σου στο καρότσι και στέκεις εκεί και δεν μπορείς να πας ούτε μπρος ούτε πίσω.
Ακόμα και στα πεζοδρόμια είναι παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Οι παρακάτω φωτογραφίες καταγράφουν την απαράδεκτη αυτή κατάσταση που επικρατεί στις περισσότερες γειτονιές τις Αθήνας.
Μια κατάσταση καθημερινή,η οποία καθιστά την καθημερινότητα των κατοίκων αυτής της πόλης μαρτύριο και ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε όλοι όσοι ακόμα περπατάμε σε αυτή την πόλη καθημερινός και υπαρκτός
Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε κάθε μέρα χρειάζεται μέσα στις γειτονιές τους ο κάθε ένας να μετακινηθεί με τα πόδια και όλες αυτές οι καταστάσεις τον εξουθενώνουν και τον εκθέτουν σε άμεσο κίνδυνο.
Μαμάδες με μωρά σε καροτσάκια,γιαγιάδες,παππούδες,άτομα με κινητικά προβλήματα,παιδιά που πάνε στο σχολείο αλλά και όλοι όσοι κινούνται μέσα στη πόλη και στις γειτονιές τους με τα πόδια για τις καθημερινές τους ανάγκες,όπως να πάνε στο φούρνο,να πάνε στο super market,να πάνε στην τράπεζα,να πάνε στο κρεοπωλείο,να πάνε στο μανάβικο κ.τ.λ αντιμετωπίζουν έναν καθημερινό κίνδυνο.
Με ποιο δικαίωμα και για πιο λόγo όλοι αυτοί που καταλαμβάνουν με τα αυτοκίνητά τους και με οτιδήποτε άλλο,μηχανές,μηχανάκια,τραπεζάκια,κάδους,θέτουν τη ζωή των υπολοίπων σε κίνδυνο;
Με ποιο δικαίωμα και για ποιο λόγo καταλαμβάνουν όλους τους χώρους που δικαιωματικά και με το νόμο αλλά και σύμφωνα με την ηθική τάξη ανήκει στους πεζούς;
Παιδεία;
Πολιτισμός;
Ηθική;
Υπάρχουν αυτά;
Υφίστανται;
Η ντροπή μήπως;
Και οι επιτροπές ποιότητας ζωής που υπάρχουν στους κατά τόπους δήμους,αλλά και τα αρμόδια όργανα της πολιτείας δεν θα έπρεπε να ασχοληθούν με το τόσο σοβαρό αυτό θέμα και να δώσουν λύση;
κάθε μέρα,
σε κάθε μας βήμα,
σε όλη τη Πόλη συναντάμε τέτοιες καταστάσεις.
Αλίμονο σε αυτούς που ακόμα χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να πάνε κάπου.
Αλίμονο αν κάποια μάνα ή πατέρας διανοηθεί να βγει στο δρόμο με το παιδί του στο καροτσάκι.
Αλίμονο αν κάποιος παππούς ή γιαγιά θελήσει να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Όχι αυτά είναι καταστάσεις ανεπίτρεπτες σε αυτή την πόλη.
Σε αυτή τη πόλη υπάρχουν ΜΟΝΟ οδηγοί που καταλαμβάνουν τα πάντα.
Πεζοδρόμια,διαβάσεις,πλατείες.
Τίποτα δεν τους ξεφεύγει.
Είσαι πεζός και διανοήθηκες να βγεις στο δρόμο,κάνε πρώτα το σταυρό σου.
Οι μόνοι που έχουν δικαιώματα και ασυλία σε αυτή την πόλη είναι οι χιλιάδες ασυνείδητοι οδηγοί.
Κανείς δεν τους ενοχλεί.
Κανείς δεν τους κάνει καν την ερώτηση με πιο δικαίωμα και για πιο λόγο καταλαμβάνουν τις διαβάσεις των πεζών που δεν τους ανήκουν.
Παγκόσμια ημέρα για τα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ)
Μόνο μία φωτογραφία - ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ
Και ευχόμαστε σε όλους αυτούς που κατά κόρον κλείνουν τις διαβάσεις να μην βρεθούν ποτέ στη θέση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ που βρίσκεται στο δρόμο.
Οι «διασώστες EKAB» και η ομάδα «Συνήγορος των ΑμΕΑ» ανέβασαν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φωτογραφία στην οποία φαίνεται μια γυναίκα με αναπηρία, να βρίσκεται πεσμένη στο έδαφος, δίπλα στο αναπηρικό της αμαξίδιο καθώς παρκαρισμένα αυτοκίνητα εμπόδισαν τη διέλευσή της από το σημείο.
‘Οπως καταγγέλουν, η γυναίκα, προσπάθησε να περάσει μόνη της απέναντι ωστόσο κάποιοι έκλεισαν τις ράμπες ΑΜΕΑ με τα αυτοκίνητά τους.
Η ίδια προσπάθησε να κατέβει το πεζόδρομο, ωστόσο έχασε την ισορροπία της και έπεσε από το αμαξίδιο της με αποτέλεσμα να πέσει στο δρόμο.
Η γυναίκα ευτυχώς δεν τραυματίστηκε ενώ στο σημείο έσπευσε αμέσως ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ για να τις παράσχει τις πρώτες βοήθειες.
Μετά την περιπέτειά της, η ίδια ζήτησε να κοινοποιηθεί η φωτογραφία της για να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες.
cnn.gr
