κιρσοί ή κιρσώδεις φλέβες και διατροφή

Κιρσοί ή κιρσώδεις φλέβες
Οτιδήποτε μειώνει την κυκλοφορία του αίματος στις κνήμες μπορεί να συντελέσει στην ανάπτυξη κιρσωδών φλεβών
δηλαδή:
διογκωμένες,
διαπλατυσμένες,
μεγεθυσμένες,
επιμηκυμένες,
συστραμμένες και
πρησμένες φλέβες.
Οι κιρσοί μπορούν να εμφανιστούν σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος συνήθως όμως
τις βρίσκουμε στις κνήμες.....

read more:https://botanologia.gr/kirsoi-i-kirsodeis-fleves-votana-kai-symvoyles-apo-ton-david-hoffmann/

Τα λιπαρά ωμέγα-3 μπορεί να μπλοκάρουν ψυχώσεις αρκετά χρόνια αργότερα από τη λήψη τους αναφέρεται σε μελέτη

Σύμφωνα με μελέτη, το ωμέγα-3, ένα λιπαρό οξύ που βρίσκεται σε λιπαρά ψάρια, μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση της σχιζοφρένειας και άλλων ψυχωτικών διαταραχών αρκετό χρόνο μετά την κατανάλωσή του. Η μελέτη αναφέρει πως επτά χρόνια μετά τη λήψη, για 12 εβδομάδες, συμπληρωμάτων ωμέγα-3, νέοι με «υπερ-υψηλό» κίνδυνο, ήταν λιγότερο πιθανό να έχουν υποστεί την εξουθενωτική νόσο από ότι μια ομάδα ελέγχου τα μέλη της οποίας έλαβαν πλασέμπο.

Η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις κατά τις οποίες το πάσχον άτομο ακούει φωνές και βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν.
Τυπικά εμφανίζεται, απότομα ή σταδιακά, κατά τη διάρκεια της εφηβείας ή στην αρχή της ενήλικης ζωής. Δεν υπάρχει θεραπεία.
Η τρέχουσα θεραπεία επικεντρώνεται στην διαχείριση των συμπτωμάτων.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν από καιρό ότι οι ασθενείς με σχιζοφρένεια εμφανίζουν, στις κυτταρικές μεμβράνες, μειωμένα επίπεδα πολυακόρεστων λιπαρών οξέων, ειδικά ωμέγα-3 και ωμέγα 6.

Πριν από περίπου μια δεκαετία, ερευνητές, με επικεφαλής τον Paul Amminger στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, έδειξαν σε κλινικές δοκιμές ότι η λήψη του λιπαρού οξέος καθυστέρησε το πρώτο επεισόδιο ψυχωτικής διαταραχής σε άτομα υψηλού κινδύνου μέχρι πάνω από έτος.
Σε μια συνέχεια της μελέτης, που δημοσιεύθηκε στο Nature Communications, ο Amminger και οι συνεργάτες του αναφέρουν ότι, σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, μόνο το 10% από την ομάδα που έλαβε ωμέγα-3 ανέπτυξε ψύχωση, σε σύγκριση με το 40% της ομάδας του πλασέμπο.
«Δείχνουμε ότι το ωμέγα-3 μείωσε σημαντικά τον κίνδυνο της εξέλιξης σε ψυχωτική διαταραχή κατά τη διάρκεια ολόκληρης της περιόδου παρακολούθησης», συμπέρανε η μελέτη.

Αλλά οι ερευνητές αποφεύγουν να συστήνουν ότι όλα τα άτομα υψηλού κινδύνου να αρχίσουν να παίρνουν το λιπαρό οξύ, που διατίθεται ως ένα μη συνταγογραφούμενο συμπλήρωμα και βρίσκεται σε πολλά τρόφιμα, όπως ο σολομός, οι σαρδέλες και τα καρύδια.
«Είναι απαραίτητη η αναπαραγωγή των ευρημάτων», δήλωσε ο Amminger, σημειώνοντας το σχετικά μικρό μέγεθος του δείγματος των 81 ασθενών και συμπληρώνοντας πως βρίσκονται σε εξέλιξη αρκετές τέτοιες μελέτες αναπαραγωγής.

Οι επιστήμονες δεν κατανοούν ακόμα τον υποκείμενο μηχανισμό με τον οποίο τα λιπαρά ωμέγα-3 μπορεί να αποτρέψουν την εμφάνιση της σχιζοφρένειας, η οποία έχει γενετική όσο και περιβαλλοντική προέλευση.
Η ασθένεια εμφανίζεται στο 1% περίπου του πληθυσμού, αλλά στο 10% των ατόμων με συγγενείς πρώτου βαθμού που πάσχουν από τη διαταραχή.
Το ιχθυέλαιο, πλούσιο σε ωμέγα-3 λιπαρά, «δεν έχει κλινικά σχετικές παρενέργειες και έτσι είναι σίγουρα μια αβλαβής θεραπευτική επιλογή», δήλωσε ο Amminger. «Αλλά οι ασθενείς πρέπει να ενημερωθούν ότι τα στοιχεία (των ωφελημάτων του) είναι περιορισμένα».

Περισσότερα στην μελέτη: Longer-term outcome in the prevention of psychotic disorders by the Vienna omega-3 study, Nature Communications 6, Article number: 7934 (ελεύθερη στην πρόσβαση)
egno.gr

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης από το οποίο πάσχει μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας

Το να δουλεύεις για να πλουτίζουν άλλοι με μια ελάχιστη αμοιβή, ή ακόμη και σε κατάσταση δουλείας, και να το κάνεις πεπεισμένος ότι αυτό είναι φυσιολογικό και σου δίνει αξία, είναι μια σαφής ένδειξη ότι πάσχεις από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι μια ασθένεια από την οποία πάσχουν τα άτομα που ταυτίζονται με εκείνους που τους ασκούν βία, υιοθετώντας ως δικό τους το σκοπό εκείνων που τους κακοποιούν και προτιμώντας να μην απομακρυνθούν από αυτούς τη στιγμή που θα μπορούσαν να το κάνουν, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνονται από εκείνους που μπορούν να τους βοηθήσουν.
Ο όρος Σύνδρομο της Στοκχόλμης επινοήθηκε στη Στοκχόλμη/Σουηδία το 1973, όταν, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε τράπεζα, μία από τους ομήρους προτιμούσε να μείνει στο πλευρό του απαγωγέα της αντί να πάει με την αστυνομία.
Σήμερα ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για περιπτώσεις απαγωγών, κακομεταχείρισης των γυναικών, εντός των επιχειρήσεων και σε κάποιες ακόμη περιπτώσεις.
Οι ειδικοί λένε ότι πρόκειται για ένα προσωρινό παθολογικό φαινόμενο. 

Η περίπτωση που θα μας απασχολήσει σήμερα, αφορά, δυστυχώς, σε ένα φαινόμενο που διαρκεί αιώνες και που η ρίζα και τα συμπτώματά του μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Ωστόσο, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά στη δυνατότητα να ελευθερωθούμε από αυτήν τη βιβλική κατάρα, δεδομένων των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών της ιστορικής στιγμής στην οποία μας έτυχε να ζούμε.
Μιλάμε για έναν τύπο του Συνδρόμου της Στοκχόλμης από το οποίο πάσχει η Ανθρωπότητα εδώ και αιώνες και που, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ψυχικές ασθένειες, ο πάσχων δεν μπορεί να την αναγνωρίσει. 

Αναφερόμαστε στο πώς αξιολογούμε την απασχόληση ως ένα στοιχείο ή μέσο που μας επιτρέπει να ζούμε ή να επιβιώνουμε, που μας δίνει αξιοπρέπεια και που μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μιλώντας για απασχόληση, αναφερόμαστε στην αμειβόμενη εργασία. 

Και θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο ‘απασχόληση’ σκόπιμα για να τη διακρίνουμε από την εργασία, που περικλείει σχεδόν κάθε δαστηριότητα του ανθρώπινου όντος.
Και γιατί μιλάμε για Σύνδρομο της Στοκχόλμης όταν αναφερόμαστε στην αμειβόμενη εργασία; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο σύντομο αυτό κείμενο.
Έχουμε υιοθετήσει την επιχειρηματολογία εκείνων που μας υποδουλώνουν
Ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι μπορούμε να βρεθούμε στο διάστημα και να παρατηρήσουμε τον πλανήτη μας και τα ήθη του. 

Πώς θα εξηγούσαμε το γεγονός ότι κάποιοι λίγοι άνθρωποι συσσωρεύουν πλούτο κι άλλο πλούτο ενώ η μεγάλη πλειοψηφία δουλεύει οικειοθελώς έτσι ώστε χάρη στο δικό της μόχθο να συνεχίσουν αυτοί οι λίγοι να συσσωρεύουν πλούτο; 

Πώς είναι δυνατό η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού να αποδέχεται ότι αυτός ο πλούτος που ανήκει σε όλους –μια και αντιστοιχεί στους φυσικούς μας πόρους ή στην ιστορική συσσώρευση χιλιάδων γενεών- έχει μετατραπεί σε ιδιοκτησία αυτών των λίγων;
Θα μου πείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι πάνε ευχαριστημένοι στη δουλειά τους, ότι άλλοι πάλι δεν πάνε με τόση προθυμία αλλά αισθάνονται υποχρεωμένοι να το κάνουν … 

Το σίγουρο είναι ότι μια συνηθισμένη ερώτηση όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται είναι: "Τι δουλειά κάνεις; και μια συνηθισμένη απάντηση: είμαι οικοδόμος, 

δημοσιογράφος, 

μανάβης, 

ανεργος, συνταξιούχος... 

Υποθέτουμε ότι η «ουσία» μας μάς δίνεται από το επάγγελμά μας. 

Σε τέτοιο σημείο έχει φτάσει η αξία της απασχόλησης.
Αυτό, αν μη τι άλλο, είναι πρόβλημα. 

Όχι μόνο επειδή σε αυτήν την κοινωνία το να κανείς ένα ή άλλο επάγγελμα σού δίνει το ανάλογο γόητρο και τα χρήματα που το συνοδεύουν, αλλά και επειδή γίνεται αποδεκτό από μια μεγάλη πλειοψηφία ότι αυτό που δικαιώνει τον άνθρωπο είναι η απασχόληση, όπως σημειώσαμε παραπάνω. 

Φυσικά, αυτή η επιχειρηματολογία που έχουν αναπτύξει εκείνοι που έχουν στα χέρια τους την εξουσία –που την έχουν σφετεριστεί από ολόκληρη την κοινωνία- ήταν και συνεχίζει να είναι χρήσιμη για τη διατήρηση του παρόντος συστήματος.
Πώς έχουμε φτάσει να υιοθετήσουμε την επιχειρηματολογία των ισχυρών
Για να διατηρηθεί μέσα στο χρόνο, ήταν απαραίτητο κάτι περισσότερο από την επιβολή της μέσω της βίας, όπως συνέβη ίσως τον πρώτο καιρό της δημιουργίας αυτής της μορφής σχέσης ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ήταν απαραίτητα εργαλεία μεγαλύτερης κλίμακας. 

Ας δούμε μερικά απ’ αυτά, που χρησιμοποιούνται και σήμερα:
1.- Ένας μύθος που είναι ριζωμένος στις πιο βαθιές πεποιθήσεις των ατόμων και των κοινωνιών, μύθος που συνήθως είναι θρησκευτικός. 

Σε αυτήν τη συγκεκριμένη περίπτωση, βλέπουμε ότι στο βασικό μύθο που υπάρχει στον δικό μας το δυτικό πολιτισμό, και που έχει επικρατήσει και στον υπόλοιπο πλανήτη, διά της βίας σε πολλές περιπτώσεις, είναι ξεκάθαρη αυτή η επιχειρηματολογία στο σημείο όπου η Βίβλος λέει: "με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου"
Είτε αρέσει είτε όχι στους υπερασπιστές ορισμένων ιδεολογιών, αυτός ο μύθος βρίσκεται στη βάση του πολιτισμού μας και σ’ αυτόν στηρίζονται τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και οι μαρξιστές, γυναίκες και άντρες που αυτοκαθορίζονται δεξιοί ή αριστεροί, πιστοί ή αγνωστικιστές… 

Όλοι είμαστε επηρεασμένοι από αυτόν το μύθο και τον τρόπο σκέψης που τον συνοδεύει.
2.- Χρειάζεται ωστόσο να υπάρχουν και πολιτικοί που υπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων.
3.- Και μέσα επικοινωνίας που βοηθούν να χτιστεί, να υποστηριχθεί και να ανατροφοδοτηθεί η επιχειρηματολογία που διατηρεί αυτήν την κατάσταση πραγμάτων.
Δε θα υπάρχει πλέον πλήρης απασχόληση
Αλλά όλο αυτό γίνεται μη βιώσιμο. 

Ήδη δεν υπάρχει απασχόληση για όλους και δε θα υπάρχει ούτε στο μέλλον. Εκατομμύρια θέσεις εργασίας εξαφανίζονται καθώς αντικαθίστανται από μηχανές, κάτι που –όπως ξέρουμε- γεννά κάθε μέρα περισσότερο πλούτο και μας φαίνεται, από την άλλη πλευρά, ιδιαίτερα θετικό και ενθαρρυντικό.
Αλλά επιστρέφοντας στο θέμα μας. 

Τι κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι που η αξία τους εξαρτάται από την απασχόλησή τους, όταν τη στερούνται ή όταν αυτή δεν τους δίνει τα προς το ζην; 

Συμβαίνει αυτό που βλέπουμε καθημερινά: ότι η δυσφορία γενικεύεται, ότι οι προσωπικές και κοινωνικές εντάσεις αυξάνονται, ότι το μέλλον κλείνει για εκατομμύρια ανθρώπους και πως όσοι πλήττονται αναπτύσσσουν σωματικές και ψυχικές ασθένειες, φτάνοντας σε ουκ ολίγες περιπτώσεις ακόμη και στην αυτοκτονία.
Είναι –φυσικά-παράδοξο ότι, ενώ ο πλούτος που υπάρχει στον πλανήτη μας θα επέτρεπε σε όλους τους κατοίκους του να ζουν αξιοπρεπώς, εμφανίζεται ξαφνικά μια "κρίση" και αυτό δικαιολογεί να μένουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι χωρίς απασχόληση ή η απασχόληση που είχαν να αποτιμάται και να πληρώνεται όλο και λιγότερο, ενώ μια μειοψηφία αυξάνει όλο και περισσότερο τον πλούτο της.
Απαντήσεις που δίνονται σήμερα
Μπροστά σ’ αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται και στο οποίο δε διαφαίνεται κάποια μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη λύση, ό,τι κι αν λέγεται κι όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, δίνονται διάφορες απαντήσεις.
Κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για παράδειγμα, επέλεξαν απροκάλυπτα να νομοθετήσουν υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων μειώνοντας τη φορολογία τους, ενώ ταυτόχρονα αυξάνουν τη φορολογία των υπολοίπων, καταργώντας, επί τη ευκαιρία, θεμελιώδη δικαιώματα που αναφέρονται στην ελευθερία έκφρασης ή την ελευθερία του συνέρχεσθαι, και κάνουν περικοπές σε βασικά δικαιώματα όπως η εκπαίδευση, η υγεία, οι συντάξεις… ιδιωτικοποιώντας αυτές τις υπηρεσίες ή μειώνοντας τα ποσά του προϋπολογισμού που προορίζονται γι’ αυτές.
Αφετέρου, η παραδοσιακή αριστερά συνεχίζει να διεκδικεί ως μοναδική λύση την πλήρη απσχόληση. 

Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει, αλλά πιθανά δε βλέπουν άλλη διέξοδο επειδή πάσχουν επίσης από αυτό το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, ή αν το αντιλαμβάνονται, προτιμούν να μην το εκφράσουν επειδή ο τρόπος λειτουργίας τους θα κατέρρεε.
Εδώ και κάποιες δεκαετίες, ωστόσο, αν και είναι μια ιδέα ακόμη πιο παλιά, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, πολλοί άνθρωποι και οργανώσεις διεκδικούν –μεταξύ άλλων μέτρων- ένα καθολικό και ανεπιφύλακτο βασικό εισόδημα  για όλους.
Θα πάρουμε αυτήν την πρόταση ως ένα παράδειγμα εξόδου από τη μη βιώσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, και επειδή σήμερα βρίσκεται στο προσκήνιο και επειδή είναι ένα μέτρο που θα μπορούσε να δώσει απάντηση στην κατάσταση της συστημικής φτώχιας, ενώ ταυτόχρονα θα ήταν ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αναδιανομής του πλούτου που, όπως είπαμε στην αρχή, ανήκει σε όλους.
Αλλά, οποία έκπληξις! 

Η πλειοψηφία του πληθυσμού δε συμφωνεί με την υλοποίηση αυτού του μέτρου, σίγουρα επειδή η πληροφόρηση που έχει πάρει είναι διαστρεβλωμένη, αλλά το γεγονός είναι ότι σήμερα η εφαρμογή του αμφισβητείται. 

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι μεγάλο μέρος αυτών των ατόμων είναι ταυτόχρονα θύματα της τεχνολογικής εξέλιξης, της περίφημης κρίσης, της κλοπής των πόρων τους, κ.λπ.
«Είναι σωστό να δίνουμε χρήματα σε κάποιον που δεν κάνει τίποτα; 

Να συντηρούμε τεμπέληδες! –επιχειρηματολογούν-, από πού θα βγουν τα χρήματα; 

–Αναρωτιούνται, επαναλαμβάνοντας τα επιχειρήματα των ισχυρών, εκείνων που η μοναδική τους απασχόληση είναι να συσσωρεύουν πλούτη, εκείνων που εκμεταλλεύονται και ασκούν βία.
Επιμένουμε ότι δίνουμε αυτό το παράδειγμα επειδή μας επιτρέπει να δούμε ξεκάθαρα πώς μια μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού έχει υιοθετήσει την επιχειρηματολογία εκείνων "που την κακοποιούν ή την εκμεταλεύονται" και βλέπει τα άλλα θύματα ως εχθρούς, για παράδειγμα, τους μετανάστες.
Δε θα αναλύσουμε όλη τη διαδικασία που οδήγησε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, το πώς ιδιωτικοποιήθηκαν όλα αυτά που ανήκαν σε όλους ή σε κανέναν. 

Θελήσαμε απλά να μιλήσουμε γι’ αυτήν την ασθένεια που εξακολουθεί να πλήττει την πλειοψηφία του πληθυσμού και για τη σημασία του μύθου, που συνεχίζει να τροφοδοτείται από τους πολιτικούς, τους νομοθέτες, τους διαμορφωτές απόψεων… που δουλεύουν για να διατηρείται αυτό το κάθετο και βίαιο σύστημα, μαζί με τα μέσα διάδοσης, που κάθε μέρα παίζουν όλο και καλύτερα το ρόλο τους ως μέσα προπαγάνδας υπέρ των ισχυρών.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ έχει ζωτική σημασία να αξιώσουμε την ανθρωπιστική οπτική του ανθρώπινου όντος, μια οπτική που εξηγεί ότι ένας άνθρωπος έχει αξία επειδή γεννήθηκε άνθρωπος, και ότι δεν μπορεί να μπαίνει άλλη αξία πάνω από τη ζωή του και την ελευθερία του.
     Συμπεράσματα: βρισκόμαστε μπροστά στην πραγματική δυνατότητα απελευθέρωσης του ανθρώπου
 “Ακόμη δεν καταλαβαίνουν ότι η μηχανή είναι ο λυτρωτής της ανθρωπότητας, ο Θεός που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από τη φτώχια και τη μισθωτή εργασία, ο Θεός που θα τους δώσει την αναψυχή και την ελευθερία”, έγραφε ο Paul Lafargue το 1883.
Επειδή, αφενός, δε θα υπάρξει πλέον πλήρης απασχόληση και, αφετέρου, επειδή βρισκόμαστε μπροστά στην ιστορική δυνατότητα να απελευθερωθούμε από την εργασία ως στοιχείο ελέγχου και υποδούλωσης, είναι σημαντικό να θέσουμε υπό αμφισβήτηση τις πεποιθήσεις μας γύρω από αυτό το θέμα, τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, και το φόβο της φτώχιας, απαιτώντας να αναδιανεμηθεί ο πλούτος που ανήκει σε όλους, πράγμα που θα επέτρεπε σε όλη την ανθρωπότητα να ζήσει αξιοπρεπώς.
Ας σταματήσουμε να υιοθετούμε τα επιχειρήματα των ισχυρών, ότι δεν υπάρχει πλούτος και ότι είναι φυσιολογικό εκείνοι να μας ληστεύουν και να μας υποδουλώνουν. 

Ας γιατρευτούμε από αυτήν την αρρώστια που έχουμε τροφοδοτήσει επί αιώνες χωρίς να το καταλαβαίνουμε. 

Σήμερα υπάρχει η πραγματική δυνατότητα να απελευθερωθούμε.
Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, μπορούμε να αρχίσουμε διεκδικώντας ένα καθολικό και ανεπιφύλακτο βασικό εισόδημα.

Για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης:

https://en.wikipedia.org/wiki/Stockholm_syndrome

http://medical-dictionary.thefreedictionary.com/Stockholm+syndrome

https://www.psychologytoday.com/blog/the-modern-time-crunch/201403/corporate-stockholm-syndrome

http://www.inquiriesjournal.com/articles/35/the-relationship-between-stockholm-syndrome-and-post-traumatic-stress-disorder-in-battered-women

Για το καθολικό βασικό εισόδημα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Basic_income

Https://nuevohumanismorbu.wordpress.com/

Για το θέμα της απασχόλησης:

The right to be lazy. Paul Lafargue. 1882.

https://www.marxists.org/archive/lafargue/1883/lazy/index.htm

pressenza.com

ανοησίες της τεχνητής νοημοσύνης

Όποια συναισθήματα (ενθουσιασμό ή φόβο) και αν γεννάει η θριαμβολογική παρουσίαση διαφόρων μηχανών τεχνητής νοημοσύνης και ρομπότ, τα οποία προορίζονται, λέει, όχι μόνο να κάνουν τις βαριές δουλειές αλλά και να μας … συντροφεύουν ερωτικά ή άλλως πως στις μοναξιές μας, είναι απαραίτητο το ξεκαθάρισμα της σκέψης μας ώστε να ξέρουμε πρώτα-πρώτα με τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Διότι είναι ανόητο να ενθουσιάζεται κανείς, ή να φοβάται, με αερολογίες.

Περικυκλώνοντας μεθοδικά λοιπόν το κύριο θέμα μας, που είναι ο άνθρωπος και τα κακοπαθήματά του, φιλοξενούμε και πάλι τον Πήτερ Χάκερ από τη σύντομη αλλά εξαιρετικά διαφωτιστική μελέτη του για το πώς αντιλαμβανόταν τον άνθρωπο ο  Βίττγκενσταϊν. Από εδώ μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο αέρα περιέχει το κουτί της τεχνητής νοημοσύνης ... ένα θέμα στο οποίο δεν θα σταματήσουμε να επανερχόμαστε..

Μια διευκρίνηση πάνω σε αυτά που θα διαβάσετε τώρα. Ο όρος μορφή ζωής έχει μια ιδιαίτερη και σύνθετη έννοια στον Βίττγκενσταϊν, που δεν πρέπει να τον συγχέουμε με το πώς τον εννόησαν άλλοι στοχαστές (π.χ. ο Αγκάμπεν). Ο Βίττγκενσταϊν τον χρησιμοποίησε εμφατικά στις Φιλοσοφικές Έρευνες και στο Περί βεβαιότητας. Από μια σημαντική πλευρά του, πιστεύω ότι πλησιάζει πάρα πολύ στον κατά Ηράκλειτο «ξυνό (κοινό) Λόγο», μια έννοια που δεν αφορά μια απλή συμφωνία στα λόγια, ή ομοφωνία, αλλά ένα συντονισμό στον τρόπο ζωής. Παραθέτω χαρακτηριστικά την § 241 από τις Φιλοσοφικές Έρευνες: «"Ώστε εσύ λες πως η ομοφωνία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι αυτή που αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος;" - Σωστό και λάθος είναι αυτό που λένε οι άνθρωποι. Και ομοφωνούν οι άνθρωποι μέσα στη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Αυτό δεν είναι ομοφωνία στις γνώμες, αλλά στη μορφή ζωής.». 

Καλή ανάγνωση! - Σημ. HS.

Η σκέψη είναι φαινόμενο της ζωής.

Εκδηλώνεται σε μια απέραντη ποικιλία τρόπων συμπεριφοράς μέσα στη ζωή.

Οι μορφές σκέψης είναι εκφάνσεις μιας μορφής ζωής, μιας κουλτούρας, ενός πολιτισμού*.

Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε ότι οι μηχανές θα σκέφτονται αντί για εμάς. Μπορούμε όμως κάλλιστα να φοβόμαστε την πιθανότητα να μας οδηγήσουν στο σημείο να πάψουμε να σκεφτόμαστε από μόνοι μας.

«(…) Οι επιστήμονες στο πεδίο της “τεχνητής νοημοσύνης” υποστηρίζουν πως οι μηχανές τους μπορούν ν’ αναγνωρίζουν και να ταυτοποιούν αντικείμενα, να κάνουν επιλογές και να παίρνουν αποφάσεις, κοντολογίς να σκέφτονται.

Τα μηχανήματα που παίζουν σκάκι μπορούν να νικήσουν τους μετρ σκακιστές και τα κομπιούτερς υπολογίζουν πιο γρήγορα από τους μαθηματικούς.

Όλα αυτά αποτελούν άραγε αποδείξεις πως η πρόοδος της επιστήμης αναιρεί τον ισχυρισμό ότι τέτοιας λογής ιδιότητες μπορούν ν’ αποδοθούν μόνο στα ανθρώπινα πλάσματα;

Ο Βιτγκενστάιν έζησε πριν από την εποχή των υπολογιστών. 

Ωστόσο, τα ζητήματα αυτά τον είχαν απασχολήσει:

“Είναι δυνατόν ένα μηχάνημα να σκέφτεται;” (…) 

Αυτό που μας προβληματίζει μ’ αυτό το ερώτημα, δεν είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα την εμπειρία ενός μηχανήματος που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. 

Το ερώτημα αυτό δεν είναι ανάλογο με την ερώτηση “μπορεί μια μηχανή να υγροποιήσει ένα αέριο;”, που θα μπορούσε εύλογα να κάνει κάποιος πριν από εκατό χρόνια. 

Το πρόβλημα βρίσκεται μάλλον στο ότι η ίδια η πρόταση “Ένα μηχάνημα σκέφτεται (αντιλαμβάνεται, επιθυμεί)”, μοιάζει άνευ νοήματος. Είναι σαν να ρωτάμε “Έχει χρώμα ο αριθμός 3;” (Λ. Βιτγκενστάιν, Το Μπλε και το Καφέ βιβλίο, σ. 81)

Σήμερα ωστόσο, που έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με την επιστημονική φαντασία και τη“διάλεκτο” των επιστημόνων τεχνητής νοημοσύνης, το ερώτημα δεν ακούγεται τόσο ανόητο.

Όμως είναι ανόητο.

Ο Βιτγκενστάιν προσέγγισε το θέμα πλαγίως:

“Θα μπορούσε μια μηχανή να σκέφτεται; ─ Θα μπορούσε να έχει πόνους; ─ Πρέπει μήπως να πούμε πως το ανθρώπινο σώμα είναι μια τέτοια μηχανή; Χωρίς άλλο, λίγο του λείπει για να είναι μια τέτοια μηχανή.” (Λ.Β., Φιλοσοφικές Έρευνες, §359)

Η επιστήμη συχνά παρουσιάζει, εκλαϊκευμένα, το σώμα σαν μια “βιολογική μηχανή”, αλλά ακόμα και για μια τέτοια “μηχανή” δεν λέμε ότι έχει πόνους. 

Διότι δεν έχει το σώμα μου πόνο στο κεφάλι του, αλλά εγώ έχω πονοκέφαλο στο κεφάλι μου.

“Όμως μια μηχανή δεν μπορεί βέβαια να σκέφτεται! ─ Αυτό είναι άραγε μια εμπειρική πρόταση;

Όχι.

Μόνο για τον άνθρωπο, και για ό,τι μοιάζει με αυτόν, μπορούμε να λέμε ότι σκέφτεται. 

Το λέμε και για τις κούκλες, σίγουρα και για τα φαντάσματα.

Δες τη λέξη “σκέφτομαι” σαν εργαλείο.” (Φ.Ε., §360)

Τα κριτήρια για ν’ αποδώσουμε σκέψη σ’ ένα υποκείμενο, υπόκεινται στη συμπεριφορά που αυτό εκδηλώνει σε συγκεκριμένες συνθήκες. 

Όμως κι οι υπολογιστές δεν συμπεριφέρονται κατάλληλα στις συνθήκες;

Δεν συμπεριφέρονται, δεν παράγουν στις οθόνες τους τα επιθυμητά αποτελέσματα των υπολογιστικών διαδικασιών που έχουν κάνει απαντώντας στις ερωτήσεις που τους θέσαμε; 

Δεν λέμε “τώρα σκέφτεται” καθώς περιμένουμε να εμφανιστεί η απάντηση; Κάτι ανάλογο δεν λέμε και για το παλιό μας αυτοκίνητο: 

“Α, έχει γίνει πολύ σπαστικό!”;

Ωστόσο, ένα κομπιούτερ δεν θα συμπεριφερόταν σαν ανθρώπινο πλάσμα ακόμα και στην περίπτωση που θα ήταν προγραμματισμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι απαντήσεις του στις πληκτρολογημένες ερωτήσεις μας δεν θα είχαν καμιά διαφορά από τις απαντήσεις που θα δακτυλογραφούσε ένας άνθρωπος (βλ. το τεστ του Τιούρινγκ). 

Διότι, για ν’ απαντηθεί μια ερώτηση, χρειάζονται πολλά περισσότερα ─όχι όμως προσθετικά περισσότερα─ από το να παράγεις τον κατάλληλο ήχο, ή να εμφανίσεις μια επιγραφή που θα λέει κάτι.

Η εμφάνιση της κατάλληλης απάντησης στην οθόνη είναι καρπός της συμπεριφοράς του προγραμματιστή που σχεδίασε το πρόγραμμα του κομπιούτερ και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μια μορφή ανθρώπινης συμπεριφοράς από τη μεριά του μηχανήματος. 

Όπως ο αριθμός 3 δεν μπορεί στ’ αλήθεια να πρασινίσει από το κακό του, έτσι και το κομπιούτερ δεν μπορεί στ’ αλήθεια να εκπληρώσει τα κριτήρια συμπεριφοράς βάσει των οποίων λέμε, στη πραγματική ζωή, ότι ένα πλάσμα σκέφτεται.

Ναι, αλλά το κομπιούτερ δεν υπολογίζει; 

Όχι με τον τρόπο που υπολογίζουμε εμείς. 

Ο υπολογιστής δεν κατανοεί τα αποτελέσματα που παρουσιάζει, ούτε γνωρίζει τη σημασία των συμβόλων που εμφανίζει στην οθόνη, διότι δεν γνωρίζει ούτε καταλαβαίνει τίποτα. 

Γι’ αυτό το λόγο τα πάντα είναι ίδια, ανεξαρτήτως αν είναι συνδεδεμένος με μια οθόνη που εμφανίζει σύμβολα, ή μ’ ένα κλαβιέ που παίζει νότες.

Αλλά τελοσπάντων, δεν κάνει υπολογισμούς μηχανικά; 

Το κάνει μόνο με τον παράγωγο, από δεύτερο χέρι τρόπο, με τον οποίο το έκανε και μια αριθμομηχανή του 19ου αιώνα. 

Όχι με τον τρόπο που το κάνει ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορεί να λογαριάζει μηχανικά αλλά ταυτόχρονα μπορεί να υπολογίζει και στοχαστικά. 

Αν μπορούσε πραγματικά το κομπιούτερ να σκέφτεται, τότε θα μπορούσε επίσης να συλλογίζεται, ν’ αναρωτιέται, να αναθεωρεί ─αλλά το ν’ αναθεωρεί κανείς μηχανικά, αυτό είναι κάτι το ανύπαρκτο.

Το να λέμε ότι κάποιος είναι απορροφημένος, προσηλωμένος στις σκέψεις του, έχει νόημα. Θα πρέπει να είναι ικανός να πράττει και στοχαστικά αλλά και ασυλλόγιστα, να σκέφτεται πριν πράξει αλλά και να πράττει πριν σκεφτεί.

Αν μπορεί κάποιος να σκέφτεται, τότε μπορεί να έχει άποψη, να είναι ισχυρογνώμονας, εύπιστος ή δύσπιστος, ανοιχτόμυαλος ή στενοκέφαλος, να έχει καλή ή χάλια κρίση, να είναι διστακτικός ή αποφασιστικός, έξυπνος, συνετός ή απερίσκεπτος και επιπόλαιος στις κρίσεις του. 

Κι όλο αυτό το νήμα ικανοτήτων και διαθέσεων πρέπει με τη σειρά του να είναι τυλιγμένο σ’ ένα μεγαλύτερο κουβάρι. 

Διότι όλες αυτές οι ιδιότητες μπορούν ν’ αποδοθούν μόνο σ’ ένα πλάσμα, που μπορεί να φανερώσει τέτοιου είδους ικανότητες στη συμπεριφορά, στην ομιλία, στην πράξη και στις αντιδράσεις του απέναντι στις συνθήκες της ζωής.

“Πόσο πολλά είναι όλα αυτά που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να μπορέσουμε να πούμε ότι σκέφτεται!” (Λ.Β., Σημειώσεις πάνω στη Φιλοσοφία της Ψυχολογίας, τ. Ι, §563)

Οι πνευματικές ικανότητες δεν είναι ανεξάρτητες από τις συναισθηματικές και τις βουλητικές ικανότητες, κι αυτές εδώ δεν μπορούν να διαχωριστούν από τις αντιληπτικές ικανότητες ή από τη δεκτικότητα στην ευχαρίστηση και τον πόνο. 

Έχουμε εφεύρει τους υπολογιστές για να μας απαλλάξουν από τον κόπο της στενά υπολογιστικής διαδικασίας. 

Αυτές οι μηχανές δεν είναι σκεπτόμενα όντα που σκέφτονται αντί για εμάς, αλλά εφευρέσεις που παράγουν αποτελέσματα υπολογισμών χωρίς κανείς ουσιαστικά να υπολογίζει ή να σκέφτεται.

Αυτό που δεν μας επιτρέπει να μιλάμε κυριολεκτικά για νοητικές ικανότητες των υπολογιστών, δεν είναι η έλλειψη ή η ανεπάρκεια υπολογιστικής ικανότητας. 

Είναι το γεγονός ότι δεν έχει νόημα να αποδίδουμε βούληση ή πάθος, επιθυμία ή πόθο σ’ ένα μηχάνημα. 

Αυτές είναι ιδιότητες των έμψυχων πλασμάτων, δηλαδή

·         πλασμάτων που έχουν σώμα ─αλλά οι μηχανές δεν έχουν σώμα

·         πλασμάτων που δεν έχουν εγγενή σκοπό κι όμως υιοθετούν δικούς τους στόχους ─αλλά οι μηχανές δεν έχουν προαίρεση, ούτε άλλο στόχο από αυτό για τον οποίο έχουν κατασκευαστεί

·     πλασμάτων που, αντίθετα από τις μηχανές, θέτουν για τους εαυτούς τους αντικειμενικούς σκοπούς, έχουν προτιμήσεις, επιθυμίες κι αντιπάθειες, ευχαριστιούνται όταν πετυχαίνουν τους σκοπούς τους και στεναχωριούνται όταν αποτυχαίνουν.

Όλα αυτά είναι ικανότητες πλασμάτων που μπορούν να έχουν μια καλή μέρα, να ευημερήσουν ή να βαλτώσουν, να ευτυχήσουν. 

Ενώ όμως οι συνθήκες μπορούν να επηρεάσουν τη λειτουργία ενός μηχανήματος, να είναι ευνοϊκές ή όχι γι’ αυτήν, δεν μπορούν να επηρεάσουν ούτε την ευημερία, ούτε τη διάθεση του, διότι τέτοιας λογής πράγματα δεν ισχύουν για τα μηχανήματα. 

Ό,τι είναι άψυχο, δεν μπορεί να είναι καλά, ούτε να πράττει καλά. 

Ό,τι είναι χωρίς ζωή, δεν μπορεί να ευτυχήσει.

Η σκέψη είναι φαινόμενο της ζωής. 

Εκδηλώνεται σε μια απέραντη ποικιλία τρόπων συμπεριφοράς μέσα στη ζωή. 

Οι μορφές σκέψης είναι εκφάνσεις μιας μορφής ζωής, μιας κουλτούρας, ενός πολιτισμού*. 

Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε ότι οι μηχανές θα σκέφτονται αντί για εμάς. 

Μπορούμε όμως κάλλιστα να φοβόμαστε την πιθανότητα να μας οδηγήσουν στο σημείο να πάψουμε να σκεφτόμαστε από μόνοι μας.

Αυτό που στερούνται τα μηχανήματα δεν είναι η υπολογιστική ικανότητα. 

Είναι η ζωϊκότητα. 

Η επιθυμία και η δυστυχία, η ελπίδα κι η απογοήτευση, είναι οι ρίζες του σκέπτεσθαι και όχι του μηχανικού υπολογισμού.»

Π.Μ.Σ. Χάκερ, Βιτγκενστάιν.Περί της ανθρώπινης φύσης. (1997)

ελληνική έκδοση, «Ενάλιος», 2002

dangerfew.blogspot.gr

Εφευρέτης θέλει να κάνει «παιδί» με τη ρομποτική σύντροφό του -Εξηγεί πώς

ο Σέρτζι Σάντος,εφευρέτης,δηλώνει πως είναι
έτοιμος να κάνει... παιδί με τη ρομποτική σύντροφό του

λέει ότι είναι ένας Ισπανός κατασκευαστής ανθρωποειδών ρομπότ, ο οποίος ισχυρίστηκε, μάλιστα, ότι γνωρίζει πώς ακριβώς θα το καταφέρει αυτό!
Ο Σέρτζι Σάντος, ηλεκτρολόγος μηχανικός και ειδικός σε θέματα τεχνητής νοημοσύνης, πιστεύει ότι είναι... θέμα χρόνου πριν τα ρομπότ αρχίσουν να παντρεύονται ανθρώπους και να έχουν ρόλο μέσα στην οικογένεια.

Ο Ισπανός διατηρεί εδώ και αρκετά χρόνια σχέση με ένα ρομπότ που κατασκεύασε, ονόματι Σαμάνθα. 
«Θα ήθελα να κάνω παιδί με τη ρομποτική σύντροφό μου» δήλωσε ο ίδιος στην Sun, και συμπλήρωσε: «Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ απλό...».

«Θα προγραμματίσω τον “εγκέφαλο” που έχω ήδη δημιουργήσει για και θα το προγραμματίσω με ένα “γονιδίωμα” ώστε αυτός ή αυτή να έχει ηθικές αρχές και να αντιλαμβάνεται έννοιες όπως η ομορφιά ή η δικαιοσύνη, όπως ακριβώς τις καταλαβαίνουν και οι άνθρωποι».

Την ίδια ώρα, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι το να κάνει κάποιος παιδί με ένα ρομπότ είναι μια... απλή διαδικασία. «Θα φτιάξω έναν αλγόριθμο που θα μεταφράζει πως αντιλαμβάνομαι εγώ προσωπικά αυτές τις έννοιες και θα τις ανακατέψω με το πώς τις αντιλαμβάνεται το ρομπότ. Στη συνέχεια θα προχωρήσω σε 3D εκτύπωση. Και αυτό είναι όλο. Θα εκτυπώσω το ρομπότ που είναι παιδί δικό μου και του ρομπότ. Δεν βλέπω περιορισμούς» είπε ο ίδιος.

Εκτός από τη ρομποτική του σύντροφο, ο Σάντος έχει και μια σύζυγο με... σάρκα και οστά εδώ και 16 χρόνια. Οπως αναφέρει η βρετανική τάμπλοιντ, η Μαρίτσα Κισαμιτάκι όχι μόνο δεν έχει κανένα πρόβλημα με την... ερωμένη του συζύγου της αλλά βοηθάει και με την ανάπτυξη νέων πρωτότυπων ρομπότ.

Ο Σάντος, που δηλώνει χωρίς φόβο και πάθος ότι συνευρίσκεται ερωτικά με τη Σαμάνθα το ρομπότ, ισχυρίζεται επίσης ότι αυτή η εξωσυζυγική «σχέση» έχει βελτιώσει σημαντικά τη σεξουαλική του ζωή με την Κισαμιτάκι.
Την ίδια ώρα, ισχυρίζεται ότι η Σαμάνθα δημιουργεί συναισθηματικούς δεσμούς, έχει διάφορες «διαθέσεις» και την ίδια ώρα είναι ιδιαίτερα... ρεαλιστική στο κρεββάτι!

iefimerida.gr
dailymail.co.uk
independent.co.uk