1. Το θέατρο της ζωής
Σκεφτήκατε ποτέ πως μπορεί η ζωή μας να μην είναι παρά μία θεατρική παράσταση καλά στημένη από εμάς τους ίδιους προκειμένου να κατανοήσουμε την
"Αλήθεια" μας και την ενότητα με την "Πηγή" μας;
Σκεφτήκατε ποτέ πως τα πρόσωπα που έχετε γύρω σας και ταλαιπωρούνται για τον ένα ή άλλο λόγο ή σας ταλαιπωρούν με τον ένα ή άλλο τρόπο παίζουν ρόλους που εσείς τους έχετε αναθέσει προκειμένου να κατανοήσετε τα πιο πάνω;
Μία τέτοια αναλαμπή σκέψης… είχα πριν λίγες ημέρες, που αφορούσε τη σχέση μου με το παιδί μου και για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα το μεγαλείο αυτού του τόσο πολύπλοκου θαύματος που ονομάζουμε «ζωή»…
Όσο πιο πολύ το συνειδητοποιεί κάποιος, τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη που αισθάνεται για τον «εαυτό» και τους γύρω του.
Επιλέγουμε τους ρόλους των ατόμων που συναναστρεφόμαστε…
Μα φυσικά, έχουν κάνει και εκείνοι τις αντίστοιχες επιλογές τους.
Δεν γίνεται τίποτα χωρίς την ατομική βούληση…
Οι ρόλοι συμφωνούνται, γι αυτό και παίζονται τόσο φυσικά.
Ο καθένας μέσα από αυτή την διασύνδεση βιώνει το δικό του μάθημα και παίρνει αυτό που χρειάζεται για να προχωρήσει σε κάποιο επόμενο επίπεδο επίγνωσης…
Ταλαίπωροι και ταλαιπωρούμενοι δεν είναι παρά ρόλοι που επιλέγουμε για την πνευματική μας πρόοδο !
Η κατανόηση των πιο πάνω, λύνει τα μάγια… τελειώνουν οι ταλαιπωρίες και αρχίζουν τα θαύματα…
Τι δύναμη και τούτη η ανθρώπινη, χάρη στην ανάπτυξη του νου!!!
Με την κατανόηση και την ανάληψη της ευθύνης για ότι μας συμβαίνει και μόνον, μπορούμε οι άνθρωποι να βιώσουμε «θαύματα»!!!
Να λύσουμε τα δεσμά όσων κρατάμε γύρω μας και παιδεύουμε ή μας παιδεύουν με τον ένα τρόπο ή τον άλλο και να κινηθούμε όλοι προς ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, όπου μια ζωή διαφορετική θα μας περιμένει με άλλους ρόλους και άλλη εκπαίδευση…
Θεέ μου πόσο μαγικός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αγκαλιά σου !!!
2. Ποιος αποφασίζει;
Η αντίδραση του στρες, δημιουργείται όποτε νιώθει κάποια απειλή ο οργανισμός και οδηγεί σε παραγωγή ουσιών, που τον δυναμώνουν για να είναι έτοιμος αυτός να παλέψει με τον εχθρό που τον απειλεί ή να τρέξει μακριά του για να σωθεί (αντίδραση "μάχης ή φυγής").
Το έχουμε πει πολλές φορές αυτό.
Δεν ξεχωρίζει τις απειλές ο οργανισμός μας σε πραγματικές ή όχι. Ότι ο νους θεωρεί απειλή, οδηγεί τον οργανισμό σε αυτή την αντίδραση.
Κατά την αντίδραση αυτή του στρες, στον σώμα μας παράγονται εκτός από τις
γνωστές ορμόνες αδρεναλίνη και κορτιζόνη, και άλλες χημικές ουσίες που προάγουν την φλεγμονή στον οργανισμό.
Ο λόγος είναι πως ο οργανισμός ετοιμάζεται με αυτόν τον τρόπο να αντιμετωπίσει κάποιο πιθανό τραυματισμό στη μάχη του με τον εχθρό και γι αυτό προετοιμάζει τα λευκά του αιμοσφαίρια να είναι πιο επιθετικά, ώστε το τραύμα να έχει καλή εξέλιξη και τα πιθανά μικρόβια που θα το επιμόλυναν να κατατροπωθούν από αυτά.
Όλοι ξέρουμε πως σε ένα τραυματισμό, το μέρος που τραυματίσθηκε, κοκκινίζει, πρήζεται, πονάει και γίνεται πιο ζεστό.
Όλα αυτά οφείλονται στα ενεργοποιημένα λευκά αιμοσφαίρια που έρχονται στη περιοχή για να αντιμετωπίσουν πιθανά μικρόβια που θα εισβάλουν στο τραύμα.
Όταν, όμως, το στρες γίνεται χρόνιο, αυτή η συνεχής διέγερση των λευκών αιμοσφαιρίων οδηγεί σε χρόνια φλεγμονή το σώμα, με επιπτώσεις στην υγεία του (μεταβολικό σύνδρομο, αυτοάνοσα νοσήματα κ.λπ).
Είναι σοφά φτιαγμένος ο οργανισμός μας, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον με εκπληκτικό κομπιούτερ μοιάζει …
Γιατί το σώμα μας δεν μπορεί να ξεχωρίσει έναν φανταστικό από ένα πραγματικό εχθρό. Και, δυστυχώς, βλέπει εχθρούς παντού, σε κάθε τι που δεν γνωρίζει, σαν τον Δον Κιχώτη… Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι, βλέπετε, πολύ ισχυρό!
Ο νους, μέσα στο καλά προστατευμένο κρανίο μας είναι εκπληκτικός με όλες τις δυνατότητες που του δίνουν αυτές οι απίστευτες σε αριθμό και πολυπλοκότητα διασυνδέσεις των νευρικών μας κυττάρων...
Οι επιστημονικές έρευνες όμως, του αφαιρούν όλο και περισσότερο, με τον καιρό, τα πρωτεία από την διακυβέρνηση του οργανισμού μας και τα δίνουν στην "συνείδηση"...
Το πού κατοικεί αυτή, δυστυχώς, δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί από την επιστήμη.
Αυτή, όμως, από το κρυφό της άντρο, παρατηρεί και αποφασίζει…
Αποφασίζει και δίνει εντολή στην αμυγδαλή, τον μικρό αυτό αδένα στη μέση του κρανίου μας (ένας σε κάθε ημισφαίριο), που είναι υπεύθυνος για την εκτίμηση των πραγμάτων σε εχθρικά ή μη, να στείλει το κατάλληλο μήνυμα σε ένα άλλο μέρος του εγκεφάλου απ΄ όπου θα ξεκινήσει η έκκριση των διαφόρων ορμονών.
Θεωρούσαμε έως τώρα πως η αμυγδαλή είναι αυτή που αποφασίζει αν το ερέθισμα θα θεωρηθεί εχθρικό ή όχι.
Πιστεύαμε πως μέσα στον εγκέφαλό μας παίρνονται οι αποφάσεις...
Απ΄ότι φαίνεται, όμως, δεν συμβαίνει αυτό.
Και η αμυγδαλή εντολές εκτελεί, όπως έδειξαν πρόσφατες έρευνες…
Ερευνητές ανακοίνωσαν ότι διαπίστωσαν πειραματικά, πως αυτή έχει δύο είδη νευρικών κυττάρων.
Κάποια που μεταφέρουν την εντολή «εχθρός» στο κατάλληλο τμήμα του εγκεφάλου προκειμένου να αρχίσει η αντίδραση του στρες και κάποια άλλα που μεταφέρουν την εντολή «ανταμοιβή», δηλαδή το αίσθημα της ευχαρίστησης…
Ποιος αποφασίζει ποιο είδος κυττάρων της αμυγδαλής θα ερεθιστεί από το συμβάν (πραγματικό ή φανταστικό) και θα οδηγήσει τον εγκέφαλο στην αντίδραση του στρες ή στο ευχάριστο αίσθημα της ανταμοιβής;
Αν με τον όρο «νους» εννοούμε όλες τις πολύπλοκες διεργασίες του εγκεφάλου μας, που έχουμε ανακαλύψει και συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε ακόμη, ποιος κατευθύνει, τελικά, αυτόν τον νου;
Η συνείδηση;
Πού βρίσκεται, επιτέλους, αυτή;
Μήπως κρύβεται μέσα στην καρδιά μας;
Ή μήπως οι χτύποι αυτής της τελευταίας είναι τα σήματα "μορς" με τα οποία η συνείδησή μας, που βρίσκεται έξω από το υλικό μας σώμα, επικοινωνεί μαζί μας και δεν το έχουμε ακόμη καταλάβει;
Μήπως η καρδιά μας είναι και αυτή ένα όργανο το οποίο η συνείδησή μας χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει με το υλικό μας σώμα;
Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ προσωπικά (για την ώρα, πάντα...) έχω καταλήξει.
Πιστεύω πως η καρδιά είναι το όργανο με το οποίο η συνείδησή μας μεταφέρει στο σώμα μας το αίσθημα της αγάπης (πνεύμα) και ο εγκέφαλος (νους) το όργανο με το οποίο εκείνη μεταφέρει στο σώμα μας το αίσθημα του φόβου και της ανταμοιβής (ύλη).
Η συνείδηση, επομένως, όπου και αν βρίσκεται αυτή, χρησιμοποιεί και τα δύο όργανα για να μιλήσει στο σώμα.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που το όργανο εκφοράς του λόγου (οι φωνητικές χορδές μας) βρίσκεται τοποθετημένο ανάμεσα στα δύο αυτά όργανα...
Μήπως για να ισορροπεί καλά ανάμεσά τους;
Το ουσιαστικό, λοιπόν, ερώτημα, κατά την άποψή μου, δεν είναι το ποια είναι η έδρα της συνείδησής αλλά το αν είναι η συνείδηση αυτή που αποφασίζει σε ποιο από τα δυο όργανα θα δώσει τον λόγο ή αν ακολουθεί και η ίδια οδηγίες κάποιας άλλης μεγαλύτερης Αρχής...
Σε αυτό το ερώτημα δεν έχω ακόμη επιλέξει απάντηση.
Μήπως μπορεί κάποιος να βοηθήσει;
-. 3 Νους και καρδιά
Σε πρoηγούμενο σεμινάριο που έκανα στην Αθήνα για την ενεργειακή φύση του οργανισμού, ακολούθησε την επόμενη ημέρα μια μεγάλη συζήτηση για τη δυσκολία που συναντάει ο άνθρωπος να αποκτήσει ενεργειακή αρμονία, απαραίτητη για την καλή υγεία και ζωή, γι αυτό σκέφτηκα να το συζητήσω και μαζί σας σήμερα.
Ξέροντας τώρα με βεβαιότητα (έχει πια διατυπωθεί ξεκάθαρα από την νεότερη φυσική) πως το σώμα μας το υλικό δεν
είναι τίποτ΄άλλο παρά συμπυκνωμένη ενέργεια, γίνεται πολύ φανερό πως προκειμένου αυτό να λειτουργεί καλά μέσα σε ένα ενεργειακό σύμπαν θα πρέπει η συνολική του ενέργεια να είναι αρμονική.
Τέτοια δηλαδή, που να επιτρέπει την καλή και συντονισμένη λειτουργία του οργανισμού ώστε να είναι ο άνθρωπος υγιής, όπως και την ομαλή και συντονισμένη με τα όνειρά του λειτουργία του ανθρώπου μέσα στο ενεργειακό σύμπαν που τον περιβάλλει, ώστε να ζει αυτός μια όμορφη και δημιουργική ζωή που βοηθάει στην εξέλιξή του.
Η ενεργειακή κατάσταση του οργανισμού εξαρτάται από όσα το σώμα προσλαμβάνει μέσω των αισθήσεών του (τροφή, ήχους, εικόνες κ.λπ) αλλά κυρίως από το πώς τα ερμηνεύει ο νους όλα αυτά και τι συναισθήματα δημιουργεί αυτή η ερμηνεία.
Γνωρίζουμε τώρα, πως τα εξωτερικά ερεθίσματα επιδρούν άμεσα και ερμηνεύονται από τον εγκέφαλο της καρδιάς μας (χωρίς την μεσολάβηση των αισθήσεών μας), ταχύτερα (κατά 0,7 sec) απ΄ότι συμβαίνει με τον εγκέφαλο που κατασκηνώνει στο κρανίο μας και η πληροφορία αυτή μεταφέρεται στη συνέχεια από την καρδιά σε εκείνον.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως αυτό που λέμε "νου" κατασκηνώνει τελικά στη καρδιά μας…
Μήπως η ερμηνεία και η αξιολόγηση των ερεθισμάτων γίνεται στον εγκέφαλο της καρδιάς μας και είναι αυτός που κατευθύνει στη συνέχεια τα ερεθίσματα που φθάνουν από τις αισθήσεις μας στην αμυγδαλή, (τον μικρό αυτόν αδένα του εγκεφάλου για το οποίο σας έχω μιλήσει αρκετές φορές) να ακολουθήσουν σε αυτήν τον έναν από τους δύο δρόμους που τα οδηγούν στα κέντρα του εγκεφάλου.
Τον δρόμο προς το κέντρο του στρες, ή τον δρόμο προς το κέντρο της ανταμοιβής σε αυτόν.
Μετά την πρόσφατη, σχετικά, ανακάλυψη από τους ερευνητές της ύπαρξης αυτών των δύο νευρικών δρόμων στις αμυγδαλές του εγκεφάλου, νομίζω πως η πιο πάνω απορία μου θα πρέπει να είναι ο επόμενος ερευνητικός τους στόχος και εύχομαι σύντομα να έχουμε κάποιες σχετικές πληροφορίες.
Το να τα κατανοήσει κάποιος αυτά δεν είναι πολύ δύσκολο, αν του εξηγηθούν με απλότητα και σαφήνεια.
Η επόμενη κίνηση είναι η δύσκολη… Η εφαρμογή…
Η ερμηνεία και αντιμετώπιση των καταστάσεων, που αντιμετωπίζει κάποιος στη ζωή, με κάποιον θετικό τρόπο, έτσι ώστε να μην διαταράσσεται η ενεργειακή κατάσταση του οργανισμού του λόγω μεγάλης διάρκειας αντίδρασης στρες, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Δεν το έχουμε διδαχθεί, δυστυχώς, αυτό από την παιδική μας ηλικία, όπως θα έπρεπε. Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι, όμως, κάτι που διδάσκεται στις μέρες μας και βοηθάει πολύ σε αυτή τη κατεύθυνση, γι αυτό και πρέπει ο καθένας να ασχοληθεί με αυτήν, εάν θέλει να απολαύσει υγεία και χαρά στη ζωή του.
-. 4 Ζωή με οδηγό την καρδιά μας
Έχετε προσέξει πως ότι και να κάνει κάποιος, ότι και να πει, θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα το εγκρίνουν και θα το επικροτούν και κάποιοι που θα το κατακρίνουν και θα το διακωμωδούν;
Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να γίνει αποδεκτός κάποιος από όλους, όσο σωστά και αν μιλάει, όσο σωστά και αν σκέφτεται.
Πάντα θα υπάρχουν γι αυτόν επικριτές και εχθροί…
Γι αυτό και δεν πρέπει να μας απασχολεί η γνώμη των άλλων.
Στις αποφάσεις μας πρέπει να ακούμε πάντα την δική μας καρδιά, γιατί αυτή έχει για εμάς τις πληροφορίες για το «σωστό» δρόμο.
Σωστό για εμάς,
που δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζει με τα «σωστά» των όσων έχουμε τριγύρω μας και μας επηρεάζουν.
Αυτό είναι, ίσως, το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Οι δικοί μας άνθρωποι.
Αυτοί που αγαπάμε, σεβόμαστε, ή που έχουμε απλά μάθει να τους υπακούμε από παιδιά.
Όμως κάθε άνθρωπος έχει ένα διαφορετικό δρόμο να διανύσει μέχρι τον θάνατό του. Έναν δρόμο μοναδικό φτιαγμένο από τις δικές του πληροφορίες και την δική του αντίδραση σε αυτές.
Όσο και αν αγαπάμε ή εμπιστευόμαστε άλλους, η γνώμη τους δεν παύει να προέρχεται από τις δικές τους εμπειρίες και αντιλήψεις.
Αυτή η γνώμη είναι καλό να οδηγεί τα δικά τους βήματα στη ζωή και όχι τα δικά μας, όσο και αν την σεβόμαστε.
Για τη δική μας ζωή ο καλύτερος οδηγός είναι η καρδιά μας.
Το αίσθημα που εκείνη μας δίνει, αίσθημα δυσαρέσκειας ή ευχαρίστησης για κάθε σκέψη και απόφασή μας, είναι αυτό που πρέπει να επηρεάζει τις πράξεις μας.
Πρέπει να φροντίζουμε να είναι, όσο πιο συχνά γίνεται, ικανοποιημένη η καρδιά μας. Να μας δίνει ένα αίσθημα ευχαρίστησης.
Αυτός είναι ο οδηγός μιας καλής ζωής.
Το αν οι πράξεις μας στην πορεία αποδειχθούν σωστές ή λανθασμένες, αυτά είναι τα μαθήματα με τα οποία θα προχωράμε και θα εξελισσόμαστε στο δρόμο της ζωής.
Δεν υπάρχει «λάθος» αν αυτό μας έχει διδάξει κάτι. Είναι απλά μία εμπειρία.
Εμπειρίες αρνητικές και θετικές είναι τα μαθήματα με τα οποία εκπαιδευόμαστε, ωριμάζουμε και εξελισσόμαστε όλοι προς ένα πνευματικότερο εαυτό.
Σημασία έχει να ζούμε πάντα σύμφωνα με τα αισθήματα της καρδιάς μας.
Να αποφεύγουμε ότι την κάνει να νιώθει δυσαρέσκεια και να φροντίζουμε οι σκέψεις και οι πράξεις μας να την κάνουν να νιώθει χαρά.
Μη σας απασχολεί λοιπόν η γνώμη των άλλων φίλες και φίλοι μου.
Πάντα κάποιοι θα σας χλευάζουν ή θα σας μισούν και κάποιοι άλλοι θα σας αγαπούν και θα σας θαυμάζουν.
Δεν πρέπει να επιτρέπετε στις γνώμες των άλλων να επηρεάζουν την δική σας ενέργεια, γιατί με αυτήν πορεύεστε στη ζωή.
Η συνολική ενέργειά σας οδηγεί τα βήματά σας μέσα στο ενεργειακό μας σύμπαν και εξαρτάται απόλυτα αυτή από τα αισθήματα της καρδιάς σας, σύμφωνα με την νέα βιολογία.
Φροντίστε λοιπόν να νιώθετε καλά στη καρδιά σας με ότι σκέφτεστε και κάνετε, αν επιθυμείτε μία καλή ζωή και αφήστε τους άλλους να σκέφτονται για εσάς ότι θέλουν...
Είναι δικό τους πρόβλημα...
-. 5 Περί ψυχής
Μου ζητήθηκε από έναν φίλο να πω την άποψή μου για το θέμα της ψυχής.
Και μια που βρήκα λίγο χρόνο σήμερα σκέφτηκα να το κάνω.
Έχω πολλές φορές στο παρελθόν εκφράσει τις απόψεις μου για τη ζωή, και όλα τα σχετικά με αυτή.
Κάποιες φορές σας την έχω περιγράψει σαν μία θεατρική παράσταση.
Όπως στην ανάρτηση που μπορείτε να δείτε κάνοντας κλικ εδώ.
Όσο τα χρόνια περνούν όμως και παρατηρώ τα όσα συμβαίνουν τόσο σε μένα όσο και στους γύρω μου, τόσο οι απόψεις μου αλλάζουν λίγο-λίγο και κάνουν όλο και πιο ξεκάθαρα τα πράγματα στα μάτια μου.
Ή μήπως πιο μπερδεμένα;;;
Όπως και να’ χει η σημερινή μου άποψη για τη ζωή και το ρόλο μας ως άνθρωποι σε τούτον τον πλανήτη είναι η εξής:
Είμαστε μαριονέτες!
Το όμορφα ή άσχημα ντυμένο υλικό μας σώμα δεν είναι παρά η κούκλα που κινεί η ψυχή μας (πνεύμα, ανώτερος εαυτός κ.λπ) με αόρατα νήματα.
Η ψυχή μας είναι κατά την άποψή μου ο χειριστής της κούκλας.
Άλλος όμως είναι ο σκηνοθέτης όπως και ο συγγραφέας του έργου από τον οποίο παίρνει εκείνη τις εντολές…
Η κούκλα είναι μία πολύ εξελιγμένης τεχνολογίας κατασκευή, που χάρη σε ένα κομπιούτερ που κρύβει στο κεφάλι της μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τις κινήσεις της (ελεύθερη βούληση)…
Σκεφθείτε όμως τι γίνεται όταν αυτές οι κινήσεις δεν είναι σύμφωνες με τις προσπάθειες κίνησής της από τον χειριστή, ο οποίος προσπαθεί να την κάνει να παίξει τον ρόλο της παράστασης που έχει αποφασιστεί από τον συγγραφέα και τον σκηνοθέτη…
Οι κινήσεις αυτές κάνουν τη κούκλα να παιδεύεται, να κινείται γύρω από τον εαυτό της, μπερδεύοντας τα νήματα που την κρατούν δεμένη με τη ψυχή της και να μην παίζει σωστά τον ρόλο που της έχει ανατεθεί σύμφωνα με τις ικανότητες με τις οποίες την έχει προικίσει φτιάχνοντάς την ο συγγραφέας του έργου.
Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνον η συγκεκριμένη κούκλα ζει μια δύσκολη ζωή δίχως πραγματική ικανοποίηση αλλά και όλο το έργο καθυστερεί να αναπτυχθεί, δυστυχώς…
Τι πρέπει κάθε κούκλα να κάνει λοιπόν για να βοηθήσει τον εαυτό της αλλά και όλους όσους συμμετέχουν στο έργο που παίζεται στον πλανήτη;
Μα να μάθει να επικοινωνεί με τον χειριστή της!
Και ο σωστότερος τρόπος επικοινωνίας με αυτόν είναι μέσω της καρδιάς της.
Αυτή νιώθει καλά όταν η επικοινωνία είναι ανοιχτή και δεν νιώθει καλά όταν η επικοινωνία είναι κλειστή, πράγμα που σημαίνει, πως σε αυτή τη περίπτωση ο εγκέφαλός οδηγεί την κούκλα σε λάθος δρόμο…
Το έχουν πει πολλοί και το έχω επαναλάβει κι εγώ, πως το καλύτερο GPS στη ζωή είναι η καρδιά μας.
Και μέχρι τώρα δίδασκα πως αυτό σημαίνει βιολογικά (μη ξεχνάτε πως είμαι γιατρός και η σκέψη μου περάνει πάντα μέσα από τη βιολογία) ότι όταν έχουμε θετικά συναισθήματα (νιώθουμε καλά) η συνολική ενέργεια του οργανισμού μας είναι συνεκτική (αρμονική- coherent) γιατί επηρεάζεται αυτή από τη λειτουργία της καρδιάς μας, πράγμα που οδηγεί σε καλή υγεία, όπως σας ανέφερα και στην τελευταία ανάρτηση της μικρής σειράς με θέμα την Συναισθηματική νοημοσύνη.
Σήμερα πάω το θέμα αυτό ένα βήμα παρακάτω.
Η καρδιά μας είναι πράγματι το καλύτερο GPS για την καθοδήγησή μας προς την υγεία, η οποία επιτυγχάνεται μέσα από την σωστή σύνδεση με τη ψυχή μας.
Προκειμένου να μπορεί κάποιος να οδηγείται από τη καρδιά του, όμως, πρέπει να ασκηθεί στη σιωπή.
Αυτή, χαλαρώνοντας τον εγκέφαλό μας, βοηθάει να αφουγκραζόμαστε καλύτερα τη καρδιά μας.
Με αγάπη
