Alzheimer -21 Σεπτεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα αφύπνισης για τη νόσο

Alzheimer -Η 21 Σεπτεμβρίου κάθε έτους έχει ορισθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Νόσου Alzheimer, αλλά έχει πλέον καθιερωθεί ολόκληρος ο Σεπτέμβριος να χαρακτηρίζεται ως Παγκόσμιος Μήνας της Νόσου Alzheimer -World Alzheimer΄s Month.

Η εκστρατεία ξεκίνησε το 2012 και ο Σεπτέμβριο του 2018 είναι ο 7ος Παγκόσμιος Μήνας Alzheimer. 
Η Παγκόσμια Ημέρα Alzheimer έχει σκοπό να  ευαισθητοποιήσει και να αμφισβητήσει το στίγμα που περιβάλλει την άνοια,να πληροφορήσει την κοινή γνώμη για τη νόσο, αλλά και την αφυπνίσει και την ενεργοποιήσει την Πολιτεία.
Σύμφωνα δε με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) ο αριθμός των ανθρώπων με άνοια πρόκειται να φτάσει τα 152 εκατομμύρια έως το 2050,οπότε καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί η νόσος  Alzheimer έχει ήδη καταστεί μία από τις σημαντικότερες παγκόσμιες προκλήσεις στον τομέα της υγείας του αιώνα μας και γιατί η αναζήτηση νέων φαρμάκων συνεχώς εντείνεται.
Μεγάλο μέρος των ερευνών στρέφεται στην αναζήτηση νέων φαρμάκων από φυσικές πηγές και θεωρείται ως μια βιώσιμη στρατηγική για τον μελλοντικό έλεγχο της ασθένειας.
Μία ομάδα πολλά υποσχόμενων φαρμακευτικών ενώσεων είναι τα διτερπένια του δεντρολίβανου τα οποία εκτιμώνται συνολικά για το θεραπευτικό τους δυναμικό.
Οι κυρίαρχες φαινολικές ενώσεις του δεντρολίβανου είναι αυτές που εμπλέκονται στα θεραπευτικά αποτελέσματα για την νόσο  Alzheimer του δεντρολίβανου.

Δεντρολίβανο και μέντα τα βότανα που αποτρέπουν τo Alzheimer-Αλτσχάιμερ

Οι ερευνητές έχουν βρει ότι τα αντιοξειδωτικά εκχυλίσματα από το δυόσμο και το δεντρολίβανο καταπολεμούν την ήπια γνωστική εξασθένηση!
Τα ενισχυμένα εκχυλίσματα από ειδικά αντιοξειδωτικά βότανα όπως ο δυόσμος και το δεντρολίβανο βελτιώνουν τη μάθηση και τη μνήμη, σύμφωνα με μια μελέτη του πανεπιστημίου του Saint Louis, – “βρήκαμε ότι αυτές οι ενώσεις μειώνουν τα προβλήματα που προκαλούνται από την ήπια γνωστική εξασθένηση, η οποία μπορεί να είναι πρόδρομος της νόσου του Alzheimer”, δήλωσε η Susan Farr, Ph.D., καθηγήτρια γεροντολογίας και γηριατρική στο Saint Louis University School of Medicine.

Η καθηγήτρια παρουσίασε τα πρώιμα ευρήματα το Νοέμβριο του 2013 στο Neuroscience.
Στη μελέτη που παρουσίασε είχε δοκιμαστεί ένα νέο αντιοξειδωτικό συστατικό που είχε παραχθεί από εκχύλισμα δυόσμου και
ενός παρόμοιου,από εκχύλισμα δενδρολίβανου  σχετική με τη γνωστική παρακμή.
Στη μελέτη είχε διαπιστωθεί πως η ένωση με εκχύλισμα δενδρολίβανου υψηλότερης δόσης ήταν η πιο ισχυρή στη βελτίωση της μνήμης και της μάθησης σε τρεις δοκιμές!
Το εκχύλισμα δενδρολίβανου χαμηλότερης δόσης βελτίωσε τη μνήμη σε δύο από τις δοκιμές συμπεριφοράς,
όπως έκανε και η ένωση από εκχύλισμα δυόσμου!
Επιπλέον, υπήρξαν ενδείξεις μειωμένου οξειδωτικού στρες, το οποίο ενοχοποιείται για την πρόωρη γήρανση του οργανισμού, στο τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει τη μάθηση και τη μνήμη!
Και όπως είχε επισημάνει σε εκείνη την συνάντηση η Susan Farr
“η έρευνά μας δείχνει ότι αυτά τα εκχυλίσματα από βότανα έχουν ευεργετικές επιδράσεις στην αλλαγή της πορείας της σχετιζόμενης με την ηλικία γνωσιακής παρακμής,για αυτό πρέπει να συνεχιστούν οι μελέτες και να έχουμε περισσότερα συμπεράσματα!”
Βέβαια από το 2013 μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάμπολλες άλλες έρευνες για τα δυό πανίσχυρα βότανα και τα συμπεράσματα επιβεβαιώνει το ένα το άλλο!
Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να χρησιμοποιούμε αυτά τα δυό βότανα,πυκνά συχνά στην διατροφή μας και ειδικά το έγχυμα και το αφέψημα του δεντρολίβανου που είναι από τα ισχυρότερα βότανα για την διατήρηση της μνήμης μας!

πηγή:botanologia.gr
μελέτη του 2016 – https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4749867/
sciencedaily.com

Κείμενo και επιμέλεια κειμένου:ntina

αλιεύω κωπηλατώντας στην ανοιχτή θάλασσα της πληροφορίας - μικρές/μεγάλες ιστορίες της χώρας μας

Γεννήθηκα τη δεκαετία του '60 σε μια παράξενη γειτονιά. 

Την Ελευθερούπολη στη Νέα Ιωνία, από οικογένεια προσφύγων του Γκιουλμπαξέ της Ερυθραίας και την Πόλη, όπως και οι περισσότεροι γείτονές μας. 
Η φτωχική πλευρά της Νέας Ιωνίας -εάν υπήρχε τότε εύπορη, με σπίτια χαμηλά, που τα περισσότερα είχαν χτίσει με τα χέρια τους οι Μικρασιάτες. 
Ενα δωμάτιο, μια κουζίνα στο πλάι, η τουαλέτα έξω, μια αυλίτσα, πάντα καθαρή με λουλούδια στη γλάστρα από τενεκέ.
Οι παλιοί συχνά μιλούσαν τούρκικα μεταξύ τους, δεν δίναμε σημασία σε τέτοια πράγματα τότε, έτσι μάθαμε. 
Ακούγαμε και τις ιστορίες για την πλούσια και όμορφη πατρίδα που χάσαμε, όχι πάντα θετικές για την ευθύνη της μητέρας Ελλάδας, για τη φρίκη της καταστροφής, 
το αίμα, 
τον θάνατο, αλλά και την άσχημη υποδοχή που μας επιφύλαξαν οι Ελλαδίτες. 
Οι παλιοί τότε δεν τα ξέχασαν αυτά. 
Ηταν Μικρασιάτες μέχρι το τέλος. 
Εκλεισαν τα μάτια τους, πιστεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή ότι αύριο τα μαζεύουν και γυρνούν στην Ιωνία. 
Την παλιά, εκεί που ήταν άρχοντες, ωραίοι και δολευταράδες, περήφανοι Ρωμιοί, με τις μεγάλες εκκλησίες τους, τα δίπατα τα σπίτια τους, γεμάτα τα κελάρια με κρασί και σταφίδα, τα γλέντια του Αϊ-Γιώργη και την Κυριακή κρύα μπίρα και μεζέδες στα καφενεία της παραλίας στη Σμύρνη. 
Εκεί που κανείς δεν θα τους έλεγε υποτιμητικά "πρόσφυγες" ή "τουρκόσπορους". 
Αληθινή ειρήνη με τους Ελλαδίτες λίγοι έκλεισαν.
Τα σκεφτόμουν αυτά πριν από λίγο καιρό, περνώντας μπροστά από τα ίδια σπίτια. 
Οι απόγονοι των προσφύγων τα έχουν πια εγκαταλείψει. 
Κάποια γκρεμίστηκαν και σηκώθηκαν ξανά άχαρα. 
Πολυκατοικίες τούρτες, γκαράζ για την αυτοκινητάρα. 
Μεγάλα μπαλκόνια χωρίς θέα. 
Ανάμεσά τους και τα παλιά προσφυγικά. 
Αυτά που χτίστηκαν με το χέρι. 
Οι ίδιοι αυτοί τοίχοι, από λάσπη οι περισσότεροι, προστατεύουν σήμερα τα σώματα και τις ψυχές άλλων προσφύγων. 
Φτηνό νοίκι και καταφύγιο για χιλιάδες Πακιστανούς, 
Ινδούς και παιδιά από το Μπανγκλαντές. 
Αλλοι καημοί και άλλες ιστορίες θα ακούγονται τα βράδια στα στενά αυτά δωμάτια. 
Οχι πια η ιστορία της γιαγιάς, για το πώς πήγε περπατώντας 80 χιλιόμετρα δρόμο πάνω σε βουνά, για να γλιτώσει από τους Τσέτες, με ένα μωρό στην αγκαλιά, και τελικά πώς την έσωσε ο Τούρκος αξιωματικός από τους επίδοξους βιαστές της. 
Αλλά για τους δρόμους και τα ατέλειωτα μονοπάτια των βουνών του Αφγανιστάν, τα ποτάμια της Τουρκίας και το πέρασμα με βάρκα από το φουρτουνιασμένο Αιγαίο. 
Ιδιοι οι δρόμοι της προσφυγιάς και απαράλλακτοι. 
Και ξέρετε κάτι. 
Οι σχέσεις μεταξύ παλαιών και νέων προσφύγων είναι πολύ καλές στην παλιά μου γειτονιά. Και αυτό είναι προς τιμή όλων των Νεοϊωνιωτών.
Δεν έλειψαν και βέβαια κάποια επεισόδια ρατσιστικής βίας, αλλά οι δράστες λίγο-πολύ γνωστοί και μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών, όπως στην κατοχή οι δυο-τρεις Χίτες. 
Οι πρόσφυγες ξέρουν από προσφυγιά, έστω και εάν αυτή είναι της πείνας, της ανάγκης και όχι του βίαιου ξεριζωμού. 
Τα σπίτια αυτά, τα χαμηλά, τα ταπεινά και τα ετοιμόρροπα, ξέρουν να μαλακώνουν τους καημούς όσων κοιμούνται σε ξένη πατρίδα και ονειρεύονται το σπίτι που γεννήθηκαν και τα πρόσωπα που έμειναν πίσω ή έχασαν για πάντα. 
Είναι τοίχοι ποτισμένοι με νοσταλγία.  
Πριν από καιρό επισκεφθήκαμε το Γκουλμπαξέ/Ροδονάς, το χωριό της γιαγιάς κοντά στα Βουρλά, στην επαρχία Σμύρνης. 
Τα σπίτια, πολλά σε νεοκλασικό στιλ, στέκουν εκεί ακριβώς, όπως ήταν την ώρα που οι δικοί μας έφυγαν βλέποντας από μακριά τα Βουρλά στις φλόγες. 
Βρήκαμε το σπίτι μας και χτυπήσαμε την πόρτα. 
Σε λίγη ώρα όλο το χωριό είχε μαζευτεί γύρω μας. 
Είναι Αρναούτηδες/Τουρκαλβανοί της Θεσσαλονίκης, πρόσφυγες και αυτοί με την Ανταλλαγή. Απομονωμένοι από την τουρκική κοινωνία, ζουν πρόσφυγες στα σπίτια των προσφύγων της Νέας Ιωνίας. 
"Σελανίκ, Σελανίκ, Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη" μας έλεγαν, "εκεί ήταν η πατρίδα μας" και δάκρυζαν.
Ελευθεροτυπία, 18.03.2010 - του Παντελή Βαλασόπουλου
https://logotexniakatefthinsis.blogspot.com/2012/03/blog-post_24.html