Μία συκιά, μία αγγελική, και μιά γαζία.
Η συκιά, για να σκαρφαλώνω και να κρύβομαι απ'όλους κι'απ'όλα.
Η αγγελική για να αιωρούμαι με μιά αυτοσχέδια κούνια, απ' τα χοντρά κλαδιά της.
Η γαζία, για να ονειρεύομαι.
Θυμάμαι το άνοιγμα του παραθυρόφυλου κάθε πρωί, την άνοιξη και το καλοκαίρι, και το κίτρινο σα να ορμά μές στο δωμάτιο, φορτωμένο με μυρωδιά...
Μ'αυτή τη συγκεκριμένη μυρωδιά, μιά μυρωδιά γλυκερή, αισθησιακή, βαριά και επιθετική, πολύτιμη εντούτοις, γιατί το σπίτι μας στη πλατεία Αμερικής, ήταν το μοναδικό απομεινάρι μιάς άλλης εποχής, με κήπο και προπαντός, κήπο με γαζία!
Μιά συκιά, μιά αγγελική και μιά γαζία, σ'ένα κήπο 50τ.μ., πνιγμένο ανάμεσα στις πολυκατοικίες, τις πρώτες πολυκατοικίες της δεκαετίας του '60.
Και μιά γαζία, ν'αντιστέκεται στην κονσερβοποίηση, με σημαία το κίτρινο, και τη μυρωδιά της!
Ισως μία από τις τελευταίες γαζίες της Αθήνας!
Γιατί, πώς εξηγείται, οι περισσότεροι κάτω των 45, να μη ξέρουν τη γαζία?
Η, να μην έχουν δεί μία γαζία? Η, να μην έχουν μυρίσει μία γαζία?
Και δεν μιλάω για 20ρηδες, που η βοτανική εν πάση περιπτώσει, δεν είναι φυσικά μέσα στα άμεσα ενδιαφέροντά τους.
Μιλάω και για 40ρηδες και για 45ρηδες, που ίσως και να είχαν δεί γαζία στα μικράτα τους, αλλά όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν την συνάντησαν ποτέ και πουθενά ξανά, σα να πρόκειται για είδος υπο εξαφάνιση!
Αλήθεια, πού πήγαν οι γαζίες βρε παιδιά?
"Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια."
Κ. Καβάφης
gatameeniazwes.blogspot.com
