Πώς έβλεπε τον κόσμο ο Άλμπερτ Αϊνστάιν;

Σε τι  παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί!
Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη· δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται.
Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας – καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας.
Εκατό φορές κάθε μέρα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και εξωτερική ζωή μου εξαρτάται από την εργασία των άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και ότι πρέπει να υπερβάλω εαυτόν για να μπορέσω να δώσω στο ίδιο μέτρο με το οποίο έχω λάβει και συνεχίζω να λαμβάνω.
Με ελκύει η απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από το αίσθημα ότι απορροφώ μια μη αναγκαία ποσότητα από την εργασία των συνανθρώπων μου.
Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς την δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στον εξαναγκασμό.
Θεωρώ επίσης ότι η απέριττη ζωή κάνει καλό σε όλους, φυσικά και πνευματικά.

Σίγουρα δεν πιστεύω στην ανθρώπινη ελευθερία με την φιλοσοφική έννοια.
Όλοι δρουν όχι μόνο υπό την επιρροή ενός εξωτερικού καταναγκασμού αλλά επίσης σύμφωνα και με μια εσωτερική ανάγκη.
Η ρήση του Σοπενχάουερ, ότι « ο άνθρωπος μπορεί να δρα όπως αυτός θέλει, αλλά όχι να θέλει όπως αυτός θέλει » αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εμένα από την νεότητα μου και μια συνεχή παρηγοριά και μια αμείωτη πηγή υπομονής στις δυσκολίες της ζωής, της δικιάς μου και των άλλων.
Αυτό το συναίσθημα φιλεύσπλαχνα μετριάζει την αίσθηση υπευθυνότητας που τόσο εύκολα μπορεί να σε παραλύσει, και μας εμποδίζει στο να πάρουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους πολύ σοβαρά· συντελεί σε μια άποψη της ζωής στην οποία το χιούμορ, προπαντός, έχει την θέση που του αρμόζει.

Το να αναρωτιέσαι το νόημα ή το αντικείμενο της ύπαρξης σου ή της δημιουργίας γενικά μου έμοιαζε πάντα παράλογο από αντικειμενικής απόψεως. Και όμως ο καθένας έχει συγκεκριμένα ιδανικά που καθορίζουν την κατεύθυνση των προσπαθειών του και των κρίσεων του.
Υπό αυτήν την έννοια ποτέ δεν κοίταξα την ευκολία και την ευτυχία σαν αυτοσκοπούς – μια τέτοια ηθική βάση βρίσκω ως πιο αρμόζουσα για ένα κοπάδι γουρούνια.
Τα ιδανικά που φώτισαν τον δρόμο μου και κατ’ επανάληψη μου έδωσαν κουράγιο να αντιμετωπίζω την ζωή πρόσχαρα, ήταν η Αλήθεια, η Καλοσύνη και η Ομορφιά.
Χωρίς την αίσθηση συντροφικότητας με ανθρώπους του ιδίου πνεύματος, της ενασχόλησης με τον στόχο, τον αιώνια ανέφικτο στον τομέα της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας, η ζωή θα μου φαινόταν κενή.
Τα συνηθισμένα αντικείμενα της ανθρώπινης προσπάθειας – ιδιοκτησία, εξωτερική επιτυχία, πολυτέλεια – μου φαινόντουσαν πάντα άξια περιφρονήσεως.

Η παθιασμένη αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπευθυνότητας πάντα αντιπαραβαλλόταν παράξενα με την σαφή μου ελευθερία από την ανάγκη για απευθείας επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα και κοινότητες.
Βαδίζω το δικό μου δρόμο και ποτέ δεν άνηκα στη χώρα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου ή ακόμα και στην οικογένεια μου, με όλη μου την καρδιά· αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους δεσμούς ποτέ δεν έχασα το επίμονο αίσθημα της απόσπασης, της ανάγκης για μοναξιά – ένα αίσθημα που αυξάνεται με τα χρόνια.
Οι άνθρωποι αποκτούν απότομα συνείδηση, χωρίς να το μετανιώσουν, των ορίων της πιθανότητας για αμοιβαία κατανόηση και συμπόνοια με τους συνανθρώπους τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς αμφιβολία χάνει ένα μέρος της εγκαρδιότητας και της αθωότητας· από την άλλη, είναι κατά πολύ περισσότερο ανεξάρτητος από απόψεις, συνήθειες και κρίσεις των συνανθρώπων του και αποφεύγει τον πειρασμό να βασιστεί σε τέτοια ανασφαλή θεμέλια.

Αυτό που πραγματικά αξίζει στην παρέλαση της ανθρώπινης ζωής μου φαίνεται ότι δεν είναι η Πολιτεία αλλά το δημιουργικό, ευαίσθητο άτομο, η ατομικότητα· αυτή μόνη της δημιουργεί το ευγενές και το μεγαλειώδες, ενώ το κοπάδι σαν τέτοιο παραμένει αμβλύ στη σκέψη και αμβλύ στο συναίσθημα.

Αυτό το θέμα με φέρνει στο χειρότερο γνώρισμα της φύσης του κοπαδιού, το στρατιωτικό σύστημα, το οποίο απεχθάνομαι.
Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση στο να παρελαύνει σε σχηματισμό στον τόνο μιας μπάντας είναι αρκετό για να με κάνει να τον περιφρονήσω.
Ο μεγάλος εγκέφαλος του, του δόθηκε από λάθος· μια σπονδυλική στήλη ήταν όλο κι όλο ότι χρειαζόταν.
Αυτό το σημάδι πανώλης του πολιτισμού θα έπρεπε να καταργηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Ηρωισμός από διαταγή, παράλογη βία, και όλες οι δηλητηριώδεις ανοησίες που κάνει στο όνομα του πατριωτισμού – πόσο τα μισώ όλα αυτά!
Ο πόλεμος μου φαίνεται ένα πρόστυχο και ποταπό πράγμα:
Καλύτερα να με κόβανε κομμάτια από το να πάρω μέρος σε τέτοιο αποτροπιασμό.
Και όμως, παρ’ όλα αυτά, τόσο υψηλή είναι η άποψη μου για την ανθρώπινη φυλή που πιστεύω ότι αυτή η λάμια θα είχε από καιρό εξαφανιστεί, αν ο υγιής νους των εθνών δεν είχε συστηματικά διαφθαρεί από τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα που ενεργοποιούνται μέσω των σχολείων και του Τύπου.

Το ωραιότερο πράγμα που μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του είναι το μυστηριώδες.
Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα το οποίο βρίσκεται στο λίκνο της αληθινής τέχνης και της αληθινής επιστήμης.
Αυτός που το γνωρίζει και δεν μπορεί πια να το θαυμάσει, να αισθανθεί έκπληξη, είναι σαν νεκρός, ένα σβησμένο κερί.
Η εμπειρία του μυστηρίου – ακόμα κι αν ήταν αναμεμειγμένη με φόβο – ήταν αυτή που προκάλεσε την θρησκεία.
Η γνώση της ύπαρξης πραγμάτων στα οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, των εκδηλώσεων της βαθύτερης λογικής και της πιο αστραποβολούσας ομορφιάς , τα οποία είναι προσβάσιμα στη λογική μας στις πιο βασικές τους μορφές – είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που συνιστούν την πραγματικά θρησκευτική συμπεριφορά· υπό αυτήν την έννοια και μόνο υπό αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος.
Δεν μπορώ να συλλάβω ένα Θεό που ανταμείβει και τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ή έχει θέληση του ίδιου είδους μ’ αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε στους εαυτούς μας.
Ένας άνθρωπος που μπορεί να επιζήσει του φυσικού θανάτου του είναι επίσης πέρα από την κατανόηση μου, ούτε θα επιθυμούσα να ήταν αλλιώς· τέτοιες ιδέες είναι για τους φόβους ενός παράλογου εγωισμού αδύναμων ψυχών.
Είναι αρκετό για εμένα το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής, και ο υπαινιγμός της θαυμαστής δομής της πραγματικότητας, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσω ένα μέρος, που δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο μικρό, του λόγου που αποκαλύπτει τον εαυτό του στη φύση.

Απόσπασμα από το δοκίμιο του Αϊνστάιν με τίτλο "The World as I See it".
penna.gr

Ο χρόνος πέθανε, τον θέλουμε πίσω;

Το πέρασμα του χρόνου δεν είναι παρά μια ανθρώπινη ψευδαίσθηση; Αυτό υποστηρίζει η κρατούσα Φυσική, όμως ένα νέο κίνημα γεννιέται: μέσα από διαφορετικούς δρόμους και προσεγγίσεις κορυφαίοι Φυσικοί ενώνουν τις φωνές τους: «Σώστε τον χρόνο!»

Πριν από λίγο πήρατε την εφημερίδα στα χέρια σας, τώρα διαβάζετε αυτές τις γραμμές και σε λίγο – ελπίζουμε – θα γυρίσετε τη σελίδα για να ανοίξετε αυτό το ένθετο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στο μυαλό σας – όπως και σε όλων των ανθρώπων – ο χρόνος «κυλά» περνώντας από τη μια στιγμή στην επόμενη. Για την επιστήμη όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Ξεκινώντας με τον Νεύτωνα και δίνοντας τη χαριστική βολή με τον Αϊνστάιν, οι Φυσικοί «σκότωσαν» τον χρόνο των ανθρώπων: κατήργησαν το «τώρα», το «χθες» και το «αύριό» μας αντικαθιστώντας τα με ένα Σύμπαν-μονομπλόκ στο οποίο ο χρόνος μένει ακίνητος και το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Αυτό το «μονολιθικό Σύμπαν», χωρίς ρέοντα χρόνο, ταιριάζει απόλυτα με τις θεμελιώδεις θεωρίες της Φυσικής, έρχεται όμως σε κατά μέτωπον σύγκρουση με τις δικές μας θεμελιώδεις αντιλήψεις. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι θεωρητικοί αναζητούν τρόπους για να αναστήσουν τον «ανθρώπινο» χρόνο και να τον επανεντάξουν στο «φυσικό» Σύμπαν. Εχουμε όμως πραγματικά ανάγκη από κάτι τέτοιο; Το «New Scientist» διερευνά τις απαντήσεις.

Φανταστείτε ότι στέκεστε έξω από το Σύμπαν. Οχι απλώς έξω από το Διάστημα, αλλά έξω και από τον χρόνο. Από αυτή τη συγκλονιστική θέση, ως προς τη θέα, κοιτάζετε το Σύμπαν από ψηλά. Στη μια άκρη του βλέπετε την αρχή, τη Μεγάλη Εκρηξη. Στην άλλη βλέπετε... ό,τι μπορεί να συμβαίνει εκεί. Κάπου στη μέση βρίσκεστε εσείς, ένα μικροσκοπικό σκουληκάκι: στη μια άκρη μωρό, στην άλλη πτώμα. Από αυτή την αδύνατη οπτική γωνία ο χρόνος δεν κυλάει και δεν υπάρχει «τώρα». Ο χρόνος είναι στατικός. Αμετακίνητος. Παγωμένος.

Οσο εξωπραγματικό και αν ακούγεται, για τους περισσότερους φυσικούς σήμερα το Σύμπαν είναι ακριβώς έτσι. Εμείς μπορεί να νομίζουμε ότι ο χρόνος κυλάει από ένα πραγματικό παρελθόν σε ένα όχι ακόμη πραγματικό μέλλον, οι παρούσες θεωρίες μας όμως για τον χώρο και τον χρόνο μάς διδάσκουν ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι όλα εξίσου πραγματικά - και θεμελιωδώς αδιαχώριστα. Οποιαδήποτε αίσθηση ότι το «τώρα» μας είναι κατά κάποιον τρόπο ξεχωριστό, ότι ο χρόνος κυλάει προσπερνώντας το, είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργούμε στο μυαλό μας.

Η Φυσική, στην ουσία, σκότωσε τον χρόνο έτσι όπως τον γνωρίζουμε. Το ερώτημα είναι: Τον θέλουμε πίσω;

Νεύτων: η πρώτη «μαχαιριά»
Ο πρώτος που άρχισε να βυθίζει το μαχαίρι στο «τώρα» ήταν ο Νεύτων. Οι νόμοι για την κίνηση που διατύπωσε στα τέλη του 17ου αιώνα ήταν οι πρώτοι οι οποίοι συνέλαβαν τον χρόνο σε μαθηματικές εξισώσεις. Γρήγορα θεωρήθηκε φυσικό η κίνηση να απεικονίζεται σε ένα γράφημα με τον χρόνο σε έναν χωρικό άξονα. Από τη στιγμή που έγινε αυτό οποιοδήποτε χωρικό, μεμονωμένο σημείο του «τώρα» άρχισε να φαίνεται τόσο υποκειμενικό όσο ένα «εδώ» σε έναν χάρτη του χώρου.

Ο Αϊνστάιν έδωσε τη χαριστική βολή στο γύρισμα του 20ού αιώνα. Σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσει κάποιος γεγονότα τα οποία όλοι μπορεί να συμφωνούν ότι συμβαίνουν ταυτοχρόνως. Δύο γεγονότα τα οποία είναι και τα δύο «τώρα» για σας θα συμβούν σε διαφορετικούς χρόνους για οποιονδήποτε άλλον κινείται με διαφορετική ταχύτητα από εσάς.
Οι άλλοι άνθρωποι θα βλέπουν ένα διαφορετικό «τώρα» το οποίο μπορεί να περιέχει στοιχεία από το δικό σας, εξίσου όμως μπορεί και όχι. «Μπορείς να το ορίσεις, δεν θα συμφωνούν όμως απαραίτητα όλοι» λέει ο Σον Κάρολ, φυσικός του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας στην Πασαντίνα.

Το αποτέλεσμα είναι μια εικόνα γνωστή ως το μονολιθικό Σύμπαν, το Σύμπαν «μονομπλόκ», όπως το βλέπουμε από αυτό το αδύνατο σημείο έξω από τον χώρο και τον χρόνο. Εδώ μπορείτε να σημαδέψετε ό,τι νομίζετε πως είναι «τώρα» με μια κόκκινη κουκκίδα, αλλά τίποτε δεν ξεχωρίζει αυτό το σημείο από οποιοδήποτε άλλο πέραν του ότι εσείς βρίσκεστε εκεί. Το παρελθόν και το μέλλον δεν ξεχωρίζουν διαφορετικά από ό,τι το δεξιά και το αριστερά. Υπάρχουν πράγματα τα οποία βρίσκονται πιο κοντά σας στον χρόνο και πράγματα τα οποία βρίσκονται πιο μακριά, ακριβώς όπως υπάρχουν πράγματα που είναι κοντά ή μακριά στον χώρο. Η ιδέα όμως ότι ο χρόνος κυλάει είναι εξίσου παράλογη όσο το να πείτε ότι κυλάει ο χώρος.

Κυλάει ή δεν κυλάει;
Ο Τζορτζ Ελις, κοσμολόγος στο Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν στη Νότια Αφρική, δεν πιστεύει τίποτε από όλα αυτά. Το μονολιθικό Σύμπαν αντίκειται σε κάθε εμπειρία μας, λέει. «Δεν απεικονίζει τη ροή του χρόνου και αυτό είναι ένα από τα πλέον θεμελιώδη χαρακτηριστικά της καθημερινής ζωής μας. Επομένως είναι ένα κακό μοντέλο της πραγματικότητας». Επιπλέον, αν το αποδεχθούμε, οποιαδήποτε προσπάθεια να καταλάβουμε οτιδήποτε σχετικά με το οτιδήποτε δεν έχει νόημα. «Η όλη διαδικασία τού να κάνουμε επιστήμη εξαρτάται από το ότι ο χρόνος κυλάει. Κάνουμε μια υπόθεση, τη δοκιμάζουμε, την αποδεχόμαστε ή την απορρίπτουμε - η διαδικασία κυλάει στον χρόνο».

Το 2004 ο κ. Ελις άρχισε να σκιαγραφεί μια διαφορετική εικόνα. Το σημείο έναρξης για αυτήν δεν ήταν η Σχετικότητα αλλά η κβαντική Φυσική. Ενα παράξενο στην κβαντική Φυσική είναι ότι τα απροσδιόριστα μελλοντικά γεγονότα διέπονται φαινομενικά από πιθανότητες του παρόντος. Τα κβαντικά αντικείμενα υπάρχουν σε «υπερθέσεις» σε περισσότερες από μία καταστάσεις ως τη στιγμή που θα τα μετρήσουμε (ή θα τα «παρατηρήσουμε»), οπότε και υιοθετούν τη μία ή την άλλη πιθανή μορφή τους. Η πιο διάσημη απεικόνιση είναι η γάτα του Σρέντινγκερ: κλεισμένη σε ένα κουτί με ένα μπουκαλάκι δηλητήριο το οποίο μπορεί να σπάσει ή να μην σπάσει, η γάτα είναι ταυτοχρόνως νεκρή και ζωντανή - ως τη στιγμή που θα ανοίξετε το κουτί, οπότε θα είναι οριστικά ή το ένα ή το άλλο.

Αυτές οι κβαντικές παραδοξότητες αποτελούν ένα πλήγμα για τη σύλληψη του μονολιθικού Σύμπαντος που πρεσβεύει ένα εξίσου πραγματικό παρελθόν, παρόν και μέλλον, λέει ο κ. Ελις. «Ακόμη και αν γνωρίζετε τα πάντα σχετικά με την κατάσταση του Σύμπαντος σήμερα, δεν μπορείτε να προβλέψετε τι θα είναι αύριο. Το μέλλον δεν μπορεί να είναι πραγματικό γιατί δεν έχει ακόμη καν καθοριστεί».

Το «τώρα», μια επιφάνεια 3D

Οι Αβορίγινες της Αυστραλίας θεωρούν ότι ο χρόνος δεν είναι πάντα γραμμικός, κάποιες φορές γίνεται κύκλος, γι’ αυτό και τον απεικονίζουν με κυματιστές γραμμές και κουκκίδες, όπως σε αυτή την εικόνα. Ακόμη όμως και σε αυτή τη μοναδική στον κόσμο ανθρώπινη αντίληψη, ο χρόνος εξακολουθεί να κυλάει

Για τον κ. Ελις η κβαντική Φυσική προσφέρει μια αντικειμενικά προσδιορισμένη παρούσα στιγμή: αυτό είναι το όριο ανάμεσα στο τι έχουν προσδιορίσει τα πειράματά μας και στο τι απομένει να προσδιοριστεί. Ζούμε στην μπροστινή άκρη ενός «αναπτυσσόμενου μονολιθικού» Σύμπαντος, σε μια επιφάνεια την οποία αποκαλούμε παρόν και η οποία αποκτά ύπαρξη στιγμή τη στιγμή, καθώς γίνονται οι κβαντικές παρατηρήσεις.

Ο κ. Ελις πιστεύει ότι είναι απολύτως δυνατόν να ορίσουμε αυτό το «τώρα» και μέσα στη Σχετικότητα. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, η οποία δημοσιεύθηκε μία δεκαετία μετά την Ειδική Θεωρία του, είναι μια πλήρης εικόνα του χώρου και του χρόνου η οποία περιγράφει πώς ένας συνδυασμένος χωροχρόνος στρεβλώνεται από την παρουσία της ύλης για να παραγάγει τη δύναμη που αποκαλούμε βαρύτητα. Αν συγκεντρώναμε αρκετά δεδομένα και είχαμε έναν αρκετά μεγάλο ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε όλες τις στρεβλώσεις του χωροχρόνου σε όλους τους γαλαξίες, τις μαύρες τρύπες και την υπόλοιπη ύλη στο Σύμπαν για να συνθέσουμε μια τρισδιάστατη επιφάνεια επάνω στην οποία το κάθε σημείο έχει ακριβώς την ίδια ηλικία με το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε. «Ο χωροχρόνος καθορίζεται ως τότε και όχι πέρα από αυτό» λέει ο κ. Ελις.

Το παρόν όμως και πάλι δεν είναι το «τώρα» όπως το γνωρίζουμε, επειδή σε αυτή την τρισδιάστατη επιφάνεια δεν συμβαίνουν όλα ταυτοχρόνως: όπως υπαγορεύει η Ειδική Σχετικότητα, αν εσείς και εγώ κινούμαστε με διαφορετική ταχύτητα επάνω της θα εξακολουθούμε να διαφωνούμε σχετικά με το τι συμβαίνει τώρα. Αυτό όμως δεν έχει απαραίτητα σημασία. Μέσα στη Σχετικότητα τα πράγματα που σχετίζονται αιτιωδώς μεταξύ τους συμβαίνουν με την ίδια σειρά από όλες τις οπτικές γωνίες, ακόμη και αν οι μεμονωμένοι παρατηρητές δεν μπορούν να συμφωνήσουν σχετικά με το πότε ακριβώς συνέβησαν. «Είναι απλώς ζήτημα ψυχολογίας» λέει ο κ. Ελις. «Το ότι αυτό είναι ταυτόχρονο με εκείνο μας κάνει να είμαστε ευχαριστημένοι, δεν σημαίνει όμως τίποτε για τη Φυσική».

Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν ρυτίδες στον αναπτυσσόμενο μονόλιθο. Η κβαντική θεωρία αποκαλύπτει ότι το μέλλον είναι απροσδιόριστο αλλά επίσης ότι το ίδιο ισχύει και για κάποιες πλευρές του παρόντος: το καημένο το γατάκι του Σρέντινγκερ γίνεται ένα τέτοιο παράδειγμα αν δεν μπούμε στον κόπο να ελέγξουμε αν είναι ζωντανό ή όχι. Η λύση του κ. Ελις, την οποία διατύπωσε με τον συνάδελφό του Τόνι Ρόθμαν το 2009, είναι ότι το παρόν δεν είναι μια στέρεη επιφάνεια αλλά μια επιφάνεια σπαρμένη με απροσδιοριστίες οι οποίες σταδιακά στερεοποιούνται σε βεβαιότητες.

Αυτά τα κενά στο παρόν είναι απαρατήρητα για μας: αν αφήσουμε κατά μέρος τη γάτα, οι κβαντικές απροσδιοριστίες μπορούν να προκύψουν μόνο σε πολύ μικρά πράγματα και σε πολύ μικρές χρονικές κλίμακες. «Οι τρύπες στο παρόν δεν είναι τόσο μεγάλες ώστε να πέσουμε μέσα τους» λέει.

Ο επιστήμονας εξακολουθεί να εργάζεται για να γεμίσει τα κενά στη θεωρία του, με πιο πρόσφατο αυτό που αφορά το πώς η δημιουργία του μέλλοντος «κατεβαίνει» από την κοσμολογική στην κβαντική κλίμακα. Δεν θεωρούν όμως όλοι ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.

Η άλλη πλευρά του βουνού
Ο Χιου Πράις, φιλόσοφος της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, δεν έχει πειστεί από την υπόθεση του παρόντος ως μιας διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα σε ένα πραγματικό παρελθόν και σε ένα μη πραγματικό μέλλον.
Ακόμη και αν το μέλλον είναι απροσδιόριστο, λέει, μπορεί να είναι πραγματικό: δεν είστε ίσως σε θέση να προσδιορίσετε τι είναι στην άλλη πλευρά ενός βουνού από τη θέση στην οποία βρίσκεστε αυτή τη στιγμή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Η άποψη του κ. Κάρολ είναι ότι το επιχείρημα του κ. Ελις εξαρτάται από την αλήθεια της «ερμηνείας της Κοπεγχάγης» της Κβαντομηχανικής.
Η ιδέα αυτή υποστηρίζει ότι οι ενέργειες μέτρησης (ή παρατήρησης) καθορίζουν τη μελλοντική πορεία του κόσμου και αποτελεί τον πιο δημοφιλή τρόπο μεταξύ των φυσικών για να συμφιλιωθεί η απροσδιοριστία της κβαντικής θεωρίας με τον σαφώς προσδιορισμένο κόσμο που μας περιβάλλει.
Ο κ. Κάρολ προτιμά το σενάριο των «πολλών κόσμων» στο οποίο κάθε κβαντική πιθανότητα συμβαίνει σε διαφορετικά σύμπαντα: η  γάτα του Σρέντινγκερ είναι νεκρή σε ορισμένα σύμπαντα αλλά ζωντανή σε άλλα.
Το μέλλον της είναι εξίσου καθορισμένο με το παρελθόν της, απλώς έχει πολλά πιθανά μέλλοντα.
Αν αυτή η ερμηνεία - ή οποιαδήποτε άλλη από τις πολλές ερμηνείες της κβαντικής θεωρίας - είναι σωστή, ο τρόπος προσδιορισμού του παρόντος του κ. Ελις εξαλείφεται.

Σώστε τον χρόνο!
Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο ο θεωρητικός φυσικός Λι Σμόλιν του Ινστιτούτου Perimeter στο Γουοτερλού του Οντάριο στον Καναδά πιστεύει ότι θα πρέπει να γίνουμε πιο ριζοσπαστικοί για να σώσουμε τον χρόνο.
Στο πρόσφατο βιβλίο του «Time Reborn» υποστηρίζει ότι, αν θέλουμε να συμφιλιώσουμε το πώς αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο με αυτά που η Φυσική μάς λέει για αυτόν δεν ωφελεί να προσαρμόζουμε το μονολιθικό Σύμπαν: θα πρέπει να το απορρίψουμε εντελώς.

Το σημείο έναρξης του κ. Σμόλιν είναι μια αναδιατύπωση της Γενικής Σχετικότητας γνωστή ως «shape dynamics», η οποία αναπτύχθηκε από τον ανεξάρτητο φυσικό -φιλόσοφο Τζούλιαν Μπάρμπουρ και άλλους.
Ενώ στη Σχετικότητα ο χώρος και ο χρόνος διαστέλλονται και συστέλλονται για τους παρατηρητές που κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες, στη «shape dynamics» αλλάζουν μόνο τα μεγέθη.
Δύο μακρινοί παρατηρητές θα συμφωνούν πάντα σχετικά με το τι συμβαίνει «τώρα» μέσα σε έναν γαλαξία, ανεξάρτητα από τη σχετική κίνησή τους: απλώς δεν θα μπορούν να συμφωνήσουν σχετικά με το πόσο μεγάλα είναι τα πράγματα μέσα σε αυτόν τον γαλαξία.

Αυτό ακούγεται ίσως σαν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος στο οποίο η μια άβολη θεωρία αντικαθίσταται από μια άλλη.
Για τον κ. Σμόλιν, ωστόσο, στρεβλώνοντας μόνο τον χώρο και όχι τον χώρο και τον χρόνο, αναπαράγουμε σαφώς μια αντίληψη του χρόνου σαν αυτήν που χρησιμοποιεί η κβαντική Φυσική, μια αντίληψη στην οποία ένα μεμονωμένο εξωτερικό ρολόι δίνει έναν ρυθμό ο οποίος ξεχωρίζει τη μια στιγμή από την επομένη.
Το «έπαθλο» που κρύβεται πίσω από κάτι τέτοιο είναι η δυνατότητα να ενώσουμε την κατανόησή μας για την κβαντική θεωρία με την κατανόησή μας για τη βαρύτητα, τη μοναδική από τις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης η οποία δεν έχει κβαντική περιγραφή.
Ο δρόμος για μια «θεωρία των πάντων», πιστεύει ο κ. Σμόλιν, περνάει μέσα από μια καλύτερη κατανόηση του χρόνου.

Μοναδικό, προνομιούχο παρόν
Ανακτώντας το ταυτόχρονο είναι πλέον δυνατόν να περιγράψουμε ολόκληρο το Σύμπαν σαν μια σειρά διαστρωματωμένες στιγμές - μια διαδοχή από αντικειμενικά προσδιορισμένους χρόνους στους οποίους όλα τα γεγονότα είναι ταυτόχρονα. «Το μόνο που υπάρχει είναι αυτή η στιγμή» λέει ο κ. Σμόλιν.
Αυτό είναι διαφορετικό από το μονολιθικό Σύμπαν, όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι εξίσου πραγματικά, ή τη σύλληψη του κ. Ελις, όπου μόνο το παρελθόν και το παρόν είναι πραγματικά.
Αντιθέτως, τα μόνα πράγματα που είναι πραγματικά σχετικά με το παρελθόν και το μέλλον στον κόσμο του κ. Σμόλιν είναι τα σημάδια τους στο παρόν: μαρτυρίες από το παρελθόν και ενδείξεις για το τι θα έρθει στο μέλλον.
Ο κ. Σμόλιν εργάζεται με τη Μαρίνα Κορτές από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Βρετανία για να συμπληρώσει την ιδέα με μαθηματικά και να διερευνήσει με ποιες από τις πολλές σχετικές με την κβαντική βαρύτητα θεωρίες είναι συμβατή.

Ο κ. Πράις είναι αμετακίνητος.
Ακόμη και αν η προσέγγιση του κ. Σμόλιν ή αυτή του κ. Ελις μπορούν να προσφέρουν έναν αντικειμενικό τρόπο προσδιορισμού του παρόντος, υποστηρίζει, δεν παύει να παραμένει ένα μεγάλο λογικό κενό.
Από τη μια πλευρά, λέει, τα επιχειρήματα του είδους απαιτούν ότι η παρούσα στιγμή είναι μοναδική.
Από την άλλη, υπαγορεύουν ότι κάθε άλλη στιγμή αποκτά επίσης αυτή τη μοναδική ιδιότητα. «Η όλη ιδέα μιας προνομιούχου παρούσας στιγμής είναι ασυνάρτητη» τονίζει.

Η λύση στη «χρονο-γεωμετρία»;
Ο Τιμ Μόντλιν, φιλόσοφος και μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, έχει μια άλλη αντίρρηση.
Ακόμη και αν η θεωρία του κ. Ελις ή η θεωρία του κ. Σμόλιν προσφέρουν μια βάση στη Φυσική για την ενστικτώδη αντίληψή μας σχετικά με το εδώ και τώρα, καμία τους δεν εξηγεί το γεγονός ότι εμείς βλέπουμε τον χρόνο να κυλάει ενώ η Φυσική υποστηρίζει ότι αυτός είναι στατικός.
Αυτή είναι μια θεμελιώδης παράλειψη, λέει ο κ. Μόντλιν. «Η ιδέα ότι ο χρόνος περνάει είναι απολύτως κοινότοπη, δεν είναι ένας τεχνικός όρος που έχουν επινοήσει οι φιλόσοφοι».
Χωρίς χρόνο που κυλάει, τονίζει, τίποτε δεν θα εκινείτο.
Πράγματα όπως τα ποτάμια φαίνονται να κυλάνε στον χώρο, όμως «η θεμελιώδης κατεύθυνση στον χρόνο είναι η βάση για όλες τις άλλες κατευθύνσεις».

Τα τελευταία πέντε χρόνια ο κ. Μόντλιν εργάζεται σε μια ιδέα που αποκαλεί θεωρία των γραμμικών δομών και η οποία ελπίζει ότι θα του επιτρέψει να ενσωματώσει ξανά έναν χρόνο που κυλάει στη Φυσική.
Η ιδέα βασίζεται περισσότερο στα Μαθηματικά παρά στη Φυσική: αντίθετα με τη «shape dynamics», δεν προσφέρει μια εναλλακτική εντός της Φυσικής βάση για τη γεωμετρία του στρεβλωμένου χωροχρόνου που εισήγαγε η Σχετικότητα. «Είναι μια γλώσσα με την οποία μπορεί να γραφτεί η θεωρία της Φυσικής, όχι μια θεωρία της Φυσικής αυτή καθαυτή» λέει ο επιστήμονας, ο οποίος σκοπεύει να δημοσιεύσει τις λεπτομέρειες σε ένα βιβλίο στις αρχές του ερχόμενου χρόνου.

Το εργαλείο της «κατευθυνόμενης γραμμής»
Οσο έντονη και αν είναι μια στιγμή για εμάς, η Φυσική υποστηρίζει ότι δεν είναι «μοναδική» στον χρόνο

Η κύρια έννοια που προστίθεται στο λεξιλόγιο αυτής της γλώσσας είναι ένα αντικείμενο που αποκαλείται «κατευθυνόμενη γραμμή».
Σε οποιαδήποτε συμβατική γεωμετρία οι γραμμές ανάμεσα σε δύο σημεία στον χώρο και στον χρόνο δεν διαθέτουν εγγενώς κατεύθυνση: πρέπει να ορίζουμε μια γραμμή ως ένα σύστημα συντεταγμένων, διευκρινίζοντας ότι πηγαίνει από εμένα προς εσάς και όχι από εσάς προς εμένα ή σχεδιάζοντας επάνω της ένα βέλος για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.
Στη γεωμετρική γλώσσα του κ. Μόντλιν ωστόσο αυτό το βέλος εμπεριέχεται στον ορισμό οποιασδήποτε γραμμής.
Από τη στιγμή που αυτό θα ενσωματωθεί στη θεμελιώδη γλώσσα της γεωμετρίας, ο χρόνος μπορεί φυσικά να αποκτήσει μια κατεύθυνση.
Ο κ. Ελις πιστεύει ότι η δουλειά του κ. Μόντλιν είναι ενδιαφέρουσα αλλά και συμβατή με την εικόνα του αναπτυσσόμενου μονόλιθου, εξηγώντας λεπτομερέστερα πώς η ροή του χρόνου μπορεί να είναι θεμελιώδης στη Φυσική. «Τελικά πρέπει κάποιος να βασίζει τις θεωρίες του σε ορισμένα θεμελιώδη δεδομένα. Ο χρόνος είναι ακριβώς ένα δεδομένο γύρω από το οποίο κινούνται όλα τα άλλα».

Ο κ. Κάρολ είναι πιο επιφυλακτικός.
Αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε το μονολιθικό Σύμπαν για να εξηγήσουμε την εμπειρία μας για τη ροή του χρόνου, θεωρεί ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο να εξηγήσουμε την ανθρώπινη εμπειρία υπό το φως αυτών που η πολύ επιτυχημένη Φυσική μας μάς λέει σχετικά με το μονολιθικό Σύμπαν. Το έργο αυτό, υποστηρίζει, είναι εφικτό. «Αυτό δεν σημαίνει ότι το έχουμε κιόλας κάνει, δεν βλέπω όμως κανένα εμπόδιο στο να το κάνουμε».

Είμαστε εμείς «ελαττωματικοί»;
Ο Κρεγκ Κάλεντερ, φιλόσοφος από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο, συμφωνεί.
Το να εξηγήσουμε την προφανώς «ανώμαλη» αντίληψή μας για τον χρόνο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ανατρέψουμε τη Φυσική ή να επινοήσουμε έναν εντελώς νέο τρόπο να κάνουμε γεωμετρία.
Οταν, λέει, «όντα σαν εμάς» εντάσσονται σε ένα Σύμπαν σαν το δικό μας είναι λογικό να βλέπουμε τον χρόνο να κυλάει και να ξεχωρίζουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον - ακόμη και όταν η πραγματικότητα είναι κάτι άλλο.

Για να εξηγήσουμε γιατί, μπορούμε να επιστρέψουμε σε εκείνο το αδύνατο σημείο με την προνομιούχο θέα, κοιτάζοντας κάτω από εμάς ολόκληρο το μονολιθικό Σύμπαν, και να εστιάσουμε σε αυτή τη μικροσκοπική ανθρώπινη κουκκιδίτσα, το τετραδιάστατο σκουληκάκι με ένα μωρό στη μια άκρη και ένα πτώμα στην άλλη.
Η αντίληψη αυτού του σκουληκιού για τον χρόνο διαφέρει από την «πραγματικότητα» κατ' αρχάς στο ότι θυμάται το παρελθόν αλλά δεν βλέπει το μέλλον. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί ως μια συνέπεια της θερμοδυναμικής. Το Σύμπαν ξεκίνησε σε μια υπερβολικά τακτοποιημένη, τεταμένη κατάσταση μετά τη Μεγάλη Εκρηξη και έκτοτε επεκτείνεται σε μια όλο και περισσότερο άτακτη, υποτονική κατάσταση.
Υπάρχουν άπειροι δρόμοι προς τους οποίους το Σύμπαν μπορεί να εξελιχθεί προς τα εμπρός στον χρόνο αλλά μόνο ένας δρόμος προς τα πίσω, στην ιστορία του.
Το γιατί το Σύμπαν λειτουργεί έτσι είναι ένα άλλο θεμελιωδώς αναπάντητο ερώτημα, σημαίνει όμως ότι, καθαρά στατιστικά, έχουμε πάντα περισσότερες πιθανότητες να έχουμε ξεκάθαρη άποψη μόνο προς τα πίσω στον χρόνο.

Η ψευδαίσθηση της ταυτότητας
Ακόμη και έτσι θα περίμενε κάποιος ότι εμείς τα σκουληκάκια θα έπρεπε να νιώθουμε ότι είμαστε στατικά στον χρόνο έχοντας άποψη μόνο προς μια κατεύθυνση και όχι να αισθανόμαστε έτσι όπως αισθανόμαστε: ότι κινούμαστε με την όπισθεν προς το μέλλον χωρίς να ξέρουμε προς τα πού πηγαίνουμε.
Για τον κ. Κάλεντερ το κλειδί σε αυτή την ψευδαίσθηση είναι ένα σημαντικό ψυχολογικό γεγονός που μας χαρακτηρίζει: έχουμε αίσθηση ταυτότητας. Σύμφωνα με τη Φυσική, η ζωή σας περιγράφεται από μια σειρά φέτες του σκουληκιού σας - εσείς ως μωρό, εσείς καθώς τρώτε το πρωινό σας σήμερα το πρωί, εσείς καθώς αρχίζετε να διαβάζετε αυτή την πρόταση και ούτω καθ'εξής - και κάθε φέτα υπάρχει ακίνητη στον αντίστοιχο χρόνο της. Εμείς παράγουμε τη ροή του χρόνου νομίζοντας ότι το ίδιο πρόσωπο που έφαγε πρωινό σήμερα το πρωί άρχισε επίσης να διαβάζει αυτή την πρόταση. «Στην πραγματικότητα υπάρχουν όλα αυτά τα διαφορετικά εγώ σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς χρόνους» λέει ο κ. Κάλεντερ. «Επειδή όμως νομίζω ότι είμαι ταυτόσημος στον χρόνο, γι' αυτό ο χρόνος φαίνεται να κυλάει, παρ' ότι δεν κάνει κάτι τέτοιο».

Χρειάζεται λοιπόν πραγματικά να πενθούμε για το ότι ο χρόνος μας... άφησε χρόνους;
Ο Αϊνστάιν πάντως βρήκε παρηγοριά στο άχρονο Σύμπαν που ο ίδιος βοήθησε να δημιουργηθεί λέγοντας στην οικογένεια ενός φίλου του που είχε αποβιώσει πρόσφατα: «Λοιπόν, έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο λίγο πιο μπροστά από μένα. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Οι άνθρωποι σαν εμάς, που πιστεύουν στη Φυσική, ξέρουν ότι η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον δεν είναι παρά μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση».
Ετσι είναι η ζωή.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=538709

Τη μέρα που ο χρόνος πέθανε

ΣΤΟ τζάμι του αυτοκινήτου αναβοσβήνει ένα πακέτο τσιγάρα.
Είναι σαν να εισέρχονται όλα σε τούνελ, μόνο το πακέτο φωτίζεται.
Περιοδικά.
Η κίνησή του έχει δύο χρόνους.
Ακολουθεί τον ρυθμό της μουσικής που ακούγεται.
Οι νότες, σαν μοναδικές ερωμένες που παραμένουν.
Σαν παγκόσμιες γκέισες, άπιστες στο αναντικατάστατο της στιγμής.
Μετά τον κόσμο, απώλεια φωτισμού.
Φωτογραφίες του μαύρου.
Προχωράς στο σκοτάδι, επιβεβαιώνοντας ότι βλέπεις.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του τσιγάρου συνεχίζεται σε όλη τη διαδρομή.
Το μονόπρακτο του πακέτου μοιάζει με αποχαιρετισμό.

ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ νικητές στις πόλεις.
Μπαίνουμε.
Πρώτο πληθυντικό, ενεστώς.
Ο μυελός του χρόνου κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, επιχειρεί να κρατηθεί από κάπου.
Καθώς γλιστρά, γίνεται μνήμη.
Λήθη, πριν, κάποτε.
Τότε που.

Ο άνθρωπος που είμαι είναι γεμάτος πατημασιές.
Τα μάτια μου φυλλορροούν πουλιά.
Σκαρφαλώνουν σε ένα κλειστό πλάνο που είναι δέντρο.
Από κει με καλούν.
Με καλούν τα μάτια μου.
Το πρόσωπο.
Ενα τζάμι, εξώπορτας.
Πεταμένο.
Από μέσα η ψυχή κωπηλατεί.
Ο χρόνος αγνοείται.

ΚΑΤΩ απ' τη φούστα σου έρχεται αργοπορημένα η θάλασσα.
Μια χούφτα άμμος κινείται στις παρυφές της.
Μεσίστια, υποταγμένη.
Θέλω να την αγγίξω.
Να την ανοίξω στα δύο και να περάσω από μέσα της, όπως ο Μωυσής. Χορεύετε;
Μόνον από πόνο, αλλά τώρα θα χορέψω από χαρά.
Σου έδωσα λίγη βροχή.
Την άφησα στο κουτί, δεμένη με μπλε κορδέλες -πού βρήκα τη βροχή δεν θυμάμαι-, αλλά μαρμάρωσε μέσα σου, και προχωρήσαμε μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.
Με τις επιθυμίες μακροσκελείς, να περισσεύουν απ' τα σώματά μας σαν μουσικές εθισμένες.

ΘΑ σπρώξω τον χρόνο να πέσει, να πάψει να διαιωνίζει γεράματα και να γίνει ένα σπασμένο αβγό στα μαλλιά σου.
Εκεί θα γεννηθεί ο άλλος Χριστός, αφροδίσιος, κίτρινος απ' τον ήλιο και σαν μελάτο φιλί.
Ετοιμο να στάξει, θα ενωθεί.
Μοναδικό φόρεμα η σάρκα.
Να το σκίσεις.
Την άλλη φορά να 'ρθεις με σκισμένο φόρεμα και τα μάτια γυρισμένα ανάποδα, σαν κόκκινες βελόνες σε πυρκαγιά.
Και με ανοιγμένες τρύπες παντού να βάζεις το φως, εκεί όπου αλλάζουν οι ζωές, τρομακτικά περίπλοκες και καθηλωμένες.
ΣΤΟ τζάμι το πακέτο έχει μεγαλώσει.
Τα τσιγάρα έφτασαν το μέγεθος του υαλοκαθαριστήρα και τον ξεπέρασαν.
Το φεγγάρι έσκυψε τη μύτη του, όπως σκύβει ο εκσκαφέας στα ερείπια, και χάθηκε πίσω από τα κομμένα σύννεφα.
Το τετράδιο καλλιγραφίας του ουρανού ήταν γεμάτο.
Από σάπιο πορτοκαλί.
Ο Θεός δεν θα είχε πού να γράψει.
Για μια στιγμή νόμισα ότι όλα τα κεραμίδια των σπιτιών χύθηκαν πάνω μου και με έθαψαν.
Δεν ήμουν εγώ.
Το κορμί σου δίπλα μου σαν να χόρευε.
Ηταν όπως το ήθελα: σκισμένο, σε πυρκαγιά, με ανοιγμένες τρύπες παντού. Ετοιμο να στάξει.
Πάμε να γεννηθούμε αλλού, σου είπα. Ο χρόνος αυτός έχει πεθάνει.

Σταύρος Σταυρόπουλος

Και ο Ρότζερ Πενρόουζ πιστεύει ότι υπάρχουν ενδείξεις για ένα κυκλικό σύμπαν

Κυκλικά μοτίβα, εντός του Κοσμικού Υποβάθρου Μικροκυμάτων (CMB) δείχνουν ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν ξεκίνησαν μαζί με το Big Bang, αλλά ότι το σύμπαν μας στην πραγματικότητα κάνει συνεχώς Αιώνιους κύκλους.
Αυτός είναι ο συγκλονιστικός ισχυρισμός του θεωρητικού φυσικού Roger Penrose του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ο οποίος λέει ότι τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από τον δορυφόρο WMAP της NASA, υποστηρίζουν την ιδέα μιας "σύμμορφης κυκλικής κοσμολογίας”.
Ωστόσο, ο ισχυρισμός αυτός είναι βέβαιο ότι θα αποδειχθεί αμφιλεγόμενος, επειδή διαφωνεί με το ευρέως αποδεκτό πληθωριστικό μοντέλο της κοσμολογίας.

Σύμφωνα με την θεωρία του Πληθωρισμού, το σύμπαν ξεκίνησε από ένα σημείο άπειρης πυκνότητας γνωστό ως Μεγάλη Έκρηξη, περίπου, 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, και επεκτάθηκε πάρα πολύ γρήγορα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, οπότε μετά από το γεγονός (πληθωρισμός) εξακολούθησε να αναπτύσσεται αλλά με πολύ βραδύτερο ρυθμό από τότε.
Στην διάρκεια του χρόνου αυτού γεννήθηκαν τα άστρα, οι πλανήτες και τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος.

Η εν λόγω διαστολή πιστεύεται ότι τώρα επιταχύνεται και αναμένεται να οδηγήσει σε ένα ψυχρό, ομοιόμορφο, δίχως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σύμπαν.
Ο Penrose, ωστόσο, διαφωνεί με την πληθωριστική εικόνα και ειδικότερα πιστεύει ότι δεν μπορεί να εξηγήσει την πολύ χαμηλή κατάσταση της εντροπίας στην οποία βρισκόταν το σύμπαν όταν γεννήθηκε – ένας εξαιρετικά υψηλός βαθμός τάξης, που μπόρεσε να φτιαχτεί η πολύπλοκη ύλη.
Ο Penrose δεν πιστεύει ότι ο χώρος και ο χρόνος άρχισε να λειτουργεί κατά τη στιγμή του Big Bang, αλλά ότι το Big Bang ήταν στην πραγματικότητα μόνο ένα από μια σειρά πολλών, με την κάθε Μεγάλη Έκρηξη να σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου «αιώνος» στην ιστορία του σύμπαντος.

Συνεχώς νέα Big Bang
Η κεντρική ιδέα στη θεωρία του Penrose είναι ότι στο πολύ μακρινό μέλλον ο Κόσμος θα γίνει πολύ παρόμοιος με το πώς ήταν κατά το Big Bang.
Ο ίδιος λέει ότι σε αυτά τα σημεία το σχήμα, ή η γεωμετρία, του σύμπαντος ήταν και θα είναι πολύ λείο, σε αντίθεση με την σημερινή πολύ οδοντωτά μορφή. Αυτή η συνέχεια του σχήματος, υποστηρίζει, θα επιτρέψει τη μετάβαση από το τέλος του τρέχοντος Αιώνος, όταν το σύμπαν θα έχει επεκταθεί τόσο οπότε θα είναι απείρως μεγάλο, με την έναρξη του επόμενου Αιώνος, όταν θα γίνει εκ νέου απειροστά μικρό και θα εκραγεί για την επόμενη Μεγάλη Έκρηξη.
Είναι καθοριστικής σημασίας, λέει, η εντροπία σε αυτό το στάδιο μετάβασης να είναι εξαιρετικά χαμηλή, διότι οι μαύρες τρύπες, οι οποίες καταστρέφουν όλες τις πληροφορίες που απορροφούν, εξατμίζονται καθώς το σύμπαν διαστέλλεται και με τον τρόπο αυτό αφαιρείται εντροπία από το σύμπαν.

Ο Penrose τώρα ισχυρίζεται ότι έχει βρει αποδεικτικά στοιχεία για αυτή τη θεωρία στο κοσμικό υπόβαθρο των μικροκυμάτων, την πανταχού παρούσα ακτινοβολία μικροκυμάτων που πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε όταν το σύμπαν ήταν μόλις 380.000 ετών και η οποία μας λέει τι συνθήκες επικρατούσαν εκείνη τη στιγμή.
Τα στοιχεία αυτά ελήφθησαν από τον Vahe Gurzadyan του Ινστιτούτου Φυσικής στην Αρμενία, ο οποίος ανέλυσε δεδομένα επτά χρόνων από τον δορυφόρο WMAP, καθώς επίσης και δεδομένα από το παλιό πείραμα BOOMERANG στην Ανταρκτική.
Οι Penrose και Gurzadyan λένε ότι έχουν προσδιορίσει με σαφήνεια ομόκεντρους κύκλους μέσα στα δεδομένα – περιοχές στον ουρανό των μικροκυμάτων στις οποίες το εύρος της θερμοκρασίας της ακτινοβολίας είναι αισθητά μικρότερο από ό,τι αλλού.

Βλέποντας μέσα από το Big Bang

Σύμφωνα με τον Penrose και Gurzadyan, αυτοί οι κύκλοι μας επιτρέπουν να «δούμε μέσα» από τη Μεγάλη Έκρηξη στον Αιώνα που υπήρχε πριν το Big Bang.
Οι κύκλοι, πιστεύουν, ότι είναι τα σήματα που έμειναν στον δικό μας Αιώνα από τους σφαιρικούς κυματισμούς των βαρυτικών κυμάτων, που δημιουργήθηκαν όταν οι μαύρες τρύπες συγκρούστηκαν στον προηγούμενη αιών.
Ισχυρίζονται μάλιστα ότι οι εν λόγω κύκλοι δημιουργούν πρόβλημα για την πληθωριστική θεωρία, διότι αυτή η θεωρία λέει ότι η κατανομή των μεταβολών της θερμοκρασίας σε όλο τον ουρανό θα πρέπει να είναι Γκαουσσιανή, είτε τυχαία, αντί να έχει κάποιες διακρινόμενες δομές στο εσωτερικό του.

Ο Julian Barbour, ένας επισκέπτης καθηγητής της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, λέει ότι οι κύκλοι θα είναι "άξιοι θαυμασμού, εάν είναι πραγματικοί και συγκλονιστικοί, εφόσον επιβεβαιωθεί η θεωρία του Penrose". “Αυτοί”, λέει, "ανατρέπουν την πληθωριστική εικόνα", η οποία, προσθέτει, ότι έχει γίνει ευρέως αποδεκτή ως επιστημονικό γεγονός από πολλούς κοσμολόγους. Όμως, πιστεύει ότι το αποτέλεσμα θα είναι "πολύ αμφιλεγόμενο” και ότι άλλοι ερευνητές θα εξετάσουν τα δεδομένα με πολύ κριτικό πνεύμα.
Ο Julian Barbour βλέπει ότι υπάρχουν πολλές πτυχές συζητήσιμες στη θεωρία, όπως η απότομη αλλαγή της κλίμακας μεταξύ Αιώνων και η κεντρική υπόθεση της θεωρίας, ότι όλα τα σωματίδια θα γίνουν άμαζα στο πολύ μακρινό μέλλον. Υπενθυμίζει, για παράδειγμα, ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για φθορά των ηλεκτρονίων.
~~~~~~~~~~~~~
https://arxiv.org/abs/1011.3706
physics4u.gr

Ο νεαρός κύπριος μάγος της νευροεπιστήμης που πούλησε το εργαστήριό του στην Google έναντι 450 εκατ. ευρώ

Η διάνοια Ντέμης Χασάμπης και η ριζικά διαφορετική πορεία του στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης

Ήταν στις αρχές του 2014 όταν μια είδηση ήρθε να ταράξει τα νερά του κόσμου της τεχνολογίας.
Ο διαδικτυακός κολοσσός Google αποκτούσε έναντι 450 εκατ. ευρώ ένα πρωτοποριακό βρετανικό εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης που δεν είχε κατασκευάσει ωστόσο τίποτα!
Το DeepMind, μάθαινε τώρα η οικουμένη, ήταν το πνευματικό παιδί ενός νεαρού Κύπριου, κάποιου Ντέμη Χασάμπη, τον οποίο έσπευσε να χαρακτηρίσει λίγο μετά ο «Guardian» ως «υπερήρωα της τεχνητής νοημοσύνης», μιας και ήταν ο δικός του αλγόριθμος αυτός που θα νικούσε έναν άνθρωπο σε ένα πνευματικό παιχνίδι.

Θεωρούμενο σήμερα, μόλις λίγα χρόνια αργότερα, ως μια από τις εμβληματικότερες νίκες της τεχνητής νοημοσύνης έναντι του ανθρώπινου νου, το επίτευγμα του Χασάμπη δεν ήταν παρά ένας μικρός μόνος σταθμός στην τρομακτική του πορεία σε κλάδους αιχμής.
Νευροεπιστήμονας πλέον, αισίως στα 40 του, ο Ντέμης πρωτοσυστήθηκε στον κόσμο ως σκακιστής και σχεδιαστής ηλεκτρονικών παιχνιδιών, απασχολώντας τον κόσμο της τεχνολογίας με τα καμώματά του ήδη από παιδί.
Καθώς κάποτε ήταν παιδί-θαύμα στο σκάκι, φτάνοντας ακόμα και στο Νο 2 της παγκόσμιας κατάταξης για παιδιά κάτω των 14 ετών!
Έτσι τον έμαθαν αυτοί που έπρεπε, ως ιδιοφυΐα του σκακιού αρχικά, πριν τους απασχολήσει ως προγραμματιστής και δημιουργός βιντεοπαιχνιδιών αργότερα και τέλος ως αρχιτέκτονας ενός προγράμματος τεχνητής νοημοσύνης που θα έβαζε κάτω τον άνθρωπο εκεί που υποτίθεται ότι υπερέχει έναντι της μηχανής: στο πνεύμα.

Συνιδρυτής σήμερα του περιβόητου εργαστηρίου τεχνητής νοημοσύνης DeepMind, έκανε ακόμα και την Google να θέλει το όνομά της στον τίτλο του δημιουργήματός του, πληρώνοντάς το φυσικά ακριβά.
Ακριβότερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή εξαγορά της ως τα σήμερα!
Τώρα τον αναγνωρίζουν όλοι ως έναν από τους εξυπνότερους στοχαστές και οραματιστές της τεχνητής νοημοσύνης, και δεν είναι μόνο ο περιβόητος τεχνολογικός του άθλος υπεύθυνος γι’ αυτό.
Ποιος άθλος;
Μα το πρόγραμμα που μαθαίνει μόνο του (AlphaGo) φυσικά και νίκησε τον παγκόσμιο πρωταθλητή του διαβολεμένα δύσκολου πανάρχαιου κινέζικου επιτραπέζιου παιχνιδιού Go.

Και ήταν ο τρόπος που το έκανε, μιας και μηχανές έχουν νικήσει ακόμα και πρωταθλητές σκακιού εδώ και δεκαετίες.
Ο αλγόριθμος του Χασάμπη είναι πραγματικά πανέξυπνος και ήταν αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό του να μαθαίνει από τα λάθη του αλλά και το περιβάλλον που έκανε την Google να θέλει να τον βάλει στο χέρι, καθώς οι πρακτικές του εφαρμογές είναι πρακτικά ανεξάντλητες.

Τώρα ο Ντέμης θέλει να τον βάλει στη δούλεψη της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα στους τομείς της κλιματικής αλλαγής και των συστημάτων υγείας, μεταμορφώνοντας το μέλλον μιας ανθρωπότητας που είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα πρωταγωνιστήσει.
Το περιοδικό «Time» το αναγνώρισε φέτος αυτό, περιλαμβάνοντάς τον στους 100 σημαντικότερους ανθρώπους της χρονιάς.
Αν και αυτό δεν είναι παρά η αρχή για τη διάνοια που πιστεύει ακράδαντα πως ο ανθρώπινος νους δεν είναι παρά ένας υπολογιστής σαν όλους τους άλλους.
Ή πως το φαγητό είναι χάσιμο χρόνου…

Πρώτα χρόνια

Ο Ντέμης Χασάμπης γεννιέται στις 27 Ιουλίου 1976 στο Λονδίνο από ελληνοκύπριο πατέρα με καταγωγή από την Αμμόχωστο και μητέρα από τη Σιγκαπούρη.
Ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά των δυο δασκάλων.
Η μουσική παιδεία του πατέρα θα περάσει στην αδερφή του Ντέμη, που είναι πιανίστρια και συνθέτης, ενώ ο μικρότερος αδερφός του σπουδάζει ακόμα (δημιουργική γραφή).

«Οι γονείς μου φοβούνται την τεχνολογία», εξομολογήθηκε ο Ντέμης στον «Guardian», «δεν τους αρέσουν οι υπολογιστές.
Είναι σχετικά μποέμ τύποι.
Η αδερφή μου και ο αδερφός μου ακολούθησαν κι αυτοί τον δρόμο της τέχνης. Κανείς τους δεν πήγε για μαθηματικά ή επιστήμη. Είναι περίεργο, δεν ξέρω από πού προήλθαν όλα αυτά».

Πατέρας σήμερα κι αυτός δύο μικρών αγοριών, ο Ντέμης παντρεύτηκε μια μοριακή βιολόγο και έφτιαξε τη δική του οικογένεια.
Θυμάται βέβαια ακόμα τον κύπριο μετανάστη στη Βρετανία παππού του, με τον οποίο άρχισε να πρωτοπαίζει σκάκι νικώντας τον τελικά πριν καν κλείσει τα τέσσερά του!
Η κλίση του στο σκάκι φάνηκε λοιπόν από ιδιαιτέρως τρυφερή ηλικία, όπως και σε άλλα επιτραπέζια παιχνίδια.
Το σκάκι το έμαθε από τον πατέρα και τον θείο του, οι οποίοι έπαιζαν με τις ώρες.
Το περίεργο της υπόθεσης ήταν πως το τετράχρονο άρχισε να τους κερδίζει έπειτα από δύο μόλις βδομάδες εξάσκησής του!

Μέχρι τα πέντε του, διαγωνιζόταν σε πανεθνικούς βρετανικούς διαγωνισμούς σκακιού και στα έξι του κέρδισε το βρετανικό πρωτάθλημα κάτω των 8 χρονών. Στα 9 του, ήταν πια αρχηγός της εθνικής ομάδας της Αγγλίας κάτω των 11 ετών. Μέσα σε όλα, με το χρηματικό έπαθλο από έναν διαγωνισμό σκακιού αγοράζει μόνος του στα 8 του τον πρώτο του ηλεκτρονικό υπολογιστή, έναν ZX Spectrum, με τις 200 λίρες του βραβείου.
«Το φοβερό με τους υπολογιστές εκείνων των ημερών ήταν ότι μπορούσες να τους προγραμματίσεις», είπε πρόσφατα στο «Wired», «κατάλαβα ενστικτωδώς ότι αυτή ήταν μια μαγική συσκευή πάνω στην οποία μπορούσες να απελευθερώσεις τη δημιουργικότητά σου».

Μέχρι τα 13 του, ο Χασάμπης είχε αγγίξει το καθεστώς του chess master!
Τώρα ήταν ο δεύτερος καλύτερα αμειβόμενος παίκτης του σκακιού κάτω των 14 ετών σε όλο τον κόσμο.
Στα 14 του εξάλλου είχε ήδη ολοκληρώσει με επιτυχία τις ακαδημαϊκές εξετάσεις της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, δυο χρόνια νωρίτερα δηλαδή από κάθε άλλο συμμαθητή του.
Οι βαθμοί του στα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία ήταν τέτοιοι που έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ ήδη από τα 16 του.
Αν και δεν τον άφησαν να πάει στο πανεπιστήμιο, καθώς παραήταν μικρός.
Του είπαν πως καλύτερο θα ήταν να ξεκινήσει από την επόμενη χρονιά…

Το παιδί-θαύμα και οι πρώτες του επιχειρηματικές προσπάθειες

Μέσα σε όλα αυτά, ο πιτσιρίκος προλαβαίνει να τσαλαβουτήσει και στον επαγγελματικό στίβο!
Στα 15 του κέρδισε έναν διαγωνισμό σε ένα περιοδικό τεχνολογίας και προσλήφθηκε από ένα βρετανικό στούντιο δημιουργίας videogames.
Ήταν στην Bullfrog Productions που θα συνυπέγραφε το πρώτο του παιχνίδι, τόσο στον σχεδιασμό όσο και τον προγραμματισμό, το «Theme Park», που καλούσε τους παίκτες να φτιάξουν ένα θεματικό πάρκο.
«Ήμουν τυχερός που βρέθηκα στην Bullfrog στην πιο χρυσή εποχή που πέρασε. Η πιο μεγάλη πλάκα που έζησα με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ήταν στις αρχές της καριέρας μου στη δεκαετία του 1990», είπε σε περιοδικό gaming. To «Theme Park» κυκλοφόρησε τελικά το 1994 και πούλησε μερικά εκατομμύρια αντίτυπα!

Ο Χασάμπης έφυγε όμως από την Bullfrog εκείνη τη χρονιά για να σπουδάσει πληροφορική στο Κέιμπριτζ.
Από το οποίο αποφοιτεί το 1997 με διπλό πτυχίο στα χέρια του, πριν πιάσει δουλειά σε άλλο ένα δημιουργικό στούντιο ηλεκτρονικών παιχνιδιών, το Lionhead.
Εκεί θα ασχοληθεί για πρώτη φορά με μια πρώιμη εκδοχή τεχνητής νοημοσύνης, συνεργαζόμενος σε έναν τίτλο που θα έμενε κλασικός, το τρομερό videogame «Black & White».

Την επόμενη χρονιά θα έφευγε όμως και από το Lionhead για να ιδρύσει τη δική του εταιρία videogames.
Το 1998 ανοίγει λοιπόν τις πύλες του το Elixir Studios, οι τίτλοι που βγαίνουν από το οποίο αποσπούν διεθνή βραβεία και μπαίνουν κάτω από τις ομπρέλες κολοσσών του χώρου, όπως η Vivendi Universal και η Microsoft!
Για τους gamers το όνομα της Elixir σημαίνει πολλά.
Και καθώς είχε πάντα το θέμα του με την τεχνητή νοημοσύνη, οι 60 υπάλληλοί του ασχολούνται και με τίτλους προσομοίωσης τεχνητής νοημοσύνης σε πραγματικές συνθήκες.
 Όλοι τους πουλούν ιδιαιτέρως καλά και δύο μάλιστα, τα παιχνίδια «Republic: The Revolution» και «Evil Genius», είναι υποψήφια για βραβεία BAFTA.

Η εταιρία του αποτιμάται πια στην αγορά στα 13,5 εκατ. δολάρια! Ο Ντέμης πουλά το 5% της στο στούντιο Eidos (το οποίο έφτιαξε τη σειρά παιχνιδιών με τη Lara Croft «Tomb Raider») έναντι 670.000 ευρώ και επιστρέφει τάχιστα στον ακαδημαϊκό κόσμο. Το 2005 θα τον βρει στο University College London να κάνει το διδακτορικό του στη γνωστική νευροεπιστήμη, το οποίο θα πάρει έπειτα από 4 χρόνια.

Ήταν στα χρόνια του διδακτορικού του που κοίταξε καλύτερα στον ανθρώπινο εγκέφαλο ψάχνοντας έμπνευση για τους αλγόριθμους που σκάρωνε στην τεχνητή νοημοσύνη. Η έρευνά του μάλιστα στη μνήμη και τους μηχανισμούς της φαντασίας αναγορεύτηκε το 2007 από την έγκριτη επιστημονική επιθεώρηση «Science» ως μια από τις 10 επιστημονικές τομές της χρονιάς.
Τέτοια ήταν τα εξαγόμενα της μελέτης του που το 2009 απέσπασε περίβλεπτη υποτροφία για να ασχοληθεί με το θέμα του σε μεταδιδακτορικό επίπεδο στο University College London. Έχοντας περάσει μέχρι τότε από ερευνητικά εργαστήρια του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ, καθώς αυτά που έκανε ενδιέφεραν άπαντες.
Και τότε θα έκανε την κίνηση-ματ…

Ο Χάσαμπης αλλάζει τον κόσμο όπως τον ξέραμε

Ήταν το 2010 όταν θα ίδρυε αυτό που έμελλε να γίνει η μεγαλύτερή του επιτυχία, το εργαστήριο DeepMind.
Ως τα σήμερα φυσικά, μιας και στα 41 του αισίως έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Το εργαστήριο έχει έδρα το Λονδίνο και θέλησε από την αρχή να «λύσει το θέμα της νοημοσύνης» και να χρησιμοποιήσει τη γνώση ώστε να «κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος».

Η εταιρία του έφτιαχνε σοφιστικέ αλγορίθμους που μάθαιναν μόνοι τους με σκοπό να διαπρέπουν σε έναν τομέα τη φορά.
Με μια ομάδα κορυφαίων νευροεπιστημόνων και αστεριών της πληροφορικής, ο Ντέμης ασχολούνταν επιτέλους με τους δικούς του όρους πάνω στο διαχρονικό όραμά του.
Κάποια στιγμή έβαλε στο στόχαστρο το Go, ένα κινεζικό επιτραπέζιο ηλικίας 3.000 ετών, στο οποίο ήθελε να φτιάξει ένα πρόγραμμα που να νικήσει τον καλύτερο ανθρώπινο παίκτη του.
Και να βοηθήσει την Google φυσικά να περικόψει τους τεράστιους λογαριασμούς του ρεύματός της!
Κάποιοι άλλοι αλγόριθμοί του έβρισκαν τώρα τον δρόμο τους για το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας.

Το DeepMind το ίδρυσε με τον παιδικό του φίλο Μουσταφά Σουλεϊμάν, ο οποίος είναι τώρα επικεφαλής του τμήματος εφαρμοσμένης τεχνητής νοημοσύνης του εργαστηρίου και αφεντικό στο τμήμα υπηρεσιών υγείας.
Όσο για τον Χασάμπη, παραμένει γενικός διευθυντής και ψυχή της εταιρίας, παρά την εξαγορά της από τον κολοσσό.

Η δουλειά του, να αναπτύξει προγράμματα που να σκέφτονται αυθόρμητα, όπως οι άνθρωποι δηλαδή, αντί να προγραμματίζονται εκ των προτέρων και να εκτελούν δοσμένες εντολές, ήταν έρευνα αιχμής ήδη από τα γεννοφάσκια της. Την ώρα που το DeepMind επικεντρωνόταν στην εξέλιξη της τεχνολογίας και την ιατρική έρευνα με στόχο τη δημιουργία μηχανών που να μπορούν να αυτοβελτιώνονται (και να αυτοθεραπεύονται!), ο ίδιος ο Χασάμπης αφιερωνόταν ολοένα και περισσότερο στην παραγωγή αλγορίθμων που να μιμούνται την ανθρώπινη ικανότητα του ελεύθερου στοχασμού.

Η κατανόηση της κλιματικής αλλαγής και η μακροοικονομία, για παράδειγμα, είναι τομείς που θα εξελιχθούν με βάση την τεχνητή νοημοσύνη, όπως πιστεύει ο Ντέμης.
Ο οποίος απέδειξε την αλήθεια των λόγων του με το Go, ένα πνευματικό παιχνίδι που η επιφάνειά του είναι διαιρεμένη σε 361 τετράγωνα (19x19) παρέχοντας άπειρες πρακτικά κινήσεις στον παίκτη.

Το πρόγραμμά του, το AlphaGo, κατάφερε να μάθει και να αφομοιώσει δημιουργικά (αυτό είναι το νέο χαρακτηριστικό που κομίζει ο Ντέμης) 30 εκατομμύρια κινήσεις από επαγγελματίες παίκτες, όταν και θα ήταν πια έτοιμος να αντιμετωπίσει τον καλύτερο των καλυτέρων.
«Μιλάμε για ένα παιχνίδι. Περίπλοκο, αλλά όχι όσο τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος.
Επιπλέον, καταλήξαμε σε συμφωνία με την Google ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικούς σκοπούς», είπε μετά ο Χασάμπης!

Η υπεροχή του AlphaGo αποδείχτηκε περίτρανα όταν νίκησε δύο διαδοχικές φορές τον παγκόσμιο πρωταθλητή, δείχνοντας πως η τεχνητή νοημοσύνη έχει πλέον και αντίληψη.
Η νίκη-ορόσημο της τεχνητής νοημοσύνης έναντι του ανθρώπινου νου έλαβε χώρα στη Σεούλ τον Μάρτιο του 2016, καθώς εκεί ζει ο Λι Σεντόλ, 18 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής του Go και απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.
Ο πρωταθλητής εγκατέλειψε μάλιστα την παρτίδα έπειτα από μάχη 3,5 ωρών, αποδεχόμενος ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για να ανατρέψει την κυριαρχία του AlphaGo.
Το οποίο μαθαίνει μόνο του με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, κάτι που λογίστηκε σημείο-καμπής στην εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης.

«Το Go είναι το υπέρτατο, το απόλυτο παιχνίδι και το πλουσιότερο από άποψη πνευματικού βάθους.
Είναι συναρπαστικό και όμορφο και αυτό που είναι συγκλονιστικό για μας είναι το γεγονός ότι όχι μόνο καταφέραμε να μάθουμε το παιχνίδι, αλλά αναπτύξαμε εκπληκτικά ενδιαφέροντες αλγόριθμους», σημείωσε περιχαρής ο Χασάμπης μετά τον θρίαμβο της μηχανής του, σπεύδοντας να εξηγήσει πως «το AlphaGo παίζει με ένα πολύ ανθρώπινο ύφος, επειδή έμαθε τον ανθρώπινο τρόπο και με την εξάσκηση έγινε ολοένα και καλύτερο, όπως ακριβώς θα έκανα εγώ ή εσείς».

Το γεγονός ήταν τόσο κολοσσιαίο για την τεχνητή νοημοσύνη που χαιρετίστηκε ακόμα και από το κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό «Nature», το οποίο αφιέρωσε ολόκληρο άρθρο στον θρίαμβο της μηχανής.
Κι αυτό γιατί ο αλγόριθμος του Χασάμπη δουλεύει με ένα βελτιωμένο νευρωνικό δίκτυο που θα έφερνε αμηχανία ακόμα και στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Ο ίδιος εξομολογήθηκε στον «Guardian» το όραμά του για το μέλλον, θέλοντάς το να είναι μια συνεργασία έξυπνων μηχανών και επιστημόνων: «Ο καρκίνος, η κλιματική αλλαγή, η ενέργεια, η μακροοικονομία, τα χρηματοπιστωτικά συστήματα, η φυσική: πολλά από τα συστήματα που θα θέλαμε να κατανοήσουμε πλήρως γίνονται ολοένα και πιο περίπλοκα», υποστηρίζει ο Χασάμπης και συνεχίζει:

«Υπάρχει μια τέτοια υπερφόρτωση πληροφοριών που έχει γίνει δύσκολο ακόμα και για τους πιο έξυπνους ανθρώπους να τις κατανοήσουν στη διάρκεια της ζωής τους.
Πώς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτό τον υπερβολικό όγκο δεδομένων ώστε να καταλήξουμε στις σωστές ιδέες;
Ένας τρόπος για να κατανοήσουμε την τεχνητή νοημοσύνη είναι ως μια διαδικασία που θα μετατρέπει αυτόματα τις μη δομημένες πληροφορίες σε πρακτικές γνώσεις.
Αυτό πάνω στο οποίο εργαζόμαστε είναι το να βρεθούν λύσεις σε οποιοδήποτε πρόβλημα».
Η Google δεν ήταν η πρώτη που αναγνώρισε την απίστευτη δυναμική της έρευνας και της πρακτικής πλέον του Χασάμπη, καθώς ο δισεκατομμυριούχος και επίσης οραματιστής Elon Musk της Tesla είχε σπεύσει να γίνει ένας από τους πρώτους επενδυτές του.

Η DeepMind εξαγοράστηκε τον Ιανουάριο του 2014 από την Google έναντι 450 εκατ. ευρώ, κάτι που χαροποίησε τους 50 υπαλλήλους της.
Σήμερα έχει πάνω από 400 εργαζομένους και είναι ένα από τα πιο προωθημένα εργαστήρια του κολοσσού, ο οποίος εφαρμόζει ήδη τις γνώσεις που κομίζει ο Χασάμπης στα δικά της προϊόντα.

Ο Χασάμπης και οι συνεργάτες του ανάγκασαν όμως την Google, προκειμένου να της πουλήσουν το πνευματικό του παιδί, να στήσει μια επιτροπή δεοντολογίας για την κατεύθυνση που θέλουμε ως ανθρωπότητα να πάρει η τεχνολογία.
Η εταιρία του έγινε πρωτοσέλιδο το 2015 στο «Nature», όταν ο Χασάμπης έφτιαξε έναν αλγόριθμο που μάθαινε μόνος του πώς να γίνεται ξεφτέρι σε όλα τα ιστορικά παιχνίδια του Atari.
Το 2016 η DeepMind έπαιξε και πάλι στο πρωτοσέλιδο του «Nature», κάνοντας όλους να ξύνουν το κεφάλι τους. Δύο φορές στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό δεν έχουν παίξει άλλοι κι άλλοι!
Δεν είναι λίγοι οι κορυφαίοι νευροεπιστήμονες που πιστεύουν ότι είναι η DeepMind του Χασάμπη αυτή που φαίνεται να κερδίζει τη μάχη της τεχνητής νοημοσύνης, αφήνοντας πίσω κολοσσούς της τεχνολογίας και σπουδαία ερευνητικά ιδρύματα.
Ο ίδιος ο Χασάμπης τιμάται πλέον εκτεταμένα για την καινοτόμα δουλειά του και το 2016 μπήκε στη λίστα του «Nature» με τους 10 ανθρώπους που έκαναν τη μεγάλη διαφορά μέσα στη χρονιά.
Το 2017 ήρθε το «Time» και ποιος ξέρει τι θα συμβεί το 2018…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
en.wikipedia.org
el.wikipedia.org
http://www.bbc.com/earth/story/20170215-the-strange-link-between-the-human-mind-and-quantum-physics
https://phys.org/news/2014-03-quantum-theory-cognition-memories.html
https://www.sciencealert.com/new-study-discovers-your-brain-actually-works-in-up-to-11-dimensions
https://resonance.is/confirmation-quantum-resonance-brain-microtubules/
http://www.newswise.com/articles/consciousness-depends-on-tubulin-vibrations-inside-neurons-anesthesia-study-suggests
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=538709
http://www.bibliotheque.gr/article/33948
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=30/12/2010&id=236945
http://physics4u.gr/blog/2010/11/22/%CF%8C-%CF%8C-%CF%8D-%CF%8C-upsilon/
https://www.newsbeast.gr/portraita/arthro/2776114/o-nearos-kiprios-magos-tis-nevroepistimis-pou-poulise-to-ergastirio-tou-stin-google-enanti-450-ekat-evro