Χρόνος - Άπλωσε τη ζωή σου σε στιγμές και παράτα την ξεφτισμένη ιστορικότητα της ζωή σου που κόλλησε στη Λα μινόρε.

Πολυτιμότερο αγαθό από αυτό δεν θα έχουμε ποτέ. 
Ούτε χρήμα ούτε τίποτα. 
Κάποιοι το έκαναν κομπολόι και μετρούν χάντρες σαν να είναι αυτοσκοπός. 
Όχι μην άγχεστε. Χρόνος είναι, δεν ειναι η ζωή. 
Είναι ομως φίλος και δάσκαλος. 
Πόσο χρόνο σπαταλούμε, αν σκεφτείς θα τρομάξεις. 
Άγονη ψυχαγωγία, καφέδες λουστρασιόν και σκέτη αγωνία. 
Βγες απο τον χρόνο. 
Φύγε, εξαφανίσου. 
Κάνε τα βασικά της ημέρας και μην μετράς πια. 
Κάθησε καταγης στο χωλ του σπιτιού σου και κοίτα το ταβάνι. 
Ξέχνα το όνομα σου, ξέχνα αν πεινάς, αν διψάς αν σε αγαπούν και αν κατάφερες όσα ήθελες. Δεν χωρούν όλα σε μία μέρα. 
Άπλωσε τη ζωή σου σε στιγμές και παράτα την ξεφτισμένη ιστορικότητα της ζωή σου που κόλλησε στη Λα μινόρε.  
Πάρε μαζί σου μόνο τα ρούχα που φοράς. 
Πέτα άχρηστα αντικείμενα που σου θυμίζουν όσα ήσουν, δεν τα χρειάζεσαι πια. 
Γνώρισε ανθρώπους απο την αρχή, κάνε σαν να έχουν μονο το όνομα και τίποτε άλλο ίδιο. Πάρε απόσταση δύο μέτρων και κοίτα ξανά τα παιδιά σου. 
Δες τα για λίγο σαν να ειναι αλλουνού. 
Καμάρωσε τα σαν να ειναι απλώς ενα θαύμα που ζείτε μαζί. 
Αν έχεις παράπονα πες τα σαν να ξεκινάτε απο την αρχή.  
Ξέχνα τον κοσμικό χρόνο που ακούνε ολοι "τικ-τοκ" και τρέχουν λες και βάρεσε συναγερμός. Είναι μια ψευδαίσθηση ο χρόνος. 
Κάνε τα απαραίτητα να είσαι καθαρός, φροντισμένος και βγες από το μπάνιο. 
Μίλα στους ανθρώπους σιγά και απαλά. Βγες από τη συχνότητα της τρέλας του νου, μπες και ξεκουράσου σ'αυτή της ψυχής που ζει για πάντα. 
Δεν είναι μόνο για τους γκουρού αυτή η ζωή, δεν είναι άπιαστο όνειρο. 
Έγινε άπιαστη η αναπνοή μας και τρέχουμε όλοι να πιάσουμε την ουρά μας. 
Στάσου εκεί για λίγο. Απορώ ακόμη...
Τόσα κύτταρα μέσα μας, πώς ξεχνάμε έτσι; 
Αν ανοίξεις ένα, θα βρεις το όλο. Ετσι ειναι και ο χρόνος. 
Περικλείει το όλο.  
Απορώ ακόμη...
Χριστίνα Μπογιατζή

έχει η μέρα 24 ώρες ή δεν έχει?

Δεν υπάρχει ο χρόνος που ρέει προς μια κατεύθυνση και κυριολεκτικά χρόνος σε συμπαντική κλίμακα ΔΕΝ υφίσταται Richard Feynman. 
Νομίζεις πως η μέρα έχει 24 ώρες; 
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ΛΑΘΟΣ.
Να είναι οι μέρες σου γρήγορες σαν αστραπή και να ζεις μέσα σε μια στιγμή χιλιάδες χρόνια Κρισναμούρτι.
Στον νέο κόσμο, με αυτόν τον Ηλιο στον ουρανό του ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος, κυριολεκτικά φυλακισμένος του Χρόνου, είναι αιχμάλωτος σε έναν αριθμητικό υπολογισμό ωρών, λεπτών, ετών. 
Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει και αν κάποια στιγμή έχει λίγο παραπάνω ή δεν ξέρει τι να τον κάνει ή τον σπαταλάει σε ανοησίες! 
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δεν υπάρχουν και ούτε που ξέρει ο άνθρωπος αν υπάρχει αυτό που δεν έχει. Πάντα έτσι ήταν στο γραμμικό κόσμο του ασήμαντου κι ενεργοβόρου εγώ και του νου, ο άνθρωπος κι όλα τα όντα που συνυπάρχουν μαζί του, οργανικά και ανόργανα, είναι κάτω από την κηδεμονία, την εξουσία και τα καπρίτσια του χρόνου.
Κακώς λένε ότι το αντίθετο της Ζωής είναι ο Θάνατος, δεν είναι, ο Χρόνος είναι.
Υπάρχει ο χρόνος;
Όπως τον αντιλαμβανόμαστε και όπως μας χρησιμοποιεί του στυλ “Θέλω να κάνω αυτό ή 
το άλλο αλλά δεν έχω χρόνο” ή 
“Δεν προλαβαίνω τρέχω όλη την ώρα” ή 
“καλή νέα χρονιά” κι άλλα τέτοια όμορφα κι ανόητα λόγια και σκέψεις σου δίνουν την εντύπωση ότι ο χρόνος υπάρχει. 
Αλλά η σύγχρονη επιστήμη και σχεδόν η Κβαντική θεωρία αλλά πιο ολοκληρωμένα η θεωρία του Χάους και των Fractal λένε ότι ο χρόνος όπως τον μετράς καθημερινά, είτε τον κυνηγάς είτε σε κυνηγάει, δεν υπάρχει. 
Τουλάχιστον όχι, με την έννοια που σε έχουν μάθει να του δίνεις.
Σε κάποιες Πνευματικές κοινωνίες ο χρόνος είναι Ενέργεια του Σύμπαντος. 
Ένα ποτάμι που πρέπει να διαβούμε πλέοντας, ενώ στις σκληρές μεταβιομηχανικές κοινωνίες ο χρόνος είναι απρόσωπος, εξωτερικός, ξέχωρος από την πνευματικότητα. 
Όσο υπάρχει η ξεπερασμένη πλέον αντίληψη ότι ο Χρόνος είναι μια ευθεία γραμμή που ξεκινάει από κάπου στο άγνωστο και καταλήγει κάπου αλλού στο μακρινό μέλλον, τόσο θα είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις, αλλά και να αξιοποιήσεις τις Πνευματικές κι Ενεργειακές διαστάσεις του.
Η Θεωρία του Χάους αλλά και η Κβαντική θεωρία αντικαθιστούν την γραμμή, γραμμικός χρόνος με μια ατέλειωτη πολύπλοκη σχηματική παράσταση Fractal διάστασης. 
Σε κάθε κλίμακα μεγέθυνσης το Fractal αποκαλύπτει καινούργια σχήματα και νέους ατελείωτους δαιδάλους.
Ποιό απλά, κάθε τι που φαίνεται με την πρώτη ματιά γραμμικό δηλ. μια ευθεία μπορεί, αν μελετηθεί σε βάθος να εμφανίζει στροφές, καμπύλες, αραβουργήματα σε Fractal ατελείωτες λεπτομέρειες. 
Άλλωστε η θεωρία του Χάους δηλώνει ξεκάθαρα πως τίποτε δεν υπάρχει ευθεία στην φύση. Δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές. 
Άρα ο χρόνος πως μπορεί να είναι γραμμικός; 
Πως μπορεί κάτι τόσο Πνευματικό όπως ο ΧωροΧρόνος να είναι μια ευθεία γραμμή όταν τίποτε δεν είναι γραμμικό;
Υπάρχουν δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων σύμπαντα που σε κάποια από αυτά ο χρόνος όπως τον ξέρεις εδώ σε αυτό το Σύμπαν, όπως τον μετράς με το ακριβό σου ρολόι, πολύ απλά δεν υπάρχει. 
Τώρα πως εσύ καταφέρνεις να μην έχεις κάτι που δεν υπάρχει; 
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση … κι αν κάνεις καλές ερωτήσεις θα έχεις και καλές απαντήσεις.
Ο χρόνος όχι μόνο δεν υπάρχει “πάντα” αλλά δεν υπάρχει και “παντού”
Η Κβαντική και η θεωρία της Σχετικότητας, δεν θεωρούν τον χρόνο ως απόλυτο. 
“Υπάρχει όμως πάντα” λέει. 
Αλλά η Κβαντική δίνει και μια άλλη διάσταση στο θέμα “Χρόνος” 
Χρησιμοποιώντας τον ισομορφισμό του Sidis, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι όντως ο χρόνος υπάρχει πάντα. 
Το πρώτο πρόβλημα που προκύπτει είναι, αν υπάρχει ο χρόνος παντού και όχι πάντα, εφόσον υπάρχουν και άλλες διαστάσεις στο χωροχρόνο, διότι η λέξη “πάντα” είναι αποκλειστικά χρονική.
Υπάρχει, λοιπόν, ένας χώρος όπου δεν υπάρχει ο χρόνος; 
Αν και είναι φαινομενικά παράδοξο, η ίδια η κβαντική θεωρία μας επιτρέπει να απαντήσουμε θετικά. 
Για να γίνει αυτό πρέπει και αρκεί να εισαγάγουμε το διάστημα του Planck. 
Στην ουσία, υπάρχει ένα όριο που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε μέσα στο διακριτό χωροχρόνο. 
Συνεπώς, όχι μόνο ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, μα επιπλέον δεν αποτελεί αναγκαστικά ένα συνεχές στοιχείο.
Υπάρχει μόνο και μόνο για σένα, εκεί που μπορείς να του δώσεις ένα νόημα. 
Όμως αυτό το νόημα δεν είναι αντικειμενικό και γι’ αυτόν το λόγο υπάρχει αυτή η απορία. 
Αν όμως αποδεχτούμε ότι υπάρχει Κβάντωση της Ενέργειας και του Χώρου, είναι φυσιολογικό να γενικεύσουμε αυτή την έννοια και στο Χρόνο εφόσον ο ΧώροΧρόνος αποτελεί μια ενιαία οντότητα.
Αυτές οι μη συνεχόμενες υπάρξεις του χώρου προσφέρουν δυνατότητες ερμηνείας του διαστήματος του χρόνου με τις μικροτοπικές αλλαγές φάσης. 
Ο χρόνος με αυτόν τον τρόπο έχει μια γεωμετρία που δεν είναι πια γραμμική ή μονοδιάστατη τυπλογικά κι αυτή η γεωμετρία μπορεί να είναι και μορφοκλασματική εφόσον η θεωρία των Fractal μπορεί να κωδικοποιήσει τον Χώρο 
Με άλλα λόγια, ο χρόνος παρουσιάζεται ως μια πολυπλοκότερη έννοια που εμπεριέχει μη κλασικά στοιχεία.
Κατά τον Heidegger, ο χρόνος δεν είναι ένα πράγμα υπάρχον, αλλά μια εκτύλιξις η οποία γίνεται εις την ενότητα των κινήσεών της. 
Η κριτική της εννοίας του χρόνου είναι ανάλογος προς την του χώρου. 
Ο απόλυτος χρόνος, ανεξάρτητος μεταβλητών, είναι φανταστικός και παράλογος. 
Η κριτική του φαινομενικού χρόνου κατά τον Λεϊβνίτιο είναι όμοια προς την του χώρου.
Ο χρόνος αντιμετωπίζεται συμφώνως προς την σκέψη του Αριστοτέλη είναι γενικώς η μετάβασης, η πραγματική διάρκεια του σωματικού κόσμου. 
Η διάρκεια ενός σώματος δεν είναι εις τον χρόνο, αλλά, από κοινού με την διάρκεια των άλλων σωμάτων, αποτελεί τον πραγματικό χρόνο. 
Ο χρόνος, ως πραγματικός, είναι μια όψης της πραγματικής διάρκειας του σωματικού σύμπαντος, από την οποίαν δεν διακρίνεται.
Εις τον Καντ, ο χρόνος είναι ανάλογος προς τον χώρο. 
“Δεν είναι εμπειρική έννοια, προερχομένη από την εμπειρία τινός, είναι μια αναγκαία παράσταση, η οποία ίσταται εις την βάση όλων των διαισθήσεων. 
Δεν είναι μια έννοια, ως λέγεται, παγκόσμιος, αλλά μια καθαρή μορφή της υλικής διαισθήσεως. Ο χρόνος ουδέν άλλο είναι ει μή η μορφή της εσωτερικής αισθήσεως, ήτοι της διαισθήσεως ημών των ιδίων και της εσωτερικής μας καταστάσεως”.
Κατά τον Έγελο “οι διαστάσεις του χρόνου παρόν, 
μέλλον, 
παρελθόν, είναι το γίγνεσθαι ως τοιούτον εις την εξωτερικότητα του”.
Εις την φιλοσοφία των ημερών μας, ο χρόνος εμφανίζεται ως κατηγορία του πραγματικού.
Ο Νεοπλατωνισμός θεωρεί τον χρόνο υποκειμενικό.
Ο Πλωτίνος συνάπτει τον χρόνο όχι με τον φυσικό κόσμο, αλλά με την ψυχή και την αιωνιότητα, υποστηρίζοντας ότι ο χρόνος αποτελεί την ζωή της ψυχής και συνίσταται εις την κίνηση, δια της οποίας η ψυχή μεταβαίνει από μίαν κατάσταση ζωής εις άλλην κατάσταση ζωής.
Ο Καρτέσιος υποστηρίζει ότι ο χρόνος “ον διακρίνομεν από την γενικώς λαμβανομένην διάρκειαν και λεγομένην ότι είναι ο αριθμός της κινήσεως, ουδέν άλλο είναι ει μη ωρισμένος τις τρόπος μεθ’ ου σκεπτόμεθα την διάρκειαν ταύτην”. 
Διά τούτο χρόνος “έξω της αληθινής διαρκείας των πραγμάτων, ουδέν άλλο είναι ει μη εις τρόπος του σκέπτεσθαι”.
Ο Νεύτων και ο S. Clarke διατείνονται ότι ο χρόνος, ως και ο χώρος, είναι αναγκαία συνέπεια της υπάρξεως του Θεού και εν ιδίωμά του, άνευ του οποίου ο Θεός δεν θα ήτο αιώνιος.
Ο Λεϊβνίτιος διατυπώνει το παράδοξον ότι “ο Θεός θα εξαρτάται κατά τινα τρόπον εκ του χρόνου και θα έχη ανάγκην τούτου”. 
Επιμένει δε ότι ο χρόνος είναι “καθαρώς σχετικός είναι μία τάξις διαδοχών, η τάξις των ασταθών δυνατοτήτων, αίτινες έχουν μία συνάφειαν. 
Ο απόλυτος χρόνος, ο οποίος ευρίσκεται έξω των προσκαίρων πραγμάτων, είναι μηδέν”.
Ο G. Berkeley κρίνει τον απόλυτον χρόνον του Νεύτωνος και υποστηρίζει ότι “ο χρόνος είναι μηδέν όταν γίνεται αφαίρεσις από την διαδοχήν των ιδεών του νοός μας”.
Εις την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, ο χρόνος θεωρείται υπό πνεύμα ρεαλιστικό.
Ο Πυθαγόρης θεωρούσε τον χρόνο ως σφαίρα η οποία περιβάλλει το Παν (H. Diels, Die Frag..).
Ο Πλάτων συνάπτει την μεταβλητότητα με τον χρόνο και την αιωνιότητα με το αμετάβλητο.
Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος εις τον χρόνο διατείνεται ότι, ο χρόνος αποτελεί μίαν όψιν της διαρκούς κινήσεως των σωμάτων, επ’ αυτού δε στηρίζεται η υποκειμενικότης του. 
Ο χρόνος δεν είναι η κίνησις, εφ’ όσον υπάρχουν πολλαί κινήσεις επί μέρους, ενώ ο χρόνος είναι μοναδικός.
Οι Στωϊκοί δέχονται ότι ο χρόνος είναι ασώματος, ενδιάμεσον της κινήσεως του σύμπαντος (Διογένης Λαέρτιος).
Ο Ζήνων χρησιμοποιεί τον περί ενδιαμέσου ορισμό του χρόνου και υποστηρίζει ότι “χρόνος είναι ψυχή και όρος ταχύτητος και βραδύτητος των όντων επί μέρους και συμφώνως προς αυτόν άρχονται, λήγουν και υπάρχουν τα πάντα”
Σε αυτό το γίγνεσθαι της αδιάκοπης χρονικής ροής ο Ηράκλειτος θα διαβλέψει μια σύνθεση της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, που την πιστοποιούμε ως εμπειρία αδιάκοπα καινούργιων πραγματοποιήσεων: στο ίδιο ποτάμι δεν γίνεται να μπούμε δυο φορές – τα νερά που μας βρέχουν κάθε φορά είναι άλλα. 
Η ροή είναι κυκλική, όχι σταθερή περιοδική επανάληψη των ίδιων γεγονότων, αλλά μια αδιάκοπα επιστρεπτική ενοποίηση κάθε έκφανσης του υπάρχειν, ροή συναγωγής και διασκορπισμού, σύστασης και αφανισμού, παρουσίας και απουσίας.
Χρόνος είναι ο Κρόνος ως Ηλιος Δημιουργός, ένας Θεός, ένα Ον, που γεννάει παιδιά και τα τρώει, δημιουργεί, 
δημιουργεί, 
δημιουργεί, στο άπειρο, δημιουργίες 
Η εικόνα αναπαράγει τη χρονική διαδοχή σαν πραγματικότητα προσωποποιημένη: 
Κάποιος Θεός-Δημιουργός μεταβάλλει αδιάκοπα το παρόν, 
σε παρελθόν, την ύπαρξη σε ανυπαρξία και τούμπαλιν - ταυτόχρονα!
Η κριτική σκέψη, που πρωτογέννησαν στην ανθρώπινη Ιστορία, οι προ-αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, αποπροσωποποίησε τον γεννήτορα-δημιουργό: 
Τον χρόνο τον γεννάει η μεταβολή, η αέναη στο σύμπαν κίνηση. 
Ταυτίζεται ο χρόνος με την ουράνια σφαίρα στην κίνησή της, τα ουράνια σώματα είναι όργανα χρόνου, μέτρα για να μετράμε τον χρόνο. 
Σε άμεση συνάρτηση με την ύλη, που είναι το δεδομένο και άναρχο υποκείμενο της κινητικής μεταβολής, είναι και ο χρόνος αγέννητος, 
άπειρος,δίχως πέρατα, στοιχείο αναπόσπαστο της κοσμικής ολότητας, ανερμήνευτα δεδομένο «γίγνεσθαι» συστατικό του υπάρχειν.
Η Fractal Εννοια του Χρόνου
Υπάρχει μια ιστορία σε πολλές κουλτούρες και πολιτισμούς με πολλές παραλλαγές που όμως λέει το ίδιο. 
Την έννοια του Fractal Χρόνου και την θεώρηση του Κβαντικού Άλματος. 
Δεν είναι Επιστημονική αλλά Πνευματική. 
Άλλωστε οι Πνευματικοί και οι Φιλόσοφοι από πάντα Ξέρουν κι αυτούς τους φιλόσοφους απλά επιβεβαιώνουν σήμερα οι επιστήμονες της σύγχρονης κοινωνίας.
Μια μέρα ένας μοναχός γυρνώντας από το δάσος που είχε πάει για να μαζέψει ξύλα, στάθηκε για να ακούσει ένα πουλί που κελαηδούσε. 
Μαγεύτηκε με το τραγούδι του που ήταν πάρα πολύ ωραίο και ο μοναχός στάθηκε λίγη ώρα πριν να συνεχίσει τον δρόμο του και την δουλειά του. 
Όταν επέστρεψε στο μοναστήρι, βρήκε νέα πρόσωπα άγνωστα σε αυτόν, άλλο μοναστήρι και άλλο χρόνο. 
Ακούγοντας το τραγούδι του πουλιού είχε περάσει ένας ολόκληρος αιώνας και οι φίλοι του είχαν πεθάνει. 
Μπαίνοντας ολοκληρωτικά σε ένα πολύ μικρό λεπτό του χρόνου είχε αγγίξει την αιωνιότητα.
Αν νομίζετε ότι η κάθε μέρα της ζωής σας έχει ακριβώς 24 ώρες, πλανάστε πλάνην οικτρά. Όπως είναι γνωστό, η διάρκεια της ημέρας αλλάζει ανά περιόδους εξ αιτίας μεταβολών στην περιστροφή της Γης, αναφέρουν  νεότερες έρευνες. 
Νέα μελέτη μετράει κάθε πότε ακριβώς συμβαίνει αυτό, εντοπίζοντας μάλιστα έναν έξτρα, άγνωστο ως τώρα παράγοντα που παίζει με το εικοσιτετράωρό μας και φαίνεται να συνδέεται με το μαγνητικό πεδίο της Γης και την ηλεκτρική θεωρία του σύμπαντος.
Λόξυγκας στην περιστροφή της Γης
Η περιστροφή της Γης παρουσιάζει διακυμάνσεις κάθε χρόνο ή ανά δεκαετία εξαιτίας μεταβολών που σημειώνονται στην ατμόσφαιρα και στους ωκεανούς της αλλά και στο εσωτερικό της, στον μανδύα και τον πυρήνα της. 
Ωστόσο οι ακριβείς μεταβολές που προκαλούν οι διακυμάνσεις αυτές στη διάρκεια της ημέρας και τα «μοτίβα» που ακολουθούν δεν ήταν πλήρως γνωστά στους επιστήμονες. 
Μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Ρίτσαρντ Χολμ του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ της Βρετανίας ανέλυσε αστρονομικά και δορυφορικά δεδομένα από το 1969 ως σήμερα με στόχο να τις καταγράψει.
Στη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature», παρουσιάζουν τη σαφέστερη απεικόνιση της διάρκειας του εικοσιτετραώρου μας για τα τελευταία πενήντα χρόνια. 
Οι ερευνητές εντόπισαν τρεις διαφορετικούς παράγοντες που προκαλούν λόξυγκα στην κίνηση της Γης καθώς αυτή γυρίζει γύρω από τον εαυτό της – και αυξομειώνουν σε διαφορετικό βαθμό τη διάρκεια της μέρας μας σε τρεις διαφορετικούς κύκλους.
Επιρροές από τα σπλάχνα της Γης
Κατ’ αρχάς κατέγραψαν λεπτομερώς μια γνωστή διακύμανση, κατά την οποία η διάρκεια της ημέρας αυξάνεται ή μειώνεται ανά περίπου μια δεκαετία κατά μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου για να επανέλθει μετά στα «φυσιολογικά» της επίπεδα. 
Η διακύμανση αυτή οφείλεται σε βραδείες μεταβολές που σημειώνονται στον πυρήνα της Γης. Ο δεύτερος κύκλος που καταγράφηκε οφείλεται επίσης σε διεργασίες που σημειώνονται στο εσωτερικό του πλανήτη, και συγκεκριμένα στους συνεχείς κλυδωνισμούς που παρατηρούνται από την αλληλεπίδραση του ρευστού πυρήνα και του στερεού μανδύα του, και ως τώρα δεν ήταν πολύ γνωστός στους ειδκούς. 
Όπως αποδείχθηκε, ο κύκλος αυτός διαρκεί 5,9 έτη και αλλάζει τη διάρκεια της ημέρας κατά κλάσματα του χιλιοστού του δευτερολέπτου κάθε χρόνο.
Μαγνητική αναπήδηση
Οι ερευνητές κατέγραψαν όμως και μια τρίτη κατηγορία μεταβολών, η οποία ως τώρα δεν είχε παρατηρηθεί. 
Είδαν ότι τρεις φορές μέσα στα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα το 2003, το 2004 και το 2007, η περιστροφή του πλανήτη παρουσίασε μικρές αναπηδήσεις
Οι αναπηδήσεις αυτές παρεμβάλλονται αλλάζοντας τις πιο μακροπρόθεσμες μεταβολές κατά ένα κλάσμα του χιλιοστού του δευτερολέπτου και διαρκούν για μερικούς μήνες προτού τα πράγματα επανέλθουν στη φυσιολογική τους κατάσταση.
Ελέγχοντας δορυφορικές δεδομένα σχετικά με το μαγνητικό πεδίο της Γης την τελευταία 20ετία οι επιστήμονες είδαν ότι ανάλογες αναπηδήσεις, οι οποίες συμπίπτουν με αυτές της περιστροφής, σημειώνονται και στο μαγνητικό πεδίο του πλανήτη. 
Ο κ. Χολμ υποπτεύεται ότι αυτές οι ξαφνικές μεταβολές ενδεχομένως προκαλούνται όταν ένα κομμάτι λιωμένου πυρήνα προσκολλάται προσωρινά στον μανδύα, αλλάζοντας τη γωνιακή ταχύτητα της Γης.
Χρόνος Καθρέφτης
Κατά τον Richard Feynman δεν υπάρχουν δυο αντίθετα ηλεκτρικά φορτία. 
Αυτό που υπάρχει είναι η μεταξύ των φορτίων αντίθετη κίνηση στο χρόνο. 
Τα περίφημα διαγράμματα Feynman! 
Ναι αλλά η βαλίτσα πάει μακριά! 
Τότε που το πέταξε το σήκωσαν οι φυσικοί σαν άλλον ένα σβώλο απ’ αυτούς που μέχρι τότε παίζανε
Μόνο που ο R. Feynman τους πέταξε χειροβομβίδα! 
Ήρθε η ώρα ν’ την απασφαλίσουμε.
Ο χρόνος είναι κυριολεκτικά άλλος ένας χώρος και σαν χώρος απλά υπάρχει, δεν κινείται. 
Δυο φορτία –έστω δυο ηλεκτρόνια, κινούνται μεταξύ τους αντίθετα, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη σε ποιο χώρο τα παρατηρούμε. 
Στο χώρο χώρο ή στο χώρο χρόνο! 
Στον πρώτο χώρο τα βλέπουμε με ίδιο φορτίο, αλλά αν τα παρατηρούμε στο χώρο χρόνο τότε το ένα θα το βλέπουμε ηλεκτρόνιο και το άλλο ποζιτρόνιο!!! 
Μια συμμετρία ανάλογη του καθρέφτη –το δεξί γίνεται αριστερό ή αλλιώς στον άξονα των χ τα συν γίνονται πλην στο είδωλο.
Δηλαδή ο χώρος χρόνος είναι κ α θ ρ έ φ τ η ς!
Αυτό που υπάρχει έξω από τον καθρέφτη - το πραγματικό, μέσα στον καθρέφτη είναι είδωλο άυλο και όχι μόνο! 
Το είδωλο εντός του καθρέφτη περιέχει μονάχα την πληροφορία της μορφής του εκτός αυτού αντικειμένου και με την ολογραφία/είδωλο του καθρέφτη/ολογράμματος! 
Περί της ουσίας του αντικειμένου περί της δομής του, περί της συστάσεως του και τα δυο είδωλα έχουν ουδεμία πληροφορία - ουδαμώς φέρουν πλήρως!
Α: Ο καθρέφτης περιέχει μόνο είδωλα!
Β: Ο χρόνος είναι καθρέφτης
Γ: Ο χώρος/χρόνος περιέχει είδωλα -μορφικές πληροφορίες
Δ: Ο χωροχρόνος είναι μιγαδικός. Περιέχει τα αντικείμενα ΚΑΙ τα είδωλα τους!
Ε: Η μορφή· που δεν είναι η ουσία του πράγματος, φαίνεται μόνο στον καθρέφτη ως είδωλο αντικειμένου
Στ: Το είδωλο σου προσφέρει μόνο αντίληψη του αντικειμένου, όχι κατανόηση-επίγνωση
Ζ: Επειδή όλες οι παρατηρήσεις και μετρήσεις της φυσικής γίνονται επί/εντός του καθρέφτη χρόνου, μόνο αντίληψη έχουμε και ποτέ κατανόηση των πραγμάτων π.χ. αντιλαμβανόμαστε το ηλεκτρικό φορτίο, 
ΤΙ ΕΙΝΑΙ δεν κατανοούμε ακόμα. 
Να θυμίσω βεβαίως ότι αξιωματική θεμελιώδη έννοια της φυσικής -μητέρας των επιστημών, αποτελεί ο χρόνος!
Το ολογραφικό σύμπαν; 
Το τελευταίο ‘φρούτο’ της φυσικής.
Η: Έχουμε γεννηθεί από το ΟΛΟΝ – ΕΝ – ΠΑΝ – ΠΗΓΗ ως όντα με επιγνωστική αναπηρία;
Ή μας τροποποίησαν κάποιοι, κάποτε, για λόγους που μόνο οι κάποιοι γνωρίζουν κι εμείς εικασίες να κάνουμε μόνο μπορούμε!
Η αντίληψη των πραγμάτων αξίζει όσο μία τρύπα στο νερό!
Απολύτως τίποτα δεν σου λέει για την ουσία/φύση/ποιόν των πραγμάτων!
Αγκάλιασε, 
χαστούκισε, 
φίλησε, 
φτύσε το είδωλο σου στο καθρέφτη! 
Όχι το γυαλί! 
Χειρούργησε το ανοίγοντας του τομή, 
επιδιόρθωσε μια βλάβη όποιου οργάνου του, σκούπισε τα αίματα, ράψε το! 
Μπορείς να τα κάνεις αυτά στο είδωλο σου; 
Όχι; 
Γιατί όχι;
Διότι το είδωλο είναι και άυλο και σε άλλο κυριολεκτικά χώρο, αυτόν μέσα στον καθρέφτη! 
Ενώ εσύ αυτή καθαυτή η οντότητα έχεις ύλη και χώρο – όχι χρόνο. 
Και με την λέξη ύλη να εννοούμε πλέον το ποιόν το φέρον και δεν ισχύει  η αντιμεταθετική ιδιότητα! 
Τροποποίηση σε σένα επιφέρει τροποποίηση στο είδωλο σου!! 
όχι το αντίθετο !!
Πως, τίνι τρόπω απαλλάσσεσαι από τον καθρέφτη; 
Μήπως η συνείδηση μας είναι εγκλωβισμένη στο καθρέφτη – χώρο του χρόνου, ώστε να έχει μόνο αντίληψη της φέρουσας οντότητας της και όχι επίγνωση; 
Πατάμε με το ένα πόδι σ’ αυτό που όντως είμαστε και με το άλλο πόδι στο είδωλο-εικονική πραγματικότητα.
Μόνοι μας το πάθαμε; 
Μας το πάθανε; 
Δεν ξέρω ! 
Από την πιο στυγνή υλιστική θεώρηση των πραγμάτων ως την πιο αποκρυφιστική και μεταφυσική, υπάρχει τέτοια ποικιλία, που δε φτάνει μια ζωή να διαλέγεις!
Η θεωρεία της σχετικότητας είναι μια σαχλαμάρα. 
Η δε κβαντική, θ’ αποδειχθεί ότι είναι μια απλή περιγραφική θεωρεία, μη δυνάμενη να προσδιορίσει ή εξηγήσει την ύλη. 
Το γιατί αυτό έτσι. π.χ γιατί το ηλεκτρόνιο είναι σταθερό, 
γιατί έχει τόση μάζα, 
γιατί σπιν 1/2. 
Σχέσεις βρήκε η κβαντοφυσική. 
Αντικατέστησε την αιτιοκρατία με την πιθανοκρατία.
Το Χάος όμως, το απρόβλεπτο χάος είναι αιτιοκρατικό αυστηρά.
Όσον αφορά το χρόνο. 
Ούτε ο χρόνος, 
ούτε η μάζα, 
ούτε το φορτίο, 
ούτε το πεδίο γνωρίζουμε τι είναι. 
Όχι, δεν μας τα λέει καλά η κβαντοφυσική! 
Παρατηρώντας την φύση, ένα είναι το απόφθεγμα –του Θαλή: Ισχυρότατον η ανάγκη, κρατεί γαρ πάντων 
Κι εδώ κόλλησε το μούτρο μας στο τείχος του αδιεξόδου. 
Παραδεχθήκαμε κι αποδεχθήκαμε την υποταγή μας στην Ανάγκη.
Κι ενός κακού -της υποταγής, μύρια έπονται.
Οι ερειπιώνες που κτίζει επιμελώς ο άνθρωπος από τότε που υποτάχθηκε στην Α ν ά γ κ η, ακόμα κι αν κάποιοι άλλοι τον υπέταξαν, θα πρεπε να επιλέξει τον θάνατο, δηλαδή την ανυπαρξία παρά την σκλαβιά της υποταγής, δηλαδή το υπό-άρχειν! 
Ψηφίζω υπέρ των αρχών, αλλά τίνος οι αρχές; 
Θέσπιση αρχών εξ υμών ερήμην ημών; 
Ένας από τους λόγους που τα φράκταλ είχαν τόση απήχηση είναι η ευκολία και η ομορφιά των παραστάσεων τους. 
Όμως:
Η Μορφή ανήκει στα Φράκταλ.
Η Δομή ανήκει στη λωρίδα του Μέμπιους.
Στην Σχετικότητα και την Κβαντοφυσική, οι θεωρίες πεδίου και αιθέρα δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τις θαυμαστές ιδιότητες της, άμεσα συγγενείς με τους στροβίλους των πεδίων και του αιθέρα. 
Περί οξύνειας και διανοίας των λαμπρών επιστημόνων σας μεταφέρω τούτο μόνο. 
Οι γαλαξίες – λένε οι αστροφυσικοί – περιστρέφονται ως συμπαγείς δίσκοι, σαν περιστρεφόμενα ταψιά. 
"το μετρήσαμε" είναι το επιχείρημα τους.
Ξέρετε πόσοι εξωγήινοι πέθαναν γελώντας όταν το άκουσαν;
Σχεδόν όλοι τους, γι’ αυτό και δεν τους εντοπίσαμε ακόμα κι ούτε πρόκειται!
Mέμνησθε Aπιστεῖτε
https://terrapapers.com/ochi-i-mera-den-echi-24-ores/

Το μέλλον, αλλάζει το παρελθόν;

Ακριβώς όταν σκεφτήκαμε ότι η κβαντική μηχανική δεν μπορεί να γίνει πιό αλλόκοτη, μια ομάδα φυσικών στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, ανέφερε το 2013, ότι είχαν διεμπλακεί με επιτυχία, φωτόνια που δεν συνυπήρξαν ποτέ. Μετάφραση, επιμέλεια: Θωμάς Αργυρέας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 22 απριλίου του 2018

Το καλοκαίρι του 1935, οι φυσικοί Albert Einstein και Erwin Schrödinger ανέπτυξαν μια πλούσια, πολύπλευρη και μερικές φορές ταραχώδη αλληλογραφία, σχετικά με τις συνέπειες της νέας θεωρίας της κβαντικής μηχανικής.
Το επίκεντρο της ανησυχίας τους ήταν αυτό που ο Schrödinger αργότερα αποκαλούσε διεμπλοκή: την αδυναμία να περιγράψουν δύο κβαντικά συστήματα ή σωματίδια ανεξάρτητα, αφού, προηγουμένως, έχουν αλληλεπιδράσει.
Μέχρι το θάνατό του, ο Αϊνστάιν παρέμεινε πεπεισμένος ότι η εμπλοκή έδειχνε ότι η κβαντική μηχανική ήταν ατελής. 

Ο Schrödinger πίστευε ότι η εμπλοκή ήταν το καθοριστικό χαρακτηριστικό της νέας φυσικής, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι το δέχονταν, ελαφρά τη καρδία.
«Γνωρίζω, βέβαια, πώς το «hocus pocus» λειτουργεί από μαθηματική σκοπιά», έγραψε στον Αϊνστάιν στις 13 Ιουλίου 1935. «Αλλά δεν μου αρέσει, μια τέτοια θεωρία».
Η διάσημη γάτα του Schrödinger, που βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου, πρωτοεμφανίστηκε σε αυτή την αλληλογραφία, ως ένα παραπροϊόν της πάλης για να διασαφηνιστεί ό,τι ενοχλούσε και τους δυό τους.
Το πρόβλημα είναι ότι η διεμπλοκή παραβιάζει τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος οφείλει να λειτουργεί. 

Οι πληροφορίες δεν είναι δυνατόν να ταξιδεύουν γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός, για κανένα.
Αλλά σε ένα  paper του 1935, ο Αϊνστάιν και οι συν-συγγραφείς του έδειξαν πως η διεμπλοκή οδηγεί σε αυτό που ονομάζεται τώρα «κβαντική μη τοπικότητα», ο απόκοσμος δεσμός που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα στα διαπλεγμένα σωματίδια.
Εάν δύο κβαντικά συστήματα συναντηθούν και διαχωριστούν, ακόμη και σε μια απόσταση χιλιάδων ετών φωτός, καθίσταται αδύνατη η μέτρηση των χαρακτηριστικών ενός συστήματος (όπως η θέση του, η ορμή και η πολικότητά του) χωρίς να κατευθύνεται άμεσα και το απομακρυσμένο άλλο, σε μια αντίστοιχη κατάσταση.
Μέχρι σήμερα, τα περισσότερα πειράματα έχουν δοκιμάσει την διεμπλοκή σε χωρικές αποστάσεις.
Η υπόθεση είναι ότι το «μη τοπικό» τμήμα της κβαντικής μη τοπικότητας, αναφέρεται στην διεμπλοκή των ιδιοτήτων στον χώρο. 

Αλλά τι γίνεται αν η διεμπλοκή συμβαίνει και με το πέρασμα του χρόνου; 

Υπάρχει κάτι τέτοιο όπως η χρονική μη τοπικότητα;
Η απάντηση, όπως αποδεικνύεται, είναι ναι.
Ακριβώς όταν σκεφτήκαμε ότι η κβαντική μηχανική δεν μπορεί να γίνει πιό αλλόκοτη, μια ομάδα φυσικών στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, ανέφερε το 2013, ότι είχαν διεμπλακεί με επιτυχία, φωτόνια, που δεν συνυπήρξαν ποτέ.
Προηγούμενα πειράματα που περιελάμβαναν μια τεχνική που ονομάζεται «swapping entanglement» (ανταλλαγή διεμπλοκής) είχαν ήδη δείξει κβαντικές συσχετίσεις, διαχρονικά, καθυστερώντας τη μέτρηση ενός από τα συνυπάρχοντα διαπλεγμένα σωματίδια. 

Αλλά ο Eli Megidish και οι συνεργάτες του ήταν οι πρώτοι που παρουσίασαν διεμπλοκή μεταξύ των φωτονίων των οποίων οι χρόνοι ζωής δεν επικαλύπτονταν καθόλου.
Δείτε πώς το έκαναν.
Πρώτα, δημιούργησαν ένα διαπλεγμένο ζεύγος φωτονίων, «1-2» (βήμα Ι στο διάγραμμα παρακάτω). 

Αμέσως μετά, μέτρησαν την πόλωση του φωτονίου 1 (μια ιδιότητα που περιγράφει την κατεύθυνση της ταλάντωσης του φωτός) – καταστρέφοντάς το έτσι (βήμα II).

Το φωτόνιο 2 στάλθηκε για αλληλεπίδραση ενώ είχε δημιουργηθεί ένα νέο διαπλεγμένο ζευγάρι «3-4» (βήμα III). 

Το φωτόνιο 3 μετρήθηκε αφού είχε αλληλεπιδράσει με το ελεύθερο φωτόνιο 2 κατά τέτοιο τρόπο ώστε, η σχέση διεμπλοκής, «να ανταλλαγεί» από τα παλιά ζεύγη («1-2» και «3-4») στο νέο σύνθετο «2-3» ( στάδιο IV). Τα φωτόνια 2 και 3 μετά την μέτρησή τους έπαψαν να υπάρχουν
Λίγο αργότερα (βήμα V), μετριέται η πόλωση του μοναχικού επιζώντος, του φωτονίου 4, και τα αποτελέσματα συγκρίνονται με αυτά του -σε παρελθόντα χρόνο- φωτονίου 1 (πίσω στο βήμα II).
Το αποτέλεσμα; Τα δεδομένα αποκάλυψαν την ύπαρξη κβαντικών συσχετισμών μεταξύ των «χρονικά μη τοπικών» φωτονίων 1 και 4. 

Δηλαδή, η διεμπλοκή μπορεί να συμβεί μεταξύ δύο κβαντικών συστημάτων που δεν συνυπήρξαν ποτέ.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό στη Γη; 

Φαίνεται εκ πρώτης όψεως ανησυχητικό, το γεγονός ότι η πολικότητα του φωτός ενός αστεριού στο μακρινό παρελθόν -για περισσότερο από δύο φορές τη διάρκεια ζωής της Γης- επηρέασε, χωρίς αμφιβολία, την πολικότητα του φωτός που πέφτει στο ερασιτεχνικό τηλεσκόπιό σας σήμερα.
Ακόμη πιο περίεργο: ίσως υπονοεί ότι οι μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν από το μάτι σας στο φως του αστεριού που πέφτει στο τηλεσκόπιό σας αυτόν τον χειμώνα, με κάποιο τρόπο υπαγορεύουν την πολικότητα των φωτονίων στο παρελθόν τους, άνω των 9 δισεκατομμυρίων ετών.
Για να μην θεωρηθεί αυτό το σενάριο ως υπερβολικό, ο Megidish και οι συνάδελφοί του, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στις εικασίες, σχετικά με πιθανές και μάλλον τρομακτικές ερμηνείες των αποτελεσμάτων τους.
Ίσως η μέτρηση της πόλωσης του φωτονίου 1 στο βήμα ΙΙ κατευθύνει κάπως την μελλοντική πόλωση του 4 ή η μέτρηση της πόλωσης του φωτονίου 4 στο βήμα V ξαναγράφει με κάποιο τρόπο την προηγούμενη κατάσταση πόλωσης του φωτονίου 1.
Και στις δύο κατευθύνσεις προς τα εμπρός και προς τα πίσω, οι κβαντικές συσχετίσεις καλύπτουν το αιτιώδες κενό μεταξύ του θανάτου ενός φωτονίου και της γέννησης του άλλου.
Μια δόση σχετικότητας, όμως, θα βοηθούσε την μαγεία να υποχωρήσει.
Κατά την ανάπτυξη της θεωρίας του για την ειδική σχετικότητα, ο Αϊνστάιν καθαίρεσε την ιδέα της συγχρονικότητας από το Νευτώνιο βάθρο της.
Ως συνέπεια, το ταυτόχρονο, μετετράπη σε σχετική, από το να είναι απόλυτη ιδιότητα. Δεν υπάρχει ενιαίο χρονόμετρο για το Σύμπαν. 

Η ακριβής χρονικότητα των γεγονότων, εξαρτάται από την ακριβή τοποθεσία σας, σε σχέση με αυτά που παρατηρείτε, γνωστή και ως πλαίσιο ή σύστημα αναφοράς σας.
Έτσι, το κλειδί για την αποφυγή της παράξενης αιτιώδους συμπεριφοράς (καθοδήγηση του μέλλοντος ή επανεγγραφή του παρελθόντος) σε στιγμές διαχωρισμού του χρόνου είναι να δεχτούμε ότι το να αποκαλούμε τα γεγονότα«ταυτόχρονα» έχει απειροελάχιστο μεταφυσικό βάρος.
Πρόκειται μόνο για ιδιότητα που εξαρτάται από το συγκεκριμένο σύστημα αναφοράς, μια επιλογή, δηλαδή, μεταξύ πολλών εναλλακτικών, αλλά εξίσου βιώσιμων – θέμα σύμβασης ή καταγραφής συμβάντων.
Το δίδαγμα οδηγεί κατευθείαν, τόσο σε χωρική, όσο και σε χρονική, κβαντική μη τοπικότητα.
Τα μυστήρια που σχετίζονται με τα διαπλεγμένα ζεύγη σωματιδίων, αποτελούν ασυμφωνίες σχετικά με την καταγραφή της παρατήρησης, που προκαλούνται λόγω σχετικότητας.
Ο Αϊνστάιν έδειξε ότι καμία ακολουθία γεγονότων δεν μπορεί να είναι μεταφυσικά προνομιούχος – μπορεί, δηλαδή, να θεωρηθεί πιο πραγματική – από οποιαδήποτε άλλη. Μόνο με την αποδοχή αυτής της γνώσης μπορεί κάποιος να προχωρήσει σε τέτοια κβαντικά παζλ.
Τα διάφορα πλαίσια αναφοράς στο πείραμα του Εβραϊκού Πανεπιστημίου (το πλαίσιο του εργαστηρίου, το πλαίσιο του φωτονίου 1, το πλαίσιο του φωτονίου 4 κ.ο.κ.) έχουν τους δικούς τους «ιστορικούς», φερ’ ειπείν.
Ενώ αυτοί οι «ιστορικοί» θα διαφωνήσουν για τον τρόπο με τον οποίο τα πράγματα συνέβησαν, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να διεκδικήσει μια θέση στην απόλυτη αλήθεια. 

Μια εντελώς διαφορετική ακολουθία γεγονότων, ξεδιπλώνεται από τον καθένα τους, σύμφωνα με αυτή τη χωροχρονική άποψη.
Σαφώς, λοιπόν, οποιαδήποτε απόπειρα εκχώρησης ιδιοτήτων συγκεκριμένων πλαισίων αναφοράς γενικά ή σύνδεσης γενικών ιδιοτήτων σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αναφοράς, θα προκαλέσει διχογνωμίες μεταξύ των «ιστορικών».
Αλλά εδώ είναι το θέμα: ενώ μπορεί να υπάρχει αποδεκτή ασυμφωνία ως προς ποιες ιδιότητες πρέπει να ανατεθούν σε ποια σωματίδια και πότε, δεν πρέπει να υπάρχει διαφωνία σχετικά με την ίδια την ύπαρξη αυτών των ιδιοτήτων, σωματιδίων και γεγονότων.
Αυτά τα ευρήματα «φυτεύουν» ακόμα μια σφήνα, ανάμεσα στις αγαπημένες μας κλασικές διαισθήσεις και τις εμπειρικές πραγματικότητες της κβαντικής μηχανικής.
Όπως ισχύει για τον Schrödinger και τους συγχρόνους του, η επιστημονική πρόοδος, θα περιλαμβάνει τη ανάμιξη στην διερεύνηση των περιορισμών, ορισμένων μεταφυσικών απόψεων.
Η γάτα του Schrödinger, μισοζωντανή και μισονεκρή, δημιουργήθηκε για να δείξει πώς η διεμπλοκή συστημάτων οδηγεί σε μακροσκοπικά φαινόμενα που αψηφούν τη συνήθη κατανόηση των σχέσεων μεταξύ αντικειμένων και ιδιοτήτων τους: ένας οργανισμός όπως μια γάτα είναι είτε νεκρός είτε ζωντανός, δεν υπάρχει ενδιάμεσο έδαφος.
Οι περισσότεροι σύγχρονοι φιλοσοφικοί απολογισμοί της σχέσης μεταξύ αντικειμένων και ιδιοτήτων τους, αγκαλιάζουν την διεμπλοκή, αποκλειστικά, από την προοπτική της χωρικής μη τοπικότητας.
Αλλά υπάρχει ακόμα σημαντική δουλειά για την ενσωμάτωση της χρονικής μη τοπικότητας – όχι μόνο σε συζητήσεις αντικειμένων-ιδιοτήτων, αλλά και σε αντιπαραθέσεις σχετικές με την υλική σύνθεση (όπως η σχέση ανάμεσα σε ένα κομμάτι πηλού και το άγαλμα που σχηματίζει) και σε σχέσεις του μερικού με το όλον (όπως το πώς ένα χέρι σχετίζεται με ένα άκρο ή ένα άκρο με ένα άτομο).
Για παράδειγμα, το «παζλ» για το πώς τα μέρη συνταιριάζουν σε ένα σύνολο, προϋποθέτει σαφή χωρικά όρια μεταξύ των υποκείμενων συστατικών, ωστόσο η χωρική μη τοπικότητα στέκεται ενάντια σε αυτή την άποψη. 

Η χρονική μη τοπικότητα περιπλέκει περαιτέρω αυτή την εικόνα: πώς μπορεί κανείς να περιγράψει μια οντότητα, όταν τα συστατικά της μέρη, δεν συνυπάρχουν καν;
Η συνειδητοποίηση της φύσης της διεμπλοκής μπορεί, μερικές φορές, να είναι ένα άβολο έργο. 

Δεν είναι ξεκάθαρο ποια πραγματική «μεταφυσική» θα μπορούσε να προκύψει από τον έλεγχο της νέας αυτής συναρπαστικής έρευνας από τον Megidish και τους άλλους φυσικούς.
Σε μια επιστολή προς τον Αϊνστάιν, ο Schrödinger επισημαίνει σθεναρά (και αναπτύσσει και μια περίεργη μεταφορά): «Κάποιος έχει την αίσθηση ότι είναι ακριβώς αυτές οι πιο σημαντικές διατυπώσεις της νέας θεωρίας που μοιάζουν πραγματικά να πρέπει να συμπιεστούν σε «ισπανικές μπότες» – αλλά με δυσκολία».
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη χωρική ή τη χρονική μη τοπικότητα στη μελλοντική φυσική: ανεξάρτητα από το αν οι μπότες ταιριάζουν ή όχι, θα πρέπει να τις φορέσουμε.
     Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στο Aeon και έχει αναδημοσιευτεί ως Creative Commons.
Αυστραλιανοί επιστήμονες δείχνουν ότι τα ταξείδια στον χρόνο είναι πιθανά
Οι επιστήμονες του Πανειστημίου του Queensland χρησιμοποίησαν ζεύγη φωτονίων για να μελετήσουν περιπτώσεις ταξιδιού στο χρόνο. 

Προσομοίωσαν τη συμπεριφορά δύο φωτονίων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις.
Στην πρώτη περίπτωση, ένα φωτόνιο περνά μέσα από μια σκουληκότρυπα και στη συνέχεια βγαίνει σε παρελθόντα χρόνο και αλληλεπιδρά με τον παλαιότερο εαυτό του.
Image result for Australian Physicists Proved That Time Travel Is Possible
Στη δεύτερη περίπτωση, ένα φωτόνιο ταξιδεύει μέσω του κανονικού χωρόχρονου και αλληλεπιδρά με ένα άλλο φωτόνιο που είναι παγιδευμένο μέσα σε μια κλειστή χρονική καμπύλη.

«Οι ιδιότητες των κβαντικών σωματιδίων είναι «ασαφείς» ή αβέβαιες για να ξεκινήσουμε από αυτό, έτσι αυτό τους δίνει αρκετό χώρο για να αποφύγουμε τις ασυνεπείς καταστάσεις χρόνου ταξιδιού», δήλωσε ο συν-συγγραφέας καθηγητής Timothy Ralph. «Η μελέτη μάς παρέχει πληροφορίες για το πού και το πώς η φύση μπορεί να συμπεριφέρεται διαφορετικά από αυτό που προβλέπουν οι θεωρίες μας».

Παρόλο που είναι δυνατή η προσομοίωση της διαδρομής του χρόνου με μικροσκοπικά κβαντικά σωματίδια, το ίδιο μπορεί να μην είναι δυνατό για μεγαλύτερα σωματίδια ή άτομα, που είναι ομάδες σωματιδίων.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Nature Communications
Πηγές:
1. ELISE CRULL, 14 APR 2018, Science Alert
Η Elise Crull είναι assistant professor στην ιστορία και τη φιλοσοφία της επιστήμης στο City College της Νέας Υόρκης. Είναι συν-συγγραφέας του υπό έκδοση βιβλίου: «The ‘Einstein Paradox’: Debates on Nonlocality and Incompleteness in 1935».
2. The Science News Reporter
Related
Πειράματα υποδεικνύουν την ύπαρξη τέταρτης χωρικής διάστασης
7 Ιανουαρίου, 2018
ΣΕ "COSMIC"
Αδριανός και Σρέντι: «Spooky action at a distance»
3 Μαρτίου, 2019
ΣΕ "COSMIC"
Πόσο μακριά έχει φτάσει η τεχνολογία;
16 Σεπτεμβρίου, 2018
ΣΕ "COSMIC"
το άρθρο διάβασα στο:https://apodyoptes.com/2018/04/22/future-changes-past/

Συγχρονικότητα – Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα, ούτε συμπτώσεις

Μήπως «πέσατε» πάνω σε έναν παλιό φίλο; 
Είδατε κάποιον που έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα με εσάς ή είπε το ίδιο που είπατε εσείς; 
Ή μήπως βιώσατε κάποιο τυχαίο γεγονός; 
Μήπως σκέφτεστε «ω, τι σύμπτωση»; 
Ή «θα μπορούσα να παραλείψω τυχαία γεγονότα σαν αυτό»; 
Λοιπόν, δεν θα πρεπε, επειδή κάθε μία σύμπτωση φέρνει ένα μήνυμα σε εσάς. 
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν συμπτώσεις και τυχαία γεγονότα. Υπάρχει μόνο συγχρονισμός και όλα γίνονται για έναν λόγο.
Αποκαλυπτικός συγχρονισμός – Η επιστήμη πίσω από την σύμπτωση
Η αλήθεια είναι, ότι τα πάντα στη ζωή μας συνδέονται. 
Από το παρελθόν, μέχρι το παρόν και το μέλλον, κάθε μία σύμπτωση ή τυχαίο γεγονός στο οποίο σκοντάφτουμε, συνδέεται. 
Άσχετα από το πόσο μικρή ή μεγάλη είναι μια κίνηση, όλα έχουν να κάνουν με τον συγχρονισμό.
Είτε νιώθετε σαν να έχετε μια υπέροχη μέρα και τα πάντα κυλάνε καλά, είτε βιώνετε κάποιες δύσκολες μέρες στις οποίες «πολλές συμπτώσεις συμβαίνουν», το σύμπαν σας στέλνει ένα μήνυμα. 
Οι άνθρωποι και τα πράγματα που συμβαίνουν σε ένα ακριβές χρονικό σημείο, δεν είναι τίποτε άλλο από συγχρονισμό και ευτυχώς υπάρχει ένας τρόπος για να το αποδεχτούμε.
Ξέρετε την έκφραση « Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, τότε εμφανίζεται ο δάσκαλος»;
Έτσι ακριβώς εξηγείται ο συγχρονισμός. 
Όποτε συγχρονίζεστε με κάτι που θέλετε πραγματικά, είναι πολύ πιθανό να το συναντήσετε, κάτι που εξηγεί γιατί οι παρόμοιοι άνθρωποι συναντιούνται «τυχαία». 
Η ουσία είναι ότι είναι συντονισμένοι στην ακριβώς ίδια συχνότητα και ο συγχρονισμός κάνει το καλύτερο για να τους ταιριάξει.
Ναι, υπάρχει τρόπος να δημιουργήσετε συγχρονισμό
Τώρα που κατανοείτε πώς δουλεύει ο πνευματικός συγχρονισμός, είναι ώρα να σας το πω ότι…
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ
«Πώς στο καλό θα το κάνω αυτό;», μπορεί να αναρωτηθείτε
Λοιπόν, ο συγχρονισμός λειτουργεί καλύτερα στους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι πραγματικός. 
Για αυτό, αν είστε αρχάριοι πρέπει να πιστέψετε σε αυτό και να σταματήσετε να λέτε ότι το κάθε γεγονός είναι τυχαίο ή σύμπτωση. 
Η ουσία είναι ότι αν το λέτε αυτό, στέλνετε ένα αδύναμο πνευματικό σήμα στο σύμπαν, που αντιτίθεται στο δυνατό σήμα που το σύμπαν σας στέλνει με το να συγχρονίζει τα πάντα γύρω σας.
Κατανοώντας τον συγχρονισμό και βλέποντας τα πράγματα όχι ως συνηθισμένοι αλλά ως αφοσιωμένοι άνθρωποι, είστε ικανοί να συνδεθείτε πιο βαθιά με τον εσωτερικό σας συγχρονισμό. 
Μην προσπαθείτε να μοχθήσετε για να κάνετε τα πράγματα που θέλετε να συμβούν. 
Αντιθέτως, πιστέψτε τα και αφήστε τα να συμβούν, χωρίς καμία απολύτως δύναμη.
Γι’ αυτό ας το κοιτάξουμε
Ο συγχρονισμός είναι απλά σαν ένας καθρέφτης και οτιδήποτε για το οποίο δεσμεύεστε και στο οποίο πιστεύετε, θα αντικατοπτριστεί και θα έρθει πίσω σε εσάς. 
Αν συμφωνείτε με τον νόμο του συγχρονισμού θα μπορείτε να συνδεθείτε βαθιά και να στείλετε δυνατά μηνύματα σε πνευματικό επίπεδο. 
Ξέχωρα από αυτό, θα είστε ένας καλύτερος άνθρωπος, πιο σίγουρος και αφοσιωμένος προς την κάθε πράξη που φέρνετε.
Με λίγα λόγια, η κατανόηση του συγχρονισμού μεταφράζεται σε εγκαθίδρυση της αρμονίας σε οτιδήποτε ψάχνετε και σε συνειδητή επίγνωση όποιου πράγματος συμβαίνει γύρω σας.
Γυρίστε τον τροχό και δείτε τις αλλαγές να δουλεύουν για εσάς αντί να δουλεύουν εναντίον σας
Αν έχετε ακούσει ποτέ για τον νόμο του Μέρφυ και πιστεύετε σε αυτόν, είστε σε καλό δρόμο για να καταλάβετε τον συγχρονισμό. 
Ναι, είναι ένα κοινό γεγονός ότι όταν κάτι πάει λάθος, ίσως να συνεχίσει να πηγαίνει λάθος, σταδιακά.
Η ιδέα πίσω από αυτό είναι ότι ο συγχρονισμός μπορεί να λειτουργήσει και εναντίον σας. 
Ωστόσο, αν περιμένετε άσχημα πράγματα να συμβούν και συνεχίσετε να πιστεύετε στο νόμο του Μέρφυ, τότε συγχρονίζεστε με την εσωτερική σας αρνητικότητα.
Η επιστήμη πίσω από την τυχαία συνάντηση – Δεν είναι σύμπτωση
Πετύχατε κάποιον κάπου; 
Πιστεύετε ότι είναι σύμπτωση ή τύχη; 
Η πραγματική απάντηση σε αυτό το «τυχαίο γεγονός» είναι η επιστήμη της τυχαίας συνάντησης.
Επιπλέον είναι ο λόγος που κάτι γίνεται. 
Υπάρχει πάντα ένας λόγος και μια σύνδεση με το να δείτε κάποιον και να βιώσετε κάτι. Η σύμπτωση είναι μόνο μια ψευδαίσθηση.
Το παρελθόν μας, το παρόν και το μέλλον συνδέονται. 
Και παρόλο που μπορεί να μην καταλαβαίνουμε όλα αυτά που μας συμβαίνουν, υπάρχει πάντα ένας λόγος. 
Και αυτός ο λόγος γίνεται προφανής κάποια στιγμή.
«Ο συγχρονισμός είναι μία πάντοτε παρούσα πραγματικότητα για αυτούς που έχουν τα μάτια για να δουν» – Carl Gustav Jung
Μπορεί να αρχίσετε να παρατηρείτε συγχρονισμούς με ανθρώπους, αριθμούς, γεγονότα και λοιπά. 
Να θυμάστε να αποδέχεστε τον συγχρονισμό στην πραγματική του διάσταση, ως έναν τρόπο πνευματικής και συμπαντικής νοημοσύνης που διαρκώς προσπαθεί να μας διδάξει, να φτάσει σε εμάς και να μοιραστεί την αγάπη και να μας δώσει υποστήριξη και καθοδήγηση.
Μάθετε να είστε ανοιχτοί στον συγχρονισμό και αρχίστε να ζείτε μια ζωή με νόημα

awakengr.com

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δε θα είναι εδώ

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δε θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου πω
Lucio Dalla
(μεταφορά στα ελληνικά Δ. Σαββόπουλος)

People like us, who believe in physics,
know that the distinction between past, present and future
is only a stubbornly persistent illusion
Albert Einstein

Του Γιάννη Μπρούζου*

Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό για τους καθημερινούς ανθρώπους από τον χρόνο που περνάει.
Τα χρόνια που φεύγουν, τις στιγμές του παρελθόντος, όλα αυτά που ζήσαμε, ο εαυτός μας και οι γύρω μας που γερνάνε, το παρόν μας, τα χρόνια που έρχονται, το μέλλον, οι φόβοι μας, τα όμορφα που ελπίζουμε να ζήσουμε.

Τίποτα δεν είναι πιο μεγάλη ψευδαίσθηση για τους φυσικούς και τους μαθηματικούς από τον χρόνο και τίποτα δεν είναι πιο επιθυμητό από μια θεωρία για τον κόσμο χωρίς χρόνο, όπου οι νόμοι είναι αιώνιοι και η γεωμετρία φροντίζει για όλες τις εμφανιζόμενες δομές και όλες τις φαινομενικές αλλαγές.

Το βιβλίο του κορυφαίου φυσικού Lee Smolin “Χρονος: η αναγέννηση” (original: Time Reborn 2013, Ελλάδα εκδόσεις Τραυλός 2016) είναι ένα επαναστατικό μανιφέστο, μια ρήξη με την κυρίαρχη κατεύθυνση στη φυσική και την κοσμολογία εδώ και αιώνες.
O Lee Smolin αριστοτέχνης της εκλαϊκευτικής επιστημονικής λογοτεχνίας μετά από τα εξαιρετικά Life of the Cosmos (1997), Three Roads to Quantum Gravity (2001) και The Trouble with Physics (2006) έρχεται να δηλώσει ρητά και με θάρρος:

“Τίποτα από όσα γνωρίζουμε και αισθανόμαστε δεν φτάνει πιο κοντά στην καρδιά της φύσης από την πραγματικότητα του χρόνου.”

Το βιβλίο είναι γραμμένο 25 χρόνια μετά το θρυλικό “Χρονικό του Χρόνου” του Stephen Hawking ένα από τα πιο διάσημα βιβλία όλων των εποχών.
Πολλοί άνθρωποι στον κόσμο οφείλουμε στον Hawking την αγάπη μας για τις φυσικές επιστήμες.
Μπορούμε να πούμε όμως ότι καθώς τίποτα ιδιαίτερα ριζοσπαστικό δεν φαίνεται να έχει συμβεί από τότε, αυτό που έχουμε πλέον περισσότερο ανάγκη είναι την επαναστατική διάθεση του Lee Smolin και τις εξωφρενικές ίσως σε πρώτο άκουσμα αλλά ιδιαίτερα ελκτικές προτάσεις του καθώς και της ομάδας γύρω από το Perimeter Institut για την επανεισαγωγή του χρόνου στις φυσικές θεωρίες.

Ακολουθώντας τον Hawking και το “Χρονικό” του ο Smolin επιλέγει να ξεκινήσει από την αρχή από τον Gallilleo, τον Newton, φτάνοντας στον Leibniz, τον Boltzmann, τον Einstein και τους κβαντικούς φυσικούς του 20ου αιώνα και τους σύγχρονους κοσμολόγους.
Αντίθετα όμως την θετική και πανέμορφη ανασκόπηση του Hawking, ο Smolin χρησιμοποιεί μια εξαιρετική τεχνική που προσωπικά είχα πρωτοσυναντήσει στο πολυσήμαντο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη “Θεωρία Παιγνίων”.
Η αναδρομή του Smolin στις βάσεις των φυσικών επιστημών (όπως και του Βαρουφάκη στις αρχές της θεωρίας παιγνίων) έχει κριτικό χαρακτήρα.
Μας εξηγεί πως και γιατί οι φυσικοί και οι μαθηματικοί προσπάθησαν να εξοβελίσουν τον χρόνο από τους νόμους τους που τους ήθελαν άχρονους, παντοτινούς και “ιερούς”.

Πράγματι οι νόμοι της φυσικής -αυτοί που μαθαίνουμε στο σχολείο αλλά και μετά- δεν διαχωρίζουν το παρελθόν από το μέλλον, σε όποια κατεύθυνση του χρόνου και να κινηθείς είναι το ίδιο.
Υπό μία έννοια οι φυσικοί έχουν μια διαφορετική αντίληψη του χρόνου σαν τους εξωγήινους της πρόσφατης ταινίας του Denis Villeneuve Arrival όπου παρελθόν μέλλον και παρόν χάνουν την καθημερινή τους σημασία.
Εξαιρετικά επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα βασίζονται σε αυτές τις θεωρίες που προκύπτουν όλες όταν κάνουμε “φυσική σε κουτί” δηλαδή σε ένα φυσικό σύστημα απομονωμένο και πειραματικά ελέγξιμο.
Ο Smolin διαρκώς τονίζει ότι αυτές οι επιτυχίες έχουν να κάνουν ακριβώς με το γεγονός ότι πολλές φυσικές διαδικασίες συμβαίνουν σε πολύ καλή προσέγγιση μέσα σε “κουτί”.

“Για τον απλό λόγο…” όπως έγραφε και ο κορυφαίος Jose Saramango στο “Κατα Ιησούν Ευαγγέλιο” “…ότι αυτά είναι πράγματα της γης, που στη γη θα μείνουν, κι από αυτά φτιάχνεται η μοναδική δυνατή ιστορία.”

Τι γίνεται όμως όταν το φυσικό σύστημα είναι το ίδιο το Σύμπαν;
Τι γίνεται όταν δεν μπορούμε εμείς ως παρατηρητές του να βγούμε απέξω και να το κλείσουμε σε ένα κουτί, αλλά αποτελούμε μέρος του;
Τότε όπως υποστηρίζει o Smolin σε όλο το δεύτερο μέρος του “Χρόνος” η λογική του κουτιού και των άχρονων ιερών νόμων καταρρέει παρόλο που πολλοί σύγχρονοι κοσμολόγοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν και καταλήγουν σε διάφορες παραδοξότητες.
Ο Smolin όμως δεν ασκεί απλώς κριτική σε υπάρχουσες θεωρίες μη πειραματικά ελέγξιμες όπως πχ τα παράλληλα σύμπαντα ή παράλληλοι κόσμοι, αλλά δίνει και μια πληθώρα νέων εργαλείων που όλα έχουν το κοινό στοιχείο ότι παίρνουν τον χρόνο σοβαρά σαν πραγματική μεταβλητή.

Θα αναφέρω από τις πολλές προτάσεις που περιέχει ο “Χρόνος” που με συγκλόνισε: την εξελικτική θεωρία για τους νόμους και την ιστορία του σύμπαντος.
Ο Smolin εξαίρει την ριζοσπαστική δαρβινική θεωρία της εξέλιξης ως το επιστημονικό παράδειγμα στο οποίο θα πρέπει να ενσκήψει και η φυσική κατεβαίνοντας λίγο από τον θρόνο της βασίλισσας των επιστημών -και δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.
Παρατηρεί λοιπόν ότι η θεωρία της εξέλιξης -εκτός από το ότι ο χρόνος είναι η πιο πραγματική μεταβλητή της- είναι μια θεωρία που χωράει την ίδια την αλλαγή και προσαρμογή των νόμων της εντός της.

Σε αντιστοιχία λοιπόν ο Smolin προτείνει μια εξελικτική θεωρία για το Σύμπαν μας.
Θεωρεί πως οι τιμές που παίρνουν βασικές σταθερές της φύσης αλλά και οι ίδιοι οι μαθηματικοί νόμοι που φαίνεται να αληθεύουν στο δικό μας Σύμπαν είναι αποτέλεσμα εξελικτικών διαδικασιών και πως μέσα από το δικό μας σύμπαν μπορεί να γεννηθούν άλλα σύμπαντα με διαφορετικά εξελιγμένους νόμους και το δικό μας σύμπαν επίσης προέρχεται από παλιά Σύμπαντα η ύπαρξη των οποίων αποτυπώνεται πχ στον πληθυσμό από μαύρες τρύπες και άλλα πειραματικά ελέγξιμα δεδομένα.
Παράλληλα αντιπαρατίθεται και στην απαισιόδοξη θεωρία του θερμικού θανάτου του Σύμπαντος καταδικασμένου να φτάσει αργά ή γρήγορα στην θερμοδυναμική ισορροπία.

Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα διαψευσθούν οι συγκεκριμένες προτάσεις που κάνει ο Smolin στο βιβλίο του.
Συντάσσομαι όμως με την βασική του άποψη ότι οι όποιες φυσικές και κοσμολογικές θεωρίες στο μέλλον θα πρέπει να παίρνουν τον Χρόνο “πραγματικά” σοβαρά υπόψιν.
Γιατί πέρα από την θεολογικών διαστάσεων γεωμετρικοποίηση και μαθηματικοποίηση των πάντων στην οποία έφτασε η επιστήμη, γιατί πέρα από τους εξωγήινους του Arrival, υπάρχει το πραγματικό βίωμα των καθημερινών ανθρώπων, όλων εμάς που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την είσοδο της νέας χρονιάς με τους φόβους και τις προσδοκίες μας, με τα “κάτι θα γίνει θα δεις”, με τις προσπάθειες και τους αγώνες μας, με τις αναμνήσεις μας και την ιστορική μας μνήμη, με τους αγαπημένους μας, με τον “Χρόνο” που είναι ότι πιο πολύτιμο και πραγματικό έχουμε στην ζωή μας.
“Για τον απλό λόγο…” όπως έγραφε και ο κορυφαίος Jose Saramango στο “Κατα Ιησούν Ευαγγέλιο” “…ότι αυτά είναι πράγματα της γης, που στη γη θα μείνουν, κι από αυτά φτιάχνεται η μοναδική δυνατή ιστορία.”
~~~~~~~~~~~~
*Γιάννης Μπρούζος
Διδάκτωρ Φυσικής, διπλωματούχος πιάνου. Από όλους τους ρόλους μου αγαπώ αυτούς του μαθητή και του δασκάλου. Με εξοργίζει η αδικία. Με μαγεύει η δημιουργία και ο αγώνας. Ενθουσιάζομαι και παθιάζομαι πολύ. Υπερβολικά πολύ.

το άρθρο δημοσιεύτηκε  22/12/2017 στο  nostimonimar.gr

Ο Καβάφης και η αόρατη και άπιαστη κίνηση του χρόνου

Χρόνος – Οι ερευνητές έχουν αναπτύξει έναν αλγόριθμο για την προσομοίωση της επιστροφής ενός σωματιδίου για λίγο στο παρελθόν.
Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν νέες διαδρομές για την εξερεύνηση της ροής του χρόνου σε κβαντικά συστήματα.
Ανοίγουν επίσης νέες δυνατότητες για δοκιμές κβαντικών προγραμμάτων υπολογιστών και διόρθωση σφαλμάτων.
Γυρίζει πίσω ο χρόνος;
Επιστήμονες στη Ρωσία διαβεβαιώνουν ότι ναι ο χρόνος γυρίζει πίσω και δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας-είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Όπως λένε κατάφεραν να αντιστρέψουν τη ροή του χρόνου με τη βοήθεια ενός κβαντικού υπολογιστή.
Η επιστημονική αυτή μελέτη μπορεί να αλλάξει εντελώς το τοπίο στον τομέα των κβαντικών υπολογιστών, αλλά και τη σκέψη μας.
Και ναι έρχεται σε αντίθεση με τους νόμους της φυσικής,
Οι μελετητές χρησιμοποίησαν ηλεκτρόνια και τον παράξενο κόσμο της κβαντικής μηχανικής, με αποτέλεσμα να γυρίσουν πίσω τον… χρόνο.
Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν ένα περίπλοκο πείραμα, το οποίο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μπάλες μπιλιάρδου που κάνουν… rewind μετά από το σπάσιμο.
Όποιος παρακολουθούσε το πείραμα στον υπολογιστή έβλεπε το περιστατικό να εξελίσσεται αντίθετα από τη ροή του χρόνου.
Ο επικεφαλής της επιστημονικής προσπάθειας dr. Gordey Lesovik, επικεφαλής του Ινστιτούτου Φυσικής και Τεχνολογίας της Μόσχας, δήλωσε:
«Έχουμε τεχνητά δημιουργήσει μια κατάσταση που εξελίσσεται σε ροή αντίθετη από αυτή του θερμοδυναμικού βέλους του χρόνου».
Αλήθεια μήπως μπορούμε;
Οι αλλαγές που παρατηρούμε κατά τη διάρκεια των χρόνων ξέρουμε πολύ καλά– ή μήπως μας έχουν πείσει- ότι απεικονίζουν έντονα το “βέλος του χρόνου” της επιστήμης – την πιθανή εξέλιξη από την τάξη στη αταξία.
Δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτό το βέλος όπως δεν μπορούμε να διαγράψουμε τις ρυτίδες μας ή να αποκαταστήσουμε ένα θρυμματισμένο φλιτζάνι και να το επαναφέρουμε στην πρότερή του μορφή.
Ή μήπως μπορούμε;
Ή μήπως όλα αυτά είναι ένα όνειρο  του “γέρου” που αποκοιμήθηκε “στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι”
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. 
Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! —
την ψεύτρα που έλεγε· 
«Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. 
Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
…. Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. 
Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina
https://www.sciencedaily.com/releases/2019/03/190314092802.htm

Μάνος Δανέζης: Εμείς είμαστε ο χρόνος

Ο επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέας πολλών βιβλίων Μάνος Δανέζης μας ξεναγεί στα μυστικά του Σύμπαντος

Η Δύση προσεγγίζει τον χρόνο γραμμικά, η Ανατολή τον προσεγγίζει κυκλικά. Τελικά τι είναι ο χρόνος και ποιος είναι ο σωστός τρόπος προσέγγισής του; 
Έχει ο χρόνος αρχή και τέλος;

Οι παρανοήσεις όταν αναφερόμαστε στην έννοια «χρόνος» δημιουργούνται επειδή αυτή παίρνει εντελώς διαφορετικό νόημα ανάλογα με την έκταση του χώρου μέσα στον οποίο την αναζητάμε.
Στην περίπτωση που αναζητάμε τον χρόνο μελετώντας το Σύμπαν ως μια ενιαία οντότητα, ο χρόνος των ρολογιών και των ημερολογίων μας δεν «υφίσταται» και δεν «παίζει κανέναν ρόλο» στην επιστημονική επεξεργασία του. 
Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει νόημα η ερώτηση αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος, ούτε ενδιαφέρει η φορά του, εφόσον ο χρόνος απλώς δεν υπάρχει. 
Ο μετρούμενος χρόνος αποτελεί μια ανθρώπινη επινόηση της ρύθμισης της καθημερινής μας ζωής σε σχέση με την κίνηση της Γης γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον Ήλιο μας. 
Άρα ο μετρούμενος χρόνος είναι μια έννοια συνδυασμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη και όχι ένα συμπαντικό μέτρο.

Μπορείτε να μας δώσετε κάποιες περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτή τη συμπαντική κατάσταση «άνευ χρόνου», και πώς δημιουργείται η έννοια του ανθρώπινου μετρούμενου χρόνου;

Απάντηση στο ερώτημα πώς δημιουργείται η έννοια του ανθρώπινου μετρούμενου χρόνου αφού αυτός δεν υπάρχει, έδωσε ο Αντρέι Λίντε περιγράφοντας ότι η έννοια του μετρούμενου «ανθρώπινου χρόνου», όπως και του «χώρου», αποτελεί μια ψεύτικη κατασκευή του ανθρώπινου βιοϋπολογιστή, όταν ο εγκέφαλός του δημιουργεί αυθαίρετες και ανεπίτρεπτες τομές και διαιρέσεις στη συνεχή φύση του σύμπαντος (χωροχρονικό συνεχές). 
Η δημιουργία αυτών των αυθαίρετων τομών από τον εγκέφαλο δημιουργεί την αίσθηση των εννοιών της αρχής και του τέλους των μετρούμενων γεγονότων, ενώ η θεωρητική μελέτη του είδους των γεωμετριών (τοπολογία) του χώρου όπου εξελίσσονται τα γεγονότα οδηγούν σε λύσεις που θέλουν τον χρόνο κυκλικό ή γραμμικό. 
Όλα τα προηγούμενα γεγονότα, εκτός της επιστημονικής διερεύνησής τους, καλύπτονται και από φιλοσοφικές απόψεις οι οποίες είναι και γνωστές στους περισσότερους. 
Όμως το τι αντιλαμβανόμαστε εμείς ως χρόνο δεν είναι το ίδιο και για κάθε άλλο παρατηρητή που βρίσκεται πολύ πολύ μακριά μας και σε κίνηση ως προς εμάς.

Ο φόβος της κοινωνίας θα πρέπει να είναι το πώς θα αρνηθούμε να μετατραπούμε σε τυποποιημένες μηχανές νοημοσύνης 

Υπάρχει κάποια απόδειξη ότι ο ανθρώπινος μετρούμενος χρόνος είναι απλώς κατασκεύασμα του εγκεφάλου μας; 
Το ότι ο ανθρώπινος χρόνος είναι και ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου εγκεφάλου και όχι μια πρωτογενής συμπαντική πραγματικότητα υπεδείχθη και σε επιστημονική εργασία, όπου αναφέρεται ότι ερευνητές ανακάλυψαν ένα δίκτυο εγκεφαλικών κυττάρων το οποίο εκφράζει την αίσθηση του χρόνου μέσα από εμπειρίες και μνήμες.

Ξέρουμε ότι ο τρόπος μέτρησης του χρόνου είναι ατελής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι μας εμποδίζει να βρούμε έναν ακριβή και αδιάβλητο τρόπο μέτρησής του;

Ο χρόνος όπως τον μετράνε τα σύγχρονα χρονόμετρα και τα ημερολόγιά μας είναι ακριβέστατος στο επίπεδο των καθημερινών και ευρύτερα κοινωνικών αναγκών του ανθρώπου. 
Τα επιστημονικά ερωτήματα και προβλήματα αφορούν τις εσχατιές του μικρόκοσμου (στοιχειώδη σωμάτια, π.χ. μιόνια) και του μεγάκοσμου (κοσμολογικά ερωτήματα). 
Το σημαντικό όμως είναι ότι ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται συναισθηματικά με εντελώς διαφορετικό τρόπο το ίδιο κλάσμα του μετρούμενου χρόνου που βιώνει. 
Στην εργασία που αναφέραμε προηγουμένως, σύμφωνα με τον καθηγητή Moser, αποδεικνύεται ότι αλλάζοντας τις δραστηριότητές μας, το περιεχόμενο δηλαδή της εμπειρίας μας, μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία του χρονικού σήματος στον πλευρικό ενδορρινικό φλοιό και έτσι τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο. 
Σαν παράδειγμα, σκεφθείτε πόσο γρήγορα αισθανόμαστε ότι περνάει ο χρόνος όταν είμαστε ευτυχισμένοι και πόσο αργά όταν είμαστε δυστυχισμένοι.

Σε κάποια διάλεξή σας έχετε αναφέρει ότι το Μπιγκ Μπανγκ δεν ήταν η αρχή του σύμπαντος, αλλά κάποιο άλλο γεγονός. Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα;

Όπως πιστεύουμε σήμερα, το Σύμπαν μας γεννήθηκε από μια «σημειακή ιδιομορφία», και τέτοιες ιδιομορφίες εντοπίζονται θεωρητικά στα κέντρα «λευκών» ή «μελανών» οπών. 
Την περίοδο μετά απ’ αυτό το γεγονός μπορούμε να τη χωρίσουμε σε μια σειρά χρονικών συμβάντων τις οποίες ονομάζουμε «εποχές του Σύμπαντος». 
Κάθε εποχή περιγράφεται από μια σειρά συμπαντικών ιδιοτήτων και διαφορετικών φυσικών νόμων. Η πρώτη περίοδος ονομάζεται «εποχή Πλανκ» ή «Κβαντική περίοδος» και η δεύτερη «Εποχή Πληθωριστικής διόγκωσης». 
Η μελέτη αυτών των δύο συμπαντικών περιόδων αποτελούν το «άγιο δισκοπότηρο» της σύγχρονης Κοσμολογίας. 
Ένα φαινόμενο που πλησιάζει αυτό το οποίο ονομάζουμε «Μεγάλη Έκρηξη» περιγράφεται από την τρίτη συμπαντική περίοδο. 
Αν με τον όρο Μεγάλη Έκρηξη εννοούμε ότι αυτή η περίοδος είναι η αρχή του αισθητού και παρατηρούμενου Σύμπαντος και πίσω της δεν υπάρχει κανένα άλλο φυσικό γεγονός, κάνουμε λάθος.

Σε πολλές διαλέξεις σας αναφέρεστε σε θεολογικά, φιλοσοφικά ή ακόμα και μυθολογικά κείμενα για να δείξετε τη διαχρονικότητα κάποιων αληθειών που μόλις τα τελευταία χρόνια αποδείχθηκαν από τη σύγχρονη επιστήμη. Εάν δεν είναι τα μαθηματικά η γλώσσα του Σύμπαντος, τότε ποια είναι;

Ποια είναι εκείνη η κοινή γλώσσα που μπορούσε να γίνει αντιληπτή χιλιάδες χρόνια πριν από ανθρώπους που δεν σχετίζονταν απαραίτητα με κάποια επιστήμη; 
Το ότι πάρα πολλά αρχαία κείμενα αναφέρονται αναλυτικά και εμπεριστατωμένα σε γεγονότα τα οποία αποδεικνύονται από τη σύγχρονη επιστήμη είναι ένα αναντίρρητο γεγονός. Υποχρέωση των επιστημόνων του κλάδου της ιστορίας και φιλοσοφίας των επιστημών είναι να καταγράφουν αυτά τα γεγονότα, μεταφέροντας αυτές τις γνώσεις στις επόμενες γενιές. Ειδικότερα μέσω της μελέτης αυτών των κειμένων οι θετικοί επιστήμονες ψάχνουν όμορφες ιδέες, οι οποίες πιθανότατα μέσω της αποδεικτικής διαδικασίας θα μπορέσουν να λύσουν σύγχρονα προβλήματα.
Σε σχέση με τη φύση των Μαθηματικών, σήμερα αποδεχόμαστε ότι δεν αποτελούν μόνο τη γλώσσα του Σύμπαντος αλλά και τη λογική έκφραση της λειτουργίας και της εξέλιξης των νόμων και των ιδιοτήτων του. 
Τώρα το πώς κάποιοι πολιτισμοί κατέληξαν σε συμπεράσματα αποδεικνυόμενα από τη σύγχρονη πειραματική διαδικασία ενώ δεν γνώριζαν τα σημερινά μαθηματικά, δεν το γνωρίζω ούτε και μπορώ να κάνω «σενάρια» αφού δεν έχω αποδείξεις.

Η έννοια του μετρούμενου «ανθρώπινου χρόνου», όπως και του «χώρου», αποτελεί μαι ψεύτικη κατασκευή του ανθρώπινου βιοϋπολογιστή

Σας ακούσαμε να λέτε ότι δεν είμαστε Homo sapiens (σοφοί άνθρωποι) αλλά ότι πρέπει να γίνουμε. Τι χρειάζεται κατά τη γνώμη σας για να γίνουμε πραγματικοί Homo sapiens;

Χρειάζεται η παροχή σύγχρονης «γνώσης» και «παιδείας», και όχι απλά εκπαίδευση, όπως γίνεται σήμερα. 
Στόχος των «σχολείων» όλων των βαθμίδων δεν είναι μονοσήμαντα η επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά και η ανάπτυξη της ανθρώπινης «πνευματικότητας», η οποία θα οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας νέας ατομικής, κοινωνικής, και περιβαλλοντικής συνείδησης. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν αλλάζοντας κυβερνήσεις αλλά όταν αλλάξουμε μέσα μας. 

Και από τον άχρονο χρόνο ας επιστρέψουμε στο σημείο του χρόνου που αποφασίσαμε να ονομάσουμε 2020. Ο πλανήτης ετοιμάζεται να υποδεχτεί μια νέα χρονιά και λίγο αργότερα μια νέα δεκαετία. Κλιματική αλλαγή, μετανάστευση, ακραίες πολιτικές φωνές, τεχνητή νοημοσύνη, ταξίδια στη Σελήνη και στον Άρη, επιταχυντές αδρονίων. Το μέλλον μας φαντάζει δύσκολο αλλά ταυτόχρονα και συναρπαστικό. Εσείς πώς αισθάνεστε για την πορεία της ανθρωπότητας;

Ο ρόλος του επιστήμονα είναι να εργάζεται για το επιστημονικό και τεχνολογικό μέλλον και τη σχέση του με την πραγματική κοινωνία των πολιτών χωρίς να εντυπωσιάζεται από τίποτα. 
Ο πιο αξιόπιστος όμως τρόπος για να σχεδιάσεις το μέλλον είναι να κατανοήσεις τι γίνεται στο παρόν. 
Ήδη βρισκόμαστε στην εποχή της «Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης», η οποία έχει ως πυρήνα της την Κβαντική Τεχνολογία, την επιστήμη της Πληροφορικής, την αυτοεκπαίδευση των ίδιων των μηχανικών συστημάτων, νέες μορφές ενέργειας και την Τεχνητή Νοημοσύνη. Σήμερα όμως, την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης τη χρηματοδοτούν άνθρωποι του κέρδους, ενός καταρρέοντος πολιτισμικού ρεύματος προσπαθώντας να την κατασκευάσουν, να την προ
γραμματίσουν, να την ελέγχουν και να την κατευθύνουν σύμφωνα με τα δικά τους δόγματα και τα καλώς ή κακώς προσωπικά τους συμφέροντα. 
Σήμερα η αγωνία και ο φόβος της κοινωνίας δεν πρέπει να είναι τα ρομπότ και η Τεχνητή Νοημοσύνη αλλά το πώς θα αρνηθούμε σε κάποιους να μετατρέψουν εμάς και τα παιδιά μας σε ρομπότ και τυποποιημένες μηχανές Τεχνητής Νοημοσύνης. 
Ο κόσμος του κοντινού μας μέλλοντος θα αλλάξει είτε το θέλουμε είτε όχι. Το αν θα αλλάξει προς μια θετική ή αρνητική κατεύθυνση είναι ευθύνη όλων μας.

Παρακολουθούμε το έργο, τις διαλέξεις, τη συγγραφή των βιβλίων σας. Κλείνουμε ωστόσο αυτή τη συνέντευξη κάνοντας μια προσωπική ερώτηση. Τι θα θέλατε να γράφει η επιτύμβια πλάκα σας σε 5 γραμμές; 

Θα προτιμούσα τίποτα. 
Αλλά αν επιμένετε…: 
Προσπάθησα. 
Θα συνεχίσω να προσπαθώ. 
Επιτέλους είμαι ελεύθερος. 
Συνεχίστε τώρα εσείς. 
Καλή αντάμωση…

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 29 Δεκεμβρίου]

https://www.ethnos.gr/open-life/82125_manos-danezis-emeis-eimaste-o-hronos

Ο χρόνος βρίσκεται «κάπου εκεί έξω»

Lee Smolin

Χρόνος, η αναγέννηση

μτφρ. Νίκος Αποστολόπουλος

επιμ. Ν. Χούνος - Κ. Κλείδης

εκδ. Τραυλός, σελ. 476

Όταν ήταν νεότερος, ο θεωρητικός φυσικός Lee Smolin πίστευε πως ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη ψευδαίσθηση, ότι δεν υπάρχει.
Θεωρία ευρέως διαδεδομένη σε φιλοσοφικούς και επιστημονικούς κύκλους, ειδικά μέσα στον 20ό αιώνα.
Είκοσι χρόνια αργότερα, ο Lee Smolin έχει περάσει στην αντίπερα όχθη: θεωρεί πως «τίποτε απ’ όσα γνωρίζουμε ή βιώνουμε δεν πλησιάζει περισσότερο στην καρδιά της φύσης απ’ όσο η πραγματικότητα της ύπαρξης του χρόνου».
Επιπροσθέτως, «από τη στιγμή που υιοθετεί κάποιος την επαναστατική άποψη ότι ο χρόνος έχει πραγματική υπόσταση, αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται τα πάντα. Συγκεκριμένα, βλέπει το μέλλον με διαφορετικό τρόπο, με έναν τρόπο που δίνει έμφαση τόσο στις ευκαιρίες όσο και στους κινδύνους που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο είδος».
Εξ ου και ο τίτλος του τελευταίου του βιβλίου, που έχει συζητηθεί στο εξωτερικό: «Χρόνος, η αναγέννηση» -στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Τραυλός.

Από τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Αγιο Αυγουστίνο έως τον Σβέντεμποργκ, τον Καντ, τον Χούσερλ, ο χρόνος προβλημάτισε, άγχωσε, ενέπνευσε. Όπως έχει εύστοχα ειπωθεί, όταν δεν τον σκεφτόμαστε, ξέρουμε τι είναι, όταν όμως αρχίζουμε να τον σκεφτόμαστε, ο ανθρώπινος νους σα να στερεύει.

Συχνότερα, όταν δεν σκεφτόμαστε τον χρόνο, απλώς τον θεωρούμε δεδομένο.
Τι γίνεται τώρα: έως τον Αϊνστάιν και τη Θεωρία της Σχετικότητας, ο χρόνος ήταν ο ίδιος παντού, σε ολόκληρο το Σύμπαν.
Αυτός ήταν ο νευτώνειος χρόνος, γραμμικός, κινούμενος σε μια ευθεία, αδιατάρακτη γραμμή προς τα εμπρός – το περίφημο «βέλος του χρόνου».
Αυτό άλλαξε δραματικά ο Αϊνστάιν. Και όχι μόνον εξαιτίας των καμπυλώσεων του χωροχρονικού συνεχούς μετά τη Σχετικότητα που αφορά τον κόσμο της μακροκλίμακας (πλανήτες, άστρα, γαλαξίες), διότι στην αντίστροφη κλίμακα των μικροσωματιδίων, τα πράγματα είναι ακόμη πιο παράξενα: π.χ., τα ηλεκτρόνια παρουσιάζονται να είναι σωματίδια και κυματισμοί ταυτόχρονα, ενώ άλλα μικροσωματίδια έχει παρατηρηθεί ότι μπορούν να βρίσκονται σε δύο απομακρυσμένα μεταξύ τους σημεία την ίδια στιγμή (!).
Αυτός είναι, χονδροειδώς, ο αλλόκοτος κόσμος της Κβαντοφυσικής.
Το Σύμπαν, οι γαλαξίες και τα σώματά μας αποτελούνται από τέτοια σωματίδια, όμως εμείς δεν ζούμε μια τέτοια ρευστή πραγματικότητα – ή μήπως τη ζούμε αλλά δεν μπορούν οι αισθήσεις μας να το τακτοποιήσουν παρά μόνον σε μια συμβατική σειρά αλληλοδιαδοχής;
Κάπως έτσι, πολλοί επιστήμονες, μεταξύ αυτών και ο Αϊνστάιν, εξέφρασαν την άποψη ότι ο χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε είναι μια ψευδαίσθηση.

Ενοποίηση δύο κόσμων

Το «ιερό δισκοπότηρο» της Φυσικής και της Κοσμολογίας είναι η ενοποίηση των δύο ακραία αντίθετων «κόσμων»: της Σχετικότητας και της Κβαντοφυσικής.

Για τον Λι Σμόλιν, το κλειδί στην περίφημη αυτή ενοποίηση (τη Θεωρία του Παντός) είναι ο χρόνος. Μόνον με μια ουσιαστικότερη κατανόηση της φύσης του χρόνου ίσως υπάρχει τρόπος να φθάσουμε σε μια καθολική κατανόηση των νόμων που διέπουν το Σύμπαν.

Που σημαίνει ότι μπορεί ο χρόνος να εξαλείφεται στις μαθηματικές ασκήσεις επί χάρτου (από την απλή πράξη της πρόσθεσης έως τις πλέον περίπλοκες εξισώσεις, όντως τα μαθηματικά είναι άχρονα), όμως ο χρόνος βρίσκεται «κάπου εκεί έξω». «Το πρόβλημα με τον εξοβελισμό του χρόνου», γράφει ο Σμόλιν, «επηρεάζει και τις πράξεις στις οποίες προβαίνουμε ως άτομα, ως μέλη μιας οικογένειας και ως πολίτες, αφού η εικόνα μας για τον χρόνο καθορίζει το πώς σκεφτόμαστε το μέλλον».

Το βιβλίο του Σμόλιν φέρει τον χαρακτήρα της επιστημονικής πραγματείας πλην όμως με διακριτές φιλοσοφικές προεκτάσεις, καθώς ο Σμόλιν συνδέει δεξιοτεχνικά θετικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Ας μην τρομάξει διόλου τους αμύητους (τέτοιος είναι εξάλλου και ο γράφων) στη «σκληρή» επιστήμη: δεν θα σκοντάψετε πάνω σε εξισώσεις και ο συγγραφέας, μετρ της απαιτητικής εκλαϊκευμένης επιστήμης, κάνει τα πάντα για να απλοποιήσει χωρίς να απλουστεύσει. Στην ουσία, μιλάει σε βάθος για κάτι που μας αφορά όλους. Ο χρόνος είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι σχέσεις μας με τους άλλους και τα πράγματα.

πηγή του άρθρου:kathimerini.gr΄
photo:el.wikipedia.org