Γιατί οι αποταμιεύσεις είναι τόσο κρίσιμες για τη βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου

Για να παράγουμε κεφαλαιουχικά αγαθά, και επομένως περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, πρέπει πρώτα να αφήσουμε στην άκρη την τρέχουσα κατανάλωση. Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε οικονομίες τώρα, για να έχουμε περισσότερα αγαθά αργότερα.

Άρθρο του Fabrizio Ferrari, που δημοσιεύτηκε στις 10/7/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5.

Μεταξύ των βασικών εννοιών που αναλύει και πραγματεύεται ο Mises στο βιβλίο του Human Action (Ανθρώπινη Δράση, 1949), υπάρχει η έννοια του κεφαλαίου. Ο Mises αντιλαμβάνεται το κεφάλαιο ως έναν συντελεστή παραγωγής εγγενώς διαφορετικό από τη γη και την εργασία. Στην πραγματικότητα, το κεφάλαιο δεν παρέχεται από τη φύση -το συνολικό ποσό του αυξάνεται ή μειώνεται ανάλογα με τις ανθρώπινες επιλογές και τις προτιμήσεις τους στο πέρασμα του χρόνου- και η συσσώρευσή του είναι ο μόνος τρόπος που συντελεί στην τεχνολογική πρόοδο, την υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας, και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Τέλος, το κεφάλαιο γίνεται κατανοητό στην Ανθρώπινη Δράση ως αυστηρά συνδεδεμένο με το στοιχείο του χρόνου -δηλαδή, τον χρόνο εργασίας που αποθηκεύεται και μεταφέρεται στο μέλλον προκειμένου να επιτευχθεί μια μεγαλύτερη, ή πιο εξελιγμένη, παραγωγή.
Μέσα και διάρκεια παραγωγής
Η ανθρώπινη δράση συνεπάγεται την παραγωγή με σκοπό την εξάλειψη της δυσφορίας, και τη βελτίωση της ευημερίας των δρώντων ανθρώπων. Προκειμένου να παράγουν, οι δρώντες άνθρωποι μπορούν -και χρειάζεται- να χρησιμοποιήσουν τους συντελεστές της παραγωγής: γη, εργασία και κεφάλαιο. Μεταξύ αυτών, ωστόσο, μόνο η γη και η εργασία είναι φυσικοί (δηλαδή, πρωτογενείς) συντελεστές της παραγωγής. Το κεφάλαιο, αντίθετα, πρέπει να δημιουργηθεί από τους ίδιους τους ανθρώπους -δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικά- και μπορεί να θεωρηθεί ως ένας παραχθέντας συντελεστής παραγωγής. Όπως γράφει ο Mises, οι κλασικοί οικονομολόγοι
έσφαλαν  στην ταξινόμηση του «κεφαλαίου» ως ανεξάρτητου συντελεστή της παραγωγής μαζί με τους φυσικούς πόρους και την εργασία. Τα κεφαλαιουχικά αγαθά -οι συντελεστές της επαυξημένης παραγωγής, οι οποίοι παρήχθησαν στο παρελθόν- δεν αποτελούν ανεξάρτητο παράγοντα .... Είναι αντιθέτως εργασία, φύση, και χρόνος που αποθηκεύθηκαν. (Mises [1949] 1998, σ. 490)
Το κεφάλαιο είναι ένας όρος που περιλαμβάνει οποιοδήποτε μέσο παραγωγής διαφορετικό από τους φυσικούς πόρους (δηλαδή τη γη) και την εργασία. Ως εκ τούτου, περιλαμβάνει τόσο μηχανές (πάγιο κεφάλαιο) όσο και ενδιάμεσα προϊόντα (κεφάλαιο σε κίνηση). Γενικότερα, το κεφάλαιο είναι συσσωρευμένη παραγωγή, που δεν έχει καταναλωθεί ακόμη, επιτρέποντας τη μεταφορά της γης, της εργασίας, και του χρόνου της εργασίας στο μέλλον - διευκολύνοντας έτσι την παραγωγική διαδικασία στο μέλλον.
Η μεταφορά εργασίας, γης, και χρόνου εργασίας στο μέλλον -δηλαδή, η διαδικασία συσσώρευσης και δημιουργίας κεφαλαίου- ισοδυναμεί με την επιμήκυνση της παραγωγικής δομής που θα συμβεί στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι μια εργασία που χωρίς συσσωρευμένο κεφάλαιο θα απαιτούσε έναν σχετικά μεγαλύτερο χρόνο εκτέλεσης (ή θα ήταν εντελώς ανέφικτη), χάρη στο συσσωρευμένο κεφάλαιο καθίσταται δυνατή σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Όπως εξηγεί ο Mises,
Η διαφορά μεταξύ της παραγωγής χωρίς τη βοήθεια κεφαλαιουχικών αγαθών, και εκείνης που υποβοηθείται από την αξιοποίηση των κεφαλαιουχικών αγαθών, είναι ο χρόνος…. Αγοράζοντας μια μηχανή [δηλ. κεφάλαιο] αγοράζει [ο παραγωγός] τους αρχικούς συντελεστές της παραγωγής… συν τον χρόνο, δηλαδή, το διάστημα του χρόνου κατά το οποίο μειώνεται ο χρόνος της παραγωγής. (Mises [1949] 1998, σ. 490)
Ως εκ τούτου, το κεφάλαιο είναι εγγενώς διαφορετικό από τη γη και την εργασία -πηγάζει από τις αποφάσεις των δρώντων ατόμων σχετικά με την αποταμίευση και την κατανάλωση. Με άλλα λόγια, το κεφάλαιο δημιουργείται όταν οι δρώντες άνθρωποι αποφασίζουν να παραιτηθούν από την κατανάλωση -δηλαδή, την ικανοποίηση των άμεσων επιθυμιών τους- υπέρ της αποταμίευσης. Όταν τα άτομα επιλέγουν να αποταμιεύσουν, ενεργούν σύμφωνα με την δυνατότητά τους να περιμένουν περισσότερο χρόνο για να απολαύσουν την κατανάλωση.
Αποταμίευση και παραγωγικότητα
Η ίδια η πράξη της αποταμίευσης είναι αυτό που επιτρέπει στο κεφάλαιο να υπάρξει. Με τα λόγια του Mises,
Η απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε επιμήκυνση [δηλαδή, συσσώρευση κεφαλαίου] των διαδικασιών παραγωγής που υιοθετείται, είναι η αποταμίευση, δηλαδή, ένα πλεόνασμα της τρέχουσας παραγωγής σε σχέση με την τρέχουσα κατανάλωση. (Mises [1949] 1998, σελ. 487)
Τι συγκεκριμένα σημαίνει αυτό; Πώς δημιουργείται το κεφάλαιο εξοικονομώντας; Ένα παράδειγμα μπορεί να αποσαφηνίσει ορισμένα περίπλοκα σημεία.
Σκεφτείτε μια υποθετική φυλή ανθρώπων, που αποφασίζουν να εγκατασταθούν σε μια συγκεκριμένη περιοχή: ως πρώην περιπλανώμενοι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, οι μόνοι συντελεστές παραγωγής που έχουν στη διάθεσή τους είναι η δική τους εργασία και οι φυσικοί πόροι που τους περιβάλλουν (δηλαδή, η γη).
(Ας υποθέσουμε, για χάρη της συζήτησης, ότι αυτοί οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες δεν έχουν κατασκευάσει ακόμη κυνηγετικά εργαλεία, πραγματοποιώντας τα κυνήγι τους μόνο με πέτρες, ξύλα, κ.λπ., δηλαδή πόρων και εργαλείων που έχουν δοθεί από τη φύση και δεν έχουν κατασκευαστεί –και που ταξινομούνται ως ‘’γη’’).
Με άλλα λόγια, αυτοί οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, για όλη τους τη ζωή κατανάλωναν ολόκληρη την καθημερινή παραγωγή τους, χωρίς να αποταμιεύσουν κανένα τμήμα της - και ως εκ τούτου χωρίς να βελτιώνουν την καθημερινή παραγωγικότητά τους, ή να καταφέρουν να αποκτήσουν ένα ποιοτικά καλύτερο θήραμα (δηλαδή, παραγωγή).
Ωστόσο, ας υποθέσουμε ότι μια μέρα ένα μέλος της φυλής κατανοεί το πώς να κατασκευάζει δόρατα συναρμολογώντας ξύλα, τένοντες ζώων και ακονισμένες πέτρες. Τα δόρατα θα ήταν ένα είδος κεφαλαιουχικού εργαλείου, επιτρέποντας στους ιθαγενείς να σκοτώνουν περισσότερα ζώα την ημέρα (αυξάνοντας έτσι την καθημερινή παραγωγικότητα της φυλής) και να κυνηγούν μεγαλύτερα ζώα, των οποίων το μέγεθος θα τα έκανε σε διαφορετική περίπτωση απρόσιτα (βάζοντας έτσι τη φυλή σε θέση να κατορθώνει μια ποιοτικά ανώτερη απόδοση, που διαφορετικά θα ήταν ανέφικτη).
Αλλά τα δόρατα δεν αποκτούνται δωρεάν. Δεν χαρίζονται στους ιθαγενείς από τη φύση, όπως οι φυσικοί πόροι (δηλαδή η γη) και η εργασία. Για να κατασκευάσουν δόρατα, οι ιθαγενείς μας θα χρειαστούν -εκτός από τη γνώση για το πώς να κατασκευάζεται ένα δόρυ- πρώτα, τον απαραίτητο χρόνο για να συνδυάσουν την εργασία τους με τους φυσικούς πόρους. Δεύτερον, αποταμιευμένα αγαθά, που θα τους συντηρούν ενώ θα είναι απασχολημένοι στην κατασκευή δοράτων και δεν θα μπορούν να αφιερώσουν το χρόνο τους στο καθημερινό κυνήγι. Όπως γράφει ο Mises,
Οι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να ξεκινήσουν διαδικασίες που έχουν μια μεγαλύτερη περίοδο παραγωγής, πρέπει πρώτα να συσσωρεύσουν, μέσω της αποταμίευσης, την ποσότητα των καταναλωτικών αγαθών που απαιτείται για να ικανοποιήσουν, κατά τη διάρκεια του χρόνου αναμονής, όλες εκείνες τις ανάγκες, την ικανοποίηση των οποίων θεωρούν πιο επείγουσα από την αύξηση της ευημερίας που αναμένεται από την πιο χρονοβόρα διαδικασία. (Mises [1949] 1998, σελ. 488)
Μόλις ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία και κατασκευαστούν τα δόρατα, οι φυλές ανακαλύπτουν ότι είναι πλέον πιο κοντά στην επίτευξη πιο χρονοβόρων στόχων -όπως περισσότερες μονάδες κυνηγιού ανά ημέρα ή/και ένα είδος κυνηγιού που διαφορετικά δεν είναι διαθέσιμο, ας πούμε, λόγω του μεγέθους του- από ό,τι πριν. Με τα λόγια του Mises,
Τα κεφαλαιουχικά αγαθά είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί στο δρόμο που οδηγεί από το ξεκίνημα της παραγωγής στον τελικό της στόχο, την δημιουργία των καταναλωτικών αγαθών. Αυτός που παράγει με τη βοήθεια κεφαλαιουχικών αγαθών απολαμβάνει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι του ανθρώπου που ξεκινά χωρίς κεφαλαιουχικά αγαθά. Είναι χρονικά πιο κοντά στον τελικό στόχο των προσπαθειών του. (Mises [1949] 1998, σελ. 490)
Χάρη στο συσσωρευμένο κεφάλαιο, η φυλή μπορεί τώρα να συλλέξει την ίδια ποσότητα θηραμάτων σε μικρότερο χρονικό διάστημα -δηλαδή, είναι τώρα πιο παραγωγική. Οι εργασίες που θα απαιτούσαν προηγουμένως περισσότερες ώρες εργασίας ή/και την συνεργασία άλλων φυλών, είναι πλέον πιο διαχειρίσιμες. Όπως εξηγεί ο Mises,
Η επιμήκυνση της περιόδου παραγωγής [δηλ. η συσσώρευση κεφαλαίου] μπορεί να αυξήσει την ποσότητα της παραγωγής ανά μονάδα εισερχόμενων πόρων, ή να παράγει αγαθά που δεν μπορούν να παραχθούν καθόλου σε μια μικρότερη περίοδο παραγωγής. (Mises [1949] 1998, σελ. 526)
Έτσι, χάρη στο κεφάλαιο που δημιουργήθηκε, οι ιθαγενείς μας συνειδητοποιούν δύο πράγματα. Πρώτον, η καθημερινή τους εργασία είναι πλέον πιο παραγωγική. Δεύτερον, μπορούν τώρα να επιτύχουν μια ποιότητα παραγωγής που προηγουμένως ήταν ανέφικτη με δεδομένη τη γη και την εργασία που είχαν στη διάθεσή τους.
Συμπέρασμα
Εδώ είναι η ουσία της, κατά Mises, οντολογίας του κεφαλαίου: το κεφάλαιο προέρχεται από την αποθηκευμένη παραγωγή -δηλαδή, από προηγούμενες χρονοβόρες συσσωρεύσεις γης και εργασίας που δεν έχουν καταναλωθεί ακόμη- και είναι ένα μέσο για την αποθήκευση του χρόνου παραγωγής και τη μεταφορά του στο μέλλον. Η μεταφορά του χρόνου της παραγωγής στο μέλλον αποτελεί μια επιμήκυνση της παραγωγικής δομής -δηλαδή επιτρέπει την παραγωγή αντικειμένων που δεν θα μπορούσαν να έχουν παραχθεί διαφορετικά ή/και την αύξηση της ποσότητας των αντικειμένων που παράγονται ανά μονάδα εργασίας. Με άλλα λόγια, το κεφάλαιο είναι ο γίγαντας, στους ώμους του οποίου στέκονται οι σημερινοί παραγωγοί.

***

Ο Fabrizio Ferrari είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στα οικονομικά.

 https://liberty-express.blogspot.com/

dr. Κωνσταντίνος Φαρσαλινός:Μέσα σε 18 μήνες, κατάφεραν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι σημαίνει “κανονικότητα”, πουλώντας προστασία…

Από το χρονολόγιο του dr. Κωνσταντίνου Φαρσαλινού:https://www.facebook.com/konstantinos.farsalinos/posts/1958659707619104

Η "ελευθερία" του πιστοποιητικού εμβολιασμού και το σοκ της επιστροφής στην πραγματική κανονικότητα.
Μετά από σχεδόν 18 μήνες ατελείωτων διαδικτυακών συναντήσεων και υποχρεωτικής εξοικείωσης με κάθε εφαρμογή τηλε-παρουσιάσεων, έφτασε η ώρα για το πρώτο επιστημονικό συνέδριο με φυσική παρουσία, στο Λονδίνο.
Περίμενα λοιπόν να απολαύσω τις ελευθερίες που διαφήμιζαν ότι θα προσφέρει ο πλήρης εμβολιασμός στα ταξίδια. Η ελευθερία λοιπόν που μου προσέφερε ήταν:
- Διαγνωστικό τεστ πριν το ταξίδι, ως απολύτως ασυμπτωματικός που δεν είχα ιστορικό ύποπτης επαφής.
- Passenger Locator Form (PLF) με όλα τα προσωπικά στοιχεία.
- Υποχρέωση να έχω κλείσει ραντεβού για διαγνωστικό τεστ 2 ημέρες μετά την άφιξη μου στην Αγγλία, και να συμπεριλάβω απόδειξη ότι το έχω οργανώσει ΠΡΙΝ ταξιδέψω για Αγγλία.
- Μια ωραιότατη ουρά στο αεροδρόμιο για όλους, ώστε να παραδώσουμε όλα τα πιστοποιητικά απόδειξης της υγείας ενώ είμαστε απόλυτα υγιείς.
- Φυσικά, η πραγματοποίηση του τεστ στην Αγγλία, διότι αν δεν επαναλάβεις το τεστ πως θα βεβαιώσει ο κάθε υγιής ότι είναι υγιής?
Να μην ξεχάσουμε και το PLF της επιστροφής στην Ελλάδα, και την πιθανότητα επιλογής για άλλο ένα τεστ, διότι η ασφάλεια απαιτεί όλοι να θεωρούνται επαναλαμβανόμενα άρρωστοι μέχρι αποδείξεως της υγείας, όπως “ένοχοι μέχρι αποδείξεως της αθωότητας”.
Το δόγμα “είσαι ασθενής μέχρι αποδείξεως της υγείας” καλά κρατεί, ακόμη και σε όσους προχώρησαν στη μοναδική προληπτική ιατρική παρέμβαση που είναι διαθέσιμη για την πανδημία.
Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι μας πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Η κατάσταση μοιάζει με την ελευθερία φυλακισμένου όταν λαμβάνει 5νθήμερη άδεια μετά από εξαντλητική εκτίμηση της καλής του συμπεριφοράς στη φυλακή.
Μόνο που βρίσκεται στη φυλακή ενώ είναι αθώος.
Και άντε να πέσεις σε ένα από τα εκατομμύρια ψευδώς θετικά αποτελέσματα, και να πρέπει να αποδείξεις ξανά ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Στην Ελλάδα έχουμε πραγματοποιήσει 37 εκατομμύρια self-tests, με 2 εκατομμύρια θετικά και 100.000 πραγματικά θετικά.
Ποσοστό επιτυχίας 5% (Πηγή: ΕΟΔΥ - https://tinyurl.com/3c5pbvw4).
Αυτό το ποσοστό σίγουρα συμπεριλαμβάνει και άτομα με συμπτώματα, οπότε φανταστείτε την αποτυχία σε ασυμπτωματικούς.
Κλάψτε ελεύθερα λοιπόν.
Κι μην νομίζετε ότι τα επαναλαμβανόμενα, τυφλά και οριζόντια rapid test είναι πολύ καλύτερα. Το άχρηστο των τυφλών διαγνωστικών ελέγχων διδάσκεται σε φοιτητές, δεν χρειάζεται να είσαι Νομπελίστας για να το καταλάβεις.
Είναι ηθικά δύσκολη η παραδοχή της αποτυχίας και της ανεπάρκειας της ανθρωπότητας και της επιστήμης να εξαφανίσει ένα πρόβλημα.
Αντί αυτού, παριστάνει πως το αντιμετωπίζει προσβάλλοντας τη νοημοσύνη μας, ταλαιπωρώντας τις ζωές μας και καταστρέφοντας κοινωνικά, επαγγελματικά, οικονομικά, ψυχικά και σωματικά αρκετούς πολίτες.
Αποκορύφωμα, έχει
Για να απολαύσεις λοιπόν τέτοια “ελευθερία“, θα πρέπει ή να έχεις σταματήσει να σκέφτεσαι, έχοντας χάσει πλέον κάθε επαφή με την κανονικότητα, ή να είσαι ψυχικά διαταραγμένος, ή να έχεις εκπαιδευτεί σαν τους σκύλους στα πειράματα του Pavlov ώστε να σου τρέχουν τα σάλια με το καμπανάκι, είτε έρχεται το φαγητό είτε όχι.
Πάντως η ζωή στο Λονδίνο μοιάζει σα να βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη (όπως δείχνουν και οι εικόνες).
Μπήκα στο ξενοδοχείο με μάσκα, και με κοιτούσαν όλοι σαν εξωγήινο.
Κανένας δεν φορούσε μάσκα σε κλειστό χώρο, ούτε οι εργαζόμενοι, και πουθενά δεν έβλεπες διαχωριστικά Plexiglas.
Εκδηλώσεις σε κλειστό χώροι με πάνω από 250 άτομα, χωρίς κανένα απαξιωτικό έλεγχο υγειονομικών πιστοποιητικών, χωρίς κανένας να φορά μάσκα (ούτε οι εργαζόμενοι), με μουσική (!!), και με όλους να βρίσκονται στον κλειστό χώρο όρθιοι.
Όταν τα συγκρίνεις αυτά με τις γελοιότητες της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας όταν περπατάμε στο δρόμο, επειδή μάλλον ο ιός κυκλοφορούσε στην ατμόσφαιρα και στα σύννεφα, αισθάνεσαι για άλλη μια φορά την προσβολή της νοημοσύνης από τους “άριστους ειδήμονες”.
Βέβαια, πριν συμβούν όλα αυτά, ο παγκοσμίως διάσημος μοντελίστας προέβλεπε ότι η Αγγλία θα έφτανε τα 200.000 κρούσματα ημερησίως, ενώ άλλοι αδιαμφισβήτητοι ειδικοί προειδοποιούσαν την ανθρωπότητα για το έγκλημα που ετοιμάζονταν να διαπράξει ο Johnson τζογάροντας με την υγεία. (πηγή: https://tinyurl.com/nc5yrj3p).
Οι δικοί μας μοντελίστες προέβλεπαν 8000 κρούσματα (https://tinyurl.com/xvxvb4ye) έως 20.000 κρούσματα (https://tinyurl.com/2ee3d2ja) για τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο. Τρομοκρατία δίχως τέλος από ανεξέλεγκτους.
Εν τω μεταξύ, κανείς δεν απαιτεί από τον άλλον να βρεθεί σε κλειστό χώρο με κόσμο ή να συμμετάσχει σε δραστηριότητες τέτοιου τύπου.
Όποιος αισθάνεται απειλή ή ακόμη και όποιος πάσχει από COVID ψύχωση που άλλοι του επέβαλλαν, προστατεύει τον εαυτό του όπως κρίνει και ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ. Δεν περιορίζει τους άλλους επιβάλλοντας τη φοβία και την ευαλωτότητά του (δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη) στην κοινωνία ως μια “κανονικότητα”.
Μέσα σε 18 μήνες, κατάφεραν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι σημαίνει “κανονικότητα”, πουλώντας προστασία…
Πρέπει να ζήσεις έστω και μια μέρα το σκηνικό επιστροφής στην κανονικότητα για να αντιληφθείς πόσο κορόιδο είσαι (λυπάμαι για τη λέξη – αλλά έτσι ακριβώς αισθάνεσαι) να πιστεύεις ότι κάποιοι σου προσφέρουν ελευθερία με όσα κάνουν στην Ελλάδα τόσους μήνες. Στην Αγγλία η επιστροφή στην πραγματικότητα συμβαίνει ενώ καθημερινά καταγράφονται 25.000 έως 45.000 θετικοί στον ιό (σε πληθυσμιακή αντιστοιχία, σα να είχαμε στην Ελλάδα 3500-6500 θετικούς στον ιό ημερησίως).
Όσοι δεν αντέχουν το πλήγμα στον εγωισμό να αντιληφθούν ότι πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης ως δέσμιοι των διαταγμάτων προστασίας του λαού και του κράτους, θα τους πρότεινα να μην επιχειρήσουν ταξίδι σε χώρα που έχει επιστρέψει (σε μεγάλο βαθμό) στην κανονικότητα.
Έχουν αφαιρέσει 1,5 χρόνο από τη ζωή μας, και σε κάποιους έχουν αφαιρέσει χρόνια από το προσδόκιμο ζωής τους.
Σε λίγες ημέρες, ξεπερνάμε τους δολοφόνους Σουηδούς σε θανάτους.
Ποιος ανεξέλεγκτος είναι υπεύθυνος, και ποιος λογοδοτεί για όσα έχουν συμβεί;

Μελέτη απο τη Σκωτία αποδεικνύει: Τα παιδιά δεν αποτελούν κίνδυνο – μάλιστα μας προστατεύουν

Από την άνοιξη του 2020, οι μελέτες έχουν επανειλημμένα δείξει ότι ούτε τα παιδιά ούτε τα ανοικτά σχολεία με δια ζώσης διδασκαλία αποτελούν ή διατρέχουν κάποιον κίνδυνο. Τουλάχιστον όχι για λοιμώξεις από τον SARS-CoV-2. 
Ωστόσο, έχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα στη γρίπη. 
Όμως η γρίπη είναι διαφορετικός ιός από τον ιό SARS. Μια νέα μελέτη αποδεικνύει και πάλι τα αυτονόητα.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο British Medical Journal (BMJ) στις 2 Σεπτεμβρίου 2021. 
Το συμπέρασμα, εν συντομία, είναι ότι οι εκπαιδευτικοί και τα μέλη του οικογενειακού τους περιβάλλοντος δεν διέτρεχαν αυξημένο κίνδυνο νοσηλείας με Covid-19 σε καμία στιγμή κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2020-21, σε σύγκριση με παρόμοιους ενήλικες σε εργάσιμη ηλικία, ακόμη και σε περιόδους κατά τις οποίες τα σχολεία ήταν πλήρως ανοικτά.
Αξιολογήθηκαν όλα τα περιστατικά Covid-19 σε ενήλικες ηλικίας 21 έως 65 ετών (n=132.420) και ένα τυχαίο δείγμα ελέγχου που αντιστοιχούσε σε ηλικία και φύλο (n=1.306.566). 
Οι ενήλικες προσδιορίστηκαν ότι διδάσκουν ενεργά σε σχολεία της Σκωτίας από το Γενικό Συμβούλιο Διδασκαλίας της Σκωτίας και τα μέλη του νοικοκυριού τους ταυτοποιήθηκαν με μοναδικό αριθμό αναφοράς. 
Οι ομάδες σύγκρισης ήταν ενήλικες που εργάζονταν στις υπηρεσίες υγείας στη Σκωτία, τα μέλη του οικογενειακού τους περιβάλλοντος και ο υπόλοιπος γενικός πληθυσμός σε εργασιακή ηλικία.
Το πρωταρχικό κριτήριο ήταν η νοσηλεία με covid-19. 
Ως σοβαρότητα ορίστηκε η εισαγωγή σε μονάδα εντατικής θεραπείας ή ο θάνατος εντός 28 ημερών από θετικό αποτέλεσμα τεστ.
Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί ήταν νέοι (μέση ηλικία 42 ετών), γυναίκες (80 %) και δεν είχαν συννοσηρότητες (84 %). 
Ο κίνδυνος (αθροιστική επίπτωση) νοσηλείας με Covid-19 ήταν μικρότερος από 1% για όλους τους ενήλικες εργάσιμης ηλικίας στο γενικό πληθυσμό.
Το συμπέρασμα της μελέτης: Σε αντίθεση με τους ενήλικες εργάσιμης ηλικίας που είναι κατά τα άλλα συγκρίσιμοι, οι εκπαιδευτικοί και τα οικογενειακά μέλη τους βρέθηκε ότι δεν έχουν αυξημένο κίνδυνο νοσηλείας με covid-19 και χαμηλότερο κίνδυνο σοβαρής νόσου covid-19. 
Τα αποτελέσματα αυτά θα πρέπει να καθησυχάσουν όσους διδάσκουν στις μαθητικές αίθουσες.
Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε πρόσφατα από το National Records Scotland (NRS) δείχνει μια ακόμη πιο σαφή εικόνα. 
Για όλους τους εργαζόμενους, το τυποποιημένο ποσοστό θνησιμότητας με/απο Covid είναι 23,4, ενώ για τους δασκάλους και τους εκπαιδευτικούς είναι μόνο 7,3. 
Πιθανώς χάρη στη σταθερή θεμελιώδη ανοσία που αποκτήθηκε από προηγούμενη συχνή επαφή με άλλους κορονοϊούς. 
Σε αντίθεση με τη γρίπη, η επαφή με τα παιδιά έχει ακόμη και προστατευτική λειτουργία για τους ενήλικες όσον αφορά τους ιούς SARS.
 https://www.eyewideopen.org/?p=2080

Πες το με ένα ποίημα - Οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Ἠλιογέννητης

Οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Ἠλιογέννητης

Κάποια ρόδα εἶν᾿ ἕτοιμα ν᾿ ἀνθίσουν
ἐδῶ κάτου κ᾿ ἐδῶ πέρα
μὲ τ᾿ ἀρχαῖα τὰ ροδοκάλια
καὶ προσμένουν τὰ καινούργια ἀηδόνια
νὰ τοὺς γλυκοκελαιδήσουν
μέσ᾿ στὸν ὁλογάλανον ἀέρα.

Κωστής Παλαμάς - Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.

Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα"

Το πείραμα του Stanford, οι «ειδικοί» και μια δημόσια πρόταση!

από: Βασίλης  Πολυζώης

Η πτυχιακή μου διατριβή και η μετέπειτα ειδικότητά μου στην επιστήμη που επέλεξα ήταν η «Μη λεκτική επικοινωνία» (No verbal communication).  

Παρατηρώντας προσεκτικά, τόσο καιρό πιά, τους «ειδικούς» γυρολόγους μας στα κυβερνητικά ακριβοπληρωμένα κανάλια από τις τσέπες των φορολογουμένων, είχα την ευκαιρία να τους «μελετήσω». Κινήσεις κεφαλής και χεριών, θέση χεριών, βλέμμα, κίνηση ματιών, συσπάσεις προσώπων (όσο γίνεται από την τηλεόραση) κλπ. και σε συνδυασμό δε με τα λεγόμενά τους και τον τρόπο με τον οποίο τα εκθέτουν, κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα, τα οποία παραθέτω. 

Κατ’ αρχήν υπάρχει μία σκανδαλώδης ομοιότητα με το πείραμα του Στάνφορντ. Για όσους δεν το γνωρίζουν, περιγράφω με 2 λόγια: 

Το Πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ ήταν ένα πείραμα πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρει η μετατροπή ενός ατόμου σε φυλακισμένο ή δεσμοφύλακα. Το πείραμα διεξήχθη το 1971 από την ερευνητική ομάδα του καθηγητή ψυχολογίας Φίλιπ Ζιμπάρντο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. 

Είκοσι τέσσερις φοιτητές επιλέχθηκαν από 70 για να παίξουν τους ρόλους των φυλακισμένων και των δεσμοφυλάκων και να ζήσουν σε μια υποτιθέμενη φυλακή που είχε δημιουργηθεί για τους σκοπούς του πειράματος στο υπόγειο του κτιρίου της Επιστήμης της Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Η επιλογή των υποψηφίων έγινε με βάση την απουσία ψυχολογικών και ιατρικών προβλημάτων, αλλά και το καθαρό ποινικό μητρώο, έτσι ώστε να αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για την επιστημονική παρατήρηση. Οι ρόλοι μοιράστηκαν μετά από ρίψη κέρματος (κορώνα ή γράμματα).  

Οι φυλακισμένοι και οι δεσμοφύλακες μπήκαν κατευθείαν στους ρόλους τους προχωρώντας τους ρόλους τους όμως πέρα από τις προβλέψεις, οδηγούμενοι σε επικίνδυνες και ψυχολογικά καταστροφικές καταστάσεις. Το ένα τρίτο από τους φρουρούς κρίθηκε ότι επέδειξαν “γνήσια” σαδιστικές τάσεις, με αποτέλεσμα αρκετοί φυλακισμένοι να τραυματιστούν ψυχολογικά και δύο από τους φοιτητές να αποχωρήσουν νωρίς από το πείραμα. Μετά την κατάρρευση ενός φοιτητή από τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν στη φυλακή, και συνειδητοποιώντας ότι είχε παθητικά επιτρέψει ανάρμοστες συμπεριφορές να λάβουν χώρα κάτω από την εποπτεία του, ο Ζιμπάρντο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τόσο οι φυλακισμένοι όσο και οι δεσμοφύλακες είχαν ταυτιστεί υπερβολικά με τους ρόλους τους, με αποτέλεσμα να τερματίσει το πείραμα μετά από έξι μέρες. 

Ανατρέχοντας στα βιβλία μου ξαναδιαβάζω τον καλύτερο ορισμό του σαδισμού που μας έδωσε ο Εριχ Φρομ: Πυρήνας του σαδισμού, κοινός σ’ όλες του τίς εκφράσεις, είναι το πάθος να έχει κανείς απόλυτο και απεριόριστο έλεγχο πάνω σ’ ένα ζωντανό πλάσμα, είτε ζώο είτε παιδί, είτε άντρα είτε γυναίκα. Το ν’ αναγκάσουμε κάποιον να δοκιμάσει πόνο ή εξευτελισμό χωρίς να μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του είναι μια εκδήλωση απόλυτου ελέγχου άλλα όχι και η μοναδική. Το άτομο πού ασκεί απόλυτο έλεγχο πάνω σ’ ένα άλλο ζωντανό πλάσμα κάνει αυτό το πλάσμα αντικείμενο του, ιδιοκτησία του, ενώ ταυτόχρονα γίνεται Θεός γι’ αυτό το πλάσμα. 

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι «ειδικοί» έχουν αναλάβει τον ρόλο του δεσμοφύλακα, με το κατάπτυστο «ακαταδίωκτο» που τους παραχώρησε το αφεντικό τους, ενώ ο λαός έχει τον ρόλο των φυλακισμένων. Ο σαδισμός, όμως, συνοδεύεται πάντοτε από τον μαζοχισμό και επομένως οι σαδιστές έχουν ανάγκη από τους μαζοχιστές και αντίστροφα.  Το ρόλο των μαζοχιστών τον παίζουν οι εμβολιασμένοι, οι πραγματικά «φυλακισμένοι», που αποδέχονται αυτά τα πειραματικά εμβόλια με όλες τις σοβαρές παρενέργειές τους, χωρίς δεύτερη σκέψη, θεοποιώντας τους σαδιστές τους. Θα υποχρεώνονται περιοδικά να  ανανεώνουν την «ελευθερία» τους με συνεχή «τσιμπήματα» αλλά ακόμα δεν το έχουν καταλάβει! Οι ανεμβολίαστοι απλά αντιστέκονται μη θέλοντας να λάβουν μέρος στο «πείραμα». 

Οι σαδιστικές τους τάσεις είναι μπροστά στα μάτια μας, πολλούς μήνες τώρα. Τις έζησαν και τις ζουν τα παιδιά μας με τις μάσκες στα σχολεία, τα παντελώς άχρηστα lockdown, την έγγραφη άδεια στον εαυτό μας για να πάμε στον μανάβη, τους ωμούς εκβιασμούς, τις αναστολές άνευ αποδοχών σε οικογενειάρχες που δεν υποτάσσονται κλπ. 

Δεν δέχονται καμία γνώμη και γνώση διαφορετική από τη δική τους. Ακόμη και συνάδελφοί τους διώκονται και εκβιάζονται για τις ιδέες τους! Μεσαίωνας!!! 

Η παρατήρησή τους και η εφαρμογή της «Μη λεκτικής επικοινωνίας» μου επέτρεψαν να «σκιαγραφήσω» την προσωπικότητα, τις αδυναμίες, τον χαρακτήρα και τις δυνατότητες αυτών των γυρολόγων. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κάποιον απ’ αυτούς προσωπικά. Λέω «δυστυχώς» γιατί από επιστημονικής άποψης θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Από κοινωνικής άποψης, όμως, λέω «ευτυχώς» που τέτοιοι άνθρωποι δεν ανήκουν στον κύκλο των φίλων μου. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε.   

Δεν θα αναφερθώ ειδικά σε κάποιον, για ευνόητους λόγους αλλά ο σαδισμός, σε διάφορες μορφές του είναι το κοινό χαρακτηριστικό τους. Διαθέτουν ένα «πακέτο» ψυχικών διαταραχών αποτελούμενο από σχιζοειδείς συμπεριφορές, διάφορα είδη ψυχώσεων έως και ίχνη νοητικής στέρησης! 

Αυτή η επιτροπή αποτελείται από 30-32 άτομα. Εμείς γνωρίζουμε, λόγω της καθημερινής τους τηλε-πώλησης, μόνο 7-8 από αυτούς. Ανάμεσα στους υπόλοιπους, υποθέτω, θα υπάρχουν και άλλοι που έχουν διαφορετική γνώμη στη λήψη των αποφάσεων που είναι κατά πλειοψηφία. Γι’ αυτό δεν δίνονται στη δημοσιότητα τα πρακτικά των συνεδριάσεων. Η μόνιμη μειοψηφία είναι πάντα φιμωμένη και άγνωστη. 

Χθες, κατ’ ομολογία των «ειδικών», ο στόχος του ποσοστού εμβολιασμού που είχε θέσει η κυβέρνηση, ΑΠΕΤΥΧΕ! Τα εμβολιαστικά κέντρα αδειανά και τα διαγνωστικά κέντρα γεμάτα. Οι «ανεξάρτητοι» δημοσιογράφοι τραβούν τα μαλλιά τους και ψάχνουν το γιατί. Ούτε αυτό βλέπουν!  

Προσωπικά πιστεύω ότι αν οι ειδικοί δεχόντουσαν να κάνουν μια συζήτηση με επιστημονικές βάσεις, μελέτες και επιχειρήματα με άλλους επιστήμονες, διεθνούς φήμης και αναγνωρισμένους, θα είχαμε άλλα αποτελέσματα. Ψάχνουν μόνο καμιά νοικοκυρά, κάποιον συνταξιούχο της Νέας Δημοκρατίας ή κάποιον γονιό την ώρα που τρέχει για το μεροκάματο.  

Με την ευκαιρία, κάνω μια δημόσια πρόταση: Αναλαμβάνω τα έξοδα μεταφοράς και παραμονής στην Αθήνα του Dr. Luc Montagner, Ιολόγου (βραβείο Νόμπελ Ιατρικής), του Dr. Sucharit Bhakdi Ιολόγου – Μικροβιολόγου, του  Dr. Montanari Νανοπαθολόγου και του Dr. Δημήτρη Κούβελα Καθ. Κλινικής Φαρμακολογίας ΑΠΘ. Καλέστε τους στη δημόσια τηλεόραση ή σε όποιο κανάλι θέλετε. Να καθίσει απέναντί τους ο  

κ. Βασιλακόπουλος, η κ. Παγώνη, ο κ. Σύψας και ο κ. Τσιόδρας με ανεξάρτητο συντονιστή (όχι Ευαγγελάτο, Κοσιώνη ή Πορτοσάλτε), για να μπορέσουν να μιλήσουν οι άνθρωποι.  

Έτσι ο κόσμος μπορεί να σχηματίσει μια πιο ξεκάθαρη ιδέα για το τι πρέπει να κάνει και πόσο γρήγορα. Τώρα βέβαια, φαντάζομαι την κ. Παγώνη και τον κ. Βασιλακόπουλο να ξεδιπλώνουν τις μελέτες τους στον κ. Montagner και στον κ. Bhakdi. Θα ήθελα να το ζήσω αυτό και μετά ας με …διασωληνώσουν!!! 

Βασίλης Πολυζώης -  triklopodia.gr