Ο Συστηματικός
Ερυθηματώδης Λύκος (ΣΕΛ), είναι μια αυτοάνοση ασθένεια που εμφανίζεται
όταν το ανοσοποιητικό σύστημα λανθασμένα επιτίθεται σε δικά του όργανα και
ιστούς.
Ονομάζεται συστηματικός, γιατί η χρόνια φλεγμονή που προκαλείται από το λύκο
μπορεί να επηρεάσει πολλά συστήματα του σώματος, όπως: οι αρθρώσεις, το δέρμα,
τα αγγεία, κύτταρα του αίματος, εσωτερικά όργανα όπως ο εγκέφαλος, το νευρικό
σύστημα, η καρδιά και οι πνεύμονες.
Πρόκειται για ένα δύσκολο αυτοάνοσο νόσημα που μπορεί να δημιουργήσει πολλά
προβλήματα στον ασθενή.
Η βαρύτητα και η ένταση της νόσου εξαρτάται από τα όργανα που έχουν προσβληθεί
και διαφέρει ανά περίπτωση.
Ένας κοινός φόβος που βιώνουν οι ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο,
είναι ο κίνδυνος να πληγεί κάποιο νέο όργανο από το νόσημα.
Λόγω της φύσης της νόσου, που μπορεί απροειδοποίητα και αιφνίδια να πλήξει
κάποιο όργανο, βρίσκονται σε συνεχή επαγρύπνηση για κάθε σύμπτωμα που νιώθουν
και τους προξενεί ανησυχία, μήπως αφορά μια επιπλοκή σε νέο όργανο.
Απλά συμπτώματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα προκαλούσαν ανησυχία, όπως
ένα σφίξιμο στο στήθος, ένας βήχας, μια λοίμωξη του αναπνευστικού, για τους
ασθενείς με ΣΕΛ αποτελούν καμπανάκι για πιθανή υποτροπή της νόσου.
Η συμπτωματολογία της νόσου σε συνδυασμό με το άγχος της διαχείρισης της,
επηρεάζουν σημαντικά την καθημερινότητα, την ποιότητα ζωής και την πορεία της
υγείας ατόμων με ΣΕΛ.
Τα πιο κοινά συμπτώματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με ΣΕΛ είναι:
Έντονη κόπωση
Πόνος ή πρήξιμο των αρθρώσεων
Οίδημα (πρήξιμο) στα χέρια, στα πόδια και γύρω από τα μάτια
Πονοκέφαλους
Χαμηλός πυρετός
Ευαισθησία στο ηλιακό φως (φωτοευαισθησία)
Πόνος στο στήθος στη βαθιά αναπνοή
Τριχόπτωση
Έλκη στο στόμα
Διαταραχή στην αιματική κυκλοφορία στα χέρια και στα πόδια, όπου οι άκρες των
δακτύλων γίνονται ωχρές ή μπλε (σύνδρομο Ρεϊνό)
Φαρμακευτική Αγωγή
Η φαρμακευτική αγωγή για το λύκο, εξαρτάται από τα συμπτώματα του
κάθε ασθενή.
Για τον προσδιορισμό της αντιμετώπισης ή μη των συμπτωμάτων και ποια φάρμακα
πρέπει να χρησιμοποιηθούν, απαιτείται προσεκτική συζήτηση για τα οφέλη και τους
κινδύνους, μεταξύ του ασθενούς και του θεράποντα γιατρού.
Καθώς υποχωρούν τα συμπτώματα, μπορεί να χρειαστεί αλλαγή στα φάρμακα ή στις
δοσολογίες.
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται πιο συχνά για τον έλεγχο του λύκου
περιλαμβάνουν:
Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη (ναπροξένη, ιβουπροφαίνη, κ.ά.)
Ανθελονοσιακά φάρμακα (Plaquenil)
Κορτικοστεροϊδή (Medrol, Prezolon)
Ανοσοκατασταλτικά (αζαθιοπρίνη, μυκοφαινολάτη μοφετίλ, μεθοτρεξάτη)
Βιολογικούς παράγοντες (belimumab)
Αντιπηκτικά (ασπιρίνη, ηπαρίνη, sintrom, κ.ά.)
Φάρμακα που αφορούν στο όργανο που μπορεί να έχει υποστεί βλάβη
(αντι-υπερτασικά, διουρητικά, αντι-επιληπτικά, αντιοβιοτικά, κ.ά.)
Οι στόχοι της φαρμακευτικής θεραπείας είναι ο έλεγχος των
συμπτωμάτων, η μείωση της έντασης της φλεγμονής και της βλάβης στα όργανα που
μπορεί να έχουν πληγεί, η καταστολή του ανοσοποιητικού και η μείωση των
υποτροπών.
Ωστόσο η αποτελεσματική αντιμετώπιση του Λύκου δεν μπορεί να περιλαμβάνει μόνο
τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής.
Ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος είναι ένα από τα πιο δύσκολα στη διαχείριση
αυτοάνοσα νοσήματα και για τον έλεγχό του απαιτείται η αντιμετώπιση πολλών
παραγόντων.
Η νόσος επηρεάζεται από τη λειτουργία του ορμονικού, του γαστρεντερικού, του
νευρικού και του ανοσοποιητικού συστήματος.
Πρόκειται για μια νόσο με σημαντικό μεταβολικό υπόβαθρο.
Η ταυτόχρονη παρουσία πολλαπλών διαταραχών όπως:
-. αντίσταση στην ινσουλίνη
-. έλλειψη βιταμίνης D
-. ελλείψεις μικροθρεπτικών συστατικών
-. διαταραχή του μικροβιώματος
-. αδυναμία διαχείρισης της χρόνιας φλεγμονής
-. ειωμένη παραγωγή ενέργειας, επιδρούν για μεγάλα χρονικά διαστήματα,
αλλοιώνουν τη σύσταση και τη μορφολογία των κυττάρων του οργάνου που βάλλεται
και οδηγούν σε επιδείνωση της πορείας της νόσου.
Αυτός είναι και ο λόγος που η λήψη φαρμακευτικής αγωγής δεν αρκεί για την
αποτελεσματική αντιμετώπιση του νοσήματος.
Είναι συχνό οι ασθενείς με Λύκο να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ρύθμιση της
νόσου τους και δεν καταφέρνουν να νιώσουν αισθητά καλύτερα, παρά την προσπάθεια
που καταβάλλουν, να ακολουθούν σταθερά την αγωγή τους, να επισκέπτονται τακτικά
το γιατρό τους για να κάνουν τις εξετάσεις τους και να μειώσουν το στρες της
καθημερινότητας.
Η λήψη φαρμακευτικής αγωγής για τη ρύθμιση των συμπτωμάτων και τον έλεγχο της
φλεγμονής είναι απαραίτητο κομμάτι της αντιμετώπισης στα αυτοάνοσα νοσήματα,
ωστόσο δεν είναι αρκεί από μόνη της ώστε να επιτευχθεί πλήρης έλεγχος της
νόσου.
Τα αυτοάνοσα είναι χρόνια νοσήματα με σημαντικό μεταβολικό υπόβαθρο.
Οι ασθενείς με αυτοάνοσο νόσημα, έχουν ελλείψεις και μεταβολικές διαταραχές που
συνδέονται με την ύπαρξη της νόσου τους
Η σταδιακή ανάπτυξη οριακών ελλείψεων, που περνούν απαρατήρητες, συσσωρεύονται
σε διάστημα αρκετών ετών ή και δεκαετιών και υποσκάπτουν την υγεία μας.
Όταν πλέον γίνουν αντιληπτές, έχουν ήδη οδηγήσει στην ανάπτυξη αυτοάνοσου
νοσήματος.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο εντοπισμός και η διόρθωσή τους απαιτούν χρόνο και
στενή ιατρική παρακολούθηση, ώστε να έχουν ένα σημαντικό αντίκτυπο στην
κατάσταση της υγείας του ασθενή
Παράλληλα με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων και τη ρύθμιση της φαρμακευτικής
αγωγής, πρέπει να αντιμετωπιστούν οι μεταβολικές διαταραχές και οι ελλείψεις
που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των ασθενών και επιδεινώνουν τη
συμπτωματολογία και την πορεία του Λύκου
