Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2025

Ο περίεργος κομήτης 3I/ATLAS - Τι λένε πως θα συμβεί 19 Δεκεμβρίου 2025!

Σύμφωνα με τους ειδικούς, στις 19 Δεκεμβρίου ο 3I/ATLAS θα βρίσκεται στην πλησιέστερη προσέγγισή του στη Γη—περίπου 270 εκατομμύρια χιλιόμετρα
Ασυνήθιστα διαστρικά αντικείμενα συνεχίζουν να προσελκύουν την προσοχή των αστρονόμων και ένας νέος επισκέπτης από τα βάθη του διαστήματος δεν αποτελεί εξαίρεση.
Το αντικείμενο 3I/ATLAS, που ταξιδεύει σε τροχιά εκτός του Ηλιακού Συστήματος, θα φτάσει στην πλησιέστερη προσέγγισή του στη Γη τον Δεκέμβριο.
Η διέλευσή του προκαλεί επιστημονικό ενδιαφέρον, αλλά και ανησυχίες για την ασφάλεια.
Τι είναι γνωστό για το διαστρικό αντικείμενο 3I/ATLAS;
Το 3I/ATLAS είναι ένας σπάνιος τύπος διαστρικού σώματος που διασχίζει το Ηλιακό Σύστημα, αλλά δεν παραμένει για πολύ εντός αυτού.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, στις 19 Δεκεμβρίου θα βρίσκεται στην πλησιέστερη προσέγγισή του στη Γη—περίπου 270 εκατομμύρια χιλιόμετρα.
Αυτή η απόσταση είναι αρκετά μεγάλη για να αποκλείσει μια απειλή, αλλά το ίδιο το γεγονός ότι ένα αντικείμενο πλησιάζει από τον διαστρικό χώρο καθιστά το γεγονός αξιοσημείωτο για την επιστημονική κοινότητα.
Οι αστρονόμοι σημειώνουν ότι τέτοια σώματα προσφέρουν πληροφορίες για την εξέλιξη των πλανητικών συστημάτων.
Η παρατήρηση της ταχύτητας, της χημικής σύνθεσης και του σχήματος τέτοιων αντικειμένων βοηθά στη βελτίωση των μοντέλων της κίνησης της διαστρικής ύλης και στη μελέτη των διεργασιών που συμβαίνουν πέρα από την ηλιακή βαρύτητα.
Αν και το 3I/ATLAS δεν αποτελεί κίνδυνο, η κίνησή του παρακολουθείται στενά, καθώς οι τροχιές των διαστρικών σωμάτων μπορούν να υπόκεινται σε εξωτερικές επιδράσεις - για παράδειγμα, από εκπομπές αερίων ή ηλιακή πίεση.
Οι ειδικοί τονίζουν ότι η πιθανότητα αλλαγής τροχιάς είναι εξαιρετικά χαμηλή, αλλά τέτοια σενάρια εξακολουθούν να λαμβάνονται υπόψη.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα συστήματα παρακολούθησης ουράνιων αντικειμένων λειτουργούν όλο το εικοσιτετράωρο, καταγράφοντας τις παραμικρές αλλαγές στην πορεία, την ταχύτητα ή τη δραστηριότητα.
Διεθνές σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης

Εάν ένα διαστρικό σώμα κινδύνευε να συγκρουστεί με τη Γη, θα ενεργοποιούνταν ένα διεθνές πρωτόκολλο αντίδρασης.
Μεμονωμένα κράτη και ερευνητικά κέντρα θα διαβίβασαν δεδομένα σε παγκόσμιες οργανωτικές δομές, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ.
Ένα καλά συντονισμένο σύστημα ανταλλαγής πληροφοριών επιτρέπει την ταχεία αξιολόγηση του κινδύνου και τον προσδιορισμό των βέλτιστων μέτρων αντίδρασης.
Το διεθνές σχέδιο περιλαμβάνει αρκετές πιθανές στρατηγικές.
Η πρώτη είναι η διόρθωση της τροχιάς του αντικειμένου μέσω στοχευμένης πρόσκρουσης.
Ανάλογα με το μέγεθος και τη δομή του αντικειμένου, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κινητική πρόσκρουση, όπου ο ανιχνευτής συγκρούεται με το αντικείμενο, μετατοπίζοντας την πορεία του.
Ένα άλλο μέτρο είναι η χρήση ειδικών ράβδων καμακιού μήκους από 1,8 έως 3 μέτρα.
Αυτές θα μπορούσαν να είναι εξοπλισμένες με εκρηκτικά στοιχεία σχεδιασμένα να καταστρέφουν μέρος της επιφάνειας ή να δημιουργούν ένα ρεύμα αέρα που αλλάζει την κατεύθυνση της κίνησης.
Οπλοστάσιο έσχατης ανάγκης
Αυτές οι τεχνολογίες παραμένουν στο οπλοστάσιο ως εργαλείο έσχατης ανάγκης και η χρήση τους εξαρτάται από πολλούς παράγοντες - την πυκνότητα, το πορώδες και την αντοχή του αντικειμένου στις μηχανικές κρούσεις.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, εξετάζεται η επιλογή καταστροφής θραυσμάτων του σώματος σε ασφαλή απόσταση, εάν τα προβλεπόμενα συντρίμμια δεν αποτελούν απειλή για τον πλανήτη.
Η ελαχιστοποίηση του κινδύνου για τη Γη παραμένει το κύριο κριτήριο.
Τέτοια μέτρα αναπτύχθηκαν με τη συμμετοχή διεθνών εμπειρογνωμόνων στον τομέα της πλανητικής άμυνας.
Συστήματα παρακολούθησης, συμπεριλαμβανομένων τηλεσκοπίων, ραντάρ και αυτοματοποιημένης επεξεργασίας δεδομένων, αποτελούν τη βάση για τη λήψη αποφάσεων.
Τα μεγάλα αντικείμενα παρακολουθούνται πολύ πριν από την πλησιέστερη προσέγγισή τους στη Γη, παρέχοντας χρόνο για τον σχεδιασμό μιας πιθανής επιχείρησης.
Πιθανές απειλές και η ανάγκη για έλεγχο
Οι αστρονόμοι τονίζουν ότι η πρόσκρουση ενός μεγάλου αντικειμένου με τη Γη είναι μια από τις πιο σοβαρές φυσικές απειλές.
Η πιθανότητα ενός τέτοιου συμβάντος είναι εξαιρετικά χαμηλή, αλλά οι συνέπειες θα μπορούσαν να είναι εκτεταμένες, συμπεριλαμβανομένης της περιφερειακής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής.
Επομένως, η προσοχή στα διαστρικά και κοντινά στη Γη αντικείμενα παραμένει κρίσιμο στοιχείο της διεθνούς ασφάλειας.
Για την αξιολόγηση του κινδύνου, οι ειδικοί αναλύουν μια ποικιλία παραμέτρων.
Βασικές παράμετροι περιλαμβάνουν το μέγεθος, την πυκνότητα, το σχήμα, την ταχύτητα και το διάνυσμα κίνησης του αντικειμένου.
Πρόσθετα δεδομένα παρέχονται από φασματοσκοπικές παρατηρήσεις, οι οποίες μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε τη σύνθεση του αντικειμένου — πάγο, βράχο, μεταλλικά εγκλείσματα ή δομές σκόνης.
Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι σημαντικά για την κατανόηση του πώς θα συμπεριφερθεί το αντικείμενο κατά τη διάρκεια μιας πιθανής σύγκρουσης ή εάν γίνει προσπάθεια αλλαγής της τροχιάς του.
Παγκόσμια συνεργασία
Αστρονόμοι σε όλο τον κόσμο εργάζονται για την ανάπτυξη ολοένα και ακριβέστερων μοντέλων της κίνησης των ουράνιων σωμάτων.
Νέες μέθοδοι παρατήρησης, συμπεριλαμβανομένων τηλεσκοπίων υψηλής ακρίβειας και αυτοματοποιημένων συστημάτων ανάλυσης, καθιστούν δυνατή την εκ των προτέρων αξιολόγηση πιθανών απειλών.
Η διέλευση ενός διαστρικού αντικειμένου δεν είναι μόνο ένα επιστημονικό γεγονός, αλλά και μια υπενθύμιση της σημασίας του συντονισμού μεταξύ των χωρών για την προστασία του πλανήτη.
Διαστρικά αντικείμενα και αστεροειδείς κοντά στη Γη
Τα διαστρικά αντικείμενα έχουν υψηλές ταχύτητες και απρόβλεπτες τροχιές.
Οι αστεροειδείς κοντά στη Γη κινούνται σε σταθερές τροχιές εντός του Ηλιακού Συστήματος.
Τα διαστρικά σώματα σπάνια ανιχνεύονται και η σύνθεσή τους είναι άγνωστη εκ των προτέρων.
Οι αστεροειδείς κοντά στη Γη έχουν μελετηθεί και καταγραφεί καλύτερα.
Για τα διαστρικά αντικείμενα χρησιμοποιούνται ειδικές μέθοδοι ανάλυσης πορείας.
Για τους αστεροειδείς διατίθενται μακροπρόθεσμα μοντέλα κίνησης για δεκαετίες στο μέλλον.
Έτσι, τα διαστρικά αντικείμενα είναι πιο δύσκολο να προβλεφθούν, αλλά αποτελούν μικρότερη απειλή.
Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα
Το αμυντικό σχέδιο της Γης ενάντια σε μεγάλα αντικείμενα έχει τα ακόλουθα πλεονεκτήματα:
- συνδυάζει πόρους από διαφορετικές χώρες·
- διασφαλίζει την άμεση ανταλλαγή δεδομένων·
- περιλαμβάνει διάφορα σενάρια επιπτώσεων·
- μας επιτρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο για τον πληθυσμό.
Υπάρχουν όμως περιορισμοί. Η εφαρμογή αυτών των τεχνολογιών εξαρτάται από τη σύνθεση του αντικειμένου.
Αυτά τα μέτρα απαιτούν ακριβείς υπολογισμούς και χρόνο προετοιμασίας.
Ο εξειδικευμένος εξοπλισμός είναι ακριβός και δύσκολος στην εκτόξευση.
Και η απρόβλεπτη φύση των διαστρικών σωμάτων μειώνει την αποτελεσματικότητα του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.
www.bankingnews.gr

Françoise Gilot - η γυναίκα που έζησε μια ζωή με τους δικούς της όρους, αψηφώντας ακόμα και τον Pablo Picasso!

Κι όταν προσπάθησε να τον αφήσει, ο Πάμπλο Πικάσο/Pablo Picasso την κοίταξε και ξέσπασε σε γέλια:
"Κανείς δεν αφήνει τον Πικάσο"
Αλλά η Françoise Gilot το έκανε.
Ήταν η μόνη από τις γυναίκες του Pablo που πραγματικά κατάφερε να φύγει, αλλά και να συνεχίσει την ζωή της, μαζί με τα δυό της παιδιά!
Ο Picasso δεν κατέστρεφε τις γυναίκες μεταφορικά. 
Τις συνέθλιβε ψυχικά, συναισθηματικά, πνευματικά.
Κι εκείνες πλήρωσαν το τίμημα — πολλές φορές χρόνια μετά τον θάνατό του.
Η Marie-Thérèse Walter  αυτοκτόνησε το 1977, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του - η Marie Thérèse Walter  ήταν ένα Γαλλίδα μοντέλο και ερωμένη του Pablo, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Maya Widmaier Picasso. 
Είναι γνωστή ως η "χρυσή μούσα" του Πικάσο και ενέπνευσε πολλά έργα τέχνης και γλυπτά που δημιούργησε κατά τη διάρκεια της σχέσης τους. 
Η σχέση τους ξεκίνησε όταν εκείνη ήταν 17 ετών και εκείνος 45, παντρεμένος με την πρώτη του σύζυγο.
Η Jacqueline Picasso ή Jacqueline Roque αυτοπυροβολήθηκε το 1986.
Η Jacqueline Picasso δεν συνήλθε ποτέ από τον θάνατο του συζύγου της. 
Σύχναζε στον τάφο του Πικάσο κάθε όγδοη ημέρα του μήνα και έλεγε ότι ήθελε να τον συνοδεύσει.
Αυτοκτόνησε με το όπλο του Πικάσο στις 15 Οκτωβρίου 1986 στο σπίτι τους στο Mougins, το κάστρο όπου είχαν περάσει τον έγγαμο βίο τους. 
Ήταν 60 ετών. 
Θάφτηκε με τον σύζυγό της στη βεράντα έξω από το κάστρο του Vauvenargues.
Η Enriette Theodora Markovitch, η λαμπρή φωτογράφος, οδηγήθηκε σε καταρρεύσεις, νοσηλείες και μια ζωή σημαδεμένη από τα βάρη της συμβίωσης μαζί του.
Η Dora Maar η Γαλλίδα φωτογράφος και ζωγράφος ήταν πρωτοπόρος σουρεαλίστρια καλλιτέχνιδα και ντιφασίστρια ακτιβίστρια. 
Η Dora Maar απεικονίστηκε σε αρκετούς πίνακες του Pablo, συμπεριλαμβανομένων των έργων του "Πορτρέτο της Dora Maar" και "Dora Maar στο Σατ"
Ωστόσο, η Dora Maar είπε για τα έργα αυτά: "Όλα τα πορτρέτα μου είναι ένα ψέμα. 
Είναι όλα έργα του Πικάσο. 
Κανένα δεν είναι Dora Maar"
Όλες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έσπασαν.
Άλλες έμειναν μέχρι να χαθούν.
Άλλες δεν άντεξαν τη φυγή.
Και καμία δεν βγήκε αλώβητη.
Εκτός από μία.
Παρίσι, 1943.
Μια πόλη κατεχόμενη από τους Ναζί. 
Σε ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό, τέχνη, και έλεγχο, η 21χρονη φοιτήτρια ζωγραφικής συναντά τον Πικάσο.
Την κοιτάζει και της λέει: 
"Είσαι τόσο νέα. Θα μπορούσα να είμαι ο πατέρας σου"
Εκείνη απαντά, χωρίς να χαμηλώσει το βλέμμα:
"Δεν είσαι ο πατέρας μου"
Στο βιβλίο της "The Woman Who Says No, Francoise Gilot on Her Life With and Without Picasso" έγραψε: "Αν δεν υπήρχε ο πόλεμος σίγουρα θα σκεπτόμουν ότι δεν μπορώ να μπλέξω με έναν τόσο ηλικιωμένο. 
Αλλά, βλέπετε, οι άντρες της ηλικίας μου, που θα μπορούσαν τότε να με ελκύουν, ήταν στον πόλεμο, είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης"
Ήταν ατσάλι μέσα στην κομψότητα.
Και εκείνος δεν ήταν συνηθισμένος σε γυναίκες που δεν λύγιζαν.
Έμειναν μαζί 10 χρόνια.
Του γέννησε δύο παιδιά — τον Κλοντ και την Παλόμα.
Την ζωγράφισε εκατοντάδες φορές, αποκαλώντας την "η γυναίκα που βλέπει πάρα πολλά"
Και πράγματι έβλεπε. 
Έβλεπε την παγίδα που οι άλλες δεν είχαν καταφέρει να αναγνωρίσουν όσο ήταν μέσα της.
"Τον αγαπούσα, αλλά είδα πώς κατέστρεψε αυτό που ισχυριζόταν ότι αγαπούσε" είχε πει!
Το 1953, ύστερα από άλλη μία νύχτα θυμωμένων σιωπών, χειραγώγησης και εξουσίας, κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Ήταν μόλις 32.
Αλλά ένιωθε γριά, άδεια, εξαντλημένη.
Πίσω της, οι πίνακές του την κοιτούσαν σαν παγιδευμένα μάτια.
Γύρισε προς το μέρος του και είπε ήρεμα:
-. Φεύγω.
Εκείνος γέλασε.
Ένα γέλιο κρύο, ειρωνικό, σίγουρο:
-. Κανείς δεν αφήνει τον Πικάσο
Αλλά εκείνη δεν φώναξε. 
Δεν έκλαψε. 
Δεν δραματοποίησε τίποτα.
Μάζεψε τις βαλίτσες της.
Πήρε τα παιδιά της.
Και έφυγε.
Με τη σιωπηλή, ανίκητη δύναμη μιας γυναίκας που αποφάσισε να σώσει τον εαυτό της.
Τότε άρχισε η δεύτερη ζωή της.
Η ζωή που εκείνος νόμιζε ότι δεν θα είχε ποτέ χωρίς αυτόν.
Συνέχισε να ζωγραφίζει. 
Με πάθος, με συνέπεια, με πειθαρχία.
Έχτισε την καριέρα της από το μηδέν, έκθεση με έκθεση, χωρίς να κρύβεται πίσω από το όνομα κανενός άντρα.
Και το 1964 δημοσίευσε το διάσημο πλέον βιβλίο της, "Ζώντας με τον Πικάσο" αποκαλύπτοντας τη φωτεινή και σκοτεινή πλευρά της ιδιοφυΐας του.
Ανακαλώντας τα λόγια του πρώην συντρόφου της θυμόταν ότι της είχε πει: "Φαντάζεσαι ότι οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονται για σένα; 
Δεν θα το κάνουν ποτέ πραγματικά μόνο για σένα… 
Θα είναι απλώς ένα είδος περιέργειας που θα έχουν για ένα άτομο του οποίου η ζωή άγγιξε τη δική μου τόσο στενά"
Ο Πικάσο προσπάθησε να σταματήσει την κυκλοφορία του νομικά.
Απέτυχε.
Το βιβλίο έγινε παγκόσμια επιτυχία και έσπασε για πρώτη φορά το άβατο της σιωπής γύρω από τη συμπεριφορά του.
Και η Φρανσουάζ δεν σταμάτησε εκεί.
Τα επόμενα χρόνια, η τέχνη της ταξίδεψε, αναγνωρίστηκε, αγαπήθηκε.
Έγινε η πρώτη σύντροφός του που δεν έζησε στη σκιά του — αλλά στο δικό της φως.
Δεκαετίες μετά, γνώρισε τον Jonas Salk, τον γιατρό που ανέπτυξε το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας και έσωσε εκατομμύρια ζωές.
Η σχέση τους είχε ό,τι δεν είχε ποτέ με τον Πικάσο:
Σεβασμό. 
Ήρεμη αγάπη. 
Αμοιβαιότητα.
Ζωή χωρίς εξουσία.
"Ο Πικάσο ήθελε να κυριαρχήσει στον κόσμο,
Ο Jonas ήθελε να τον θεραπεύσει" έλεγε
Στο πλευρό του, η ζωή της άνθισε. 
Έζησε με αξιοπρέπεια, δημιουργία, αφοσίωση στα παιδιά της και στην τέχνη της.
Οι πίνακές της έφτασαν στο MoMA, στο MET, στο Pompidou — εκεί όπου κάποτε πίστευαν ότι θα φτάσει μόνο ο μύθος του Πικάσο.
Εκείνη έζησε μέχρι το 2023.
Πέθανε στα 101 της.
Ειρηνικά.
Με μια ζωή γεμάτη χρώμα, ελευθερία, έρωτα, μάθηση, τέχνη, και ένα βαθύ μήνυμα προς όλες τις γυναίκες:
Μπορείς να αγαπάς… χωρίς να καταστρέφεις τον εαυτό σου.
Μπορείς να φύγεις, ακόμα κι όταν σου λένε ότι "κανείς δεν φεύγει"
Μπορείς να ξαναγεννηθείς.
Όταν τη ρώτησαν πώς βρήκε το θάρρος να φύγει, χαμογέλασε:
"Επειδή η ελευθερία είναι η μόνη αγάπη που αξίζει να κρατηθεί"
"Λογικά θα έπρεπε να φοβάται να κάνει αυτά που έκανε· γιατί εκείνος ήταν γέρος πια ενώ εγώ ήμουν στην πρώτη μου νιότη.
Πρόσεχε, τον προειδοποίησα, είμαι εδώ γιατί σ’ αγαπώ. 
Τη στιγμή όμως που α πάψω να σε αγαπάω, έφυγα“
Ο Πικάσο την ζωγράφισε εκατοντάδες φορές, προσπαθώντας να την αιχμαλωτίσει.
Αλλά η Φρανσουάζ ήταν εκείνη που ζωγράφισε το δικό της πεπρωμένο.
21 όταν τον γνώρισε.
32 όταν τον άφησε.
101 όταν πέθανε.
Κι ανάμεσα σε αυτά τα χρόνια, απέδειξε κάτι απλό και θεμελιώδες:
Μερικές φορές, η μεγαλύτερη πράξη δημιουργίας…
είναι να αρνηθείς να καταστραφείς.
Στο βιβλίο του με τίτλο "Η γυναίκα που είπε όχι", ο Malte Herwig αναφέρεται στη ζωή της γράφοντας: "Ο διασημότερος ζωγράφος όλων των εποχών ήταν αυτάρεσκος. 
Εκτός από τον εαυτό του και την τέχνη του, δεν υπήρχε πολύς χώρος στη ζωή του για άλλους ανθρώπους και πράγματα. 
Η τυραννία της ιδιοφυΐας αποδομούσε τα πάντα. 
Μόνο η Françoise Gilot κατάφερε να ταρακουνήσει αυτό το κοσμοείδωλο"
"Εξελισσόμεθα συνεχώς. 
Αλλάζουμε συνεχώς.
Κανείς δεν μένει ο ίδιος.
Το να προσπαθείς να είσαι φυσιολογικός, να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου - αυτό είναι το πιο δύσκολο έργο.
Πρέπει να προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου, ό,τι κι αν είναι αυτό" Françoise Gilot
                       επιμέλεια κειμένου:ntina