Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζι στο δάσος
Ν᾿ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμὸ έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερὰ ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζι
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλὰ στον ουρανὸ σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
 Μανόλης Αναγνωστάκης

Πες το με ένα ποίημα- αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω...

Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω
μὲ δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω
την αισθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες· ή πως δὲν υπάρχουν στρατιώτες
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι· ή πως δὲν υπάρχουνε όπλα
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς τὴν έξοδο
των δασών με τους λύκους· ή πως δὲν υπάρχουνε έμποροι
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γής όπου ακόμη δὲν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.
Το ελπίζει ο Θεός
πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος.
Νικηφόρος Βρεττάκος