Δημήτρης Φάμπας: πρωτεργάτης της ελληνικής σχολής κιθάρας

Δημήτρης Φάμπας-η βιογραφία του– μελέτη του έργου του σπουδαίου κιθαριστή από τον Τάσο Κολυδά

Μια σημαντική συμβολή στην έρευνα και μελέτη της πορείας εξέλιξης της κλασσικής κιθάρας στην χώρα μας, αποτελεί η βιογραφία του μουσικολόγου και κιθαριστή Τάσου Κολυδά για τον Δημήτρη Φάμπα, τον πρωτεργάτη της ελληνικής σχολής κιθάρας.
Αυτός είναι και ο τίτλος του βιβλίου («Δημήτρης Φάμπας: πρωτεργάτης της ελληνικής σχολής κιθάρας») που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις PANASMUSIC και έρχεται να φωτίσει με εξαιρετικά συστηματικό και πλούσιο τρόπο το φαινόμενο του σπουδαίου κιθαριστή, μιας πολυσχιδούς μουσικής προσωπικότητας, που έδωσε αποφασιστική ώθηση στην άνθηση και διάδοση της κλασσικής κιθάρας στην Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα ο κ. Κολυδάς ήλθε να καλύψει ένα σημαντικό κενό που υπάρχει στην Ιστορία της νεοελληνικής έντεχνης μουσικής και συγκεκριμένα στη διερεύνηση του φαινομένου που συνδυάστηκε με τη ραγδαία αύξηση του ενδιαφέροντος γύρω από την κλασική κιθάρα κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα στην Ελλάδα, καθώς και των συνθηκών θεμελίωσης και ανάπτυξης της ελληνικής σχολής κιθάρας, μέσα από τη διεξοδική μελέτη της ζωής και του έργου του Δημήτρη Φάμπα, ο οποίος υπήρξε ο ένας από τους δύο πρωτεργάτες (ο άλλος ήταν ο Γεράσιμος Μηλιαρέσης) αυτής της εξέλιξης, όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας.

Το βιβλίο συνιστά μια λεπτομερή και τεκμηριωμένη παρουσίαση της ζωής και του έργου του Δημήτρη Φάμπα, αφιερώνοντας ειδικά κεφάλαια στον καλλιτέχνη-σολίστ της κιθάρας, στον μουσικοπαιδαγωγό και στον συνθέτη.
Ενώ παράλληλα επιχειρείται η εξερεύνηση και χαρτογράφηση του «γαλαξία» της ελληνικής Σχολής κιθάρας στην εποχή που έδρασε και δημιούργησε ο Φάμπας.
Μια εποχή με δύσκολες κοινωνικές συνθήκες και έντονες προκαταλήψεις ως προς την κλασσική κιθάρα, η οποία μέχρι τα μισά του εικοστού αιώνα ήταν γνωστή αποκλειστικά ως όργανο της λαϊκής μουσικής και έως το 1945 κανένα ωδείο στην Ελλάδα δεν είχε ιδρύσει τάξη κιθάρας.
Εξ αυτού του λόγου η προσφορά του Φάμπα, του πρώτου Έλληνα κιθαριστή με διεθνή παρουσία, είχε μια μοναδική σημασία.

Όπως επισημαίνει στον πρόλογο του βιβλίου ο καθηγητής Μουσικολογίας Απόστολος Κώστιος, «επρόκειτο για έναν επίμονο και επίπονο αγώνα του Δασκάλου και μιας πλειάδας μαθητών του, μέσα από τους οποίους αναδείχθηκαν σπουδαίοι κιθαριστές, συνδιαμορφωτές και θεμελιωτές του έργου που δικαιολογημένα εδραιώθηκε στη συνείδηση μουσικών και μουσικόφιλων της Ελλάδας και της διεθνούς μουσικής κοινότητας ως “Ελληνική Σχολή κιθάρας”». Μεταξύ των μαθητών του Φάμπα οι οποίοι μάλιστα συνέβαλαν στην έρευνα του συγγραφέα είναι οι: Λίζα Ζώη, ΕυάγγελοςAσημακόπουλος, ΝότηςMαυρουδής, ΒαγγέληςMπουντούνης, Βασίλης Γρατσούνας, ΜάρκοςTσέτσος, ΠαύλοςKάβουρας, ΛευτέρηςΔαής, Νίκος Παναγιωτίδης κ.ά.

«Αρχιμάστορας ο Δημήτρης Φάμπας, ήταν εκείνος που από το ξεκίνημά του ενέπνευσε τον ενθουσιασμό, μετέδωσε το πάθος του στους μαθητές του και τους έπεισε πως ήταν ικανοί με σκληρή δουλειά να γίνουν επιφανείς ερμηνευτές και –παράλληλα– να επιτύχουν την καθαρά επαγγελματική καταξίωσή τους, κάτι που φαινόταν ουτοπικό στην εποχή του όταν η κιθάρα ούτε καν διδασκόταν στα ωδεία, ενώ θα περάσουν πολλά χρόνια έως ότου αναγνωριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως ισότιμο με τα άλλα όργανα και κατοχυρωθεί νομικά η διδασκαλία της», σημειώνεται μεταξύ άλλων στο πρόλογο.
Αξίζει να επισημανθεί ότι ο Δημήτρης Φάμπας ανήκει στην πρώτη γενιά επαγγελματιών σολίστ κιθάρας, δεδομένου πως στις αρχές της δεκαετίας του '50 κατέληξε στην απόφαση πως η ενασχόλησή του με το όργανο θα αποτελούσε το μοναδικό βιοποριστικό του επάγγελμα.
«Η πρωτόφαντη ιδιότητά του ως σολίστ κιθάρας με την οποία εμφανιζόταν, σε συνδυασμό με την συχνότητα των εμφανίσεων, συνέβαλαν στην καλλιέργεια θετικού κλίματος για την κιθάρα.
Σε πολλές από τις ελληνικές πόλεις που επισκέφθηκε δεν είχε ξαναδοθεί ρεσιτάλ κιθάρας· η κιθάρα ήταν γνωστή ως συνοδευτικό όργανο στη λαϊκή μουσική.
Συνεπώς, με την παρουσία του σηματοδοτείται ο μετασχηματισμός της «σκηνής» για την αποδοχή της κιθάρας ως οργάνου - φορέα της «σοβαρής» μουσικής», αναφέρει ο κ. Κολυδάς, ο οποίος μας πληροφορεί ότι «ένδειξη του μετασχηματισμού αυτού συνιστά η εμφάνισή του σε χώρους που θεωρούνταν “απαγορευμένοι” για το όργανο της κιθάρας, όπως π.χ. το ρεσιτάλ του στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, το 1961, με το οποίο ο Φάμπας εγκαινίασε τη χρήση αρχαίων θεάτρων για την εκτέλεση μουσικής για κιθάρα στην Ελλάδα». 

Παράλληλα, ήταν ο πρώτος Έλληνας σολίστ κιθάρας που εμφανίστηκε σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε με την ιδιότητα του κιθαριστή στην Ισπανία (Βαρκελώνη), την Πορτογαλία (Λισαβόνα), και τη Γαλλία (Μασσαλία), το 1959.
Αργότερα, επισκέφτηκε μεγάλα μουσικά κέντρα της Δυτικής Ευρώπης (Λονδίνο, Παρίσι), εκκλησιαστικές έδρες (Βατικανό, Κωνσταντινούπολη) κ.ά.
«Μόνιμη επιδίωξή του Φάμπα, συνιστούσε η ανάδειξη της κιθάρας, ως οργάνου “σοβαρής” μουσικής στον χώρο της ελληνικής μουσικής ζωής και η διεκδίκηση μιας θέσης ισότιμης με τα αναγνωρισμένα “κλασικά” όργανα», αναφέρεται στο βιβλίο.

Από το 1954 και έπειτα μετείχε στην εκτέλεση μουσικής για ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες.
Σε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος γνώριζε άνθιση, η χρήση της κιθάρας από τους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής, γινόταν όλο και πιο συχνή.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον περιορισμένο αριθμό των κιθαριστών που μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες των ηχογραφήσεων, ανέδειξαν το Δημήτρη Φάμπα σε πολύτιμο αρωγό και τακτικό συνεργάτη των συνθετών και τακτικό επισκέπτη των κινηματογραφικών στούντιο.
Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του για τις ανάγκες των κινηματογραφικών ταινιών γνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι.

Γνωρίστηκε, όμως και με την άλλη μουσική φυσιογνωμία που κυριαρχούσε στον ίδιο χώρο εκείνη την περίοδο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης πρότεινε στον Φάμπα να αναλάβει εξ ολοκλήρου την ερμηνεία της μουσικής που είχε γράψει για μια θεατρική παράσταση, το 1963. Χάρη στη συνεργασία αυτή ο Φάμπας εισήλθε σ' ένα χώρο που θεωρείτο «απαγορευμένος» για την έντεχνη δυτικοευρωπαϊκή μουσική: το λεγόμενο «έντεχνο λαϊκό τραγούδι».
O Φάμπας είχε έντονη συμμετοχή και στην ανάπτυξη της σχετικής δισκογραφίας, που εκείνη την περίοδο γνώρισε μεγάλη άνθιση στην Ελλάδα.
~~~~~~~~~~~~~~~
πηγή άρθρου:tovima.gr

Επιστήμονες «είδαν» την τέταρτη διάσταση!

Οι επιστήμονες κατάφεραν να δουν μια τέταρτη χωρική διάσταση αξιοποιώντας αυτό που είναι γνωστό ως quantum Hall effect, μια συγκεκριμένη μέθοδο περιορισμού και μέτρησης ηλεκτρονίων
Δύο ομάδες επιστημόνων, έδειξαν ότι μια τέταρτη χωρική διάσταση θα μπορούσε να εκτείνεται πέρα ​​από τα όρια του πάνω και κάτω, αριστερά και δεξιά, προς τα εμπρός και προς τα πίσω.

Είμαστε συνηθισμένοι να υπάρχουμε σε τρεις χωρικές διαστάσεις με μια επιπλέον διάσταση χρόνου καθώς κινούμαστε εντός του Σύμπαντος, αλλά, συνδυάζοντας δύο ειδικά σχεδιασμένες 2D δομές, δύο ξεχωριστές ομάδες ερευνητών –μία στην Ευρώπη και μία στις ΗΠΑ– κατάφεραν να δουν μια τέταρτη χωρική διάσταση αξιοποιώντας αυτό που είναι γνωστό ως κβαντικό φαινόμενο Hall ( quantum Hall effect), μια συγκεκριμένη μέθοδο περιορισμού και μέτρησης ηλεκτρονίων.

«Φυσικά, δεν διαθέτουμε ένα 4D χωρικό σύστημα, αλλά μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στην 4D φυσική του κβαντικού Hall χρησιμοποιώντας ένα λιγότερων διαστάσεων σύστημα, επειδή ένα σύστημα περισσότερων διαστάσεων κωδικοποιείται σε πολυπλοκότητα δομής», ένας ερευνητής στις ΗΠΑ, ο Mikael Rechtsman από το Penn State University, δήλωσε στο Gizmodo.
Χάρις σε κάποιους μάλλον προηγμένους υπολογισμούς –ο οποίοι κέρδισαν το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 2016– γνωρίζουμε ότι το κβαντικό φαινόμενο Hall υποδεικνύει την ύπαρξη μιας τέταρτης χωρικής διάστασης.
“Ίσως μπορούμε να βρούμε νέα φυσική σε τέσσερις διαστάσεις και στη συνέχεια να σχεδιάσουμε συσκευές με τις οποίες θα εκμεταλλευθούμε την φυσική της ανώτερης αυτής διάστασης, αποκομίζοντας οφέλη για τις χαμηλότερες διαστάσεις”.

Με άλλα λόγια, ακριβώς όπως ένα τρισδιάστατο αντικείμενο δημιουργεί μια δισδιάστατη σκιά, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να παρατηρήσουν μια τρισδιάστατη σκιά που μπορεί να δημιουργείται από ένα αντικείμενο τεσσάρων διαστάσεων – ακόμα κι αν δεν μπορούμε να δούμε αυτό το ίδιο το τετραδιάστατο αντικείμενο.
Τέτοιες μελέτες θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν νέες ανακαλύψεις για τις ίδιες τις βασικές αρχές της επιστήμης.

Αυτό που επιτυγχάνουν τα νέα αυτά πειράματα είναι να μας δώσουν μια εικόνα των επιπτώσεων που μπορεί να έχει αυτή η τέταρτη διάσταση στην γνώση του φυσικού κόσμου.
Το πείραμα της ευρωπαϊκής ομάδας περιελάμβανε άτομα που ψύχονταν κοντά στο απόλυτο μηδέν και διατάχθηκαν σε πλέγμα 2D μέ χρήστη λέιζερ, το οποίο πλέγμα περιγράφηκε από τους ερευνητές ως «φωτονικός κρύσταλλος τύπου “αυγοθήκης”».

Με την προσθήκη επιπλέον λέιζερ, η ομάδα ήταν σε θέση να εφαρμόσει μια κβαντική “αντλία φορτίου” για να διεγείρει τα παγιδευμένα άτομα και να τα κινεί.
Ελαφρές διακυμάνσεις της κίνησης οι οποίες εντοπίστηκαν από τους ερευνητές ταιριάζουν με τον τρόπο που ένα τετραδιάστατο φαινόμενο Hall θα αποκλίνει – προσθέτοντας βάρος στην πιθανότητα να προσπελαστεί μια τέταρτη χωρική διάσταση.

Το αμερικανικό πείραμα χρησιμοποίησε επίσης λέιζερ, αυτή τη φορά για να ελέγξει το φως καθώς διέρχεται από ένα μπλοκ από γυαλί.
Ρυθμίζοντας το φως ώστε να προσομοιώσουν την επίδραση ενός ηλεκτρικού πεδίου στα φορτισμένα σωματίδια, μπόρεσαν και πάλι να παρατηρηθούν οι συνέπειες ενός 4D κβαντικού φαινομένου Hall.

Φυσικά, δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε δια ζώσης αυτόν τον τετραδιάστατο κόσμο – είμαστε κολλημένοι σε 3D χώρο – αλλά οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η κβαντική μηχανική θα μπορούσε κάπως να μας δώσει μια εικόνα του, επεκτείνοντας έτσι την περιορισμένη αντίληψή μας για το Σύμπαν.
Ένας τρόπος να φανταστούμε τι σημαίνει αυτό είναι το βίντεο αυτό, όπου προσομοιώνει τον χώρο μας σε έναν χώρο δύο διαστάσεων και μας υποδεικνύει την πλεονεκτική θέση αυτού που κινείται σε μία διάσταση παραπάνω.
protothema.gr

Όταν τα πολλά πράγματα… εμποδίζουν όλα τα καλά πράγματα

Ο Σωκράτης είχε πει:

«Το μυστικό της ευτυχίας, βλέπετε, δεν βρίσκεται στην αναζήτηση του περισσότερο, αλλά στην ανάπτυξη της ικανότητας να ικανοποιείσαι με όσο το δυνατόν λιγότερα».

Στο σύγχρονο κόσμο, φαίνεται ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο να γεμίζουν το κενό, κάτι που έχει ως συνέπεια την απόκτηση όλο και περισσότερων πραγμάτων χωρίς τέλος.
Κι όμως, οι τυχεροί άνθρωποι που μπορούν να ζουν τη ζωή τους έξω από αυτή την τάση είναι εκείνοι που ξέρουν τι σημαίνει αληθινή ελευθερία: όταν έχει χτίσει κανείς μια ζωή γύρω από την ανάγκη να καλύπτει το κενό γύρω του και μέσα του με ευτυχία.
Και με την ίδια την ευτυχία και μόνο ως συναίσθημα -όχι με τα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους, απλά όταν τα αγοράζουμε.

Παραδόξως, μπορείτε να ανακαλύψετε ότι θα είστε πιο ευτυχισμένοι με λιγότερα υλικά αντικείμενα και ακόμα περισσότερο με μικρότερο χώρο διαβίωσης γενικά. Για την ακρίβεια, ακόμα και η ιδέα της λιγότερης δουλειάς, του μικρότερου κόστους συντήρησης, των λιγότερων ντουλαπιών και κουτιών είναι αρκετή για να μας εμπνεύσει να αλλάξουμε τη φιλοσοφία ζωής μας σε μινιμαλιστική.

Μάλιστα, πολλοί άνθρωποι καταλήγουν ότι το να νοικιάζουν είναι πολύ καλύτερο από το να αγοράσουν ένα σπίτι σε πολλές περιπτώσεις και αυτή η συνειδητοποίηση ή αποκάλυψη μπορεί να είναι μια εξαιρετικά λυτρωτική εμπειρία από μόνη της.
Αν το σκεφτείτε, είναι πολύ ευκολότερο να μαζέψετε τα πράγματά σας και να μετακομίσετε με αυτό τον τρόπο.

Ένα άλλο εκπληκτικό και συχνά παραγνωρισμένο θετικό στοιχείο του να μένετε σε μικρότερο χώρο είναι ότι όλα όσα θα φέρνετε σε αυτόν θα εκτιμώνται περισσότερο και θα είναι πιο χρήσιμα απ’ ότι πριν αγοραστούν.
Ή, θέτοντάς το με άλλα λόγια και από άλλη πλευρά, τα στάνταρ εκείνων που θα χρησιμοποιείτε στο χώρο διαβίωσής σας θα είναι αναγκαστικά υψηλότερα, επειδή θα θέλετε να είναι απολύτως χρήσιμα.
Επιπροσθέτως, θα νιώθετε λιγότερο αναγκασμένοι να κρατάτε τα πάντα και θα βρείτε πιο αποτελεσματικές μεθόδους διαχείρισης του στρες από το να αγοράζετε και να καταναλώνετε ανεξέλεγκτα.

Το συναρπαστικό είναι ότι ζώντας με λιγότερα θα σας κάνει να μάθετε περισσότερα για τον εαυτό σας -και να δεχτείτε περισσότερα κομμάτια της προσωπικότητας και του χαρακτήρα σας.
Για να μπορέσετε να ηγείστε εσείς και μόνο εσείς του δικού σας ταξιδιού, παρακάτω σας δίνουμε κάποιες σημαντικές ερωτήσεις που είναι καλό να θέσετε στον εαυτό σας όσον αφορά στο χώρο και στα πράγματα που αγοράζετε και κατέχετε:

1. Πόσο χώρο πιστεύετε ότι χρειάζεστε; Πώς θα χρησιμοποιούσατε τον κάθε χώρο του σπιτιού και πόσο συχνά;
2. Είναι αυτή τη στιγμή όλα μέσα στο σπίτι σας χρήσιμα ή αρεστά σε εσάς;
3. Οι άνθρωποι συνεχώς εξελισσόμαστε και αναπτυσσόμαστε -εσείς πώς πιστεύετε ότι εξελίσσεστε αυτό τον καιρό;
Χρειάζεται η ζωή σας να αλλάξει, ώστε να μπορέσετε να συνεχίσετε να αναπτύσσεστε και να αλλάζετε;
4. Πιστεύετε πραγματικά ότι το περισσότερο είναι πάντα και καλύτερο; Θεωρείτε ότι αυτό ισχύει τις περισσότερες φορές;
Δώστε λίγο χρόνο σε αυτή τη σημαντική σκέψη.
5. Τι θα αλλάζατε στη ζωή σας άμεσα, αν μπορούσατε να το κάνετε τώρα με ένα μαγικό ραβδί;
6. Ποτέ πιστεύετε ότι θα έχετε πραγματικά αρκετά και τι είναι αυτό ή αυτά που εκείνο τον καιρό θα έχετε;
7. Νιώθετε ποτέ σαν τα πράγματα που αγοράζετε τελικά να σας ελέγχουν (αντί να συμβαίνει το αντίθετο);
8. Ψωνίζετε ποτέ πράγματα κυρίως επειδή βαριέστε, είστε κουρασμένοι, ανήσυχοι ή στρεσαρισμένοι;
Μετανιώνετε μετά τέτοιου είδους αγορές;
9. Αν μπορούσατε να βελτιώσετε τον τρόπο ζωής σας με πέντε συγκεκριμένους τρόπους, ποιους θα επιλέγατε;
10. Τι σκέφτεστε περισσότερο;
 Ότι δεν έχετε αποκτήσει κάτι ή ότι δεν σας «ελέγχει» κάτι;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
enallaktikidrasi.com
photo:google.gr

Γιατί ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα όσο μεγαλώνουμε

 

ο εγκέφαλος θυμάται πιο εύκολα τις νέες εμπειρίες

Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο κι έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές την επιστήμη.
Ερευνητές του πανεπιστημίου του Ludwig Maximilian στο Μόναχο, που ερεύνησαν το φαινόμενο το 2005, πήραν συνεντεύξεις από 499 συμμετέχοντες ηλικίας 14-94 ετών για το πώς αντιλαμβάνονται το πέρασμα του χρόνου.

Αυτό που διαπίστωσαν αμέσως, όπως μεταδίδει το Scientific American, ήταν ότι όλες οι ηλικίες αντιλαμβάνονταν το ίδιο τις μικρές χρονικές περιόδους (μέρες, εβδομάδες, μήνες), ωστόσο για μεγαλύτερες περιόδους, για παράδειγμα δεκαετίες, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμμετέχοντες «ένιωθαν» ότι ο χρόνος περνούσε πιο γρήγορα.

Ειδικά οι συμμετέχοντες άνω των 40 ετών δήλωσαν ότι ο χρόνος κυλούσε πιο αργά όταν ήταν μικρά παιδιά κι ότι… επιτάχυνε κατά τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους.
Οι επιστήμονες αποδίδουν αυτό το φαινόμενο στις νέες εμπειρίες που αποκτά κανείς αλλά και στον… ίδιο τον χρόνο!

Για παράδειγμα, ένας χρόνος στη ζωή ενός 5χρονου αποτελεί το 1/5 της ζωής του ενώ αντίθετα ένας χρόνος στη ζωή ενός 20χρονου είναι το 1/20 άρα η σημασία που του αποδίδουμε είναι σχετική με τα χρόνια που έχουμε περάσει σε αυτόν τον πλανήτη.
Επιπλέον, ο εγκέφαλος αποθηκεύει τις μνήμες με βάση τις νέες εμπειρίες, οι οποίες ανακαλούνται πιο εύκολα σε σχέση με τις συνηθισμένες.

Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλός μας θέλει να μπορεί να ανακαλεί «μοναδικά» γεγονότα πιο εύκολα σε περίπτωση που συμβούν ξανά έτσι ώστε να έχει το πλεονέκτημα να αντιδράσει σωστά.

Εφόσον λοιπόν ο εγκέφαλος θυμάται πιο εύκολα τις νέες εμπειρίες κι έχουμε περισσότερες νέες εμπειρίες όσο πιο νέοι είμαστε, είναι λογικό τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια να τα θυμόμαστε καλύτερα και να τα θεωρούμε πιο «γεμάτα» σε σχέση με τα χρόνια της μέσης ηλικίας.

Εκτός βέβαια αν συνεχίσουμε
- να μαθαίνουμε νέα πράγματα,
- να ταξιδεύουμε
και
- να έχουμε νέες εμπειρίες…
~~~~~~~~~~~~
πηγή άρθρου:newmoney.gr