(άρθρο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, AIER, σε μετάφραση του Κωστή Ανετάκη)
Το επιστημονικό περιοδικό New England Journal of Medicine, (ΣτΜ: ένα από τα πλέον έγκυρα παγκοσμίως) δημοσίευσε μία μελέτη που χτυπάει στην καρδιά του ζητήματος των λοκντάουν. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν και κατά πόσον ένα λοκντάουν, όσο ακραίο και αν είναι, αποδεικνύεται ικανό να περιορίσει τον ιό. Εάν αυτό ισχύει, μπορεί κανείς να προβάλει το επιχείρημα ότι τα λοκντάουν, παρά το αστρονομικό πολιτικο-οικονομικό τους κόστος, τουλάχιστον επιτυγχάνουν κάτι. Εάν όχι, τα έθνη παγκοσμίως συμμετέχουν σε ένα καταστρεπτικό πείραμα που ρημάζει δισεκατομμύρια ζωές και κάθε προσδοκία για ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, με απολύτως κανένα όφελος.
Το AIER έχει φέρει στο φως μελέτες οι οποίες δείχνουν ότι δεν υπάρχει κανένα κέρδος από τα λοκντάουν, ως προς τη διαχείριση του ιού. Ακόμη και πολύ νωρίς, τον Απρίλιο, ένας σημαντικός μαθηματικός-αναλυτής δεδομένων είπε ότι ο συγκεκριμένος ιός καθίσταται ενδημικός εντός 70 ημερών κατόπιν του πρώτου γύρου μόλυνσης, ασχέτως των πολιτικών που ακολουθούνται. Η μεγαλύτερη παγκοσμίως μελέτη των λοκντάουν σε σύγκριση με τους θανάτους, όπως δημοσιεύθηκε στο Lancet, δεν βρήκε καμία συσχέτιση μεταξύ των καταναγκαστικών περιορισμών και των θανάτων ανά εκατομμύριο.
Ήδη, μετά από αυτά, η περαιτέρω έρευνα φαντάζει περιττή, όμως, για κάποιον λόγο, οι κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ, διατηρούν ακόμη την εντύπωση ότι μπορούν να επηρεάσουν τη μετάδοση του ιού μέσω μίας γκάμας "μη φαρμακευτικών παρεμβάσεων" (nonpharmaceutical interventions, NPI), όπως υποχρεωτική χρήση μάσκας, επιβολή απομάκρυνσης των ανθρώπων, εντολές παραμονής κατ' οίκον, απαγορεύσεις συναθροίσεων, κλείσιμο σχολείων και επιχειρήσεων και ακραίων ταξιδιωτικών περιορισμών. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο, σε παρόμοια κλίμακα, επομένως θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως η βεβαιότητα όσων λαμβάνουν τις αποφάσεις, ότι αυτά τα μέτρα προσφέρουν οτιδήποτε, έχει κάποια βάση.
