Παναγιώτης Αποστολόπουλος Πέρρος:"Αν θες φίλε νομοθέτη να καταδικάσεις το ψεύδος, πρέπει να ορίσεις τις πηγές αλήθειας"

από το χρονολόγιο του Παναγιώτη Αποστολόπουλου Πέρρου:https://www.facebook.com/panagiotis.perros/posts/10226731863505181
Στο μπουζουκοκρατικό εμιράτο που ζούμε, υπάρχει νόμος που θεωρεί αδίκημα τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, χωρίς να υπάρχει ορισμός της αληθούς ή της ψευδούς ειδήσεως. 
Αν θες φίλε νομοθέτη να καταδικάσεις το ψεύδος, πρέπει να ορίσεις τις πηγές αλήθειας. 
Πού θα πρέπει να ανατρέχει ο δικαστής για να εξακριβώνει την εγκυρότητα μιας είδησης; 
Η Βόρεια Κορέα έχει απάντηση: υπάρχει ο «Μέγας Φιλόσοφος» σε ένα δωμάτιο της κρατικής βιβλιοθήκης, τον οποίο ρωτάς και σου δίνει αμέσως την επίσημη σωστή απάντηση. 
Οτιδήποτε συμφωνεί με τον Μέγα Φιλόσοφο είναι αληθές. 
Αν ο νομοθέτης δεν ορίζει την αλήθεια και το ψεύδος, τότε η νομοθεσία όχι μόνο είναι ηλίθια, αλλά και καταφανώς επικίνδυνη για τους πολίτες καθώς δίνει λευκή επιταγή στο κράτος να διώξει οποιονδήποτε ιδιώτη για οποιονδήποτε λόγο.
Η αλήθεια και το ψεύδος είναι ένα εκκρεμές ζήτημα σε φιλοσοφικό επίπεδο εδώ και 2500 χρόνια, από την εποχή του Σωκράτη. 
Οι Έλληνες πολιτικοί του 21ου αιώνα όμως, μετά φυσικά από τη Βόρεια Κορέα, φαίνεται να το έχουν λύσει! 
Εικάζουμε ότι ο Μέγας Φιλόσοφος θα είναι είτε ο Κυριάκος, είτε ο Χαρδαλιάς, είτε ο Άρχων Οφικιάλιος, είτε τα πολύχρωμα πουλερικά των πρωινάδικων. Τι αριστεία. Τι πολιτισμός.
Υ.Γ. Όταν ο πρωθυπουργός και τα ΜΜΕ αναρτούν παραπληροφόρηση και προπαγάνδα βέβαια, βρίσκονται υπεράνω του νόμου. 
Ούτε αυτό διατυπώνεται ρητά, αλλά εννοείται.

"Εμείς περιμέναμε το τραμ και ένας άνθρωπος περίμενε το θάνατο"

Ίων Δραγούμης:Μέσ' στὴν πατρίδα δὲν εἶμαι ἁπλὸς ταξιδευτής, γιατὶ ἡ στιγμὲς εἶνε πολύτιμες· μέσ' στὴν πατρίδα ταξιδεύω δουλευτής· μέσ' στὴν πατρίδα θυμοῦμαι περασμένα, τωρινὰ κ' ἐρχόμενα καὶ πρέπει νὰ εἶμαι δεσμὸς τῶν παλιῶν μὲ τὰ μελλούμενα.

Απ’ τη γωνία της οδού Παπαδιαμαντοπούλου ο Ρώσος ακόλουθος παρακολουθούσε σαστισμένος τη σκηνή: "Είδα τους στρατιώτες να στήνουν τον άνθρωπο με το άσπρο κοστούμι εμπρός σε ένα τοίχο. Ύστερα έκαναν τέσσερα βήματα πίσω. Τότε μόνο κατάλαβα ότι ετοιμάζονταν να τον εκτελέσουν. Εμείς περιμέναμε το τραμ και ένας άνθρωπος, εκατό μέτρα πιο κάτω, περίμενε το θάνατο"
Ο Λεμπέντιεφ δεν ήταν ο μόνος αυτόπτης μάρτυς της δολοφονίας. 
Άλλωστε γύρω η ζωή της Αθήνας του 1920 συνεχιζόταν κανονικά: "Λίγα δευτερόλεπτα πριν τον στήσουμε στον τοίχο είχε περάσει μια μοτοσυκλέτα" θα θυμόταν αργότερα ένας απ’ τους στρατιώτες. "Ένα δευτερόλεπτο μετά πέρασε ένα τραμ"
Ακριβώς απέναντι απ’ το σημείο που είχε σταθεί το απόσπασμα, ένας εργάτης απ’ την Πρέβεζα, ο Κυριάκος Κούλης, περίμενε ένα κάρο με πέτρες. 
Κοίταζε, τώρα, αποσβολωμένος τους στρατιώτες να ταχτοποιούν τον μελλοθάνατο στο χώρο της κάθαρσης. 
Δέκα μέτρα αριστερά του, εμπρός στο εστιατόριο "Ηλύσια", λαγοκοιμόταν ένας κουλουράς.
Στην απέναντι γωνιά μια γυναίκα πουλούσε γκαζόζες. 
Κοίταζε κι αυτή, με ορθάνοιχτα μάτια, τη σκηνή.
Ο λοχίας έσκυψε και είπε κάτι στο αυτί του Δραγούμη. 
Ίσως να τον ρώτησε: "Έχεις καμιά τελευταία επιθυμία;" 
Ο Δραγούμης δεν απάντησε. 
Έβγαλε μόνο απ’ την τσέπη του και φόρεσε το δεύτερο μονόκλ του – πάντα φύλαγε ένα δεύτερο μονόκλ, για την περίπτωση που θάσπαγε το πρώτο.
(…)
"Επί σκοπόν" διάταξε ο λοχίας.
Ο ιδρώτας κυλούσε ζεστός στα μέτωπα όλων, του Δραγούμη, του λοχία, των φαντάρων. 
Αυτό το απομεσήμερο ήταν σίγουρα το πιο πυρωμένο απομεσήμερο του 1920.
"Πυρ".
Κανένας δεν πυροβόλησε. 
Λες κι ήταν κι οι οχτώ συνεννοημένοι. 
Ίσως και νάταν. 
Αυτά τα οχτώ άγουρα παλληκάρια είχαν έρθει απ’ την Κρήτη για να προστατέψουν τον Βενιζέλο, όχι για να σκοτώνουν ατσαλάκωτους άντρες.
"Ρίχτε, ρε!" φώναξε ο λοχίας.
Κι έριξε πρώτος στον Δραγούμη. 
Η σφαίρα τον βρήκε στο στήθος – το τράνταγμα έκανε τον Δραγούμη να στριφογυρίσει επί τόπου. 
Την ίδια ώρα έπεσαν και οι οχτώ σφαίρες του αποσπάσματος, δύο – τρεις τον βρήκαν στο στήθος και οι άλλες πίσω, την ώρα που είχε γυρίσει πια κι έπεφτε κάτω, στο καυτό χώμα του πεζοδρομίου, με την πλάτη γυρισμένη προς το απόσπασμα. 
"Ευρέθηκαν πέντε έως έξι τραύματα εκ των όπισθεν" θα έγραφε στην έκθεσή του ένας νεαρός ανθυπίατρος που θα εξέταζε πρώτος το κουφάρι του όταν το μετέφεραν στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Όταν ο λοχίας πλησίασε, πάνω απ’ το πεσμένο κορμί, ο Δραγούμης ζούσε ακόμα. 
Το αριστερό του πόδι, μονάχα, έκανε μερικές σπασμωδικές κινήσεις. 
Ο λοχίας πυροβόλησε ξανά, αυτή τη φορά στο κεφάλι.
Το αριστερό πόδι έμεινε ακίνητο.

από το βιβλίο του φρεντυ γερμανου "η εκτελεση" εκδόσεις κακτος

     Μαρίκα Κοτοπούλη: Όταν κατάλαβε ο Ίων ότι επρόκειτο να τον εκτελέσουν, έκανε μια χειρονομία σαν να έλεγε: "περιμένετε μια στιγμή". 

Από την κακοποίηση που είχε υποστεί μέχρι τότε είχε σπάσει το μονόκλ του μα, όπως όλοι οι κομψοί άνδρες της εποχής του, είχε ένα εφεδρικό. Τ

ο φόρεσε και είπε: - Είμαι έτοιμος.

     Α. Χριστοδουλάκης (στρατιώτης που συμμετείχε στην εκτέλεση του Ι. Δραγούμη): 

Άλλοι μας βάλανε… 

Δεν είπε λέξη (ο Δραγούμης). 

Στη θέση του σπασμένου μονόκλ έβαλε ένα άλλο. 

Μας κοίταγε στα μάτια και περίμενε. 

Πυροβολήσαμε, όταν ο λοχίας μας απείλησε ότι θα μας τουφεκίσει…

από το βιβλίο του φ. ηλιαδη «μαρικα κοτοπουλη» εκδόσεις δωρικος

logomnimon