Παρασκευή 19 Μαρτίου 2021

Ίρβιν Γιάλομ, Στον κήπο του Επίκουρου- αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου

«Μολονότι η σωματική διάσταση του θανάτου μάς καταστρέφει, η ιδέα  (=όψη, θέαση) του θανάτου μάς σώζει», φαίνεται να είναι η βασική «φιλοσοφία» αυτού του βιβλίου του Γιάλομ. 

Τον Επίκουρο προκειμένου να διερευνήσει το άγχος του θανάτου, ανατρέχει στην «ιατρική φιλοσοφία» του Επίκουρου, τον οποίο αναγνωρίζει ως τον πρώτο υπαρξιακό ψυχοθεραπευτή, θεωρώντας, όπως κι εκείνος, ότι η ρίζα του κακού στην ανθρώπινη δυστυχία είναι ο αδιάλειπτός μας φόβος για τον θάνατο.
Ο φόβος του θανάτου φυσιολογικά λειτουργεί από τα έξι περίπου χρόνια αλλά οπωσδήποτε, στη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου έχει κορυφώσεις και υφέσεις, για να «εγκατασταθεί» στη σκέψη μας στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μας.
Δεν είναι εύκολο να ζει κανείς κάθε στιγμή έχοντας ολοκληρωτική συνείδηση του θανάτου. 

Είναι σα να προσπαθείς να γυρίσεις τα μάτια σου στον ήλιο: για πολύ λίγο μπορεί να τ’ αντέξεις. 

Το «άγχος θανάτου» είναι πάντα παρόν, αλλά ο Γιάλομ πιστεύει ότι ο άνθρωπος μπορεί ν’ αναπτύξει δυνάμεις και να συγκροτήσει έτσι τη συνείδησή του ώστε να το αντιμετωπίσει· πιστεύει επίσης στη θεραπευτική βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η ψυχοθεραπεία. 

Πολλές φορές π.χ. ο φόβος είναι συγκαλυμμένος και παρουσιάζεται με διάφορες απροσδόκητες μορφές, τις οποίες μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε, ή υπάρχουν εμπειρίες «αφυπνιστικές», που ωθούν τον άνθρωπο σε μια ζωή πιο πλήρη:
Σελ. 45:
Ο Χάιντεγκερ πρότεινε δυο τρόπους ύπαρξης: τον καθημερινό τρόπο και τον οντολογικό τρόπο. 

Στον καθημερινό μας τρόπο είμαστε εντελώς απορροφημένοι από το περιβάλλον μας και απορούμε για το π ώ ς είναι τα πράγματα στον κόσμο. 

Στον οντολογικό τρόπο αντίθετα εστιάζουμε την προσοχή μας και αξιολογούμε το θαύμα της «ύπαρξης» αυτό καθεαυτό, και απορούμε που τα  π ρ ά γ μ α τ α   ε ί ν α ι, π ο υ  ε μ ε ί ς  ε ί μ α σ τ ε (…) 

Στον οντολογικό τρόπο όχι μόνο έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση της ύπαρξης, της θνητότητας και των άλλων απαρασάλευτων χαρακτηριστικών της ζωής αλλά και μεγαλύτερο άγχος και είμαστε πιο έτοιμοι να προχωρήσουμε σε σημαντικές αλλαγές. 

Παρακινούμαστε να αναλάβουμε τη θεμελιώδη ευθύνη μας να κατασκευάσουμε μια αυθεντική ζωή κλπ. κλπ.
…γιατί, όπως λέει σε άλλο σημείο του βιβλίου,
πεθαίνεις τόσο άσχημα επειδή έζησες τόσο άσχημα

Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, όπως κάποια από τα προηγούμενα έργα του Γιάλομ, αλλά ούτε για βιβλίο θεωρητικό. 

Με βάση κάποιες γενικές διαπιστώσεις ή φιλοσοφικές στάσεις (εφόσον το θέμα του θανάτου είναι κατεξοχήν θέμα που απασχόλησε τη φιλοσοφία)  ο συγγραφέας περιγράφει και σχολιάζει κλινικές περιπτώσεις που στηρίζουν το βασικό πυρήνα της θεωρίας. 

Έτσι, συγκεκριμενοποιείται ο «πανικός του θανάτου», βλέπουμε μέσα από εξατομικευμένα περιστατικά πολλές διαφορετικές οπτικές και συναισθήματα. 

Η δομή του βιβλίου είναι ξεκάθαρη, και μάλιστα μας προετοιμάζει ο ίδιος ο Γιάλομ για τις θεματικές ενότητες που θα ακολουθήσουν, ήδη από τις πρώτες σελίδες. 

Άλλωστε οι τίτλοι των επί μέρους κεφαλαίων είναι οδηγοί για το περιεχόμενο, όπως «το άγχος για το τίποτα είναι στην πραγματικότητα άγχος για το θάνατο», «το πένθος/τα ορόσημα της ζωής/τα όνειρα/το τέλος της θεραπείας κ.α. ως αφυπνιστικές εμπειρίες», «το φαινόμενο των κυματισμών εν δράσει» κ.α.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ουσιαστική στήριξη προσφέρει το 3ο κεφάλαιο, «Η δύναμη των ιδεών», όπως το υποκεφάλαιο «Ο Επίκουρος και η άχρονη σοφία του». 

Πέρα όμως από το γνωστό «τρίπτυχο» του Επίκουρου σχετικά με το θάνατο (η θνητότητα της ψυχής, το υπέρτατο τίποτα του θανάτου, το επιχείρημα της συμμετρίας/μετά το θάνατο-πριν τη γέννηση) παρατίθενται και στοχασμοί μεγάλων διανοητών, όπως του Νίτσε ή του Σοπενχάουερ. 

Όπως γράφει και στο βιβλίο, «μερικές γραμμές γεμάτες ουσία ή ένα απόφθεγμα γραμμένο από έναν φιλόσοφο ή κάποιον άλλον στοχαστή μπορούν πολλές φορές να μας βοηθήσουν να κάνουμε ωφέλιμες σκέψεις γύρω από το δικό μας άγχος θανάτου και τον τρόπο με τον οποίο εμείς πραγματώνουμε τη ζωή μας». 

Τέτοιες φράσεις:
«Οι επιλογές αποκλείουν», στο μυθιστόρημα του John Gardner Γκρέντελ (είναι ο αφανής λόγος για το οποίο πολλοί άνθρωποι αποδιοργανώνονται μπροστά στην αναγκαιότητα να πάρουν μιαν απόφαση/ για κάθε ναι πρέπει να ειπωθεί ένα όχι και κάθε θετική επιλογή σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να παραιτηθείς από άλλες). 

Έτσι διστάζεις να «ζήσεις» προκειμένου να χάσεις οριστικά κάποιες άλλες ευκαιρίες.
«Όταν είμαστε κουρασμένοι μας επιτίθενται ιδέες τις οποίες είχαμε πριν από πολύ καιρό κατατροπώσει» (Νίτσε)
«Να ξαναζείς μια πανομοιότυπη ζωή πάλι και πάλι στους αιώνες των αιώνων», στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε. 

Πρόκειται για την ιδέα της «αιώνιας επανάληψης», ή της «αιώνιας επιστροφής», που ο Νίτσε θεωρεί την πιο «μεγαλόπνοη σκέψη του», κατά τον Γιάλομ. (Η ιδέα ότι θα ξαναζείς  πανομοιότυπη τη ζωή σου πάλι και πάλι στους αιώνες των αιώνων μπορεί να είναι συνταρακτική, μπορεί να είναι και ένα είδος μικρής θεραπείας υπαρξιακού συγκλονισμού. 

Λειτουργεί συχνά σαν ένα διανοητικό πείραμα που μπορεί να  μας συνεφέρει, να μας οδηγήσει ν’ αναλογιστούμε σοβαρά πώς πραγματικά ζούμε).  

Στο ίδιο πνεύμα της σκέψης του Νίτσε: Καμιά θετική αλλαγή δε μπορεί να επέλθει στη ζωή μας, όσο παραμένουμε προσκολλημένοι στη σκέψη ότι ο λόγος που δε ζούμε καλά βρίσκεται έξω από εμάς τους ίδιους.
«Γίνε αυτός που είσαι», φράση που αποδίδεται στο Νίτσε και προβληματισμός που έχει ήδη απασχολήσει τον Αριστοτέλη, τον Σπινόζα, τον Λάιμπνιτς, τον Γκαίτε, τον Ίψεν την Karen Horney κ.α. φτάνοντας στη σύγχρονη έννοια της αυτοπραγμάτωσης. «Ανάλωσε τη ζωή σου» και «πέθανε τη σωστή στιγμή», συναφείς φράσεις του Νίτσε.
«Ό, τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» του Νίτσε και
«Ορισμένοι άνθρωποι αρνούνται το δάνειο της ζωής, για ν’ αποφύγουν το χρέος του θανάτου», φράση του Otto Rank, που αντικατοπτρίζει το ότι ορισμένοι άνθρωποι αποφεύγουν να ζήσουν, ν’ αγαπήσουν, να απολαύσουν επειδή τους τρομοκρατεί η ιδέα ότι θα χάσουν πάρα πολλά.
Τέλος, με βάση μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ, σημασία δεν έχει «αυτό που κατέχουμε», ούτε βέβαια «αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων» αλλά «αυτό που είμαστε». 

Η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πώς ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες, ένα θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα.
Όλες αυτές οι σκέψεις δεν παρατίθενται μόνο με διδακτικό και αποφθεγματικό χαρακτήρα (πράγμα που είναι ελαφρώς απωθητικό), αλλά με πολλά παραδείγματα από την ψυχοθεραπευτική εμπειρία του Γιάλομ. 

Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος στο τέλος αυτού, του τρίτου κεφαλαίου, «η δύναμη όλων αυτών των ιδεών ενισχύεται από ένα άλλο στοιχείο, τη στενή σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. 

Η ανθρώπινη μοναξιά μπορεί να είναι διαπροσωπική αλλά και υπαρξιακή. 

Η δεύτερη μορφή μοναξιάς, η υπαρξιακή απομόνωση είναι πιο βαθιά και πηγάζει από  το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο άτομο και τους άλλους ανθρώπους. 

Το χάσμα αυτό είναι συνέπεια όχι μόνο του γεγονότος ότι ο κάθε άνθρωπος βρίσκεται πεταμένος μόνος του μέσα στην ύπαρξη κι είναι υποχρεωμένος να βγει απ’ αυτήν μόνος, αλλά προκύπτει από το γεγονός πως ο καθένας από μας κατοικεί έναν κόσμο, τον οποίο γνωρίζει πλήρως μόνο ο εαυτός μας. 

Ο Γιάλομ, ως υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής αναγνωρίζει ως σημαντικό «εργαλείο» για ν’ αντέξει κανείς το «πιο μοναχικό γεγονός της ζωής, το θάνατο», την ενσυναίσθηση, αυτό που μας επιτρέπει να αισθανθούμε, σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτό που αισθάνεται κάποιος άλλος. 

Όπως γράφει στη σελ. 134, η προθυμία να βιώσουμε τη δική μας οδύνη σε συμφωνία με τον άλλον έχει αποτελέσει μέρος των ιαματικών παραδόσεων, κοσμικών, και θρησκευτικών, εδώ και αιώνες.
Ο Γιάλομ αναγνωρίζει ότι λίγα ψυχοθεραπευτικά συστήματα ασχολούνται με το αμήχανο θέμα του άγχους του θανάτου· η τρέχουσα αντίληψη είναι ότι θα πρέπει κανείς να ζει μια θλιβερή ζωή όταν ασχολείται τόσο πολύ με τόσο σκοτεινά ζητήματα (…και προσπαθώ να μεταδώσω ξανά το μήνυμα ότι το να κοιτάξεις κατάματα τον θάνατο, διαλύει κάθε τι μακάβριο). 

Έτσι, αφού αφιερώνει ένα κεφάλαιο εξομολογούμενος τη δική του, προσωπική αναμέτρηση με το άγχος του θανάτου, απευθύνεται στους ψυχοθεραπευτές για να τονίσει ότι η ανθρώπινη απόγνωση δεν πηγάζει μόνο από απωθημένα ένστικτα, διαταραγμένους τρόπους σκέψης, τραυματικές μνήμες κλπ. αλλά και από μια κατά πρόσωπο συνάντηση με την ύπαρξή μας. ξεκαθαρίζει λοιπόν τις βασικές του θέσεις ότι «η υπαρξιακή του κοσμοθεωρία βασίζεται στον ορθολογισμό, απέχει από τις υπερφυσικές πίστεις (εδώ έχει ενδιαφέρον η διαλεκτική σύγκρουση του Γιάλομ με τον πολύ θρήσκο Τζέημς, που τον ρωτά «πώς μπορείς να ζεις δίχως νόημα; πώς βρίσκεις νόημα χωρίς τη θρησκεία»)και υποστηρίζει ότι η ζωή είναι αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων. 

Ότι βρισκόμαστε πεταμένοι σ’ αυτήν την ύπαρξη μόνοι και ότι πρέπει ν’ αποφασίσει καθένας πώς να ζήσει όπως γίνεται πληρέστερα». 

Στη ψυχοθεραπευτική του μέθοδο μεγάλη σημασία έχει το «εδώ και τώρα», και αναδεικνύεται αυτό με πολλά παραδείγματα. 

Τον πόνο και τη μοναξιά του τελευταίου ταξιδιού μπορεί να τον απαλύνει και η πεποίθηση ότι ένας άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να ζει μέσα από τις αξίες του, τις πράξεις του και τις συνέπειές τους ακόμα κι όταν έχει αποχωρήσει από τη ζωή (δεν μπορείς να πάρεις απ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα απ’ όσα σου δόθηκαν. 

Μπορείς να πάρεις μαζί σου μόνο όσα έδωσες). Αυτή η θετική επίδραση στους άλλους, που διατηρείται και μετά θάνατον, ονομάζεται από τον Γιάλομ «κυματισμοί».
Έτσι, βλέπουμε ότι στην εποχή μας, όπου ατονεί η συλλογικότητα, η τελετουργικότητα, η άμεση αναφορά στο θάνατο, στους νεκρούς, το θρηκευτικό συναίσθημα κλπ. (στοιχεία που «λειτουργούσαν» στο παρελθόν μέσα από δημοτικά τραγούδια, αναπαραστάσεις, μοιρολόγια ή διάφορα έθιμα), το ρόλο της ενσυναίσθησης, το μόνο ίσως παρήγορο στήριγμα στην αμετάκλητη μοναξιά μπροστά στο θάνατο, τον παίζουν σιγά σιγά οι ομάδες, τα κέντρα θεραπείας, οι διαδικτυακές ομάδες και οι ειδικοί επαγγελματίες.
Τελειώνω την αναφορά μου στο πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο με μια μαρτυρία που με συγκίνησε, της Άλις (σελ 137) που, παρόλες τις ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, δε φαινόταν να μπορούσε να απαλύνει το παραλυτικό άγχος της ιδέας του θανάτου. 

Ο πανικός της Άλις απροσδόκητα υποχώρησε μετά απ’ αυτήν την «εκτονωτική» συνεδρία γιατί τη  βοήθησε η παρουσία και η ενσυναίσθηση  του Γιάλομ. 

Ωστόσο, οι κουβέντες της είναι χαρακτηριστικές της απόγνωσης και της αδυναμίας για παρηγοριά: (Θέλεις να μάθεις τι φοβάμαι; Είναι απλό: δεν είμαι πια εγώ!/Με κυκλώνει ο θάνατος, ο θάνατος είναι παντού/ μου έρχεται να ουρλιάξω/ το αίσθημα αυτό είναι πάρα πολύ δυνατό, Ίρβ, δε μπορούν να το λυγίσουν οι ιδέες. Δεν το αγγίζουν καν/ αυτός ο τρόμος με πνίγει/είναι μια απειλή που δεν μπορώ να την ονομάσω/απλώς δε θέλω ν’ αφήσω τη ζωή/ θέλω να είμαι εδώ )
 Γιατί, όπως παραφράζει κι ο Γούντυ Άλεν τη θέση του Επίκουρου,
«Δεν φοβάμαι τον θάνατο, απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν θα έρθει»

Χριστίνα Παπαγγελή
Σάββατο, 18. Απριλίου 2009

«Έχω κολλήσει μεταξύ δύο φύλων"

Δεν είναι αγόρι και ας φαίνεται. Και ας αφαίρεσε τα στήθη της. Πίστεψε στο ιδεολόγημα της αλλαγής φύλου και τώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο… 
 
 
Δεν είναι αγόρι και ας φαίνεται. Και ας αφαίρεσε τα στήθη της. Πίστεψε στο ιδεολόγημα της αλλαγής φύλου και τώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο…
 
 
 
  
Ένα πιό παλιό άρθρο που διάβασα στις  anixneuseis.g
της Francesca de Villasmundo
Μετάφραση- Εισαγωγικό σχόλιο: Ευάγγελος Νιάνιος

[Αν η Επιστήμη αποφαίνεται ότι ο εγκέφαλος του ανθρώπου ωριμάζει μετά τα 25, τότε ποια κομματική «ορθοδοξία» και ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να εντέλλεται ότι ένας νέος 17 ετών μπορεί να αποφασίζει την αλλαγή του φύλου του; Και με ποιο καθαρό μυαλό; Η συναίνεση της Δεξιάς και Αριστεράς στην Ελλάδα στην ψήφιση του σχετικού νόμου, και, προπαντός, η θέσπιση ενός παρόμοιου ορίου παγκοσμίως, μας πείθει για την έλευση ενός ζοφερού κόσμου με πρώτα θύματα τα παιδιά. (Μία πτυχή του αποτελεί η παιδεραστία, η οποία ενδημεί όχι μόνο στην Καθολική εκκλησία αλλά και στις οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές ελίτ της Δύσης). Γιγαντιαίες παγκόσμιες εκστρατείες σπέρνουν τη σύγχυση στα παιδιά ως προς το φύλο για να τραπούν σε νοσηρή σεξουαλική ζωή ή να καταφύγουν σε κλινικές αλλαγής του. Η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία – στην οποία η οικογένεια και οι γονείς παρουσιάζονται σε αρνητικό ρόλο – θα αναλάβει να επαναφέρει στο «σωστό» δρόμο όσους έχουν ξεφύγει…Ε.Δ.Ν.]

Οι μαθητευόμενοι μάγοι του μελλοντικού κόσμου επαινούν τις απολαύσεις της τρανσεξουαλικότητας και της διαγονιδιακής ιδεολογίας σε όλο τον κόσμο, ενώ αρνούνται την πραγματικότητα της βιολογικής και σεξουαλικής ταυτότητας από τη γέννηση. Πίσω από τις αυταπάτες τους, που επιδοκιμάζονται και διαδίδονται από τα ΜΜΕ και τις τηλεοπτικές σειρές για νέους, τα Δυτικά σχολεία, τους διεθνείς οργανισμούς, είναι η ζωή πολλών εφήβων και προ-εφήβων που υποβαθμίζεται ανεπανόρθωτα και καταστρέφεται. Η άλλη όψη του νομίσματος του προκάτ ντεκόρ των ιδεολόγων, που μισούν προπαντός τη φύση και την πραγματικότητα, δεν είναι όμορφη ούτε αντιμετωπίσιμη άλλωστε. Η ιστορία της Kίιρα, που ανέφερε η βρετανική εφημερίδα The Daily Mail, απεικονίζει την τρέλα της θεωρίας ότι το φύλο είναι κοινωνική δομή.

“Στριμωγμένη μεταξύ δύο φύλων”.

Γι’αυτή την τρομερή κατάσταση, η Κίιρα καταγγέλει τη θεραπεία που ξεκίνησε στο νοσοκομείο Tavistock του Λονδίνου, μια κλινική ειδικευμένη στην αλλαγή φύλων των παιδιών. Στα 16 της δεν ήθελε πλέον να είναι κορίτσι και ζήτησε βοήθεια. Μετά από μόνο τρία ραντεβού, της είχαν συνταγογραφήσει αναστολείς ορμονών για να σταματήσει η ανάπτυξη του γυναικείου σώματός της, αναφέρει το άρθρο της Daily Mail. Η Tavistock είναι η ατμομηχανή της αλλαγής φύλου!

Τρεις ώρες συνεδρίασης ήταν λοιπόν αρκετές για να αποφασίσουν την αλλαγή φύλου σε ένα 16χρονο κορίτσι και να ξεκινήσουν μια ανάλογη  θεραπεία για την οποία η Kίιρα μετάνιωσε πολύ σήμερα. Επειδή ολόκληρη η ζωή της ως γυναίκας έχει ανατραπεί αθεράπευτα. Πριν τρία χρόνια υποβλήθηκε σε αφαίρεση μαστών, η οποία, με την τεστοστερόνη που πήρε, την βοήθησε να αποκτήσει πιο αρρενωπή εμφάνιση. Αλλά τώρα, που μετάνιωσε για την πρόθεσή της να αποκτήσει αρρενωπή μορφή, βρίσκεται με ένα σώμα που δεν αισθάνεται δικό της και ψάχνει  τρόπο να αντιστρέψει τη θεραπεία στην οποία υποβάλλεται μέχρι αυτή τη στιγμή.

Σχετικά με το ενδεχόμενο οι έφηβοι, από το δωδέκατο έτος, να μπορούν να συναινούν ελεύθερα στις θεραπείες αλλαγής στο φύλο, η θέση της είναι σαφής:

Δεν πιστεύω ότι τα παιδιά και οι νέοι μπορούν να συναινούν στη χρήση ισχυρών πειραματικών ορμονικών φαρμάκων όπως έκανα εγώ.”

Από νεαρή ηλικία, δεν ήθελε να ντύνεται ως γυναίκα. Μεγαλώνοντας, εκφοβίστηκε σε βαθμό που δεν επιθυμούσε πλέον να πάει στο σχολείο. «Νόμιζα ότι η ζωή θα ήταν καλύτερη για μένα αν είχα αλλάξει φύλο». Πολύ γρήγορα, κατέφυγε στον τοπικό γιατρό της ο οποίος την παρέπεμψε στην Υπηρεσία Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Νέων κοντά στο σπίτι της, όπου της πρότειναν να απευθυνθεί με την κλινική του Λονδίνου Tavistock.

“Η Tavistock μου έδωσε αντι-ορμόνες για να σταματήσει η γυναικεία ανάπτυξη μου. […] Είχα συμπτώματα παρόμοια με την εμμηνόπαυση […]. Είχα στιγμές υπερθέρμανσης, πρόβλημα στον ύπνο, η σεξουαλική επιθυμία μου εξαφανίστηκε. Μου έδωσαν δισκία ασβεστίου επειδή τα οστά μου είχαν εξασθενήσει.”

Ακούγεται απίστευτο, αλλά η Kίιρα λέει ότι δεν είχε προειδοποιηθεί από τους θεραπευτές της Tavistock για τα τρομερά συμπτώματα που θα ακολουθούσαν. Η τεστοστερόνη προκάλεσε στη συνέχεια πολλές τρίχες, και μάλιστα γενειάδα.

Στα 20 της χρόνια, ένοιωθε ευτυχής με την πορεία της και σκόπευε να συνεχίσει με την αφαίρεση των μαστών της. Αλλά μόλις συνέβη αυτό, άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αμφιβολίες για την επιλογή της. Μόνο τώρα έχει αλλάξει τα έγγραφά της για να αναγνωριστεί νόμιμα ως άνδρας και δεν γνωρίζει καν αν θα έχει ποτέ παιδιά. Και θέλει να ξαναγίνει γυναίκα.

Εάν διέπραττα έγκλημα, θα βρισκόμουν σε φυλακή για άνδρες. Επιθυμώ να ακυρώσω το έγγραφο αναγνώρισης φύλου “.

Γι ‘αυτό ήρθε σε επαφή με την φιλανθρωπική οργάνωση Detransition Advocacy Network, για να επαναποκτήσει γυναικεία υπόσταση. Εκατοντάδες νέοι και ενήλικες έχουν απευθυνθεί σε αυτήν την ένωση, μετανιωμένοι από τον “επανακαθορισμό” του φύλου. Οι ακτιβιστές που υποστηρίζουν τη δικαστική μάχη της Kίιρα λένε ότι ο αριθμός αυτών των νέων που μετανιώνουν για τη “αλλαγή” τους αυξάνεται.

Πράγματι, η νεαρή γυναίκα με την ανδρική όψη, άσκησε δίωξη κατά της κλινικής Tavistock.

Αυτό που αμφισβητείται, λέει ο δικηγόρος του, είναι η σημερινή και συνεχιζόμενη πρακτική της κλινικής να συνταγογράφει αναστολείς ορμονών που καταργούν την εφηβεία και, στη συνέχεια, τρανσεξουαλικές ορμόνες, σε παιδιά ηλικίας κάτω των 18 ετών.”

«Δεν θέλω να υποφέρουν άλλα παιδιά σαν εμένα», λέει η Kίιρα, και γι ‘αυτό αποφάσισε να πει την ιστορία της.

Τα παιδιά που πάσχουν από δυσφορία φύλου αξίζουν να βοηθιούνται για να εκτιμήσουν τον εαυτό τους όπως είναι, και να μην ωθούνται σε αλλαγή φύλου».

πηγή: http://nouveau-monde.ca/fr/la-transsexualite-denoncee-par-une-transgenre-repentie/

Πειραματόζωα παιδιά και έφηβοι

Η Ματέλ κυκλοφορεί ήδη την κούκλα Μπάρμπι χωρίς φύλο· το παιδί μπορεί να την ντύνει ανάλογα κορίτσι ή αγόρι. Οι έμποροι των ψυχών και των σωμάτων σπέρνουν ήδη τη σύγχυση ως προς το φύλο στις ψυχές αθώων παιδιών και έτσι άκριτα να αποφασίσουν την αλλαγή του, με τα κέρδη να τρέχουν… Και η Μαρβέλ μόλις ανακοίνωσε ότι οι επόμενοι υπερ-ήρωές της θα είναι ομοφυλόφιλοι ή τρανς!…

της eve sanmiguel

Είμαι οργισμένη διαπιστώνοντας τον διαφημιστικό καταιγισμό στον οποίο επιδίδονται οι υποστηρικτές του transgenderism με παρεμβάσεις σε παιδιά, εφήβους και νέους ενήλικες. Με προβληματίζει πολύ η έλλειψη ανησυχίας όσον αφορά τα πραγματικά και πιθανά επακόλουθα των φαρμάκων που συνταγογραφούνται εκτός  εξουσιοδοτημένης χρήσης και τα οποία χορηγούνται σε παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες όταν κρίνουμε ότι βιώνουν με δυσφορία το φύλο τους και / ή όχι σύμφωνα με τις σταθερές του φύλου. Στην πραγματικότητα, τα φάρμακα αυτά χορηγούνται ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ Η ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΓΚΡΙΘΕΙ.

Είμαι επίσης αναστατωμένη επειδή οι χειρουργικές επεμβάσεις, όπως οι μαστεκτομές, η υστερεκτομή, οι φαλλοπλαστικές και οι κολποπλαστικές, έχουν όλες  δυνητικά επικίνδυνα αποτελέσματα και εκτελούνται σήμερα σε νέους και υγιείς οργανισμούς.

Είναι αναμφισβήτητο ότι με την «αλλαγή φύλου» παιδιών, εφήβων και νεαρών ενηλίκων, με τη χρήση αυτών των φαρμάκων και, ενίοτε, των επικίνδυνων χειρουργικών επεμβάσεων, η ιατρική και φαρμακευτική κοινότητα δημιουργεί σήμερα μια ομάδα πειραματικών ιατρικών ασθενών. Η εμπειρία μου και η παιδεία μου στην ιατρική και την νοσηλευτική κραυγάζουν μέσα μου ότι αυτή η αυξανόμενη τάση υπέρ της φροντίδας και των «θεραπειών» που βασίζονται στις «ανησυχίες» παιδιών, εφήβων και νεαρών ενηλίκων είναι απίστευτα ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ!

Οι επιστημονικές μας γνώσεις για τα όρια της ανάπτυξης του εγκεφάλου τους μας διδάσκουν ότι τα παιδιά, οι έφηβοι και οι νέοι ενήλικες δεν είναι σταθεροί στις αποφάσεις, για τον εαυτό τους ή επ’ ονόματί τους, με άγνωστες και απρόβλεπτες συνέπειες, με δεδομένο ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περιορισμένη ικανότητα σκέψης και κατανόησης των μακροπρόθεσμων συνεπειών παρόμοιων  επιλογών.

Ανησυχώ, αλλά ξέρω επίσης ότι μόλις ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναπτυχθεί πλήρως και οι άνθρωποι γίνουν πλήρως λειτουργικοί ανεξάρτητοι ενήλικες (συνήθως περίπου στα 25, αλλά μερικές φορές όχι πριν τα 30 ή ακόμα και αργότερα), εναπόκειται σε αυτούς να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με το σώμα τους και τη ζωή τους. Δηλαδή, αυτοί οι ενήλικες πρέπει επίσης να μπορούν να ζήσουν με τις συνέπειες των αποφάσεων που λαμβάνουν. Ως ενήλικες, όλοι και όλες έχουμε αυτή την ευθύνη.

Παρακάτω έχω προσθέσει λίγους υπερσυνδέσμους* για τα φάρμακα που συνταγογραφούνται για μη εξουσιοδοτημένη χρήση και που σήμερα χορηγούνται σε παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες. Γνωρίζω ότι είναι πολλές οι σελίδες, αλλά παρακαλώ να εξετάσετε προσεκτικά και κριτικά αυτά τα άρθρα και να καταλάβετε ότι ενώ τα φάρμακα αυτά συνταγογραφούνται σε παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες λόγω των «ανησυχιών» τους, η χρήση τους ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΜΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ που να βεβαιώνει την ασφάλειά τους. Και ξανασκεφτείτε προσεκτικά το γεγονός αυτό.

*Παρατίθενται στο blog “MyHeartAndHope” που αποτέλεσε και την πηγή.

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Γυμνοί στον Έρωτα

 
Του έρωτα
πρέπει να του δινόμαστε γυμνοί
όπως δινόμαστε στον ύπνο και στο θάνατο, γιατί
ο έρωτας θαρρώ είναι η μόνη
μεταλαβιά
αιωνιότητας∙ ο έρωτας
είναι η λύτρωση του τέλειου χορού, είναι
η αγαλλίαση
του Καιρού. - Γιάννης Υφαντής
ntina

Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί.

μάσκες,
αντικατοπτρισμοί
ράγισε το γυάλινο νερό
άλλο δεν είναι παρά μόνο μιά οπτασία,
μια ψευδαίσθηση,
μια φαντασίωση... ntina
Θα μπορούσα να πώ ότι αυτό που είναι, είναι , ανεξαρτήτως συνθηκών.
Είτε βρέχει είτε χιονίζει η γη υποδέχεται με την ίδια δίψα αυτή την ευλογία .
Είτε είναι πρωί είτε είναι βράδυ οι ανάγκες τών ανθρώπων παραμένουν ίδιες.
Οι σοβαροί , συνειδητοποιημένοι άνθρωποι θα είναι πάντα σοβαροί και συνειδητοποιημένοι ανεξάρτητα από την ΑΝΑΓΚΗ .Δεν είμαι υπέρμαχος της ρήσης ‘’ ανάγκα και θεοί πείθονται’’. Αυτό είναι για όσους τούς βολεύει αυτή η φράση.
Η έντιμη στάση των ανθρώπων απέναντι στα πράγματα είναι σήμερα, παρά ποτέ, απαραίτητη για να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα μας, και να μη γίνουμε βάρβαροι και βορρά στους ανέντιμους που επιδιώκουν να εξομοιωθούμε μαζί τους.
Μόνο έτσι θα διατηρήσουμε λευκό το γιασεμί.
Η ανέχεια μεγαλώνει και μαζί μ’ αυτήν δυστυχώς, ο καννιβαλισμός , σαν στάση ζωής. Το ζούμε καθημερινά.
Ο μόνος τρόπος να είναι κανείς ανοιχτός στις νέες εξελίξεις , είναι να παίρνει την τύχη στα χέρια του για να μην του την αρπάξουν και να καιροφυλαχτεί για τούς συγχρονισμούς που παραμονεύουν.
Ο μόνος τρόπος να μην λερώσουμε το λευκό γιασεμί είναι να είμαστε ενεργοί πολίτες, άρα ζωντανοί πολίτες. 
Ας πάψει πιά ο ωχαδερφισμός και ο φιλοπαρτισμός.
Ο μόνος τρόπος να είναι κανείς ενεργός είναι να αντιπαλεύει τις αντιξοότητες.
Ο μόνος τρόπος να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα είναι να μην έχεις μνήμη τού χθες, με την έννοια να μην αναπολείς και να μην μεμψιμοιρείς.
Οι παλιές καλές μέρες μάς τέλειωσαν εδώ και καιρό και είναι ματαιοπονία να τις συζητάμε και να τις νοσταλγούμε.
Ας δημιουργήσουμε νέες μέρες, νέα όνειρα, νέα ιδανικά.
Ας γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας , ας μην αλλοιώσουμε τον χαρακτήρα μας κι ας παραμείνουμε παρά τις δυσκολίες ,καθαροί και ξάστεροι όπως το γιασεμί του Σεφέρη που είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό.
 Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί.