 |
| photo:ntina |
Στο παρόν κείμενο παρουσιάζονται συνοπτικά αυτά που μπορεί να κάνει κάποιος προκειμένου να υποδουλώσει έναν λαό. Πρώτα εξαγοράζει τους ηγέτες του.
Αν αρνηθούν να εξαγοραστούν τους αντικαθιστά με άλλους που θα ενεργούν σαν πειθήνια όργανά του.
Πρόθυμοι υπάρχουν πολλοί.
Στη συνέχεια παραμυθιάζει τον λαό ότι επιτέλους θα γίνει μέλος της εκλεκτής οικογένειας των πολιτισμένων λαών, θα κατακτήσει μια αξιοζήλευτη θέση και θα ζήσει μέρες ευημερίας. Αυτό είναι δαπανηρό και χρονοβόρο.
Απαιτεί προπαγάνδα, ιδεολογική τρομοκρατία, γεωπολιτικές, οικονομικοπολιτικές και ιστορικές αναλύσεις, υποσχέσεις, επίκληση κινδύνων, συναισθηματικά φορτισμένες ομιλίες που αναφέρονται στην ειρήνη, την ελευθερία, την αληλλεγγύη και την ισότητα που είναι δήθεν θεμελιώδεις αξίες της οικογένειας στην οποία καλείται να γίνει μέλος, καθώς και κάποια χρόνια για να πειστεί ο λαός ότι αυτό είναι το ιστορικό του πεπρωμένο και δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Κατόπιν δίνει στον λαό που θέλει να υποδουλώσει κάποια ψίχουλα ώστε να πιστέψει ότι όσα του υποσχόταν δεν ήταν κούφια λόγια.
Το αντάλλαγμα για αυτά τα ψίχουλα είναι ο λαός να σταματήσει να παράγει, ώστε να είναι απόλυτα εξαρτημένος απ’ τις άλλες χώρες.
Η παραγωγή όμως, για να μην υπάρξουν μεγάλες αντιδράσεις, δεν μπορεί να σταματήσει απότομα.
Αυτό πρέπει να γίνει σταδιακά και να συνοδεύεται από οικονομικές αναλύσεις που να εξηγούν την αναγκαιότητα αυτής της ενέργειας.
Το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει κάποιος για να υποδουλώσει έναν λαό είναι να τον συκοφαντήσει.
Αυτό είναι επίσης δαπανηρό και χρονοβόρο και χρειάζεται τη συστράτευση πολλών δυνάμεων, από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες μέχρι διανοούμενους και καλλιτέχνες. Όλοι αυτοί πρέπει να προπαγανδίζουν διαρκώς την άποψη ότι ο λαός που πρόκειται να υποδουλωθεί αποτελείται από ανθρώπους που είναι τεμπέληδες και λιάζονται όλη μέρα περιμένοντας τους άλλους να τους βοηθήσουν.
Ότι ζουν εις βάρος των άλλων λαών.
Ότι αυτά τα ψίχουλα που πήραν ήταν αμύθητα πλούτη, με τα οποία αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν ζωή χαρισάμενη αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Όλα αυτά πρέπει να λέγονται άλλοτε δημόσια και επίσημα και άλλοτε ανεπίσημα και σε κλειστούς κύκλους και στη συνέχεια να διαρρέονται από δημοσιογράφους.
Επειδή όμως όπως είναι φυσικό τέτοιες δηλώσεις προκαλούν αντιδράσεις, όσοι τις κάνουν πρέπει μερικές φορές να τις ανακαλούν ζητώντας συγγνώμη ή να κάνουν συμπληρωματικές δηλώσεις στις οποίες θα εξηγούν ότι παρανοήθηκαν τα λεγόμενά τους.
Το κυριότερο όμως είναι ότι αυτές τις συκοφαντίες πρέπει να τις πιστέψει ο λαός που πρόκειται να υποδουλωθεί και να αισθάνεται ένοχος.
Στη χώρα που ζει πρέπει να είναι πανταχού παρούσα, άλλοτε ως κυρίαρχη και άλλοτε ως “αιρετική”, η άποψη ότι όλα όσα λέγονται εις βάρος του λαού δεν είναι συκοφαντίες αλλά η πικρή αλήθεια που πρέπει να αποδεχτεί αν θέλει να προκόψει. Παντού, απ’ το κοινοβούλιο και τις έγκριτες εφημερίδες μέχρι τα πηγαδάκια στις δημόσιες υπηρεσίες και το τελευταίο καφενείο πρέπει να υποστηρίζεται η άποψη που συνοψίζεται στις παρακάτω φράσεις:
“Είμαστε τεμπέληδες και απατεώνες”,
“Έχουμε τη διαφθορά στο αίμα μας”,
“Μας αξίζουν όσα παθαίνουμε”,
“Δεν είμαστε λαός, δεν θα εκπολιτιστούμε ποτέ”,
“Ζούμε με τα χρήματα των άλλων”.
Κάποια χρήσιμα τρικ για να πετύχει αυτή η εκστρατεία λάσπης είναι να γενικεύονται μεμονωμένες περιπτώσεις και να χαρακτηρίζονται όσοι διαφωνούν βολεμένοι.
Αυτό που πρέπει να κάνει στη συνέχεια κάποιος που θέλει να υποδουλώσει έναν λαό είναι να τον ταπεινώσει.
Να του ζητήσει χωρίς περιστροφές το αίμα του, τη γη του, τον αέρα του και τις θάλασσές του.
Πετώντας το προσωπείο του φίλου και συμμάχου, που του είναι πλέον άχρηστο, γίνεται απόλυτα κυνικός ώστε να προκαλέσει δέος. Το επόμενο βήμα, που είναι αλληλένδετο, είναι να τρομοκρατήσει τον λαό ζητώντας του να διαλέξει ανάμεσα στην υποταγή και την καταστροφή.
Έχει φροντίσει από πριν να κάνει την εναλλακτική επιλογή πολύ δύσκολη ώστε η υποταγή να φαντάζει μονόδρομος.
Τέλος, αναγκάζει τον λαό να αποδεχτεί τους όρους του και τον συγχαίρει για τη φρόνιμη στάση που επέδειξε.
Τον αφήνει να ηρεμήσει για λίγο καιρό μέχρι το επόμενο χτύπημα.
Καθώς η αλαζονεία του και ο σαδισμός του μεγαλώνουν, η επόμενη απαίτησή του μπορεί να είναι να θυσιάζονται κάθε χρόνο τα πρωτότοκα παιδιά κάθε οικογένειας στον βωμό του Μαμωνά.
