κωπηλατώντας, ταξιδεύω μαζί με τη γαλέρα μου σε αχαρτογράφητα νερά, προσαράζω σε ξεχασμένα λιμάνια και συλλέγω θησαυρούς...
βλέπω πολλά, διαβάζω άλλα τόσα, καταγράφω ότι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχω μότο μου πως - το μονοπάτι της ζωής σ’ ένα γκρεμό τελειώνει
Κι οπού ‘χει στην ψυχή φτερά, τ’ ανοίγει και γλιτώνει!!!
τα νέα της γαλέρας λοιπόν...
Προβλέψεις αφιερώματα και ερωτηματικά φιλοξενούν τα ξένα περιοδικά αυτή την εβδομάδα την τελευταία του 1994.
Η αργία των Χριστουγέννων καθυστέρησε την άφιξη του τάιμ και του νιουζγουίκ.
Αλλά το τρίτο αμερικάνικο το γιου ες νιουζ τολμά να κάνει 20 προβλέψεις για το νέο έτος.
Ο εκονόμιστ σε διπλή έκδοση που σημαίνει ότι δεν θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα, έχει στο εξώφυλλό του τα σημαντικότερα θέματα της χρρονιάς που πέρασε
“Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι.
Η δικιά σου πόλη, η πόλη του καθενός, έχει τις κολόνες φωτισμού στο λάθος σημείο και είναι γεμάτη σκιές εκεί που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. […]
Ίσως η προσωπική πόλη του καθενός να έχει ομοιότητες με τις άλλες.
Η αθλιότητα,
η ανεργία,
η αδιαντροπιά της εξουσίας που ψεύδεται ηλεκτρονικά,
η τιμή της βενζίνης,
το μαύρο σύννεφο που ταξιδεύει από βορειοδυτικά προς τα νοτιοδυτικά,
η κακοκεφιά των γειτόνων του πέμπτου,
η στάνταρ γεύση των χάμπουργκερ στα φαστφουντάδικα,
η ακαριαία αντίδραση της καθαρίστριας όταν μια λάμπα κινείται απρόβλεπτα και αναγγέλλει το σεισμό.
Όλα αυτά όμως είναι διακόσμηση.
Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις , που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας και το φόβο, τη διαφθορά και τη διαρκή απειλή της ζούγκλας, που, κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια.
Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορόνα γράμματα, στυλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς.
Μέσα σ΄ αυτή τη μοναξιά, η ιδιωτική σου πόλη πλάθει αλληλεγγύη.
Είναι κάποια αδύναμα φράγματα από οδοντογλυφίδες, που μερικές φορές ανθίστανται στην ορμητική πλημμύρα. […]
Και μέσα στη δική σου την πόλη δημιουργούνται άλλες μικρότερες πόλεις, χωριά, σχεδόν αγροτικά αγροκτήματα που κάθε τόσο έρχονται σε επαφή με την πόλη των άλλων.”
Μια συνέντευξη του σπουδαίου ογκολόγου - παθολόγος Γεράσιμου Ρηγάτου στον στον Ανδρέα Αναγνώστου.
Ο Γεράσιμος Ρηγάτος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1945.
Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου είναι διδάκτωρ και υφηγητής -άμισθος επίκουρος καθηγητής.
Άσκησε την ιατρική επί 40 χρόνια, 26 από τα οποία ως διευθυντής παθολόγος ογκολόγος. Κατά την ίδια περίοδο ήταν δραστηριοποιημένος στο χώρο των επιστημονικών εταιρειών και διετέλεσε μέλος διοικητικών συμβουλίων, γενικός γραμματέας και πρόεδρος.
Είναι ιδρυτής (1989) και επί σειρά ετών πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Ογκολογίας.
Έχει επίσης ασχοληθεί με τον βιοϊατρικό τύπο, υπηρετώντας ως μέλος, διευθυντής ή επίτιμος διευθυντής σύνταξης διαφόρων περιοδικών.
Για τη συνολική του προσφορά του έχουν απονεμηθεί τιμητικοί τίτλοι και πάνω από τριάντα τιμητικές πλακέτες.
Παράλληλα με την ιατρική ασχολείται και με την ιστορία, τη λαογραφία και τον πολιτισμό της ιατρικής, καθώς και με την πεζογραφία.
Ήδη από έγκυρους εκδοτικούς οίκους κυκλοφορούν 65 βιβλία του, ελληνικά και ξενόγλωσσα, 40 από τα οποία κινούνται στο χώρο του πολιτισμού της ιατρικής.
Η εκδοτική και η γενικότερη πολιτιστική δραστηριότητά του έχουν ευρύτατα αναγνωρισθεί και σχολιασθεί με περισσότερα από 800 κριτικά σημειώματα και άρθρα από διακεκριμένους Πανεπιστημιακούς του χώρου των Ανθρωπιστικών Σπουδών, από κριτικούς, από λογοτέχνες και δημοσιογράφους.
Έχει συνεργασθεί κατά καιρούς με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας και με τις σειρές "Ιστορικά" και "Πρωτοπόροι" της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία".
Για τα βιβλία του ο Γεράσιμος Ρηγάτος έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών,
από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών,
από τον Ο.Φ. Ολυμπιακού Πνεύματος,
από την Α.Σ.Π.Ε. ]και από διάφορα λογοτεχνικά και άλλα σωματεία......
όταν η επιστήμη δεν υπηρετεί τον άνθρωπο είναι άχρηστη. όταν όμως υπηρετεί τον απάνθρωπο, το κτήνος, τους αρρώστους και τους παράφρονες, τότε γίνεται επικίνδυνη και εχθρός του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν εξοντώνεται μόνο με τα συμβατικά, τα χημικά όπλα και με τα εμβόλια των σατανιστών. Ένας απο τους σημαντικότερους στόχους, τέλη της δεκαετίας του 1970, δεν έχω άποψη για νωρίτερα αλλά δεν πιστεύω, ήταν η επέμβαση στην τροφική αλυσίδα. Και ξεκίνησε η διακίνηση των πρώτων υβριδίων από τη Μοσάντο που κατασκεύαζε και τα φυτοφάρμακα με το περίφημο Ραουντάπ. Τα οποία βρήκαν ευρύτατη απήχηση σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον αγράμματο αγροτικό κόσμο, ο οποίος βρήκε προϊόντα ικανά να αντέχουν στην αγορά ως και ένα μήνα χωρίς να σαπίζουν. Και οι οποίοι βάλθηκαν απο τους εβραίους του σήμερα με τα χέρια τους, να βγάλουν τα μάτια τους. Καταστρέφοντας εν αγνοία τους την τροφική αλυσίδα, εις βάρος του ανύποπτου καταναλωτή, εις βάρος του προϊόντος και της φύσης και εις βάρος της οικογένειας τους. Όμως ήταν μαγκιά να μπορώ να βγάζω στην αγορά ντομάτα σκληρή σαν πέτρα που δεν θα πετιόταν σάπια μετά απο 1 βδομάδα, όπως συνέβαινε με την παραδοσιακή. Για τη γεύση ? Ποιός χέστηκε ? Οι τσέπες γέμιζαν. Στο ζήτημα της υγείας, δεν έφτανε καν το μυαλό τους. Ούτε των καταναλωτών όταν έτρωγαν κολοκυθοκάρπουζο ή ντοματόμηλο, συν τοις άλλοις ορμονιασμένα και αναπτυγμένα με λιπάσματα φουσκωτικά ταχείας ανάπτυξης. Εγώ ήθελα 3 μήνες για να φάω καρπούζι απο τον κήπο μου και ποτέ μεγαλύτερο απο 6-7 κιλά και ο γείτονας έκοβε στις 15 μέρες καρπούζια 15 κιλών τίγκα στα νιτρικά για βελτιωτικά γεύσης. Και εδώ μπαίνει επιτακτικά το ζήτημα του ρόλου της επιστήμης της γεωπονίας. Ψιλά γράμματα όμως.... πάμε παρακάτω.... Έτσι φτάσαμε τα τελευταία χρόνια να εχει γεμίσει η αγορά με νέα είδη αγροτικών προϊόντων, στο σύνολο τους υβρίδια και μεταλλαγμένα, που προωθούνται απο συμμορίες τυχοδιωκτών και απατεώνων ως ΑΡΧΑΙΕΣ υπερτροφές(χαρακτηριστικό παράδειγμα η μεγαλοαπάτη της ΖΕΑΣ), είτε σπάνιες ποικιλίες που τις έφεραν απο κάποιο βουνό ή κάμπο κάποιας ηπείρου, ή και γειτονικής χώρας. Το άσχημο και σε αυτη την περίπτωση είναι οτι οι χρήσιμοι ηλίθιοι σχηματίζουν ουρές παλαμοκροτητών που ζητωκραυγάζουν τους εκμεταλευτές τους τρώγοντας ηληθιόσπορους, ενώ αυτοί αυγατίζουν τα κέρδη τους, καταστρεφοντας την υγεία των θυμάτων τους. Το πόσο σημαντική είναι η ατζέντα για την εξόντωση του ανθρώπινου είδους και πόσο υπολογίζουν σε αυτήν οι σημερινοί αρχιτέκτονες της νέας Βαβέλ, γίνεται ξεκάθαρο, από τη λύσσα τους να εντάξουν στην διατροφή μας σκουλήκια, κατσαρίδες, ακόμη και πτωματοσκώληκες από τη μια και ψεύτικα τρόφιμα, προϊόντα εκτύπωσης με κατασκευαστές τους ίδιους σατανικούς εγκεφάλους που οραματίζονται το παγκόσμιο κράτος και το μεγάλο Ισραήλ. Κάποιοι ανεγκέφαλοι λένε οτι η διασταύρωση των ειδών δεν είναι κακή, αλλά μόνο η επέμβαση στο DNA των ειδών. Εξαρτάται τι είδους διασταύρωση εννοούν. Γιατί αν ξεφύγουμε απο τη φύση των ειδών, των ποικιλιών και διασταυρώσουμε τα ανόμοια, δημιουργούμε υβρίδια, φτάνουμε δηλαδή στην ύβρη. Αφού Υβρίδιο σημαίνει Ύβρις προς τον Δία. (Ύβρις+Δίας=Υβρίδιο). Όχι σύννομο με την φύση των πραγμάτων. Αλλιώς θα λεγόταν προϊόν ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗΣ. Η διασταύρωση όμως πάντα γίνεται με ομοειδή φυτά και ζώα και οχι καρπούζι με κολοκύθα, ούτε ντομάτα με πράσινο μήλο ούτε σκύλος με γάτα ούτε άνθρωπος με σκύλο. Τότε θα έχομε ύβρη προς το Δία. Υβρίδιο. Η επέμβαση στο DNA προχωρεί ακόμη πιο πέρα από την ύβρη. Εδώ έχομε τον καλαμοκαβαλικεμένο υβριστή, που προκαλεί με τη χυδαιότητα των ύβρεων του, τη Νέμεση. Να μάθουμε κάποτε να χρησιμοποιούμε σωστά την ελληνική γλώσσα.
