Ο αλητάγγελος που υποδύθηκε τον ηθοποιό

από το χρονολόγιο του Dionysios Skliris  https://www.facebook.com/dionysios.skliris/posts/pfbid0gASVLThMxSrbENtb5kyFHqt942MFG5cMryCBQj1mVSrHBZRAVV4HdDScmLoSwEpFl
O αποχαιρετισμός μου στον Αλέν Ντελόν που φιλοξενήθηκε στο "Βήμα της Κυριακής"
Ο αλητάγγελος που υποδύθηκε τον ηθοποιό
Ο Αλέν Ντελόν είχε δηλώσει για τον αντίζηλο Μπελμοντό: «Είναι υποκριτής (commédien) εγώ είμαι αυθεντικός δράστης (acteur). Δεν παίζω τίποτα που να μην το ζω». 
Σήμερα ο Ντελόν φαντάζει απομεινάρι μιας άλλης εποχής, όπου η ομορφιά αρκούσε για να συγχωρέσει κανείς τα πάντα, ακόμη και τον ματσισμό, την έλλειψη πολιτικής ορθότητας, τη μισάνθρωπη εκδοχή της φιλοζωίας. 
Κι όμως, αυτός ο άντρας παλαιάς κοπής ενσάρκωσε πρόωρα τη μεταμοντέρνα συνθήκη: Χωρίς να φοιτήσει ποτέ σε δραματική σχολή, βίωσε το σινεμά ως δυναμική πραγμάτωση της ταυτότητάς του, ως εγχείρημα αυτογνωσίας ενός ψυχικά τραυματισμένου ανθρώπου, ως επιτέλεση σχέσεων υιότητας και πατρότητας, από τις οποίες δεν έλειπε ο ερωτισμός, ως μια συνέχιση με άλλα μέσα της στράτευσης και του τυχοδιωκτισμού της νιότης του. 
Ο Ντελόν δεν μπορούσε να αναπαραστήσει έναν κόσμο διαφορετικό από τον δικό του. Δεν έπαιζε ρόλους• προσπαθούσε να ακεραιώσει τον θρυμματισμένο εαυτό του, δημιουργώντας το «προϊόν Αλέν Ντελόν», πολύ πριν από την εποχή μας, όπου καλούμαστε να γίνουμε «μάνατζερ του εαυτού μας» μέσα από την ψηφιακή αυτοσκηνοθεσία. 
Ο Ντελόν βίωσε τραυματικά τον χωρισμό των γονιών του. 
Μεγάλωσε με τις φυλακές ως «αυλή» της θετής οικογένειας. 
Η μητέρα του τού χάρισε ομορφιά, αλλά όχι αγάπη. (Σε μεγάλη ηλικία, τεκνοθέτησε τον εγγονό της, που δεν είχε αναγνωρίσει ο γιος της, σαν για να αναπληρώσει την εγκατάλειψη του ίδιου, τραυματίζοντάς τον διπλά). 
Ενώ ο δεύτερος σύζυγός της τον προόριζε για μια καριέρα αλλαντοπώλη, δραπέτευσε, κατατασσόμενος στο ναυτικό στην Ινδοκίνα. 
Έζησε ζωή αλήτικη πέριξ της πλατείας Πιγκάλ και στη Μονμάρτη. 
Γυναίκες μεγαλύτερες είδαν σε αυτόν το «άγαλμα» που είχε διακρίνει ο Σωκράτης στον Αλκιβιάδη. 
Ένα κάλλος ψυχρό, αλλά και εύπλαστο στην κατεύθυνση μιας μελλοντικής εκτόξευσης. 
Η ηθοποιός Μπριζίτ Ομπέρ διέκρινε στο αγγελικό του πρόσωπο έναν σταρ του σινεμά. Χωρίς να έχει καμία μόρφωση, ο Ντελόν αποφάσισε να υποκριθεί τον υποκριτή, να πάρει από το σινεμά ό,τι δεν του έδωσε ο πόλεμος και το περιθώριο. 
Η αριστοκρατική Ρόμι Σνάιντερ ένιωσε μια ιλιγγιώδη έλξη για τον αλητάγγελο, που διάλεξε για συμπρωταγωνιστή της. 
Όμως ο Ντελόν καθιερώθηκε ως Ρίπλεϊ, ήτοι ως αριβίστας που διαπράττει σφετερισμό ταυτότητας, σε μια αντιμετώπιση των εκκρεμοτήτων της υιότητας.
Την πατρική μορφή τη βρήκε στον Ζορζ Μπομ, που καθοδήγησε μαεστρικά την καριέρα του και στον Λουκίνο Βισκόντι που τον ανέδειξε στη βιβλική τραγωδία "Ο Ρόκο και τα Αδέλφια του". 
Ο "Γατόπαρδος" θίγει την ιστορική πρόοδο που υπηρετούν τα αδίστακτα νιάτα. 
Ο γηραιός Βισκόντι κινηματογράφησε τον Ντελόν ως συνδυασμό θηλυκής στιλπνότητας και αρρενωπής θανάσιμης βίας, προοικονομώντας τον κατοπινό "Θάνατο στη Βενετία". Μετέδωσε στον Ντελόν απαιτήσεις μόρφωσης και αισθητικής, αλλά απέτυχε να τον καταστήσει ηθοποιό θεάτρου. 
Ο Ντελόν δεν μπορούσε παρά να παίξει τον εαυτό του και επιθυμούσε διακαώς πλην ανανταπόκριτα τον ρόλο του Ξένου (Καμύ), που εξέφραζε το οικογενειακό και πολιτικό του δράμα. Έκτοτε, έγινε «παραγωγός» του εαυτού του ως συγκεκριμένου προϊόντος. 
Η δυνατότητά του να κινείται στον υπόκοσμο της Γαλλικής Ριβιέρας και στο «swinging London», εκφράζοντας την γκωλική γαλλική υπερηφάνεια σε εποχή απο-αποικιοποίησης, δημιούργησαν ένα κοινό που τον πίστεψε ως σύμπτωση ζωής και τέχνης.
Από την πρόσφατη απομόνωσή του ως απογοητευμένου ερημίτη τον έβγαλε το ενδιαφέρον για την Ουκρανία, για την οποία θα στρατευόταν, αν ήταν νεώτερος, ξαναπιάνοντας το νήμα της παλιάς ζωής του στρατιώτη. 
Ο Ζελένσκι δήλωσε τον θαυμασμό του κατά μία ενδιαφέρουσα αντιστροφή όπου ο ηθοποιός που ανέλαβε πολιτική ισχύ απέτισε τιμή στον άνθρωπο της δράσης που υποδύθηκε τον ηθοποιό. 
Σε μια ώριμη συνέντευξη ο Ντελόν απάντησε ότι θα ήθελε μετά τον θάνατο να του προσφέρει ο Θεός αυτό που στερήθηκε σε όλη τη ζωή του: Τη μητέρα και τον πατέρα του μαζί. 
Τη στιγμή του θανάτου του προκαλεί πάθη εξίσου ισχυρά με της ζωής του: Οι επικριτές τού προσάπτουν το ότι ένας άνθρωπος τόσο λατρεμένος είχε ανικανότητα για χαρά, αφήνοντας εκκρεμή μια διερώτηση για το τι σημαίνει η ομορφιά, αν της λείπει η αγάπη.

Ομιλία του νεφρολόγου Dr. Jason Fung -- Πως γιατρεύεται ο διαβήτης τύπου 2 χωρίς φάρμακα και ινσουλίνες.

από το χρονολόγιο του dr. Αντώνη Καράγιωργα - https://www.facebook.com/akaragiorgas/posts/pfbid02ax9Nq23vxcK5jrQ3bH55WkncPT14kB74iFtZd1iJGr3QFXbBy6eyuvctHnqXoZAul

Τον λένε Jason Fung, είναι καναδός κλινικός νεφρολόγος, κι έχω διαβάσει το βιβλίο του Obesity Code,  έχω παρακολουθήσει πολλές διαλέξεις του στο youtube, αλλά δεν έχω ακόμη διαβάσει το βιβλίο του Diabetes Code.

Σήμερα μετέφρασα το πρώτο απόσπασμα από  μια ομιλία του (link στο τέλος) που αναφέρεται, στην αναστροφή του διαβήτη με θεραπευτική νηστεία στην κλινική του.

Πάμε λοιπόν.

“ Σας έχουν πει ότι ο διαβήτης είναι μια χρόνια προοδευτική νόσος δηλαδή  είναι μια  κατάσταση κατά την οποία τα προβλήματα εμφανίζονται σταδιακά. 

Και τότε στην αρχή, τα φάρμακα αρχίζουν να ρίχνουν λίγο το σάκχαρο. 

Όμως στην διάρκεια χρόνων τα αποτελέσματα των φαρμάκων δεν φαίνονται τόσο καλά, και κάποια στιγμή καταλήγετε να σας συνταγογραφούνται, διαρκώς περισσότερα φάρμακα. 

Αυτό δηλαδή που συμβαίνει στην διάρκεια των πρώτων 6 μηνών, ανεξάρτητα από το φάρμακο που παίρνετε ( metformin, glyburide, glitazones), είναι ότι το αρχικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλό. 

Μετά όμως το πρώτο 6μηνο βλέπετε ότι το σάκχαρο αρχίζει και ανεβαίνει σιγά-σιγά και τότε αρχίζετε και παίρνετε δεύτερο ή τρίτο φάρμακο . 

Και αυτά συμβαίνουν στους πάντες. 

     Εάν λοιπόν έχετε διαβήτη για αρκετό καιρό, π.χ για 10, 12 ή για 15 χρόνια βλέπετε ότι ξεκινήσατε με Metformin, μετά περάσατε σε Metformin και Glyburide ή μετά πήγατε σε τρία ή τέσσερα ταυτόχρονα φάρμακα.  

Μετά πιθανόν περάσατε να παίρνετε ινσουλίνη , σε διαρκώς αυξανόμενες μονάδες. 

Όταν παίρνεις Metformin έχεις ήπια μορφή διαβήτη, ενώ όταν παίρνεις πολύ ινσουλίνη έχεις σοβαρό διαβήτη. 

     Στο πέρασμα λοιπόν του χρόνου, αντίθετα απ’ ότι σας λένε, ο διαβήτης διαρκώς χειροτερεύει. 

Ενώ δηλαδή το σάκχαρό σας ανεβοκατεβαίνει, ο διαβήτης σας διαρκώς χειροτερεύει. 

Κι αυτό που μπερδεύει τους ανθρώπους πολύ, είναι γιατί νομίζουν ότι το σάκχαρο και ο διαβήτης είναι το ίδιο πράγμα. 

Όμως δεν είναι το ίδιο. 

Η πραγματική αιτία του διαβήτη είναι η αντίσταση στην ινσουλίνη, κι αυτό είναι που διαρκώς χειροτερεύει ενώ το σάκχαρο είναι απλά το σύμπτωμα της αντίστασης στην ινσουλίνη, η οποία προκαλεί την ανεβασμένη ινσουλίνη στο αίμα. 

Για να γίνει αυτό αντιληπτό φανταστείτε ότι έχετε μια μόλυνση, κι αυτή είναι η νόσος σας. Το σύμπτωμα αυτής της νόσου είναι ο πυρετός που έχετε. 

Αυτό που θα πρέπει να κάνετε είναι να γιατρέψετε την νόσο (την μόλυνση) με ένα αντιβιοτικό, και όχι να γιατρέψετε το σύμπτωμα ( πυρετό) . 

Το ίδιο συμβαίνει και με τον διαβήτη, που είναι η νόσος της αντίστασης στην ινσουλίνη, ενώ το σύμπτωμά της είναι το ανεβασμένο σάκχαρο. 

Παρόλα αυτά, περιέργως, όλη η θεραπεία στρέφεται στο ανεβασμένο σάκχαρο. 

Γι αυτό τελικά ο έλεγχος του ανεβασμένου σακχάρου, δεν σας κάνει τίποτα, καθότι δεν θεραπεύει την νόσο. 

Μέχρι το 2010 νομίζαμε ότι θεραπεύοντας  το ανεβασμένο  σάκχαρο κάναμε το σωστό πράγμα. 

Μετά όμως έγιναν τρεις μεγάλες μελέτες οι οποίες έδειξαν, ότι είτε με καλό ή κακό έλεγχο του σακχάρου, εξακολουθούσες να έχεις επιπλοκές του διαβήτη, όπως καρδιαγγειακά, εγκεφαλικά, νεφρολογικά ή οφθαλμικά προβλήματα. 

Κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν βελτιώνονταν με τον έλεγχο του σακχάρου, διότι δεν θεραπεύεις την αιτία της νόσου, αλλά απλά θεραπεύεις το σύμπτωμα. 

Έπρεπε λοιπόν να θεραπεύσουμε την αντίσταση στην ινσουλίνη και όχι τα σάκχαρα. Επειδή δεν καταλαβαίνουν την αιτία της αντίστασης στην ινσουλίνη, γι αυτό δεν μπορούν να γιατρέψουν τον διαβήτη.

Πάμε τώρα στην κύρια αιτία της αντίστασης στην ινσουλίνη. 

Κανονικά η ινσουλίνη κατεβάζει το σάκχαρο του αίματος. 

Όταν τρώμε, το σάκχαρο στο αίμα ανεβαίνει και τότε απελευθερώνεται η ινσουλίνη για να βγάλει το σάκχαρο από το αίμα και να το βάλει μέσα στα κύτταρα και να καεί σαν ενέργεια. 

Όταν όμως έχεις εμφανίσει αντίσταση στην ινσουλίνη, τότε η ινσουλίνη εμφανίζεται να μην δουλεύει καλά. 

Και τότε το σώμα (το πάγκρεας) προσπαθεί να βγάλει περισσότερη ινσουλίνη, για να γίνει η δουλειά της περισυλλογής του σακχάρου από το αίμα στους ιστούς. 

Όμως η υψηλή ινσουλίνη προκαλεί την αντίσταση στην ινσουλίνη. 

Αυτό μπορεί να φαίνεται αρχικά αστείο, αλλά στην πράξη αυτό συμβαίνει σε όλα τα βιολογικά συστήματα. 

Δηλαδή όταν έχουμε μεγάλη κυκλοφορία ορμονών στο αίμα, τότε το σώμα αντιδρά με αντίσταση σε αυτές. 

Είναι το ίδιο πράγμα που συμβαίνει με τα εθιστικά ναρκωτικά , το αλκοόλ, το κάπνισμα κλπ. 

Όταν π.χ. παίρνεις για πρώτη φορά μαριχουάνα, κοκαίνη ή valium , πιάνεις ένα high. 

Τις επόμενες όμως φορές το high διαρκώς χαμηλώνει, κι αυτό σε κάνει να παίρνεις μεγαλύτερες δόσεις για να πιάσεις το αρχικό high. 

Αυτό λέγεται αντίσταση ή ανοχή και συμβαίνει για όλες τις ουσίες. 

Το ίδιο συμβαίνει και με την ινσουλίνη. 

Όσο περισσότερη ινσουλίνη πέφτει στο σώμα σας , τόσο περισσότερη αντίσταση αναπτύσσει αυτό. 

Στην πράξη είναι ένας φαύλος κύκλος. 

Έτσι λοιπόν η θεραπεία (της αντίστασης στην ινσουλίνη)  με ινσουλίνη δεν είναι αποτελεσματική γιατί μάλλον χειροτερεύει τα πράγματα. 

Καθότι ενώ η ινσουλίνη χαμηλώνει το σάκχαρο, στην πράξη αυξάνει την αντίσταση στην ινσουλίνη. 

Δηλαδή παθαίνεις περισσότερο διαβήτη, παίρνοντας ινσουλίνη. 

Μοιάζει σαν να προσπαθείς να θεραπεύσεις έναν αλκοολικό με αλκοόλ. 

Το πρόβλημα στον διαβήτη είναι οι ψηλές τιμές ινσουλίνης. 

Πως είναι δυνατόν να θεραπευτεί βάζοντας περισσότερη ινσουλίνη ;

O διαβήτης κακώς θεωρείται μια χρόνια προοδευτική νόσος , γιατί μπορεί να θεραπευτεί σε πολλές περιπτώσεις.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο διαβήτης δεν είναι μία χρόνια προοδευτική νόσος, γιατί γνωρίζουμε ότι μπορούμε να τον θεραπεύσουμε σε πολλές περιπτώσεις.  

Όταν λοιπόν κάνεις προσπάθεια απώλειας βάρους με χειρουργικές επεμβάσεις γαστρικού περιορισμού, και κάνεις προσπάθεια να συρράψεις το στομάχι κάποιων,  ο διαβήτης τους εξαφανίζεται στο 90% των περιπτώσεων. 

Αυτό αποδεικνύει ότι ο διαβήτης δεν είναι μία χρόνια προοδευτική νόσος αλλά μια ιάσιμη νόσος, και ότι η προσέγγιση της τρέχουσας θεραπείας του, με φάρμακα και ινσουλίνη, είναι τελείως λάθος. 

Όταν λοιπόν θέλουμε να θεραπεύσουμε τον διαβήτη, υπάρχουν κάποιοι παράμετροι που θα πρέπει να τηρούμε:

1ον.. Θα πρέπει να επιδιώκουμε μείωση της ινσουλίνης και όχι αύξησή της.

2ον.  Ο διαβήτης είναι μια διατροφική νόσος και γι αυτό η θεραπεία πρέπει να είναι διατροφική.

3ον. Ο διαβήτης είναι μια ιάσιμη νόσος, και θα πρέπει η θεραπεία του να γίνει με τον σωστό τρόπο.

Αυτό που κάνουμε στην κλινική μας είναι να κρατάμε την ινσουλίνη σε χαμηλά επίπεδα, και ο απλούστερος τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι η ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ. 

Και έτσι έχουμε πολλούς ανθρώπους σε συγκεκριμένα πρωτόκολλα διαλειμματικής νηστείας. 

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η πρακτική της νηστείας υπάρχει για πάρα πολλά χρόνια στους ανθρώπους. 

Πολλοί το θεωρούν τρελό πράγμα, αλλά θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η νηστεία έχει επιζήσει για πολλές χιλιάδες χρόνια και ότι όλες οι μεγάλες θρησκείες του κόσμου έχουν περιόδους νηστείας. 

Και αυτό το τηρούν γιατί ξέρουν ότι είναι πολύ υγιεινό πράγμα για τους ανθρώπους. 

Γιατί όμως είναι τόσο υγιεινό; 

Διότι όταν νηστεύεις τα επίπεδα της ινσουλίνης σου, πάνε πολύ χαμηλά.

 Έχοντας λοιπόν περιόδους με την ινσουλίνη χαμηλά,  εμποδίζεις τον φαύλο κύκλο της ινσουλίνης που οδηγεί στην αντίσταση της ινσουλίνης,  που οδηγεί στην ανεβασμένη ινσουλίνη. 

Όταν λοιπόν έχεις περιόδους χαμηλής ινσουλίνης, αυτό σπάζει τον φαύλο κύκλο, και εάν αυτό το κάνεις με μια ρουτίνα μέσα στο χρόνο, τότε θα είσαι υγιής.

Θα σας δείξω τώρα τι κάνουμε στην κλινική μου. 

Όταν τρώμε, στην πράξη το σώμα μας έχει την ικανότητα αποθήκευσης ενέργειας με δύο τρόπους, σαν σάκχαρα και σαν λίπη. 

Τα σάκχαρα αποθηκεύονται βραχυπρόθεσμα στο ήπαρ υπό την μορφή γλυκογόνου - ένα πρωτεϊνικό μόριο/ αλυσίδα που ο κάθε κρίκος της είναι γλυκόζη.

Αυτή είναι μια μορφή περιορισμένης αλλά άμεσα διαθέσιμης αποθήκευσης. 

Εάν όμως υπάρχει μεγαλύτερη ποσό ενέργειας για αποθήκευση, τότε το σώμα την αποθηκεύει σαν λίπος για μακροπρόθεσμη χρήση. 

Όταν τρώμε πολλά σάκχαρα, αυξάνεται η ινσουλίνη στο αίμα μας, και αυτή  λέει στο σώμα ν’ αποθηκεύσει ένα μέρος απ’ αυτά.

 Όταν λοιπόν οι αποθήκες της ζάχαρης δεν είναι γεμάτες, δεν θα αδειάσουν  τα σάκχαρα στο αίμα. 

Θα ήθελα να σας το δείξω αυτό με μια επίδειξη/παράδειγμα. 

Όταν οι αποθήκες της ζάχαρης  δεν είναι γεμάτες, μοιάζουν σαν ένα μισογεμισμένο ποτήρι με νερό, στο οποίο όταν τρώτε, είναι σαν να ρίχνετε νερό στο ποτήρι, χωρίς να το πλημμυρίζετε. 

Κι αυτό γίνεται μετά από ένα μεγάλο γεύμα, που η ινσουλίνη βγαίνει στο αίμα, και τότε ένα μέρος της ενέργειας του φαγητού καίγεται σαν ενέργεια ενώ ένα άλλο αποθηκεύεται στις αποθήκες σαν σάκχαρα. 

Μέχρι εδώ είμαστε εντάξει. 

Μετά πάτε για ύπνο, και για τις επόμενες οκτώ - εννιά ώρες δεν τρώτε, κι έτσι αυτές τις ώρες το σώμα σας ,λόγω καύσης, αδειάζει τις αποθήκες.

Αυτή είναι η κανονική διαδικασία, κι όλα καλά.  

Στην περίπτωση των διαβητικών όμως με τον χρόνο, και τα φαγητά, οι αποθήκες της ζάχαρης  είναι γεμάτες. 

Το ποτήρι είναι όλο γεμάτο μέχρι πάνω. 

Και τότε στο επόμενο γεύμα, οι γεμάτες αποθήκες πλημμυρίζουν και στέλνουν τα σάκχαρα στο αίμα, και έτσι οι διαβητικοί έχουν ανεβασμένο σάκχαρο.  

Μόλις εμφανίζεται η ινσουλίνη για να διακανονίσει το πρόβλημα αυτό,  το σώμα πλέον το αποθηκεύει σαν λίπος. 

Με άλλα λόγια η ινσουλίνη σε κάνει να πάρεις βάρος. 

Κι αυτό το ξέρουν καλά όσοι παίρνουν ινσουλίνη. 

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. 

Εάν συνεχίσεις να το κάνεις, μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο θα παίρνεις διαρκώς βάρος, και διαρκώς τα πράγματα θα χειροτερεύουν. 

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την τρέχουσα θεραπεία του διαβήτη. 

Στην κλινική μας λοιπόν, συστήνουμε την νηστεία, ούτως ώστε οι αποθήκες να αδειάζουν σιγά-σιγά, λόγω καύσης, και ο διαβήτης βελτιώνεται. 

Προσπαθούμε να αδειάσουμε τις αποθήκες που γέμιζαν εδώ και χρόνια. 

Η αναστροφή του διαβήτη δεν γίνεται φυσικά σε μια εβδομάδα  ή σε ένα - δύο  μήνες. 

Στην συνέχεια αναφέρονται κάποια παραδείγματα ασθενών .

Ο Richard , λευκός 55 ετών με επιπλοκές του διαβήτη ( νεφρικές, κλπ). 

Όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα έπαιρνε καθημερινά 55 μονάδες ινσουλίνης και μέσα σε 6 εβδομάδες σταμάτησε την ινσουλίνη και κάθε άλλο φάρμακο για τον διαβήτη. 

Έχασε βάρος και η γλυκοζιωμένη του έγινε κανονική. 

Ο διαβήτης του θεραπεύτηκε.

Ο Balraj , 45 χρόνων, διαβητικός με νεφροπάθεια και αμφιβληστροειδοπάθεια. 

Όταν ξεκίνησε έπαιρνε 40 μονάδες ινσουλίνης και σε 7 βδομάδες την έκοψε εντελώς καθώς και κάθε άλλο φάρμακο. 

Άρα ο διαβήτης του θεραπεύτηκε.

Ένας 45χρονος Φιλιππινέζος που ξεκίνησε με γλυκοζιωμένη στο 8,5 % και μετά από 6 εβδομάδες στο πρόγραμμα κατέβηκε στο 6.3 %. 

Άρα έπαψε να είναι διαβητικός.

Ο 79χρονος Desmont , με ιστορικό εμφράγματος, και διαβητική νευροπάθεια. 

Μπήκε στο πρόγραμμα, και το βάρος του καθώς και το σάκχαρό του έπεσαν  

Όταν ξεκίνησε έπαιρνε 25 μονάδες ινσουλίνης ημερησίως και μετά από 12 βδομάδες έκοψε την ινσουλίνη, αλλά συνεχίζει με αντιδιαβητικό φάρμακο.

Ο Frank, διαβητικός και με νεφρολογική πάθηση. 

Το βάρος του έπεσε, το σάκχαρό του βελτιώθηκε , κι ενώ έπαιρνε 45 μονάδες ινσουλίνης ημερησίως , όταν τελειιώσαμε έκοψε την ινσουλίνη και απλά παίρνει ένα φάρμακο.

Ένας άλλος, ο κ. W.K. υπερτασικός , πολλά χρόνια διαβητικός. 

Η ψηλή πίεση , 

ο διαβήτης, 

η ψηλή χοληστερίνη είναι συμπτώματα του μεταβολικού συνδρόμου και όλα σχετίζονται με τα ψηλά επίπεδα της ινσουλίνης. 

 Ο WK έπαιρνε 8 διαφορετικά φάρμακα για την πίεση, 

Ενώ όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα έπαιρνε 70 μονάδες ινσουλίνη ημερησίως,  σε λιγότερο από τρεις μήνες την έκοψε.  

Απλά συνεχίζει με κάποια φάρμακα. Κι αυτό είναι φανταστικό.

Ο Mr. YES  έπαιρνε φάρμακα και ινσουλίνη για πολλά χρόνια. 

Όταν ξεκίνησε το πρόγραμμά μας έπαιρνε 140 μονάδες ινσουλίνης την μέρα. 

Το βάρος και η περιφέρεια μέσης έπεσαν ( δείτε το διάγραμμα), το σάκχαρό του βελτιώθηκε, δεν έκοψε όμως πλήρως την ινσουλίνη, αλλά την κατέβασε στις 30-40 μονάδες. 

Τα περιστατικά που αναφέρθηκαν δεν είναι μεμονωμένα, γιατί τα αποτελέσματα αυτά τα βλέπουμε στην πλειοψηφία των ασθενών μας, επειδή κάνουμε τα πράγματα με τον σωστό τρόπο.

Υπάρχουν 5 κύριοι τρόποι που ακολουθούμε  για να μειωθεί η ινσουλίνη:

1. Διαλειμματική νηστεία. Γιατί η διαλειμματική νηστεία κατεβάζει την ινσουλίνη που προκαλεί τον διαβήτη και την παχυσαρκία, που και οι δυό είναι νόσοι της ανεβασμένης ινσουλίνης.

2. Μείωση των επεξεργαμένων σακχάρων της διατροφής, γιατί ανεβάζουν την ινσουλίνη ψηλά.

3. Δίαιτα υψηλών λιπαρών.

Kι όμως τόσα χρόνια μας έλεγαν να τρώμε δίαιτα χαμηλών λιπαρών.

4. Κατανάλωση φυτικών ινών.

5. Κατανάλωση ξυδιού. Πολλά παραδοσιακά τρόφιμα/τουρσιά

6. Κατανάλωση μπαχαρικών, όπως η κανέλα και η κουρκουμίνη, φαίνεται να έχουν προστατευτικό ρόλο.

Το μυστικό λοιπόν είναι να χαμηλώσετε την ινσουλίνη σας, είτε με δίαιτες χαμηλών σακχάρων είτε με νηστεία.”

     Ταπεινά σας πασάρω και την δική μου περσινή δημόσια ομιλία στην Θεσσαλονίκη, για την θεραπευτική νηστεία : https://youtu.be/jGH_y2pOfSw

Ελπίζω να βρείτε χρήσιμα πράγματα για την υγεία σας.