Η "Αληθινή ιστορία" του Λουκιανού

Η "Αληθινή ιστορία" ανήκει σ' εκείνα τα έργα που θα τα λέγαμε περιπετειώδη ταξιδιωτικά μυθιστορήματα. 
Το έργο αποτελείται από δύο μέρη ή βιβλία (Μέρος Α' κεφ. 1-42 και Μέρος Β' κεφ. 1-47) 
που περιλαμβάνουν πολλά αλλά άνισα επεισόδια. 
Τρία είναι τα πιο μεγάλα· 
η διαμονή στη Σελήνη και ο πόλεμος με τους κατοίκους του Ήλιου (Α, 11-27), 
η περιπέτεια με το θαλασσινό κήτος (Α, 30-42 και Β, 1-2) και 
η διαμονή στη χώρα των Μακάρων (Β, 5-29). 
Στόχος του Λουκιανού στο έργο αυτό, όπως τον δηλώνει ο ίδιος στα εισαγωγικά κεφάλαια (Α, 1-4), είναι η παρωδία των ταξιδιωτικών μυθιστορημάτων που τόσο πολύ τα αγαπούσαν στους αυτοκρατορικούς χρόνους. 
Παράλληλα όμως ο Λουκιανός θέλησε να έχει τη χαρά να διηγηθεί και αυτός τέτοιες περιπέτειες. 
Και κατόρθωσε τελικά ο Λουκιανός να ξεπεράσει όλους τους προηγούμενους συγγραφείς και να γράψει το καλύτερο έργο στο είδος αυτό εκείνων των χρόνων.
Η αξία της "Αληθινής ιστορίας" βρίσκεται στο ότι ο Λουκιανός πετυχαίνει να δημιουργήσει έναν κόσμο μαγικό και ποιητικό που ξεπερνά τα μέχρι τότε όρια.
Για να πετύχει το στόχο του χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό την υπερβολή. 
Μια άλλη μέθοδος που ακολουθεί ο Λουκιανός στην "Αληθινή ιστορία" είναι η επιμονή του στην αντιστροφή της τάξης των πραγμάτων. 
Όπως έκανε ο Ηρόδοτος. 

Ξέρουμε ότι ο Αλικαρνασσέας ιστορικός, στην περιγραφή κάθε χώρας, επέμενε ιδιαίτερα στα "θαυμάσια". 
Έτσι και ο Λουκιανός, αφού τελειώνει π.χ. την εξιστόρηση όλων των άλλων περιπετειών στη Σελήνη, διηγείται σαν σε παράρτημα, τα "θαυμάσια" της ζωής των κατοίκων της Σελήνης και στην περιγραφή αυτή επιμένει να παρουσιάζει τα πράγματα από την ανάποδη. 
Ακόμη χρησιμοποιεί τα πράγματα με τρόπο απροσδόκητο και κάποτε αντίθετο από τη φύση τους. 
Δηλαδή ο Λουκιανός δίνει στα πράγματα ιδιότητες αντίθετες από αυτές που στην πραγματικότητα έχουν, όπως π.χ. κάνει με το δηλητήριο της μολόχας, 

με τους Κεχροβόλους, 

τους Σκορδομάχους, Ψυλλοτοξότες κτλ.  
Κάτι που ιδιαίτερα πρέπει να προσέξουμε είναι η μεγάλη ευχέρεια, με την οποία ο Λουκιανός πλάθει νέες λέξεις, παράγωγες ή σύνθετες, πολύ εκφραστικές και ταιριαστές με την κάθε περίσταση. 
Η ικανότητα αυτή του Λουκιανού, που τη διαπιστώνουμε και σε άλλα έργα του, στην "Αληθινή ιστορία" φτάνει σε σημείο αξεπέραστο. 
Εδώ η δημιουργική φαντασία του Λουκιανού επινοεί περισσότερα από όσα σε οποιοδήποτε άλλο έργο του, ονόματα που ενισχύουν αυτά που θέλει να πει ο συγγραφέας. 
Η "Αληθινή ιστορία", χωρίς να είναι το πρώτο, είναι το μόνο ολοκληρωμένο σωζόμενο κείμενο στο είδος αυτό, και σήμερα στη διαστημική εποχή που ζούμε με τους πυραύλους, τους δορυφόρους και τα ταξίδια στο διάστημα αποκτά άλλη διάσταση
Είναι το έργο που άμεσα ή έμμεσα επηρέασε πολλούς νεότερους συγγραφείς που έγραψαν επιστημονική φαντασία, όπως τον Jonathan Swift/Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ, τον Voltaire και τον Jules Verne.
Είναι ο μακρινός τους πρόγονος, έστω και αν αλλάζουν τα μέσα, για το σημερινό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. 
Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η διαφορά στα μέσα του Λουκιανού από τους σύγχρονους συγγραφείς αρκεί να συγκρίνουμε τις ομοιότητες ανάμεσα στις δυο μεγάλες ενότητες της "Αληθινής ιστορίας", το ταξίδι στο φεγγάρι και την περιπέτεια με το κήτος, με τα αντίστοιχα θέματα σε δυο έργα του Ιουλίου Βερν, "Από τη Γη στη Σελήνη" και 

"Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα"
Οι ομοιότητες είναι μακρινές, γιατί απλούστατα αλλάζουν τα μέσα και το υλικό στις περιγραφές των δυο συγγραφέων.
Του Λουκιανού τα μέσα είναι τελείως φανταστικά και μυθικά, του Βερν που έζησε στα πρόθυρα των μεγάλων ανακαλύψεων και της τεράστιας τεχνολογίας της εποχής μας, είναι προφητικά και προλέγουν τις κατακτήσεις του ανθρώπου που σύντομα πραγματοποιήθηκαν, τους διαστημικούς πυραύλους και το υποβρύχιο. 
Ωστόσο θεματική συγγένεια, έστω και μακρινή, στα κύρια μοτίβα υπάρχει...ntina
Μια Αληθινή Ιστορία
Μέρος πρώτο
Ταξίδι στη Σελήνη
Περίληψη Κεφ. 1-4.
Στα κεφ. 1-4, που αποτελούν το προοίμιο του έργου, ο Λουκιανός δικαιολογεί την ανάγκη για ελαφρά ψυχαγωγικά αναγνώσματα χρήσιμα για τους ανθρώπους που ασχολούνται με σοβαρές μελέτες. 
Ένα τέτοιο έργο είναι και η "Αληθινή ιστορία" που θα τους διασκεδάσει όχι μόνο με το παράδοξο περιεχόμενό της αλλά και με τη διακωμώδηση και τους υπαινιγμούς που περιέχει σε παλιούς ποιητές και πεζογράφους που έχουν γράψει του κόσμου τις τερατολογίες (κεφ. 2). Τέτοιοι συγγραφείς ανάμεσα σ' άλλους ήταν ο Κτησίας και ο Ιαμβούλος με γενάρχη όλων αυτών τον ομηρικό Οδυσσέα με τις γνωστές διηγήσεις του στην αυλή του Αλκινόου (κεφ. 3)
Εδώ ο Λουκιανός δηλώνει ο ίδιος από την αρχή πως τίποτε από όσα γράφει δεν είναι αληθινό και γι' αυτό οι αναγνώστες του με κανένα τρόπο δεν πρέπει να τον πιστέψουν - γιατί άραγε;
-. 5. ...Ξεκίνησα λοιπόν κάποτε με ένα καράβι από τις Ηράκλειες Στήλες4, μπήκα στο δυτικό ωκεανό5 κι αρμένιζα με ευνοϊκό άνεμο. 
Αιτία και σκοπός του ταξιδιού μου ήταν η περιέργεια και η επιθυμία να γνωρίσω καινούρια πράγματα· ήθελα ακόμη να μάθω που τελειώνει ο Ωκεανός και τι άνθρωποι κατοικούσαν πέρα από αυτόν
Γι' αυτό έβαλα μέσα στο καράβι πάρα πολλά τρόφιμα, το γέμισα με μπόλικο νερό και ξεσήκωσα και πενήντα συνομηλίκους μου που είχαν τα ίδια μυαλά μ' εμένα· 
προμηθεύτηκα πολλά όπλα, πήρα τον καλύτερο καπετάνιο που τον κατάφερα με μεγάλο μισθό και τέλος ενίσχυσα το πλοίο, ένα ελαφρό καράβι, για μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι
Μιαν ολόκληρη μέρα και μια νύχτα αρμενίζαμε με τον καιρό πρίμα και βλέπαμε ακόμη τη στεριά, γιατί δεν ξανοιγόμαστε με μεγάλη ταχύτητα. 
Την άλλη όμως μέρα, με την ανατολή του ήλιου, ο αέρας άρχισε να δυναμώνει, το κύμα να φουσκώνει, μια μαυρίλα να απλώνεται και τότε πια δεν ήταν δυνατό ούτε τα πανιά να μαϊνάρουμε. 
Παραδοθήκαμε στον άνεμο καράβι και πλήρωμα και θαλασσοδέρναμε εβδομήντα εννέα μέρες. Στις ογδόντα8 έλαμψε ξαφνικά ο ήλιος και διακρίναμε εκεί κοντά ένα νησί ψηλό και κατάφυτο που δεν το έδερναν και τόσο άγρια τα κύματα, αφού η μεγάλη ορμή της τρικυμίας είχε πια καταλαγιάσει. 
Πλησιάσαμε, ξεμπαρκάραμε και, όπως ήμαστε τσακισμένοι ύστερα από την πολυήμερη ταλαιπωρία, μείναμε για πολύ ξαπλωμένοι στη γη. 
Κάποτε όμως σηκωθήκαμε και διαλέξαμε ανάμεσά μας τριάντα να μείνουν να φυλάγουν το καράβι και είκοσι να ανέβουν μαζί μου στο νησί, για να το εξερευνήσουμε.
Προχωρήσαμε κάπου τρία στάδια από τη θάλασσα διασχίζοντας ένα δάσος και αντικρίσαμε μια στήλη χάλκινη, χαραγμένη με γράμματα ελληνικά, ξεθωριασμένα και μισοσβησμένα, που έλεγε: 
« Ως εδώ έφτασαν ο Ηρακλής και ο Διόνυσος1». 
Υπήρχαν εκεί κοντά και δυο πατημασιές πάνω σε ένα βράχο, η μια τριάντα περίπου μέτρα και η άλλη μικρότερη. 
Η δεύτερη, η πιο μικρή, ήταν θαρρώ του Διονύσου, ενώ η άλλη του Ηρακλή. 
Προσκυνήσαμε και προχωρήσαμε. 
Δεν είχαμε απομακρυνθεί πολύ, όταν βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ποτάμι που κατέβαζε κρασί ολόιδιο με το χιώτικο. 
Ήταν τόσο άφθονο, που σε μερικά μέρη μπορούσε κανείς και με καράβι να το περάσει. 
Βλέποντας τα σημάδια αυτά που έδειχναν ότι ο Διόνυσος πέρασε από εκεί, σκεφτόμαστε πως είχαμε ένα λόγο παραπάνω να πιστέψουμε στο επίγραμμα της στήλης. 
Επειδή θέλησα να μάθω από που πήγαζε το ποτάμι, άρχισα να προχωρώ δίπλα του αντίθετα με το ρεύμα. 
Πηγή δε βρήκα καμιά, μόνο πολλά και μεγάλα κλήματα φορτωμένα σταφύλια. 
Από το καθένα, κοντά στη ρίζα, έσταζε διάφανο κρασί και από τις σταγόνες αυτές σχηματιζόταν το ποτάμι. 
Μέσα του μπορούσε να δει κανείς και πολλά ψάρια που έμοιαζαν πολύ στο χρώμα και στη γεύση με το κρασί. 
Πιάσαμε μερικά, τα φάγαμε και μεθύσαμε. 
Τότε τα ανοίξαμε και βρήκαμε πως ήταν γεμάτα μούστο. 
Ύστερα όμως σκεφτήκαμε τα άλλα ψάρια που ζούνε στο νερό, τα ανακατεύαμε και μετριάζαμε τη μεγάλη κρασοφαγία...

συνεχίζεται...

https://chilonas.files.wordpress.com/2018/04/1_18139.pdf

Ο συγκλονιστικός Νίκος Καρούζος: Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε μαντέψει τη δύναμη που κάνει την αγάπη εφάμιλλη του θανάτου.

Νίκος Καρούζος - οι υπαρξιακοί του στοχασμοί  είναι παρόντες σε όλα του τα ποιήματα. 

-. ρομαντικός επίλογος
Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
Ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
Στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.

-. το αιώνιο  Πάσχα
Κύριε, λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής.
Άστρα και χώμα σε βαστάζουν.
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις,
ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική
και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν,
άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο.
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου.
Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος,
αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.
Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου,
της αιωνιότητας ο κάματος,
έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις,
είναι πολύ σ' εμένα το μερίδιο της ανομίας.
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ:
Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:
Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση.
Λυτρώνεται ο άνθρωπος;
Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε»
κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.

Τα εμβόλια, o COVID-19 και το ADE

Τα εμβόλια COVID-19 βρίσκονταν ακόμη σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης και δεν είχαν ολοκληρώσει ακόμη την πλήρη διαδικασία κανονιστικής έγκρισης μέχρι το τέλος του 2020.
Προκειμένου να καταστούν τα εμβόλια διαθέσιμα το συντομότερο δυνατό, ρυθμιστικοί οργανισμοί όπως ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων/EMA και ο Αμερικανικός Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων/FDA εξέδωσαν άδειες επείγουσας χρήσης/EUA για τα εμβόλια.
Η EUA είναι ένας ρυθμιστικός μηχανισμός που επιτρέπει τη χρήση ενός ιατρικού προϊόντος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως μια πανδημία, πριν αυτό ολοκληρώσει την πλήρη διαδικασία κανονιστικής έγκρισης.
Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους τα εμβόλια mRNA δεν είχαν χρησιμοποιηθεί σε ευρεία κλίμακα στον γενικό πληθυσμό πριν από τον Δεκέμβριο του 2020 οφειλόταν στην Εξαρτώμενη από τα Αντισώματα Ενίσχυση/ADE.
Η ADE είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο μια προηγούμενη μόλυνση ή εμβολιασμός μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο σοβαρή μορφή της νόσου κατά την επακόλουθη έκθεση. 
Στην περίπτωση του COVID-19, υπήρχαν ανησυχίες ότι ο εμβολιασμός με εμβόλιο mRNA θα μπορούσε να προκαλέσει ADE και να επιδεινώσει τη νόσο σε άτομα που είχαν εμβολιαστεί.
Ένα παράδειγμα ΑΔΕ συνέβη κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης ενός εμβολίου για τον δάγκειο πυρετό. 
Στις κλινικές δοκιμές, το εμβόλιο φάνηκε να παρέχει προστασία έναντι του ιού σε άτομα που δεν είχαν προηγουμένως μολυνθεί. 
Ωστόσο, σε άτομα που είχαν προηγουμένως μολυνθεί με διαφορετικό στέλεχος του ιού, το εμβόλιο φάνηκε να αυξάνει τον κίνδυνο σοβαρής νόσου.
Αυτό συνέβη σε πολλές μελέτες σε ζώα, με πιθανά "εμβόλια" να προκαλούν φλεγμονή των πνευμόνων ή άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες όταν τα ζώα εκτέθηκαν αργότερα στον ιό. 
Αυτό πιστεύεται ότι συμβαίνει επειδή η ανοσολογική απόκριση που προκαλείται από το εμβόλιο δεν είναι αποτελεσματική στην εξουδετέρωση του ιού και, αντίθετα, προκαλεί βλάβη στον πνευμονικό ιστό.
read more:  https://expose-news.com/2023/04/16/pfizer-kills-european-children-for-profit/

Τα γονίδια δεν είναι το πεπρωμένο μας

                    

Αντώνης Καράγιωργας - Καταβροχθίζουμε τον εαυτό μας.

από το χρονολόγιο του Antonis Karagiorgas

https://www.facebook.com/akaragiorgas/posts/pfbid02o7vEEkne26bK5VEqgkAE2eqcJycDkwMNSkgJ25uuzW9Go3tqgSgg7q7VWsVmegk8l

Μύλος με το σύγχρονο ανθρώπινο γένος.  
Όταν δεν σκοτώνεται από βόμβες άμεσα, εξολοθρεύεται μακροπρόθεσμα από συμπεριφορές που το σύστημα του επιβάλλει. 
Ρε μπας και το επικούρειο σύνθημα less is enough είναι σοφό;  
Πως όμως να πετύχεις την εγκράτεια; 
Μόνο στη Βρετανία, περισσότερο από το 20% του ενήλικου πληθυσμού παίρνει ένα ψυχιατρικό φάρμακο κάθε χρόνο. 
Πρόκειται για μια αύξηση άνω του 500% από το 1980 και οι αριθμοί συνεχίζουν να αυξάνονται. 
Ωστόσο, παρά αυτή τη συνταγογραφούμενη επιδημία, τα επίπεδα ψυχικών ασθενειών όλων των τύπων έχουν πράγματι αυξηθεί σε αριθμό και σοβαρότητα.
Πληθώρα μελετών, υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε βασικά εσφαλμένα χαρακτηρίσει το πρόβλημα. 
Αντί να βλέπουμε την περισσότερη ψυχική δυσφορία ως μια κατανοητή αντίδραση σε ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, έχουμε υιοθετήσει ένα ιατρικό μοντέλο που τοποθετεί το πρόβλημα αποκλειστικά στον πάσχοντα και στον εγκέφαλό του.
Συστηματικά αυτη η ατομικιστική άποψη της ψυχικής ασθένειας προωθήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις – και είναι τόσο άστοχη και επικίνδυνη.
 H ψυχίατρος –συγγραφέας του βιβλίου Dopamine Nation, αφού διηγηθεί ένα σωρό περίεργες συμπεριφορές των ασθενών της φτάνει στο πιο κάτω πρώτο συμπέρασμα : 
“Το 70% των παγκόσμιων θανάτων αποδίδονται σε τροποποιήσιμους συμπεριφορικούς παράγοντες κινδύνου όπως το κάπνισμα, η σωματική αδράνεια και η διατροφή. 
Οι κορυφαίοι παγκόσμιοι κίνδυνοι για θνησιμότητα είναι η υψηλή αρτηριακή πίεση (13 %), η χρήση καπνού (9 %), το ψηλό σάκχαρο στο αίμα (6 %), η σωματική αδράνεια (6
%) και η παχυσαρκία (5 %). Το 2013, υπολογίζεται ότι 2,1 δισεκατομμύρια ενήλικες ήταν υπέρβαροι, σε σύγκριση με 857 εκατομμύρια το 1980. Τώρα υπάρχουν περισσότεροι
άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, εκτός από περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής και της Ασίας, που είναι παχύσαρκοι από όσους είναι λιποβαρείς.
Τα ποσοστά εθισμού αυξάνονται σε όλο τον κόσμο. 
Η επιβάρυνση της νόσου που αποδίδεται στον εθισμό στο αλκοόλ και στα παράνομα ναρκωτικά είναι 1,5 % παγκοσμίως και πάνω από 5 % στις ΗΠΑ. 
Αυτά τα δεδομένα δεν συμπεριλαμβάνουν  την κατανάλωση καπνού. 
Η επιλογή ναρκωτικού ποικίλλει ανά χώρα. 
Στις ΗΠΑ κυριαρχούν τα παράνομα ναρκωτικά, στη Ρωσία και
την Ανατολική Ευρώπη ο εθισμός στο αλκοόλ.
Οι θάνατοι από τον εθισμό παγκοσμίως έχουν αυξηθεί σε όλες τις ηλικιακές ομάδες μεταξύ του 1990 - 2017, με περισσότερους από τους μισούς θανάτους να σημειώνονται σε άτομα μικρότερα  50 ετών.
Οι φτωχοί και οι υπομορφωμένοι, ειδικά όσοι ζουν σε πλούσια έθνη, είναι πιο επιρρεπείς στο πρόβλημα της καταναγκαστικής υπερκατανάλωσης. Έχουν
εύκολη πρόσβαση σε ναρκωτικά υψηλής ανταμοιβής, υψηλής ισχύος, υψηλής καινοτομίας ταυτόχρονα τους λείπει η πρόσβαση σε ουσιαστική εργασία, 

ασφαλή στέγαση, 

ποιότητα εκπαίδευσης, 

οικονομικά προσιτή υγειονομική περίθαλψη και φυλετική και ταξική ισότητα ενώπιον του νόμου.
Αυτό δημιουργεί ένα επικίνδυνο πλέγμα κινδύνου εθισμού.
Οι οικονομολόγοι του Princeton Anne Case και Angus Deaton το έχουν δείξει.
Οι μεσήλικες λευκοί Αμερικανοί χωρίς πτυχίο κολεγίου πεθαίνουν νεότεροι από τους γονείς, τους παππούδες και τους προπαππούδες τους. 
Οι τρεις πρώτες κύριες αιτίες θανάτου σε αυτήν την ομάδα είναι οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών, που σχετίζονται με το αλκοόλ, την ηπατική νόσο και τις αυτοκτονίες. 
Η Κέις και ο Ντήτον το έχουν αποκαλέσει εύστοχα φαινόμενο «θανάτων απόγνωσης».
Η καταναγκαστική υπερκατανάλωσή μας είναι επικίνδυνη όχι μόνο για τον θάνατο μας αλλά και αυτόν του πλανήτης μας. 
Οι φυσικοί πόροι του κόσμου μειώνονται ραγδαία.
Οι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι το 2040 το φυσικό κεφάλαιο του κόσμου (γη, δάση, αλιεία, καύσιμα) θα είναι 21 % λιγότερο σε χώρες υψηλού εισοδήματος και 17 %
 λιγότερο στις φτωχότερες χώρες από ό,τι σήμερα. 
Εν τω μεταξύ, οι εκπομπές άνθρακα θα αυξηθούν κατά 7 % στις χώρες υψηλού εισοδήματος και 44 % στον υπόλοιπο κόσμο.
Καταβροχθίζουμε τον εαυτό μας.”

Σχόλιο στην ανάρτηση από Makis Maths

 -  Αγαπητέ Antonis Karagiorgas μερικές σχετικές πληροφορίες από το βιβλίο "The Hacking of the American Mind: The Science Behind the Corporate Takeover of Our Bodies and Brains" του Robert Lusting που κατέβασα χθες και το διαβάζω: Ντοπαμίνη εναντίον σεροτονίνης

Οι επτά διαφορές:
1. Η ευχαρίστηση σχετίζεται με την ντοπαμίνη, ενώ η ευτυχία με τη σεροτονίνη.
2. Η ευχαρίστηση έχει βραχεία διάρκεια (όπως π.χ. συμβαίνει σε ένα γεύμα) ενώ η ευτυχία έχει μεγάλη διάρκεια έως και για όλη μας τη ζωή.
3. Η ευχαρίστηση είναι συνήθως σωματική (την αισθανόμαστε στο σώμα μας), ενώ η ευτυχία είναι μια περισσότερο πνευματική ή συναισθηματική κατάσταση.
4. Την ευχαρίστηση την «αρπάζουμε» (όπως π.χ. τις μάρκες του καζίνο όταν κερδίζουμε και τις φέρνουμε με μια απότομη κίνηση των 2 χεριών μας προς το μέρος μας), ενώ ευτυχία μας «προσφέρεται» (όπως π.χ. όταν αισθανόμαστε την παρουσία ενός εξαίρετου φυσικού περιβάλλοντος γύρω μας).
5. Η ευχαρίστηση επιτυγχάνεται και με μοναχικές πράξεις (όπως π.χ. όταν λαίμαργα καταναλώνουμε ένα κέϊκ σοκολάτα), ενώ η ευτυχία συνήθως βιώνεται σε κοινωνικές ομάδες (π.χ. με τη συμμετοχή μας σε ένα πάρτι γενεθλίων).
6. Η ευχαρίστηση προκαλείται και με ουσίες (π.χ. κοκαΐνη, ηρωίνη), η ευτυχία όχι.
7. Η υπερβολική ευχαρίστηση είναι εθιστική, είτε προκαλείται από ουσίες, είτε από συμπεριφορές (ουσίες όπως κοκαΐνη, ηρωίνη, αλκοόλ, ζάχαρη κ.λπ. και συμπεριφορές όπως βγαίνω για ψώνια, τζογάρω, είμαι υπερ-ενεργός στα social media, στο internet, στην πορνογραφία κ.λπ.). Υπάρχει πάντα ένα –ικός ή –μανής συνδεδεμένο με την υπερβολή στην ευχαρίστηση: αλκοολικός, ναρκομανής, αγορομανής, σεξομανής κ.λπ. 
Αλλά δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ κάποιου είδους εξάρτηση από την πολλή ποσότητα ευτυχίας.
Η ντοπαμίνη είναι διεγερτικός νευροδιαβιβαστής, και όταν προσκολλάται στον υποδοχέα της, διεγείρει και τους γειτονικούς νευρώνες. Αυτό σημαίνει ενεργοποίηση νευρωνικής σύναψης. 
Οι νευρώνες αρέσκονται στο να διεγείρονται, όχι όμως και να σφυροκοπούνται από πολλαπλές διεγέρσεις. 
Η χρόνια υπερδιέγερση των νευρώνων οδηγεί στο θάνατό τους. 
Ο λόγος είναι ότι οι νευρώνες είναι εξαιρετικά ενεργοί μεταβολικά, ενώ η νευροδιαβίβαση είναι ταυτόχρονα και μεταβολικά επιβαρυντική και έτσι η διαρκής επιβάρυνση οδηγεί σε εξάντληση και κυτταρικό θάνατο. 
Ο μετα-συναπτικός νευρώνας που διαθέτει υποδοχέα ντοπαμίνης έχει μια δικλείδα ασφαλείας. Πρόκειται για μηχανισμό προστασίας έναντι της συντριβής του, που δρα υποβαθμίζοντας την ικανότητα υποδοχής ντοπαμίνης. 
Έτσι, αν και υπάρχουν επαρκείς συνδέτες, πολλά μόρια ντοπαμίνης δεν βρίσκουν αρκετά ενεργούς υποδοχείς, και μειώνονται οι πιθανότητες τους να συνδεθούν. 
Σε μακρο – επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται όλο και περισσότερη δράση για να παράγει όλο και λιγότερο αποτέλεσμα ανταμοιβής.....

Το φαινόμενο αυτό καλείται ανοχή.....
Δηλ. η ντοπαμίνη συνδέεται άμεσα με την εκδήλωση του φαινομένου της ανοχής. 
Και όταν αρχίζει ο θάνατος των νευρώνων, λέμε ότι έχουμε το φαινόμενο που καλείται εξάρτηση....
Από την άλλη πλευρά, η σεροτονίνη είναι ένας ανασταλτικός νευροδιαβιβαστής. 
Και εφόσον έχει τέτοια συμπεριφορά όταν λαμβάνεται από έναν νευρώνα, δεν έχει λόγο να υποβαθμίσει την ικανότητα υποδοχής της διότι δεν έχει την τάση να διαδίδεται στους γειτονικούς νευρώνες.
Έτσι δεν προκαλεί υπερδιέγερση ή θάνατο των νευρώνων. 
Με απλά λόγια, δεν υπάρχει υπερβολική δόση ευτυχίας. 
Όμως υπάρχει ένας παράγοντας που υποβαθμίζει τους υποδοχείς σεροτονίνης, και δεν είναι άλλος από την ντοπαμίνη. 
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όση περισσότερη ευχαρίστηση αναζητείς, τόσο λιγότερη ευτυχία απολαμβάνεις....