από το χρονολόγιο του Antonis Karagiorgas
Μύλος με το σύγχρονο ανθρώπινο γένος.
Όταν δεν σκοτώνεται από βόμβες άμεσα, εξολοθρεύεται μακροπρόθεσμα από συμπεριφορές που το σύστημα του επιβάλλει.
Ρε μπας και το επικούρειο σύνθημα less is enough είναι σοφό;
Πως όμως να πετύχεις την εγκράτεια;
Μόνο στη Βρετανία, περισσότερο από το 20% του ενήλικου πληθυσμού παίρνει ένα ψυχιατρικό φάρμακο κάθε χρόνο.
Πρόκειται για μια αύξηση άνω του 500% από το 1980 και οι αριθμοί συνεχίζουν να αυξάνονται.
Ωστόσο, παρά αυτή τη συνταγογραφούμενη επιδημία, τα επίπεδα ψυχικών ασθενειών όλων των τύπων έχουν πράγματι αυξηθεί σε αριθμό και σοβαρότητα.
Πληθώρα μελετών, υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε βασικά εσφαλμένα χαρακτηρίσει το πρόβλημα.
Αντί να βλέπουμε την περισσότερη ψυχική δυσφορία ως μια κατανοητή αντίδραση σε ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, έχουμε υιοθετήσει ένα ιατρικό μοντέλο που τοποθετεί το πρόβλημα αποκλειστικά στον πάσχοντα και στον εγκέφαλό του.
Συστηματικά αυτη η ατομικιστική άποψη της ψυχικής ασθένειας προωθήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις – και είναι τόσο άστοχη και επικίνδυνη.
H ψυχίατρος –συγγραφέας του βιβλίου Dopamine Nation, αφού διηγηθεί ένα σωρό περίεργες συμπεριφορές των ασθενών της φτάνει στο πιο κάτω πρώτο συμπέρασμα :
“Το 70% των παγκόσμιων θανάτων αποδίδονται σε τροποποιήσιμους συμπεριφορικούς παράγοντες κινδύνου όπως το κάπνισμα, η σωματική αδράνεια και η διατροφή.
Οι κορυφαίοι παγκόσμιοι κίνδυνοι για θνησιμότητα είναι η υψηλή αρτηριακή πίεση (13 %), η χρήση καπνού (9 %), το ψηλό σάκχαρο στο αίμα (6 %), η σωματική αδράνεια (6
%) και η παχυσαρκία (5 %). Το 2013, υπολογίζεται ότι 2,1 δισεκατομμύρια ενήλικες ήταν υπέρβαροι, σε σύγκριση με 857 εκατομμύρια το 1980. Τώρα υπάρχουν περισσότεροι
άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, εκτός από περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής και της Ασίας, που είναι παχύσαρκοι από όσους είναι λιποβαρείς.
Τα ποσοστά εθισμού αυξάνονται σε όλο τον κόσμο.
Η επιβάρυνση της νόσου που αποδίδεται στον εθισμό στο αλκοόλ και στα παράνομα ναρκωτικά είναι 1,5 % παγκοσμίως και πάνω από 5 % στις ΗΠΑ.
Αυτά τα δεδομένα δεν συμπεριλαμβάνουν την κατανάλωση καπνού.
Η επιλογή ναρκωτικού ποικίλλει ανά χώρα.
Στις ΗΠΑ κυριαρχούν τα παράνομα ναρκωτικά, στη Ρωσία και
την Ανατολική Ευρώπη ο εθισμός στο αλκοόλ.
Οι θάνατοι από τον εθισμό παγκοσμίως έχουν αυξηθεί σε όλες τις ηλικιακές ομάδες μεταξύ του 1990 - 2017, με περισσότερους από τους μισούς θανάτους να σημειώνονται σε άτομα μικρότερα 50 ετών.
Οι φτωχοί και οι υπομορφωμένοι, ειδικά όσοι ζουν σε πλούσια έθνη, είναι πιο επιρρεπείς στο πρόβλημα της καταναγκαστικής υπερκατανάλωσης. Έχουν
εύκολη πρόσβαση σε ναρκωτικά υψηλής ανταμοιβής, υψηλής ισχύος, υψηλής καινοτομίας ταυτόχρονα τους λείπει η πρόσβαση σε ουσιαστική εργασία,
Όταν δεν σκοτώνεται από βόμβες άμεσα, εξολοθρεύεται μακροπρόθεσμα από συμπεριφορές που το σύστημα του επιβάλλει.
Ρε μπας και το επικούρειο σύνθημα less is enough είναι σοφό;
Πως όμως να πετύχεις την εγκράτεια;
Μόνο στη Βρετανία, περισσότερο από το 20% του ενήλικου πληθυσμού παίρνει ένα ψυχιατρικό φάρμακο κάθε χρόνο.
Πρόκειται για μια αύξηση άνω του 500% από το 1980 και οι αριθμοί συνεχίζουν να αυξάνονται.
Ωστόσο, παρά αυτή τη συνταγογραφούμενη επιδημία, τα επίπεδα ψυχικών ασθενειών όλων των τύπων έχουν πράγματι αυξηθεί σε αριθμό και σοβαρότητα.
Πληθώρα μελετών, υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε βασικά εσφαλμένα χαρακτηρίσει το πρόβλημα.
Αντί να βλέπουμε την περισσότερη ψυχική δυσφορία ως μια κατανοητή αντίδραση σε ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, έχουμε υιοθετήσει ένα ιατρικό μοντέλο που τοποθετεί το πρόβλημα αποκλειστικά στον πάσχοντα και στον εγκέφαλό του.
Συστηματικά αυτη η ατομικιστική άποψη της ψυχικής ασθένειας προωθήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις – και είναι τόσο άστοχη και επικίνδυνη.
H ψυχίατρος –συγγραφέας του βιβλίου Dopamine Nation, αφού διηγηθεί ένα σωρό περίεργες συμπεριφορές των ασθενών της φτάνει στο πιο κάτω πρώτο συμπέρασμα :
“Το 70% των παγκόσμιων θανάτων αποδίδονται σε τροποποιήσιμους συμπεριφορικούς παράγοντες κινδύνου όπως το κάπνισμα, η σωματική αδράνεια και η διατροφή.
Οι κορυφαίοι παγκόσμιοι κίνδυνοι για θνησιμότητα είναι η υψηλή αρτηριακή πίεση (13 %), η χρήση καπνού (9 %), το ψηλό σάκχαρο στο αίμα (6 %), η σωματική αδράνεια (6
%) και η παχυσαρκία (5 %). Το 2013, υπολογίζεται ότι 2,1 δισεκατομμύρια ενήλικες ήταν υπέρβαροι, σε σύγκριση με 857 εκατομμύρια το 1980. Τώρα υπάρχουν περισσότεροι
άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, εκτός από περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής και της Ασίας, που είναι παχύσαρκοι από όσους είναι λιποβαρείς.
Τα ποσοστά εθισμού αυξάνονται σε όλο τον κόσμο.
Η επιβάρυνση της νόσου που αποδίδεται στον εθισμό στο αλκοόλ και στα παράνομα ναρκωτικά είναι 1,5 % παγκοσμίως και πάνω από 5 % στις ΗΠΑ.
Αυτά τα δεδομένα δεν συμπεριλαμβάνουν την κατανάλωση καπνού.
Η επιλογή ναρκωτικού ποικίλλει ανά χώρα.
Στις ΗΠΑ κυριαρχούν τα παράνομα ναρκωτικά, στη Ρωσία και
την Ανατολική Ευρώπη ο εθισμός στο αλκοόλ.
Οι θάνατοι από τον εθισμό παγκοσμίως έχουν αυξηθεί σε όλες τις ηλικιακές ομάδες μεταξύ του 1990 - 2017, με περισσότερους από τους μισούς θανάτους να σημειώνονται σε άτομα μικρότερα 50 ετών.
Οι φτωχοί και οι υπομορφωμένοι, ειδικά όσοι ζουν σε πλούσια έθνη, είναι πιο επιρρεπείς στο πρόβλημα της καταναγκαστικής υπερκατανάλωσης. Έχουν
εύκολη πρόσβαση σε ναρκωτικά υψηλής ανταμοιβής, υψηλής ισχύος, υψηλής καινοτομίας ταυτόχρονα τους λείπει η πρόσβαση σε ουσιαστική εργασία,
ασφαλή στέγαση,
ποιότητα εκπαίδευσης,
οικονομικά προσιτή υγειονομική περίθαλψη και φυλετική και ταξική ισότητα ενώπιον του νόμου.
Αυτό δημιουργεί ένα επικίνδυνο πλέγμα κινδύνου εθισμού.
Οι οικονομολόγοι του Princeton Anne Case και Angus Deaton το έχουν δείξει.
Οι μεσήλικες λευκοί Αμερικανοί χωρίς πτυχίο κολεγίου πεθαίνουν νεότεροι από τους γονείς, τους παππούδες και τους προπαππούδες τους.
Οι τρεις πρώτες κύριες αιτίες θανάτου σε αυτήν την ομάδα είναι οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών, που σχετίζονται με το αλκοόλ, την ηπατική νόσο και τις αυτοκτονίες.
Η Κέις και ο Ντήτον το έχουν αποκαλέσει εύστοχα φαινόμενο «θανάτων απόγνωσης».
Η καταναγκαστική υπερκατανάλωσή μας είναι επικίνδυνη όχι μόνο για τον θάνατο μας αλλά και αυτόν του πλανήτης μας.
Οι φυσικοί πόροι του κόσμου μειώνονται ραγδαία.
Οι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι το 2040 το φυσικό κεφάλαιο του κόσμου (γη, δάση, αλιεία, καύσιμα) θα είναι 21 % λιγότερο σε χώρες υψηλού εισοδήματος και 17 %
λιγότερο στις φτωχότερες χώρες από ό,τι σήμερα.
Εν τω μεταξύ, οι εκπομπές άνθρακα θα αυξηθούν κατά 7 % στις χώρες υψηλού εισοδήματος και 44 % στον υπόλοιπο κόσμο.
Καταβροχθίζουμε τον εαυτό μας.”
Αυτό δημιουργεί ένα επικίνδυνο πλέγμα κινδύνου εθισμού.
Οι οικονομολόγοι του Princeton Anne Case και Angus Deaton το έχουν δείξει.
Οι μεσήλικες λευκοί Αμερικανοί χωρίς πτυχίο κολεγίου πεθαίνουν νεότεροι από τους γονείς, τους παππούδες και τους προπαππούδες τους.
Οι τρεις πρώτες κύριες αιτίες θανάτου σε αυτήν την ομάδα είναι οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών, που σχετίζονται με το αλκοόλ, την ηπατική νόσο και τις αυτοκτονίες.
Η Κέις και ο Ντήτον το έχουν αποκαλέσει εύστοχα φαινόμενο «θανάτων απόγνωσης».
Η καταναγκαστική υπερκατανάλωσή μας είναι επικίνδυνη όχι μόνο για τον θάνατο μας αλλά και αυτόν του πλανήτης μας.
Οι φυσικοί πόροι του κόσμου μειώνονται ραγδαία.
Οι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι το 2040 το φυσικό κεφάλαιο του κόσμου (γη, δάση, αλιεία, καύσιμα) θα είναι 21 % λιγότερο σε χώρες υψηλού εισοδήματος και 17 %
λιγότερο στις φτωχότερες χώρες από ό,τι σήμερα.
Εν τω μεταξύ, οι εκπομπές άνθρακα θα αυξηθούν κατά 7 % στις χώρες υψηλού εισοδήματος και 44 % στον υπόλοιπο κόσμο.
Καταβροχθίζουμε τον εαυτό μας.”
Σχόλιο στην ανάρτηση από Makis Maths
- Αγαπητέ Antonis Karagiorgas μερικές σχετικές πληροφορίες από το βιβλίο "The Hacking of the American Mind: The Science Behind the Corporate Takeover of Our Bodies and Brains" του Robert Lusting που κατέβασα χθες και το διαβάζω: Ντοπαμίνη εναντίον σεροτονίνης
Οι επτά διαφορές:1. Η ευχαρίστηση σχετίζεται με την ντοπαμίνη, ενώ η ευτυχία με τη σεροτονίνη.
2. Η ευχαρίστηση έχει βραχεία διάρκεια (όπως π.χ. συμβαίνει σε ένα γεύμα) ενώ η ευτυχία έχει μεγάλη διάρκεια έως και για όλη μας τη ζωή.
3. Η ευχαρίστηση είναι συνήθως σωματική (την αισθανόμαστε στο σώμα μας), ενώ η ευτυχία είναι μια περισσότερο πνευματική ή συναισθηματική κατάσταση.
4. Την ευχαρίστηση την «αρπάζουμε» (όπως π.χ. τις μάρκες του καζίνο όταν κερδίζουμε και τις φέρνουμε με μια απότομη κίνηση των 2 χεριών μας προς το μέρος μας), ενώ ευτυχία μας «προσφέρεται» (όπως π.χ. όταν αισθανόμαστε την παρουσία ενός εξαίρετου φυσικού περιβάλλοντος γύρω μας).
5. Η ευχαρίστηση επιτυγχάνεται και με μοναχικές πράξεις (όπως π.χ. όταν λαίμαργα καταναλώνουμε ένα κέϊκ σοκολάτα), ενώ η ευτυχία συνήθως βιώνεται σε κοινωνικές ομάδες (π.χ. με τη συμμετοχή μας σε ένα πάρτι γενεθλίων).
6. Η ευχαρίστηση προκαλείται και με ουσίες (π.χ. κοκαΐνη, ηρωίνη), η ευτυχία όχι.
7. Η υπερβολική ευχαρίστηση είναι εθιστική, είτε προκαλείται από ουσίες, είτε από συμπεριφορές (ουσίες όπως κοκαΐνη, ηρωίνη, αλκοόλ, ζάχαρη κ.λπ. και συμπεριφορές όπως βγαίνω για ψώνια, τζογάρω, είμαι υπερ-ενεργός στα social media, στο internet, στην πορνογραφία κ.λπ.). Υπάρχει πάντα ένα –ικός ή –μανής συνδεδεμένο με την υπερβολή στην ευχαρίστηση: αλκοολικός, ναρκομανής, αγορομανής, σεξομανής κ.λπ.
Αλλά δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ κάποιου είδους εξάρτηση από την πολλή ποσότητα ευτυχίας.
Η ντοπαμίνη είναι διεγερτικός νευροδιαβιβαστής, και όταν προσκολλάται στον υποδοχέα της, διεγείρει και τους γειτονικούς νευρώνες. Αυτό σημαίνει ενεργοποίηση νευρωνικής σύναψης.
Οι νευρώνες αρέσκονται στο να διεγείρονται, όχι όμως και να σφυροκοπούνται από πολλαπλές διεγέρσεις.
Η χρόνια υπερδιέγερση των νευρώνων οδηγεί στο θάνατό τους.
Ο λόγος είναι ότι οι νευρώνες είναι εξαιρετικά ενεργοί μεταβολικά, ενώ η νευροδιαβίβαση είναι ταυτόχρονα και μεταβολικά επιβαρυντική και έτσι η διαρκής επιβάρυνση οδηγεί σε εξάντληση και κυτταρικό θάνατο.
Ο μετα-συναπτικός νευρώνας που διαθέτει υποδοχέα ντοπαμίνης έχει μια δικλείδα ασφαλείας. Πρόκειται για μηχανισμό προστασίας έναντι της συντριβής του, που δρα υποβαθμίζοντας την ικανότητα υποδοχής ντοπαμίνης.
Έτσι, αν και υπάρχουν επαρκείς συνδέτες, πολλά μόρια ντοπαμίνης δεν βρίσκουν αρκετά ενεργούς υποδοχείς, και μειώνονται οι πιθανότητες τους να συνδεθούν.
Σε μακρο – επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται όλο και περισσότερη δράση για να παράγει όλο και λιγότερο αποτέλεσμα ανταμοιβής.....
Το φαινόμενο αυτό καλείται ανοχή.....
Δηλ. η ντοπαμίνη συνδέεται άμεσα με την εκδήλωση του φαινομένου της ανοχής.
Και όταν αρχίζει ο θάνατος των νευρώνων, λέμε ότι έχουμε το φαινόμενο που καλείται εξάρτηση....
Από την άλλη πλευρά, η σεροτονίνη είναι ένας ανασταλτικός νευροδιαβιβαστής.
Και εφόσον έχει τέτοια συμπεριφορά όταν λαμβάνεται από έναν νευρώνα, δεν έχει λόγο να υποβαθμίσει την ικανότητα υποδοχής της διότι δεν έχει την τάση να διαδίδεται στους γειτονικούς νευρώνες.
Έτσι δεν προκαλεί υπερδιέγερση ή θάνατο των νευρώνων.
Με απλά λόγια, δεν υπάρχει υπερβολική δόση ευτυχίας.
Όμως υπάρχει ένας παράγοντας που υποβαθμίζει τους υποδοχείς σεροτονίνης, και δεν είναι άλλος από την ντοπαμίνη.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όση περισσότερη ευχαρίστηση αναζητείς, τόσο λιγότερη ευτυχία απολαμβάνεις....
Δηλ. η ντοπαμίνη συνδέεται άμεσα με την εκδήλωση του φαινομένου της ανοχής.
Και όταν αρχίζει ο θάνατος των νευρώνων, λέμε ότι έχουμε το φαινόμενο που καλείται εξάρτηση....
Από την άλλη πλευρά, η σεροτονίνη είναι ένας ανασταλτικός νευροδιαβιβαστής.
Και εφόσον έχει τέτοια συμπεριφορά όταν λαμβάνεται από έναν νευρώνα, δεν έχει λόγο να υποβαθμίσει την ικανότητα υποδοχής της διότι δεν έχει την τάση να διαδίδεται στους γειτονικούς νευρώνες.
Έτσι δεν προκαλεί υπερδιέγερση ή θάνατο των νευρώνων.
Με απλά λόγια, δεν υπάρχει υπερβολική δόση ευτυχίας.
Όμως υπάρχει ένας παράγοντας που υποβαθμίζει τους υποδοχείς σεροτονίνης, και δεν είναι άλλος από την ντοπαμίνη.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όση περισσότερη ευχαρίστηση αναζητείς, τόσο λιγότερη ευτυχία απολαμβάνεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου