Με συγχωρείτε, αλλά πάντα χλεύαζα τους συνομωσιολόγους, που έβλεπαν σκοτεινά κέντρα εξουσίας πίσω από αυτά που γίνονται, και ειρωνευόμουν τις φοβίες για Σκοτεινές Λέσχες και τέτοια.
Και, σε κάποιο βαθμό ακόμα είμαι λίγο …σκεπτικιστής.
Αλλά, να, που ψάχνοντας να βρω ποιος διάολος έχει κινήσει γη και ουρανό να γεμίσει την χώρα μου με αιολικά, και να μου ακριβύνει το ρεύμα, και ποια μύγα έχει τσιμπήσει τους ΓΑΠ του κόσμου και βλέπουν πράσινα όνειρα, άρχισα να βλέπω επιχειρηματικά συμφέροντα (σώπα καλέ…), και μαζί με αυτά, νομίζω ότι κατάλαβα ποια είναι η Νέα Τάξη.
Δεν υπάρχει «Νέα Τάξη».
Υπάρχουν οι απόγονοι των Γερμανικών φυλών που επικράτησαν στην Ευρώπη μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ. και την κατάρρευση της Παλαιάς Τάξης, και προσπαθούν από τότε να καπελώσουν ο ένας τον άλλο, και όλοι μαζί την υφήλιο.
Προσπαθούν είτε σε καθεστώς φεουδαχίας, είτε σε εθνικό ή αυτοκρατορικό καθεστώς, είτε σε καθεστώς πολυεθνικών, με αυτό ή το άλλο μοντέλο εξουσίας, να υποκαταστήσουν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οικονομικά και στρατιωτικά, όπου μπορούν.
Μπορεί να μην τσακώνονται σήμερα δούκες και βαρώνοι για φέουδα, αλλά τα φέουδα σήμερα είναι οι αγορές των πολυεθνικών εταιριών και οι περιοχές με τις πρώτες ύλες τους.
Δεν υπάρχει "Νέα Τάξη"
Υπάρχουν παλιά και καινούργια συμφέροντα, σε αυτό που λέμε Δυτικό κόσμο:
Μερικά παλιά που έχουν εκλείψει ή έχουν αλλάξει μανδύα, μερικά καινούργια έχουν εμφανιστεί.
Μερικά εθνικά, μερικά υπερεθνικά.
Μερικά με σαφείς γεωγραφικούς περιορισμούς, μερικά αχαλίνωτα.
Και όλα δυναμικά.
Δεν είναι είδηση ότι οι μεγάλες εταιρίες σε μια χώρα
ή μια ήπειρο
ή τον πλανήτη, μιλάνε μεταξύ τους, και συχνά τους συμφέρει να μοιράζουν την παγκόσμια αγορά για να έχουν ησυχία, αλλά που και που δεν τα βρίσκουν.
Στο επιχειρηματικό λεξιλόγιο, όταν δύο εταιρίες δεν τα βρίσκουν, κουβεντιάζοντας, τότε λέμε, μεταφορικά, ότι "έχουμε πόλεμο"
Παλιά, ο "πόλεμος" ήταν πραγματικός πόλεμος ανάμεσα σε βαρώνους,
δούκες και αυτοκράτορες, που τσακωνόταν για τα φέουδά τους.
Αν δεν μπορούσα να παντρευτώ την χήρα σου και να σου πάρω τους υποτελείς και τα χωράφια σου, σε πολιορκούσα.
Ή παντρευόμουν την αδερφή σου για να αποκτήσω κάποιο δικαίωμα στην αυτοκρατορία σου που είχαν πάρει η Τούρκοι ή οι Μογγόλοι.
Ο πραγματικά πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο πόλεμος των 7 ετών μεταξύ Γάλλων και Άγγλων, από το 1756 έως το 1763.
Με συνέχεια την Αμερικανική επανάσταση, και τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο 1877-1878 και τα δικά μας τα …Ορλωφικά.
Προσπαθούν να τα βρουν αυτοί οι Νεοταξίτες, αλλά δεν τα καταφέρνουν.
Οι Αγγλοσάξονες είναι τσαχπίνηδες και μαλαγάνες έμποροι, οι Γερμανοί είναι λίγο πιο …ευθείς, καμιά φορά, τακιμιάζουν μεταξύ τους για να φάνε τον πρόσκαιρο εχθρό, είτε είναι οι παλαιοί υπήκοοι των Ρως που πίστεψαν ότι είναι …κομμουνιστές, είτε είναι άπιστοι Άραβες και Τούρκοι.
Συχνά συμμαχούνε και με τους περιστασιακούς τους είλωτες, ή βάζουν τρίτους εξωτερικούς εχθρούς στους μεταξύ τους καυγάδες.
Και όλα αυτά είναι διαχρονικά από το 400 μ.Χ. περίπου, μέχρι σήμερα.
Φυσικά οι καιροί άλλαξαν και οι γάμοι με τις αδερφές ή χήρες άλλων αρχόντων έδωσαν την θέση τους σε εξαγορές και συγχωνεύσεις, αλλά ο σκοπός είναι πάντα ο ίδιος:
Μέγεθος,
κυριαρχία, και, ει δυνατόν,
ησυχία,
τάξη και ασφάλεια.
Όλοι αυτοί έχουν ανακαλύψει ότι ενώ ο πόλεμος είναι θαυμάσιος για να συνεφέρει τζίρους και άδεια θησαυροφυλάκια , έχει παράπλευρες απώλειες και κακές δημόσιες σχέσεις.
Εξ ού και κόπτονται για την Παγκόσμια ειρήνη, και προτιμούν μικρούς ελεγχόμενους πολέμους παρά κατά μέτωπο καυγά.
Φυσικά και τους ξεφεύγει το πράγμα, γιατί οι θαλασσινοί Αγγλοσάξωνες είναι πονηροί, τσαχπίνηδες και μαλαγάνες έμποροι, ενώ οι πεδινοί και ορεσίβιοι Γερμανοί είναι πιο ευθείς και ή μένουν με την επιθετικότητα στο χέρι, ή καταφεύγουν σε άλλες πονηρές μεθόδους.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Νέα Τάξη αφ ενός έχει πρόβλημα συνοχής, αφ ετέρου παύει να κρύβεται πίσω από ευγενείς ιδεολογίες.
Αυτό μας φέρνει σε καταστάσεις που θα θυμίζουν τον κόσμο του 1900 μάλλον παρά του 2000, ό,τι αυτό σημαίνει για την Ελλάδα,
την Μέση Ανατολή,
την Αφρική κλπ.
Με πρόσθετο μπέρδεμα ότι η Κίνα είναι πάλι σε εξωστρεφή φάση.
Και τι θα κάνουν;
Θα ενωθούν εναντίον της Κίνας;
Μα ήδη οι μεν είναι περίπου ...συνεταίροι, και οι δε θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν...
Αλλά κανένα μυστήριο ή συνομωσία.
Ο προσφιλής μου σιδηρόδρομος Βερολίνου Βαγδάτης του 1900, έχει γίνει το Desertec, (και τα πράσινα φούμαρα της κυρίας ΥΠΕΚΑ).
Δεν υπάρχουν συνομώτες…
Απλά, καλές μεγάλες Ευωπαϊκές εταιρίες: Deutsche Bank,
Siemens,
ABB,
E.ON,
RWE,
MAN,
Iberdola,
EDF,
ENEL.
Αυτή είναι σήμερα η Νέας Τάξης στη χώρα μας.
Έχουν και ντόπιους συμμάχους, όσους δεν (εκ)καθάρισαν το ’60 ή έφτιαξαν από το 81 και μετά.
Μεταξύ 1949 και 1990, εμείς οι Έλληνες, αν και σε μερικές περιπτώσεις μεγαλουργήσαμε, αποτύχαμε παταγωδώς να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας τόσο στην παραγωγή και την βιομηχανία, όσο και στις κοινωνικές δομές μας.
Ενδείξεις όμως υπάρχουν ότι από την δεκαετία του ’60 δεχόταν επιθέσεις το Ελληνικό κεφάλαιο κυρίως από Ευρωπαϊκές εταιρίες.
Όχι ότι δεν φταίγαμε και εμείς, με αδυναμίες και τα λάθη, αλλά ο "εξευρωπαϊσμός" της Ελληνικής βιομηχανίας, και δικτύων διανομής είχε εξωτερικούς δακτύλους και Έλληνες πρόθυμους μεσάζοντες, για να μην πω τίποτε κακό για τις Κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου, Μητσοτάκη και Σημίτη στο θέμα αυτό.
Αν θέλετε να μάθετε ποιοι είναι οι σημερινοί μας φεουδάρχες, δεν έχετε παρά να δείτε έξω από το παράθυρο, και αν έχετε απορίες, ρωτάτε.
2-3 μεγάλα ονόματα,
6-7 μικρά,
καμιά 20αριά ποντίκια και αρκετές κατσαρίδες.
Αυτοί, δεν είναι ακριβώς Νέα Τάξη.
Αυτοί είναι ...συνεργάτες.
Και, σε κάποιο βαθμό ακόμα είμαι λίγο …σκεπτικιστής.
Αλλά, να, που ψάχνοντας να βρω ποιος διάολος έχει κινήσει γη και ουρανό να γεμίσει την χώρα μου με αιολικά, και να μου ακριβύνει το ρεύμα, και ποια μύγα έχει τσιμπήσει τους ΓΑΠ του κόσμου και βλέπουν πράσινα όνειρα, άρχισα να βλέπω επιχειρηματικά συμφέροντα (σώπα καλέ…), και μαζί με αυτά, νομίζω ότι κατάλαβα ποια είναι η Νέα Τάξη.
Δεν υπάρχει «Νέα Τάξη».
Υπάρχουν οι απόγονοι των Γερμανικών φυλών που επικράτησαν στην Ευρώπη μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ. και την κατάρρευση της Παλαιάς Τάξης, και προσπαθούν από τότε να καπελώσουν ο ένας τον άλλο, και όλοι μαζί την υφήλιο.
Προσπαθούν είτε σε καθεστώς φεουδαχίας, είτε σε εθνικό ή αυτοκρατορικό καθεστώς, είτε σε καθεστώς πολυεθνικών, με αυτό ή το άλλο μοντέλο εξουσίας, να υποκαταστήσουν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οικονομικά και στρατιωτικά, όπου μπορούν.
Μπορεί να μην τσακώνονται σήμερα δούκες και βαρώνοι για φέουδα, αλλά τα φέουδα σήμερα είναι οι αγορές των πολυεθνικών εταιριών και οι περιοχές με τις πρώτες ύλες τους.
Δεν υπάρχει "Νέα Τάξη"
Υπάρχουν παλιά και καινούργια συμφέροντα, σε αυτό που λέμε Δυτικό κόσμο:
Μερικά παλιά που έχουν εκλείψει ή έχουν αλλάξει μανδύα, μερικά καινούργια έχουν εμφανιστεί.
Μερικά εθνικά, μερικά υπερεθνικά.
Μερικά με σαφείς γεωγραφικούς περιορισμούς, μερικά αχαλίνωτα.
Και όλα δυναμικά.
Δεν είναι είδηση ότι οι μεγάλες εταιρίες σε μια χώρα
ή μια ήπειρο
ή τον πλανήτη, μιλάνε μεταξύ τους, και συχνά τους συμφέρει να μοιράζουν την παγκόσμια αγορά για να έχουν ησυχία, αλλά που και που δεν τα βρίσκουν.
Στο επιχειρηματικό λεξιλόγιο, όταν δύο εταιρίες δεν τα βρίσκουν, κουβεντιάζοντας, τότε λέμε, μεταφορικά, ότι "έχουμε πόλεμο"
Παλιά, ο "πόλεμος" ήταν πραγματικός πόλεμος ανάμεσα σε βαρώνους,
δούκες και αυτοκράτορες, που τσακωνόταν για τα φέουδά τους.
Αν δεν μπορούσα να παντρευτώ την χήρα σου και να σου πάρω τους υποτελείς και τα χωράφια σου, σε πολιορκούσα.
Ή παντρευόμουν την αδερφή σου για να αποκτήσω κάποιο δικαίωμα στην αυτοκρατορία σου που είχαν πάρει η Τούρκοι ή οι Μογγόλοι.
Ο πραγματικά πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο πόλεμος των 7 ετών μεταξύ Γάλλων και Άγγλων, από το 1756 έως το 1763.
Με συνέχεια την Αμερικανική επανάσταση, και τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο 1877-1878 και τα δικά μας τα …Ορλωφικά.
Προσπαθούν να τα βρουν αυτοί οι Νεοταξίτες, αλλά δεν τα καταφέρνουν.
Οι Αγγλοσάξονες είναι τσαχπίνηδες και μαλαγάνες έμποροι, οι Γερμανοί είναι λίγο πιο …ευθείς, καμιά φορά, τακιμιάζουν μεταξύ τους για να φάνε τον πρόσκαιρο εχθρό, είτε είναι οι παλαιοί υπήκοοι των Ρως που πίστεψαν ότι είναι …κομμουνιστές, είτε είναι άπιστοι Άραβες και Τούρκοι.
Συχνά συμμαχούνε και με τους περιστασιακούς τους είλωτες, ή βάζουν τρίτους εξωτερικούς εχθρούς στους μεταξύ τους καυγάδες.
Και όλα αυτά είναι διαχρονικά από το 400 μ.Χ. περίπου, μέχρι σήμερα.
Φυσικά οι καιροί άλλαξαν και οι γάμοι με τις αδερφές ή χήρες άλλων αρχόντων έδωσαν την θέση τους σε εξαγορές και συγχωνεύσεις, αλλά ο σκοπός είναι πάντα ο ίδιος:
Μέγεθος,
κυριαρχία, και, ει δυνατόν,
ησυχία,
τάξη και ασφάλεια.
Όλοι αυτοί έχουν ανακαλύψει ότι ενώ ο πόλεμος είναι θαυμάσιος για να συνεφέρει τζίρους και άδεια θησαυροφυλάκια , έχει παράπλευρες απώλειες και κακές δημόσιες σχέσεις.
Εξ ού και κόπτονται για την Παγκόσμια ειρήνη, και προτιμούν μικρούς ελεγχόμενους πολέμους παρά κατά μέτωπο καυγά.
Φυσικά και τους ξεφεύγει το πράγμα, γιατί οι θαλασσινοί Αγγλοσάξωνες είναι πονηροί, τσαχπίνηδες και μαλαγάνες έμποροι, ενώ οι πεδινοί και ορεσίβιοι Γερμανοί είναι πιο ευθείς και ή μένουν με την επιθετικότητα στο χέρι, ή καταφεύγουν σε άλλες πονηρές μεθόδους.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Νέα Τάξη αφ ενός έχει πρόβλημα συνοχής, αφ ετέρου παύει να κρύβεται πίσω από ευγενείς ιδεολογίες.
Αυτό μας φέρνει σε καταστάσεις που θα θυμίζουν τον κόσμο του 1900 μάλλον παρά του 2000, ό,τι αυτό σημαίνει για την Ελλάδα,
την Μέση Ανατολή,
την Αφρική κλπ.
Με πρόσθετο μπέρδεμα ότι η Κίνα είναι πάλι σε εξωστρεφή φάση.
Και τι θα κάνουν;
Θα ενωθούν εναντίον της Κίνας;
Μα ήδη οι μεν είναι περίπου ...συνεταίροι, και οι δε θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν...
Αλλά κανένα μυστήριο ή συνομωσία.
Ο προσφιλής μου σιδηρόδρομος Βερολίνου Βαγδάτης του 1900, έχει γίνει το Desertec, (και τα πράσινα φούμαρα της κυρίας ΥΠΕΚΑ).
Δεν υπάρχουν συνομώτες…
Απλά, καλές μεγάλες Ευωπαϊκές εταιρίες: Deutsche Bank,
Siemens,
ABB,
E.ON,
RWE,
MAN,
Iberdola,
EDF,
ENEL.
Αυτή είναι σήμερα η Νέας Τάξης στη χώρα μας.
Έχουν και ντόπιους συμμάχους, όσους δεν (εκ)καθάρισαν το ’60 ή έφτιαξαν από το 81 και μετά.
Μεταξύ 1949 και 1990, εμείς οι Έλληνες, αν και σε μερικές περιπτώσεις μεγαλουργήσαμε, αποτύχαμε παταγωδώς να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας τόσο στην παραγωγή και την βιομηχανία, όσο και στις κοινωνικές δομές μας.
Ενδείξεις όμως υπάρχουν ότι από την δεκαετία του ’60 δεχόταν επιθέσεις το Ελληνικό κεφάλαιο κυρίως από Ευρωπαϊκές εταιρίες.
Όχι ότι δεν φταίγαμε και εμείς, με αδυναμίες και τα λάθη, αλλά ο "εξευρωπαϊσμός" της Ελληνικής βιομηχανίας, και δικτύων διανομής είχε εξωτερικούς δακτύλους και Έλληνες πρόθυμους μεσάζοντες, για να μην πω τίποτε κακό για τις Κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου, Μητσοτάκη και Σημίτη στο θέμα αυτό.
Αν θέλετε να μάθετε ποιοι είναι οι σημερινοί μας φεουδάρχες, δεν έχετε παρά να δείτε έξω από το παράθυρο, και αν έχετε απορίες, ρωτάτε.
2-3 μεγάλα ονόματα,
6-7 μικρά,
καμιά 20αριά ποντίκια και αρκετές κατσαρίδες.
Αυτοί, δεν είναι ακριβώς Νέα Τάξη.
Αυτοί είναι ...συνεργάτες.
