Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2021
Fernando Pessoa, Γίνε πολλαπλός σαν το σύμπαν
Από παιδί είχα την τάση να δημιουργώ γύρω μου έναν κόσμο πλασματικό, να περιβάλλομαι από φίλους και γνωστούς που ουδέποτε υπήρξαν.
-Δεν ξέρω, βεβαίως, αν πραγματικά δεν υπήρξαν ή αν αυτός που δεν υπάρχει είμαι εγώ. Γι’ αυτά τα πράγματα, όπως και για όλα τ’ άλλα, δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί-.
-Δεν ξέρω, βεβαίως, αν πραγματικά δεν υπήρξαν ή αν αυτός που δεν υπάρχει είμαι εγώ. Γι’ αυτά τα πράγματα, όπως και για όλα τ’ άλλα, δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί-.
Αυτές οι φλόγες δεν εκπέμπουν φως
αλλά ένα ορατό σκότος.
Ο Αλμπέρτο Καέιρο, ο Δάσκαλος, μας διδάσκει να μην κοιτάζουμε πέρα από την καμπύλη του ορίζοντα για να μην έχουμε ίλιγγους
—
να κοιμόμαστε τη ζωή όπως το “ανθρώπινο ζώο” που εκείνος θέλει να μας διδάξει να γίνουμε.
“Μακάριοι όσοι κοιμούνται, στη ζωώδη ζωή τους”, σχολιάζει ο Διάβολος σε μια στιγμή κούρασης από τη θεϊκή υπόστασή του.
Δεδομένου ότι η αλήθεια είναι απρόσιτη, ο Διάβολος αρκείται να παρακολουθεί αφ’ υψηλού τις πολλαπλές εκδηλώσεις της:
Εδώ, σ’ αυτές τις ανώτερες σφαίρες απ’ όπου δημιουργήθηκε και πήρε μορφή ο κόσμος, εμείς, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.
Σκύβω καμιά φορά πάνω από την απέραντη γη, ξαπλωμένος στην άκρη του υψιπέδου που δεσπόζει των πάντων-του υψιπέδου του Όρους του Ερεδώμ, όπως άκουσα να το λένε
—
και κάθε φορά που σκύβω βλέπω νέες θρησκείες, νέες ανώτερες μυήσεις, νέες μορφές, όλες αντιφατικές, της αιώνιας αλήθειας, που ούτε ο Θεός δεν τη γνωρίζει.
Ο Διάβολος γνωρίζει ότι η αλήθεια δεν μπορεί να αποκαλυφθεί από καμιά από αυτές τις “νέες θρησκείες”, γιατί “αυτή η αιώνια αλήθεια που ούτε ο Θεός δεν τη γνωρίζει” δεν βρίσκεται ειδικά σε καμιά τους, αλλά δεν παύει να υπάρχει σε όλες τους.
Καμιά τους δεν την περιέχει, αλλά όλες τους μαρτυρούν την ύπαρξη της.
Γι’ αυτό επισημαίνει:
… όλες οι θρησκείες είναι αληθινές, όσο κι αν φαίνεται ότι εναντιώνεται η μια στην άλλη. Πρόκειται για διαφορετικά σύμβολα της ίδιας πραγματικότητας. Είναι σαν την ίδια φράση ειπωμένη σε διαφορετικές γλώσσες……
O Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa γεννήθηκε στη Λισσαβόνα στις 13 Ιουνίου 1888 και πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1935.
Την παραμονή του θανάτου του, σημειώνει από την κλίνη του νοσοκομείου: «I know not what tomorrow will bring».
Αυτό που το μέλλον έφερε αναμφισβήτητα είναι η καταξίωσή του ως ενός από τους σημαντικότερους ποιητές του εικοστού αιώνα
Ο Fernando Pessôa ο οποίος υπογράφει το έργο του με το όνομά του αλλά και με τα 72 καταγεγραμμένα ετερώνυμά του, συνιστά μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Κύριοι συντελεστές σε πρωτοτυπία αλλά και παραγωγικότητα οι εξής τέσσερις ετερώνυμοί του: ο δάσκαλος όλων Αλμπέρτο Καέιρο,ποιητής του Φύλακα των κοπαδιών, ο εκκεντρικός ναυπηγός μηχανικός Άλβαρο ντε Κάμπος, ποιητής της Θαλασσινής ωδής και του Καταστήματος ψιλικών, ο επικούρειος, στωικός κλασικιστής συνθέτης ωδών Ρικάρντο Ρέις και, τέλος, ο Μπερνάρντο Σοάρες, συγγραφέας του Βιβλίου της ανησυχίας.
Αριστοτεχνικός διευθυντής αυτής της ιδιόμορφης ορχήστρας ο ίδιος ο Fernando Pessôa, ο ποιητής του Μηνύματος, ο διηγηματογράφος του Αναρχικού τραπεζίτη, ο ακάματος δοκιμιογράφος
επί παντός επιστητού, ο οποίος ορίζει την τέχνη του λέγοντας: “Προσποίηση είναι του ποιητή η τέχνη”.
—
να κοιμόμαστε τη ζωή όπως το “ανθρώπινο ζώο” που εκείνος θέλει να μας διδάξει να γίνουμε.
“Μακάριοι όσοι κοιμούνται, στη ζωώδη ζωή τους”, σχολιάζει ο Διάβολος σε μια στιγμή κούρασης από τη θεϊκή υπόστασή του.
Δεδομένου ότι η αλήθεια είναι απρόσιτη, ο Διάβολος αρκείται να παρακολουθεί αφ’ υψηλού τις πολλαπλές εκδηλώσεις της:
Εδώ, σ’ αυτές τις ανώτερες σφαίρες απ’ όπου δημιουργήθηκε και πήρε μορφή ο κόσμος, εμείς, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.
Σκύβω καμιά φορά πάνω από την απέραντη γη, ξαπλωμένος στην άκρη του υψιπέδου που δεσπόζει των πάντων-του υψιπέδου του Όρους του Ερεδώμ, όπως άκουσα να το λένε
—
και κάθε φορά που σκύβω βλέπω νέες θρησκείες, νέες ανώτερες μυήσεις, νέες μορφές, όλες αντιφατικές, της αιώνιας αλήθειας, που ούτε ο Θεός δεν τη γνωρίζει.
Ο Διάβολος γνωρίζει ότι η αλήθεια δεν μπορεί να αποκαλυφθεί από καμιά από αυτές τις “νέες θρησκείες”, γιατί “αυτή η αιώνια αλήθεια που ούτε ο Θεός δεν τη γνωρίζει” δεν βρίσκεται ειδικά σε καμιά τους, αλλά δεν παύει να υπάρχει σε όλες τους.
Καμιά τους δεν την περιέχει, αλλά όλες τους μαρτυρούν την ύπαρξη της.
Γι’ αυτό επισημαίνει:
… όλες οι θρησκείες είναι αληθινές, όσο κι αν φαίνεται ότι εναντιώνεται η μια στην άλλη. Πρόκειται για διαφορετικά σύμβολα της ίδιας πραγματικότητας. Είναι σαν την ίδια φράση ειπωμένη σε διαφορετικές γλώσσες……
O Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa γεννήθηκε στη Λισσαβόνα στις 13 Ιουνίου 1888 και πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1935.
Την παραμονή του θανάτου του, σημειώνει από την κλίνη του νοσοκομείου: «I know not what tomorrow will bring».
Αυτό που το μέλλον έφερε αναμφισβήτητα είναι η καταξίωσή του ως ενός από τους σημαντικότερους ποιητές του εικοστού αιώνα
Ο Fernando Pessôa ο οποίος υπογράφει το έργο του με το όνομά του αλλά και με τα 72 καταγεγραμμένα ετερώνυμά του, συνιστά μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Κύριοι συντελεστές σε πρωτοτυπία αλλά και παραγωγικότητα οι εξής τέσσερις ετερώνυμοί του: ο δάσκαλος όλων Αλμπέρτο Καέιρο,ποιητής του Φύλακα των κοπαδιών, ο εκκεντρικός ναυπηγός μηχανικός Άλβαρο ντε Κάμπος, ποιητής της Θαλασσινής ωδής και του Καταστήματος ψιλικών, ο επικούρειος, στωικός κλασικιστής συνθέτης ωδών Ρικάρντο Ρέις και, τέλος, ο Μπερνάρντο Σοάρες, συγγραφέας του Βιβλίου της ανησυχίας.
Αριστοτεχνικός διευθυντής αυτής της ιδιόμορφης ορχήστρας ο ίδιος ο Fernando Pessôa, ο ποιητής του Μηνύματος, ο διηγηματογράφος του Αναρχικού τραπεζίτη, ο ακάματος δοκιμιογράφος
επί παντός επιστητού, ο οποίος ορίζει την τέχνη του λέγοντας: “Προσποίηση είναι του ποιητή η τέχνη”.
Για να θυμόμαστε το μεγάλο ποιητή και συγγραφέα,που δημιούργησε τη δική του ουτοπία.
Την ουτοπία της αγωνίας, όπου μέσω των ετερωνύμων του προσπαθεί να ενσωματώσει όλες τις πιθανές ταυτότητες που μπορούν να δώσουν την ενιαία εικόνα του κόσμου, αυτού που ζει αλλά κυρίως εκείνου που φαντάζεται,και να μας φωνάζει: Γίνε πολλαπλός σαν το σύμπαν
ntina
Από το βιβλίο:Η ώρα του Διαβόλου του Fernando Pessoa-Φερνάντο Πεσσόα
σελ.62-63
εκδ:εξάντας
Μετάφραση-Επίμετρο: Μαρία Παπαδήμα
Η Μαρία Παπαδήμα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έχει μεταφράσει το σημαντικότερο μέρος του έργου του Φ. Πεσσόα στην ελληνική γλώσσα.
Το 2008 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης για το Βιβλίο της ανησυχίας
πηγές και αναφορές:
photodentro.edu.gr
Από το βιβλίο:Η ώρα του Διαβόλου του Fernando Pessoa-Φερνάντο Πεσσόα
σελ.62-63
εκδ:εξάντας
Μετάφραση-Επίμετρο: Μαρία Παπαδήμα
Η Μαρία Παπαδήμα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έχει μεταφράσει το σημαντικότερο μέρος του έργου του Φ. Πεσσόα στην ελληνική γλώσσα.
Το 2008 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης για το Βιβλίο της ανησυχίας
πηγές και αναφορές:
photodentro.edu.gr
Μήπως ξεχνάμε σιγά-σιγά να μιλάμε; Πως επικοινωνούμε σήμερα;
O άνθρωπος για να ζήσει ευτυχισμένος και γαλήνιος και ήρεμος χρειάζεται απλά πράγματα, κοινότυπο θα μου πείτε, ναι δεν αντιλέγω, όμως αληθινό.
Αληθινό, αρκεί να ξαναθυμηθούμε τις έννοιες των λέξεων που έχουν χάσει, τα τελευταία χρόνια που το μυαλό δεν σκέφτεται και το στόμα δεν μιλά, τη σημασία τους.
Έχουμε ξεχάσει τις γεύσεις, έχουμε ξεχάσει το περπάτημα -ναι το απλό περπάτημα-έχουμε ξεχάσει την ξεγνοιασιά, την ηρεμία, την ξεκουραση, την τεμπελιά βρε αδερφέ, ναι την τεμπελιά.
Όοοοοχι με ένα κινητό στο χέρι και να χαζεύουμε τις ζωές και τις στιγμές των άλλων, που είναι ίδιες και απαράλλαχτες με τις δικές μας.
Όχι.
Το άραγμα κάτω από ένα δέντρο το καλοκαιράκι ή σε μια κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στην μπαλκονόπορτα το χειμώνα -για να μιλάμε με όρους σημερινούς- και στο χέρι ένα λικέρ μανταρίνι που φτιάξαμε σε στιγμές ανάπαυλας κάποια μέρα του χειμώνα-ναι ανάπαυλας-και ο νους να ταξιδεύει.
Να ταξιδεύει και η φαντασία να επισκέπτεται μέρη μακρινά και ονειρεμένα, και να έχει ιδέες, να έχει ιδέες που να θέλει μετά να τις πραγματοποιήσει και να κουραστεί για αυτές.
Και γιατί; Θα μου πείτε – Μα για να μην πεθάνουμε μαζί με την ομιλία!
ntina
Διάλειμμα για μουσική-Andres Segovia και Leyenda του Isaac Albeniz
Andrés Segovia Torres,Ισπανός κιθαριστής, βιρτουόζος στην κλασσική κιθάρα,ένας από τους σπουδαιότερους κιθαριστές όλων των εποχών.
Άτομο σπάνιας ευφυΐας,με εκπληκτική μνήμη, κρίση, αισθητική αλλά και ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση του χιούμορ. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και εργαζόταν καθημερινά ατέλειωτες ώρες
Πράγματι στον Andres Segovia ο κόσμος της κιθάρας χρωστάει πάρα πολλά αφού η προσφορά του στο όργανο είναι ανεκτίμητη.
Υπήρξε ο καλλιτέχνης που για έναν ολόκληρο αιώνα-τον εικοστό-εργάσθηκε ακατάπαυστα και πέτυχε να καθιερώσει το υποτιμημένο μέχρι τότε λαϊκό όργανο, σε συναυλιακό:
Έδωσε αμέτρητα ρεσιτάλ απ’ άκρου εις άκρον, παρουσιάστηκε στις πιο φημισμένες αίθουσες του κόσμου, εμφανίστηκε σε κονσέρτα με ορχήστρα ως σολίστ και ήταν ο πρώτος που δίδαξε το όργανο διεθνώς σε Master Classes σε Ακαδημίες της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Πολλοί σημερινοί επαγγελματίες κιθαριστές υπήρξαν μαθητές του ή μαθητές των μαθητών του.
Άτομο σπάνιας ευφυΐας,με εκπληκτική μνήμη, κρίση, αισθητική αλλά και ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση του χιούμορ. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και εργαζόταν καθημερινά ατέλειωτες ώρες
Πράγματι στον Andres Segovia ο κόσμος της κιθάρας χρωστάει πάρα πολλά αφού η προσφορά του στο όργανο είναι ανεκτίμητη.
Υπήρξε ο καλλιτέχνης που για έναν ολόκληρο αιώνα-τον εικοστό-εργάσθηκε ακατάπαυστα και πέτυχε να καθιερώσει το υποτιμημένο μέχρι τότε λαϊκό όργανο, σε συναυλιακό:
Έδωσε αμέτρητα ρεσιτάλ απ’ άκρου εις άκρον, παρουσιάστηκε στις πιο φημισμένες αίθουσες του κόσμου, εμφανίστηκε σε κονσέρτα με ορχήστρα ως σολίστ και ήταν ο πρώτος που δίδαξε το όργανο διεθνώς σε Master Classes σε Ακαδημίες της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Πολλοί σημερινοί επαγγελματίες κιθαριστές υπήρξαν μαθητές του ή μαθητές των μαθητών του.
Isaac Albeniz
Γεννήθηκε στο Camprodon της Καταλονίας από τον Ángel Albéniz και τη σύζυγό του Dolors Pascual και ως παιδί-θαύμα άρχισε να εμφανίζεται από την ηλικία των τεσσάρων ετών σε παραστάσεις παίζοντας πιάνο.
Στα επτά του χρόνια, μελετώντας με τον καθηγητή πιάνου Antoine Francois Marmontel, πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Ωδείο των Παρισίων (Conservatoire de Paris), δεν έγινε όμως δεκτός λόγω του νεαρού της ηλικίας του, και φοίτησε στο Ωδείο της Μαδρίτης.
Εννέα χρονών ξεκίνησε περιοδείες και εμφανίσεις στη βόρεια Ισπανία με τον πατέρα του και την αδερφή του Clementina ενώ στα δώδεκά του προσπάθησε να φύγει μόνος του μακριά από το σπίτι.
Στα δεκαπέντε του είχε ήδη δώσει συναυλίες σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν ηχογραφήσεις, ώστε ν’ ακούσουμε τον Albeniz ως πιανίστα, διαβάζουμε όμως σε κριτική του 1886 πως ο Αλμπένιθ είναι «παθιασμένος και φλογερός ερμηνευτής, ο οποίος άλλοτε εκφράζεται ποιητικά κι άλλοτε σχεδόν κακομεταχειρίζεται το πιάνο, κοντολογίς κάποιος ο οποίος παρασύρει και συναρπάζει τον ακροατή του»
Το παίξιμό του στις συναυλίες ήταν τόσο εντυπωσιακό που συγκρίθηκε συχνά με αυτό των Λιστ και Anton Rubinstein.
ntina
Κορονοϊός: 160.000 ανεπιθύμητες ενέργειες από το εμβόλιο της Pfizer, αποκαλύπτει ο FDA
Τα έγγραφα παρελήφθησαν από ομάδα γιατρών, καθηγητών και δημοσιογράφων, που αποκαλούν τους εαυτούς τους Επαγγελματίες Δημόσιας Υγείας και Ιατρικής για τη Διαφάνεια, οι οποίοι υπέβαλαν αίτημα στον FDA για την δημοσιοποίησή των εγγράφων αυτών.
Η πρώτη… δόση των εγγράφων αποκαλύπτει ότι, από τον Φεβρουάριο του 2021, όταν το εμβόλιο της Pfizer κυκλοφόρησε παγκοσμίως, υπό κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η φαρμακοβιομηχανία είχε συγκεντρώσει περισσότερες από 42.000 αναφορές περιστατικών που περιγράφουν λεπτομερώς σχεδόν 160.000 ανεπιθύμητες ενέργειες μετά τον εμβολιασμό.
Αυτές οι αντιδράσεις κυμαίνονταν από ήπιες έως σοβαρές, ενώ 1.223 ήταν θανατηφόρες.
Η πλειοψηφία αυτών των αναφορών αφορούσε άτομα ηλικίας από 31 έως 50 ετών στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ποιες ήταν οι παρενέργειες που καταγράφονται;
Αναφέρθηκαν περισσότερες από 25.000 διαταραχές του νευρικού συστήματος, μαζί με 17.000 διαταραχές του μυοσκελετικού συστήματος και του συνδετικού ιστού και 14.000 γαστρεντερικές διαταραχές.
Αναφέρθηκε επίσης μια σειρά διαφορετικών αυτοάνοσων καταστάσεων, μαζί με ορισμένες περίεργες ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων 270 «αυθόρμητων αμβλώσεων» και περιστατικών έρπητα, επιληψίας, καρδιακής ανεπάρκειας και εγκεφαλικών, μεταξύ χιλιάδων άλλων.
Αυτές οι παρενέργειες ήταν προηγουμένως γνωστές και όλες έχουν καταγραφεί στη βάση δεδομένων του Συστήματος Αναφοράς Ανεπιθύμητων Συμβάντων Εμβολίων του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων ( VAERS ), η οποία μέχρι την Κυριακή έχει καταγράψει 3.300 θανάτους μετά τον εμβολιασμό με το σκεύασμα της Pfizer, αριθμός που σε γενικές γραμμές συμβαδίζει με τα στοιχεία της ίδιας της εταιρείας.
read more:https://www.ethnos.gr/health/article/186984/koronoios160000anepithymhtesenergeiesapotoemboliothspfizerapokalypteiofda
Μια μικρή υπενθύμιση για τους πρόθυμους διώκτες των ανεμβολίαστων: τα καθεστώτα αλλάζουν, αργά η γρήγορα
"Ήταν 1933 και ο Χίτλερ ήταν κάπως ανήσυχος.
Είχε μόλις πάρει υπό τον πλήρη έλεγχο του τη Γερμανία αναστέλλοντας τις πολιτικές ελευθερίες, το δικαίωμα να νομοθετεί παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο, να διώκει κάθε αντίθετη γνώμη με τη ναζιστική ιδεολογία.
Είχε επιπλέον στη διάθεση του ειδικά δικαστήρια για να επιβάλλει την τάξη.
Παρ’ όλα αυτά ο πληθυσμός δεν λειτουργούσε, ακριβώς, όπως θα ήθελε.
Ο Χίτλερ προσδοκούσε να αγκαλιάσουν την ατζέντα του, να καταδιώξουν τους προδότες και να αναφέρουν στις αρχές σαν καλοί γερμανοί πολίτες κάθε ύποπτη κίνηση ακόμα και αν αφορούσε το συγγενή ή το γείτονά τους.
Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν ότι οι γερμανοί πολίτες έδειχναν υπερβολικό ζήλο στα νέα καθήκοντά τους.
Η Γκεστάπο είχε κατακλυστεί από επιστολές, που προέρχονταν από κάθε άκρη της Γερμανίας με θέμα το κάρφωμα στις Αρχές του γείτονα, του διπλανού, του φίλου και του συγγενή.
Αυτό για τον Χίτλερ δεν ήταν δείγμα σωστών γερμανών πολιτών που πίστευαν στο ναζιστικό καθεστώς.
Στην πραγματικότητα ήταν σκέτες ρουφιανιές, που ξεχείλιζαν κακία και μικροπρέπεια και ουδέν προσέθεταν στην προσπάθεια του καθεστώτος να ανακαλύψει τους προδότες.
“Κολυμπάμε σε μια θάλασσα ρουφιανιάς και μικροπρέπειας” φέρεται να είχε πει ο Χίτλερ, φανερά απογοητευμένος, στους συνεργάτες του”" (απόσπασμα από το βιβλίο Judge Thy Neighbor, Denunciations in the Spanish Inquisition, Romanov Russia, and Nazi Germany του Patrick Bergemann (Columbia University Press).
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους κάθε λογής πρόθυμους, χρήσιμους και απαραίτητους στην εξουσία αυτή την περίοδο, που σπεύδουν με χαρά και ετοιμότητα να προπηλακίσουν τους ανεμβολίαστους, να τους καταδώσουν, να τους συκοφαντήσουν, να τους «πετροβολήσουν» με κάθε ευκαιρία, να δείξουν τα δόντια τους σας τις ύαινες που είναι έτοιμες να καταβροχθίσουν το θήραμα, δειλές, όμως, όσο ακόμα έχει τις δυνάμεις του, όλους εκείνους που σαν έτοιμοι από καιρό, νοσταλγοί του Στάλιν ή του Χίτλερ δεν έχει σημασία, επιδεικνύουν στο καθεστώς τα διαπιστευτήρια τους, κινηματικά ή άλλα.
Θα τους υπενθυμίσουμε μόνο ότι η ιστορία διδάσκει ότι οι συνεργάτες του όποιου καθεστώτος είναι οι πρώτοι, που κρύβονται σαν τα ποντίκια όταν τα «πράγματα» αλλάζουν.
Έτσι, για να ετοιμάζονται, γιατί η ώρα αυτή δεν αργεί…
Λ.
Είχε μόλις πάρει υπό τον πλήρη έλεγχο του τη Γερμανία αναστέλλοντας τις πολιτικές ελευθερίες, το δικαίωμα να νομοθετεί παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο, να διώκει κάθε αντίθετη γνώμη με τη ναζιστική ιδεολογία.
Είχε επιπλέον στη διάθεση του ειδικά δικαστήρια για να επιβάλλει την τάξη.
Παρ’ όλα αυτά ο πληθυσμός δεν λειτουργούσε, ακριβώς, όπως θα ήθελε.
Ο Χίτλερ προσδοκούσε να αγκαλιάσουν την ατζέντα του, να καταδιώξουν τους προδότες και να αναφέρουν στις αρχές σαν καλοί γερμανοί πολίτες κάθε ύποπτη κίνηση ακόμα και αν αφορούσε το συγγενή ή το γείτονά τους.
Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν ότι οι γερμανοί πολίτες έδειχναν υπερβολικό ζήλο στα νέα καθήκοντά τους.
Η Γκεστάπο είχε κατακλυστεί από επιστολές, που προέρχονταν από κάθε άκρη της Γερμανίας με θέμα το κάρφωμα στις Αρχές του γείτονα, του διπλανού, του φίλου και του συγγενή.
Αυτό για τον Χίτλερ δεν ήταν δείγμα σωστών γερμανών πολιτών που πίστευαν στο ναζιστικό καθεστώς.
Στην πραγματικότητα ήταν σκέτες ρουφιανιές, που ξεχείλιζαν κακία και μικροπρέπεια και ουδέν προσέθεταν στην προσπάθεια του καθεστώτος να ανακαλύψει τους προδότες.
“Κολυμπάμε σε μια θάλασσα ρουφιανιάς και μικροπρέπειας” φέρεται να είχε πει ο Χίτλερ, φανερά απογοητευμένος, στους συνεργάτες του”" (απόσπασμα από το βιβλίο Judge Thy Neighbor, Denunciations in the Spanish Inquisition, Romanov Russia, and Nazi Germany του Patrick Bergemann (Columbia University Press).
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους κάθε λογής πρόθυμους, χρήσιμους και απαραίτητους στην εξουσία αυτή την περίοδο, που σπεύδουν με χαρά και ετοιμότητα να προπηλακίσουν τους ανεμβολίαστους, να τους καταδώσουν, να τους συκοφαντήσουν, να τους «πετροβολήσουν» με κάθε ευκαιρία, να δείξουν τα δόντια τους σας τις ύαινες που είναι έτοιμες να καταβροχθίσουν το θήραμα, δειλές, όμως, όσο ακόμα έχει τις δυνάμεις του, όλους εκείνους που σαν έτοιμοι από καιρό, νοσταλγοί του Στάλιν ή του Χίτλερ δεν έχει σημασία, επιδεικνύουν στο καθεστώς τα διαπιστευτήρια τους, κινηματικά ή άλλα.
Θα τους υπενθυμίσουμε μόνο ότι η ιστορία διδάσκει ότι οι συνεργάτες του όποιου καθεστώτος είναι οι πρώτοι, που κρύβονται σαν τα ποντίκια όταν τα «πράγματα» αλλάζουν.
Έτσι, για να ετοιμάζονται, γιατί η ώρα αυτή δεν αργεί…
Λ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)