Μήπως ξεχνάμε σιγά-σιγά να μιλάμε; Πως επικοινωνούμε σήμερα;

Ξεχνάμε να μιλάμε; Μήπως σε λίγα χρόνια οι φωνητικές μας χορδές θα έχουν ατροφήσει και ότι θέλουμε να πούμε θα το λέμε με τα δαχτυλά μας, τα οποία θα κινούνται ακατάπαυστα πάνω στο πληκτρολόγιο του κινητού μας; 
O άνθρωπος για να ζήσει ευτυχισμένος και γαλήνιος και ήρεμος χρειάζεται απλά πράγματα, κοινότυπο θα μου πείτε, ναι δεν αντιλέγω, όμως αληθινό.
Αληθινό, αρκεί να ξαναθυμηθούμε τις έννοιες των λέξεων που έχουν χάσει, τα τελευταία χρόνια που το μυαλό δεν σκέφτεται και το στόμα δεν μιλά, τη σημασία τους.
Έχουμε ξεχάσει τις γεύσεις, έχουμε ξεχάσει το περπάτημα -ναι το απλό περπάτημα-έχουμε ξεχάσει την ξεγνοιασιά, την ηρεμία, την ξεκουραση, την τεμπελιά βρε αδερφέ, ναι την τεμπελιά.
Όοοοοχι με ένα κινητό στο χέρι και να χαζεύουμε τις ζωές και τις στιγμές των άλλων, που είναι ίδιες και απαράλλαχτες με τις δικές μας.
Όχι.
Το άραγμα κάτω από ένα δέντρο το καλοκαιράκι ή σε μια κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στην μπαλκονόπορτα το χειμώνα -για να μιλάμε με όρους σημερινούς- και στο χέρι ένα λικέρ μανταρίνι που φτιάξαμε σε στιγμές ανάπαυλας κάποια μέρα του χειμώνα-ναι ανάπαυλας-και ο νους να ταξιδεύει.
Να ταξιδεύει και η φαντασία να επισκέπτεται μέρη μακρινά και ονειρεμένα, και να έχει ιδέες, να έχει ιδέες που να θέλει μετά να τις πραγματοποιήσει και να κουραστεί για αυτές.
Και γιατί;  Θα μου πείτε – Μα για να μην πεθάνουμε μαζί με την ομιλία!
ntina