Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2021

Διαίσθηση

Η διαίσθηση είναι μια φυσική ικανότητα που πηγάζει όχι από τον συνειδητό μας νου αλλά από ένα βαθύτερο επίπεδο νοημοσύνης, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. 
Όμως, πριν από πεντακόσια περίπου χρόνια, ο δυτικός νους, σε μια φυσική εξέλιξη νοητικής ανάπτυξης, άρχισε να πιστεύει ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν κατανοητά με τη λογική, συμπερασματική σκέψη. 
Αναζητούσαμε λογικά αίτια για κάθε φαινόμενο, και αφού δεν μπορούσαμε να δούμε το αίτιο των διαισθητικών πληροφοριών, απορρίψαμε ή περιθωριοποιήσαμε την έμφυτη διαισθητική μας ικανότητα. 
Η διαίσθηση είναι η "διάγνωση" ενός ενεργειακού πεδίου πληροφοριών. 
Είναι το να αισθανόμαστε την κίνηση προς ένα μελλοντικό γεγονός. 
Είναι η άμεση γνώση που δεν προέρχεται από εξάσκηση ή μάθηση. Βλέπει το όλο και δίνει μια συνολική λύση. 
Οι μαθηματικοί φημίζονται για την ικανότητά τους να βρίσκουν την απάντηση σε ένα πρόβλημα χωρίς να έχουν βήμα προς βήμα το σκεπτικό που οδηγεί σ' αυτήν. 
Η διαίσθηση μπορεί να είναι ο αυτοοργανωτικός παράγοντας που στρέφει την προσοχή μας προς το δρόμο που δίνει καρπούς. 
Στο σωματικό επίπεδο, η διαίσθηση περιγράφεται συχνά σαν μια αίσθηση στην κοιλιά, ή μια ανατριχίλα έξαψης, ή ένα "κλικ", ή μια εμπειρία σαν να ανάβει ένα φως στο μυαλό μας. 
Στο νοητικό επίπεδο, είναι η ικανότητα να συλλαμβάνουμε πληροφορίες που δεν τις αντιλαμβανόμαστε συνειδητά, αλλά που, όταν έλθει η κατάλληλη στιγμή, ανακαλύπτουμε ότι τις γνωρίζαμε - ξαφνικά γνωρίζεις κάτι που δεν το είχες μάθει ποτέ συνειδητά. 
"Πώς το ήξερες αυτό;" ρωτούν συχνά οι άλλοι. 
Η ικανότητα να προβλέπουμε τάσεις και να παίρνουμε αποφάσεις, βασισμένοι σε δεδομένα που είναι μάλλον αδιαφοροποίητα, συχνά αποδεικνύεται πιο έγκυρη από το να προσπαθούμε να πάρουμε αποφάσεις στηριγμένοι σε συμβατικά στοιχεία και καταλόγους με δεδομένα από ιστορικά αρχεία. 
Μια εξαιρετικά εξελιγμένη χρήση της διαίσθησης είναι το να μπορούμε να βρούμε νόημα σε σύμβολα και συγχρονιστικά γεγονότα. 
Όσο περισσότερο εστιαζόμαστε στο να βρίσκουμε νόημα σε "τυχαία συμβάντα", τόσο πιο πολύ αυξάνουμε τη διαισθητική μας δύναμη. 
Βαθαίνοντας τη σύνδεσή μας με το περιβάλλον μας, αυξάνεται η ικανότητά μας να ακολουθούμε την καθοδήγηση του εσωτερικού σκοπού μας. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους!
     Όλοι έχουμε αυτή την ικανότητα, και επιπλέον υπάρχουν τρόποι για να την ενισχύσουμε και να τη χρησιμοποιούμε πιο αποτελεσματικά. 
Για να αυξήσετε την ικανότητά σας να χρησιμοποιείτε την καθοδήγηση της πρόθεσής σας, έχετε υπόψη σας τα εξής:
 -Η ψυχή σας οργανώνεται πάντα γύρω από τα εισερχόμενα στοιχεία, τα δεδομένα που αντιλαμβάνεστε από το περιβάλλον.
 -Κάθε γεγονός ή πληροφορία έχει κάποιο νόημα ή σκοπό που συμβαίνει . 
Οι αντιδράσεις σας σε πληροφορίες ή γεγονότα σας δείχνουν κάτι που χρειάζεται να γνωρίζετε. (Αποκτήστε τη συνήθεια να παρακολουθείτε τις εσωτερικές αντιδράσεις και τα συναισθήματά σας. Σε όλη τη διάρκεια της μέρας, ρωτάτε τον εαυτό σας, "Τι νιώθω τώρα;" ή "Πώς νιώθω γι' αυτή την κατάσταση; ")
 -Τα όνειρα συχνά δίνουν πληροφορίες που είναι χρήσιμες για την τωρινή σας κατάσταση. Επομένως, για να ενισχύσετε τη διαισθητική σας ικανότητα, πρέπει να γίνετε πιο ευαίσθητοι και στα σωματικά σήματα, όπως ένας πιασμένος λαιμός (που συνήθως σημαίνει ότι έχετε εμπλακεί σε μια σύγκρουση εξουσίας ή ότι νιώθετε πνιγμένοι επειδή έχετε πάρα πολλά να κάνετε), οι πονοκέφαλοι, οι κοιλόπονοι, ή η αϋπνία. 
Αντί να δέχεστε αυτά τα ενοχλητικά ή οδυνηρά συμπτώματα ως δεδομένα, σκεφτείτε ότι προσπαθούν να σας επιστήσουν την προσοχή σε κάτι. 
Εμπιστευθείτε ότι έχουν ένα νόημα για σας. 
Στη συνέχεια, αφιερώστε κάποιο χρόνο για να συλλογιστείτε με ηρεμία και να ακούσετε το μήνυμά τους.
Όμως, αντί να προσπαθείτε να συμπεράνετε τι σημαίνουν από διανοητική άποψη, ανοίξτε ένα διάλογο μαζί τους. 
Δοκιμάστε να καταγράψετε τις αντιδράσεις σας με τη μέθοδο της συνειδησιακής ροής, δηλαδή γράφοντας ό,τι περνάει από το νου σας, ώστε να επιτρέψετε στα συναισθήματα να σας πουν τι εννοούν.
    Ρωτήστε τον εαυτό σας, "Αν ήξερα ότι θα πετύχαινα σε οτιδήποτε κι αν επέλεγα να κάνω αυτή τη στιγμή, τι θα αποφάσιζα να κάνω;" 
Η διαίσθηση μοιάζει να εμφανίζεται απρόσκλητη από τα εξωτερικά συμβάντα, και φαίνεται να εντοπίζεται σε ένα βαθύτερο επίπεδο αντίληψης. 
Μπορεί κάποιος, όταν σκέφτεται ένα ορισμένο σχέδιο, να βιώσει τη διαίσθηση σαν μια ανατριχίλα. Κάποιος άλλος μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί και να "ακούσει" μέσα στο νου του ένα μήνυμα: "Τηλεφώνησε σπίτι σου". 
Ή ένας τρίτος μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι σκέψεις του επιστρέφουν συνεχώς σε μια ορισμένη ιδέα: "Ίσως θα έπρεπε να μάθω υπολογιστή". Όλα αυτά είναι μορφές διαίσθησης.
      Ένας πολύ καλός τρόπος για να αυξήσετε τη διαίσθησή σας είναι να επιβραδύνετε το ρυθμό σας και να κάνετε λιγότερα πράγματα.
 -Δοκιμάστε να περάσετε ένα βράδυ κάθε εβδομάδα (ή, ακόμη, μία ή δύο ώρες) χωρίς να ανοίξετε την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο (μπορείτε να ακούτε μουσική, αλλά τα διαφημιστικά διαλείμματα θα διακόψουν το ρυθμό σας). 
Αν μπορείτε, μη διαβάσετε καν. Χαϊδέψτε τη γάτα σας, ή αφήστε τον εαυτό σας να ονειροπολήσει και να χαλαρώσει. 
Μην κάνετε τίποτα.
 -Μια άλλη άσκηση διαίσθησης είναι να περνάτε μισή ώρα κοιτάζοντας από το παράθυρο τα σύννεφα. 
Τι σχήματα βλέπετε; 
Η ικανότητα να βλέπετε νόημα στα σχήματα σημαίνει ότι συντονίζεστε με μια εσωτερική φωνή που οργανώνει την πραγματικότητά σας. 
Αυτή η φωνή ανταποκρίνεται σε κάθε εσωτερικό ερώτημα που είναι εξαιρετικά φορτισμένο, όπως "Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου;" 
Ή, για παράδειγμα, αν αναρωτιέστε αν πρέπει να αφήσετε τη δουλειά σας, προσέξτε τι εικόνες βλέπετε στα σύννεφα! 
Όσο απλή κι αν φαίνεται αυτή η άσκηση οπτικοποίησης, σας επιτρέπει να "εξασκείτε" τους διαισθητικούς μύες σας κάθε φορά που ρωτάτε τον εαυτό σας, 
"Τι σημαίνει αυτό; Τι βλέπω εδώ;" 
Το να ξέρετε ότι έχετε μια αξιόπιστη διαισθητική ικανότητα μπορεί να σας δώσει μεγάλη δύναμη. 
α προαισθήματα έρχονται δωρεάν και συμβαίνουν ακαριαία. 
Η διαίσθηση φημίζεται για το ότι είναι πανέξυπνη και εμφανίζεται πιο συχνά όταν φέρνουμε το λογικό νου μας σε μη εστιασμένη κατάσταση. 
Είναι η πηγή της δημιουργικότητας, της καθοδήγησης και της ικανότητάς μας να ακολουθούμε τον λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο - ο οποίος τις πιο πολλές φορές μας οδηγεί στην επιθυμία της καρδιάς μας. 
      Η Πένι Πιρς, ειδική στη διαίσθηση και συγγραφέας του βιβλίου Ο Διαισθητικός Δρόμος, συστήνει την ακόλουθη άσκηση όταν θέλουμε να δοκιμάσουμε.
Βήμα 1 - Κάνετε τρεις επιλογές. 
Γράψτε τις τρεις καλύτερες επιλογές σας για αυτό που θέλετε να δοκιμάσετε.
Βήμα 2 - Διαλέξτε μία από τις επιλογές. 
Φανταστείτε την σαν να είναι μπροστά στα μάτια σας. 
Φανταστείτε ότι μπαίνετε μέσα στη σκηνή, σαν να μπαίνετε μέσα σε μια ταινία. 
Φανταστείτε τη να συμβαίνει τώρα.
Βήμα 3 - Νιώστε τα συναισθήματά σας. 
Καθώς φαντάζεστε την πρώτη σας επιλογή, προσέξτε την πρώτη σωματική σας αντίδραση. -Νιώθετε άγχος καθώς φαντάζεστε τη σκηνή; 
-Νιώθετε έξαψη και προσδοκία; 
-Νιώθετε βάρος, φόβο ή ανησυχία με την ιδέα που φαντάζεστε; 
Καθώς διατηρείτε αυτή την αίσθηση του τι συμβαίνει στο σώμα σας, ενισχύ-στε τη φανταστική σκηνή προσθέτοντας και όλες τις άλλες αισθήσεις σας Ακούστε τον εαυτό σας σ' αυτή την κατάσταση, μυρίστε τη σκηνή, δείτε τους ανθρώπους. 
Θα λέγατε ότι αυτή η κατάσταση σας κάνει να νιώθετε διεύρυνση ή συστολή; 
Ζέστη; 
Σας κάνει να ιδρώνετε; 
Αισθάνεστε παρηγοριά; 
Ευτυχία; Ανακούφιση;
Βήμα 4 
- Φαvταστείτε το μέλλον. 
Στη συνέχεια, μετακινήστε τη φαντα¬στική σκηνή στο μέλλον - στους επόμενους τέσσερις έως έξι μήνες. 
Τώρα τι αντιδράσεις νιώθετε; 
Υπάρχει κάποια αλλαγή από ανακούφιση σε άγχος; 
Από αίσθηση ανησυχίας σε αίσθηση άνεσης; 
Προσέξτε όποια αλλαγή συμβαίνει στο σώμα σας με αυτή τη μελλοντική σκηνή.
Βήμα 5
 - Μετακινήστε τη φανταστική σκηνή σας έναν ολόκληρο χρόνο στο μέλλον. 
Συνεχίστε να νιώθετε τις σωματικές σας αντιδράσεις. 
Μήπως αυτή η επιλογή φαίνεται εντάξει στην αρχή (Βήμα 3), και κατόπιν, όταν φα¬ντάζεστε τη σκηνή μετά από ένα χρόνο (Βήμα 4), αισθάνεστε ένταση ή βάρος; 
Μήπως η επιλογή σας άρχισε άσχημα, αλλά άλλαξε προς το καλύτερο ένα χρόνο αργότερα; Μήπως άρχισε καλά, αλλά έγινε αφόρητη μετά από λίγο;
Βήμα 6 
- Να είστε ουδέτεροι. 
Αφού εκτιμήσετε πλήρως την πρώτη σας επιλογή, καθαρίστε το νου σας από όλες αυτές τις εικόνες και τις αισθήσεις, και ξαναγίνετε ουδέτεροι
 Επαναλάβετε τη διαδικασία για κάθε μία από τις άλλες επιλογές. 
Βήμα 7 
- Τι θα γινόταν αν δεν κάνατε τίποτα; 
Αφού τελειώσετε την εκτίμηση των πιο φανερών επιλογών, επαναλάβετε τη φανταστική διαδικασία μία φορά ακόμη με την επιλογή τού να μην κάνετε τίποτα. 
Νιώθετε ανακούφιση με την προοπτική να μην κάνετε τίποτα; 
Ή αυτό το ενδεχόμενο παράγει ένταση και άγχος; 
Καθώς προβάλλετε τις πράξεις στο μέλλον, πότε νιώθετε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναλάβετε δράση;
      Η Πιρς συστήνει: «Όταν χρησιμοποιείτε αυτή την επιλογή για να πάρετε αποφάσεις, συγκεντρωθείτε στην επιλογή που σας δίνει μια αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης και όχι επιφανειακής άνεσης». 
Μια άλλη τεχνική που σας φέρνει σε επαφή με τη διαίσθησή σας είναι να κάνετε μια ερώτηση, να ρίξετε ένα νόμισμα κορόνα-γράμματα, και να δείτε πώς νιώθετε με το αποτέλεσμα. 
Πάρτε ένα νόμισμα και αποφασίστε αν η κορόνα είναι ναι ή όχι. 
Σκεφτείτε την ερώτηση, και ρίξτε το νόμισμα τρεις φορές για να δείτε αν η απάντηση είναι ναι ή όχι 
Προσέξτε αμέσως πώς νιώθετε με την απάντηση. 
Ανακούφιση; 
Απογοήτευση; 
Ενεργοποίηση; 
Εξασθένηση; 
Φόβο; 
Ενθουσιασμό; 
Ότι η λύση αυτή δεν είναι αρκετά καλή; Αυτή είναι η φωνή της διαίσθησής σας. 
Είναι τόσο απλό. 
Αυτή είναι η αρχή της διαύγειας που επιζητούμε. 
Παίρνοντας αυτές τις πληροφορίες για την ενεργειακή σας κατάσταση θα μπορέσετε να δείτε πού είστε ευθυγραμμισμένοι με το δρόμο σας και πού όχι.

19/12/21 ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κίνηση για την Ελευθερία

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΘΗΝΑ: 19/12/21 ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σε συγκέντρωση των συμπολιτών μας στο πάρκο ελευθερίας (στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών), καλεί το συντονιστικό των υγειονομικών κι οι ακόλουθοι φορείς (ΠΟΕΥ, Υγειονομικοί από 31 δομές υγείας και το ΕΚΑΒ, υγειονομικοί κατά της υποχρεωτικότητας, ΕΚΑΒ σε αναστολή, επιστήμονες για την υγεία και την ελευθερία, η κίτρινη κάρτα των ελεύθερων ανθρώπων, ελληνική ιατρική συμμαχία για την ελευθερία, police for freedom, world freedom alliance gr, resistance Gr) την προσεχή Κυριακή 19/12 στις 14:00 το μεσημέρι, για να διαδηλώσουμε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Στη συγκέντρωση θα παρέμβουν οι κάτωθι ομιλητές, υγειονομικοί και καθηγητές πανεπιστημίου: 
1) Konstantinos Arvanitis
2) Evangelou Marianna
3) Kalogeridis Athanasios
4) Νίκος Αγαμέμνων Καραβέλος (δικηγόρος) 
5) Dimitrios Kouvelas
6) Ευγένιος Μπαϊραμίδης
7) Konstantinos Poulas
8)Konstantinos Farsalinos
9) Γιάννης Χατζηαντωνίου (δικηγόρος)
Σύνδεση μέσω Skype: Dr @Soucharid Bhakdi
Θα ακολουθήσει πορεία στο Σύνταγμα. 
Να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί!

Μη εφικτός από νομική άποψη ο υποχρεωτικός εμβολιασμός πανευρωπαικά

Γιατί η Ελλάδα τι είναι που μπορεί να επιβάλλεται στους κατοίκους της οποιοδήποτε αντισυνταγματικό και απάνθρωπο μέτρο; 

Σινεμά ο παράδεισος – 100 Ταινίες Που Αγάπησα

Σινεμά -και η φαντασία καλπάζει μαζί με τις ταινίες που έχουμε αγαπήσει μέσα στο πέρασμα των χρόνων
Για τους περισσότερους ο κινηματογράφος είναι μια μορφή διασκέδασης, μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας, περνώντας δύο ώρες ξεγνοιασιάς μέσα στο καταφύγιο της σκοτεινής αίθουσας.
Πολλές φορές και πολλούς ανθρώπους αυτή η απόδραση από την καθημερινότητα είναι αναγκαία.
Μέσα στην σκοτεινή αίθουσα ο εξαντλημένος από την πεζή πραγματικότητα άνθρωπος ταξιδεύει σε άλλους τόπους μακρινούς για να γνωρίσει άλλους ανθρώπους πιο γενναίους, πιο όμορφους,πιο ξέγνοιαστους,πιο αστείους,πιο ερωτευμένους, πιο κατατρεγμένους,πιο φτωχούς, πιο κακούς,πιο πλούσιους…
Ο κάθε ένας έχει τις δικές του αγαπημένες ταινίες στο διάβα των χρόνων
Ας δούμε ποιες από τις χιλιάδες ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει από την αυγή του κινηματογράφου διαλέγει να αναφέρει ένας από τους γνωστότερους Έλληνες κριτικούς κινηματογράφου ο Δημήτρης Δανίκας σε ένα παλιό του άρθρου το μακρινό 2009…
Αγαπημένες ναι, καλύτερες ποτέ!
Από το 1950 και ύστερα, κάθε φορά, με κάθε δημοψήφισμα, ο ερωτώμενος απαντά πως the best movie of all times is «Πολίτης Κέιν».
Άντε ενίοτε, κυρίως πριν από το γκρέμισμα του υπαρκτού σοσιαλισμού, στη δεύτερη ή την τρίτη θέση να διείσδυσε και ο Σεργκέι Αϊζενστάιν με το «Θωρηκτό Ποτέμκιν».
Ο λόγος ένας και μοναδικός. Ανεξάρτητα αν ο ερωτώμενος είναι κριτικός, θεωρητικός, ακόμα και θεατής απλός. 
Ο ρόλος υπερβαίνει το ανθρώπινο μέτρο.
Σαν να υποδύεσαι τον Πάπα, τον Θεό, αρχιμανδρίτη και αστροφυσικό. Μα ποιος μπορεί να γνωρίζει τι είναι καλύτερο και τι καλό; 
Ο κανείς!
Το ίδιο ακριβώς και με την έρευνα του «Ταχυδρόμου». Το αποτέλεσμα της πρώτης δεκάδας καταλήγει ως εξής: έξι από τις δέκα προέρχονται από ΗΠΑ.
Δύο από Φελίνι και Ιταλία και από μία Ρωσία με Ταρκόφσκι και Ιαπωνία με Κουροσάβα. Πράγμα που σημαίνει μονοπώλιο των ΗΠΑ η αφρόκρεμα της κινηματογραφικής κουλτούρας.
Πως η Ρωσία, ως ΕΣΣΔ με θηριώδεις επιτεύξεις (Ντοβζένκο, Αϊζενστάιν, Παρατζάνοφ, Σενγκελάγια και δεκάδες νεότερους σκηνοθέτες), ο φτωχός συγγενής της ιστορίας.
Πως μοναδικός εκπρόσωπος της θρυλικής ιταλικής σχολής είναι ο Φεντερίκο Φελίνι.
Πως η Ιαπωνία χωρίς τον Κουροσάβα δεν θα υπήρχε στο χάρτη της κινηματογραφίας.
Μια πλάνη τόσο δυσθεώρατη όσο και η άλλη πως η Γη ήταν επίπεδη σαν το μπιφτέκι.
Και πως η Γαλλία είναι κάτι λιγότερο από την Ελλάδα: the big chill!
Τα πράγματα ακόμα πιο μελαγχολικά με τον κατάλογο της 26άδας. Οπου ο Μιχάλκοφ είναι περίπου ισοδύναμος με Αϊζενστάιν (από μία ταινία έκαστος).
Όπου η «Ευδοκία» ανώτερη από πλήθος θρυλικών και μοναδικών ερωτικών ιστοριών.
Όπου ο «Λόρενς της Αραβίας» είναι ό,τι καλύτερο έχει υπογράψει ο Ντέιβιντ Λιν. Και όπου η Γαλλία ανίκανη να συμπεριληφθεί ακόμα και μέσα στις 26 καλύτερες όλων των εποχών. Προφανώς Ζαν Ρενουάρ και «Κανόνας του παιχνιδιού», Ζαν Λικ Γκοντάρ, Φρανσουά Τριφό, Λουί Μαλ, Ζακ Τατί, Ρομπέρ Μπρεσόν (μεγιστοτεράστιος μινιμαλιστής), για να αναφέρω μερικούς εξ αυτών, είναι της Β΄ εθνικής.
Και το χειρότερο;
Πάντα, σε όλες σχεδόν τις λίστες των καλύτερων ταινιών, απουσιάζουν οι πρόσφατες παραγωγές.
Σαν ο χρόνος να σταμάτησε κάπου εκεί μεταξύ του 1941 και του «Πολίτη Κέιν» και της δεκαετίας του ’70 με την «Αποκάλυψη τώρα» του Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Μη με ρωτάτε «γιατί». Αυτονόητο δηλαδή.
Το «καλύτερο» πάντα είναι το παρελθόν.
Σε κάθε εποχή.
Έτσι, κανένα ρίσκο.
Έτσι, ακούνητη η κινηματογραφική διαδρομή.
Έτσι, τίποτα το άξιο λόγου δεν έχει συμβεί.
Έτσι, τα τελευταία χρόνια χωρίς καμία τομή.
Τι συμβαίνει;
Απλό.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια η καλύτερη όλων των εποχών.
Αντιθέτως γνωρίζει με την καρδιά, τη συγκίνηση και το μυαλό του ποιες οι αγαπημένες του.
Ανεξάρτητα από ονόματα, προκαταλήψεις και δάνεια θεωρητικών.
Τι με συγκίνησε λοιπόν.
Ποτέ λοιπόν «ποια η καλύτερη όλων των εποχών».
Το εξηγώ και προκαλώ.
Με ένα πρόχειρο κατάλογο από τα πιο αγαπημένα και συγκινητικά.
Έτσι σκόρπια, χωρίς αρίθμηση και αξιολόγηση:
«Η επιστροφή», Αντρέι Ζιάνγκιτσεφ (Ρωσία)
«Chinatown», Ρομάν Πολάνσκι (ΗΠΑ)
«2046», Γουόνγκ Καρ Βάι (Κίνα)
«Ήρωας», Ζανγκ Γίμου (Κίνα)
«Φάργκο», αδερφοί Κόεν (ΗΠΑ)
«Το χρήμα», Ρομπέρ Μπρεσόν (Γαλλία)
«Match point», Γούντι Άλεν (ΗΠΑ)
«Έλα να δεις», Έλεμ Κλίμοφ (ΕΣΣΔ)
«Το κοπάδι», Γιλμάζ Γκιουνέι (Τουρκία)
«Οι 3 πίθηκοι», Νουρί Μπίλγκε Τζειλάν (Τουρκία)
Και πάλι όμως αδικώ. Τις συγκινήσεις και την καρδιά μου εννοώ.
Λατρεμένες το ίδιο με τις προηγούμενες και αυτές:
«Νύχτες της Καμπίρια», Φεντερίκο Φελίνι (Ιταλία)
«Το μωρό της Ρόζμαρι», Ρομάν Πολάνσκι (ΗΠΑ)
«Οι ασυγχώρητοι», Κλιντ Ίστγουντ (ΗΠΑ)
«Ο άνθρωπος από τη Γαλλία», Ουίλιαμ Φρίντκιν (ΗΠΑ)
«Η Χάνα και οι αδερφές της», Γούντι Άλεν (ΗΠΑ)
«Η διπλή ζωή της Βερονίκ», Κριστόφ Κισλόφσκι (Πολωνία)
«Περσόνα», Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (Σουηδία)
«Σκιές», Τζον Κασσαβέτης (ΗΠΑ)
«Το χαμίνι», Τσάρλι Τσάπλιν (ΗΠΑ)
«Η συνομιλία», Φράνσις Φορντ Κόπολα (ΗΠΑ)
«Η ζωή του ζωγράφου Πιροσμάνι», Γκιόργκι Σενγκελάγια (ΕΣΣΔ)
«Μηχανικά πιάνα», Αντρέι Μιχάλκοφ (ΕΣΣΔ)
«Μπάρι Λίντον», Στάνλεϊ Κιούμπρικ (ΗΠΑ)
«Σύντομη συνάντηση», Ντέιβιντ Λιν (Αγγλία)
«Όταν πετούν οι γερανοί», Μιχαήλ Καλατόζοφ (ΕΣΣΔ)
«Η Γη», Αλεξάντρ Ντοβζένκο (ΕΣΣΔ)
«Χορεύοντας μ’ έναν ξένο», Μάικλ Νιούελ (Αγγλία)
«Αναπαράσταση», Θόδωρος Αγγελόπουλος (Ελλάδα)
«Ο θρόνος του αίματος», Ακίρα Κουροσάβα (Ιαπωνία)
«Ταξίδι στο Τόκιο», Γιοσιζούρου Ότζου (Ιαπωνία)
«Playtime», Ζακ Τατί (Γαλλία)
«Ο τρελός Πιερό», Ζαν Λικ Γκοντάρ (Γαλλία)
«Κόκκινη έρημος», Μικελάντζελο Αντονιόνι (Ιταλία)
«Ο Ρόκο και τ΄ αδέρφια του», Λουκίνο Βισκόντι (Ιταλία)
«Μερικοί το προτιμούν καυτό», Μπίλι Ουάιλντερ (ΗΠΑ)
«Η λεωφόρος της Δύσεως», Μπίλι Ουάιλντερ (ΗΠΑ)
«Ξέφρενες νύχτες», Πολ Τόμας Άντερσον (ΗΠΑ)
«Ο μεγάλος Λεμπόφσκι», αδερφοί Κόεν (ΗΠΑ)
«Το γράμμα μιας άγνωστης», Μαξ Οφίλς (Γαλλία, Αυστρία)
«Άσε το κακό να μπει», Τόμας Άλφρεντσον (Σουηδία)
«Φίλησέ με μέχρι θανάτου», Ρόμπερτ Όλντριτς (ΗΠΑ)
«Η μαμά και η πόρνη», Ζαν Εστάς (Γαλλία)
«Ριφιφί», Ζιλ Ντασέν (Γαλλία)
«Μανχάταν», Γούντι Άλεν (ΗΠΑ)
«Η έξαψη», Λόρενς Κάσνταν (ΗΠΑ)
«Όλα τα πρωινά του κόσμου», Αλέν Κορνό (Γαλλία)
«Ο τελευταίος των Μοϊκανών», Μάικλ Μαν (ΗΠΑ)
«Gran Torino», Κλιντ Ίστγουντ (ΗΠΑ)
Να συνεχίσω; Περιττό. Για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι η προοπτική και ο χρόνος. 
Τίποτα δεν σταμάτησε, τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δεν πέθανε. 
Ξανά προς την δόξα τραβά. 
Όσοι φορούν παντόφλες τελειώσανε.
Η ακατανίκητη και μόνιμη νοσταλγία είναι ό,τι χειρότερο για την εξέλιξη και την κινηματογραφία.
Παραδείγματα πολλά.
Πέθανε ο Αντρέι Ταρκόφσκι, αλλά ο Μπίλγκε Τζειλάν συνεχίζει με «Τρεις πιθήκους» από Τουρκία.
Αποβίωσε η νουβέλ βαγκ, αλλά το «Ανάμεσα στους τοίχους» εκτόξευσε τη Γαλλία πολύ ψηλά.
Γκρεμίστηκε η σοβιετική σχολή, αλλά ο Αντρέι Ζιάνγκιτσεφ με την «Επιστροφή» με έχει στοιχειώσει για τα καλά.
Και κάτι ακόμα. 
Η βιομηχανία του Χόλιγουντ καλπάζει σαν τεθωρακισμένη μεραρχία.
Όμως το παράλληλο κύκλωμα και η ανεξαρτησία με πνοή και ευαισθησία.
Το απρόσμενο, απροσδόκητο, το ανατρεπτικό, η έκπληξη, το διαφορετικό είναι τα αναντικατάστατα ατού μιας τέχνης που ανθεί μέσα στην παρακμή της.
Πάντα με μάτια ανοιχτά και πάντα αθώα, σαν να είναι η πρώτη σου φορά! 
Και, τέλος, το κριτήριο προέρχεται από το σώμα και την καρδιά.
Αν ρωτούσατε κάποιον άλλο θεατή και ειδικό «ποιες οι καλύτερες όλων των εποχών», στις πρώτες θέσεις θα έβαζε το «Pulp Fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο (χίλιες φορές προτιμότερο το «Reservoir Dogs», την πραγματικά ταινία-ταινία που έκανε σε όλη τη μέχρι σήμερα διαδρομή του).
Το ζήτημα, λοιπόν, εντελώς υποκειμενικό. Πράγμα που σημαίνει «μην παριστάνετε τον Θεό.Be yourself, παρακαλώ».
Η τέχνη-σε όλες τις μορφές και τις εκδοχές της-το πιο ακραίο ελεύθερο και δημοκρατικό πεδίο της οικουμένης.
Ο καθείς μπορεί ελευθέρως να κάμει ό,τι θέλει. 
Να δακρύσει, να γελάσει, να χλευάσει, να φτύσει, να εκτοξεύσει ζαρζαβατικά και κλούβια αβγά. 
Τα πάντα.
Απαγορεύσεις και καλλιτεχνία, πράγματα ασυμβίβαστα. 
Διαζευγμένα από τη μήτρα. 
Όπως ο αληθινός έρωτας. Κάθε φορά στο πάθος και τη μοναδική καρδιά. 
Ακόμα και μια πουτάνα αγαπάς. 
Αυτή η γυναίκα της ζωής μου. 
Κάθε φορά από την αρχή ξανά. Κάθε φορά με όλες τις αγάπες προχωράς. Κάθε φορά κάποια άλλη αγαπάς. 
Αλλά και κάθε φορά τίποτα δεν ξεχνάς.
Γι΄ αυτό, όταν με ρωτάνε «ποιες οι καλύτερες», απάντηση μία χωρίς συζήτηση καμία. 
Όταν οι άντρες αγαπούν μόνο τις ξανθές, ε, τότε χάνουν τη μελαχρινή, την καστανή και την κόκκινη ηδονή!

το άρθρο είχε γραφτεί το μακρινό 2009 στα TA NEA-Παρασκευή 3 Απριλίου από τον Δημήτρη Δανίκα-Ο Δημήτρης Δανίκας είναι κριτικός κινηματογράφου 

scribd.com

Συμφωνία της επιστήμης – Carl Sagan,Richard Feynman,Neil deGrasse Tyson και Bill Nye

Συμφωνία της επιστήμης – Το είδος μας έχει το γνώρισμα να ωθείται πάντα προς νέα σύνορα γνώσης αλλά και προς νέα σύνορα του διαστήματος
Η Συμφωνία της Επιστήμης είναι μια μουσική σειρά mashup που δημιουργήθηκε από τον συνθέτη και σκηνοθέτη του  melodysheep ο οποίος στοχεύει στην διάδοση της επιστήμης και της φιλοσοφίας μέσω των επανασχηματισμών διακεκριμένων επιστημονικών στοχαστών.
Ένας φόρος τιμής στα μεγάλα μυαλά της επιστήμης, που αποσκοπούν στη διάδοση της επιστημονικής γνώσης και της φιλοσοφίας μέσω της μουσικής.

“Θα έλεγα ότι η επιστήμη είναι, τουλάχιστον εν μέρει, ελεγμένη πίστη”
“Είναι αξιοπρόσεκτο,ότι κανένα κατ’ όνομα χριστιανικό κράτος δεν εφάρμοσε το «ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσεις”
“Σύμφωνα με τα χριστιανικά διδάγματα πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας.Πουθενά δεν λέγεται ότι πρέπει να σκοτώνουμε τα παιδιά τους”.Carl Sagan.

Ο ήχος πάντα γοητεύει – ο τρόπος που οι απλές δονήσεις στον αέρα μπορούν να προκαλέσουν τόσο δυνατά συναισθήματα και το πως εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε το δικό μας νόημα από την αυθαίρετη κίνηση μορίων είναι γοητευτικό,συναρπαστικό…

Η φαντασία της φύσης είναι τόσο μεγαλύτερη από τον άνθρωπο που δεν πρόκειται ποτέ να μας αφήσει να χαλαρώσουμε-Sagan
Είμαστε ένας τρόπος για να γνωρίσει ο κόσμος τον εαυτό του-Sagan

Οι συνηθισμένες μας καθημερινές σκέψεις και πράξεις και πρακτικές και συμπεριφορές φαίνονται τόσο μικρές,ανούσιες ,άνευ νοήματος και μερικές φορές ακόμη και αξιολύπητες μετά από αυτό…
Οι μεγάλοι δάσκαλοι της επιστημονικής επικοινωνίας…
Οι οραματισμοί τους…
Οι γνώσεις τους…όλα είναι συναρπαστικά!
Ο Χρόνος του σύμπαντος
Σε μια κοσμική χρονική κλίμακα, η ανθρώπινη ιστορία είναι τόσο σύντομη όσο το ανοιγοκλείσιμο του ματιού.

Εμμανουήλ Ροΐδης –Η σκόνη και η λάσπη της μικρόψυχης πόλης κατάτρωγαν τη ζωή του.

«Ο Εμμανουήλ Ροΐδης είναι ο πρώτος μας ‘‘πλήρης νους’’. Ο πρώτος μας λογοτεχνικός κριτικός, ο πρώτος σωστός αποτιμητής του γλωσσικού μας προβλήματος, ο πρώτος πολιτικός σχολιαστής, ο πρώτος αισθητικός στοχαστής και ο πρώτος μας Ευρωπαίος. Όλα αυτά άλλον θα τον είχαν αναδείξει σε εθνικό πρότυπο».

«Ήρθε στον κόσμο έξυπνος, ευαίσθητος, όμορφος, προικισμένος.
Έφυγε μόνος, άνεργος, κουφός, φτωχός, μισάνθρωπος.
Ήταν φοβερή η μοίρα που του όρισε να ζήσει εξόριστος, αυτός ο πραγματικά έξυπνος, στη χώρα των ‘‘ξύπνιων’’», γράφει ο Νίκος Δήμου για τον Εμμανουήλ Ροΐδη.

Ο θάνατός του, στις 7 Ιανουαρίου 1904.

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που σκέπτομαι τον Εμμανουήλ Ροΐδη τον βλέπω σαν την πιο τραγική μορφή του νεότερου ελληνικού πολιτισμού.
Τραγικός ο Ροΐδης;Πιο τραγικός από τον Καρυωτάκη, τον Γιαννόπουλο, ή τον Χαλεπά;
Τολμώ να πω, ναι. Γιατί ενώ οι άλλοι βρήκαν καταφύγιο στην αυτοκτονία ή την τρέλα, αυτός επέμεινε. Μια ζωή αγωνίστηκε μόνος. Καταξεσκίστηκε πάνω στα ελληνικά αγκάθια. Όλο του το σκώμμα και η σάτιρα είναι πληγωμένη ευαισθησία. Ήταν φοβερή η μοίρα που του όρισε να ζήσει εξόριστος, αυτός ο πραγματικά έξυπνος, στη χώρα των «ξύπνιων».

Ο Έλληνας θαυμάζει την εξυπνάδα. Λάθος! Πρόκειται για τραγική παρεξήγηση. Αυτό που ονομάζουμε εξυπνάδα δεν είναι η βαθιά, καθαρή ματιά, αλλά η επιπόλαιη ετοιμολογία. Την πραγματική εξυπνάδα ο Έλληνας ούτε καν την αναγνωρίζει… Και όχι μόνο αυτό! Όταν τη διαισθάνεται, την πολεμάει. Ο πραγματικά ευφυής σ’ αυτή τη χώρα υφίσταται εξευτελισμούς, ταπεινώσεις, καταπιέζεται, βρίσκεται σε διωγμό. Η υποψία πως ο άλλος μπορεί να είναι εξυπνότερος, αρκεί για να κάνει τον κάθε Έλληνα εχθρό του.
Ο Ροΐδης ήταν σατιρικός – τον είπαν ευθυμογράφο. Ήταν στοχαστής – τον είπαν ευφυολόγο.

«Εδώ ούτε ζωντανός αναγνωρίστηκε, ούτε και πεθαμένος. Η Ελλάδα είχε αποκτήσει τον Βολτέρο της – αλλά της έλειπαν οι Γάλλοι».

Ήταν διδάσκαλος ύφους – τον είπαν δημοσιογράφο.Ήταν διδάσκαλος ήθους – τον απέλυσαν δύο φορές στα μαύρα γεράματα οι Δεληγιαννικοί επειδή ήταν Τρικουπικός (κι ας είχε κάνει έργο εθνικό στην Εθνική Βιβλιοθήκη). Κερδοσκόποι εξαφάνισαν την περιουσία του (οι έξυπνοι εμπιστεύονται, οι πονηροί φυλάγονται). Η Εκκλησία αφόρεσε το πρώτο βιβλίο του, από το οποίο πλούτισαν μόνον οι απατεώνες της εποχής, κυκλοφορώντας κλεψίτυπα.
Ο Ροΐδης παρουσίαζε στους Έλληνες τον Σολωμό, τον Μπωντλαίρ, τον Ντοστογιέφσκυ– οι Έλληνες δοξολογούσαν τους Σούτσους, τον Ζαλοκώστα και τον Βασιλειάδη. Εκατό χρόνια μπροστά, στο γούστο, στη σκέψη, στην ευαισθησία, προσπαθούσε να επιβιώσει στην επαρχιακή Αθήνα του 1870. Δύσκολα. Η σκόνη και η λάσπη της μικρόψυχης πόλης κατάτρωγαν τη ζωή του.
Μετά την αστραφτερή λάμψη της «Πάπισσας», δέκα χρόνια σιωπή. Δέκα χρόνια χρειάστηκε για να συνέλθει από την υποδοχή. Οι Έλληνες είδαν το σκάνδαλο άλλα δεν είδαν το βιβλίο. Είδαν τις αιχμές άλλα δεν κατάλαβαν τους στόχους. Γέλασαν – εκεί που έπρεπε να κλάψουν.

Εκατό χρόνια μπροστά, στο γούστο, στη σκέψη, στην ευαισθησία, προσπαθούσε να επιβιώσει στην επαρχιακή Αθήνα του 1870. Δύσκολα. Η σκόνη και η λάσπη της μικρόψυχης πόλης κατάτρωγαν τη ζωή του.

Κάθε γραφτό του, μετά τη σιωπή, είναι σαρκασμός και παράπονο. Ο πιο μοναχικός Έλληνας γράφει και φωνάζει μέσα στην έρημο.Είναι ο πρώτος μας «πλήρης νους». Ο πρώτος μας λογοτεχνικός κριτικός, ο πρώτος σωστός αποτιμητής του γλωσσικού μας προβλήματος, ο πρώτος πολιτικός σχολιαστής, ο πρώτος αισθητικός στοχαστής (με θεωρητικό εξοπλισμό αλλά και πρακτική άσκηση στη μουσική, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία), ο πρώτος μας διηγηματογράφος, ο πρώτος σατιρικός – και ο πρώτος μας Ευρωπαίος. Όλα αυτά άλλον θα τον είχαν αναδείξει σε εθνικό πρότυπο.
Εδώ ούτε ζωντανός αναγνωρίστηκε, ούτε και πεθαμένος.Η Ελλάδα είχε αποκτήσει τον Βολτέρο της – αλλά της έλειπαν οι Γάλλοι.
Επειδή φοβάται την εξυπνάδα ο Έλληνας αρνείται να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στη σάτιρα και το ευθυμογράφημα. Η σάτιρα –το πιο δύσκολο, το πιο σοβαρό, το πιο τραγικό είδος λόγου– συγχέεται σκόπιμα με το καλαμπούρι, την εξυπνάδα και το ανέκδοτο. Η σάτιρα, που είναι κριτική και ανατομία και πίκρα και αντεστραμμένη ευαισθησία, μπαίνει στο ίδιο ράφι με την εύκολη διασκεδαστική ελαφρογραφία.
Ωστόσο, τεράστια απόσταση χωρίζει τον σατιρικό από τον ευθυμογράφο:Ο ένας είναι στην κορυφή της αισθητικής πυραμίδας, ο άλλος στη βάση.
Το αν ο σατιρικός χρησιμοποιεί το γέλιο για να μαστιγώσει (και δεν είναι ποτέ απλό γέλιο, αλλά κλαυσίγελως) δεν δικαιολογεί τη σύγχυση. Όμως σ’ αυτή τη χώρα τα πάντα χωρίζονται σε «αστεία» και «Σοβαρά». Η σάτιρα λοιπόν πάει με τα αστεία (μαζί με τον «χιουμορίστα κονφερανσιέ») και η τραγωδία με τα Σοβαρά. Η φιλοσοφία, η πολιτική και η κριτική είναι επίσης Σοβαρές. Αλλά ο Ροΐδης δεν ήταν. Διότι έγραψε κείμενα διανθισμένα με χιούμορ. Αγνόησε τη σοβαροφάνεια των Ελλήνων. Και οι Έλληνες τον τιμώρησαν.

Εδώ ούτε ζωντανός αναγνωρίστηκε, ούτε και πεθαμένος.Η Ελλάδα είχε αποκτήσει τον Βολτέρο της – αλλά της έλειπαν οι Γάλλοι.

Αυτόν τον σοφό, βαθυστόχαστο και υπερευαίσθητο, τον κατέταξαν ανεπανόρθωτα στους «αστείους». (Και ακόμη εκεί τον έχουν). Το ξέρει. Μόνος του περιγράφει το αδιέξοδο. Αν γράψει «σοβαρά» δεν θα τον διαβάσει κανείς, θα γίνει σαν τους «Βαουμγάρτας και Βολφίους», «ων το μεν όνομα είναι μέγα, οι δε βαρείς τόμοι εις μόνους τους διδάκτορας και τους σκώληκας των βιβλιοθηκών προσιτοί». Γι’ αυτό ντύνει τη σιδερένια πανοπλία με μετάξι και εισπράττει την επιτυχία του λάθους : «Αλλά αν δια της τοιαύτης μεθόδου ηδυνήθημεν εν ιδρώτι του πρόσωπου ημών ν’ αγρεύσωμεν αναγνώστας-τινάς, την άγραν ταύτην επληρώσαμεν ακριβά, ονομασθέντες ευφυολόγοι, και παν ό,τιδήποτε εκ του στόματος ημών έξεπορεύθη ευφυολογία…».

Ναι, η ρετσινιά είναι άλλο προσφιλές όπλο των Νεοελλήνων.Όπλο αμύνης. Γιατί, είναι καιρός να το πούμε, οι Έλληνες φοβήθηκαν τον Ροΐδη. Ο τρόμος τους είναι ίδιος με το άγχος του ενόχου που βλέπει τον αστυνομικό να πλησιάζει στην κρυψώνα των κλοπιμαίων. Μια ζωή απάτη, οι «ξύπνιοι» Έλληνες – και ξαφνικά βρίσκονται μπροστά σ’ έναν πραγματικά βαθιά έξυπνο, που βλέπει μέσα τους σαν να ’χει στα μάτια ακτίνες «Χ». Τρόμος, γιατί αυτός καταλαβαίνει, νιώθει, μετράει και μπορεί ν’ αποδείξει την απάτη. Εξουδετερώστε τον!
Ακόμη και σήμερα οι Έλληνες φοβούνται τον Ροΐδη. Ακόμη δεν αντέχουν να τον διαβάσουν (και είναι τόσο καυτά επίκαιρος). Ακόμη τον κρίνουν επιπόλαια (διαβάστε τι γράφουν γι’ αυτόν οι «έγκυρες» ιστορίες της λογοτεχνίας μας: η απόλυτη παρεξήγηση!). Αν υπάρχει ένας Έλληνας συγγραφέας που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία –σαν υπόδειγμα ύφους, ήθους, κρίσης και γνώσης– είναι ο Ροΐδης. Αλλά ούτε λέξη από αυτόν στα αναγνωστικά μας.
Μνήμη Εμμανουήλ Ροΐδη. Ήρθε στον κόσμο έξυπνος, ευαίσθητος, όμορφος, προικισμένος. Έφυγε μόνος, άνεργος, κουφός, φτωχός, μισάνθρωπος. Αλλά φιλόζωος. Κι αυτό τεκμηριώνει περισσότερο την ευαισθησία του – και την ανάγκη του για αγάπη:
«Εξ όσων ηυτύχησα ή δυστύχησα να γνωρίσω είμαι, πιστεύω, ο μόνος άνθρωπος όστις, αν τον ωνόμαζαν ζώον, δεν θα εθεώρει τούτο ως προσβολήν».
Πέθανε, έχοντας κοντά του την αγαπημένη του γάτα.Που τον ακολούθησε –από τη στενοχώρια της– μετά λίγες μέρες.

andro.gr