Ο δεκάλογος του αρνητικού ανθρώπου

Άρθρο της Έρας Μουλάκη,

Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπεύτριας

Με σαφείς επιρροές από το βιβλίο του Paul Watzlawick «Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου» και το άρθρο της Cloe Mandanes  στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Networker  αποφάσισα να γράψω το δεκάλογο του αρνητικού ανθρώπου όπως το αντιμετώπισα μέσα από την επαγγελματική μου εμπειρία.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρά τις όποιες προσπάθειες τους βλέπουν το ποτήρι πάντα μισοάδειο και ότι «όλα θα πάνε στραβά». Κάποιοι τους λένε αρνητικούς, απαισιόδοξους και καταστροφολόγους. Εκείνοι συχνά ανταπαντούν ότι είναι ρεαλιστές, πραγματιστές και βλέπουν τα πράγματα όπως είναι. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι φοβισμένοι από τη ζωή,  όπου με τις αρνητικές σκέψεις νιώθουν προετοιμασμένοι για το πιθανό κακό και έχουν μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.

Επί της ουσίας, ζουν σ’ ένα συνεχές καθεστώς φόβου και απειλής και δεν είναι λίγες οι φορές που αυτές τις εσωτερικές αγωνίες τους, τις προβάλλουν στα πρόσωπα των οικείων τους, δημιουργώντας ένα κλίμα έντασης και πίεσης που οδηγεί στη διατάραξη των διαπροσωπικών σχέσεων, σε συγκρούσεις και συχνά έχει αρνητική έκβαση.

Όπως ακριβώς το είχαν προβλέψει οι ίδιοι εξ αρχής, ότι: «όλα θα πάνε στραβά».

1.       Δήλωσε πόσο δοτικός/η και καλός/η είσαι. Με την πρώτη ευκαιρία «χρέωσε» τον/την σύντροφο σου πόσο δεν σε φροντίζει και συνέχισε λέγοντας πόσα θα ήθελες να έχει κάνει (χωρίς βέβαια να χρειάζεται να του/της τα έχεις πει, μιας και δεν είσαι τέτοιος χαρακτήρας αλλά αν σε αγαπούσε πραγματικά θα τα είχε σκεφτεί) και τόνισε ότι μένεις μαζί του/της γιατί  εσύ τον/την αγαπάς πραγματικά.

2.       Να είσαι νευρικός και απότομος και να έχεις συχνά ξεσπάσματα.  Αν τυχόν στο σχολιάσει, αρνήσου το και πέρνα στην επίθεση λέγοντας ότι είναι απαράδεκτος/η και παρεξηγεί τα πάντα.  Αν στο σχολιάσει μετά το συμβάν, χρέωσε τον/την ότι έχει τον τρόπο να σου χαλάει τις ήρεμες στιγμές.

3.       Γίνε καταστροφολόγος.  Ανεργία, βία , φόνοι, κρίση.  Όλα τα δεινά του κόσμου σχολίαζε τα τακτικά με πάθος και ορμή.  Αν ο/ η σύντροφος σου δείξει ίχνη κούρασης, χρέωσε τον/την για αδιαφορία, υπερφίαλη προσωπικότητα και απολιτίκ στάση. « Όταν θα μας σφάξουν, να δω τι θα πεις…» μετά αν πάει να υπερασπιστεί την άποψη του/της, παρέθεσε 2-3 γεγονότα από πρόσφατες ειδήσεις. Φόνοι πάντα γίνονταν. 

4.       Γκρίνιαζε για όλα τα αρνητικά που σου συμβαίνουν. Δουλειά, έναν πόνο στο πόδι, έναν πονόδοντο. Αν τολμήσει ο/η σύντροφος σου να σε παροτρύνει να δεις έναν γιατρό ξεκίνησε λέγοντας «Νομίζεις πως δεν θέλω; Δεν προλαβαίνω, δεν έχω λεφτά, δεν έχω όρεξη, δεν..γενικά!» .  Όταν σε αφήσει στην ησυχία σου, συνέχισε χρεώνοντας τον/ την πως όλα εύκολα τα βλέπει και ολοκλήρωσε τη φράση σου λέγοντας απογοητευμένα: « Σ’ ευχαριστώ για τη βοήθεια και το νιοιάξιμο» .

5.       Γίνε επιθετικός/η στο δρόμο. Αν τολμήσει να το σχολιάσει ή να σου προτείνει να ηρεμήσεις ο/η σύντροφος σου, στρέψε το μένος σου προς εκείνον-η . «Μπράβο, μια φορά να πάρεις το μέρος μου, καημό το ’χω.  Αναρωτιέμαι τι πρόβλημα έχεις και πάντα εγώ σου φταίω»

6.       Χρέωσε τους γονείς σου.  Κανείς δεν φύτρωσε, ούτε κι εσύ. Είναι 101% εγγυημένο ότι θα έχουν κάνει λάθη.  Δεν έχει σημασία αν ήταν σημαντικά ή όχι.  Σημασία  έχει ότι εσένα σε σημάδεψαν, σε καθόρισαν και τώρα είσαι έρμαιο της μοίρας σου.

7.       Θυμήσου να σχολιάζεις θετικά άτομα του αντίθετου φύλλου και να εγκωμιάζεις σε τακτά χρονικά διαστήματα πρώην σχέσεις σου. Αν τολμήσει ο/η σύντροφος σου να κάνει θετικό σχόλιο για άτομα του αντίθετου φύλλου, τότε χαρακτήρισε τον/την «πεινασμένο-η» και πες πως είναι ντροπή και βέβαια τόνισε πως εσύ δεν θα έκανες  ποτέ κάτι τέτοιο.  Αν ο/η σύντροφος σου ψελλίσει οτιδήποτε για προηγούμενη σχέση, τότε θιγμένος-η , πες ότι δεν θες να ξέρεις και «κράτα» μούτρα.

8.       Μην ξεχνάς να θυσιάζεσαι.   Με οποιονδήποτε τρόπο.  Κανόνισε να τον/την δεις, λέγοντας πόσο εκτός προγράμματος βγαίνεις  και με πόσες δυσκολίες  βρέθηκες αντιμέτωπος .  Ακόμη και αν σου ζητήσει να μην βρεθείτε, προκειμένου να τελειώσεις εσύ κάποια δουλειά ή υποχρέωση σου, χρέωσε τον/την λέγοντας: « Δεν μπορώ, σε νοιάζομαι.  Εγώ τουλάχιστον  δεν είμαι αναίσθητος-η.»

9.       Κανόνισε να φροντίσεις τον/την σύντροφο σου, με ένα γεύμα, ένα μασάζ, μια έκπληξη. Μόλις εκείνος-η χαλαρώσει, τόνισε ότι πότε δεν κάνει τίποτα και δεν βοηθάει. «Κοίτα τι έκανα για σένα και εσύ, ούτε το δακτυλάκι σου δεν σήκωσες»

10.   Τέλος, μην ξεχνάς το σημαντικότερο.  Να τονίζεις πόσο θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος είσαι.  Πόσο προσπαθείς να σου πάνε τα πράματα δεξιά, πόσο αρνείσαι να πιστέψεις στην κακή τύχη και πασχίζεις να είσαι κυρίαρχος της δικής σου.

Μόνο οι πραγματικοί δεξιοτέχνες της αρνητικότητας , μιλούν για θετική σκέψη, αλλά πράττουν υπό το φως του αρνητισμού τους.

Είμαστε οι επιλογές μας

Αν διαπιστώσεις ότι ο/η σύντροφος σου έχει πολλά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά ίσως να πρέπει να ξανασκεφτείς γιατί εσύ μένεις μαζί του/της και να επιλέξεις με τι είδους ανθρώπους θες να σχετίζεσαι και να συναναστρέφεσαι.  

Παραμένοντας σε μια τέτοια σχέση σύντομα θα υιοθετήσεις πολλά χαρακτηριστικά όπως το να γκρινιάζει για τα αρνητικά που συμβαίνουν  χρεώνοντας τον άλλο και να δηλώνεις συνέχεια ότι εσύ θυσιάζεσαι και υπομένεις για το καλό της σχέσης.  

Εκεί που το σκοτάδι προσπαθεί να καταλάβει το φως

Ακόμα και πλέον αισιόδοξοι αυτού του κόσμου κλονίζονται όταν η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να τους διαψεύσει με μια ατελείωτη σειρά σκοτεινών συμβάντων έξω από κάθε λογική.

Είμαστε παρόντες σε μια εποχή, όπου ένα πυκνό σκοτάδι αναδύεται στη επιφάνεια της κοινωνίας, δηλώνοντας την ύπαρξη του με ποικίλους τρόπους και σε διαφορετικές περιοχές.

Όσο και αν η νεωτεριστική εποχή  έδωσε λυσσαλέα πάλη για να πείσει την κοινωνία, ότι έχει εκμηδενίσει την σκοτεινή πλευρά του Είναι οργανώνοντας «ορθολογικά» την κοινωνία της μη-επικοινωνίας, αυτή η πλευρά έρχεται να την διαψεύσει, ζητώντας να γίνει με κάποιο τρόπο, η πραγματικότητα όλων μας.

Η αύξηση της  οικονομικής ανισότητας στη διάρθρωση της κοινωνίας, οι ολοένα και πιο βίαιες πολεμικές αντιπαραθέσεις, τα άλυτα πολιτικά προβλήματα, οι κίνδυνοι νέων πολέμων, η ανεργία, οι άστεγοι, αποτελούν την «ευγενή» πλευρά αυτού του σκοταδιού.

Μια πλευρά που με κάποιον τρόπο, τραβά τα βλέμματα της εμφανούς επικαιρότητας.

Οι προσπάθειες των αρχόντων της κοινωνίας στρέφονται σε τέτοιου είδους προβλήματα, θεωρώντας ότι μπορούν να τα λύσουν ή τουλάχιστον να τα μετριάσουν.

Βρίσκονται σε αδιέξοδο αλλά ας «εκτιμήσουμε», όσο  μπορούμε, την προσπάθεια τους.

Μακάρι να φέρει αποτέλεσμα, πράγμα που δεν το πιστεύουμε με την καρδιά μας.

Υπάρχουν όμως άλλες, πιο δυσάρεστες όψεις, όψεις που ενώ λαμβάνουν χώρα στη επικαιρότητα, δεν αξιολογούνται στη πνευματική, φιλοσοφική αλλά και κοινωνική τους διάσταση.

Φόνοι ειδεχθούς αγριότητας  για ευτελείς σκοπούς, ανθρωποφαγίες, αυτοκτονίες, τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες που ντύνονται τον μανδύα τάχα πολιτικών στόχων, γενοκτονίες, βίαιες παρενοχλήσεις και ομαδικές εκτελέσεις  μέσα σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, βιασμοί, αύξηση των ναρκωτικών σε μικρές ηλικίες, αύξηση των διανοητικών και σωματικών νοσημάτων, εμπόριο σάρκας, δουλεία... κ.α., ων ουκ έσται  τέλος!!!

Θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο μέσα στον όμορφο και τακτοποιημένο  κόσμο μας. Θα μπορούσε, επίσης, κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα αυτά αποτελούν μεμονωμένες βλαβερές κινήσεις ατόμων, που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτό που δεν θα μπορούσε όμως κάποιος, αν ήταν ειλικρινής, να ισχυριστεί, είναι  ότι δεν  παρατηρούμε την  διαρκώς διογκούμενη αύξηση τους. Όπως επίσης, ότι ο φόβος που διαχέεται μέσα στη κοινωνία από την γνώση τους, έχει καταντήσει να έχει γίνει το δεύτερο πάθος μας, αφού το πρώτο και αδιαφιλονίκητο παραμένει το χρήμα.

Από πού ξεπηδούν όλες αυτές οι «ομορφιές»; Γιατί αυξάνονται και πληθύνονται; Γιατί η κοινωνία  με τα τόσα αξιοθαύμαστα έργα της δεν έχει κάνει τίποτα να τα αντιμετωπίσει;

Πρέπει να παραδεχτούμε με ειλικρίνεια, ότι εμείς που σκοτώσαμε τον Θεό και το ιερό, το πνεύμα και τον Λόγο, την στοιχειώδη ταπεινότητα και την στοιχειώδη αλληλεγγύη, που χλευάσαμε την Αγάπη και την ομοψυχία, που ευτελίσαμε τον έρωτα και την δημιουργικότητα, που χάσαμε το όραμα για  μια πραγματική γνώση του ποιοι είμαστε και το τι έχουμε έρθει να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο, φτιάξαμε ένα τεράστιο πνευματικό Κενό. Ένα Κενό που διέβρωσε  την κοινωνία φέρνοντας στη επιφάνεια τα σκοτάδια της ύπαρξης.

Μην γίνεστε έξαλλοι, δεν σας μέμφομαι, εξαιρώντας τον εαυτό μου. Γνωρίζω ότι δεν είστε όλοι έτσι. Αλλά η ουσία δεν παίζεται μόνο στη διαφορά ορισμένων, αλλά στη πορεία και το αποτέλεσμα της ολότητας της κοινωνίας.

Το σκοτάδι ήλθε, αναδύθηκε, είναι εδώ και μας βλέπει. Τα μάτια του λάμπουν και μας φοβίζουν. Επιχειρεί να σβήσει το φως ενός κόσμου, που μπορεί να έχει χάσει τον δρόμο του, αλλά δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του για να τον ξαναβρεί.

Μέσα στη σκοτεινή νύκτα της ψυχής αυτού του κόσμου, τα άστρα πρέπει να εξακολουθήσουν να λάμπουν, προσδοκώντας και εργαζόμενα για το φως της ημέρας. Το Πνεύμα και ο Λόγος, υποχωρούν αλλά δεν ηττώνται, συνεχίζουν ακούραστα και πολλές φορές σιωπηλά να τροφοδοτούν την ύπαρξη, μέχρι να λάμψει.

Η πτώση είναι ευκαιρία για να ανακαλύψουμε το πόσο ψηλά μπορούμε να σηκωθούμε.

το διάβασα στο:pyravlosypogeiwn.blogspot.gr

Σουηδία, η απόλυτη μεταναστευτική φρίκη

«Ξεκινώντας από το ότι δεν διδάσκεται στα σχολεία κανένα μάθημα θρησκευτικών, από δεκαετίες πριν, πολλοί Σουηδοί αναζήτησαν μόνοι τους μία πνευματική διάσταση της ζωής τους. Είχε δημιουργηθεί ένα κενό στη σύγχρονη κοινωνία τους, το οποίο δεν μπορούσε να γεμίσει ούτε η επιστήμη, ούτε το υψηλό βιοτικό τους επίπεδο. Το κενό αυτό ήρθε να καλύψει το Ισλάμ» (πηγή)

Άποψη
Από μία πλευρά, η Σουηδία είναι το καναρίνι στο ανθρακωρυχείο του δημογραφικού μέλλοντος της Ευρώπης, με την έννοια πως προειδοποιεί την ήπειρο μας για έναν επερχόμενο σεισμό. Η αιτία είναι το ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου του μεταναστευτικού, μέσω του οποίου μετασχηματίζεται σταδιακά η κοινωνία της, έχοντας το κυριολεκτικά αγκαλιάσει. Στα πλαίσια αυτά έχουν ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον οι  απόψεις μίας φημισμένης δημοσιογράφου από τη Δανία (I. Tranholm, πηγή), σύμφωνα με την οποία οι πολίτες της δικής της χώρας που βιώνουν μικρότερα προβλήματα,  όπως το κάψιμο της σημαίας στην παραπάνω εικόνα, δεν αντιμετωπίζουν τα τεκταινόμενα στη Σουηδία με ελπίδα ή με φόβο, αλλά με μία απόλυτη φρίκη!

Έχοντας αναφερθεί στο θέμα ήδη από το 2015 με το άρθρο μου «Πανικός στη Σουηδία», καθώς επίσης με πολλά άλλα που ακολούθησαν, δεν μου έκανε εντύπωση η αναφορά της στο ότι, τα σουηδικά ΜΜΕ, τα οποία είναι υπέρ της κυβέρνησης και των «αριστερών» πολιτικών της, αποσιωπούν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Εν τούτοις οι Δανοί γνωρίζουν πολύ καλά τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τις ταραχές, τη βία και τις ρίψεις χειροβομβίδων που συμβαίνουν στη Σουηδία σχεδόν σε καθημερινή βάση, αφού ταξιδεύουν συχνά και το διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια.

Θεωρούν δε πως είναι το αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών που ασκούνται από πολλές δεκαετίες, με στόχο την μετατροπή της κοινωνίας σε πολυπολιτισμική. Η χώρα όμως δεν μετεξελίχθηκε τελικά σε έναν πολυπολιτισμικό παράδεισο, όπως θεωρούσαν οι κυβερνήσεις της, αλλά σε μία μεταναστευτική κόλαση που δεν είναι δυνατόν πια να παραμείνει κρυφή.

Η δημοσιογράφος πιστεύει πως η βασική αιτία είναι το ότι, οι σκανδιναβικές χώρες έχουν την πεποίθηση πως η ευημερία είναι η λύση για όλα. Δηλαδή ότι δεν έχει σημασία ποιός πηγαίνει εκεί, από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, αφού εξασφαλίζοντας τη στέγασή του, την εργασία του, την ψυχαγωγία, την ασφάλεια και την υγειονομική του περίθαλψη θα συμπεριφερθεί πολιτισμένα. Πως θα αφομοιώσει λοιπόν με επιτυχία τις συνθήκες που επικρατούν στις χώρες τους, θα μάθει τη γλώσσα και θα προσαρμοστεί στον πολιτισμό τους, οπότε θα δημιουργηθεί μία ζωντανή πολυπολιτισμική κοινωνία.

Εν τούτοις η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, επειδή όταν οι μετανάστες πηγαίνουν σε αυτές τις χώρες, δεν συναντούν μία κυρίαρχη κουλτούρα που θα μπορούσε να τους αφομοιώσει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται ουσιαστικά για άθεες κοινωνίες, χωρίς κανένα θρησκευτικό συναίσθημα. Επομένως, οι μετανάστες διατηρούν τα στοιχεία του δικού τους πολιτισμού και τις θρησκείες τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά προστριβές και παρεξηγήσεις που αυξάνουν την εγκληματικότητα.

Σε κάθε περίπτωση οι κοινωνίες των σκανδιναβικών χωρών είναι διχασμένες, με το 50% να τάσσεται υπέρ των ανοιχτών συνόρων, της μαζικής μετανάστευσης και της ευημερίας για όλους, απορρίπτοντας τις παραδοσιακές αξίες και στηρίζοντας την παγκοσμιοποίηση, όταν το υπόλοιπο 50% είναι εναντίον, κατηγορούμενο για ρατσισμό.

Το κυριότερο όμως όλων είναι το γεγονός ότι, οι χώρες αυτές δεν έχουν πλέον καμία «ηθική πυξίδα», έχοντας εγκαταλείψει το Χριστιανισμό που τις κρατούσε ενωμένες εδώ και αιώνες. Έτσι δεν είναι πια σε θέση να διαχωρίσουν το καλό από το κακό, έχοντας τοποθετήσει στη θέση του Θεού το κράτος που όμως δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με έναν τέτοιο ρόλο.

Πρόσφατα τώρα προβλήθηκε από το κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Δανίας ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε τρία κορίτσια, τα οποία προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ με τη θέληση τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί κάποιο μουσουλμάνο ή να συμβαίνει κάτι άλλο. Όλα τα κορίτσια είχαν το ίδιο «υπόβαθρο», με την έννοια ότι προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες με μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού (μία μεγάλη μάστιγα στη Σκανδιναβία, ως αποτέλεσμα της επανάστασης του Μάη του 1968 που έλαβε χώρα στην Ευρώπη).

Τα κορίτσια αυτά δεν είχαν καμία δομή και κανένα πλαίσιο στη ζωή τους, βρίσκοντας το τελικά στον ισλαμισμό, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα: τον τρόπο που ντύνεται κανείς, το φαγητό, το πώς να προσεύχεται, πώς να κοινωνικοποιείται, πώς να συμπεριφέρεται ως σύζυγος και ούτω καθεξής.

Το συμπέρασμα ήταν πως στην Ευρώπη, ειδικά στη Σουηδία, διεξάγεται μία πνευματική μάχη εκ μέρους του Ισλάμ, με κίνδυνο να εξαφανιστεί σταδιακά ο πολιτισμός της. Ως εκ τούτου, το μόνο που μπορεί να διασώσει τις κοινωνίες της είναι η πνευματική τους αναγέννηση, με την επιστροφή στο Χριστιανισμό.

Οι εκκλησίες που διαθέτει επιτρέπουν στους ανθρώπους να συναθροίζονται, να μοιράζονται την πίστη και τα βάσανα τους, να επικοινωνούν, καθώς επίσης να ηρεμεί το πνεύμα και η ψυχή τους, με αποτέλεσμα να ενισχύεται σημαντικά η κοινωνική συνοχή. Κανένας πάντως δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς εκ μέρους ενός υποανάπτυκτου λαού, χωρίς τη βοήθεια της θρησκείας και της εκκλησίας της.

Κλείνοντας, η δημοσιογράφος τονίζει πως ο Χριστιανισμός από την επικράτηση του ήταν αυτός που κατάφερνε να καταπολεμάει το κακό με την αγάπη, με την προσευχή και με την πίστη, όπου οι τρεις αυτές έννοιες είναι το κλειδί για την ελευθερία. Αυτές ακριβώς τις αξίες δεν ενέχεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ το οποίο, όπως και ο Χριστιανισμός, απαιτεί το σεβασμό του κράτους και του Θεού από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπου λοιπόν υποχωρεί ο Χριστιανισμός, το κενό θα καταλαμβάνεται από το Ισλάμ, οπότε αντί να αφομοιώνει η άθεη πλέον Ευρώπη τους μετανάστες, θα αφομοιώνεται από αυτούς.

Ευτυχώς πάντως η Ελλάδα διατηρεί ακόμη τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα της, τις παραδόσεις, τους οικογενειακούς δεσμούς, καθώς επίσης τον αρχαίο της πολιτισμό. Αναρωτιέμαι όμως για πόσο ακόμη, κρίνοντας από τις πολιτικές της σημερινής της κυβέρνησης που φαίνεται να υιοθετεί την αριστερή της ιδεολογία όχι στο οικονομικό σύστημα, εφαρμόζοντας τον ακραίο φιλελευθερισμό που της επιβάλλουν οι δανειστές, αλλά στη θρησκεία και στις κοινωνικές της αντιλήψεις, συμπεριλαμβανομένου του μεταναστευτικού.
~~~~~~~~~~~~~~~
το διάβασα στο:analyst.gr
δημοσιεύτηκε:10/04/2017 από Σερένα Νομικού