Η εξαφάνιση του Μαγιοράνα -Εικάζεται ότι τρόμαξε με αυτά που είδε...

Η εξαφάνιση του Μαγιοράνα
«Αν οι πεθαμένοι είναι, όπως λέει ο Πιραντέλο, “οι συνταξιούχοι της μνήμης”, οι αγνοούμενοι είναι οι μισθωτοί της: αυτοί που της προσφέρουν μακρόχρονη υπηρεσία» σημειώνει ο Λεονάρντο Σάσα, στο εκπληκτικό βιβλίο του «Η εξαφάνιση του Μαγιοράνα»

«Γεννήθηκα στην Κατάνια στις 5 Αυγούστου του 1906.
Ακολούθησα τον κλασικό κύκλο σπουδών παίρνοντας το απολυτήριο του Λυκείου το έτος 1923.
Στη συνέχεια παρακολούθησα κανονικά τις σπουδές μηχανικού στη Ρώμη και έφθασα μέχρι το κατώφλι του τελευταίου έτους.
Το 1928, έχοντας αποφασίσει να ασχοληθώ με την επιστήμη, ζήτησα και κατάφερα να πετύχω την εισαγωγή μου στη Σχολή Φυσικής και το 1929 πήρα το πτυχίο στη Θεωρητική Φυσική, υπό τη διεύθυνση της ΑΕ Ενρίκο Φέρμι.
Το θέμα της διατριβής μου ήταν:“Η κβαντική θεωρία των ραδιενεργών πυρήνων” και βαθμολογήθηκα με Άριστα μετ’ επαίνων. Αυτές τις σημειώσεις σχετικά με την επιστημονική του σταδιοδρομία μας λέει ο Σάσα, ότι τις έγραψε το Μάη του 1932.
Μετά από έξι χρόνια, σε ένα ταξίδι με φέρι μποτ, από τη Νάπολη στο Παλέρμο, ο Μαγιοράνα ,αφού έχει αφήσει δύο γράμματα, εξαφανίζεται με αινιγματικό τρόπο.
Έγινε αυτόχειρας ή αναχωρητής:
Κανείς δεν έμαθε, όπως κανείς δεν ξέρει τους λόγους της οικειοθελούς αποχώρησής του από τα εγκόσμια.
Εικάζεται ότι τρόμαξε με αυτά που είδε, με αυτά που ανακάλυψε, με αυτά που φοβόταν ότι θα συμβούν.
Ήταν ένας επιστήμονας, ένας προφήτης.
Ο καθηγητής Φέρμι σε μια συζήτηση που είχε το 1938, μετά την εξαφάνιση του Μαγιοράνα, είπε: «Βλέπετε, στον κόσμο υπάρχουν διάφορες κατηγορίες επιστημόνων.
Από τη μια άνθρωποι δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας που κάνουν, ό,τι καλύτερο μπορούν, αλλά δεν πάνε μακριά.
Πρόσωπα πρώτης κατηγορίας που φθάνουν σε πολύ σημαντικές ανακαλύψεις, θεμελιώδεις για την εξέλιξη της επιστήμης.
Και από την άλλη υπάρχουν και οι διάνοιες, όπως ο Γαλιλαίος και ο Νεύτων. Ε, λοιπόν, ο Ετόρε Μαγιοράνα ήταν ένας από αυτούς.
Ο Μαγιοράνα είχε αυτό που κανένας άλλος στον κόσμο δεν έχει.
Κρίμα που του έλειπε αυτό, που, αντίθετα, είναι εύκολο να βρει κανείς σε άλλους ανθρώπους: η απλή, κοινή λογική».
Ενα βιβλίο γραμμένο εν είδει αστυνομικού μυθιστορήματος, χωρίς την προχειρότητα και καμιά φορά τη χυδαιότητα που έχουν μερικά βιβλία, ένα βιβλίο με αστυνομική πλοκή, αλλά και με φιλοσοφικούς στοχασμούς πάνω στη χρήση της ατομικής βόμβας, της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και της ευθύνης του επιστήμονα.
Ενα βιβλίο δυνατό, αποκαλυπτικό, ένα απροσδόκητο βιβλίο του κλασικού Ιταλού συγγραφέα.
Με λίγα λόγια, το προτείνουμε την «Εξαφάνιση του Μαγιοράνα» του Λεονάρντο Σάσα ως το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας αυτές τις μέρες που έρχονται.
Το παιχνίδι των ταυτοτήτων
Δεκάδες βιβλία, ταινίες και θεατρικά έργα είναι αφιερωμένα στον άνθρωπο που ο Ενρίκο Φέρμι, ο «πατέρας» του πρώτου ατομικού αντιδραστήρα, είχε χαρακτηρίσει ισάξιο του Γαλιλαίου και του Νεύτωνα. Αλλά η καινούργια θεωρία για τη μυστηριώδη εξαφάνισή του είναι η πιο γοητευτική απ’ όλες.
Τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου 1938, ο 32χρονος φυσικός Ετόρε Μαγιοράνα επιβιβάστηκε στο Παλέρμο σ’ ένα πλοίο που επρόκειτο να τον μεταφέρει την άλλη μέρα το πρωί στη Νάπολη.
Όμως κανείς δεν τον είδε να αποβιβάζεται.
Ούτε βρέθηκε ποτέ το πτώμα του.
Ο μοναχικός Μαγιοράνα, που στη σύντομη ζωή του είχε εντυπωσιάσει την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα με τις θεωρίες του για τον πυρήνα του ατόμου και το νετρίνο, απλώς εξαφανίστηκε. Αυτοκτόνησε; Δολοφονήθηκε;
Έπεσε θύμα απαγωγής;
Πολλά είναι τα σενάρια που έχουν κυκλοφορήσει.
Στο βιβλίο του «Η εξαφάνιση του Μαγιοράνα» (1975), ο Λεονάρντο Σάσα διατυπώνει την υπόθεση ότι ο Σικελός ερευνητής διείδε τις συνέπειες των ερευνών του για το άτομο και κατέφυγε σ’ ένα μοναστήρι. Σε ένα άλλο βιβλίο, με τίτλο «Κρατική υπόθεση η εξαφάνιση του Μαγιοράνα;» (1999), ο ιστορικός των επιστημών Ουμπέρτο Μπαρτότσι υποστηρίζει ότι ο φυσικός (που είχε «φλερτάρει» με τους Ναζί στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στη Λειψία) είτε απήχθη από πράκτορες του Γ’ Ράιχ είτε δολοφονήθηκε από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Στην Αργεντινή ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε τα ίχνη του ο Καταλανός πανεπιστημιακός Ζόρντι Μπονέλς («Η δεύτερη εξαφάνιση του Μαγιοράνα», 2004).
Ο χαμένος φυσικός έγινε ήρωας θεατρικών έργων, όπως «Οι Φυσικοί» του Φρίντριχ Ντύρενματ και «Μια ημέρα του Μαρτίου» του Μπρούνο Ρούσσο, ενώ έχει «παίξει» και σε πολλά κόμικς.
Εκατό ακριβώς χρόνια μετά τη γέννησή του, ένας Ουκρανός φυσικός έρχεται τώρα να υποστηρίξει μια νέα, εκ πρώτης όψεως εξωφρενική θεωρία.
Ο Μαγιοράνα εφάρμοσε απλώς στον εαυτό του τις αρχές της ειδικότητάς του, γράφει στη ρωσική επιθεώρηση Priroda ο Όλεγκ Ζασλάφσκι, ειδικός για τη φυσική της βαρύτητας στο Πανεπιστήμιο Καραζίν-Χαρκίβ.
Σύμφωνα με τους νόμους της κβαντικής φυσικής, ο κόσμος (των σωματιδίων) διέπεται από τους κανόνες των πιθανοτήτων και όχι από βεβαιότητες.
Ο Μαγιοράνα, που διάβαζε με μανία Πιραντέλλο και είχε γοητευτεί από το παιχνίδι των ταυτοτήτων, πέρασε έτσι κατά κάποιον τρόπο σε μια υπέρθεση καταστάσεων (ζωντανός, νεκρός, εξαφανισμένος κ.λπ.). Έπαιξε τον ρόλο της γάτας στο περίφημο πείραμα του Σρέντινγκερ.
Μια γάτα κλείνεται σε ένα κουτί μαζί με ένα σωματίδιο που μπορεί να υπάρχει ταυτοχρόνως σε δύο διαφορετικές καταστάσεις.
Με τη βοήθεια ενός πολύπλοκου μηχανισμού, η τύχη της γάτας είναι συνδεδεμένη μ’ εκείνη του σωματιδίου. Έτσι, όσο δεν ανοίγουμε το κουτί μπορεί να είναι είτε ζωντανή είτε νεκρή.
«Ίσως να υπάρχουν κόσμοι στους οποίους ο Μαγιοράνα αυτοκτόνησε», λέει ο Ζασλάφσκι στη Λιμπερασιόν. «Ίσως όμως να υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι στους οποίους κατάφερε να επιβιώσει».

diastaseis.blogspot.gr
rizospastis.gr

Ο Jean-Paul Sartre – Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος

Ο Jean-Paul Sartre πέθανε στις 15 Απριλίου 1980 στο νοσοκομείο «Broussais» του Παρισιού.
Πέντε ημέρες αργότερα ένα πλήθος περίπου 50.000 ανθρώπων τον συνόδευε στο κοιμητήριο του Montparnasse.
Ο Jean-Paul Sartre είναι ο βασικός εκπρόσωπος του υπαρξισμού του 20ού αιώνα.
Η σύγκρουση μεταξύ της καταδυναστευτικής, και πνευματικά καταστροφικής συμμόρφωσης με το κατεστημένο, και η αναζήτηση του αυθεντικού τρόπου του υπάρχειν αποτέλεσε την κύρια θεματολογία της πρώιμης περιόδου του,το οποίο και αποτύπωσε στο κύριο φιλοσοφικό του έργο με τίτλο “Το είναι και το μηδέν” -L’Être et le Néant- το οποίο εκδόθηκε το 1943, ενώ άλλα σημαντικά φιλοσοφικά έργα του αποτελούν το “Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός” -L’existentialisme est un humanisme- του 1946, και “η Κριτική της διαλεκτικής λογικής” -La Critique de la raison dialectique- του 1960.
Ο Jean-Paul Sartre διερεύνησε τα προβλήματα και τις χαρές του να είμαστε θεμελιωδώς ελεύθεροι.
Ο Υπαρξισμός, το σύστημα αξιών με το οποίο σχετίζεται, εξετάζει την αγωνία της ύπαρξης.
Ενώ άλλοι φιλόσοφοι θεωρήθηκαν θεμελιωτές του υπαρξισμού, ο Jean-Paul Sartre ήταν αυτός που τον έφερε στο προσκήνιο και δημιούργησε το ομώνυμα γαλλικό κίνημα, υποστηρίζοντας και εικονογραφώντας τις ιδέες του με πληθώρα έργων από διαφορετικά λογοτεχνικά είδη.
Ο Υπαρξισμός -existentialisme- είναι το κίνημα της σκέψης που προέβαλε την ύπαρξη -existence- σε αντιπαραβολή και αντίθεση με την ουσία -essence.
Και ο Jean-Paul Sartre ανέφερε χαρακτηριστικά με παιγνιώδες ύφος στα γαλλικά «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας» «L’existence précède l’essence».
Είχε πει μεταξύ άλλων-
-Όπως όλοι οι ονειροπόλοι, έκανα το λάθος να πιστέψω πως το ξύπνημα από το όνειρο ήταν η πραγματικότητα.
– Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα!
-Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός – αντίθετα τον θεωρώ άθλιο – αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του.
-Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του.
-Δεν μπορεί να γίνει κανείς άγιος όταν δουλεύει δεκαέξι ώρες την ημέρα.
-Ίσως είναι αναπόφευκτο, ίσως είναι υποχρεωμένος να διαλέξει κανείς ανάμεσα στο να μην είναι απολύτως τίποτα και στο να υποκρίνεται αυτό που είναι.
– Η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος.
-Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει.
-Μισώ τα θύματα που σέβονται τους δήμιους τους.
– Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.
Ο Jean-Paul Sartre πίστευε ότι μόνο εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για όλα όσα πραγματικά είμαστε και αν δεν διερευνήσουμε τις μυριάδες δυνατότητες που μας παρουσιάζει η ζωή, εμείς,μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τον περιορισμό της ελευθερίας μας.O Ζαν-Πωλ Σαρτρ με την Σιμόν ντε Μποβουάρ είχαν συναντήσει τον Τσε Γκεβάρα το 1960 στην Κούβα
https://www.youtube.com/channel/UC7IcJI8PUf5Z3zKxnZvTBog
ΖΑΝ ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ

Πώς η Κβαντική Βιολογία μπορεί να εξηγήσει τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής

 

Κβαντική Βιολογία – Είναι ένα κύμα που έχει μια πιθανότητα να μπορέσει να διαπεράσει έναν στέρεο τοίχο, σαν ένα φάντασμα που περνάει στην άλλη πλευρά.
Μπορείτε να δείτε μια αμυδρή κηλίδα φωτός στο δεξί κουτί.
Η κβαντική σήραγγα δείχνει ότι αν ένα σωματίδιο χτυπήσει ένα αδιαπέραστο εμπόδιο μπορεί, ως δια μαγείας, να χαθεί από μια πλευρά και να εμφανιστεί στην άλλη.
Το καλύτερο παράδειγμα είναι όταν θέλετε να πετάξετε μια μπάλα πάνω από έναν τοίχο, πρέπει να της δώσετε αρκετή ενέργεια για να περάσει από πάνω.
Στον κβαντικό κόσμο, δε χρειάζεται να την πετάξετε από πάνω, αλλά να την πετάξετε στον τοίχο και υπάρχει μια μη-μηδενική πιθανότητα να εξαφανιστεί από τη δική σας πλευρά και να εμφανιστεί στην άλλη.

Έχω περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες προσπαθώντας να καταλάβω την κβαντική μηχανική.
Ο Νιλς Μπορ, από τους πατέρες της κβαντικής μηχανικής, είπε: «Αν δε σας εκπλήσσει, τότε δεν την έχετε καταλάβει».
Έτσι, νιώθω χαρούμενος που εξακολουθεί να με εκπλήσσει.
Είναι κάτι καλό.
Η κβαντική μηχανική αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ’20.
Είναι ένα σύνολο όμορφων και ισχυρών μαθηματικών κανόνων και ιδεών που εξηγούν τον μικρόκοσμο.
Είναι ένας κόσμος πολύ διαφορετικός από τον καθημερινό μας κόσμο, που έχει τρισεκατομύρια άτομα.
Ένας κόσμος χτισμένος στην πιθανότητα και την τύχη.
Είναι ένας ασαφής κόσμος.
Ένας κόσμος φαντασμάτων, όπου τα σωματίδια συμπεριφέρονται και ως απλωμένα κύματα.

Νέο πειραματικό φάρμακο βελτιώνει άμεσα την απώλεια μνήμης που σχετίζεται με την ηλικία και βελτιώνει τη διάθεση

 

Μια ομάδα Καναδών επιστημόνων έχει αναπτύξει ένα συναρπαστικό νέο πειραματικό φάρμακο το οποίο υποτίθεται ότι έχει ως αποτέλεσμα την ταχεία βελτίωση τόσο της διάθεσης όσο και της μνήμης μετά από εκτεταμένες δοκιμές σε ζώα.
Οι κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους αναμένεται να αρχίσουν μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.

Το Gamma-αμινοβουτυρικό οξύ -GABA*- είναι ένας βασικός νευροδιαβιβαστής και, όταν μεταβληθεί, μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στην ανάπτυξη των πάντων, από τις ψυχιατρικές καταστάσεις μέχρι τον γνωστικό εκφυλισμό.
Οι βενζοδιαζεπίνες, όπως το Xanax ή το Valium, είναι μια κατηγορία φαρμάκων που είναι γνωστό ότι δρουν στους υποδοχείς του νευροδιαβιβαστή GABA στον εγκέφαλο και επαναρυθμίζουν τη λειτουργία του.
Η νέα αυτή έρευνα περιγράφει την ανάπτυξη αρκετών νέων μορίων που βασίζονται δομικά στις βενζοδιαζεπίνες, αλλά με μικρές βελτιώσεις για να ενισχύσουν την ικανότητά τους να στοχεύουν ειδικά σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου.
Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας νέος θεραπευτικός παράγοντας που να μπορεί αποτελεσματικά να καταπολεμήσει την κατάθλιψη, να ρυθμίσει και να βελτιώσει τη διάθεση και τα προβλήματα της μνήμης που προκαλούνται από διαταραχές του νευροδιαβιβαστή GABA*.
“Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν φάρμακα για τη θεραπεία γνωστικών συμπτωμάτων όπως η απώλεια μνήμης που συμβαίνει σε περιόδους κατάθλιψης και άλλες ψυχικές διαταραχές  που σχετίζονται με την άνω των 50 ετών ηλικία “, λέει ο Etienne Sibille, από το Κέντρο Προσκόλλησης και Ψυχικής Υγείας και επικεφαλής επιστήμονας της νέας έρευνας.
Σε πειράματα στα ζώα το φάρμακο έχει βρεθεί να είναι αξιοσημείωτα αποτελεσματικό.
Τα υπερήλικα ποντίκια εμφάνισαν ταχείες βελτιώσεις σε δοκιμές μνήμης μέσα σε μία ώρα από τη χορήγηση.
Η απόδοσή τους έφτασε να είναι παρόμοια με αυτή των νεαρών ποντικών.
Η καθημερινή χορήγηση του φαρμάκου σε διάστημα δύο μηνών θεωρήθηκε επίσης ότι είχε ως αποτέλεσμα μια πραγματική δομική αναγέννηση των εγκεφαλικών κυττάρων, σαν ο εγκέφαλος να επέστρεψε στη πρότερη νεανική του κατάσταση.
“Τα ηλικιωμένα κύτταρα αναδομούνται,επαναπροσδιορίζονται και αναπροσαρμόζονται και εμφανίζονται ίδια με τα νεαρά εγκεφαλικά κύτταρα,παρατηρούμε δηλαδή μια τροποποίηση του εγκεφάλου εκτός από τη βελτίωση των συμπτωμάτων”, λέει ο Etienne Sibille
Το πειραματικό φάρμακο δεν είναι κάποιος θαυματουργός ενισχυτής γνωστικής λειτουργίας,διότι και σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνάς μας είναι χωρίς ευεργετικές επιδράσεις όταν το χορηγήσαμε σε νεαρότερα ποντίκια.
Επομένως, οι τροποποιήσεις του φαρμάκου στα συστήματα GABA του εγκεφάλου σχετίζονται άμεσα με την ομαλοποίηση των διαταραχών του εγκεφάλου που συνδέονται με την ηλικία ή το στρες.
Είναι ακόμα πολύ νωρίς για  την ανάπτυξη του φαρμάκου,παρόλο που έχει αποδειχθεί ασφαλές έως τώρα στα πειράματα σε ζώα,διότι δεν έχει αποδειχθεί ακόμα ακίνδυνο ή αποτελεσματικό στον άνθρωπο.
Οι ερευνητές προτείνουν ότι οι κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους θα πρέπει να ξεκινήσουν μέσα στα επόμενα δύο χρόνια και ενώ οι αρχικές δοκιμές σε ανθρώπους μπορεί να επικεντρωθούν σε προβλήματα μνήμης που σχετίζονται με την κατάθλιψη, οι ευρύτερες εφαρμογές και προοπτικές του συγκεκριμένου φαρμάκου φαίνεται να είναι συναρπαστικές.
Εάν αποδειχθεί ασφαλές και αποτελεσματικό, θα μπορούσε να είναι ένα χρήσιμο προληπτικό εργαλείο, το οποίο θα χορηγείται,όταν κρίνεται αναγκαίο,σε άτομα της ηλικίας άνω των 50 ή 60 ετών για να επιβραδύνει την εμφάνιση της άνοιας και της νοητικής εξασθένησης που σχετίζονται με την ηλικία.

 * Το GABA είναι ένας φυσικός ηρεμιστικός παράγοντας του εγκεφάλου και για την ακρίβεια, πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους ρυθμιστές της λειτουργίας του,
έτσι όταν υπάρχει επάρκεια του GABA το σώμα μας από μόνο του και με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο θα ρυθμίσει το στρες,
την ένταση,
τo άγχος και τις συνέπειές τους!
Οι διαταραχές άγχους όπως
κρίσεις πανικού,
διαταραχές κρίσεων, και πολυάριθμες άλλες καταστάσεις που περιλαμβάνουν εθισμό,
πονοκεφάλους,
σύνδρομο Parkinson, και γνωστική εξασθένηση όλα σχετίζονται με χαμηλή δραστηριότητα και τις διαταραχές του GABA.

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

πηγή:newatlas.com

Ο καθηγητής Ματίας Ντεσμέτ εξηγεί την ύπνωση του ζικού εμβολιασμού

της Lucia Gangale

Ο Mατίας Ντεσμέτ είναι καθηγητής κλινικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης στο Βέλγιο. Παραδίδει μαθήματα ατομικής ψυχανάλυσης, ψυχοθεραπείας και ψυχολογίας πλήθους. Είναι ειδικός στην τυραννία, τον ολοκληρωτισμό και τη μαζική ύπνωση.

Σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, ο καθηγητής Ντεσμέτ εξηγεί πώς σχηματίζεται η μαζική ύπνωση. 

Όταν αυτή η δυστοπική περίοδος καταλήξει στα βιβλία της ιστορίας, θα αναρωτηθούμε πώς συνέβησαν όλα αυτά, αλλά η ανάλυση του Ντεσμέτ μας δίνει ήδη σήμερα ακριβείς ενδείξεις για το τι εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. 

Πώς, δηλαδή, είναι δυνατόν η ανθρώπινη ζωή να έχει καταντήσει  αλυσοδεμένη και υποδουλωμένη σε έναν Κώδικα QR, με την ελευθερία που παραχωρούν οι κυβερνώντες μετά από κάποια εμβόλια. 

Πώς ήταν δυνατόν να ανταλλάσσεται η ελευθερία με ένα spritz στο μπαρ και να διαιρούμε την κοινωνία σε εμβολιασμένους και μη. 

Πώς η ζωή μας έχει περιοριστεί σε σάρωση μιας εφαρμογής, σαν να ήταν φαγητό αγορασμένο από το ράφι της υπεραγοράς. 

Πώς ήταν δυνατόν να δικαιολογούμε αυτή την εκτροπή στο όνομα μιας μόνιμης έκτακτης ανάγκης, με ένα εκβιαστικό κράτος το οποίο, προστατευόμενο πλήρως από κάθε ποινική και αστική ευθύνη, μας λέει τι να κάνουμε με το σώμα μας στο όνομα υποτιθέμενων συλλογικών αιτημάτων και της προστασίας της υγείας. 

Πώς ήταν δυνατόν να αναγορεύουμε την επιστήμη σε θρησκεία και το τοτέμ του εμβολίου σε πανάκεια για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. 

Πώς, μεταξύ άλλων, όλα αυτά ήταν δυνατά σε ένα έθνος, όπως η Γαλλία, σε αντίθεση με το υπέροχο Σύνταγμά της, το Διαφωτιστικό παρελθόν και τις ιερές αρχές της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας.

Πάνω απ’ όλα, καθώς μέσα σε μόλις δύο χρόνια κατέστη δυνατό να διαγραφούν δεκαετίες αγώνων και αιματοχυσίας για να καθιερωθούν οι ελευθερίες που μας ανήκουν ως ανθρώπινα όντα.

Ο Βέλγος ερευνητής αναρωτιέται εδώ και καιρό για τη συλλογική ύπνωση που λαμβάνει χώρα, ακόμη και μπροστά στα παράλογα και αντιφατικά κυβερνητικά μέτρα. 

Μια ύπνωση που οδηγεί τα άτομα να θυσιάζουν οικειοθελώς την ελευθερία τους, ακόμη και τώρα που η εξαιρετικά μεταδοτική αλλά μη θανατηφόρα παραλλαγή Oμικρον φαίνεται να σηματοδοτεί το σημείο καμπής προς το τέλος της πανδημίας του Covid 19.

 Σύμφωνα με τον Ντεσμέτ, υπάρχουν τέσσερις βασικές προϋποθέσεις για να είναι η κοινωνία ευάλωτη στη μαζική ύπνωση:

 1) Έλλειψη κοινωνικών σχέσεων, η απομόνωση και ο συνακόλουθος φόβος.

 2) Ελλειψη νοήματος ή σκοπού στη ζωή.

 3) Κυμαινόμενο άγχος (απλώς κοιτάξτε τον αριθμό των φαρμάκων κατά του άγχους και της κατάθλιψης που συνταγογραφούνται κάθε χρόνο).

 4) Υψηλά επίπεδα απογοήτευσης και επιθετικότητας.

Ψέματα και αντιφάσεις από το κυρίαρχο ρεύμα θεωρήθηκαν ως αλήθειες από τις μάζες, που συνεχώς βρίσκονται σε ένταση από μια αφήγηση εμπνευσμένη από το φόβο του ιού και το μίσος προς τους διστακτικούς προς το εμβόλιο ή εκείνους που έχουν ερωτηματικά για τις κυβερνητικές αποφάσεις. 

Αυτοί θεωρούνται παρίες για γέλια και αποκλείονται από την κοινωνία, ακόμα κι αν είναι γιατροί, επιστήμονες και νομπελίστες.

Ο Ντεσμέτ λέει: «Οι γονείς που τρυπούν τόσο λαίμαργα τα παιδιά τους μπαίνουν στη συνείδηση του πλήθους που καλείται «μαζικός σχηματισμός». 

Αυτή η κοινωνική αλλαγή συμβαίνει όταν υπάρχει ή υπήρξε μια περίοδος αιωρούμενου φόβου και είναι ένα βήμα στο δρόμο προς ένα ολοκληρωτικό κράτος. 

Ο ολοκληρωτισμός ξεκινά πάντα με ένα μαζικό σχηματισμό μεταξύ του πληθυσμού.

Δεν είναι το ίδιο με μια δικτατορία. 

Σε μια δικτατορία, οι άνθρωποι υπακούουν από κυρίαρχο φόβο για τον δικτάτορα στην κορυφή, αλλά ο ολοκληρωτισμός είναι το αντίθετο. 

Ο κόσμος υπνωτίζεται να υπακούει «στο καλό της συλλογικότητας». (…) 

Δεν είναι πια ορθολογικοί ή επικριτικοί όπως πριν, δεν ακολουθούν πια τη λογική».

Ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε αυτό το συλλογικό παραλήρημα, «είναι ότι σε αυτή την αφήγηση βρίσκουν έναν νέο κοινωνικό δεσμό. 

Η επιστήμη, η λογική και η επιείκεια είναι άσχετες με όλα αυτά».

Ο Ντεσμέτ υπογραμμίζει τη διαφορά μεταξύ μιας ανερχόμενης δικτατορίας και του ολοκληρωτισμού: «Κατά κανόνα, σε μια κλασική δικτατορία, ο δικτάτορας γίνεται πιο ήπιος και λιγότερο επιθετικός μόλις φιμωθούν οι διαφωνούμενες φωνές, η αντιπολίτευσή του. 

Μόλις πάρει την πλήρη εξουσία, δεν χρειάζεται πλέον να είναι επιθετικός και μπορεί να καταφύγει σε άλλα μέσα για να διατηρήσει τον έλεγχο. 

Σε ένα ολοκληρωτικό κράτος συμβαίνει το αντίθετο. 

Αυτό είναι θεμελιώδες για να το καταλάβουμε, γιατί σε μια ολοκληρωτική κοινωνία, από τη στιγμή που η αντιπολίτευση φιμωθεί, τότε το κράτος διαπράττει τις μεγαλύτερες και σκληρότερες φρικαλεότητες του».

Τα τελευταία δύο χρόνια, οι αντίθετες ιδέες για τον Covid και τα εμβόλια αποσιωπήθηκαν έγκαιρα. 

Αναρωτιέμαστε, λοιπόν, πότε η επιστήμη αποφάνθηκε  οριστικά, κατέστη αδιαμφισβήτητη και πότε απέκλεισε κάθε διάλογο. 

Και γιατί, μετά από δύο χρόνια, η προπαγάνδα μας σφυροκοπά όλο και περισσότερο το μοναδικό εμβόλιο για όλους, φτάνοντας σε πραγματικές μορφές δίωξης υγιών ανθρώπων, ένοχων μόνο για την άρνηση μιας επιβεβλημένης ιατρικής θεραπείας; 

Πώς γίνεται μετά τα χρόνια του να σημειώνεται ο μεγαλύτερος αριθμός μολύνσεων μεταξύ των κατόχων του δελτίου υγείας, αφού οι μη εμβολιασμένοι μάλιστα εμποδίζονταν να ζουν και να κυκλοφορούν ελεύθερα; Πού είναι η λογική όλων αυτών των μέτρων που είναι πολιτικά και, φυσικά, όχι υγειονομικά;

Στην πραγματικότητα, σήμερα, η πολιτική σφετερίστηκε τη βιολογική ζωή. 

Ο περίφημος Κώδικας της Νυρεμβέργης και η «ενημερωμένη συναίνεση» γεννήθηκαν ακριβώς ως άμυνα του ατόμου έναντι ορισμένων επικίνδυνων επεκτάσεων της πολιτικής εξουσίας.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι μάζες ανέκαθεν πίστευαν στον δικτάτορα της συνοικίας και ότι το λάθος κράτησε έως ότου τα έθνη βυθίστηκαν στην άβυσσο των πολέμων και της λεηλασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων των λαών.

Σήμερα, στην ψηφιακή εποχή, βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου μορφή πραξικοπήματος με τη μορφή υγειονομικής πολιτικής, μεταξύ διαταγμάτων που εκδίδονται στο άψε-σβήσε και αέναου εμβολιασμού στηριζόμενου σε μια νέα μορφή σωτηριολογικής πίστης. 

Όλα κατακλύζονται από τη βιασύνη και την αλαζονεία του υγειονομικού Λεβιάθαν, που όλο και γίνεται πιο νευρικός και πάντοτε αχόρταγος με τις ζωές όλων, εμβολιασμένων ή μη, τώρα πιο «ανθρώπινων». 

Η ιστορία μας διδάσκει ότι ακόμη και τα ξόρκια κάποτε λύνονται. 

Είναι μια περίοδος επαγρύπνησης περιμένοντας να πέσει η αυλαία αυτής της κωμωδίας του παραλόγου, με όλους τους θλιβερούς πρωταγωνιστές της, και η Ζωή που, παρά τη βία που συναντά κατά καιρούς, κερδίζει πάντα, ενώ αυτή η ψευδής χρηστή διακυβέρνηση καταλήγει καταβροχθίζοντας τον εαυτό της.

agoravox.fr

Lucia Gangale

reportagesweb.wordpress.com

luciagangale.blogspot.com

anixneuseis.gr

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Η δύναμη του ανυπεράσπιστου παιδιού. Μια συνέντευξη της χοροθεραπεύτριας και συγγραφέας Αναστασίας Νικολίτσα

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της χοροθεραπεύτριας και σωματικής ψυχοθεραπεύτριας Αναστασίας Νικολίτσα, με αφορμή το βιβλίο «Η δύναμη του ανυπεράσπιστου παιδιού» που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αγγελάκη,  στην οποία έθιξε θέματα της ενδοοικογενειακής βίας, των ονείρων, την μνήμης, του τραύματος, της πνευματικότητας και της δύναμης που όλοι έχουμε μέσα μας.

-. Κυρία Νικολίτσα, καταρχήν συγχαρητήρια για το βιβλίο σας. Εν συνεχεία, θα ήθελα να μας πείτε ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε αυτή την ψυχολογική νουβέλα;
     Αυτό το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε 9 μήνες και αποτελεί το κλείσιμο μιας δικής μου θεραπευτικής πορείας αλλά παράλληλα και μιας γέννας (βλ. 9 μήνες «κύησης»!). 
Με την ολοκλήρωσή του γεννήθηκε μια νέα εσωτερική κατάσταση που εμπεριέχει την προσωπική μου ιστορία με έναν άλλο τρόπο, με περισσότερο θάρρος και δύναμη. 
Ο στόχος ήταν να γράψω -με μελάνι αυτή τη φορά- αυτό που είναι ήδη χαραγμένο πάνω στο σώμα μου και να το επικοινωνήσω και σε άλλους ανθρώπους που έχουν παρόμοια ιστορία και τελικά όλο αυτό να αποκτήσει ένα νόημα. 
Η βία που δεν έχει νοηματοδοτηθεί παραμένει σαν τατουάζ πάνω μας.
-. Στο βιβλίο πραγματεύεστε ένα σοβαρότατο ζήτημα: αυτό της ενδοοικογενειακής βίας και τα παραδείγματα που δίνετε έχουν ως βασικό πρόσωπο που την ασκεί τον πατέρα. Υπάρχουν και μητέρες που ακούν βία με διάφορους τρόπους. Θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό.
     Ναι, είναι εξίσου πραγματικότητα η βία που προέρχεται από τη γυναίκα και προς τον σύζυγό της αλλά και προς τα παιδιά της. 
Θα επικεντρωθώ στο ρόλο της ως μητέρα. 
Πέρα από τη σωματική βία, η οποία είναι και πιο «φωναχτή» και ξεκάθαρη, η βία της μητέρας μπορεί να είναι σε ένα πιο υπόκωφο επίπεδο. 
Η παραμέληση των συναισθηματικών -εκτός από των βιολογικών- αναγκών του παιδιού, η προσκόλληση της μητέρας πάνω στο παιδί και η δυσκολία της να το αφήσει να ενηλικιωθεί σταδιακά, είναι επίσης μορφές βίας. 
Όταν ο γονέας βάζει τη δική του προσωπική ανάγκη ή αδυναμία πάνω από του παιδιού, εκθέτει αυτόματα το παιδί στην αναπόφευκτη λήψη της ευθύνης αντί για τον γονέα. 
Το παιδί γίνεται το ίδιο ο γονέας για να μπορέσει καταρχήν να επιβιώσει ή σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να δυσκολεύεται να ωριμάσει και να ενηλικιωθεί. 
Η μητέρα είναι αυτή που χτίζει για μας τη βάση για τη σχέση μας με τον εαυτό μας. 
Τα μάτια της μητέρας μας χαράσσουν τον τρόπο που αντικρίζουμε τον εαυτό μας και τον τρόπο που του φερόμαστε. 
Ένα απορριπτικό, αγριεμένο βλέμμα της μάνας είναι εξίσου βίαιο για ένα μικρό παιδί με ένα θλιμμένο, αποσυνδεδεμένο βλέμμα από εκείνη. 
Κάθε παιδί είναι ανυπεράσπιστο μπροστά στην -βιολογική- ανάγκη του για σύνδεση έτσι ώστε να επιβιώσει, όπως όλα τα θηλαστικά ζώα άλλωστε, και όταν ο ενήλικας που φροντίζει το παιδί γίνεται ο φορέας της βίας, το τραύμα αυτής της (μη-)πρόσδεσης είναι καθοριστικό, σαν διπλός κόμπος που δεν βρίσκει διέξοδο. 
Οι νέες προσεγγίσεις στην Ψυχοτραυματοθεραπεία εστιάζουν πια στην διαταραχή της αρχικής πρόσδεσης του παιδιού με τον ενήλικα φροντιστή του, ως τη ρίζα του ψυχικού τραύματος και τον καθοριστικό παράγοντα για την διαχείριση των προκλήσεων της ζωής ή των μετέπειτα τραυματικών εμπειριών.
-. Τελικά, το «πεδίο» τι είναι; Χρησιμοποιείτε αυτή τη λέξη ως συμβολισμό για ένα μέρος ψυχικής ανασυγκρότησης, ή μήπως είναι η  θεραπευτική διαδικασία με μια πιο ευρεία έννοια; Ή οτιδήποτε άλλο;
     Το πεδίο, όπως το περιγράφω στο βιβλίο, είναι μια προσωπική εσωτερική εμπειρία του «πεδίου των άπειρων δυνατοτήτων», ένα πεδίο καθαρής συνειδητότητας, απεριόριστης διάνοιας και δημιουργικότητας όπως περιγράφεται από τον Υπερβατικό Διαλογισμό και τον Deepak Chopra στο βιβλίο του «Οι επτά πνευματικοί νόμοι της επιτυχίας». 
Εκεί όπου, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει μορφή, συναίσθημα, λόγος ή χρόνος, όλα είναι δυνατά και όλα μπορούν να επαναπροσδιοριστούν, να επανατοποθετηθούν, να αναθεωρηθούν αλλά και να δημιουργηθούν από το μηδέν. 
Συγχρόνως, είναι ο «ασφαλής/ιερός τόπος» που χρησιμοποιούμε στην ψυχοτραυματοθεραπεία ως φυσική εσωτερική πηγή δύναμης για την εργασία με το ψυχικό τραύμα. 
Είναι ο κβαντικός χώρος όπου ο σαμάνος συναντάει το Ζώο Δύναμης του ασθενή και ανακτά τη χαμένη δύναμή του, με στόχο την ίαση. 
Επίσης, είναι ένας ονειρικός, ιδανικός, προσωπικός τόπος όπου η σύνδεση με τον βαθύτερο, ανώτερο, πυρηνικό εαυτό είναι εφικτή, μακριά από την επιφανειακή εγωϊκή εντύπωση που έχουμε για την ύπαρξή μας. 
Το πεδίο είναι ο εσωτερικός τόπος που ο καθένας μας είναι ικανός να βρει μέσα του όταν αποφασίσει να πλησιάσει τον εαυτό του, μέσα από την αναπνοή του και το σώμα του. 
Το πεδίο είναι αυτό το άυλο μέρος της ύπαρξής μας που μπορεί και ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, παρατηρεί τι συμβαίνει και συνδέει τα κομμάτια της ιστορίας μας.
-. Διαβάζοντας το βιβλίο σας, αισθάνθηκα ότι ήμουν σε όνειρο. Ξέρετε μου θύμισε τα βιβλία της Marion Woodman, Γιουνγκιανής ψυχαναλύτριας, με μεγάλη έρευνα πάνω στα όνειρα και την θεραπευτική τους ιδιότητα. Η ίδια λοιπόν, πιστεύει ότι τα μηνύματα που της στέλνει το όνειρο αποτελούν συμβολικές απεικονίσεις που αξίζει να διερευνηθούν, καθώς οδηγούν στην κατανόηση των τραυμάτων που έχει υποστεί το άτομο -όχι μόνο από τους άλλους αλλά και από το ίδιο. Εσείς τι πιστεύετε για τα όνειρα;
     Τα όνειρα είναι και για μένα ένα πολύ σημαντικό μέσον πρόσβασης στο ψυχικό υλικό που είναι ακόμη ασυνείδητο, «αφώτιστο» όπως λέω. 
Συγκεκριμένα στο βιβλίο μου, η ιστορία της μικρής Αγγελικής, τη στιγμή της αιώρησής της πάνω από το δωμάτιο, αναδύθηκε από ένα πολύ έντονο όνειρο που προέκυψε την εποχή που έγραφα το βιβλίο, το οποίο τελικά μου αποκαλύφθηκε ότι ήταν μέρος απωθημένης, άρρητης μνήμης, ένα κανονικό flashback. 
Εργάζομαι συστηματικά με τα δικά μου όνειρα, αλλά διερευνώ και αυτά των άλλων ανθρώπων, που μου τα εμπιστεύονται, με πολύ ενθουσιασμό και ενδιαφέρον. 
Πιστεύω ότι τα όνειρα είναι δώρα και ευλογία από αυτό τον πυρηνικό εαυτό μας που περιέγραψα πιο πάνω. 
Ο αναλυτικός νους μπορεί να τα αναλύσει, να τα ξεχάσει ή να τα περιφρονήσει. 
Πιστεύω όμως ότι αυτά κάνουν την εσωτερική εργασία τους μέσα μας, έτσι κι αλλιώς, και μας «προχωράνε», μας δίνουν εμπειρίες από το μέλλον μας, από νέες εσωτερικές καταστάσεις τις οποίες δεν έχουμε ακόμη κατακτήσει τη στιγμή που έρχονται τα όνειρα. 
Πολλές φορές έχω «ρωτάω» κάτι πολύ συγκεκριμένο πριν κοιμηθώ και το πρωί έχω την απάντηση με ένα ξεκάθαρο όνειρο. 
Όσο περισσότερο εργαζόμαστε με τα όνειρα τόσο πιο εύκολο να τα ερμηνεύσουμε και τόσο πιο ξεκάθαρη μας γίνεται η γλώσσα τους. 
Ο καθένας μας έχει αλλά και χτίζει στην πορεία τα δικά του σύμβολα και μόνο ο ίδιος γνωρίζει το νόημά τους!
-. Θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας το αγαπημένο σας κομμάτι μέσα απ’ το βιβλίο.
     Δεν είναι απαραίτητα το αγαπημένο μου – δυσκολεύτηκα να βρω αγαπημένο- αλλά μου φέρνει μεγάλη ανακούφιση όταν το διαβάζω και νομίζω ότι είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ατμόσφαιρας του βιβλίου. 
«Με την Αγγελική στην αγκαλιά της, τυλιγμένη ακόμη στην κουβέρτα βγήκε από το διαμέρισμα και περπάτησε μέσα στους δρόμους της πόλης. 
Όλα ήταν ακόμη σε παύση και κανείς από τους περαστικούς δεν φαινόταν να τις βλέπει. 
Δεν ήξερε πού πήγαινε και για ποιόν λόγο αλλά είχε εμπιστοσύνη ότι σύντομα θα της αποκαλυπτόταν. Λίγα τετράγωνα πιο κάτω κατάλαβε γιατί είχε περπατήσει μέχρι εκεί. 
Το αυτοκίνητο του πατέρα της Αγγελικής ήταν εκεί μπροστά τους. 
Με την γιαγιά και τον ξάδερφο, τον πατέρα αλλά και την Αγγελική μέσα σε αυτό. 
Είχανε πάει, μαζί αυτή την φορά, πίσω στον χρόνο, προφανώς για να κάνουν κάτι εκεί, στην σκηνή του αυτοκινήτου. 
Η εικόνα παγωμένη στον χρόνο φυσικά, λίγο αχνή και σχεδόν άυλη και όλα τριγύρω το ίδιο παγωμένα. Η Άρτεμις δεν έχασε καιρό. 
Ένιωσε ότι χρειαζόταν να διασώσει την Αγγελική από τη συγκεκριμένη τραυματική σκηνή. 
Εκεί, μέσα στο αυτοκίνητο κανείς δεν είχε καταφέρει να υπερασπιστεί επαρκώς τη μικρή Αγγελική και χρειαζόταν μια επανορθωτική κίνηση. 
Κατέβασε την Αγγελική από την αγκαλιά της και κρατώντας την με το αριστερό χέρι, πλησίασαν την πίσω δεξιά πόρτα του αυτοκινήτου. 
Ανοίγοντας την πόρτα, η μορφή του παιδιού μέσα στο αμάξι αντιλήφθηκε την παρουσία της και την κοίταξε αμέσως, με αγωνία. 
Η Άρτεμις της έτεινε το δεξί της χέρι και είπε δυνατά και επιτακτικά στο παιδί, «έλα μαζί μου, δεν χρειάζεται να είσαι πια εδώ. Πάμε να φύγουμε από δω, τώρα». 
Τότε, το κορίτσι κοίταξε την άγνωστη κοπέλα απέναντί της και με μια κίνηση βγήκε από το πίσω κάθισμα και, έτσι άυλη όπως ήταν, μπήκε στο σώμα της Αγγελικής που ήταν τυλιγμένη ακόμη με την κουβέρτα. 
Η Άρτεμις έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου, πήρε την Αγγελική αγκαλιά και γύρισε την πλάτη της προς την μεριά που ήταν το όχημα. 
Άρχισε να προχωράει στον δρόμο που ανοιγόταν μπροστά της ήρεμα, χωρίς βιασύνη. 
Αισθάνθηκε ότι είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία ανάκτησης του παιδικού εαυτού της Αγγελικής από τις φριχτές τραυματικές στιγμές του παρελθόντος και έτσι, βαθαίνοντας την αναπνοή της έθεσε μέσα της την πρόθεση να βρεθεί στο γνωστό ασφαλές μέρος, στο ανθισμένο λιβάδι με τη λεμονιά. 
Κι έτσι έγινε. 
Βρέθηκε να κατηφορίζει το λιβάδι και όταν φτάσανε στο δέντρο κάθισε στο έδαφος έχοντας τη μικρή Αγγελική ακόμη στην αγκαλιά της. 
Η κουβέρτα είχε εξαφανιστεί και η μικρή φαινόταν να έχει ζωντανέψει εντελώς. 
Χαμογελούσε και έβγαζε ήχους χαράς χαζεύοντας το όμορφο τοπίο. 
Δεν είχε ξαναβρεθεί εκεί, είπε. 
Η Άρτεμις της εξήγησε πως σε λίγο θα ερχόταν η ενήλικας Αγγελική να την πάρει και πως αυτό θα είναι το καλύτερο και για τις δυο τους από δω και πέρα. 
Της εξήγησε πως η ίδια είχε έρθει να τη βγάλει από εκείνο το τρομαχτικό αυτοκίνητο και εκείνο το παγωμένο δωμάτιο και πως τώρα που είχε βγει από εκεί όπου ήταν εγκλωβισμένη θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει μαζί με τον ενήλικο εαυτό της για πάντα. 
Η μικρή χαμογέλασε με αυτά τα λόγια, πλατιά, με ανακούφιση.» (σελ. 45-46)
Μνήμη, ανάμνηση, τραύμα. Τι νόημα δίνετε στις λέξεις αυτές;
     Η μνήμη, ρητή ή άρρητη, είναι σωματική είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι.  
Ο νους δεν είναι κάτι άυλο αλλά είναι ενσώματος, υπάρχει και βιώνουμε το ότι υπάρχει επειδή ακριβώς έχουμε σώμα. 
Το τραύμα μπορεί να είναι όπως και η  μνήμη, ρητό ή άρρητο, επίσης χαραγμένο στο νευρικό σύστημα, στο σώμα μας. 
Είναι η ενέργεια που έμεινε εγκλωβισμένη στο σώμα επειδή δεν καταφέραμε να αντιδράσουμε όταν συνέβη (π.χ. να τρέξουμε, να φύγουμε) και έτσι παγώσαμε ή καταρρεύσαμε. 
Η ανάμνηση για μένα είναι η στιγμή της σύνδεσης, της επαναφοράς μιας άρρητης μνήμης (ή τραύματος) στο εδώ και τώρα, της οποίας την ενέργεια τη βιώνουμε σαν να συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Μιας και μιλάμε για τραύμα, μνήμη και ανάμνηση, έννοιες που απασχολούν από πάντα την Ψυχοθεραπεία, για μένα η θεραπεία οφείλει να περιλαμβάνει το σώμα και τις διεργασίες της εν γένει σοφίας του και να ενισχύει τις πηγές δύναμης που διαθέτει ήδη ως οργανισμός και όχι να ξαναβυθίζει το άτομο στην παλιά οδύνη και τραύμα. 
Η θεραπευτική σχέση οφείλει να εμπεριέχει το σώμα ως μέσον και πεδίο σύνδεσης, εσωτερικά και εξωτερικά, και να λειτουργεί ως ικανότητα επαναφοράς στο εδώ και τώρα. 
Για μένα, οι έννοιες νους και ψυχή δεν μπορούν να υπάρχουν αποκομμένες από τη φυσική εκδήλωση αυτών μέσα από το σώμα.  
-. Τι θα θέλατε να αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο σας;
     Την πεποίθηση ότι μπορεί, έχει δικαίωμα και αξίζει να πλησιάσει το δικό του εσωτερικό ανυπεράσπιστο παιδί του, και να επανασυνδεθεί με το πιο βαθύ και σημαντικό του κομμάτι. 
Την επιθυμία για συμφιλίωση με το τραύμα  και επούλωση.
-. Η πνευματική διάσταση των πραγμάτων φαίνεται να είναι σημαντική για εσάς, κάνω αυτή την παρατήρηση λόγω της προσέγγισης και διάστασης που δίνετε στο βιβλίο σας. Θα ήθελα να μας μιλήσετε λίγο για τον όρο πνευματικότητα (spirituality). Τι σημαίνει για εσάς και πως μπορεί να βοηθήσει στην επούλωση των εσώτερων τραυμάτων;
     Για μένα, στα είκοσι χρόνια εργασίας έχει πια γίνει πολύ ξεκάθαρο ότι, όταν αγνοείται η πνευματική διάστασή μας στην ψυχοθεραπεία, η επούλωση είναι περιορισμένη και φτάνει μόνο στα επίπεδα της αυτογνωσίας, δηλαδή του «γνωρίζω ποια είμαι και γιατί» χωρίς όμως το άτομο να πραγματώνεται, να εκδηλώνει τελικά το πλήρες της ύπαρξής του και χωρίς μια αίσθηση νοήματος για όσα είναι και όσα του έχουν συμβεί. 
Για μένα είναι 4 οι πτυχές του ανθρώπου (σωματική, συναισθηματική, νοητική και πνευματική) και ταυτόχρονα ένα ενιαίο όλον. 
Οι κατηγορίες φυσικά είναι μόνο για να τακτοποιούμε τα πράγματα με το «μικρό» αναλυτικό νου μας. Η εμπειρία μου είναι ότι όσοι θεραπευόμενοι έχουν μια βάση πνευματική στη ζωή τους, είτε αυτό είναι ένα σύμβολο μιας θρησκείας (π.χ. Ιησούς) είτε μία βαθιά πεποίθηση καλοσύνης και ανθρωπιάς μαθημένη από τους προγόνους του (π.χ. να αγαπάμε όλα τα πλάσματα) φαίνεται να προχωράνε πολύ περισσότερο και στη θεραπεία τους αλλά και στη ζωή τους. 
Για μένα η πνευματικότητα είναι η αναγνώριση της σημαντικότητας της Αγάπης για την ύπαρξής μας, και για την εξέλιξη και το ανώτερο καλό όλων των πλασμάτων με τα οποία συ-ζούμε.
-. Τελικά, αυτό το «ανυπεράσπιστο παιδί» κρύβει τεράστια δύναμη. Η ηρωίδα του βιβλίου υπήρξε ένα τέτοιο παιδί. Για όλα αυτά τα παιδιά εκεί έξω ποιό ζώο θα καλούσε η μικρή Άρτεμις;
     Θα απαντήσω εξηγώντας μια πολύ σημαντική πτυχή της ιστορίας αυτού του βιβλίου για μένα. Ολοκληρώνοντας τη γραφή αυτού του βιβλίου αποφάσισα να σταματήσω να τρώω κρέας και γαλακτοκομικά προϊόντα. 
Αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερο τον ανυπεράσπιστο εαυτό μου, και βρίσκοντας πάλι τη δύναμή μου μέσα από τη γραφή, αποφάσισα να αντιμετωπίσω τη σκληρή αλήθεια της κακοποίησης που ασκεί το ανθρώπινο είδος γενικά και στο ίδιο το είδος του αλλά κυρίως στα υπόλοιπα είδη. 
Παρακολούθησα λοιπόν κάποια από τα βίντεο από εκτροφεία και σφαγεία ζώων, τα οποία απέφευγα να δω όλη μου τη ζωή. 
Αυτό ήταν! 
Για μένα το κρέας έγινε πια σάρκα νεκρών ζώων και η σφαγή για κατανάλωση, δολοφονία. 
Έτσι όπως είναι σήμερα η βιομηχανοποιημένη αναπαραγωγή, εκτροφή, εκμετάλλευση και τελικά σφαγή των μερικών, συγκεκριμένων ζώων για ένα δικό μας «ανθρώπινο» γεύμα, είναι απλά μια φριχτή κακοποίηση και μια δολοφονία με εκλογικευμένη επικάλυψη, μπροστά στην οποία κωφεύουμε και κλείνουμε τα μάτια. 
Πώς να ασχοληθούμε με τον τραυματισμένο μας παιδικό εαυτό όταν κάνουμε τα στραβά μάτια σε όλο αυτό, για ένα γεύμα; 
Έχοντας αναπτύξει στη Δυτική κοινωνία μια τέτοια δεδομένη πεποίθηση ότι αυτά τα, επιλεγμένα από εμάς, ζώα δεν έχουν συναισθήματα, είναι μόνο αντικείμενα και ιδιοκτησία μας (αυτό λέει ο Νόμος άλλωστε), από μόνο του αποτελεί ένα συλλογικό τραύμα γιατί απαρνιόμαστε το δικό μας τραύμα και τη ζωική μας Φύση. 
Ο εγκέφαλός μας είναι πολύ όμοιος με αυτόν του προβάτου, της αγελάδας ή του χοίρου όσον αφορά στην ικανότητα για συναισθήματα -μοιραζόμαστε όλοι 7 συγκεκριμένα κοινά συναισθήματα- και ανάμεσα σε αυτά τον φόβο του αποχωρισμού και του θανάτου. 
Σήμερα λοιπόν, έχοντας αυτή τη διαστρεβλωμένη, αλλοιωμένη και απολεσθείσα σχέση με όλα τα ζώα, με την οποία τα Ζώα Δύναμης που αναφέρονται στην ιστορία του βιβλίου είναι είτε ένα διακοσμητικό πουλί (το παγώνι), είτε ένα εν δυνάμει κομμάτι δέρματος που θα φτιάξει μία ακριβή τσάντα (ο κροκόδειλος), είτε μια ωραία τηγανιά μετά από ένα θριαμβευτικό κυνήγι (ο αγριόχοιρος). 
Είναι ίσως αδύνατον να φανταστούμε πως οποιοδήποτε ζώο είναι πιο δυνατό σε κάτι από εμάς ή ότι μπορεί και έχει μια βαθύτερη και αναλλοίωτη σχέση με τη Ζωή και την Ύπαρξη, την οποία εμείς με τον καταπληκτικό νεοφλοιό μας (-το πιο εξελιγμένο μέρος του ανθρώπινου εγκεφάλου-) έχουμε παραμελήσει πια, αν όχι χάσει. 
Δεν ξέρω αν ένα ζώο θα ήταν αρκετό για να βοηθήσει όλα τα ανυπεράσπιστα παιδιά του κόσμου! 
Θα έλεγα ότι χρειάζεται να βρούμε το ανθρώπινο ζώο μέσα μας, αυτό που βρίσκεται ανυπεράσπιστο ακριβώς επειδή εάν δεν προσκολληθεί θα πεθάνει. 
Ακριβώς όπως το μοσχαράκι που το απομακρύνουν από τη μητέρα του για να έχουμε εμείς γάλα στον καφέ μας.  
Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε από τη στιγμή της σύλληψης μας ευάλωτα ζώα οι ίδιοι, δεν θα χρειάζεται να καταφεύγουμε σε εσωτερικά Ζώα Δύναμης για να συνδεθούμε με τη Φύση μας.

sofosoma.gr

     Λίγα λόγια για την Αναστασία Νικολίτσα
Η Αναστασία Νικολίτσα είναι Χοροθεραπεύτρια και Σωματοκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια. Εκπαιδεύτηκε από πολύ μικρή στην τέχνη του χορού και συνέχισε σε επαγγελματικό επίπεδο τις σπουδές της στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Άννας Πέτροβα. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Xοροθεραπεία (Μ.Α. in Dance Movement Psycho- therapy) στο Laban Centre/City University του Λονδίνου, και κατόπιν εκπαιδεύτηκε στην Eφαρμοσμένη Κινησιολογία (Touch for Health), επίσης στο Λονδίνο. Το 1998-2002 εργάστηκε σε ιδρύματα, σχολεία και ψυχιατρικά νοσοκομεία του Λονδίνου, με άτομα από 4-100 ετών και από το 2003 ιδιωτικά στην Αθήνα με ενήλικες με ψυχοσωματικά συμπτώματα, νευρώσεις, διαταραχές και αναπτυξιακό ή άλλο τραύμα. Έχει διδάξει στο Laban Centre και στο Metropolitan University του Λονδίνου. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια πάνω στη Νευροφυτοθεραπεία και στην Ανάλυση Χαρακτήρα στο Κέντρο Ψυχοθεραπείας & Συμβουλευτικής “Βίλχελμ Ράιχ”, στην Αθήνα και έχει εκπαιδευτεί στη Σωματική Τραυματοθεραπεία με την Jane Simington. Από το 2004 διεξάγει βιωματικά σεμινάρια και θεραπευτικές ομάδες κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας. Είναι υπεύθυνη του τμήματος Χοροθεραπείας στο Ελληνοβρετανικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα στην Αθήνα, όπου διδάσκει στα πλαίσια του τομέα Τέχνες και Ψυχοθεραπεία. Το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο “Χοροθεραπεία: ιστορία, θεωρία, μεθοδολογία, εργαλεία” είναι υπό έκδοση μέσα στο 2018, από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Έχει εργαστεί εθελοντικά στο Κέντρο Ζωής, διεξάγοντας τακτικές ομάδες αυτοβοήθειας με οροθετικούς για 2 χρόνια, καθώς επίσης δημιούργησε και οδήγησε μια ανοιχτή ομάδα Χοροθεραπείας σε ξενώνα υποδοχής ασυνόδευτων εφήβων από τη Συρία και το Αφγανιστάν, για λίγους μήνες τον χειμώνα του 2015, κατά τη διάρκεια του μεγάλου περάσματος των προσφύγων πολέμου από την Ελλάδα. Αγαπά ιδιαίτερα και νοιάζεται για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τα ζώα, αγαπά τη θάλασσα και θεωρεί τη φιλία το ύψιστο αγαθό και δώρο του ανθρώπου.

Ο εγκέφαλος των ηλικιωμένων γυναικών παραμένει νεότερος από τον εγκέφαλο των ενήλικων ανδρών

Ο εγκέφαλος των ηλικιωμένων γυναικών είναι κατά μέσο όρο μερικά χρόνια νεότερος από τον εγκέφαλο των ενήλικων ανδρών

Η κατανόηση της δομής και της λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου σε κυτταρικό επίπεδο αποτελεί θεμελιώδη στόχο της νευροεπιστήμης. Έχει σημειωθεί τεράστια πρόοδος τα τελευταία χρόνια με βάση διαφορετικές προσεγγίσεις in vivo και ex vivo, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών προόδων στη μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου.

Το ότι οι γυναίκες σκέφτονται διαφορετικά από τους άνδρες είναι γνωστό και το διαπιστώνουμε καθημερινά, άλλοτε με ιδιαίτερα ευχάριστο και άλλοτε με επώδυνο τρόπο.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος των γυναικών διαφέρει ανατομικά και λειτουργικά από αυτόν των ανδρών;
Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες έρευνες, η απάντηση σε αυτό το θεμελιώδες υπαρξιακό ερώτημα είναι ότι, ως προς τη συνολική ανατομική δομή του εγκεφάλου, δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Υπάρχουν, ωστόσο, σημαντικές μεταβολικές διαφορές, όπως υποστηρίζει μια αμερικανική έρευνα που μόλις δημοσιεύτηκε στο εγκυρότατο επιστημονικό περιοδικό PNAS (Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ).

Η γήρανση του ανθρώπινου εγκεφάλου χαρακτηρίζεται από διαφορετικές καταστάσεις.
Μερικά άτομα υποκύπτουν στην ταχεία γνωστική παρακμή, ενώ άλλα άτομα διατηρούν τις γνωστικές τους ικανότητες καθώς μεγαλώνουν πέρα ​​από την τυπική ανθρώπινη διάρκεια ζωής.
Κατά συνέπεια, είναι σημαντικό να κατανοηθούν οι παράγοντες που επηρεάζουν τη γήρανση του εγκεφάλου, ιδίως στο πλαίσιο της γήρανσης του πληθυσμού

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον στο Σεντ Λούις, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Νευρο-ακτινολογίας Manu S. Goyal, χρησιμοποίησαν την τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (PET) για να απεικονίσουν τη ροή του αίματος και τον μεταβολισμό του ζαχάρου σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου των εθελοντών: στις πιο δραστήριες εγκεφαλικές περιοχές απαιτείται αυξημένη κατανάλωση σακχάρου και παρατηρείται αυξημένη ροή αίματος.
Μελετώντας συγκριτικά τον εγκεφαλικό μεταβολισμό του σακχάρου σε 205 εθελοντές, 121 γυναίκες και 84 άνδρες ηλικίας από 20 έως 82 ετών, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, τουλάχιστον μεταβολικά, ο εγκέφαλος των γυναικών είναι, κατά μέσο όρο, 3,8 χρόνια νεότερος από την επίσημη ηλικία που αναγράφεται στις ταυτότητές τους.

Τα αποτελέσματα μας δείχνουν ότι από μια in vivo μεταβολική άποψη, σε όλη τη διάρκεια ζωής του ενήλικα, ο τυπικός θηλυκός εγκέφαλος είναι πιο νεανικός, δηλαδή μεταβολικά νεογενής, από τον αρσενικό εγκέφαλο

Από μεταβολική άποψη, λοιπόν, ο γυναικείος εγκέφαλος διατηρείται περίπου τρία χρόνια νεότερος από αυτόν των ανδρών ίδιας ηλικίας!
Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας επιβεβαιώνουν τη στατιστική διαπίστωση ότι, συνήθως, οι γυναίκες στην τρίτη ηλικία διατηρούν τη νοητική τους διαύγεια για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από τους άνδρες της ίδιας ηλικίας και βρίσκονται σε καλύτερη εγκεφαλική κατάσταση, αφού τα καταφέρνουν καλύτερα από αυτούς στα ειδικά τεστ μνήμης και συλλογιστικής ικανότητας.
Συνοψίζοντας τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, ο Manu S. Goyal τόνισε ότι η διαφορά ως προς την εγκεφαλική ηλικία που παρατηρείται μεταξύ ανδρών και γυναικών στην τρίτη ηλικία είναι σημαντική, όμως απαιτούνται περαιτέρω μελέτες για να κατανοήσουμε τη βιολογική σημασία της.

Η παράταση της μεταβολικής νεολαίας στον εγκέφαλο των γυναικών συμπίπτει και με την γυναικεία μακροζωία, μολονότι οι μηχανισμοί στους οποίους βασίζονται δεν είναι παρόμοια και ούτε καλά κατανοητοί
Περαιτέρω προοπτικές και διαχρονικές μελέτες θα βοηθήσουν στη διερεύνηση αυτών των δυνατοτήτων.

πηγή πληροφόρησης και:efsyn.gr

Μελέτη:https://www.pnas.org/content/early/2019/01/29/1815917116

Ο διαλογισμός με ενσυνείδηση είναι φυσικό παυσίπονο

Ο διαλογισμός με ενσυνείδηση είναι φυσικό παυσίπονο και μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής σε ασθενείς με χρόνιο πόνο.

Ο χρόνιος πόνος επηρεάζει έναν στους πέντε ενήλικες και έχει αντίκτυπο σε όλες τις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Η επικρατούσα ψυχολογική παρέμβαση για τον χρόνιο πόνο είναι η γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία -CBT.
Η CBT επικεντρώνεται στην αύξηση της ευελιξίας στις σκέψεις και στις συμπεριφορές, ώστε το άτομο να ανταποκρίνεται πιο προσαρμοστικά στις προκλήσεις.
Η CBT μπορεί να είναι αποτελεσματική και δεν έχει καμία από τις παρενέργειες των παραδοσιακών παυσίπονων, όπως ο λήθαργος και ο εθισμός, αλλά, δεν ωφελούνται όλοι από αυτή.
Έτσι μια άλλη πολλά υποσχόμενη παρέμβαση για το χρόνιο πόνο είναι o διαλογισμός ενσυνειδητότητας -mindfulness-based stress reduction ή MBSR.
Ο MBSR –ο διαλογισμός με ενσυνείδηση– επικεντρώνεται στην οικοδόμηση της ευαισθητοποίησης και στην αποδοχή των στιγμιαίων εμπειριών, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής δυσφορίας και των δύσκολων συναισθημάτων.
Νέα έρευνα λοιπόν, δείχνει τις δυνατότητες του διαλογισμού ενσυνειδητότητας-mindfulness για την ανακούφιση του χρόνιου πόνου.
Αυτή η επισκόπηση υποδεικνύει ότι ο MBSR προσφέρει άλλη μια δυνητικά χρήσιμη παρέμβαση για τη διαχείριση του χρόνιου πόνου.

Ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας -mindfulness-based stress reduction ή MBSR – μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής σε ασθενείς με χρόνιο πόνο, σύμφωνα με νέα έρευνες.

Ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας – MBSR – λειτουργεί με την ενθάρρυνση των ατόμων να επικεντρωθούν στις σκέψεις τους και στις σωματικές τους αισθήσεις τώρα.
Τα ευρήματα επιβεβαιώνουν προηγούμενες μελέτες, οι οποίες είχαν διαπιστώσει ότι ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας έχει τη δύναμη να μειώσει τη σοβαρότητα του πόνου κατά το ήμισυ.
Αυτή η νέα μετα-ανάλυση, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Evidence-Based Ψυχικής Υγείας , ανέλυσε τα στοιχεία από 21 προηγούμενες μελέτες, στις οποίες συμμετείχαν 2.000 ασθενείς με χρόνιο πόνο.
Έχει σχεδιαστεί για να εκτιμήσει εάν ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας-mindfulness  είναι εξίσου αποτελεσματικός με τη γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία ή γνωστική θεραπεία συμπεριφοράς (Cognitive Behavioural Therapy-CBT ) για την ανακούφιση του χρόνιου πόνου και της σχετικής δυσφορίας.
Οι περισσότεροι συμμετέχοντες σε αυτή τη νέα ανάλυση ήταν γυναίκες ηλικίας μεταξύ 35 και 65 ετών και υπέφεραν κυρίως από μυοσκελετικό πόνο.
Στο 40% σχεδόν των μελετών, οι συμμετέχοντες είχαν υπομείνει τον πόνο τους για περισσότερο από μια δεκαετία.
Αυτή η νέα ανάλυση δείχνει ότι ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας-mindfulness  είναι εξίσου αποτελεσματικός με την CBT όταν πρόκειται για τη βελτίωση φυσικών λειτουργιών.
Τόσο ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας-mindfulness  όσο και η CBT ήταν εξίσου αποτελεσματικές πρακτικές στη μείωση του πόνου και των σχετικών συνθηκών, όπως η κατάθλιψη .
“Ενώ η CBT θεωρείται ως η προτιμώμενη ψυχολογική παρέμβαση για το χρόνιο πόνο, δεν έχουν όμως όλοι οι ασθενείς κλινικά σημαντική ανταπόκριση στη θεραπεία αυτή”, γράφουν οι συγγραφείς.
Παρόλο που έχουν προταθεί ορισμένες συστάσεις για τη βελτίωση της CBT για τους ασθενείς με χρόνιο πόνο, η λύση μπορεί να είναι η συμβουλή προς αυτούς, που βασίζεται στη μείωση του στρες.
Προηγούμενες έρευνες έχουν βρει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι  ο διαλογισμός ενσυνειδητότητας-mindfulness  είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός στην άμεση ανακούφιση του χρόνιου πόνου και στη μείωση της δυσφορίας που προκαλεί και έχει διαπιστωθεί πως μπορεί να μειώσει τον χρόνιο πόνο κατά 57%.
Ένας τυπικός διαλογισμός περιλαμβάνει την εστίαση σε διάφορα μέρη του σώματος απλά παρατηρώντας με το μάτι του μυαλού.
Αυτό επιτρέπει να παρατηρούμε με το μυαλό κάθε τι που συμβαίνει στο σώμα μας.
Και όταν γίνεται αυτό, κάτι αξιοθαύμαστο συμβαίνει – Η θλίψη αρχίζει να μειώνεται.
Η πρακτική αυτή δημιουργεί επίσης μια χαλαρή κατάσταση σε όλο τον οργανισμό που μειώνει το επίπεδο των ορμονών του στρες στο σώμα.

Μια τέτοια βαθιά χαλάρωση ενισχύει τη θεραπεία και ενισχύει την ψυχική και σωματική υγεία.
Όταν το μυαλό συγκεντρώνεται στο παρόν, σε αυτό που συμβαίνει τώρα, βοηθά τους πάσχοντες να αντιμετωπίζουν την ενόχληση,
βελτιώνει τη σωματική λειτουργία και μειώνει τον κίνδυνο της κατάθλιψης.
Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Evidence Based Mental Health  και έδειξαν ότι δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ της CBT και του διαλογισμού ενσυνειδητότητας-mindfulness για την ελάττωση του χρόνιου πόνου.
Οι ερευνητές σημειώνουν ότι και οι δύο μέθοδοι μείωσαν τη σοβαρότητα του πόνου στους συμμετέχοντες καθώς και τη βελτίωση της φυσικής λειτουργίας και της κατάθλιψης που σχετίζονται με χρόνιο πόνο.
Ωστόσο, οι ερευνητές παραδέχθηκαν ότι είναι πολύ νωρίς για να διαπιστωθεί εάν η CBT ή η ενσυνειδητότητα θα ήταν καλύτερη για άτομα με διαφορετικούς τύπους πόνου και ψυχολογικά συμπτώματα.
Ως εκ τούτου, προτείνουν περαιτέρω έρευνα στον τομέα αυτό.

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

Αναφορές:
psychologytoday.com
independent.co.uk
Η μελέτη: https://ebmh.bmj.com/content/22/1/26

ENEAP:Ενωτική Επιτροπή Απελευθέρωσης: Ήρθε η ώρα

Ήρθε η ώρα να τελειώσουν όλα όσα επιβλήθηκαν στους ανθρώπους λόγω κόβιντ. 
Ήρθε η ώρα να τελειώσουν οι έλεγχοι, τα lockdwons, οι περιορισμοί, οι προτροπές, η πανικόβλητη συμπεριφορά, οι ανακοινώσεις αποστασιοποίησης, τα πιστοποιητικά εμβολίων και οι υποχρεωτικότητες για τα εμβόλια.
Δεν εννοούμε ότι ο ιός έχει εξαφανιστεί , ο ιός μπορεί να κυκλοφορεί για πάντα ;όπως και εκατοντάδες άλλοι ιοί!
Μην δείξετε δειλία, τερματίστε τα μέτρα έκτακτης ανάγκης με εντολές εμβολίων και πιστοποιητικά – Σοκάρουν Ισραήλ, Βρετανία. 
Οι περίεργες αυξήσεις θανάτων… μετά τον εμβολιασμό… – Τι δείχνει έρευνα στην Βρετανία – Σοκάρουν τα στοιχεία από το Ισραήλ το 76% των βαριά νοσούντων είναι εμβολιασμένοι ή πλήρως εμβολιασμένοι.
Ήρθε η ώρα να τερματιστεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας.
Τα lockdowns, οι απολύσεις προσωπικού και οι ελλείψεις και οι διακοπές στα σχολεία έχουν προκαλέσει τουλάχιστον τόση ζημιά στην υγεία και την ευημερία του πληθυσμού με τον ιό. 
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν δικαιολογείται τώρα και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τους φόβους από μια υποθετική επανεμφάνιση κάποιας πιο σοβαρής μόλυνσης σε κάποιο άγνωστο σημείο στο μέλλον, ενώ οι θάνατοι πλήρως εμβολιασμένων είναι θέμα διερεύνησης στη Μ.Βρετανία!
Οσοι κορόιδεψαν τους λαούς είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας και θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά και σκληρά!

ene-ap.gr