Όλες οι πληροφορίες για τη ζωή μας είναι γραμμένες στο DNA μας, όπως πολλές φορές σας έχω πει. Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη το DNA μας είναι η έδρα αυτού που λέμε «πνεύμα» ή «ανώτερος εαυτός» γιατί σ΄ αυτό κρύβεται όλη η ευφυία που κάνει αυτό το σώμα λειτουργικό, δηλαδή «ζωντανό».
Γι αυτό και θεωρώ πολύ επικίνδυνη την προσπάθεια που γίνεται στην εποχή μας από την επιστήμη να επέμβει με διάφορους τρόπους σε αυτό…
Αυτή η ευφυία βρίσκεται μέσα σε κάθε κύτταρό μας και δίνει τις οδηγίες της λειτουργίας του, ανάλογα με τις συνθήκες που υπάρχουν γύρω από αυτό.
Το DNA μας, αυτή η μακριά αλυσίδα χημικών μορίων που πολλές φορές έχετε δει σε φωτογραφίες,
όταν το κύτταρο πρόκειται να διπλασιαστεί ώστε να δημιουργηθεί ένα καινούργιο κύτταρο, τυλίγεται σφιχτά και δημιουργεί μέσα στον πυρήνα του κυττάρου αυτά τα σχήματος Χ μόρια που ονομάζουμε χρωμοσώματα.
Και αυτά τα χρωμοσώματα χωρίζονται στη μέση κατά την διαδικασία του διπλασιασμού του κυττάρου και κάθε τους μισό πηγαίνει σε ένα από τα δύο κύτταρα, ώστε η γενετική πληροφορία να μεταφερθεί και στο καινούργιο κύτταρο.
Αυτά τα χρωμοσώματα όμως, προκειμένου να προστατευθεί το τυλιγμένο DNA καθώς μοιράζεται στα δύο σε κάθε διαίρεση του κυττάρου, στις άκρες τους έχουν ένα σχηματισμό που μοιάζει με το σιδεράκι που έχουν στο τέλος τους τα κορδόνια των παπουτσιών μας για να τα προστατεύει από το ξέφτισμα. Αυτοί οι προστατευτικοί σχηματισμοί στο τέλος των χρωμοσωμάτων λέγονται «τελομερή».
Η κατάσταση των τελομερών δείχνει την πραγματική μας βιολογική ηλικία και υπάρχουν μηχανήματα με τα οποία μπορεί αυτή να μετρηθεί.
Γιατί με τη πάροδο των χρόνων, αυτά τα τελομερή μικραίνουν όλο και περισσότερο, η προστατευτική τους δράση μειώνεται οδηγώντας σε απώλεια DNA.
Η απώλεια DNA σημαίνει απώλεια πληροφοριών για τη λειτουργία του κυττάρου, πράγμα που οδηγεί σε δυσλειτουργικά κύτταρα, δηλαδή σε ασθένειες.
Αυτός είναι ο λόγος που όσο γερνάμε γινόμαστε πιο ευάλωτοι στις ασθένειες.
Πρόσφατα
ερευνητές παρατήρησαν πως η ευφυία του
DNA, όταν τα κύτταρα διαιρεθούν πολλές φορές με τη πάροδο του χρόνου και τα τελομερή τους μειωθούν αρκετά, προκειμένου να μην οδηγηθούν αυτά σε ασθένειες (καρκίνος κλπ) τα κάνει να μένουν σε μία κατάσταση «ζόμπι».
Δηλαδή παύουν να είναι λειτουργικά και να πολλαπλασιάζονται.
Αυτά τα μη λειτουργικά κύτταρα καθώς είναι ανθεκτικά στον θάνατο (αφού σταματάει ο πολλαπλασιασμός τους και η βλάβη του DNA τους) αθροίζονται με τον καιρό.
Αυτή η συγκέντρωση, από όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, έχει το καλό ότι οδηγεί και άλλα κύτταρα σε παρόμοια κατάσταση αποτρέποντας τη δημιουργία δυσλειτουργικών κυττάρων όπως είναι τα καρκινικά, αλλά ταυτόχρονα ευθύνονται τα ίδια και για τη δημιουργία ασθενειών μέσα από βλάβη που προκαλούν στη λειτουργία του ανοσοποιητικού και τη δημιουργία φλεγμονής…
Όπως βλέπετε είμαστε ακόμη στην αρχή της κατανόησης της ευφυίας του DNA μας.
Είναι αδιανόητο λοιπόν με τόσο λίγες γνώσεις που έχουμε γι αυτό να προσπαθούμε να το επηρεάσουμε με κάθε είδους «εμβόλια» και θεραπείες.
Με αγάπη
Σε προηγούμενη ανάρτηση σας μίλησα για τη σχέση που υπάρχει μεταξύ της γήρανσης του οργανισμού μας και του DNA μας.
Σας εξήγησα τον ρόλο των «
τελομερών» στα χρωμοσώματα και πώς το δικό τους μήκος συνδέεται με την βιολογική μας ηλικία.
Είναι φυσικό, όπως καταλαβαίνετε, οι ερευνητές να προσπαθούν να εξηγήσουν τους λόγους που οδηγούν στην μείωση του μήκους των τελομερών όσο γερνάμε.
Και βέβαια ένας από τους παράγοντες που περισσότερο μελετάται είναι η αντίδραση του στρες, αφού είναι γνωστό πως αυτή κρύβεται πίσω από τις περισσότερες διαταραχές της λειτουργίας του οργανισμού.
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα των ερευνών είναι πολύ ενδιαφέροντα.
Ο ρόλος της αντίδρασης του στρες φαίνεται, όπως ήταν αναμενόμενο, να είναι σημαντικός τόσο σε έρευνες που ασχολούνται με το «στρες» από πλευράς ψυχολογίας, όσο και σε άλλες που ασχολούνται με το στρες από πλευράς βιολογίας, μετρώντας την κύρια ορμόνη του στρες την κορτιζόλη. Το ενδιαφέρον είναι πως η αρνητική επίδραση του στρες στα τελομερή μας ξεκινάει πριν ακόμη γεννηθούμε, όσο μεγαλώνουμε μέσα στη κοιλιά της μητέρας μας, όπως δείχνουν οι έρευνες…
Οι τιμές κορτιζόλης των εγκύων γυναικών φαίνεται να επηρεάζουν ανάλογα με το φύλο τα τελομερή των παιδιών που αυτές γεννούν, διαπίστωσαν ερευνητές… Το ενδιαφέρον είναι πως διαπιστώθηκε, ότι άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη παρουσιάζουν μικρότερα τελομερή, χωρίς αυτό να έχει προς το παρόν αιτιολογηθεί, ωστόσο τόσο η βαριά κατάθλιψη όσο και τα μικρά τελομερή έχουν συνδεθεί σε ανεξάρτητες έρευνες με έντονη αντίδραση στρες...
Αλλά παρ΄ ότι έχουν γίνει αυτές οι διαπιστώσεις, δεν έχει ακόμη κάποια μελέτη ασχοληθεί με τη σύνδεση του μήκους των τελομερών και το ύψος της αντίδρασης του στρες των ατόμων που παρουσίασαν στη συνέχεια βαριά κατάθλιψη.
Ωστόσο σε
έρευνα του 2015 έχει διαπιστωθεί πως οι κόρες καταθλιπτικών μητέρων έχουν μικρότερα τελομερή από κόρες μητέρων που δεν είχαν παρουσιάσει ποτέ κατάθλιψη, ενώ τα μικρότερα αυτά τελομερή των παιδιών συνδέονται με μεγαλύτερη αντίδραση παραγωγής κορτιζόλης στα στρες...
Στρες, εγκυμοσύνη, κατάθλιψη και τελομερή, φαίνεται να βρίσκονται σε κάποια στενή συσχέτιση, η οποία μένει να ξεκαθαριστεί στις έρευνες.
Ειδικά το θέμα της κατάθλιψης θα το συζητήσουμε περισσότερο σε μία επόμενη ανάρτηση.
Πριν ακόμη γεννηθούμε μπαίνουν οι βάσεις της υγείας και της μακροημέρευσής μας δηλαδή.
Πολλές φορές σας έχω μιλήσει για τη σπουδαιότητα εκπαίδευσης των παιδιών στα σχολεία στο τόσο σοβαρό θέμα της γονικής συμμετοχής στην υγεία.
Ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα που θα έπρεπε να διδάσκονται τα παιδιά είναι η ευθύνη που θα έχουν σαν γονείς όταν φτάσει η ώρα να τεκνοποιήσουν καθώς και η μεγάλη σημασία της αντίδρασης του στρες στη υγεία και τη ζωή.
Θα συνεχίσω να το λέω και να το φωνάζω, πως τα μαθήματα αυτά πρέπει να μπουν στα σχολεία από νωρίς, κι ας γνωρίζω καλά πως κανείς από όσους βρίσκονται σε κέντρα εξουσίας δεν πρόκειται να μου δώσει σημασία, αφού η δύναμη της εξουσίας είναι οι φοβισμένοι και αδύναμοι πολίτες…
Ο καθένας μας κάνει το έργο για το οποίο έχει έρθει σ΄ αυτή τη ζωή, όμως.
Και το δικό μου είναι η ενημέρωσή σας για όσα η επιστήμη ανακαλύπτει σχετικά με την υγεία και τη μακροημέρευσή μας. Θα συνεχίσω λοιπόν…
Με αγάπη
