Οι κυρίαρχοι του χρήματος - Πώς οι διεθνείς τραπεζίτες απέκτησαν τον έλεγχο της Αμερικής

Οι κυρίαρχοι του χρήματος

Πώς οι διεθνείς τραπεζίτες απέκτησαν τον έλεγχο της Αμερικής

Οι κυρίαρχοι του χρήματος (1ο Μέρος)

Οι κυρίαρχοι του χρήματος (2ο Μέρος)

το είδα στο:giatinkinonikiaristera.blogspot.gr

Ο Σόλων δεν έχει τίποτα να πει στους άστεγους

Ο μεγάλος ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος, επέστρεψε στο Εθνικό μετά από 17 χρόνια

Αειθαλής.

«Δάσκαλος επί σκηνής αλλά και μακριά της», όπως ακούσαμε από συμπρωταγωνιστές του στο Εθνικό Θέατρο.

Ο 76χρονος Γιώργος Μιχαλακόπουλος, κοντά μισό αιώνα στο θέατρο, πρωταγωνιστεί στο έργο του Ρόμπερτ Μπολτ «Ενας άνθρωπος για όλες τις εποχές», στον ρόλο του Τόμας Μορ. Πάντα συνεπής.

Δηλαδή, πιστός στην υψηλή αισθητική του ρόλου, στην υποβλητική παρουσία του, στην ιδιότητά του ως ταξιδευτή με όχημα τον θησαυρό του υποκριτικού ταλέντου του.

Επανήλθε στο Εθνικό μετά από 17 χρόνια. «Kαι ευτύχησα να επανέλθω με πολύ καλό θίασο…

Απόδειξη είναι το ασφυκτικά γεμάτο θέατρο σε έργο δύσκολο, βαθιά πολιτικό, που δεν προσφέρεται για απλή διασκέδαση…

Αναφέρεται στο ήθος της εξουσίας.

Λες και το ξέραμε…» μας λέει.

Ναι, δίπλα μου θεατές μονολογούσαν όταν ο «βαρκάρης» Δημήτρης Πιατάς είπε «όσοι καθορίζουν τις τιμές για τα ναύλα δεν έχουν πιάσει κουπί στα χέρια τους». Κοινώς «πώς να καταλάβουν τον κόσμο οι περισσότεροι πολιτικοί, αφού δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους…».

«Κι έχουν δίκιο.

Αλήθεια είναι.

Και μετά εγώ, ο Τόμας Μορ, λέω, “όταν ένας δημόσιος λειτουργός θυσιάζει την προσωπική συνείδηση στον βωμό του συμφέροντος, οδηγεί τη χώρα του στο χάος”. Σχόλιο και για την πορεία της Ελλάδας τού σήμερα…».

• Πώς καθορίζεται η επικοινωνιακή αύρα ηθοποιού-θεατή;

Ξέρω απόλυτα τι σκέπτονται οι θεατές για κάθε παράστασή μου την ώρα που τη βλέπουν.

Υπάρχει ένα περίεργο ρευστό μεταξύ σκηνής και πλατείας, ένας διάλογος ηθοποιών και κοινού.

Καταλαβαίνεις τα πάντα από την ηχηρή σιωπή του κοινού.

Στην τωρινή παράσταση η επικοινωνία είναι πλήρης και στο τέλος το χειροκρότημα είναι έκρηξη της πλατείας.

• Κυρίως όταν με τον Γιώργο Μοσχίδη υποκλίνεστε ο ένας στον άλλο και γύρω σας οι υπόλοιποι ηθοποιοί σάς χειροκροτούν.

Υγεία, αποδοχή, αλληλοσεβασμός… (σ.σ.: τα μάτια του υγραίνουν…).

Περπατήσαμε μαζί στον διάδρομο του Εθνικού με τις προτομές μορφών από το παρελθόν.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στάθηκε μπροστά στην προτομή του Αιμίλιου Βεάκη. «Εδώ είναι ο κορυφαίος ηθοποιός όλων των εποχών. Ενας ολόκληρος κόσμος ήταν ο Βεάκης, με ζηλευτή συνύπαρξη ταλέντου και προσωπικότητας».

• Ποιος ήταν ο ούριος άνεμος και ποια τα μεγαλύτερα εμπόδια της προσωπικής πορείας;

Η ανατροφή από το σπίτι μου, τα γράμματα που μ’ έμαθε ο δάσκαλός μου και το ταμπούρι της οικογένειάς μου.

Εκλεινε η πόρτα το σπιτιού και ένιωθα ασφαλής.

Εμπόδια ήταν και είναι τα χυδαία, αγοραία πρόσωπα της κοινωνίας, που υπάρχουν σε όλες τις εποχές.

Οι βελτιώσεις στην ανατροφή μπορούν να γίνουν πρώτα από την οικογένεια, το σχολείο και μετά από την τέχνη…

• Υπάρχουν πολλά υποσχόμενοι νέοι ηθοποιοί;

Ναι, υπάρχουν.

Ταλαντούχοι, με περισσότερα προσόντα από εμάς τους παλιότερους.

Βγαίνουν από τη σχολή και ξέρουν μουσική, χορό, ξένες γλώσσες.

Το ερώτημα είναι αν θα αντέξουν στη λάσπη της εποχής μας.

Κι εμείς παλιότερα συναντήσαμε λάσπη, αγοραίο κινηματογράφο, χυδαίο θέατρο, αλλά ευτυχήσαμε να έχουμε δύο μεγάλες ακαδημίες, του Κουν και του Ροντήρη. Αυτό το δίπολο κράτησε όλο το οικοδόμημα στα πόδια του.

• Μεγάλωσα με τον «Σόλωνα και τον Λουκά» στο «Εκείνος κι Εκείνος»… Τι λένε οι δυο τους στους επίσης άστεγους περιηγητές της εποχής μας;

Να μην μπούνε μέσα στο… αυγό, στο κοινωνικό αυγό.

Κι ας έχει μέσα του πολυτέλειες, ανέσεις, γιατί έχει μεγαλύτερη μοναξιά από τη δική τους.

Ο Σόλων και ο Λουκάς τού χθες, όμως, δεν έχουν να πουν τίποτα στους σύγχρονους άστεγους, γιατί επέλεξαν από θέση να είναι περιηγητές και άστεγοι. Οι σημερινοί αναγκάζονται από τη σκληρή πραγματικότητα…

Αλλά, σε κάθε περίπτωση, τότε αλλά και περισσότερο σήμερα που βασιλεύει η μοναξιά, υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου. Βλέπω την τάση να ακουμπήσει ο ένας το χέρι του άλλου και χαίρομαι.

Πρόκειται για την ευεργετική ιδιότητα της σημερινής, συχνά ασφυκτικής, πίεσης…

• «Η εξουσία χειρίζεται τους θεσμούς κατά βούληση, άρα όποιος μπαίνει στην εξουσία οφείλει να κάνει συνεχείς παραχωρήσεις» είχατε δηλώσει άλλοτε.

Nαι, γιατί η εξουσία από τη φύση της είναι υπερφίαλη και δεν μπαίνει στην ουσία των προβλημάτων που έχει η σχέση της με τον πολίτη.

Εχει και θετικά χαρακτηριστικά, αλλά το ζητούμενο είναι αν και πόσο αυτός που την ασκεί διαθέτει την παιδεία, τη συγκρότηση και τη διάθεση να σκύψει για να ακούσει και την πολιτική βούληση να παράγει έργο…

• Η νέα κυβερνητική αρχή τι σας εκπέμπει;

Στις πρώτες μέρες της λαμβάνω αίσθηση αξιοπρέπειας.

Ο κόσμος την άκουσε να λέει τα «όχι» που περίμενε να ακούσει…

Κι έστω κι αν αυτά τα «όχι» έχουν ρευστότητα, ο κόσμος έχει ανακτήσει το θάρρος του, χωρίς βέβαια να πετάει στα σύννεφα γιατί, δικαιολογημένα, είναι και δύσπιστος.

Απομένει να δούμε πού θα μας οδηγήσει η νέα πραγματικότητα…

• Γιατί δεν βλέπουμε ποτέ σε ανάλογες περιόδους κοινωνικής έντασης παρέμβαση ανθρώπων του πνεύματος, άρα και της τέχνης;

Η θέλησή σου να δεις παρέμβαση ομάδας καλλιτεχνών, γενικότερα πνευματικών ανθρώπων, σε μέρες κοινωνικής έντασης όπως οι τωρινές, είναι φαντασίωση.

Ο μουσικός, ο ζωγράφος, ο ηθοποιός, όλοι οι καλλιτέχνες, έχουμε τις δικές μας… στρούγκες.

Είμαστε εγκλωβισμένοι ιδεολογικά στους μικρόκοσμους που υπηρετούμε και δεν είναι εύκολη η ομαδικότητα που απαιτούν οι παρεμβάσεις…

Αλλά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτό θα συμβεί στον ιδεατό κόσμο που επιθυμείς, η εξουσία, όπως συνηθίζει, δεν πρόκειται να μας λάβει υπόψη της…

~~~~~~~~~~~~~

συντάκτης Σπύρος Τσάμης από την εφημερίδα των συντακτών

Οπισθοχώρηση της φαντασίας

συντάκτης:Φοίβος Γκικόπουλος από την εφημερίδα των συντακτών

 οι καλαμιές στο φύσημα του αέρα

Σ’ ένα ποίημά του, νομίζω στο Romanzero, ο Χάινε παραθέτει (ίσως χωρίς να προβλέπει μέχρι τέλους τις συνέπειες) τη γνώση της ευτυχίας και τη συνειδητοποίηση της δυστυχίας, ενώνοντάς τες σε μια τέλεια επιστήμη της φαντασίας.

Αμέσως μετά όμως, εμπιστεύεται γνώση, συνείδηση και επιστήμη στην αφώτιστη αγκαλιά του υποσυνείδητου.

Αν θυμάμαι καλά, ο Χάινε λέει πάνω κάτω τα ακόλουθα: θέλω να ονειρευτώ πως βρίσκομαι σ’ ένα νησί του Νότου, με μια πανέμορφη και λαμπερή θάλασσα μπροστά μου, βουτηγμένος στον χρυσό αέρα, θέλω να ονειρευτώ πως είμαι ξαπλωμένος σ’ ένα βράχο, να κοιτώ τον σκαμμένο από το φως ουρανό, κι εκεί, στη γαλήνη, κάτω από τα φοινικόδεντρα… να ονειρεύομαι.

Δεν ξέρω βέβαια αν ο Χάινε το κατάλαβε, αλλά να ονειρεύεσαι ότι ονειρεύεσαι είναι το άκρον άωτον ακόμη και για τον ειδικό της ρομαντικής ειρωνείας.

Θα ήταν σωστό, αν το να ονειρεύεσαι σήμαινε να ονειρεύεσαι ότι ονειρεύεσαι.

Πράγματι, μπορεί να κοιμηθούμε και να ονειρευτούμε πως ονειρευόμαστε.

Εδώ όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Εδώ να ονειρεύεσαι σημαίνει να φαντάζεσαι, να φαντάζεσαι πως είσαι «αλλού» και να κάνεις «άλλα» πράγματα.

Η ειρωνεία τείνει προς μια γραμμική φούγκα, αλλά ο Χάινε την κλείνει μέσα σ’ έναν κύκλο, συμπιέζοντας το άπειρο σε μία σκάφη. Ολόκληρο το know-how πάνω στην ευτυχία δεν τον εμποδίζει να περιγράψει τη φυλακή της δυστυχίας όπου μπαίνουμε με τη φαντασία, αφού γκρεμίσουμε τη φυλακή της αλήθειας.

Αυτό το ποίημα του Χάινε είναι φοβερό, γιατί αποδεικνύει ότι με τη φαντασία μας μπορούμε να δραπετεύσουμε: σε μια άλλη φυλακή.

Να φαντάζεσαι ότι φαντάζεσαι, να φαντάζεσαι πως βρίσκεσαι αλλού μόνο και μόνο για να μπορείς να μην είσαι ούτε εκεί, να ονειρεύεσαι πως κάνεις «κάτι άλλο», για να μπορείς να ονειρεύεσαι πως κάνεις ακόμη «άλλα πράγματα», να τοποθετείς το όνειρό σου σ’ ένα νησί του Νότου για να μπορείς να ονειρευτείς, είναι ομολογία αποτυχίας: όχι της ζωής (που γνωρίζουμε πως δεν είναι τέλεια) αλλά της φαντασίας (που τελικά είναι το μόνο διορθωτικό της ατέλειάς της).

Από ποιο «αλλού» θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάποιο άλλο «αλλού»;

Κι όλη η φαντασία, η έμπνευση, η ειρωνεία, το μέτρο και η ρίμα χρειάζονται λοιπόν για να μας μεταφέρουν στις θάλασσες του Νότου, για να μας κάνουν ν’ αναπηδήσουμε στο κρεβάτι μας;

Ακόμη κι η ράμπα εκτόξευσης της φαντασίας πρέπει να 'ναι φανταστική;

Οι ποιητές φτάνουν γρήγορα στα σύνορα της φαντασίας.

Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε πως είμαστε ελεύθεροι γιατί παίζουμε στο κέντρο του κελιού και δεν χτυπάμε ποτέ το κεφάλι μας στα σίδερα.

Ο κόσμος πιστεύει στην παντοδυναμία της φαντασίας.

Οποιος τη ζυγίζει ολόκληρη, πειραματίζεται πάνω στις ίδιες του τις πλάτες.

Αποχωρεί, εγκαταλείπει.

Υστερα, μαθαίνει να βάζει το αόριστο στη θέση του άπειρου και να μην την περιμένει πια «στην εξουσία».

Beat Bullying

Beat Bullying,

ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ 3ΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΡΑΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ.

" Μ Ι Λ Α ! ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ! "

ΤΗΛ: 801-801-1177

ΓΡΑΜΜΗ - ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΦΗΒΟΥ.

Qrator: Μία ελληνική ψηφιακή καινοτομία

Qrator: Εργαλείο για να διηγείστε ιστορίες από ελληνικό startup

Κατεβάζεις το Qrator από το AppStore και είσαι έτοιμος να πεις την δική σου ιστορία. Τραβάς υπέροχες φωτογραφίες με πληροφορίες θέσης, ακούς και καταγράφεις την μουσική υπόκρουση, σημειώνεις. Η ιστορία σου από τον «πίνακα χαρούμενης διάθεσης» μεταφέρεται στον Παγκόσμιο Ιστό. Την μοιράζεσαι και ζωντανεύει με σχόλια καθώς διαχέεται από φίλο σε φίλο στο ατέρμονο νήμα του. Κάθε φορά που λες την ιστορία σου, κάποιος ακούει.

Το Qrator είναι μια εφαρμογή για iPhone που μόλις έγινε διαθέσιμη δωρεάν στο AppStore. Θεωρείται ως ένα εργαλείο για να διηγηθείς μια ιστορία, με τα απαραίτητα πλέον στοιχεία κοινωνικής δικτύωσης ώστε κάθε ιστορία να μοιράζεται με φίλους. Η ιστορία αποτελείται από φωτογραφίες ή και μουσική από τα μέρη στα οποία βρίσκονται οι χρήστες.

Μία πολλά υποσχόμενη ψηφιακή εφαρμογή, η οποία αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, φιλοδοξεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας μέσα από το κινητό μας.

H νέα, ψηφιακή εφαρμογή δίνει την δυνατότητα στον χρήστη να μεταφορτώνει φωτογραφίες -μεμονωμένα ή και σε ομάδες- να αναρτά, να ηχογραφεί ή και να αναγνωρίζει μουσικά κομμάτια, αλλά κυρίως, να δημιουργεί ψηφιακά «μπουκέτα» εμπειριών, διατηρώντας, όμως, παράλληλα, «όλα τα χαρακτηριστικά ενός mobile κοινωνικού δικτύου», όπως σημειώνει και η ομάδα του.

Δηλαδή, μπορεί κανείς να «ακολουθεί» ανθρώπους (όπως γίνεται σε άλλα κοινωνικά δίκτυα), αλλά και τοποθεσίες, όπως νησιά, εστιατόρια, μπαρ και χώρους συνάθροισης κτλ. Η δεύτερη ιδιότητα παρέχει ένα σημαντικό εργαλείο, με πολλαπλασιαστική ισχύ, για τον τουρισμό.

Ειδικότερα, οι εμπειρίες που αναρτώνται στο Qrator συνδυάζουν μέσα από μία ψηφιακή πλατφόρμα όλα αυτά, τα οποία συνήθως «μοιράζονται» οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων˙φωτογραφίες και φωτογραφικά άλμπουμ, μουσική, τοποθεσία, σχόλια.

Έτσι, το Qrator λειτουργεί με διαδραστικούς πίνακες ψηφιακού περιεχομένου, ο καθένας εκ των οποίων συνθέτει μια «εμπειρία». Κάθε «εμπειρία» διαθέτει τη δική της σελίδα στο Διαδίκτυο, ώστε οι χρήστες να μπορούν να τη μοιραστούν και στα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και το Twitter.

Οι «εμπειρίες» των χρηστών του Qrator καταχωρούνται αυτομάτως ανά τοποθεσία και κάθε μία αποκτά τη δική της σελίδα. Έτσι, οι χρήστες μπορούν να ακολουθούν κάθε τοποθεσία, μέσω της λειτουργίας “Follow places”, παρακολουθώντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, όλες τις αναρτήσεις των χρηστών του δικτύου με τη συγκεκριμένη γεωγραφική αναφορά.

«Οι χρήστες της εφαρμογής μπορούν, για παράδειγμα, να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από ένα ταξίδι, από την έξοδό τους σε ένα εστιατόριο ή από ένα ξενοδοχείο στο οποίο έμειναν, από μέρη που επισκέπτονται, από εκδηλώσεις που παρακολουθούν, όπως συναυλίες ή άλλα event, αλλά και από στιγμές της καθημερινότητας», σημειώνεται στην ανακοίνωση.

Το Qrator, όπως αναφέρεται, «απευθύνεται σε ανθρώπους με ποικίλα ενδιαφέροντα, όπως η μόδα, η μουσική, η τέχνη, το φαγητό, τα ταξίδια, το ντιζάιν, κ.α. και προσκαλεί τους χρήστες να μοιραστούν τις εμπειρίες της καθημερινότητάς τους, συλλέγοντας φωτογραφίες ή και μουσική από τα μέρη στα οποία βρίσκονται».

Το Qrator «ανέβηκε» προ ημερών στο App Store, προς στιγμήν διατίθεται μόνο για iPhone, όμως είναι στα σχέδια της ομάδας του να επεκταθεί και για χρήση σε συσκευές με λειτουργικό σύστημα Android.

Ο επικεφαλής της ομάδας, κ. Νικόλας Ιωαννίδης, ο οποίος έχει σπουδές στη ρομποτική, όμως σήμερα είναι επιχειρηματίας στο χώρο του τουρισμού και της εστίασης, θεωρεί ως μεγάλη πρόκληση και ευκαιρία το πώς ο συγκεκριμένος κλάδος μπορεί να αξιοποιήσει την συγκεκριμένη τεχνολογία.

«Το Qrator προσφέρει τα εργαλεία στους χρήστες του ώστε να πουν καθημερινές ιστορίες, οπτικοποιώντας τις εμπειρίες τους, όπου αυτοί κι αν βρίσκονται. Επιπλέον, φιλοδοξεί να γίνει ένα μέσο ανάπτυξης για όλες τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό, την εστίαση, την ψυχαγωγία, καθώς και να προσφέρει τη δυνατότητα σε ταξιδιωτικούς προορισμούς να αναδειχθούν μέσα από εξειδικευμένες υπηρεσίες της ψηφιακής εφαρμογής» δήλωσε.

Το Qrator ενσωματώνει γνωστά API (facebook, twitter, foursquare, iTunes) ενώ διαθέτει υπηρεσία αναγνώρισης μουσικής με την άδεια της Gracenote.

Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη στο AppStore. Μπορείτε να την κατεβάσετε δωρεάν από εδώ.

~~~~

πηγές πληροφόρησης:

http://www.tovima.gr/media/article/?aid=506089

http://tech.in.gr/news/article/?aid=1231242162

Η Τράπεζα της Αγγλίας αποκαλύπτει: λεφτά υπάρχουν (ή φτιάχνονται)David Graeber

του David Graeber

 'The central bank can print as much money as it wishes.' Photograph: Alamy 

Παλιά, στη δεκαετία του 1930, ο Χένρι Φορντ φέρεται να είπε ότι είναι καλό πράγμα που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί πραγματικά ο τραπεζικός τομέας, διότι αν ήξεραν, «θα γινόταν επανάσταση πριν φτάσει το πρωί». Την περασμένη εβδομάδα, κάτι εντυπωσιακό συνέβη. Η Τράπεζα της Αγγλίας άφησε το τζίνι να βγει απ’ το μπουκάλι. Σε ένα έγγραφο με τίτλο «Money Creation in the Modern Economy» [Η δημιουργία χρήματος στη σύγχρονη οικονομία], που συνέγραψαν από κοινού τρεις οικονομολόγοι από τη Διεύθυνση Νομισματικής Ανάλυσης της Τράπεζας, παραδέχτηκε απερίφραστα πως πιο κοινές παραδοχές για το πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα είναι απλούστατα λάθος, και ότι «λαϊκιστικές», ετερόδοξες θέσεις σαν αυτές που συνδέουμε συνήθως με ομάδες όπως η Occupy Wall Street είναι σωστές. Με τον τρόπο αυτό, πραγματικά πέταξαν όλες τις θεωρητικές βάσεις της λιτότητας έξω από το παράθυρο.

Για να σχηματίσετε μια ιδέα για το πόσο ριζοσπαστική είναι η νέα θέση της Τράπεζας, σκεφτείτε τη συμβατική άποψη, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση κάθε σοβαρής συζήτησης περί δημόσιωνπολιτικών. Οι άνθρωποι βάζουν τα λεφτά τους στις τράπεζες. Κατόπιν οι τράπεζες δανείζουν αυτά τα λεφτά με τόκο –είτε στους καταναλωτές, είτε σε επιχειρηματίες πρόθυμους να επενδύσουν σε κάποια κερδοφόρα επιχείρηση. Είναι αλήθεια ότι το κλασματικό αποθεματικό σύστημα δεν επιτρέπει στις τράπεζες να δανείζουν πολύ περισσότερα απ’ όσα διαθέτουν ως αποθεματικό, και, όντως, αν δεν επαρκούν οι αποταμιεύσεις, οι ιδιωτικές τράπεζες μπορούν να ζητήσουν να δανειστούν κι άλλα από την κεντρική τράπεζα.

Η κεντρική τράπεζα μπορεί να τυπώσει όσο χρήμα επιθυμεί. Αλλά προσέχει κιόλας να μην παρατυπώσει. Μάλιστα, μας λένε συχνά ότι πρώτα απ’ όλα αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες. Εάν οι κυβερνήσεις μπορούσαν να τυπώνουν οι ίδιες χρήμα, σίγουρα θα τύπωναν πάρα πολύ, και αυτό θα έφερνε πληθωρισμό που θα έριχνε την οικονομία στο χάος. Θεσμοί όπως η Τράπεζα της Αγγλίας ή το Federal Reserve των ΗΠΑ δημιουργήθηκαν για να ρυθμίζουν προσεκτικά την προσφορά χρήματος ώστε να αποτρέπουν τον πληθωρισμό. Γι’ αυτό και απαγορεύεται να χρηματοδοτούν απευθείας την κυβέρνηση, ας πούμε αγοράζοντας κρατικά ομόλογα, αλλά οφείλουν να χρηματοδοτούν την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα την οποία η κυβέρνηση απλώς φορολογεί.

Αυτή η σύλληψη είναι που μας επιτρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για το χρήμα σαν να ήταν ένας περιορισμένος πόρος, όπως π.χ. ο βωξίτης ή το πετρέλαιο, να λέμε ότι «απλώς δεν υπάρχει αρκετό χρήμα» για τη χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων, να καταδικάζουμε το «στραγγαλισμό» του ιδιωτικού τομέα από το δημόσιο χρέος ή τις κρατικές δαπάνες. Αυτό που η Τράπεζα της Αγγλίας παραδέχθηκε αυτή την εβδομάδα είναι ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. Για να παραθέσω από την ίδια την αρχική της σύνοψη: «Δεν είναι ότι οι τράπεζες δέχονται καταθέσεις όταν τα νοικοκυριά αποταμιεύουν και στη συνέχεια τα δανείζουν αλλού· αντίθετα, ο τραπεζικός δανεισμός είναι που δημιουργεί τις καταθέσεις» … «Υπό κανονικές συνθήκες, η κεντρική τράπεζα δεν καθορίζει το ποσό του χρήματος που βρίσκεται σε κυκλοφορία, ούτε τα χρήματα της κεντρικής τράπεζας «μεταφράζονται» σε περισσότερα δάνεια και καταθέσεις».

Με άλλα λόγια, όλα όσα γνωρίζουμε δεν είναι απλώς λάθος –είναι το ανάποδο απ’ αυτό που συμβαίνει. Όταν οι τράπεζες δίνουν δάνεια, δημιουργούν χρήμα. Και αυτό επειδή το χρήμα στην ουσία είναι απλώς ένα γραμμάτιο, μία αναγνώριση οφειλής. Ο ρόλος της κεντρικής τράπεζας είναι να εποπτεύει μια έννομη τάξη η οποία παρέχει ουσιαστικά στις τράπεζες το αποκλειστικό δικαίωμα να δημιουργούν γραμμάτια ενός συγκεκριμένου είδους, τέτοια που η κυβέρνηση θα αναγνωρίσει ως νόμιμο χρήμα με το να τα δεχτεί χωρίς πρόβλημα ως πληρωμή φόρων. Πραγματικά δεν υπάρχει όριο στο πόσο χρήμα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν οι τράπεζες, αρκεί να μπορούν να βρουν κάποιον πρόθυμο να το δανειστεί. Ποτέ δεν θα ξεμείνουν, για τον απλό λόγο ότι οι οφειλέτες, ως επί το πλείστον, δεν παίρνουν τα μετρητά για να τα βάλουν κάτω από το στρώμα τους· τελικά, ό,τι λεφτά δανείζει μια τράπεζα, απλώς στο τέλος επιστρέφουν και πάλι σε κάποια άλλη τράπεζα. Έτσι, για το τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του, κάθε δάνειο γίνεται απλώς μια ακόμα κατάθεση.

Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό όριο για το ποσό χρημάτων που κυκλοφορεί δεν είναι το πόσο η κεντρική τράπεζα είναι διατεθειμένη να δανείσει, αλλά πόσο η κυβέρνηση, οι επιχειρήσεις και οι απλοί πολίτες είναι πρόθυμοι να δανειστούν. Οι δημόσιες δαπάνες είναι η βασική κινητήρια δύναμη σε όλο αυτό (και το έγγραφο παραδέχεται, αν το διαβάσουμε προσεκτικά, ότι τελικά η κεντρική τράπεζα χρηματοδοτεί την κυβέρνηση). Έτσι δεν υπάρχει κανένα ζήτημα «στραγγαλισμού» των ιδιωτικών επενδύσεων από τις δημόσιες δαπάνες. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει.

Γιατί η Τράπεζα της Αγγλίας τα παραδέχεται ξαφνικά όλα αυτά; Πρώτα απ’ όλα, επειδή είναι προφανώς αλήθεια. Δουλειά της Τράπεζας είναι να φροντίζει να λειτουργεί το σύστημα, και τελευταίως το σύστημα δεν λειτουργεί και πολύ καλά. Μπορεί να αποφάσισε ότι η διατήρηση της παραμυθένιας εκδοχής για τη οικονομία που ως τώρα είχε αποδειχθεί τόσο βολική για τους πλούσιους, αποτελεί πλέον υπερβολική πολυτέλεια.

Αλλά πολιτικά, αυτό συνεπάγεται τεράστιο κίνδυνο. Απλά σκεφτείτε τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι ενυπόθηκοι δανειστές συνειδητοποιούσαν ότι τα χρήματα που τους δάνεισε η τράπεζα δεν είναι πραγματικά οι οικονομίες μιας ζωής κάποιου λιτοδίαιτου συνταξιούχου, αλλά κάτι που η τράπεζα απλώς φτιάχνει χτυπώντας ένα μαγικό ραβδί που έχει στη διάθεσή της επειδή εμείς, το κοινό, της το δώσαμε. Ιστορικά, η Τράπεζα της Αγγλίας έτεινε να παίζει το ρόλο του μπροστάρη, να αναδεικνύει θέσεις που φαίνονται ριζοσπαστικές και τελικά γίνονται η νέα ορθοδοξία. Αν αυτό συμβαίνει και εδώ, ίσως σύντομα μπορέσουμε να μάθουμε αν ο Χένρι Φορντ είχε δίκιο.

το είδα στο nomadicuniversality.wordpress.com

Το πρωτότυπο είχε τίτλο «The truth is out: money is just an IOU, and the banks are rolling in it» και δημοσιεύτηκε στον guardian στις 18/3/14.

"πάντα υπάρχει ένας ηλίθιος"

ο γνωστός σκιτσογράφος Martyn Turner των irish times σχολιάζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο την απόφαση της Ελλάδας να μην ακολουθήσει τα υπόλοιπα πρόβατα προς τον γκρεμό-λιτότητα
και
για αυτή της την απόφαση εισπράττει το ειρωνικό σχόλιο "πάντα υπάρχει ένας ηλίθιος"από ένα πρόβατο το οποίο το ίδιο ήδη κατακρημνίζεται στον γκρεμό-λιτότητα

φωτοϊστορίες:Impossible Rock

Photograph by Jimmy Chin, NationalGeographic  

Μιά καθηλωτική φωτογραφία του Jimmy Chin από το θέμα Impossible Rock του National Geographic 

Ένα βραβείο για τον Elliott Erwitt

Elliott Erwitt:

"Όταν δημιουργείται η φωτογραφία,γίνεται χωρίς καμία προσπάθεια,σαν ένα δώρο όπου δεν χωρούν ερωτήσεις αλλά ούτε και αναλύσεις"

Ο φημισμένος φωτογράφος του πρακτορείου Magnum, Elliott Erwitt, πρόκειται να βραβευθεί στα Sony World Photography Awards 2015.

Η ανακοίνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Φωτογραφίας:

Ο Elliott Erwitt, σε ηλικία 86 ετών, θα τιμηθεί με το Βραβείο Εξαιρετικής Προσφοράς στη Φωτογραφία, αυτοπροσώπως, στο ετήσιο δείπνο-γκαλά των Βραβείων στο Λονδίνο, την Πέμπτη 23 Απριλίου.

Σε συνδυασμό με τη βράβευσή του, διοργανώθηκε μια προσωπική έκθεση, η οποία τιμά τα πιο γνωστά, αλλά και τα λιγότερα γνωστά έργα του Erwitt, κατά την 60χρονη πορεία του.

Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στο Somerset House, Λονδίνο, στο πλαίσιo της έκθεσης Sony World Photography Awards Exhibition, από τις 24 Απριλίου μέχρι τις 10 Μαΐου.

Στις 24 Απριλίου, θα διεξαχθεί μία μοναδικήσυζήτηση μεταξύ του Erwitt και του σχεδιαστή των βιβλίων του, Stuart Smith.

Είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένος για τις ειλικρινείς και συχνά ειρωνικές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, που απαθανατίζουν την καθημερινότητα.

Ο Elliott Erwitt είναι ένας σεμνός μετρ της φωτογραφίας, που προσεγγίζει, τόσο την εμπορική, όσο και την προσωπική του δουλειά με τον ίδιο σαρκασμό και την ίδια πνευματώδη οπτική ευφυία.

Από τότε που εντάχθηκε στο δυναμικό του Magnum, το 1953, ο Αμερικάνος φωτογράφος, που γεννήθηκε στη Γαλλία, απαθανάτισε ιστορικά γεγονότα, προσωπικότητες, χιουμοριστικά στιγμιότυπα και το παράλογο, με μια φαινομενική άνεση και μια έμφυτη ικανότητα να εντοπίζει τις καλές φωτογραφίες.

Ο ίδιος ο Erwitt, περιγράφοντας το επάγγελμά του, δηλώνει: «Για εμένα, η φωτογραφία είναι μια τέχνη της παρατήρησης, πρόκειται για την ανακάλυψη κάτι ενδιαφέροντος μέσα στο σύνηθες.

Έχω καταλήξει ότι δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τα πράγματα που βλέπεις, ενώ έχει κάθε σχέση με τον τρόπο που τα βλέπεις».

Μπορεί οι φωτογραφίες του Erwitt με τον Πρόεδρο Νίξον, τη Μαίριλυν Μονρόε και τα Παριζιάνικα σκυλιά να είναι άμεσα αναγνωρίσιμες, αλλά ο φωτογράφος έχει δημιουργήσει ένα πολύ μεγάλο έργο από φωτογραφίες και φιλμ, με ποικίλα θέματα, και εξακολουθεί να δημιουργεί, ακόμα και σήμερα.

Η έκθεση στο Somerset House θα προβάλει αυτό το μεγάλο εύρος του έργου του Erwitt, που περιλαμβάνει εκδόσεις βιβλίων, μια συλλογή από αρχειακές φωτογραφίες, μια ψηφιακή αναπαράσταση του βιβλίου Personal Best(με τους αγαπημένους φωτογράφους του Erwitt) και κάποιες από τις ταινίες του.

Ο φίλος και συνάδελφός του από το Magnum, φωτογράφος Hiroji Kubota σημειώνει για τον Erwitt:

«Ο Elliott είναι, σίγουρα, ένας γεννημένος φωτογράφος, αλλά είναι και ο πιο έξυπνος φωτογράφος, που έχω γνωρίσει ποτέ μου.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι είναι κορυφαίος φωτογράφος τα τελευταία 60 χρόνια.

Πάω στοίχημα ότι θα παραμείνει στην κορυφή για τα επόμενα 10 χρόνια.

Τουλάχιστον».

Το Βραβείο Εξαιρετικής Προσφοράς στη Φωτογραφία χορηγείται κάθε χρόνο, από τα Sony World Photography Awards, ως αναγνώριση του σημαντικού έργου που έχει προσφέρει ο φωτογράφος στον χώρο.

Παλαιότερα τιμήθηκαν με αυτό η Eve Arnold, ο William Klein, ο Marc Riboud, ο William Eggleston και η Mary Ellen Mark.

Η Astrid Merget Motsenigos, Creative Director του Παγκόσμιου Οργανισμού Φωτογραφίας και διοργανώτρια των βραβείων, δήλωσε: 

«Ο Elliott είναι απολύτως μοναδικός και ανεξάρτητος με κάθε τρόπο.

Η φωτογραφία αποτελεί μέρος του εαυτού του, αλλά μπορεί εξίσου να διαχωρίσει ξεκάθαρα αυτό που εκείνος αποκαλεί «χόμπι», από την δουλειά που έχει αναλάβει για τον πελάτη του.

Για τους περισσότερους δεν θα υπήρχε ευδιάκριτη διαφορά μεταξύ αυτών των δύο.

Και αυτό είναι που τον κάνει μετρ της φωτογραφίας».

Ο Elliott Erwitt θα παραλάβει το βραβείο του την Πέμπτη 23 Απριλίουστην τελετή γκαλά των Sony World Photography Awards 2015.

Την ίδια βραδιά, θα ανακοινωθούν οι νικητές των βραβείων των Κατηγοριών Επαγγελματιών και του σημαντικού βραβείου L’Iris d’Or, σε συνδυασμό με την απονομή του τίτλου του Φωτογράφου της χρονιάς.

Μαζί με την έκθεση των έργων του Erwitt στο Somerset House, θα παρουσιαστούν και οι νικητές και οι φιναλίστ φωτογράφοι των Sony World Photography Awards 2015.

~~~~~~~~~~~~

Ας παρακολουθήσουμε κάποιες από τις φωτογραφίες του...

Elliott Erwitt

~~~~~~~~~~

πηγές πληροφόρησης:

http://gr.pcmag.com

http://www.somersethouse.org.uk

http://www.worldphoto.org

http://www.magnumphotos.com

Αποθήκευση δεδομένων στην αιωνιότητα μέσω DNA

Περγαμηνές, πάπυροι και τοιχογραφίες/ βραχογραφίες που σώζονται μέχρι σήμερα φροντίζουν να φέρνουν στον 21ο αιώνα γνώση από το μακρινό παρελθόν.

Στη σημερινή εποχή, μεγάλο τμήμα της γνώσης μας βρίσκεται αποθηκευμένο σε servers και σκληρούς δίσκους, οι οποίοι θα είναι δύσκολο να επιβιώσουν σε διάστημα 50 ετών, όχι χιλιετιών.

Οπότε, ερευνητές αναζητούν τρόπους αποθήκευσης μεγάλων όγκων δεδομένων μακροπρόθεσμα, και ένας που φαίνεται πολλά υποσχόμενος είναι η αξιοποίηση του DNA ως αποθηκευτικού μέσου.

Το DNA μπορεί να αποθηκεύσει τεράστιους όγκους πληροφορίας με «συμπαγή» τρόπο, ωστόσο η ανάκτησή τους δεν είναι πάντα αυτή που θα έπρεπε να είναι, καθώς εμφανίζονται λάθη, κενά και άλλα προβλήματα λόγω της χημικής υποβάθμισης και λαθών στην αλληλουχία DNA.

Επιστήμονες υπό τον Ρόμπερτ Γκρας, λέκτορα στο ETH Zurich, αποκάλυψαν πώς μπορεί να επιτευχθεί μακροπρόθεσμη, χωρίς λάθη αποθήκευση πληροφοριών, πιθανώς για πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια,  εγκιβωτίζοντας κομμάτια DNA με πληροφορίες σε διοξείδιο του πυριτίου και χρησιμοποιώντας έναν αλγόριθμο για τη διόρθωση λαθών στα δεδομένα.

Πριν δύο χρόνια, ερευνητές απέδειξαν πως είναι δυνατή η αποθήκευση και ανάγνωση δεδομένων υπό τη μορφή DNA.

Σε εκείνη την περίπτωση, το χρονικό διάστημα μεταξύ της «εγγραφής» της πληροφορίας – τη σύνθεση της σωστής ακολουθίας κώδικα στο DNA -  και της ανάγνωσης (sequencing) των δεδομένων ήταν πολύ μικρό.

Αλλά ακόμα και μια μικρή περίοδος αποτελεί πρόβλημα όσον αφορά στο περιθώριο λάθους, καθώς λαμβάνουν χώρα λάθη στο γράψιμο και την ανάγνωση.

Μακροπρόθεσμα, το DNA μπορεί να αλλάξει σημαντικά καθώς αντιδρά χημικά με το περιβάλλον, κάτι που αποτελεί πρόβλημα για την αποθήκευση σε βάθος χρόνου.

Ωστόσο, γενετικό υλικό που έχει βρεθεί σε απολιθωμένα οστά ηλικίας εκατοντάδων χιλιάδων ετών μπορεί να απομονωθεί και να αναλυθεί, καθώς έχει εγκιβωτιστεί και προστατευτεί.

«Όπως σε αυτά τα οστά, θέλαμε να προστατέψουμε το φορτωμένο με πληροφορία DNA μέσα σε ένα συνθετικό ‘κέλυφος απολιθώματος’» αναφέρει ο Γκρας.

Για να το επιτύχει αυτό, η ομάδα του «έκλεισε» το DNA σε σφαίρες διοξειδίου του πυριτίου (silica) διαμέτρου περίπου 150 νανομέτρων. Τα δεδομένα που αποθηκεύτηκαν ήταν η ελβετική Ομοσπονδιακή Χάρτα του 1291 και το «Περί της Μεθόδου των Μηχανικών Θεωρημάτων» του Αρχιμήδη.

Για να εξομοιωθούν οι συνθήκες υποβάθμισης που αντιστοιχούν στο πέρασμα μεγάλου χρονικού διαστήματος, η αποθήκευση έγινε σε θερμοκρασίες από 60 μέχρι 70 βαθμούς Κελσίου για έναν μήνα, που εξομοίωναν τη χημική υποβάθμιση η οποία αντιστοιχεί στο πέρασμα αιώνων.

Το DNA που είχε αποθηκευτεί στο εν λόγω «κέλυφος» αποδείχτηκε ανθεκτικό, καθώς μετά την εύκολη διάλυση του κελύφους ήταν δυνατή η ανάγνωση της πληροφορίας.

Η πληροφορία που έχει αποθηκευτεί/κωδικοποιηθεί σε DNA μπορεί να επιβιώσει για πάνω από ένα εκατ. χρόνια, τη στιγμή που τα δεδομένα σε μικροφίλμ μπορούν να διατηρηθούν για περίπου 500.

Ωστόσο, δεν αρκεί να μπορεί να αποθηκευτεί η πληροφορία- πρέπει να είναι δυνατή η ανάγνωσή της και χωρίς λάθη.

Χάρη σε σημαντικά τεχνολογικά επιτεύγματα στο DNA sequencing, η ανάγνωση αυτή είναι επιτεύξιμη σε λογικό κόστος, και αναμένεται να γίνει ακόμα περισσότερο οικονομική στο μέλλον.

Για την αποφυγή/ διόρθωση των λαθών, ο Ράινχαρντ Χέκελ, επίσης του ΕΤΗ, ανέπτυξε μια μέθοδο διόρθωσης βασισμένη στους Κώδικες Ριντ- Σόλομον, αντίστοιχη αυτών που χρησιμοποιούνται στη μετάδοση πληροφορίας σε μεγάλες αποστάσεις.

Το «κλειδί» είναι η επισύναψη επιπλέον στοιχείων στα δεδομένα, εξηγεί ο Χέκελ, που λειτουργούν ως «backup» σε περίπτωση που χαθούν κάποια δεδομένα στην πορεία.

πηγή:http://www.naftemporiki.gr

Φωτογραφική ιστορική αναδρομή - η τέχνη της φωτογραφίας και η πρώτη φωτογραφία

η πρώτη φωτογραφία

αυτή είναι η πρώτη χημική φωτογραφία που αποτυπώθηκε από τον Nicéphore Niépce το 1826!!!

απαιτήθηκαν συνολικά 8 ώρες έκθεσης!!!

και να η εξέλιξή της

photo by Alberto Ghizzi Panizza από το 1x.com

 και να η πρώτη φωτογραφική μηχανή

η αναπάρασταση ενός τύπου camera obscura...

Στους αιώνες που προηγήθηκαν της εφεύρεσης της φωτογραφίας, πολλές φορές μια συσκευή γνωστή ως camera obscura χρησιμοποιήθηκε για να βοηθήσει έναν καλλιτέχνη να παράγει μια πιο ρεαλιστική εικόνα της θεματολογίας του.
Και είναι
οι πρώτες φωτογραφίες οι οποίες αποτελούν ουσιαστικά απλές προβολές εικόνων πάνω σε κάποια επιφάνεια. 

Η camera obscura νοείται ως η πρώτη φωτογραφική "μηχανή"
που στην πραγματικότητα
είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο ή κουτί που στη μία άκρη διαθέτει μια γυαλιστερή επιφάνεια και στην απέναντι άκρη μία πολύ μικρή οπή. 

Σε μία τέτοια κατασκευή, οι ακτίνες του φωτός 

διαδίδονται μέσα από την οπή και σχηματίζουν πάνω στην επιφάνεια ένα είδωλο αντεστραμμένο των αντικειμένων έξω από το δωμάτιο ή κουτί.

Η αρχή πάνω στην οποία η κάμερα obscura βασίστηκε πιστεύεται ότι ήταν γνωστή από τους αρχαίους φιλοσόφους μάλιστα λέγεται πως πρώτος που περιέγραψε μια τέτοια κατασκευή ήταν ο Αριστοτέλης

ενώ

αγότερα,τον 11ο αιώνα, ο άραβας επιστήμονας Αλχαζέν περιγράφει το ίδιο φαινόμενο.

Επίσης μιά από τις πρώτες επιστημονικές περιγραφές για τη χρήση της camera obscura λέγεται ότι έχει βρεθεί στα τετράδια του Leonardo da Vinci (1452-1519)

Παρ'όλα αυτά η αρχή πάνω στην οποία η κάμερα obscura βασίστηκε χρησιμοποιήθηκε μόλις πριν από πεντακόσια χρόνια.

Στη συνέχεια και για πολλούς αιώνες, αρκετοί ασχολήθηκαν με τηνcamera obscura και

είναι το 1550 που έρχεται η μεγάλη προσφορά στη οπτική και στη μελοντική φωτογραφική τέχνη του Girolamo Gardano

Η προσφορά ΤΟΥ ήταν με το βιβλίο του De subtilitate Libri.

Εδώ ο Cardano περιέγραψε την προσθήκη ενός κοίλου φακού στην οπή εισόδου του φωτός της camera obscura και είναι η παλαιότερη γνωστή αναφορά ενός τέτοιου σχεδιασμού. 
Εκτός από αυτή τη περιγραφή περιλαμβάνονταν και λεπτομερείς περιγραφές των βελτιωμένων εικόνων που ήταν σε θέση να επιτύχει με τη διαμόρφωση αυτή η οποία αύξησε τόσο ευκρίνεια όσο και την ένταση της φωτογραφίας.
Μετά τον Girolamo Gardano
ερχόμαστε στο 1558 όπου ο Giovanni della Porta τελειοποιεί την camera obscura
και
συνιστά τη χρήση μιας ανάλογης φορητής συσκευής στους ζωγράφους για σχεδίαση πορτρέτων και τοπίων.
Μετά από μιά δεκαετία 

το 1568 ερχόμαστε στο μεγάλο πανεπιστήμονα Daniello Barbaro
ο οποίος παρόμοια με το da Vinci ενθάρρυνε τη χρήση της camera obscura από τους
καλλιτέχνες και τους αρχιτέκτονες.
Η προσφορά του στη φωτογραφική τέχνη ήταν μεγάλη...

ήταν αυτός που επινόησε επιπλέον ένα είδος διαφράγματος που επέτρεπε την εστίαση της εικόνας,

και

ερχόμαστε στο 1636 όταν ο Daniel Schwenter εφηύρε ένα σύστημα πολλαπλών φακών, διαφορετικών εστιακών αποστάσεων, πρόδρομο του σημερινού ζουμ.

Μπορούμε να πούμε πως η φωτογραφική μέθοδος του 16ου αιώνα λειτουργεί πάνω στις ίδιες αρχές με τις σύγχρονες φωτογραφικές μηχανές.

Οι μετέπειτα μεταβολές της πρωταρχικής camera obsura οδήγησαν κυρίως σε περισσότερο ελαφρές μηχανές.

Παράλληλα ξεκίνησαν οι προσπάθειες για την μόνιμη αποτύπωση της εικόνας σε μια φωτοευαίσθητη επιφάνεια, καθώς παρέμενε σημαντικό μειονέκτημα το γεγονός ότι η απλή camera obscura δεν μπορούσε να διατηρήσει τα είδωλα των αντικειμένων!!!

~~~~~~~

κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

H φωτογράφος και συγγραφέας Berenice Abbott

δυό από τις αριστουργηματικές φωτογραφίες της  Berenice Abbott

οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες το 1935 και είναι από τη σειρά ''η Νέα Υόρκη αλλάζει'' ,

φωτογραφίες που σήμερα θεωρούνται αριστουργήματα.....

ntina

Renée C Byer - η φωτογράφος των φτωχών του κόσμου

 

Η φωτογράφος Renée C Byer* μαζί με τον καθηγητή  Thomas Nazario** δημιούργησαν ένα εκπληκτικό βιβλίο με τίτλο "ζουν με ένα δολάριο την ημέρα,οι ζωές και τα πρόσωπα των φτωχών του κόσμου" 

Όλες οι φωτογραφίες είναι ιστορίες ανθρώπων που ζουν όχι απλά στα όρια της φτώχειας αλλά με ένα το πολύ δολάρια τη μέρα.

Η Renee  Byer είναι σύγχρονη Αμερικανίδα φωτορεπόρτερ με βαθιά γνώση των προβλημάτων των ανθρώπων που ζουν στα όρια της φτώχιας.

Η ικανότητά της να δημιουργεί φωτογραφίες με βαθιά συναισθηματική ευαισθησία αλλά και με μεγάλη απήχηση κέρδισε το βραβείο Pulitzer στη φωτογραφία το 2007 και δεκάδες άλλα εθνικά και διεθνή βραβεία, με αποκορύφωση τα βραβεία Pulitzer το 2013 όταν είδε το όνομά της να είναι ανάμεσα στους φιναλίστ.

Επίσης έχει κερδίσει πολλά εθνικά και διεθνή βραβεία για τα πολυμέσα όπως

φωτογραφίας

επεξεργασία φωτογραφιών και

σχεδιασμό.

Έχει δώσει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο για τη φωτογραφία

και έρχεται η συμμετοχή της στο βιβλίο  "ζουν με ένα δολάριο την ημέρα,οι ζωές και τα πρόσωπα των φτωχών του κόσμο" να της χαρίσει παγκόσμια αναγνώριση αλλά και προσωπική ικανοποίηση για τη βοήθειά της στο έργο της "The Forgotten".

Η Renee  Byer ταξίδεψε στις τέσσερις ηπείρους για να συγκεντρώσει το φωτογραφικό υλικό για το βιβλίο "ζουν με ένα δολάριο την ημέρα,οι ζωές και τα πρόσωπα των φτωχών του κόσμο" αλλά και για την οργάνωση “The Forgotten”.

Το βιβλίο έχει 348 σελίδες και περιέχει 215 φωτογραφίες της.

Ο Thomas A. Nazario είναι δικηγόρος και Επίκουρος Καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο.

 Ειδικεύεται στην αγωγή του πολίτη, στα δικαιώματα του παιδιού, στο οικογενειακό δίκαιο, στην επίλυση των διαφορών και των δικαιωμάτων των πολιτών, στην εκπαιδευτική πολιτική, στα δικαιώματα των ανθρώπων και της οικονομικής δικαιοσύνης, και ιδιαίτερα σε κάθε τι που σχετίζεται με τις γυναίκες και τα παιδιά σε όλο τον κόσμο.

Έχει ιδρύσει μία διεθνή Οργάνωση την "The Forgotten" η οποία σαν σκοπό έχει να αναδείξει,πρώτον,και να καταδείξει,κατά δεύτερον, σε ολόκληρο τον κόσμο τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και κυρίως τα παιδιά που ζουν σε άθλιες συνθήκες και αγωνίζονται κάθε μέρα και κάθε ώρα να κερδίσουν κάποιες πάρα πάνω ώρες ζωής,ένα χαμόγελο,λίγη ελπίδα,ένα όνειρο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν στις αναπτυσσόμενες χώρες

από τη Ρουμανία στο Μπαγκλαντές

και από το Περού στην Ινδία

στην Αφρική και...και...και..

~~~~~~~~~~~~

κείμενο:ntina

~~~~~~~~~~

πηγές:

*https://www.linkedin.com/pub/ren%C3%A9e-c-byer/39/329/a84
**http://www.thomasnazario.com/
http://www.photoawards.com/winner/zoom.php?eid=8-80366-14&count=4
http://www.amazon.com/Living-Dollar-Day-Lives-Worlds/dp/1593720564/ref=asap_bc?ie=UTF8