Αειθαλής.
«Δάσκαλος επί σκηνής αλλά και μακριά της», όπως ακούσαμε από συμπρωταγωνιστές του στο Εθνικό Θέατρο.
Ο 76χρονος Γιώργος Μιχαλακόπουλος, κοντά μισό αιώνα στο θέατρο, πρωταγωνιστεί στο έργο του Ρόμπερτ Μπολτ «Ενας άνθρωπος για όλες τις εποχές», στον ρόλο του Τόμας Μορ. Πάντα συνεπής.
Δηλαδή, πιστός στην υψηλή αισθητική του ρόλου, στην υποβλητική παρουσία του, στην ιδιότητά του ως ταξιδευτή με όχημα τον θησαυρό του υποκριτικού ταλέντου του.
Επανήλθε στο Εθνικό μετά από 17 χρόνια. «Kαι ευτύχησα να επανέλθω με πολύ καλό θίασο…
Απόδειξη είναι το ασφυκτικά γεμάτο θέατρο σε έργο δύσκολο, βαθιά πολιτικό, που δεν προσφέρεται για απλή διασκέδαση…
Αναφέρεται στο ήθος της εξουσίας.
Λες και το ξέραμε…» μας λέει.
Ναι, δίπλα μου θεατές μονολογούσαν όταν ο «βαρκάρης» Δημήτρης Πιατάς είπε «όσοι καθορίζουν τις τιμές για τα ναύλα δεν έχουν πιάσει κουπί στα χέρια τους». Κοινώς «πώς να καταλάβουν τον κόσμο οι περισσότεροι πολιτικοί, αφού δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους…».
«Κι έχουν δίκιο.
Αλήθεια είναι.
Και μετά εγώ, ο Τόμας Μορ, λέω, “όταν ένας δημόσιος λειτουργός θυσιάζει την προσωπική συνείδηση στον βωμό του συμφέροντος, οδηγεί τη χώρα του στο χάος”. Σχόλιο και για την πορεία της Ελλάδας τού σήμερα…».
• Πώς καθορίζεται η επικοινωνιακή αύρα ηθοποιού-θεατή;
Ξέρω απόλυτα τι σκέπτονται οι θεατές για κάθε παράστασή μου την ώρα που τη βλέπουν.
Υπάρχει ένα περίεργο ρευστό μεταξύ σκηνής και πλατείας, ένας διάλογος ηθοποιών και κοινού.
Καταλαβαίνεις τα πάντα από την ηχηρή σιωπή του κοινού.
Στην τωρινή παράσταση η επικοινωνία είναι πλήρης και στο τέλος το χειροκρότημα είναι έκρηξη της πλατείας.
• Κυρίως όταν με τον Γιώργο Μοσχίδη υποκλίνεστε ο ένας στον άλλο και γύρω σας οι υπόλοιποι ηθοποιοί σάς χειροκροτούν.
Υγεία, αποδοχή, αλληλοσεβασμός… (σ.σ.: τα μάτια του υγραίνουν…).
Περπατήσαμε μαζί στον διάδρομο του Εθνικού με τις προτομές μορφών από το παρελθόν.
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στάθηκε μπροστά στην προτομή του Αιμίλιου Βεάκη. «Εδώ είναι ο κορυφαίος ηθοποιός όλων των εποχών. Ενας ολόκληρος κόσμος ήταν ο Βεάκης, με ζηλευτή συνύπαρξη ταλέντου και προσωπικότητας».
• Ποιος ήταν ο ούριος άνεμος και ποια τα μεγαλύτερα εμπόδια της προσωπικής πορείας;
Η ανατροφή από το σπίτι μου, τα γράμματα που μ’ έμαθε ο δάσκαλός μου και το ταμπούρι της οικογένειάς μου.
Εκλεινε η πόρτα το σπιτιού και ένιωθα ασφαλής.
Εμπόδια ήταν και είναι τα χυδαία, αγοραία πρόσωπα της κοινωνίας, που υπάρχουν σε όλες τις εποχές.
Οι βελτιώσεις στην ανατροφή μπορούν να γίνουν πρώτα από την οικογένεια, το σχολείο και μετά από την τέχνη…
• Υπάρχουν πολλά υποσχόμενοι νέοι ηθοποιοί;
Ναι, υπάρχουν.
Ταλαντούχοι, με περισσότερα προσόντα από εμάς τους παλιότερους.
Βγαίνουν από τη σχολή και ξέρουν μουσική, χορό, ξένες γλώσσες.
Το ερώτημα είναι αν θα αντέξουν στη λάσπη της εποχής μας.
Κι εμείς παλιότερα συναντήσαμε λάσπη, αγοραίο κινηματογράφο, χυδαίο θέατρο, αλλά ευτυχήσαμε να έχουμε δύο μεγάλες ακαδημίες, του Κουν και του Ροντήρη. Αυτό το δίπολο κράτησε όλο το οικοδόμημα στα πόδια του.
• Μεγάλωσα με τον «Σόλωνα και τον Λουκά» στο «Εκείνος κι Εκείνος»… Τι λένε οι δυο τους στους επίσης άστεγους περιηγητές της εποχής μας;
Να μην μπούνε μέσα στο… αυγό, στο κοινωνικό αυγό.
Κι ας έχει μέσα του πολυτέλειες, ανέσεις, γιατί έχει μεγαλύτερη μοναξιά από τη δική τους.
Ο Σόλων και ο Λουκάς τού χθες, όμως, δεν έχουν να πουν τίποτα στους σύγχρονους άστεγους, γιατί επέλεξαν από θέση να είναι περιηγητές και άστεγοι. Οι σημερινοί αναγκάζονται από τη σκληρή πραγματικότητα…
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, τότε αλλά και περισσότερο σήμερα που βασιλεύει η μοναξιά, υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου. Βλέπω την τάση να ακουμπήσει ο ένας το χέρι του άλλου και χαίρομαι.
Πρόκειται για την ευεργετική ιδιότητα της σημερινής, συχνά ασφυκτικής, πίεσης…
• «Η εξουσία χειρίζεται τους θεσμούς κατά βούληση, άρα όποιος μπαίνει στην εξουσία οφείλει να κάνει συνεχείς παραχωρήσεις» είχατε δηλώσει άλλοτε.
Nαι, γιατί η εξουσία από τη φύση της είναι υπερφίαλη και δεν μπαίνει στην ουσία των προβλημάτων που έχει η σχέση της με τον πολίτη.
Εχει και θετικά χαρακτηριστικά, αλλά το ζητούμενο είναι αν και πόσο αυτός που την ασκεί διαθέτει την παιδεία, τη συγκρότηση και τη διάθεση να σκύψει για να ακούσει και την πολιτική βούληση να παράγει έργο…
• Η νέα κυβερνητική αρχή τι σας εκπέμπει;
Στις πρώτες μέρες της λαμβάνω αίσθηση αξιοπρέπειας.
Ο κόσμος την άκουσε να λέει τα «όχι» που περίμενε να ακούσει…
Κι έστω κι αν αυτά τα «όχι» έχουν ρευστότητα, ο κόσμος έχει ανακτήσει το θάρρος του, χωρίς βέβαια να πετάει στα σύννεφα γιατί, δικαιολογημένα, είναι και δύσπιστος.
Απομένει να δούμε πού θα μας οδηγήσει η νέα πραγματικότητα…
• Γιατί δεν βλέπουμε ποτέ σε ανάλογες περιόδους κοινωνικής έντασης παρέμβαση ανθρώπων του πνεύματος, άρα και της τέχνης;
Η θέλησή σου να δεις παρέμβαση ομάδας καλλιτεχνών, γενικότερα πνευματικών ανθρώπων, σε μέρες κοινωνικής έντασης όπως οι τωρινές, είναι φαντασίωση.
Ο μουσικός, ο ζωγράφος, ο ηθοποιός, όλοι οι καλλιτέχνες, έχουμε τις δικές μας… στρούγκες.
Είμαστε εγκλωβισμένοι ιδεολογικά στους μικρόκοσμους που υπηρετούμε και δεν είναι εύκολη η ομαδικότητα που απαιτούν οι παρεμβάσεις…
Αλλά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτό θα συμβεί στον ιδεατό κόσμο που επιθυμείς, η εξουσία, όπως συνηθίζει, δεν πρόκειται να μας λάβει υπόψη της…
~~~~~~~~~~~~~
συντάκτης Σπύρος Τσάμης από την εφημερίδα των συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου