Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020

Το ημερολόγιο των Αζτέκων και των Μάγια

Εἶναι ἀμάρτυρο πότε μπῆκαν οἱ λαοὶ αὐτοὶ στὴν Ἀμερικὴ κι ἀπὸ ποῦ. 
τὸ εἰκοσαδικὸ ἀριθμητικό τους σύστημα πάντως δείχνει πανάρχαιη τὴν ἀποκοπή τους ἀπὸ τὸν παλιὸ κόσμο τοῦ ἀνατολικοῦ ἡμισφαιρίου. 
τὸ δὲ παλιό τους ἡμερολόγιο τῶν 260 ἡμερῶν, γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες κι ἐρευνηταὶ μέχρι στιγμῆς δὲν βρίσκουν καμμία ἐξήγησι, γιατί νὰ ἔχῃ τόσο λίγες μέρες — 105 λιγώτερες! —, ἐγὼ νομίζω ὅτι δείχνει ὅτι καταρτίστηκε σὲ μιὰ χώρα, ὅπου οἱ ἄνθρωποι πράγματι μέσα σ᾿ ἕνα πλῆρες ἡλιακὸ ἔτος μετροῦσαν μόνο 260 μέρες, ἐπειδὴ μιὰ ἀπὸ τὶς μέρες των διαρκοῦσε 53 εἰκοσιτετράωρα καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς νύχτες των ἄλλα 53. 53 + 53 = 106. 106 + 259 = 365. 
τέτοια μέρη εἶναι ὅσα βρίσκονται σὲ βόρειο πλάτος 70ο μοιρῶν, ἤτοι στὸν παράλληλο τῆς γῆς 70˙ 
τὸ βορειότερο μέρος τῆς Ἀλάσκας, πολὺ κοντὰ στὸ Βερίγγειο πορθμό, οἱ βόρειες ἀκτὲς τοῦ Καναδᾶ, τὸ μέσο τῶν νησιῶν Μπάφφιν καὶ Γροιλανδίας, τὸ βόρειο μέρος τῆς Σκανδιναβικῆς χερσονήσου, καὶ τὰ μέρη τῆς Σιβηρίας τὰ λίγο νοτιώτερα ἀπὸ τὶς βόρειες ἀκτές της. 
ἀσφαλῶς οἱ πρόγονοι τῶν Ἀμερικανῶν, περνώντας σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὴν Ἀσία ἢ τὴν Εὐρώπη στὴν Ἀμερικὴ μέσῳ Ἀλάσκας ἢ Σκανδιναβίας καὶ Γροιλανδίας, ἐγκαταβίωσαν γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα στὰ μέρη αὐτὰ μαζὶ μὲ τοὺς Ἐσκιμώους ἢ τοὺς Λάπωνες. 
καὶ φαίνονται πράγματι φυλετικὰ παρακλάδια τῶν ἐθνῶν αὐτῶν, διότι κι αὐτὰ εἶναι μογγολικά. 
ἐκεῖ λοιπὸν εἶχαν καταρτίσει τὸ ἡμερολόγιο τῶν 260 ἡμερῶν, ποὺ ἦταν ἕνα πλῆρες ἡλιακό. 
ἀπὸ κεῖ σιγὰ σιγὰ μέσα σὲ πολλοὺς αἰῶνες κατέβηκαν σ᾿ ὅλη τὴν Ἀμερική, ὅπου φυσικὰ κατάρτισαν καὶ τὸ κανονικό τους νέο ἡμερολόγιο τῶν 365 ἡμερῶν. 
τοὺς κάθισε ὅμως σὰν ἀπαρχαιωμένο θρησκευτικὸ καὶ τελετουργικὸ ἡμερολόγιο καὶ τὸ παλιὸ τῶν 260 ἡμερῶν. 
διότι τὸ ἑορτολόγιό τους ἦταν ἐφαρμοσμένο πάνω σ᾿ αὐτό. 
ὅπως καὶ σ᾿ ἐμᾶς τώρα, ἐνῷ ὑπάρχει τὸ νέο γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, ὅλες οἱ γιορτὲς μιᾶς περιόδου 127 ἡμερῶν –ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ τριῳδίου μέχρι τοὺς ἁγίους πάντες– γνωστὲς σὰν ἑορτὲς τοῦ πάσχα ἢ ἑορτὲς τοῦ τριῳδίου καὶ τοῦ πεντηκοσταρίου, ἐξακολουθοῦν νὰ γιορτάζωνται σύμφωνα μὲ τὸ παλιὸ ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο. 
κι αὐτὸ απὸ ἀνθρώπους ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα ἀκολουθοῦν τὸ νέο ἡμερολόγιο.
 
Δρ Κ. Σιαμάκης, Τὸ ἀλφάβητο, 1,337 (σ. 155 - 6)
Θεσσαλονίκη 1988

Λεμόνια παστά, μια εξέσια λιχουδια

preserved lemons-λεμόνια παστά
Είναι μια από τις πολλές καταπληκτικές νοστιμιές που εφηύραν οι Μαροκινές νοικοκυράδες. 
Όταν τα φτιάξετε και αρχίσετε να τα χρησιμοποιείτε θα σας γίνουν απαραίτητα όσο και το αλάτι!
Έχω στον πάγκο μου μια γυάλα με λεμόνια παστά και κάθε φορά που κάνω μαρινάδες για τα λαχανικά μου, ψητά, ωμά ή βραστά, για τις πατάτες μου του φούρνου βάζω στο μπλέντερ 2-3 κομμάτια από τη μαλακιά, ψημένη στο αλάτι λεμονόφλουδα, μαζί με το σκόρδο, το φρέσκο θυμάρι ή τη ρίγανη του κήπου, την ξερή κόκκινη καυτερή πιπεριά, μπόλικο φρέσκο χυμό λεμόνι και λίγο κύμινο.
Για να τα φάμε πετάμε τη σάρκα, τα ξεπλένουμε από το πολύ αλάτι και κόβουμε τη φλούδα σε κύβους ή λουρίδες και την προσθέτω  σε σαλάτες, 
ριζότα, σε σούπες.
Η νοστιμιά που δίνουν τα παστά λεμόνια, σε ό,τι φαγητό και να τα προσθέσετε, είναι μοναδική. 
Λεμόνια παστά (preserved lemons)
Για κάθε 5 λεμόνια χρειαζόμαστε:
περίπου 1 φλιτζάνι χοντρό αλάτι
1-1½  φλιτζάνι χυμό λεμόνι
και λίγο ελαιόλαδο για την επιφάνεια
Χαράζουμε, κόβοντας σταυρωτά, από το κάτω μέρος τα λεμόνια. 
Βάζουμε μπόλικο αλάτι στις κοψιές.
Πιέζουμε να χωρέσουν όσο γίνεται περισσότερα σε γυάλες και περιχύνουμε με χυμό λεμόνι. 
Το ζουμί θα σας φανεί λίγο, μια και δε θα σκεπάζει τα λεμόνια.
Αφήνουμε όμως μια νύχτα και θα βγάλουν κι άλλο χυμό, αρκετό για να καλυφθούν. 
Αν χρειαστεί προσθέτουμε κι άλλο χυμό - σπανίως χρειάζεται.
Βάζουμε περίπου 1 εκ. ελαιόλαδο στην επιφάνεια, κλείνουμε τις γυάλες και αφήνουμε να μείνουν 3 μήνες, κουνώντας πού και πού.

Μαρμελάδα λεμόνι

Στην αγγλική γλώσσα marmalade λένε μόνο τις μαρμελάδες με εσπεριδοειδή. 
Όλες τις άλλες τις λένε jam. 
Έχουν βέβαια και τα jelly. 
Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι κατά μία ερμηνεία η λέξη marmalade προέρχεται από το πορτογαλικό marmelo που προέρχεται από το λατινικό  melimelum που προέρχεται από το ελληνικό μελίμηλον,  
Η λέξη  “μελίμηλον” αναφέρεται και σε συνταγές του Διοσκουρίδη και  του Παλλάδιου.
Οι ιστορικοί της γαστρονομίας λένε ότι πρώτοι οι Έλληνες έβρασαν κυδώνια με μέλι και παρασκεύασαν πηκτό πολτό –κάτι σαν το σημερινό κυδωνόπαστο υποθέτω- το οποίο εξέλιξαν οι Ρωμαίοι. 
Τα γλυκά του κουταλιού, οι κομπόστες και οι γλυκείς πολτοί φρούτων συνηθίζονταν και στο Βυζάντιο, και εξελίχτηκαν σημαντικά κατά τον 10ο  και 11ο αιώνα με κύριο γλυκαντικό το μέλι και τα εψήματα.  
Αναφορές σε μαρμελάδα που βρίσκονται σε βιβλία της συνταγών του 15ου και του 16ου αιώνα, αφορούν κυρίως σε μαρμελάδα κυδώνι ενώ υπάρχει και συνταγή του 1587 και για μαρμελάδα ροδάκινο.
Οι μαρμελάδες όμως εσπεριδοειδών επινοήθηκαν στην Σκωτία με πρώτη και καλύτερη τη μαρμελάδα νεράντζι-Seville oranges.
Δύο είναι οι εκδοχές για την παρασκευή της μαρμελάδας  του νεραντζιού από τις σκωτσέζες νοικοκυρές: 
Η πρώτη αφορά την βασίλισσά τους Μαίρη, που όταν αδιαθέτησε σε ένα ταξίδι της από τη Γαλλία στη Σκωτία, ο γιατρός της της έδωσε νεράντζι με ζάχαρη και η αδιαθεσία της ξεπεράστηκε. 
Έτσι από τη φράση “Marie est malade”, η Μαρία είναι άρρωστη, το παρασκεύασμα ονομάστηκε μαρμελάδα και εξελίχθηκε στην αγαπημένη μαρμελάδα των Σκωτσέζων.  
Σε άλλη εκδοχή αναφέρεται ότι ένα ισπανικό καράβι που μετέφερε νεράντζια βούλιαξε στις ακτές της Σκωτίας και οι νοικοκυρές βρήκαν αυτόν τον τρόπο για να διατηρήσουν τις τεράστιες ποσότητες φρούτων που αναπάντεχα έπεσαν στα χέρια τους.
Την ίδια  πάνω κάτω συνταγή  ακολούθησαν και στα υπόλοιπα εσπεριδοειδή. 
Η μαρμελάδα τους δεν άργησε  να εμπλουτιστεί με διάφορα υλικά, από  ουίσκι ως αρισμαρί και διάφορα άλλα αρωματικά βάζουν σε κάποιες παραλλαγές και να διαδοθεί και στο υπόλοιπο Νησί.  
Η συνταγή μου λοιπόν γι αυτές τις μαρμελάδες δεν μπορούσε παρά να επηρεαστεί από τις σκωτσέζικες συνταγές. 
Κρύβουν τεράστια εμπειρία και εξαιρετική γνώση του υλικού .
Ενώ λοιπόν για τις μαρμελάδες πορτοκαλιού και τη μαρμελάδα μανταρινιού ακολουθώ το γενικό τρόπο για όλες τις μαρμελάδες μου, στα νεράντζια, τα λεμόνια και τα γκρέιπ φρουτ  οι συνταγές μου είναι παραλλαγή και προσαρμογή  συνταγής  που είχα βρει σε παλιό εγγλέζικο βιβλίο που είχε πέσει στα χέρια μου. 
Με μια διαφορά: εγώ τα ξεπικρίζω τα φρούτα μου πολύ περισσότερο από  όσο προτείνουν οι σκωτσέζοι . 
Εκείνοι στις περισσότερες παραλλαγές που έχω δει, και στο παλιό βιβλίο, δεν ξεπικρίζουν καθόλου ! 
Νομίζω ότι οι λιγότερες πικρές μαρμελάδες είναι πιο κοντά στα δικά μας γαστρονομικά γούστα, αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικών επιλογών. 
Ας δούμε λοιπόν υλικά και διαδικασία όπως την έχω προσαρμόσει στα δικά μας δεδομένα.
Υλικά:
Λεμόνια
Νερό
Ζάχαρη
Επί το έργον:
Πλένουμε πολύ καλά τα λεμόνια, αφαιρούμε το μέρος που βγαίνει το κοτσανάκι  και τα βάζουμε  να βράσουν ολόκληρα, χωρίς να τα τρίψουμε. 
Τα βάζουμε σε κρύο νερό και από τη στιγμή που θα αρχίσει ο βρασμός μετράμε 10 λεπτά. Αδειάζουμε το νερό και επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία τουλάχιστον άλλες δυο φορές. Δοκιμάζουμε μια ακρούλα αν έχει ξεπικρίσει και αν μας αρέσει τα ξαναβράζουμε μέχρι να μαλακώσουν εντελώς, να πέφτουν από το πιρούνι όταν τα τσιμπάμε. 
Αν θέλουν κι άλλο ξεπίκρισμα επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία με το άδειασμα του νερού.
Τα βγάζουμε από το νερό, τα αφήνουμε να κρυώσουν μέχρι να πιάνονται. 
Τα κόβουμε και με ένα κουταλάκι αδειάζουμε το εσωτερικό τους χωρίς να πετάξουμε τίποτα.
Σουρώνουμε αυτόν τον πολτό σε μια κατσαρόλα πιέζοντάς τον σε στραγγιστήρι όσο περισσότερο γίνεται. 
Τα υπολείμματα τα δένουμε σε ένα βαμβακερό τούλι ή τουλουπάνι.
Κόβουμε τις λεμονόκουπες σε όσο  λεπτά ραβδάκια θέλουμε και τα μετράμε με μια κούπα. 
Τα βάζουμε σε μια κατσαρόλα και προσθέτουμε για κάθε 1 κούπα από ραβδάκια 1,5 κούπα ζάχαρη και 1,5 κούπα χυμό +νερό . 
Δηλαδή οι αναλογίες είναι:
1 : 1,5 : 1,5
Εγώ είχα 4 κούπες ραβδάκια και έβαλα:
6 κούπες ζάχαρη
6 κούπες υγρά, χυμό από αυτόν που είχαμε σουρώσει + νερό να συμπληρώσουμε 6 κούπες όλα μαζί
Βάζουμε και το τουλουπάνι με τα κουκούτσια και τις μεμβράνες στην κατσαρόλα και αρχίζουμε να βράζουμε τη μαρμελάδα μας. 
Αφαιρούμε με ένα κουτάλι τους αφρούς όταν μαζεύονται στο πλάι της κατσαρόλας.
Βράζουμε  σε μέτρια μέχρι να δέσει η μαρμελάδα, δοκιμάζουμε με το γνωστό τρόπο ή κάνουμε το δέσιμο σε δυο φάσεις, δηλαδή βράζουμε 20 λεπτά περίπου, αφήνουμε να μείνει ένα 24ωρο και ξαναδένουμε. 
Προς το τέλος ανακατεύουμε συχνά για να μη πιάσει. 
Λίγο πριν την αποσύρουμε βγάζουμε το τουλουπάνι και το πιέζουμε με ένα κουτάλι σε σουρωτήρι πάνω από την κατσαρόλα να αφήσει όσο σιρόπι έχει κρατήσει.
Αν έχουμε θερμόμετρο, δεμένη είναι στους 105 βαθμούς. 
Αποσύρουμε από το μάτι, περιμένουμε κανένα πεντάλεπτο  να σταματήσει ο βρασμός και σερβίρουμε σε ζεστά αποστειρωμένα βάζα .
Αποσύρουμε από το μάτι, περιμένουμε κανένα πεντάλεπτο  να σταματήσει ο βρασμός και σερβίρουμε σε ζεστά αποστειρωμένα βάζα.

Imogen Cunningham - μια πρωτοποριακή Αμερικανίδα φωτογράφος.

η Imogen Cunningham
Imogen Cunningham - an innovative American photographer
η μεγάλη Αμερικανίδα φωτογράφος που έγινε και έμεινε γνωστή από τη βιομηχανική φωτογραφία,τις περίφημες βοτανικές της φωτογραφίες και από τα υπέροχα γυμνά της...
η Imogen Cunningham γεννήθηκε στο Portland του Oregon το 1883...
το 1901 μόλις 18 χρονών αγοράζει την πρώτη της φωτογραφική μηχανή της, τις γνωστές εκείνη την εποχή 4 × 5 , από την "American School of Art" στο Scranton της Πενσυλβάνια...
σύντομα όμως χάνει το ενδιαφέρον της και πουλάει την φωτογραφική της σε ένα φίλο...
αυτό βέβαια δεν διήρκεσε πολύ και το 1906, ενώ σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, έρχεται σε επαφή με το έργο της Gertrude Käsebier...
αυτό ήταν...
χάρη σε αυτή τη συνάντηση η ήδη καθιερωμένη και η πλέον σημαίνουσα αμερικανίδα φωτογράφος εκείνη την εποχή Gertrude Käsebier θα εμπνεύσει μιά άλλη γυναίκα την Imogen Cunningham να παλέψει και να κερδίσει με τη σειρά της το όνειρό της και τον τίτλο - και αυτή - της μεγάλης φωτογράφου!!!
έτσι η Imogen Cunningham με τη βοήθεια του καθηγητή της της χημείας Dr. Horace Byers 
άρχισε να μελετάει τι κρύβεται πίσω από τη φωτογραφία και για την ακρίβεια τη χημεία πίσω από τη φωτογραφία,εκμεταλευόμενη τα επιδοτούνται δίδακτρα πάνω στη φωτογράφιση και στις επακόλουθες φωτογραφίες των φυτών στο τμήμα της βοτανικής!!!
μετά την αποφοίτησή της το 1907 πάει να εργαστεί με τον Edward S. Curtis στο στούντιό του στο Seattle...
εδώ δίνεται στην Imogen Cunningham η πολύτιμη ευκαιρία να διδαχτεί και παράλληλα 
να αποκτήσει πρακτική εμπειρία στο χώρο των φωτογραφείων,να μάθει το πορτρέτο των επιχειρήσεων αλλά και να διδαχτεί την πρακτική πλευρά της φωτογραφίας - κάτι πολύτιμο για την περαιτέρω εξέλιξή της!!!
το 1909, Imogen Cunningham κερδίζει μια υποτροφία από την her sorority -Pi Beta Phi- για σπουδές στο εξωτερικό και, με τις συμβουλές του καθηγητή της της χημείας,αποφασίζεται να συνεχίσει τις σπουδές της κοντά στον καθηγητή Robert Luther στο Technische Hochshule στη Δρέσδη της Γερμανίας...
στη Δρέσδη συγκεντρώνεται στις σπουδές της και δεν τραβάει πολλές φωτογραφίες...
τον Μάιο του 1910 τελειώνει και παίρνει το πτυχίο της “About the Direct Development of Platinum Paper for Brown Tones”- άμεση εμφάνιση σε χαρτί Platinum για καφέ τόνους- περιγράφοντας τη διαδικασία της αύξησης της ταχύτητας εκτύπωσης, τη βελτίωση της σαφήνειας των highlights τόνων και την εμφάνιση τόνων σέπια...
στο δρόμο της επιστροφής στο Seattle συναντά στο Λονδίνο τον Alvin Langdon Coburn - ο οποίος θεωρείται ως ο "πατέρας" του αμερικανικού πικτοριαλισμού* και στη New York τον Alfred Stieglitz και τον Gertrude Kasebier και
φτάνοντας στο Seattle ανοίγει το δικό της στούντιο και κερδίζει την αναγνώριση χάρη στα πορτραίτα της και στις πικτοριαλιστικές φωτογραφίες της - oι πικτοριαλιστικές φωτογραφίες διέφεραν από τι άλλες φωτογραφίες διότι
και ο τρόπος επιλογής των παραδοσιακών θεμάτων και η μέθοδος λήψης και οι πολύπλοκες τεχνικές εκτύπωσης τις προετοίμαζαν ώστε να προσεγγίσουν τους πίνακες ζωγραφικής -
επίσης την εποχή εκείνη ατελιέ της είχαν γίνει τα σπίτια τον μοντέλων της,το σαλόνι της, ή το δάσος γύρω στο εξοχικό της σπίτι
και
είναι ήδη το 1913 η Imogen Cunningham μια περιζήτητη φωτογράφος η οποία παρουσίαζε τα έργα της στην "Brooklyn Academy of Arts and Sciences"...
το 1914 πορτραίτα της Imogen Cunningham αναρτώνται στην "An International Exhibition of Pictorial Photography"  στη Νέα Υόρκη και ένα χαρτοφυλάκιο της εργασίας της δημοσιεύθηκε στο Wilson’s Photographic Magazine!!!
την επόμενη χρονιά παντρεύεται τον Roi Partridge έναν χαράκτη και καλλιτέχνη,ο οποίος γίνεται το μοντέλο της για μιά σειρά γυμνών φωτογραφιών, οι οποίες παρουσιάζονται  στην Seattle Fine Arts Society...
αν και οι φωτογραφίες της αυτές εγκωμιάστηκαν,η ευρύτερη κοινωνία δεν ενέκρινε αυτές τις φωτογραφίες και η Imogen Cunningham τις ξεχνά κρυμμένες για τα επόμενα 55 χρόνια!!!
μεταξύ του 1915 και του 1920 βρίσκουμε την Imogen Cunningham να συνεχίζει την δουλειά της και να έχει τρία παιδιά - τον Gryffyd, τον Rondal και τον Padraic με τον Roi Partridge...
το 1920 φεύγουν από το Seattle και έρχονται στο San Francisco , όπου ο Roi δίδαξε στο Mills College...
στο San Francisco η Imogen Cunningham δίνει έναν πιό εκλεπτυσμένο τόνο στο στιλ της, δίνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο σχέδιο και στη λεπτομέρεια,όπως φαίνεται σε έργα της π.χ η υφή του φλοιού,τα δέντρα, οι ζέβρες κ.α
ήδη η Imogen Cunningham αρχίζει να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για τη botanical photography,ιδιαίτερα για τα λουλούδια, και μεταξύ 1923 και 1925 διενήργησε μια σε βάθος μελέτη της μανόλιας...
μέσα στην ίδια αυτή δεκαετία στρέφει την προσοχή της προς τη βιομηχανία, δημιουργώντας αρκετές σειρές βιομηχανικών τοπίων σε όλο το Los Angeles και το Oakland
ενώ
το 1922 δημιουργεί τα περίφημα πορτρέτα της Margrethe Mather και του Edward Weston...
το 1929, ο Edward Weston προτείνει δέκα 10 φωτογραφίες της Imogen Cunningham - οκτώ από τα λουλούδια της,μία βιομηχανική και ένα γυμνό για να συμπεριληφθούν στην έκθεση «Film und Foto" στη Stuttgart...
εν τω μεταξύ η Imogen Cunningham αλλάξει και πάλι κατεύθυνση και τη βλέπουμε να παθιάζεται με την ανθρώπινη μορφή και ειδικά τα χέρια...
γοητεύεται ιδιαίτερα με τα χέρια των καλλιτεχνών και μουσικών...
το ενδιαφέρον της αυτό της άνοιξε το δρόμο για μιά συνεργασία με το Vanity Fair - φωτογραφίζοντας τους stars χωρίς make-up...
και ερχόμαστε στο 1932 όπου η Imogen Cunningham με αποκρυσταλωμένες ιδέες για το πως αντιλαμβάνεται την τέχνη της στην φωτογραφία,γίνεται μιά από τους συνιδρυτές της Ομάδας f / 64,το αντίπαλο δέος του πικτοραλισμού!!!-μια επόμενη φορά περισσότερα για τον πικτοραλισμό και τους κυριότερους αντιπροσώπους του-
την ομάδα f/64 πλαισιώνουν οι φωτογράφοι:
  • Ansel Adams
  • Imogen Cunningham
  • John Paul Edwards
  • Sonya Noskowiak
  • Henry Swift
  • Willard Van Dyke
  • Edward Weston
ενώ από καιρό σε καιρό ζητείται από διάφορους άλλους φωτογράφους που έχουν τις ίδιες απόψεις για τη φωτογραφία να ενταχτούν στον Όμιλο f / 64 και να παρουσιάσουν το έργο τους...
μερικοί από αυτούς είναι οι:
  • Preston Holder
  • Consuelo Kanaga
  • Alma Lavenson
  • Brett Weston
η ομάδα f/64 ήταν μια άτυπη καλλιτεχνική ομάδα που δημιούργησε μια νέα ισχυρή τάση στη φωτογραφική τέχνη,που είχε ως στόχο να "καθορίσει τη φωτογραφία ως μορφή τέχνης με απλή και ξεκάθαρη παρουσίαση μέσω αμιγώς φωτογραφικών μεθόδων"-μια επόμενη φορά περισσότερα για την ομάδα f/64,τους κυριότερους αντιπροσώπους της και τα πιστεύω τους-
το 1934 το Vanity Fair ζητάει από την Imogen Cunningham συνεργασία,έπρεπε όμως να πάει στην Νέα Υόρκη...
ο σύζυγός της αντέδρασε και της ζήτησε να περιμένει μέχρι να βρει χρόνο και ο ίδιος να τη συνοδέψει στο ταξίδι της...
η Imogen Cunningham αρνήθηκε και αργότερα χώρισαν,ενώ η ίδια συνεχίζει τη συνεργασία της με το Vanity Fair, μέχρι που τη στιγμή που αυτό σταμάτησε την κυκλοφορία του το 1936...
στη δεκαετία του 1940 τη βρίσκομαι να έχει μετατραπεί σε  documentary street photography,μιά παράπλευρη πτυχή του φωτογραφικού της εαυτού,την οποία στήριξε με τις πιό εμπορικές πλευρές της δουλειάς της και με το φωτογραφείο της...
το 1945, η Imogen Cunningham κλήθηκε από τον Ansel Adams να δεχθεί μια θέση στο διδακτικό προσωπικό στο πρώτο τμήμα της  fine art photography στο School of Fine Arts (CSFA) της California!!!
στο σχολείο αυτό είχαν επίσης διδάξει η Dorothea Lange και η Minor White...
η Imogen Cunningham συνέχισε να τραβάει φωτογραφίες μέχρι λίγο πριν το θάνατό της σε ηλικία 93 στις 24 Ιουνίου 1976 στο San Francisco στην California!!!
~~~~~~~~~~~~~~
ας χαρούμε κάποιες από τις φωτογραφίες της:
Two Sisters 3, 1928
Alfred Stieglitz 3, 1934
Edward Weston at Point. Lobos 2, 1945
Dorothea Lange and Paul Taylor, 1939
Edward and Margrethe 3, 1922
Isaac Burns Cunningham, c. 1923
Magnolia Blossom, 1925
Blossom of Water Hyacinth 2, late 1920's
Agave Design 1, 1920s
Magnolia Bud, 1920s (uncropped)
 Frida Kahlo, Painter and Wife of Diego Rivera, 1931
Frida Kahlo, 1931
Isaac Burns Cunningham and Susan Elizabeth Cunningham, 1934
Edward Weston and Margrethe Mather, 1922
Portia 2,-1930
Triangles, 1928
My Father at Ninety, 1936

Amaryllis Flower, 1933
Calla Lilly, before 1929
Morning Glory, about 1921
Flowering Cactus, about 1930
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*pictorialism - η δημιουργία φωτογραφιών που έμοιαζαν περισσότερο με ζωγραφικούς πίνακες...
μία από τις μεθόδους ήταν και η μέθοδος των πολλαπλών αρνητικών για τη δημιουργία συνθέσεων ή πολύπλοκων θεμάτων, έτσι ώστε η φωτογραφία να μοιάζει πιό πολύ με ζωγραφικό πίνακα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
κείμενα και επιμέλεια κειμένου: ntina
http://lumieregallery.net/wp/247/imogen-cunningham/
theredlist.com
https://www.imogencunningham.com/portraits/
http://lumieregallery.net/exhibitions_wp/08_11_GreatWomen_ce3/
http://iphf.org/inductees/imogen-cunningham/
http://www.encyclopedia.com/people/literature-and-arts/photography-biographies/imogen-cunningham

πες το με ένα ποίημα: όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν

Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν.
και είναι Οδυσσέας Ελύτης
~~~~~~~~~~~~~~~~~
ntina

Πες το με ένα ποίημα: κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
που σιγά-σιγά,βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε
από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια..........
- Σεφέρης

Il Trillo del Diavolo του Giuseppe Tartini

και μιά μικρή ιστορία...
λοιπόν...
Τη νύχτα αυτή του 1712 ο Διάβολος επισκέφθηκε τον νεαρό βιολονίστα Τζουλέπε Ταρτίνι στον ύπνο του, κι έπαιξε για χάρη του.

Ο Τζουζέπε δεν ήθελε να σταματήσει ποτέ εκείνη η μουσική. Όμως όταν ξύπνησε, η μουσική είχε κάνει φτερά.

Αναζητώντας εκείνη τη χαμένη μουσική, ο Ταρτίνι συνέθεσε διακόσιες δεκαεννιά σονάτες, που τις εκτέλεσε με μάταιη δεξιοτεχνία όσο ζούσε.

Το κοινό χειροκροτούσε τις αποτυχίες του.
[Από το βιβλίο του Eduardo Galeano, Οι μέρες αφηγούνται, 
Πάπυρος, Αθήνα 2012.]
και το περίφημο - 
Il Trillo del Diavolo του  Giuseppe Tartini

ntina

Τα λουλούδια μεγαλώνουν κάθε νύχτα τρεις οργιές

Τα λουλούδια μεγαλώνουν
κάθε νύχτα τρεις οργιές
τις ακρογιαλιές ισκιώνουν
και τα δέντρα στις πλαγιές
σαν καβούρια σκαρφαλώνουν.
~~~~~~~~~~~~~
μιά γλυκιά στροφή από "τα Ρω του Έρωτα"
του Ελυτη...
ntina

μια κατακόκκινη παπαρούνα μια μέρα ενός Μάρτη

για να καλωσορίσουμε τον Μάρτη...
................
Τον γνωρίζετε το Μάρτη,
τον τρελό και τον αντάρτη;
Ξημερώνει και βραδιάζει
κι εκατό γνώμες αλλάζει.

Βάζει η μάνα του μπουγάδα,
σχοινί δένει στη λιακάδα,
τα σεντόνια της ν’ απλώσει,
μια χαρά να τα στεγνώσει.

Νά που ο Μάρτης μετανιώνει
και τα σύννεφα μαζώνει
και να μάσει η μάνα τρέχει
τα σεντόνια, γιατί βρέχει!

Νά ο ήλιος σε λιγάκι,
φύσηξε το βοριαδάκι,
κι η φτωχή γυναίκα μόνη
τα σεντόνια ξαναπλώνει.

Μια βροντή κι ο ήλιος χάθη
μες στης συννεφιάς τα βάθη,
ρίχνει και χαλάζι τώρα,
ποποπό, τι άγρια μπόρα!

Ώς το βράδυ φορές δέκα
άπλωσε η φτωχή γυναίκα
την μπουγάδα, κι όρκο δίνει
Μάρτη να μην ξαναπλύνει.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
και είναι "Ο Μάρτης και η μάνα του" ένα ποίημα όχι πολύ γνωστό, όμως πολύ παραστατικό με έξοχες "εικόνες" της  Ρίτα Μπούμη-Παπά. 
ntina

Berenice Abbott: Η διορατική πρωτοπόρος της φωτογραφίας που εφηύρε την επιστημονική φωτογραφία!!!

 

A Bouncing Ball
Berenice Abbott - η πρωτοπόρος φωτογράφος που οι περισσότεροι τη γνωρίζουν από τις φωτογραφικές λήψεις των ουρανοξυστών της Νέας Yόρκης, παραβλέποντας ένα τομέα της δουλειάς της εξίσου σημαντικό αλλά και καινοτόμο για εκείνη την εποχή.
Τον τομέα της επιστημονικής φωτογραφίας.
Το είδος,αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι,της επιστημονικής φωτογραφίας δημιουργήθηκε αποκλειστικά από την Berenice Abbott!!!
Τον Απρίλιο του 1939 η Berenice Abbott έγραψε ένα 'μανιφέστο' με τίτλο "Φωτογραφία και Επιστήμη"που μεταξύ άλλων ανέφερε:
"Ζούμε σε ένα κόσμο δομημένο από την επιστήμη.
Χρειάζεται να υπάρχει ένας φιλικός "διερμηνέας" μεταξύ της επιστήμης και του κόσμου
Πιστεύω ότι η φωτογραφία μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο όπως καμία άλλη μορφή έκφρασης.
Αν και η Abbott ήταν και είναι γνωστή κυρίως ως μοντέρνα φωτογράφος για τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της της Ν. Υόρκης το 1930, είναι οι εξαιρετικές φωτογραφίες της για την επιστήμη,
τραβηγμένες μεταξύ 1939 και 1960, που την οδήγησαν να γνωρίσει ακαδημαϊκή και κριτική αναγνώριση.
Το 2012, η Steidl δημοσίευσε μία μονογραφία με τίτλο Berenice Abbott: Documenting Science, για να συνοδεύσει την συνονόματη έκθεση στο Μουσείο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT).
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, μία επιλογή από τις επιστημονικές φωτογραφίες της - συμπεριλαμβανομένης μιας κυμματομορφής που χτυπούσε μια γυάλινη πλάκα και το σταθερό κέντρο μάζας ενός γαλλικού κλειδιού - θα είναι κάποια από τα αξιοθέατα του Revelations: Experimenta In Photography (Αποκαλύψεις:Πειράματα στη Φωτογραφία), μίας ενδιαφέρουσας έκθεσης στο μουσείο του Λονδίνου που σκιαγραφεί τα ίχνη της επιστημονικής φωτογραφίας απο τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα.
"Βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο οι πρωτοπόροι ανέπτυξαν την “φωτογραφική όρασή” τους, μέσω των ακτίνων χ και της micro-photography" λέει ο Ben Burbridge, ο συνεπιμελητής, "και τον τρόπο που αυτές οι τεχνικές και η αισθητική έχουν τροφοδοτήσει τη φωτογραφία από τότε, από τους μοντερνιστές όπως ο Man Ray και ο Moholy-Nagy σε κάτι που μπορούμε να αποκαλέσουμε προ-προμοντέρνισμο των σύγχρονων φωτογράφων όπως ο Trevor Paglen, η Clare Strand και ο Ori Gersht, οι οποίοι "πάντρεψαν" την επιστήμη και την τεχνολογία με έναν τρόπο συχνά παιχνιδιάρικο που μας οδηγεί και στην προσωπική αναζήτηση.
Οι φωτογραφίες της Berenice Abbott ξεχωρίζουν γιατί είναι πρωτίστως επιστημονικές απεικονίσεις αλλά και γιατί μπορούμε να τις αντιληφθούμε και ως τέχνη.

Αρκετή από την πρώιμη δουλειά των " Revelations-Αποκαλύψεων" έγινε από τους πρωτοπόρους όπως ο Henry Fox Talbot και ο Arthur Clive Banfield- οι οποίοι μας άφησαν το φωτογραφικό έργο "the life history of a splash - Η ιστορική ζωή μιας βουτιάς",
το οποίο περιγράφει την “ιδιότητα της φωτογραφίας να δίνει σχήμα στο άυλο”.
Το 1925, πρωτοπόροι καλλιτέχνες συνειδητοποίησαν τη δυναμική της φωτογραφίας να δημιουργεί καινούριες και συχνά αφηρημένες εικόνες.
Ο Moholy-Nagy μία κυρίαρχη προσωπικότητα στην κίνηση του Bauhaus**, έθεσε ευθέως τη  “the New Vision” -Νεα Οπτική-, στην οποία η φωτογραφία μπορούσε να μετατραπεί σε τέχνη μέσα από τον ξεχωριστό τρόπο της να βλέπει ένα κόσμο που δεν διακρίνεται με το ανθρώπινο μάτι.
Η χρήση των φωτογραμμάτων -photograms,του φωτομοντάζ και της πολλαπλής έκθεσης για τη δημιουργία αφηρημένων φωτογραφιών, έχει επιρροές ακόμα και σήμερα.
Οι "Revelations" -Αποκαλύψεις- προβάλλουν τη δουλειά της Abbott  δίπλα σε αυτή του Man Ray , του πρώτου μέντορα της και καλλιτέχνη που σχεδόν νομιμοποίησε τη σουρεαλιστική άποψη της φωτογραφίας.
Το 1918, στην ηλικία των 19, η Berenice Abbott άφησε το Ohio για το Greenwich Village της New York, όπου και συμπορεύτηκε με τους bohemian demi-monde -είδος μόδας-στους κόλπους των οποίων ήταν και ο νομπελίστας Djuna Barnes και ο εξόριστος Τσέχος αναρχικός Hippolyte Havel. " Μου πρόσφεραν προστασία" είπε η ίδια αργότερα.
Δύο χρόνια μετά η Άμποτ ταξίδεψε στην Ευρώπη για να σπουδάσει γλυπτική στο Βερολίνο και το Παρίσι και ζώντας στη γαλλική πρωτεύουσα απορροφήθηκε από την ραγδαία αναπτυσσόμενη avant-garde.
"Είμασταν πλήρως  απελευθερωμένοι" έλεγε. Είχαμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να προχωρήσουμε και να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς κανένας να μας σταθεί εμπόδιο".
Transformation of Energy (1958). Photograph: MIT Museum
Μια στιλάτη, νεαρή κοπέλα γεμάτη αυτοπεποίθηση της οποίας η εμφάνιση και το αγοροκοριστίστικο στυλ ήταν σε πλήρη αρμονία με την εποχή.
Η Berenice Abbott  ασχολήθηκε “κατα λάθος” με τη φωτογραφία, ενθαρυνόμενη από τον Man Ray.
Πόζαρε γι αυτόν το 1921 και αμέσως μετά έγινε η βοηθός του.
Αυτός εντυπωσιασμένος από το ένστικτό της, την άφηνε να χρησιμοποιεί το σκοτεινό του θάλαμο για να βελτιώνει τη δουλειά της.
Αρχικά χρηματοδοτήθηκε από την Peggy Guggenheim, ένα φιλότεχνο μέλος της υψηλής κοινωνίας,βρήκε το δικό της στούντιο, στο οποίο πόζαραν μοντέλα όπως η Jean Cocteau, συγγραφείς όπως ο Andre Gide, o James Joyce με τη γυναίκα του Nora, την κόρη του Lucia και την εκδότριά του Sylvia Beach.
Πολλά από τα πρώτα πορτρέτα της Berenice Abbott εκτέθηκαν στούς τοίχους της πασίγνωστης βιβλιοθήκης της Sylvia Beach στο Παρίσι  "Shakespeare and company".
Και έγραφε μεταξύ σοβαρού και αστείου η Sylvia BeachBeach στα απομνημονεύματα της: "Για να φωτογραφηθείς από τον Man Ray και τη Berenice Abbott πάει να πει ότι είσαι σημαντικός".

Από την μελέτη της ζωής της παρατηρούμε ότι από την αρχή η Άμποτ ήταν φιλόδοξη φωτογράφος,
ετσι την παρακολουθούμε να "εκμεταλεύεται" στην αρχή τα stark settings, το μουντό φως και τα eye level framing και να δημιουργεί μια σειρά από αξιομνημόνευτα πορτρέτα.
Σύντομα όμως τα παράτησε για φωτογραφίες στις οποίες οι άνθρωποι γινόντουσαν αισθητοί μόνο δια της απουσίας τους!!!
Στη συνέχεια σε ένα ταξίδι πίσω στη Νέα Υόρκη το 1929, τη συνεπήρε η ενέργεια και η δυναμική της πόλης.
Έπειτα επιστρέφοντας εκεί, περιπλανήθηκε στους δρόμους με μία κάμερα χειρός, απαθανατίζοντας λογότυπα μαγαζιών, δρόμους και ανθρώπους που εργάζονταν, πιθανότατα εμπνευσμένη από τον μεγάλο φωτογράφο  Eugene Atget, τον οποίο είχε συναντήσει λίγο πριν το θάνατό του και του οποίου προσπαθούσε να διατηρήσει τη φήμη.

Το 1932 η αισθητική της άλλαξε και πάλι και χρησιμοποιώντας μια large format -μεγάλου format- κάμερα ξεκίνησε να φωτογραφίζει την αρχιτεκτονική της πόλης με μεγάλη λεπτομέρεια, συχνά με μία δραματική ματιά.
Φωτογράφησε το διάσιμο κτήριο Flatiron  από χαμηλά, καθώς και το Μανχάταν τη νύχτα σκαρφαλωμένη στο Emprire State Building.
Και το 1939 κυκλοφόρησε το πλέον εμβηματικό της βιβλίο το "Changing New York-Αλλάζοντας τη Ν. Υόρκη"
Από τότε, καθώς το μανιφέστο της προβαλλόταν, είχε τον κόσμο της επιστήμης ως στόχο της.
Interference pattern, Cambridge,1958–1961
"Η διορατικότητά της ήταν τρομερή" λέει η Burbride, "δεδομένου ότι συνέλαβε την ιδέα για τις επιστημονικές φωτογραφίες το 1939 που στην πραγματικότητα παρέμεινε ανολοκλήρωτη ,λόγω ελλιπούς  χρηματοδότησης, μέχρι το 1958, και μόνο όταν το Russian Sputnik κυκλοφόρησε και η αμερικανική χρηματοδότηση στην επιστήμη έγινε έντονη κατάφερε να ολοκληρωθεί

Αρχικά , η Berenice Abbott  έψαξε για τοποθετήσεις διαφημίσεων σε εταιρίες όπως η Standar Oil και η IBM,ενώ ταυτόχρονα, πειραματιζόταν με διάφορες μεθόδους ώστε να καταφέρει να φωτογραφίσει το μαγνητισμό και τον ηλεκτρισμό ενώ στη σοφίτα της εφηύρε  διάφορες φωτογραφικές μηχανές όπως μια "Super Sight" κάμερα , η οποία της επέτρεπε να μεγεθύνει ένα αντικείμενο χωρίς να χρειάζεται η επεξεργασία του φιλμ στο σκοτεινό θάλαμο.
Σε όλα αυτά ήταν αυτοδίδακτη και εξαιρετικά προσεκτική και ασχολήθηκε με στροβοσκοπικά φώτα με σκοπό να απαθανατίσει το ίχνος της τροχιάς της αναπήδησης ή της ταλάντωσης μεταλλικών σφαιρών.
Έτσι μέσα από τις φωτογραφίες φαίνεται η  γωνία στην οποία μια μπάλα χτυπά μια επιφάνεια να είναι η ίδια με την γωνία στην οποία αναπηδά.
Η φύση δεν είναι ποτέ σε κατάσταση ηρεμίας και οι φωτογραφίες της Berenice Abbott μας καταδεικνύουν αυτή την κυματοειδή κίνηση και καθιστούν ορατές κάποιες από τις αφηρημένες επιστημονικές έννοιες.
Η ίδια η Berenice Abbott περιγράφοντας μια από τις εικόνες μιας κυματομορφής είπε ότι
"Η ιδέα μου ήταν να δώσω κίνηση σε ένα rayograph.*
Ο László Moholy-Nagy  κι ο Man Ray έβγαλαν φωτογραφίες βάζοντας αντικείμενα σε φωτο-ευαίσθητο χαρτί, αλλά εγώ ήθελα να κάνω το ίδιο πράγμα βάζοντας πράγματα σε κίνηση"
Για να το κάνει αυτό h Berenice Abbott τοποθέτησε ένα μικρό κομμάτι ευαίσθητου χαρτιού κάτω από ένα δίσκο και καθώς το έβαζε "έριξε το flash"
Η φωτογραφία που προέκυψε ήταν όμορφη και μυστήρια.
Parabolic Mirror, Cambridge, 1958 – 1961
Το 1944, η Berenice Abbott έγινε φωτογραφικός συντάκτης του Science Illustrated και το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου έβγαλε μία από τις πιο εκπληκτικές επιστημονικές φωτογραφίες της, τη μοριακή δομή τις σαπουνόφουσκας.
Η σημαντικότερη,όμως,καταξίωσή της έγινε το 1958, όταν πήγε να δώσει συνέντευξη για δουλειά στην physical science study committee στο ΜΙΤ την οποία διεξήγαγε  ο Dr Elbert P Little.
"Του είπα ότι οι επιστήμονες είναι οι χειρότεροι φωτογράφοι στον κόσμο" είπε. "για αυτό χρειάζονταν τον καλύτερο, και εγώ ήμουν αυτή"
και η Berenice Abbott προσλαμβάνεται από το MIT και δημιουργεί φωτογραφίες οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σε καινούργιους τρόπους διδασκαλίας της φυσικής.
Μια μικρή επιλογή από τις φωτογραφίες της αυτές δημοσιεύτηκε το 1960 σε ένα πρωτοποριακό αμερικάνικο εκπαιδευτικό βιβλίο με όνομα "Physics", το οποίο έχει μελετηθεί από εκατομμύρια μαθητές.
Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί η φωτογραφία της "A Bouncing Ball"

Η Berenice Abbott πέθανε λίγο πριν την εκπνοή του 20ου αιώνα το 1991 σε ηλικία 93 χρόνων.
"Είμαι τόσο γοητευμένη με αυτόν τον αιώνα," είπε κάποτε, " που θα με κρατήσει ζωντανή.
Θα είμαι εδώ μέχρι το τελευταίο λεπτό του, παλεύοντας".
Multiple Beams of Light, 1946 – 1960
Multiple exposure of swinging ball, Cambridge,1958–1961
~~~~~~~~~~~~~~~~~
κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina
σημειώσεις:
*  rayograph - είναι φωτογραφική εικόνα που δημιουργείται χωρίς φωτογραφική μηχανή με την άμεση τοποθέτηση αντικειμένων στην επιφάνεια ενός φωτοευαίσθητου υλικού, όπως το φωτογραφικό χαρτί και κατόπιν την έκθεσή του στο φως.
το αποτέλεσμα είναι μια αρνητική σκιώδης εικόνα, η οποία ανάλογα με τη διαφάνεια του αντικειμένου που έχει χρησιμοποιηθεί παίρνει και τον ανάλογο τόνο...
πηγές πληροφόρησης: