Ο Καβάφης και η αόρατη και άπιαστη κίνηση του χρόνου

Χρόνος – Οι ερευνητές έχουν αναπτύξει έναν αλγόριθμο για την προσομοίωση της επιστροφής ενός σωματιδίου για λίγο στο παρελθόν.
Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν νέες διαδρομές για την εξερεύνηση της ροής του χρόνου σε κβαντικά συστήματα.
Ανοίγουν επίσης νέες δυνατότητες για δοκιμές κβαντικών προγραμμάτων υπολογιστών και διόρθωση σφαλμάτων.
Γυρίζει πίσω ο χρόνος;
Επιστήμονες στη Ρωσία διαβεβαιώνουν ότι ναι ο χρόνος γυρίζει πίσω και δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας-είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Όπως λένε κατάφεραν να αντιστρέψουν τη ροή του χρόνου με τη βοήθεια ενός κβαντικού υπολογιστή.
Η επιστημονική αυτή μελέτη μπορεί να αλλάξει εντελώς το τοπίο στον τομέα των κβαντικών υπολογιστών, αλλά και τη σκέψη μας.
Και ναι έρχεται σε αντίθεση με τους νόμους της φυσικής,
Οι μελετητές χρησιμοποίησαν ηλεκτρόνια και τον παράξενο κόσμο της κβαντικής μηχανικής, με αποτέλεσμα να γυρίσουν πίσω τον… χρόνο.
Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν ένα περίπλοκο πείραμα, το οποίο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μπάλες μπιλιάρδου που κάνουν… rewind μετά από το σπάσιμο.
Όποιος παρακολουθούσε το πείραμα στον υπολογιστή έβλεπε το περιστατικό να εξελίσσεται αντίθετα από τη ροή του χρόνου.
Ο επικεφαλής της επιστημονικής προσπάθειας dr. Gordey Lesovik, επικεφαλής του Ινστιτούτου Φυσικής και Τεχνολογίας της Μόσχας, δήλωσε:
«Έχουμε τεχνητά δημιουργήσει μια κατάσταση που εξελίσσεται σε ροή αντίθετη από αυτή του θερμοδυναμικού βέλους του χρόνου».
Αλήθεια μήπως μπορούμε;
Οι αλλαγές που παρατηρούμε κατά τη διάρκεια των χρόνων ξέρουμε πολύ καλά– ή μήπως μας έχουν πείσει- ότι απεικονίζουν έντονα το “βέλος του χρόνου” της επιστήμης – την πιθανή εξέλιξη από την τάξη στη αταξία.
Δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτό το βέλος όπως δεν μπορούμε να διαγράψουμε τις ρυτίδες μας ή να αποκαταστήσουμε ένα θρυμματισμένο φλιτζάνι και να το επαναφέρουμε στην πρότερή του μορφή.
Ή μήπως μπορούμε;
Ή μήπως όλα αυτά είναι ένα όνειρο  του “γέρου” που αποκοιμήθηκε “στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι”
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. 
Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! —
την ψεύτρα που έλεγε· 
«Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. 
Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
…. Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. 
Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina
https://www.sciencedaily.com/releases/2019/03/190314092802.htm