Πολυτιμότερο αγαθό από αυτό δεν θα έχουμε ποτέ.
Ούτε χρήμα ούτε τίποτα.
Κάποιοι το έκαναν κομπολόι και μετρούν χάντρες σαν να είναι αυτοσκοπός.
Όχι μην άγχεστε. Χρόνος είναι, δεν ειναι η ζωή.
Είναι ομως φίλος και δάσκαλος.
Πόσο χρόνο σπαταλούμε, αν σκεφτείς θα τρομάξεις.
Άγονη ψυχαγωγία, καφέδες λουστρασιόν και σκέτη αγωνία.
Βγες απο τον χρόνο.
Φύγε, εξαφανίσου.
Κάνε τα βασικά της ημέρας και μην μετράς πια.
Κάθησε καταγης στο χωλ του σπιτιού σου και κοίτα το ταβάνι.
Ξέχνα το όνομα σου, ξέχνα αν πεινάς, αν διψάς αν σε αγαπούν και αν κατάφερες όσα ήθελες. Δεν χωρούν όλα σε μία μέρα.
Άπλωσε τη ζωή σου σε στιγμές και παράτα την ξεφτισμένη ιστορικότητα της ζωή σου που κόλλησε στη Λα μινόρε.
Πάρε μαζί σου μόνο τα ρούχα που φοράς.
Πέτα άχρηστα αντικείμενα που σου θυμίζουν όσα ήσουν, δεν τα χρειάζεσαι πια.
Γνώρισε ανθρώπους απο την αρχή, κάνε σαν να έχουν μονο το όνομα και τίποτε άλλο ίδιο. Πάρε απόσταση δύο μέτρων και κοίτα ξανά τα παιδιά σου.
Δες τα για λίγο σαν να ειναι αλλουνού.
Καμάρωσε τα σαν να ειναι απλώς ενα θαύμα που ζείτε μαζί.
Αν έχεις παράπονα πες τα σαν να ξεκινάτε απο την αρχή.
Ξέχνα τον κοσμικό χρόνο που ακούνε ολοι "τικ-τοκ" και τρέχουν λες και βάρεσε συναγερμός. Είναι μια ψευδαίσθηση ο χρόνος.
Κάνε τα απαραίτητα να είσαι καθαρός, φροντισμένος και βγες από το μπάνιο.
Μίλα στους ανθρώπους σιγά και απαλά. Βγες από τη συχνότητα της τρέλας του νου, μπες και ξεκουράσου σ'αυτή της ψυχής που ζει για πάντα.
Δεν είναι μόνο για τους γκουρού αυτή η ζωή, δεν είναι άπιαστο όνειρο.
Έγινε άπιαστη η αναπνοή μας και τρέχουμε όλοι να πιάσουμε την ουρά μας.
Στάσου εκεί για λίγο. Απορώ ακόμη...
Τόσα κύτταρα μέσα μας, πώς ξεχνάμε έτσι;
Αν ανοίξεις ένα, θα βρεις το όλο. Ετσι ειναι και ο χρόνος.
Περικλείει το όλο.
Απορώ ακόμη...
Χριστίνα Μπογιατζή
Ούτε χρήμα ούτε τίποτα.
Κάποιοι το έκαναν κομπολόι και μετρούν χάντρες σαν να είναι αυτοσκοπός.
Όχι μην άγχεστε. Χρόνος είναι, δεν ειναι η ζωή.
Είναι ομως φίλος και δάσκαλος.
Πόσο χρόνο σπαταλούμε, αν σκεφτείς θα τρομάξεις.
Άγονη ψυχαγωγία, καφέδες λουστρασιόν και σκέτη αγωνία.
Βγες απο τον χρόνο.
Φύγε, εξαφανίσου.
Κάνε τα βασικά της ημέρας και μην μετράς πια.
Κάθησε καταγης στο χωλ του σπιτιού σου και κοίτα το ταβάνι.
Ξέχνα το όνομα σου, ξέχνα αν πεινάς, αν διψάς αν σε αγαπούν και αν κατάφερες όσα ήθελες. Δεν χωρούν όλα σε μία μέρα.
Άπλωσε τη ζωή σου σε στιγμές και παράτα την ξεφτισμένη ιστορικότητα της ζωή σου που κόλλησε στη Λα μινόρε.
Πάρε μαζί σου μόνο τα ρούχα που φοράς.
Πέτα άχρηστα αντικείμενα που σου θυμίζουν όσα ήσουν, δεν τα χρειάζεσαι πια.
Γνώρισε ανθρώπους απο την αρχή, κάνε σαν να έχουν μονο το όνομα και τίποτε άλλο ίδιο. Πάρε απόσταση δύο μέτρων και κοίτα ξανά τα παιδιά σου.
Δες τα για λίγο σαν να ειναι αλλουνού.
Καμάρωσε τα σαν να ειναι απλώς ενα θαύμα που ζείτε μαζί.
Αν έχεις παράπονα πες τα σαν να ξεκινάτε απο την αρχή.
Ξέχνα τον κοσμικό χρόνο που ακούνε ολοι "τικ-τοκ" και τρέχουν λες και βάρεσε συναγερμός. Είναι μια ψευδαίσθηση ο χρόνος.
Κάνε τα απαραίτητα να είσαι καθαρός, φροντισμένος και βγες από το μπάνιο.
Μίλα στους ανθρώπους σιγά και απαλά. Βγες από τη συχνότητα της τρέλας του νου, μπες και ξεκουράσου σ'αυτή της ψυχής που ζει για πάντα.
Δεν είναι μόνο για τους γκουρού αυτή η ζωή, δεν είναι άπιαστο όνειρο.
Έγινε άπιαστη η αναπνοή μας και τρέχουμε όλοι να πιάσουμε την ουρά μας.
Στάσου εκεί για λίγο. Απορώ ακόμη...
Τόσα κύτταρα μέσα μας, πώς ξεχνάμε έτσι;
Αν ανοίξεις ένα, θα βρεις το όλο. Ετσι ειναι και ο χρόνος.
Περικλείει το όλο.
Απορώ ακόμη...
Χριστίνα Μπογιατζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου